Επίσκοπος που δεν πιστεύει στον Θεό; no problem!

Ο Richard Holloway είναι Επίσκοπος της Σκωτσέζικης Επισκοπικής Εκκλησίας.

Αλλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα - δεν πιστεύει στο Θεό.

Στην Επισκοπική Εκκλησία της Σκωτίας όμως, αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα.

Ο Επίσκοπος Holloway έχει υπηρετήσει για πολλά χρόνια ως Επίσκοπος του Εδιμβούργου και αρχιεπίσκοπος της εκκλησίας της Σκωτίας.

Η Σκωτσέζικη Επισκοπική Εκκλησία είναι μέρος της Αγγλικανικής Κοινωνίας - της σκωτσέζικης αδελφής εκκλησίας της Εκκλησίας της Αγγλίας. Κατά την διάρκεια της θητείας του ως Επίσκοπος Εδιμβούργου ο Holloway τακτικά προσέβαλε τους πιστούς, διδάσκοντας την μία αίρεση μετά την άλλη.

Αν και το 2000 βγήκε πρόωρα στην σύνταξη, παραμένει επίσκοπος, ακόμη και τώρα που είναι αγνωστικιστής.

Όπως γράφει η εφημερίδα «Sydney Morning Herald» της Αυστραλίας:

Μπορεί ο Holloway να έχει βγει πρόωρα στην σύνταξη ως Επίσκοπος Εδιμβούργου, αλλά εξακολουθεί να έχει την ιερωσύνη και να θεωρείται Επίσκοπος, ο οποίος εξακολουθεί να κηρύττει από τον άμβωνα, να κάνει και γάμους και βαφτίσεις ακόμα και να προΐσταται στην τέλεση της Θ. Κοινωνίας.

Όμως το ότι εξακολουθεί να προΐσταται στην τέλεση της Θ. Κοινωνίας, όπως έγινε πριν από τρεις εβδομάδες, δημιουργεί τον προβληματισμό πως ένας αγνωστικιστής, που αμφισβητεί την θεότητα του Ιησού Χριστού, μπορεί να αφιερώνει τον άρτο και τον οίνο, ως το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Σίγουρα, θα είναι για αυτόν μία τυπική κίνηση των χεριών… "Εξαρτάται από την ερμηνεία που δίνετε σε αυτό," εξηγεί ο Holloway. "Δεν προσπαθώ να πείσω τον κόσμο στην εκκλησία να σκέφτεται όπως εγώ", υποστηρίζει. "Θέλω μόνο να είμαι ειλικρινής σχετικά με τις πεποιθήσεις μου. Το εκκλησίασμα μου στο Εδιμβούργο ξέρει τη θέση μου και είναι πολύ «ανοικτό» ώστε με δέχεται".

Ο Holloway είναι αυτός για τον οποίο είχε κάνει παλιότερα, μία μικρή αναφορά δική μας εφημερίδα, όταν δήλωνε ότι η Εκκλησία πρέπει να σταματήσει να καταδικάζει την μοιχεία ως αμάρτημα, καθώς ο Θεός «μας έκανε πολυγαμικούς»...

Πέραν αυτού, η αλήθεια είναι ότι ο Holloway δεν είναι ο πρώτος άπιστος "πιστός" της Δύσης...

Ο πρώην Επίσκοπος της Επισκοπικής Εκκλησίας του Newark, Νιου Τζέρσευ, (ΗΠΑ), John Shelby Spong, σε ένα κυριολεκτικά αντεστραμμένο «ΠΙΣΤΕΥΩ» δηλώνει :«Δεν ορίζω τον Θεό ως μία υπερφυσική ύπαρξη…

Δεν πιστεύω σε μια θεότητα... που επεμβαίνει για να θεραπεύσει την ασθένεια κάποιου που αγαπάει…

Δεν πιστεύω ότι ο Ιησούς εισήλθε σε αυτόν τον κόσμο από παρθενογένεση ή έκανε με οποιονδήποτε τρόπο αναστάσεις νεκρών, υπερνίκησε μια ιατρικά διαγνωσθείσα παράλυση, αποκατέστησε την όραση σε ένα τυφλό άτομο…

Δεν πιστεύω ότι ένα αστέρι καθοδήγησε σοφούς ανθρώπους για να φέρουν τα δώρα του Ιησού ή το ότι άγγελοι τραγούδησαν στους ποιμένες για να αναγγείλουν τη γέννησή του…

Δεν πιστεύω ότι η εμπειρία που γιόρταζαν οι χριστιανοί το Πάσχα ήταν η φυσική νεκρανάσταση του - για 3 ημέρες- νεκρού σώματος του Ιησού…»!

Και ένας άλλος αιδεσιμότατος, ο αιδ. Andrew Furlong, κληρικός της Προτεσταντικής Εκκλησίας της Ιρλανδίας, αρνήθηκε ότι ο Ιησούς ήταν ο Υιος του Θεού.

Για τον αιδεσιμότατο ο Ιησούς δεν ήταν «ούτε Μεσίτης, ούτε Σωτήρας, ούτε υπεράνθρωπος ούτε θείος. Πρέπει να τον αφήσουμε στη θέση του στην ιστορία και να προχωρήσουμε μπροστά".

Ο Δανός πάστορας Thorkild Grosboll, που είχε τεθεί σε διαθεσιμότητα από τον Επίσκοπο γιατί δεν πίστευε ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός, αποκαταστάθηκε και πάλι στο λειτούργημά του και έτσι μπορεί και πάλι να κηρύττει τις Κυριακές στην εκκλησία του. Ο πάστορας έχει παραδεχτεί ότι δεν πιστεύει στην Ανάσταση ή την Αιώνια Ζωή, και θεωρεί ότι ο Θεός "δεν είναι περισσότερο αληθινός από το Ρομπέν των Δασών"!

Ο αιδεσιμότατος Antti Kylliainen, Φιλανδός ιερέας της Λουθηρανικής Εκκλησίας, έχει δηλώσει ότι δεν πιστεύει ότι υπάρχει η κόλαση και ότι όλοι θα πάνε στον παράδεισο οπωσδήποτε. «Είναι ένα εξ ολοκλήρου ψεύτικο κατασκεύασμα,» είπε. «Πυρ, θείο και αιώνια βασανιστήρια - είναι όλα μέρος του ίδιου θλιμμένου μύθου.»

Τέλος, η πιο τρανταχτή περίπτωση, ο πρώην Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ George Carey, ηγέτης 70 εκατομμυρίων αγγλικανικών πιστών στον κόσμο, στο μήνυμά του για την χιλιετία, είχε πει στα εκατομμύρια των αγγλικανών ότι «δεν μπορούμε να ξέρουμε εάν ο Ιησούς αναστήθηκε από τους νεκρούς»! «Μπορώ να σας πω ειλικρινά ότι ενώ μπορούμε να είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι ο Ιησούς έζησε και ότι ήταν βεβαίως στο σταυρό, δεν μπορούμε με την ίδια βεβαιότητα να πούμε ότι ξέρουμε ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς από το Θεό. ''

Αλλά υπάρχουν και άλλου είδους απίστευτες δηλώσεις «ανθρώπων του Θεού».

Η ιερέας π.χ. της Επισκοπικής Εκκλησίας του Ντένβερ, αιδ. Nina Churchman, έγραψε ένα γράμμα στο Episcopal Life Online, στο οποίο έλεγε ότι οι γυναίκες που κάνουν αμβλώσεις δεν χρειάζεται να ζητούν συγχώρεση από τον Θεό, γιατί στην πραγματικότητα, όπως καταλήγει η αιδ. Churchman "...ο Θεός χαίρεται με την επιλογή της γυναίκας"!!!

Ο δε αιδ. Canon J. Edwin Bacon Jr. από τη Νότια Καλιφόρνια μας κάνει γνωστό ότι "το να είσαι ομοφυλόφιλος είναι δώρο από το Θεό"!

«Η εκκλησία ήταν σκοτεινή και καταθλιπτική... Ένας ιερέας στεκόταν μπροστά από την Αγία Τράπεζα με ένα πρόσωπο κατάμαυρο σαν πίσσα, και μια γυναίκα βρισκόταν κάτω από την Αγία Τράπεζα, καλυμμένη με κόκκινα και με ένα αστέρι στα χείλη της και ούρλιαζε και γελούσε σε όλη την εκκλησία λέγοντας: "Είμαι ελεύθερη!" (Από το όραμα του Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης).

Ο Δαλάι Λάμα και οι πανθρησκειακές του προσευχές

Ο εξόριστος Βουδιστής πνευματικός ηγέτης του Θιβέτ Dalai Lama, κατά την γνωστή του συνήθεια, έκανε επισκέψεις (υπό την συνοδεία βέβαια, φωτογράφων κλπ) σε διάφορους «θρησκευτικούς χώρους», στο Νέο Δελχί της Ινδίας, όπου μεταξύ άλλων «χώρων» επισκέφτηκε και την ρωμαιοκαθολική εκκλησία της «Ιεράς Καρδίας του Ιησού», στην οποία και "προσευχήθηκε".

Στην φωτογραφία ο Δαλάι Λάμα δείχνωντας έναν Εσταυρωμένο.

Για την είδηση πρώτο έκανε αναφορά το blog «ΑΚΤΙΝΕΣ».

Κατά την επίσκεψη του στην Ινδία, που έγινε με αφορμή την 50ή επέτειο από την εξορία του στην Ινδία, ο Δαλάι Λάμα επισκέφθηκε διάφορους «θρησκευτικούς χώρους» ( Εβραίων, Ινδουιστών, Σούφι κ.α) όπου προσευχήθηκε σε όλους και μίλησε για την ειρήνη στην Ινδία και την ευτυχία του λαού της.

Παρακάτω φωτογραφίες από την επίσκεψη του Λάμα στους διάφορους «θρησκευτικούς χώρους»

Το 2001 ο Δαλάι Λάμα επισκέφτηκε την φημισμένη ρωμαιοκαθολική εκκλησία της «Our Lady of Fátima», στην ομώνυμη πόλη της Πορτογαλίας, που είναι αφιερωμένη στην Παναγία. Ο Λάμα άφησε λουλούδια στα πόδια του αγάλματος της Παναγίας και μίλησε για «ειρήνη». Στην φωτογραφία, βέβαια, αν προσέξετε, (και όπως αναφέρει και το ρωμαιοκαθολικό site http://www.traditioninaction.org,) ο Λάμα στέκεται σε στάση προσευχής (;), αλλά πίσω από το άγαλμα της Παναγίας.

Τον Οκτώβριο του 2004, ο Δαλάι Λάμα έγινε δεκτός με μεγάλες τιμές στον Καθεδρικό ρωμαιοκαθολικό Ναό στο Mexico City, όπου τιμήθηκε από τον Καρδινάλιο Rivera Carrera.

Δείτε φωτογραφίες από την εκδήλωση.

.

Η «Αυτού Αγιότης» Δαλάι Λάμα είναι ο ηγέτης του Θιβετιανού Βουδισμού.

Ο Δαλάι - Λάμα ήταν μέχρι το 1950 ο πολιτικός αρχηγός του Θιβέτ. Θεωρείται ότι αντιπροσωπεύει στη γη τη ζωντανή ενσάρκωση του Βαδισάτβα Αβαλοκιτέσβαρα, που είναι μια από τις μορφές του Βούδα και συγκεκριμένα η μορφή του ελέους.

Tenzin Gyatso είναι το πραγματικό όνομα του14ου Δαλάι Λάμα, ο οποίος γεννήθηκε το1935.

Παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο της Τάνιας Παλαμίδη, «Δαλάι Λάμα, ένας ηγέτης με πολύ υψηλές διασυνδέσεις», που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», στις 28 Απριλίου 2008.

Μετά τον Πάπα Βενέδικτο, ο 14ος Δαλάι Λάμα του Θιβέτ, Τεντζίν Γκιάτσο, είναι ο αναμφισβήτητα ο πιο διάσημος θρησκευτικός ηγέτης στη Δύση.

Ωστόσο, πίσω από το αγγελικό πρόσωπο ενός σύγχρονου φιλοσόφου, πολλοί βλέπουν έναν ριψοκίνδυνο πολιτικό με στρατηγικές συμμαχίες σε όλη τη Δύση.

Η μεγάλη προβολή του Δαλάι Λάμα από τη Δύση ως του αδιαφιλονίκητου εκπροσώπου του βουδισμού έχει προκαλέσει αντιδράσεις από πολλά άλλα βουδιστικά δόγματα. Η αλήθεια είναι πως ο θιβετιανός βουδισμός είναι μια από τις ταχύτερα ανερχόμενες θρησκείες κυρίως στην Αμερική. Ο ζήλος των «νεοφώτιστων», που παράλληλα παρουσιάζονται ως υπέρμαχοι της θιβετιανής ανεξαρτησίας, έχει ως αποτέλεσμα την επισκίαση των υπολοίπων θρησκευτικών παραδόσεων. Το μεγάλο ρεύμα των βουδιστών ξεκίνησε από το Χόλιγουντ, όταν σημαντικός αριθμός ηθοποιών και σκηνοθετών ασχολήθηκε με το Θιβέτ.

Πρώτος υπήρξε ο Ρίτσαρντ Γκιρ, όπου μετά από ένα ταξίδι του στο Νεπάλ εγκατέλειψε τη χριστιανική πίστη των γονιών του και ενστερνίστηκε τον βουδισμό. Η γνωριμία του με τον Δαλάι Λάμα υπήρξε η αιτία που στράφηκε στον ακτιβισμό και συγκεκριμένα στην καταδίκη της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κίνας για την πολιτιστική καταστροφή του Θιβέτ. Τη δεκαετία του ’90, πολλοί συνάδελφοι του Ρίτσαρντ Γκιρ ακολούθησαν το παράδειγμά του και άρχισαν να εξερευνούν τους μύθους της χώρας του Σανγκρί Λα (μυθική ονομασία του Θιβέτ).

Ο Δαλάι Λάμα γρήγορα μετατράπηκε στον επίσημο γκουρού του Χόλιγουντ με δεκάδες υποστηρικτές όπως ο Στίβεν Σιγκάλ, η Ούμα Θέρμαν, ο Κιάνου Ριβς αλλά και οι σκηνοθέτες Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και Μάρτιν Σκορτσέζε. Πέρα όμως από αυτούς που έχουν επιλέξει τον Δαλάι Λάμα ως πνευματικό καθοδηγητή, υπάρχουν χιλιάδες οπαδοί ενός ιδιόμορφου θρησκευτικού κράματος. Δανειζόμενοι πολλές φιλοσοφικές και τελετουργικές παραδόσεις του θιβετιανού βουδισμού, αλλά και του χριστιανισμού, δημιούργησαν ένα νέο θρησκευτικό κίνημα, τη λεγόμενη new age θρησκεία. Στους κόλπους αυτών των πιστών, ο Δαλάι Λάμα θεωρείται ένας νέος προφήτης.

Αν και σε κάθε ευκαιρία ο Τεντζίν Γκιάτσο απορρίπτει την αλλαξοπιστία και επιμένει στην παραμονή κάθε λαού στις "τοπικές του παραδόσεις", η ίδια του η φήμη προσελκύει συνεχώς νέους οπαδούς. Στις ομιλίες του δεν πέφτει καρφίτσα, ενώ το εισιτήριο κοστίζει μέχρι και 1.500 δολάρια. Σε μια εκδήλωση στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης το 2003, η εμφάνιση του Δαλάι Λάμα συγκέντρωσε τόσες χιλιάδες ανθρώπους που θα ζήλευε ακόμη και ο Πάπας. Αλλωστε η βράβευσή του με το Νόμπελ Ειρήνης το 1989 τού έδωσε και τη νομιμοποίηση που χρειαζόταν για να θεμελιώσει το πρόσωπο του στη διεθνή σκηνή.

Από τη μέρα που η Δύση αγκάλιασε τον Θιβετιανό ηγέτη, η κινεζική κυβέρνηση έχει βρεθεί σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Προσπαθεί να προβάλει τη δική της εκδοχή για τον ρόλο του Δαλάι Λάμα στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Θιβετιανών, κατηγορώντας τον για συνεργασία με ξένες μυστικές υπηρεσίες. Το περιοδικό «Newsweek» δημοσίευσε το 1999 ένα ρεπορτάζ για τις υποτιθέμενες βρόμικες συναλλαγές του Δαλάι Λάμα με τη CIA και τις κατηγορίες που του επιρρίπτει το Πεκίνο. Μέχρι σήμερα το Πεκίνο τον αποκαλεί «πράκτορα της CIA».

Οι σχέσεις που διατηρεί μέχρι σήμερα ο Θιβετιανός ηγέτης με την Ουάσινγκτον δεν βοηθούν για να καθησυχαστούν οι Κινέζοι. Το 2007 ο πρόεδρος Μπους απένειμε στον Δαλάι Λάμα το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου, την υψηλότερη αμερικανική διάκριση σε πολίτη, εξοργίζοντας το Πεκίνο, που διαμαρτυρήθηκε έντονα.

Στόχος βανδαλισμού χριστιανικές εγκαταστάσεις στο Ισραήλ

Στόχος βανδαλισμού έγιναν την περασμένη εβδομάδα, οι εγκαταστάσεις ενός κέντρου νεολαίας το οποίο χρηματοδοτείται από χριστιανούς, στην Άκρα (Acre), μια πόλη στο βόρειο Ισραήλ.

Οι κάτοικοι της πόλης, εδώ και καιρό, είχαν εκφράσει «την ανησυχία τους» ότι τα προγράμματα του κέντρου αποβλέπανε στην πραγματικότητα στον «ευαγγελισμό» (προσηλυτισμό στον χριστιανισμό) του Ιουδαϊκού πληθυσμού, όπως ανέφερε η εφημερίδα Jerusalem Post.

Σε επιστολή του προς το «International Fellowship of Christians and Jews» (IFCJ), «Διεθνής Αδελφότητα Χριστιανών και Εβραίων (IFCJ), η οποία χρηματοδοτεί αυτά τα κέντρα, o Δήμαρχος της Άκρα, Shimon Lankri, είπε ότι κάποιοι κάτοικοι ήταν "καχύποπτοι" με τις προθέσεις του ομίλου" και ήταν δύσπιστοι με την οργάνωση", ανέφερε η εφημερίδα.

"Τους τελευταίους μήνες, ακόμη και όταν είμαστε στη διαδικασία να ανοιχτεί ένα νέο κέντρο νεολαίας, όσοι εργάζονται για το έργο βρίσκονται μπροστά σε βίαιες απειλές, σε ένα περιστατικό μάλιστα με απειλή μαχαιριού, ενώ σε άλλη περίπτωση έναν κόντεψε, επίτηδες, να τον πατήσει ένα αυτοκίνητο, ενώ πολλές είναι, επίσης, οι επιθέσεις με σπασμένα γυαλιά και σπασμένες πλάκες, " ανέφερε o δήμαρχος.

"Έχουμε αναπτύξει μια οργανωτική επιτροπή για να εξετάσει το θέμα για τους επόμενους τρεις μήνες και να βρούμε έναν τρόπο για να ξεπεραστεί ή ένταση στην κοινότητά μας. Μέχρι τότε το IFCJ δεν πρόκειται να αντικαταστήσει τις ταμπέλες του στα διάφορα κτίρια".

O δήμαρχος είπε ότι για την κατάσταση αυτή έχει γίνει αναφορά στην αστυνομία, αλλά δεν είπε αν οι υπαίτιοι των βανδαλισμών προέρχονται από τους ντόπιους υπερ- ορθόδοξους Haredi Ιουδαίους, όπως αρχικά εξέφραζε την ανησυχία της η IFCJ σχετικά με την παρουσία τους στην πόλη.

Η πρόεδρος της IFCJ, Dvora Ganani-Elad, είπε ότι τέτοιο περιστατικό συμβαίνει πρώτη φορά, καθώς λειτουργούν ήδη κέντρα της IFCJ σε άλλες 60 πόλεις, χωρίς πρόβλημα.

Η IFCJ ιδρύθηκε από τον ραββίνο Yechiel Eckstein, (φωτο), έχοντας στόχο την προώθηση της κατανόησης μεταξύ Εβραίων και Χριστιανών, για το καλό του Ισραήλ.

Ωστόσο, ορισμένοι «μεσσιανικοί» ηγέτες (μεσσιανικοί = Εβραίοι που έχουν πιστέψει στον Χριστό) ισχυρίζονται ότι η οργάνωση έχει σταθεί εμπόδιο στον χριστιανικό και «μεσσιανικό» ευαγγελισμό στο Ισραήλ, καθιστώντας τον πρόσφατο βανδαλισμό ακόμη πιο περίεργο. (Σημειώνεται ότι ο Eckstein έχει προταθεί από τη κυβέρνηση του Ισραήλ ως "πρέσβης καλής θελησης" προς τις χριστιανικές κοινότητες, ενώ θόρυβος έχει δημιουργηθεί από τον πολύ υψηλό μισθό που λαμβάνει. Άλλοι θεωρούν τον Eckstein έναν ευαγγελικό χριστιανό που παρουσιάζεται ως Ιουδαίος ραββίνος, άλλοι ότι είναι ένας γνήσιος Ιουδαίος ραββίνος που απλά "συμπαθεί" τους Ευαγγελικούς χριστιανούς και άλλοι ότι ρίχνει "γέφυρες" προς την πολυπληθή ευαγγελική κοινότητα των ΗΠΑ μόνο και μόνο για το "ζεστό" χρήμα που ρίχνουν στην οργάνωσή του, οι ευαγγελικοί, λόγω της γνωστής τους αγάπης προς οτιδήποτε το εβραικό...Πάντως ερωτώμενος ο ίδιος ο ραββίνος, με ποιά πλευρά βρίσκεται, την χριστιανική ή την ιουδαική, εκείνος απάντησε "με την ιουδαική").

Οι επιθέσεις κατά των Μεσσιανικών Εβραίων και των Χριστιανών στο Ισραήλ έχουν κλιμακωθεί τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα την αποστολή μίας βόμβας καμουφλαρισμένης σε πακέτο «ως δώρο» που παραλίγο να σκοτώσει τον 15χρονο Amiel Ortiz, στη βόρεια πόλη της Ariel πέρυσι. Για την υπόθεση αυτή δεν έχει γίνει καμία σύλληψη ακόμη, καθώς συνεχίζεται η «έρευνα». (Ο Amiel ήταν γιός του χριστιανού πάστορα, David Ortiz, για τον οποίο προοριζόταν η βόμβα).

"Η βία εξαπλώνεται, μην ξεχνάτε ότι στην πόλη Ariel υπήρχε απόπειρα δολοφονίας", δήλωσε ο Howard Bass, (στην φωτο με την οικογένειά του), πάστορας της συνάθροισης με το όνομα Nachalat Yeshua ("Η κληρονομιά του Ιησού"), μια μεσσιανική σύναξη στην αρχαία πόλη Beersheba του Ισραήλ.

Το 2005, εκατοντάδες Εβραίοι Ορθόδοξοι υποκίνησαν μία εξέγερση κατά της σύναξης, με επιθέσεις στους πιστούς και προκαλώντας ζημιές σε ιδιοκτησίες, ενώ πέταξαν και τον Bass στο βαπτιστήρι, ανέφεραν μάρτυρες.

Ο Bass και οι ηγέτες της «Nachalat Yeshua» στρέφονται κατά του αρχιραββίνου της Beersheba και αρχηγού της οργάνωσης «Yad L'Achim», μίας αντι-χριστιανικής αντι-ιεραποστολικής ομάδας που φέρεται υπεύθυνη για τις ταραχές.

Ο Bass, είπε: "Μέσα από την έκβαση της δικής μας υπόθεσης θα πρέπει να προσεχθεί η κατάσταση στις πόλεις Ariel και Arad," όπου οι Ορθόδοξοι Εβραίοι διαδηλώνουν συνεχώς, εναντίον των Μεσσιανικών Εβραίων και κατά των Χριστιανών, σε τακτική βάση από το 2004, πολλές φορές με βίαιο τρόπο.

Εκπρόσωπος της Acre είπε ότι η πόλη θα βρει εκείνους που αντιτάχθηκαν στα χρηματοδοτούμενα από χριστιανούς κέντρα νεολαίας. Στην επιστολή του, ο Lankri είπε τις οι τρεις εγκαταστάσεις της οργάνωσης που ήδη υπάρχουν, βοήθησαν πολύ στην μείωση της εγκληματικότητας και της «επαναστατικής» συμπεριφοράς, κατά τα τελευταία δύο χρόνια.

"Είναι σημαντικό για μας να μάθουμε που βρίσκεται ο πυρήνας του προβλήματος και να το αντιμετωπίσουμε, δημιουργώντας αμοιβαία εμπιστοσύνη στην κοινότητα," έγραψε ο Lankri "Τα κέντρα IFCJ και η συνεργασία μας μαζί τους έχει μεγάλη σημασία για εμάς''.

Πηγή άρθρου:http://www.charismamag.com/

---Για τα επεισόδια κατά χριστιανών στην πόλη Arad και για την εντυπωσιακή εξάπλωση του χριστιανισμού στο Ισραήλ, καθώς και για τους "Μεσσιανικούς" Εβραίους βλέπε άρθρο του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

"Σήμερα γεννηθήκαμε και σήμερα θα πεθάνουμε για τη σωτηρία της πατρίδος μας". Η μάχη στα Δερβενάκια 26 Ιουλίου 1822 (2)

...Περνούν οι μέρες και ο Κολοκοτρώνης τρίβει τα χέρια του από χαρά. Καταλαβαίνει πως η στρατιά του Δράμαλη κλεισμένη στον Αργολικό κάμπο φθείρεται, δεινοπαθεί και χάνει το ηθικό της.

Αποφασίζει ν’ αδειάσει το φρούριο από τους υπερασπιστές του, γιατί έχουν μείνει χωρίς νερό και το κατορθώνει εύκολα. Ο Δράμαλης κυριεύει ένα άδειο φρούριο χωρίς ίχνος νερού και τροφίμων.

Ο Τούρκος πασάς διαπιστώνει αργά το τρομερό του λάθος, να καθυστερήσει τη διαμονή του στο Άργος. Τώρα πια, έτσι όπως έχει ταλαιπωρηθεί ο στρατός του, δεν μπορεί να συνεχίσει την πορεία του προς την Τρίπολη. Άλλωστε τα βουνά είναι γεμάτα από Έλληνες.

Ο πονηρός Κολοκοτρώνης είχε δώσει διαταγή στους πολεμιστές του που βρίσκονταν στις πλαγιές των κοντινών βουνών, ν’ ανάβει ο καθένας τους τις νύχτες πολλές φωτιές ώστε να πιστέψουν οι Τούρκοι ότι εκεί πάνω βρίσκονται χιλιάδες Έλληνες.

Το μόνο που μένει στο Δράμαλη τώρα, είναι να γυρίσει πίσω στην Κόρινθο. Επειδή όμως φοβάται μήπως τον χτυπήσουν οι Έλληνες στη διαδρομή της επιστροφής του, αποφασίζει να τους παραπλανήσει. Στέλνει έναν Έλληνα γραμματέα του, το Μανούσο, στους Μύλους, να ζητήσει τάχα από τους Έλληνες να παραδοθούν. Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης σκίζει με περιφρόνηση το χαρτί του Δράμαλη. Τότε ο Μανούσος τους λέει τάχα εμπιστευτικά πως ο Δράμαλης θα ξεκινήσει πολύ σύντομα για την Τρίπολη. Ο Πετρόμπεης και οι αντιπρόσωποι της κυβέρνησης τον πιστεύουν.

— Όχι! βροντοφωνάζει ο Κολοκοτρώνης. Είναι παγίδα! Δεν μπορεί να προχωρήσει προς την Τρίπολη ο Δράμαλης. Το μόνο που του μένει να κάνει είναι να γυρίσει πίσω. Πρέπει να τον περιμένουμε στα στενά των Δερβενακίων για να τον διαλύσουμε. Κρατήστε αυτόν τον Μανούσο και μη τον αφήνετε να γυρίσει πίσω. Εγώ πηγαίνω να οργανώσω τις θέσεις μας γύρω από τα Δερβενάκια.

Επιμένει με πείσμα στην άποψή του ο Πετρόμπεης, πως ο Δράμαλης θα προχωρήσει προς την Τρίπολη. Μερικοί κατηγορούν τον Κολοκοτρώνη πως θέλει να πάει στα Δερβενάκια για να μην πολεμήσει!

— Έ, λοιπόν, πηγαίνετε εσείς στα Δερβενάκια και μένω εγώ εδώ! τους λέει οργισμένος ο γέρος.

Ούτε κι’ αυτό το δέχονται. Αποφασίζει τότε να φύγει μόνος του.

— Αφήστε τον, λέει ο Πετρόμπεης ειρωνικά στους άλλους. Ο Θοδωράκης θυμήθηκε τα παλιά του και θέλει να γίνει κλέφτης για να γυρίζει από βουνοκορφή σε βουνοκορφή.

Δεν απαντάει στην ειρωνεία του ο Κολοκοτρώνης. Σέβεται τον Πετρόμπεη γιατί είναι μεγαλύτερός του. Τους αφήνει πίσω του και φεύγει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό για τα Δερβενάκια. Μα δεν είναι μόνος του αυτή τη φορά. Έχει τους δικούς του αφοσιωμένους οπλαρχηγούς και τα παλικάρια τους.

Ο Κολοκοτρώνης ήταν τόσο βέβαιος για την πορεία του Δράμαλη, ώστε δήλωσε ότι δεν θα έχανε άλλο καιρό σε συζητήσεις. Ανέλαβε την ευθύνη της προσωπικής του γνώμης και δήλωσε ότι θα έσπευδε στα Δερβενάκια για να μην μείνουν οι Τούρκοι «ατουφέκιστοι». Πίστευε ακράδαντα ότι ο Δράμαλης θα περνούσε από εκεί και ότι σε αυτά τα δύσβατα στενά, όπου η συνοχή του εχθρικού στρατεύματος θα χαλάρωνε σημαντικά, θα μπορούσε να τον κτυπήσει.

Κατευθύνεται προς τον Αη Γιώργη της Νεμέας που βρισκόταν βορειοδυτικά του στενού του Δερβενακίου τη νύκτα της 24ης Ιουλίου.

Εκεί βρίσκει όλα σχεδόν τα παλικάρια να τόχουν ρίξει στο φαγοπότι. Ανεβαίνει στη σκεπή ενός σπιτιού και με τη βροντερή φωνή του τους καλεί κοντά του. Τους μαλώνει για την απερισκεψία τους. Εδώ ήρθαν να πολεμήσουν Κι’ όχι να γλεντοκοπάνε. Ποιος θα υπερασπίσει τις γυναίκες και τα παιδιά τους που βρίσκονται πίσω στα χωριά τους;

Αμέσως διατάζει να τοποθετηθούν σκοπιές και να καταμετρηθούν οι διαθέσιμοι άνδρες. Με το πρώτο φως της ημέρας έγινε γνωστό ότι η ελληνική δύναμη, μόλις που έφθανε τους 2.350 άνδρες. Απ’ αυτούς 1.500 βρίσκονταν στον Άγιο Γεώργιο, 700 ήταν στο Δερβενάκι, και 150, υπό τον ιερέα Δημήτριο Χρυσοβιτσιώτη βρίκονταν στο χωριό Ζαχαριά.

Ο Γέρος μίλησε στους συγκεντρωμένους πολεμιστές, όπως συνήθιζε, πριν από κάθε μάχη.

«Έλληνες», είπε, «σήμερα γεννηθήκαμε και σήμερα θα πεθάνουμε για τη σωτηρία της πατρίδος μας και τη δική μας. Να τι πρέπει να κάμετε. Να πάτε αμέσως στα κονάκια σας να πάρετε το ταΐνι σας.….Αλλά σας λέγω και τούτο. Ότι απόψε ήλθε η Τύχη της πατρίδος μας (σ.σ. η Θεοτόκος) και μου είπε ότι θα είμεθα αύριον νικηταί…Θα πάρετε λάφυρα πολλά…τα φλωριά τα οποία έχουν οι Τούρκοι είναι χρήματα χριστιανικά. Τα είχαν ο τύραννος της Ηπείρου παρμένα από τους αδελφούς μας…Ο Θεός είναι με ημάς. Να μη σας μέλη τίποτα…»

Ο Κολοκοτρώνης έφθασε στο Δερβενάκι στις 10.00. Επέλεξε τους 800 καλύτερα οπλισμένους άνδρες και τους έστειλε να καταλάβουν τις θέσεις Παληόχανο και Χρυσοκουμαριές. Στην Παναγόρραχη τοποθετήθηκαν ο Αντώνης Κολοκοτρώνης, ο Ζάκας και ο Ζέρβας με 700 άνδρες. Στον λόφο του Αγριλόβουνου, όπου είχε ανεγερθεί ισχυρό οχύρωμα κατά διαταγή του Έλληνα στρατηγού, έλαβε θέση ο Γ. Δημητρακόπουλος με 700 άνδρες. Ο τελευταίος έχαιρε της απόλυτης εμπιστοσύνης του Θ. Κολοκοτρώνη. Δυτικότερα στο χωριό Ζαχαριά, οχυρώθηκαν 150 άνδρες υπό τον ιερέα Δημήτριο Χρυσοβιτσιώτη για να ελέγχουν τον δρόμο προς τον Άγιο Γεώργιο.

Ο Γέρος γιο να μειώσει τις πιθανότητες αλλαγής πορείας των Τούρκων και σύγκρουσης με την ολιγάριθμη αυτή δύναμη, τοποθέτησε σε ένα ύψωμα μεταξύ των στενών του Αγίου Γεωργίου και του Δερβενακίου, ένα ψευδοστράτευμα με ζώα και με τις κάπες και τα φέσια των αγωνιστών, τα οποία από μεγάλη απόσταση έδιναν την εντύπωση συγκεντρωμένου στρατεύματος.

Ακολούθησε δέηση στη Θεοτόκο υπέρ της νίκης από τον ιερέα Γεώργιο Παπαζαφειρόπουλο και έπειτα ο Έλληνας στρατηγός έδωσε αυστηρή διαταγή προς όλα τα τμήματα να μην πυροβολήσουν αν δεν έδινε εκείνος πρώτος το σύνθημα.

Ξημερώνει η 26 Ιουλίου, η γιορτή της Αγίας Παρασκευής…

Ο Φωτάκος φέρνει το μήνυμα. Οι Τούρκοι μία πελώρια γκρίζα φάλαγγα έρχονται προς τα Δερβενάκια!

Τα λεπτά αρχίζουν να κυλούν με αγωνία… Ο πυρακτωμένος ήλιος τσουρουφλίζει τους ακίνητους και πίσω από τις πέτρες Έλληνες, μα δεν το κουνούν από την θέση τους. Ο ήλιος κάνει όμως, την πορεία των Τούρκων δύσκολη και αργή.

Στις 14.30 η εμπροσθοφυλακή της τουρκικής στρατιάς, αποτελούμενη από Αλβανούς ιππείς, έφθασε μπροστά στο Παληόχανο. Στην θέση αυτή ο Κολοκοτρώνης είχε τοποθετήσει μόνο οπλαρχηγούς, οι οποίοι ήταν βέβαιο ότι κατά την κρίσιμη πρώτη επαφή δεν θα λιποψυχούσαν μπροστά στον όγκο του εχθρού.

Και τότε ακούγεται η βροντερή φωνή του Κολοκοτρώνη: «Απάνω τους Έλληνες! Μην τους φοβάστε!».

Οι Αλβανοί αιφνιδιάστηκαν. Οι καπνοί από τους απανωτούς πυροβολισμούς, οι πολεμικές κραυγές και το θέαμα των Ελλήνων πολεμιστών που εμφανίζονταν από τους θάμνους και τα βράχια τους έκαναν να νομίζουν ότι όλα εκείνα τα στενά προς το Δερβενάκι κατέχονταν από πολλές χιλιάδες επαναστατών.

Η αλλαγή πορείας τους τότε προς τον Άγιο Σώστη μετατράπηκε σε άτακτη φυγή. Άλλοι προσπαθούσαν να διαφύγουν εκμεταλλευόμενοι την ταχύτητα των αλόγων τους και άλλοι εγκαταλείποντας τα υποζύγια και τις αποσκευές τους, σε μια προσπάθεια να αποσπάσουν την προσοχή των διωκτών τους. Τα τουρκικά τμήματα που ακολουθούσαν την εμπροσθοφυλακή αναγκάστηκαν να σπεύσουν και αυτά με τη σειρά τους προς τον Άγιο Σώστη.

Ο Κολοκοτρώνης διέταξε τότε τον ξάδελφό του Αντώνη να σπεύσει προς την Παναγόρραχη ώστε να αποτρέψει τη φυγή εχθρών προς την Κουρτέσα. Στο μεταξύ οι οπλαρχηγοί από το Παληάχανο και οι άνδρες του Θ. Κολοκοτρώνη από τις Χρυσοκουμαριές επέπεσαν εναντίον των Τούρκων που ακολουθούσαν την αλβανική εμπροσθοφυλακή. Πολλοί πρόφθασαν τους Τούρκους και άρχισε η σφαγή. Οι άνδρες του Δράμαλη ήταν τόσο πολλοί, ώστε αν συνέρχονταν από τον αιφνιδιασμό και αντεπιτίθετο θα εξόντωναν τους ολιγάριθμους διώκτες τους. Ο πανικός ο οποίος επικράτησε όμως ανέβασε στη φαντασία των Τούρκων τον αριθμό των επαναστατών σε δυσθεώρητα ύψη.

Φοβούνται ότι χιλιάδες Έλληνες τους έχουν στήσει το φοβερό δόκανο του θανάτου μέσα στο λιοπύρι και τα στενά και το μόνο που σκέφτονται είναι η φυγή. Ελάχιστοι από αυτούς βρίσκουν την ψυχραιμία και πυροβολούν. Οι υπόλοιποι αρχίζουν να τρέχουν αλλόφρονες δεξιά κι’ αριστερά, να ξεφωνίζουν πανικόβλητοι, να παρασύρουν κι’ άλλους στη φυγή τους. Τ’ άλογα ποδοπατούν τους πεζούς, προσπαθούν να σκαρφαλώσουν σαν κατσίκια στις πλαγιές, γκρεμίζονται... Τέτοιες σκηνές πανικού και θανάτου δύσκολα μπορεί να περιγράψει κανείς. Τα βόλια των Ελλήνων βρίσκουν εύκολο στόχο... Και στο μακάβριο χορό του πολέμου μπαίνουν γρήγορα τα γιαταγάνια.

Ο Κολοκοτρώνης, με τα κυάλια καρφωμένα στα μάτια, βλέπει την απέραντη σκηνή του μακελειού των Τούρκων και αγαλλιάζει η καρδιά του.

Το πυκνό και πανικόβλητο τουρκικό σώμα κατευθύνεται προς τον Άγιο Σώστη για να γλυτώσει. Μα εκεί τους περιμένει η μεγάλη σφαγή. Ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και τα παλικάρια του, τείχος ατσάλινο, τους σταματούν. Και ένας ημίθεος της επανάστασης, ο Νικηταράς, φθάνει με τους λεβέντες του στην κρίσιμη αυτή στιγμή και μπαίνει στη μάχη...

Για να πάρουμε μια σωστή ιδέα της πανωλεθρίας των Τούρκων, ας αφήσουμε τη γλαφυρή πένα του Σπύρου Μελά να μιλήσει, αντιγράφοντας ένα απόσπασμα από το βιβλίο του «Ο Γέρος του Μωριά».

«Τώρα δεν είναι μάχη ετούτο• είναι σφαγή. Μέσα στο ρέμα η τούρκικη κολόνα, χτυπημένη, ανα γκασμένη, δεν πολεμάει• γίνεται πηγμένη μάζα, σιδερένιος, πελώριος λοστός• που σπρώχνει με τη φυσική δύναμη του κορμιού μονάχα, ν’ ανοίξει δρόμο κατά την Κουρτέσα και την Κόρινθο. Το καταφέρνει κάποτε• μα ανάμεσα του Άη-Σώστη Και της ρεματιάς γίνεται άγριος χαλασμός. Από μπροστά χτυπάει ο Νικήτας• από πίσω τα παλικάρια του Κολοκοτρώνη. Ο Αντώνης, ο γερο- Μάρκος, που θυμήθηκε τα καλύτερα χρόνια της κλέφτικης ζωής• κι’ οι Φλεσσαίοι από τα πλάγια. Οι Τούρκοι σαστίζουν, τα χάνουν, τσακίζουν• όλα τα κοτρώνια, τα βράχια, τα σκίνα, τα θυμάρια τους φαίνονται σαν Έλληνες με γιαταγάνια. Οι καπνοί τους τυφλώνουν• ο βρόντος των αρμάτων κι’ ο φοβερός αντίλαλος στα φαράγγια τους ζαλίζει• βόλια, λιθάρια, σπαθιά κοφτερά, όλα καταπάνω τους. Άλλος γλυτωμός δεν είναι απ’ τη φυγή• αφήνοντας τα πάντα ρίχνονται σαν ποτάμι μπροστά. Μα σα φτάνουν στον Άη-Σώστη αντικρίζουν πυκνή τη φωτιά• βάζουν το χέρι στα μάτια, να μη βλέπουν και πέφτουν στο ρέμα.

Και καθώς είναι απ’ τη μιά μεριά τ’ αναμμένο μολύβι των Ελλήνων κι’ απ’ την άλλη κατηφοριά και γκρεμός, κυλούν μοιραία οι περισσότεροι εκεί μέσα, με γδούπους, κρότους ξεφωνητά τρομάρας, θρήνους, άλογα σκοτωμένα μ’ ανθρώπους γερούς, νεκροί με ζωντανούς, λαβωμένοι με μουλάρια, μ’ όλα τα σαμάρια και τα φορτώματα. Κεφάλια κυλούν από τα κορμιά χωρισμένα• και παντού τρέχει το αίμα. Κι’ αυτός ο ήλιος που βυθά, σ’ ολοπόρφυρο σύγνεφο, σαν κεφάλι φαίνεται, κομμένο, μέσα στα αίματα. Είναι τέτοιο φριχτό ανακάτωμα, που οι Έλληνες την άλλη μέρα, τραβούν με σκοινιά τους ζωντανούς από τη ρεματιά. Ο σκοτωμός δεν έπαυε ούτε τη νύχτα. Κι’ όταν δεν βλέπουν πια, ρίχνουν στα στραβά, στο σωρό, στη βουή του εχθρού που ακόμα περνάει τρέχοντας να γλιτώσει κατά την Κουρτέσα. Όλη νύχτα στο μέρος τούτο ακούγονται καλπασμοί αλόγων, αφηνιασμένων, πούχαν χάσει τον καβαλάρη τους Κι’ έτρεχαν εδώ κι εκεί και χλιμιντρούσαν, βογκητά λαβωμένων και φωνές από τους χαμένους, σκόρπιους ανθρώπους».

Δεν άργησε να βασιλέψει ο ήλιος αλλά η σφαγή των Τούρκων συνεχίστηκε σχεδόν όλη τη νύχτα. Την άλλη μέρα το θέαμα στη χαράδρα του Άγιου Σώστη ήταν κάτι παραπάνω από συγκλονιστικό... Εκατοντάδες οι λαβωμένοι που βογκούσαν αβοήθητοι ώσπου να βγει η ψυχή τους. Δεκάδες καμήλες και άλογα νεκρά. Παντού η φρίκη και ο θάνατος. Και τα λάφυρα αμέτρητα, θησαυροί ανεκτίμητοι που έπεσαν στα χέρια των Ελλήνων.

Μιλήσαμε για την πανωλεθρία των Τούρκων. Τι μπορούμε όμως να πούμε για τη γενναιότητα των Ελλήνων; Δεν ήταν απλοί πολεμιστές. Ο κάθε Έλληνας είχε μεταμορφωθεί σε θεό του πολέμου.

Και πάνω απ’ όλους, ο γενναίος των γενναίων, ο Νικηταράς! Τέσσερα σπαθιά άλλαξε Κατά τη διάρκεια της μάχης γιατί από την πολλή χρήση έσπαζαν! Είχε πάρει τόσες και τόσες φορές μέρος σε φονικές μάχες αλλά αυτή τη φορά σάστισε από το μεγάλο φονικό. Και κάθε τόσο έλεγε στον εαυτό του:

«Κουράγιο Νικήτα, Τούρκους σφάζεις!»

Λένε ότι στο τέλος της μάχης είχε κολλήσει η λαβή του σπαθιού του στο χέρι του από το πολύ αίμα και χρειάστηκε να το πλύνουν με ζεστό νερό για να ξεκολλήσει.

Ο Αντώνης και ο Μάρκος Κολοκοτρώνης, ο Δημητρακόπουλος και οι Φλεσσαίοι, ο Παπαφλέσσας με τον αδελφό του το Νικήτα, οδήγησαν μαζί με το Νικηταρά τα παλικάρια τους στον απερίγραπτο αυτό θρίαμβο των Ελλήνων. Και πάνω απ’ όλους ο «Γέρος», ο ψύχραιμος, ο γεμάτος πίστη και δύναμη, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης! Ο πατέρας της νίκης, που για μια ακόμα φορά, σε στιγμές τρομερού κινδύνου, έσωσε την επανάσταση και την Ελλάδα.

Τις επόμενες ημέρες οι άνδρες του Δράμαλη έφθαναν κατά ομάδες στην Κόρινθο εξαντλημένοι από τις κακουχίες και την πείνα, χωρίς άλογα, χωρίς όπλα και κυρίως με καταρρακωμένο ηθικό.

Η πανωλεθρία στα Δερβενάκια κατέστησε την Πελοπόννησο στα μάτια των Τούρκων μια περιοχή γεμάτη από επικίνδυνα περάσματα, στα οποία ενέδρευαν χιλιάδες άγριοι πολεμιστές με υπερφυσικές δυνάμεις. Η τουρκική στρατιά έχασε καθ’ όλη τη διάρκεια της εκστρατείας στην Πελοπόννησο, περίπου το ένα πέμπτο της αρχικής δύναμης, σχεδόν όλο το πολεμικό της υλικό και το μεγαλύτερο μέρος των υποζυγίων και των πολεμικών αλόγων. Οι απώλειες, αν και βαρύτατες, μπορούσαν να αναπληρωθούν με τις κατάλληλες ενέργειες του Χουρσίτ και των πασάδων της Στερεάς Ελλάδας. Τίποτα όμως δεν μπορούσε να αναπληρώσει το χαμένο θάρρος των Τούρκων στρατιωτών.

Η στρατιά έπαψε ουσιαστικά να υφίσταται ως μάχιμη δύναμη, κυρίως εξαιτίας του γεγονότος ότι ο τρόμος είχε φωλιάσει στις καρδιές των ανδρών της.

Η μεγαλύτερη νίκη των Ελλήνων κατά την Επανάσταση οφείλεται στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Εκείνος, τις πρώτες ημέρες της γενικής σύγχυσης και του τρόμου από την εισβολή του Δράμαλη, οργάνωσε με κεραυνοβόλες ενέργειες στρατό και ενέπνευσε σε αυτόν την πεποίθηση γιο τη νίκη. Εκείνος διέβλεψε ότι ο εχθρός θα υποχωρούσε προς την Κόρινθο και δεν θα προήλαυνε προς την Τριπολιτσά και φυσικά εκπόνησε το σχέδιο της ενέδρας στα Δερβενάκια.

Αν οι υπόλοιποι αρχηγοί αντιλαμβάνονταν τη διορατικότητά του και έσπευδαν μαζί του στα Δερβενάκια, σήμερα ίσως θα μιλούσαμε για μια από τις πιο ολοκληρωτικές καταστροφές εκστρατευτικού σώματος στην στρατιωτική ιστορία.

Πηγές:

* Δερβενάκια 1822, περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, τ. 36 εκδόσεις Περισκόπιο.

* Το Αθάνατο 1821, τόμος 1, εκδόσεις Στρατίκη

* σκίτσα: Ο Κολοκοτρώνης, Κλασσικά εικονογραφημένα