Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (ΚΟ) ξημεροβραδιάζεται για να βρει, να μεταφράσει και να παρουσιάσει ειδήσεις και άρθρα συμβατά με την θεματολογία του, χωρίς απαραίτητα να ταυτίζεται μαζί τους. Το ίδιο ισχύει και για τα παρατιθέμενα links. Σχόλια και παρεμβάσεις του ΚΟ είναι σε χρώμα ερυθρό. Αν ψάχνεις για mainstream ειδησεογραφία και άποψη, ήρθες στο λάθος μέρος.

got democracy?

got democracy?
"Μη με παραδώσης εις την επιθυμίαν των εχθρών μου· διότι ηγέρθησαν κατ' εμού μάρτυρες ψευδείς και πνέοντες αδικίαν.."

kolokotronis

kolokotronis

Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Γιατί οι πολιτικοί που δεν είναι Εβραίοι πρέπει να φοράνε κιπά;



ΚΟ: Βλέποντας την παραπάνω χαριτωμένη φωτογραφία του υπουργού προ-πο, έκανα κάποιες σκέψεις. Έχω παρατηρήσει ότι ΟΛΟΙ οι μη Εβραίοι «επίσημοι» (πρόεδροι, πρωθυπουργοί, υπουργοί, πολιτικοί, ηθοποιοί, τραγουδιστές και λοιποί ‘celebrities’), που επισκέπτονται μια Συναγωγή, φοράνε το γνωστό χαρακτηριστικό μικρό εβραϊκό σκουφάκι, την «κιπά». Επίσης, την φοράνε όταν πηγαίνουν στο Τείχος των Δακρύων ή στο «Μνημείο του Ολοκαυτώματος» στην Ιερουσαλήμ, γνωστό ως «Yad Vashem», σε (μη θρησκευτικές) εκδηλώσεις που απλώς διοργανώνουν ή παρευρίσκονται Εβραίοι, ενώ κάποιοι σε εντελώς «άσχετα» μέρη. Μου δημιουργήθηκε η εξής απορία: πως είναι δυνατόν κάποιος που δεν πρεσβεύει την ιουδαϊκή θρησκεία, να αναγκάζεται να φοράει αυτό που φοράει ο πιστός Ιουδαίος; Που είναι η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης; Εάν είναι από απλή «ένδειξη σεβασμού», τότε θα έπρεπε, για λόφους «ισότητας» να γίνεται το αντίστοιχο σε έναν χριστιανικό ναό. Π.χ. εάν ένας Εβραίος «επίσημος» επισκεφτεί ένα ναό (τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχω δει πολλούς Εβραίους «επίσημους» να επισκέπτονται ναούς και εκκλησίες, τουλάχιστον με την συχνότητα που «εθνικοί»/μη Εβραίοι «επίσημοι» επισκέπτονται συναγωγές. Γιατί άραγε;;) – θα πρέπει λοιπόν για «λόγους σεβασμού» (ο Εβραίος) να κάνει τον σταυρό του, να ανάψει κανένα κερί και τα λοιπά. Όλα αυτά βέβαια είναι λατρευτικές πράξεις, λατρευτικά σύμβολα. Η κιπά δεν είναι ένα απλό «σκουφάκι», κάποιο ενδυματολογικό αξεσουάρ, είναι σύμβολο μιας θρησκείας. Κάτι ανάλογο με την ισλαμική μαντίλα που φοράνε οι μουσουλμάνες. Ή τα τουρμπάνια που φοράνε οι Σιχ. Ως «σεβασμός», νομίζω, νοείται να εισέλθεις και να εξέλθεις με ησυχία από έναν θρησκευτικό λατρευτικό χώρο (στον οποίον δεν ανήκεις) και γενικά να είσαι κόσμιος και ενδεδυμένος «σεμνά». Τα υπόλοιπα αφορούν τους θρησκευόμενους της συγκεκριμένης θρησκείας. Εφόσον δεν ανήκεις σε αυτήν την θρησκεία, δεν είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις το τυπικό της. Το να απαιτείς από έναν μη Εβραίο να συμπεριφέρεται στη Συναγωγή (που δεν ανήκει, ούτε πιστεύει) σαν Εβραίος, είναι κάτι παραπάνω από απαίτηση για «σεβασμό». Έχει έναν συμβολισμό. Φαίνεται σαν έμμεση (αναγκαστική) υποταγή σε μια συγκεκριμένη θρησκεία και σε ό,τι αυτή εκφράζει. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση εκφράζει το Ισραήλ. [Σύμφωνα με τον Richard Rabkin «Το να φοράει κάποιος το κιπά σημαίνει ότι διακηρύττει "Είμαι περήφανος που είμαι Εβραίος"»]. Καμία άλλη θρησκεία δεν είναι τόσο συνδεδεμένη με έναν λαό, όσο ο Ιουδαϊσμός. Όλοι δε οι «επίσημοι» δεν διανοούνται να αρνηθούν να φορέσουν την κιπά για λόγους συνείδησης ή θρησκείας, (αλλιώς κινδυνεύουν να κατηγορηθούν για «αντισημιτισμό», κατηγορία ολέθρια για έναν σύγχρονο πολιτικό), αλλά απεναντίας, το φοράνε με μεγάλη άνεση και είτε χασκογελάνε με έκφραση γεμάτη ικανοποίηση (όπως ο προαναφερόμενος), είτε στέκονται «ευλαβικά», με έκφραση γεμάτη «σεβασμό».

Είπα να το ψάξω λίγο. Να σας πως τι βρήκα: Βρήκα ότι τέτοια ξεκάθαρη εντολή ΔΕΝ υπάρχει στα ιουδαϊκά κείμενα! Μάλιστα, οι διάφοροι ραβίνοι δεν έχουν μια σύμφωνη γνώμη για το αν πρέπει τελικά, οι μη Εβραίοι να φοράνε την κιπά. Η κυριότερη ένσταση είναι ότι έτσι (εάν την φοράνε) δεν θα διαφέρουν από τους Εβραίους! (Αυτό τώρα μου ακούγεται ολίγον «ρατσιστικό», αλλά θα φταίνε τα αυτιά μου). Επίσης, στη σύντομη έρευνα δεν είδα πουθενά μουσουλμάνους «επίσημους» να φοράνε την κιπά. Δείτε πάνω π.χ. στην φωτογραφία τον Νταβούτογλου στη Συναγωγή στη Σμύρνη άνευ κιπά! Μπα; Πάλι δύο μέτρα και δύο σταθμά; Μετά διάβασα ότι οι άθεοι Εβραίοι επίσης δεν φοράνε κιπά! Ακόμα και ο Μπεν Γκουριόν η κορυφαία μορφή του σύγχρονου Ισραήλ (ο κύριος ιδρυτής και ο πρώτος πρωθυπουργός του κράτους Ισραήλ) ΔΕΝ φορούσε κιπά γιατί ήταν άθεος... Μάλιστα, αρνιόταν να φορέσει κιπά ακόμη και σε κηδείες.
Συμπέρασμα: Ο Μπεν Γκουριόν δεν χρειάζεται να φοράει κιπά, ο άθεος Εβραίος δεν χρειάζεται να φοράει κιπά, ο μουσουλμάνος «επίσημος» δεν χρειάζεται να φοράει κιπά, καμία γραπτή θρησκευτική εντολή δεν υπάρχει που να λέει ότι ο μη Εβραίος πρέπει να φοράει κιπά, οι ραβίνοι διαφωνούν μεταξύ τους για το αν πρέπει οι μη Εβραίοι να φορούν κιπά, αλλά ο Δένδιας (και ο κάθε Δένδιας), αλλοίμονό του αν δεν φορέσει τη κιππά του και δεν αποθανατιστεί η σκηνή.
Ίσως εάν έψαχνα περισσότερο να έβρισκα και τίποτα άλλο, αλλά από ότι κατάλαβα η κιπά είναι μία ωραία ευκαιρία οι διάφοροι Δένδιες και γενικότερα οι κρατούντες οφίτσια στη ‘δύση’ να δείχνουν (σε όλο τον κόσμο) τον «σεβασμό» τους (ή την υποταγή τους) στο Ισραήλ.
Παρακάτω κάποιες εξηγήσεις περί κιπά από εβραϊκές ιστοσελίδες για λίγο παραπάνω γνώση. Και εάν θέλει, ας μας διαφωτίσει περί του θέματος κάποιος ραβίνος. Από αυτούς που επισκέπτονται τον ΚΟ.    

Μια kippah, επίσης γνωστή ως yarmulke, που στα αραμαϊκά σημαίνει "ο φόβος του Βασιλιά", είναι το ημισφαιρικό εκείνο καπελάκι σε σχήμα πιατέλας, συνήθως από ύφασμα, που φορούν οι Εβραίοι (μόνο άνδρες) ως τήρηση μιας (μη- βιβλικής) εντολής από κάποιες ορθόδοξες ιουδαϊκές ‘halachic’ αρχές, σύμφωνα με την οποία το κεφάλι τους πρέπει να καλύπτεται ανά πάσα στιγμή.

Δεδομένου ότι η συναγωγή θεωρείται ότι είναι ένας «οίκος του Θεού», είναι συνήθως σκόπιμο οι πιστοί να φορούν ωραία ρούχα. Συνήθως οι γυναίκες φορούν φορέματα και οι άνδρες κοστούμια.

Εκτός από τις συναγωγές των Μεταρρυθμισμένων Ιουδαίων, όλοι οι άνδρες και τα αγόρια πρέπει να καλύπτουν το κεφάλι τους. Αυτό είναι συχνά προαιρετικό σε συναγωγές των Μεταρρυθμισμένων. Από σεβασμό ακόμη και οι μη-Εβραίοι επισκέπτες θα πρέπει να ακολουθήσουν το έθιμο της συναγωγής και φορέσουν ένα kippah.

Λέει στο ‘Divrei HaRav’ (του ραβίνου Hershel Schachter), ότι όταν ρώτησαν τον ραβίνο Aharon Kotler αν πρέπει ένας μη-Εβραίος (ή μη Ιουδαίος) κοσμικός καθηγητής σε σχολείο yeshiva να κληθεί να φορέσει ένα yarmulke, εκείνος είπε ότι θα πρέπει να του πουν να μην φορέσει yarmulke, γιατί αυτό είναι μια περίπτωση והבדלתם (διάκρισης) σύμφωνα με την οποία οι Εβραίοι θα πρέπει να φορούν yarmulkes ώστε να διακρίνονται από τους μη Εβραίους.

"Μη Εβραίοι και Kippah στη Συναγωγή" – του ραβίνου Jay M. Stein

Η ερώτηση που τίθεται πολύ συχνά είναι η εξής: «Σε περίπτωση που ένας μη-Εβραίος παρακολουθεί τη συναγωγή ως προσκεκλημένος ή επισκέπτης, πρέπει να φορά κάλυμμα στο κεφάλι, όπως ένα Kippah;" Ή, "Πρέπει ένας μη-Εβραίος που κάνει δουλειές ως εργάτης σε μια συναγωγή να έχει καλυμμένο το κεφάλι του, ενώ εργάζεται στο κτίριο; "Λόγω της σχετικά στενής σχέση μας με τον μη εβραϊκό κόσμο, έχουμε συχνά μη Εβραίους να έρχονται σε διάφορες θρησκευτικές τελετές που πραγματοποιούνται στις συναγωγές, όπως είναι, οι γάμοι, οι τελετές Bar/bat Mitzvah (ενηλικίωσης 13 χρονών για τα αγόρια και 12 για τα κορίτσια) και κηδείες, καθώς και διάφορα προγράμματα που προσφέρονται στις συναγωγές, όπως «διαθρησκευτικές λειτουργίες» ή και μη-θρησκευτικές εκδηλώσεις.

Το Ταλμούδ έχει μια συνοπτική δήλωση σχετικά με τον στόχο του να καλύπτει κάποιος το κεφάλι του. Ο Joshua b. Levi είπε: «Κανείς δεν μπορεί να περπατήσει τέσσερις πήχεις με υπεροπτικό ύφος, γιατί ολόκληρη η γη είναι γεμάτη από την δόξα Του». Ο R. Huna, γιος του R. Joshua, δεν μπορούσε να περπατήσει τέσσερις πήχεις ξεσκούφωτος, και έλεγε : «Η Shehinah (θεία παρουσία) είναι πάνω από το κεφάλι μου». Στους ταλμουδικούς καιρούς δεν ήταν μια ευρέως διαδεδομένη πρακτική να καλύπτει κάποιος το κεφάλι του. Το να καλύπτει το κεφάλι του ήταν μια πράξη ακραίας ευσέβεια, δεν ήταν κανόνας για όλους.
Η δυσκολία που παρουσιάζεται, κατά τον ραβίνο Klein, είναι ότι, κατά τη διάρκεια της λατρείας, μπορεί να μην είμαστε σε θέση να διακρίνουμε μεταξύ των Εβραίων και των μη-Εβραίων. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στο να ζητάμε από έναν μη-Εβραίο να λάβει μέρος στην λειτουργία. Δεν υπάρχει εύκολη λύση για το πρόβλημα αυτό, εκτός από απλά να ρωτήσουμε τη θρησκεία ενός ατόμου. Συνηθίζεται, ως εκ τούτου, σε πολλές συναγωγές να ζητάνε από μη Εβραίους να βάλουν μια kippah αλλά όχι το Tallit, και επομένως να διακρίνουμε εύκολα τους Εβραίους άνδρες από τους μη Εβραίους.

Δεν υπάρχει καμία αναφορά στους επτά Noachide νόμους (του Νώε – αναφέρονται στο Ταλμούδ) η οποία, σύμφωνα με τους Ραβίνους, να επιβάλει σε όλους τους απογόνους του Νώε, να καλύπτουν την κεφαλή τους. Αυτό κάνει και πάλι σαφές ότι δεν υπάρχει καμία νομική υποχρέωση στο εβραϊκό νόμο για έναν μη-Εβραίο να φορέσει κάλυμμα στο κεφάλι και ως εκ τούτου καμία νομική δικαιολογία δεν υπάρχει για να εξαναγκασθεί ένας μη-Εβραίος να φορέσει ένα κάλυμμα στο κεφάλι σε μια συναγωγή. Αυτό, όμως, δεν εμποδίζει την ενημέρωση των μη Εβραίων περί του εθίμου της συγκεκριμένης τελετής.

Δεν υπάρχει καμία αναφορά στη ‘halakhic’ βιβλιογραφία (βιβλικοί, ταλμουδικοί, ραβινικοί νόμοι) που να απαιτεί οι ‘εθνικοί’ να φορούν καλύμματα κεφαλής, και ως εκ τούτου δεν υπάρχει κανένας halakhic λόγος να εξαναγκάζεται ένας μη-Εβραίος να φορέσει ένα κάλυμμα του κεφαλιού σε μια συναγωγή.
Εάν φορέσει όμως (ο μη-Εβραίος), εκφράζει  με αυτό το σεβασμό, για το έθιμο μας.  Παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει νομική υποχρέωση για έναν μη-Εβραίο να φορέσει kippah, συνιστούμε από σεβασμό για το εκκλησίασμα να φορούν κάλυμμα οι μη-Εβραίοι άνδρες όταν παρευρίσκονται σε λατρεία ή τελετουργία.
Παπούλιας
Σαμαράς
ΓΑΠ
Αβραμόπουλος
Μπερλουσκόνι
Πούτιν
Ομπάμα
Μπους (ο νεότερος)
Junichiro Koizumi (πρώην πρωθυπουργός Ιαπωνίας)

Gianfranco Fini (πρώην «ακροδεξιός»)
Σόιμπλε
Μπλαίρ
Δαλάι Λάμα
Γιος της Μαντόνα
Μάικλ Τζάκσον
Tobey Maguire (“Spiderman”)
Ντέβιντ Μπέκαμ
Η γκά γκά
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: εδώ, εδώ, εδώ, εδώ

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

30 Ιουνίου 1864: Ο στρατός των Νοτίων ξεκινάει να καταλάβει την Ουάσιγκτον!



Το καλοκαίρι του 1864 ο στρατός της Συνομοσπονδίας ξεκίνησε την τελευταία μεγάλη επίθεση. Σε μια προσπάθεια να ανακουφίσει την πίεση στο Ρίτσμοντ, την πρωτεύουσα της Συνομοσπονδίας, που ήταν τότε υπό πολιορκία από τις ομόσπονδες δυνάμεις του στρατηγού Ulysses S. Grant, ο στρατηγός Robert E. Lee έστειλε τον αντιστράτηγο Jubal Early με μια δύναμη περίπου 20.000 ανδρών να επιτεθεί και να καταλάβει την πρωτεύουσα της Ένωσης την Washington DC.

Ο Jubal Anderson Early (1816 – 1894) που, στην προ του πολέμου ζωή του ήταν δικηγόρος, εκπροσωπούσε την αντίθεση του Νότιου τζέντλεμαν. Απεχθανόταν την εξουσία και ήταν ένας χαρακτήρας ανεξάρτητος από τη φύση του. Ήταν όμως σκληρός, αψύς και άτεγκτος, ένας αντιπροσωπευτικός τύπος του Νότιου στρατιωτικού.  

Τα γεγονότα εξιστορεί ο Benjamin Franklin Cooling στο Jubal Early’s Raid on Washington, 1864”. Εκεί αναφέρεται σε  προσωπικότητες που συμμετείχαν στην εκστρατεία, μεταξύ των οποίων ήταν και ο πρόεδρος της Ένωσης Αβραάμ Λίνκολν ο οποίος είδε προσωπικά τις μάχες. Η εργασία του Cooling είναι σε μεγάλο βαθμό μια αφηγηματική ιστορία της εκστρατείας, και αναφέρει ότι αν η Ουάσιγκτον είχε πέσει στα χέρια των Νοτίων τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να ήταν καταστροφικά για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στις προεδρικές εκλογές του 1864.

Στέλνοντας τον Early βόρεια στην κοιλάδα Shenandoah προς την Ουάσιγκτον, ο Λι έλπιζε να επαναλάβει τα αποτελέσματα της εκστρατείας του 1862 του "Stonewall" Jackson, η οποία προκάλεσε μαζική σύγχυση στην στρατιωτική διοίκηση της Ένωσης όταν υπήρχε φόβος ο Jackson να επιτεθεί στην Ουάσιγκτον. Η εκστρατεία που ξεκίνησε δύο χρόνια αργότερα αποδείχθηκε πολύ λιγότερο επιτυχής για τις συνομόσπονδες δυνάμεις όμως. Αν και ο Early γρήγορα παρέκαμψε τις δυνάμεις που επιχείρησαν να τον μπλοκάρουν μπροστά του και πέρασε με επιτυχία το ποταμό Potomac και εισέβαλε στο Maryland, οι δυνάμεις των Βορείων κάτω από την εντολή του Lew Wallace κατάφεραν να επιβραδύνουν την περιστροφική κίνηση του Early επαρκώς ώστε να επιτρέψουν να έρθουν ενισχύσεις από το στρατό του Grant. Μόλις τα στρατεύματα των Βορείων του Horatio Wright και του George Cook έφθασαν στην Ουάσιγκτον γέμισαν γρήγορα τα περίτεχνα έργα της τάφρου που περικύκλωναν την πρωτεύουσα της Ένωσης. Η κρίσιμη μάχη έλαβε χώρα στις 11 και 12 Ιουλίου, όταν οι ομόσπονδες δυνάμεις ξεκίνησαν επίθεση στο Fort Stevens στη βόρεια πλευρά της Ουάσιγκτον DC. Ο ίδιος ο Lincoln ήρθε για να παρατηρήσει την μάχη και βρέθηκε κάτω από τα πυρά των Νότιων σκοπευτών. Οι δυνάμεις των Βορείων απώθησαν γρήγορα όλες τις επιθέσεις των Νοτίων και ανάγκασαν τον Early να εγκαταλείψει κάθε ελπίδα για την κατάκτηση της πρωτεύουσας της Ένωσης.

Ο Early διέσχισε τον Potomac στις 13 Ιουλίου και στη συνέχεια αποσύρθηκε στην κοιλάδα. Νίκησε το στρατό της Ένωσης υπό τον στρατηγό George Crook στο Kernstown στις 24 Ιουλίου του 1864. Έξι ημέρες αργότερα, διέταξε το ιππικό του να κάψει την πόλη της Chambersburg στην Pennsylvania, σε αντίποινα για την καύση πολλών σπιτιών στην κομητεία Jefferson της Δυτικής Βιρτζίνια, που υποστήριζαν τους Νότιους, από τον βόρειο στρατηγό David Hunter νωρίτερα εκείνο τον μήνα.

Ο Early ισχυρίστηκε μετά τον πόλεμο, ότι οι στρατιώτες του ήταν πεινασμένοι και εξαντλημένοι και διέλυσαν τις γραμμές τους για να λεηλατήσουν το στρατόπεδο της Ένωσης και να βρουν κάτι να φάνε. Αυτό επέτρεψε στον Sheridan την κρίσιμη στιγμή να ενισχύσει το ηθικό του στρατού του και να μετατρέψει την ήττα τους το πρωί σε νίκη εκείνο το απόγευμα.

Από όλα τα γεγονότα που έγιναν κοντά στο τέλος του «εμφυλίου» πολέμου, μόνο η κατάλληψη της Ουάσιγκτον θα μπορούσε να φέρει σε αμηχανία τους βόρειους υποστηρικτές του πολέμου ώστε να γυρίσει το κλίμα στις εκλογές του 1864 και φέρει την Ένωση σε ένα σημείο όπου θα ήταν πρόθυμη να προβεί σε διαπραγματεύσεις για την ειρήνη.

Την εποχή εκείνη ο κόσμος στον Βορρά δεν έβλεπε τη νίκη να έρχεται, αλλά έβλεπε τους «αντάρτες» του «γέρο Λη» να αντέχουν και έβλεπε επίσης, κάθε μέρα τις πομπές με τους τραυματίες να φτάνουν στα νοσοκομεία της Ουάσιγκτον, της Βαλτιμόρης και της Φιλαδέλφειας. «Γιατί τόσες σφαγές;» ήταν το ερώτημα. Η αποθάρρυνση είχε οικονομικές επιπτώσεις. Το χαρτονόμισμα του δολαρίου είχε την αξία του ενός τρίτου της αξίας του σε Χρυσό. Το κόμμα της ειρήνης, μέχρι τότε περιορισμένο στους δημοκρατικούς, επεκτάθηκε πολιτικά. Στις 9 Αυγούστου 1864, ο μεγάλος αρθρογράφος του New York Tribune Χόρας Γκρίλυ γράφει στον Λίνκολν: Σας παρακαλώ, σας ικετεύω, να πάρετε την πρωτοβουλία για την ειρήνη ή να προωθήσετε άμεσα κάποιες προτάσεις».

Η τολμηρή επίθεση του Early στην Ουάσιγκτον ήταν η ύστατη «πνοή» του Νότου που ζητούσε την ανεξαρτησία του.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Ορθόδοξοι Εβραίοι ανέλαβαν την περιφρούρηση τζαμιών από "επιθέσεις μίσους"



Μια ομάδα περιπολίας αποτελούμενη από ορθόδοξους Ιουδαίους στο Λονδίνο, δήλωσε ότι θα προστατεύσει ένα τζαμί καθώς υπάρχει τελευταία, αύξηση «εγκλημάτων μίσους» κατά των μουσουλμάνων.

Η ομάδα περιπολίας με το όνομα ‘Shomrim’ έκανε αποδεκτό το αίτημα για προστασία από το Κοινοτικό Κέντρο ‘Cazenove Road’ του Βόρειου Λονδίνου, ένα ισλαμικό ίδρυμα που βρίσκεται στην γειτονιά Borough of Hackney του βόρειου Λονδίνου, όπου ζουν πάρα πολλοί Εβραίοι.

Η συμφωνία επιτεύχθηκε μετά από μια πρόσφατη συνάντηση που συντονίστηκε από τον Ian Sharer, μέλος του τοπικού συμβουλίου.

Η συμφωνία ήρθε κατόπιν αύξησης των αντι-μουσουλμανικών επιθέσεων μετά τη δολοφονία του Βρετανού στρατιώτη στις 22 Μαΐου στο Λονδίνο από έναν 22χρονο Νιγηριανό μουσουλμάνο εξτρεμιστή.

Η ‘Tell Mama’, μια ομάδα παρακολούθησης των «εγκλημάτων μίσους», κατέγραψε 212 περιστατικά στις εννέα ημέρες που ακολούθησαν τη δολοφονία, συμπεριλαμβανομένων 120 online. Το 2012, η ίδια ομάδα κατέγραψε 12 αντι-μουσουλμανικά περιστατικά ανά εβδομάδα κατά μέσο όρο και 624 συνολικά.

Ο Sharer, ο οποίος είναι Εβραίος, είπε ότι του ζητήθηκε από «μουσουλμάνους φίλους» να προεδρεύσει της συνεδρίασης. Η συνάντηση ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Οι περιπολίες της ‘Shomrim’ συμφώνησαν να συμπεριλάβουν τα τοπικά τζαμιά και άλλα κτίρια, ως μέρος της καθιερωμένης περιπολίες τους. 

Η τοπική ομάδα ‘Shomrim’, που αριθμεί 22 μέλη, ιδρύθηκε το 2008, εν μέρει ως αντίδραση στα αντισημιτικά περιστατικά. Τα μέλη της περιπολούν επί 24ωρης βάσεως και έχουν εκπαιδευτεί από την αστυνομία του Hackney και έχουν φάρους περιπολικού γειτονιάς και στολές.

Ο Chaim Hochhauser, 33 ετών, ένας από τους δύο προϊσταμένους της ‘Shomrim’ δήλωσε ότι η αίτηση για προστασία προήλθε από τη μουσουλμανική κοινότητα μέσω του Sharer. "Τους είπαμε τι μπορούμε να κάνουμε. Είμαστε χαρούμενοι που η εβραϊκή κοινότητα ήταν πρόθυμη να βοηθήσει. "


ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

ΣΟΥΗΔΙΑ: Πρώτος «γάμος» ομοφυλόφιλων σε Συναγωγή



Ο πρώτος εβραϊκός gay «γάμος» της Σουηδίας πραγματοποιήθηκε στη Μεγάλη Συναγωγή της Στοκχόλμης.

Ο Ruben Ben Dor και ο Stefan Gustafsson, οι οποίοι ζουν μαζί για 28 χρόνια, "παντρεύτηκαν" την Κυριακή σε τελετή που διοργανώθηκε από το ραβίνο David Lazar και στην οποία συμμετείχαν περίπου 50 άτομα.

"Ήμασταν τυχεροί που είχαμε τέσσερις καλούς φίλους που ήρθαν από το εξωτερικό για να είναι μάρτυρές μας, και τέσσερις άλλους φίλους για να κρατάνε ψηλά το huppah,", δήλωσε ο Gustafsson, προσθέτοντας ότι ο ίδιος και ο Ben Dor «έζησαν μια μεγάλη ημέρα και μια υπέροχη γιορτή."

Η online έκδοση ενός σουηδικού περιοδικού για ομοφυλόφιλους ανέφερε την Τρίτη ότι το ζευγάρι ήταν μέλη της Μεγάλης Συναγωγής της Στοκχόλμης, μιας συντηρητικής ιουδαϊκής κοινότητας, από το 1990, όταν ο Gustafsson επέστρεψε στη Σουηδία, αφού έζησε για κάποια χρόνια στο Ισραήλ.

Η Lena Posner-Korosi, πρόεδρος του Συμβουλίου των Εβραϊκών Κοινοτήτων της Σουηδίας, παρακολούθησε την τελετή.

«Κάλεσαν μόνο στενούς φίλους, γιατί ήταν ο ‘γάμος’ τους και δεν ήθελαν να μετατραπεί σε ένα πολιτικό γεγονός ή κάτι τέτοιο», είπε.

Σχ. ΚΟ: Από τους επίσημους κλάδους του ιουδαϊσμού, μόνο οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι, δεν δέχονται τον «γάμο» ατόμων του ιδίου φύλου. Τον έχουν ήδη αποδεχτεί οι Ανασυγκροτημένοι, οι Μεταρρυθμισμένοι και οι Συντηρητικοί Ιουδαίοι. Στις ΗΠΑ η πλειοψηφία ανήκει στους Μεταρρυθμισμένους.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Valeriu Gafencu (1921 – 1952): Ο «άγιος των (κομμουνιστικών) φυλακών»



Ο Valeriu Gafencu, γνωστός ως «άγιος των φυλακών», γεννήθηκε στη βόρειο-ανατολική Ρουμανία στις 24 Ιανουαρίου του 1921 και πέθανε 31 ετών, ως αποτέλεσμα της φυματίωσης, των βασανιστηρίων και της κακομεταχείρισης στις 18 Φεβρουαρίου 1952. Υπάρχει σήμερα ένα ισχυρό κίνημα στη Ρουμανία για την αγιοποίηση του, όπως και για πολλούς άλλους που υπέστησαν θηριωδίες στα κομμουνιστικά στρατόπεδα, στις φυλακές και τα κολαστήρια.

Ο Gafencu, γεννήθηκε στην Βεσαραβία κοντά στην πόλη Μπάλτσι, σε μια ευσεβή ορθόδοξη οικογένεια (ο πατέρας του, Basil Gafencu, ήταν πολιτικός και μαρτύρησε από τους σοβιετικούς κομμουνιστές, οδηγήθηκε στη Σιβηρία και χάθηκαν οριστικά τα ίχνη του). Ως μαθητής υπήρξε ένθερμος πιστός και ιδεαλιστής και σύντομα έγινε μέλος της «Λεγεώνας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ» που έμεινε γνωστή ως η «Σιδηρά Φρουρά» / "Garda de Fier"  "Λεγεώνα" που θεωρείται «το τρίτο μεγαλύτερο μαζικό φασιστικό κίνημα στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου», είχε ιδρυθεί τον Ιούλιο του 1927 από τον χαρισματικό εθνικιστή πολιτικό Κορνέλιου Τσελέα Κοντρεάνου / Corneliu Zelea Codreanu). Αυτή η οργάνωση κατά κάποιο τρόπο έμοιαζε με τις ανάλογες κινήσεις στο μεσοπόλεμο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Υπήρξε ένα δυναμικό, μάλλον φανατικό, μιλιταριστικό και ηθικολογικό κίνημα, με πρασινοχιτώνες, ρωμαϊκό χαιρετισμό, εμβατήρια, σπαρτιατικές συνθήκες διαβίωσης, σωματική διάπλαση με ασκήσεις και πεζοπορία στα βουνά και με επικεφαλής ένα "χαρισματικό καπετάνιο" που περιέβαλε μια ιερή λατρεία, και που εξελίχθηκε στη διάρκεια της Παγκόσμιας Οικονομικής Κρίσης της δεκαετίας του 1930 σε ένα μαζικό κίνημα. Ωστόσο, το κίνημα προσέλκυσε επίσης ορισμένα ακραία στοιχεία με κοινά χαρακτηριστικά τη βιαιότητα, τον αντισημιτισμό, τον αντικομμουνισμό, και μια χριστιανομυστικιστική ιδεολογία.

Ωστόσο, υπήρχε επίσης ένα πολύ ισχυρό ορθόδοξο και πνευματικό στοιχείο μεταξύ των «Λεγεωνάριων», κάτι που τους διέκρινε από τις υπόλοιπες εθνικιστικές ομάδες της Ευρώπη εκείνη την εποχή. Η έμφαση για την εθνική σωτηρία, οι ηθικές αρχές, η σκληρή δουλειά, η θυσία, η σοβαρότητα, ο σεβασμός, η αυτοπειθαρχία και η ομαδική εργασία ήταν αντανακλάσεις μιας μοναστικής πλευράς του κινήματος και ήταν σε αυτή την πλευρά που ανήκε ο Valeriu. Αργότερα στη ζωή του, μετάνιωσε για τη νεανική και ιδεαλιστική προσκόλλησή του στη ‘Λεγεώνα’, επιλέγοντας την «πληρότητα της Ορθοδοξίας», από την πολιτική και τους εθνικιστικούς στόχους.



Στα τέλη του 1941 ο Valeriu, 22 χρονών φοιτητής της νομικής, συνελήφθη από το καθεστώς Antonescu, δικάστηκε με γελοίες κατηγορίες και στη συνέχεια καταδικάστηκε, απίστευτα σκληρά, σε είκοσι πέντε χρόνια φυλάκιση και οδηγήθηκε στη φυλακή του Aiud. Στο δικαστήριο τον υπερασπίστηκε ο καθηγητής του Angelescu, λέγοντας για αυτόν ότι είναι «ένας από τους καλύτερους φοιτητές μου».

Ο Gafencu με την μητέρα του
Ήταν αυτή η αδικία (ο εγκλεισμός του στη φυλακή), που, στα μάτια πολλών, υπήρξε «καθαρκτική» για τον Valeriu και τον έκανε έναν άγιο. Εκεί στην φυλακή στο Αιούντ, για παράδειγμα, διάβασε τη «Μίμηση του Χριστού» του Θωμά Κεμπήσιου, ένα καθολικό βιβλίο που ήταν ευρέως διαθέσιμο στη Ρουμανία, μια χώρα που είχε επηρεαστεί στο δυτικό τμήμα της από τον ουγγρικό και γαλλικό καθολικισμό, πριν πάει προχωρήσει πολύ βαθύτερα και καταλήξει στην αυθεντική Ορθοδοξία. Η φυλακή του στην πραγματικότητα έγινε ένα μοναστήρι και ήταν εδώ που διάβαζε την Αγία Γραφή, τους Πατέρες, την Φιλοκαλία, έμαθε την καρδιακή προσευχή και κατανόησε τη σημασία της εξομολόγησης και της κοινωνίας. Εκεί επίσης ο Βαλέριος και κάποιοι άλλοι κρατούμενοι γίνονται μέρος της ομάδας των δικηγόρων Τραιάν Τριφάν και Τραιάν Μαριάν των οποίων η βασική  ενασχόληση ήταν η χριστιανική βιοτή σε πνεύμα φιλοκαλικό.  


Μετά το Αιούντ ακολουθεί η φυλακή στο Pitesti (1948-1949) και η φυλακή-σανατόριο στην Tg Ocna / Τίργκου-Όκνα (1950-1952). Στην Τίργκου-Όκνα, όντας σε κατάσταση προχωρημένης φυματίωσης, θα γίνει το λιμάνι στο οποίο όλοι κατέφευγαν για να ενισχυθούν και να παρηγορηθούν. Η μεταστροφή στο Θεό πολλών άθεων κρατουμένων, η αγάπη μεταξύ των κρατουμένων, το πνεύμα θυσίας που έδειχναν προς τους πιο άρρωστους, όλα λαμβάνουν μέρος υπό την επιρροή του Βαλέριου Γκαφένκου. Η γεμάτη χάρη παρουσία του δημιούργησε μια πνευματική ατμόσφαιρα μοναδική στην ιστορία των κομμουνιστικών κολαστηρίων.

Στις 2 Φεβρουαρίου 1952, γνωρίζοντας από καιρό ότι θα πεθάνει, προέτρεψε τους συγκρατούμενούς του που υπέφεραν να αγοράσουν ένα κερί, ένα σταυρό και ένα άσπρο πουκάμισο για την ημέρα της 18ης Φεβρουαρίου. Την ημέρα πριν από το θάνατό του, είπε στον φίλο του Ioan Ianolide (φωτο): «Αύριο θα πεθάνω. Θέλω να πω αντίο στους πιο στενούς μου φίλους». Όλοι οι συγκρατούμενοί του πέρασαν με τη σειρά για να τον αποχαιρετήσουν. Παρά το ότι ήταν αδυνατισμένος για όλους είχε έναν καλό λόγο να πει. 
Μεταξύ αυτών ήταν και ο Richard Wurmbrand (φώτο - ο εβραϊκής καταγωγής γεννημένος στη Ρουμανία προτεστάντης πάστορας – ιδρυτής αργότερα της οργάνωσης “Voice of the Martyrs” - που υπέφερε για την πίστη του στις κομμουνιστικές φυλακές - δες άρθρο εδώ). Κάποια στιγμή οι συγγενείς των κρατουμένων προμήθευσαν κάποιους απ’ αυτούς με στρεπτομυκίνη το οποίο τότε έκανε θαύματα στη θεραπεία των ασθενειών του πνεύμονα. Ο κρατούμενος Λεωνίντα Στρατάν, επειδή είχε καλυτερεύσει έδωσε την δική του στον Βαλέριο. Αυτός, ενώ θα μπορούσε να γίνει ο ίδιος καλά έδωσε την στρεπτομυκίνη στον Wurmbrand που ήταν σε χειρότερη κατάσταση, σώζοντάς του έτσι τη ζωή!

 
Όσοι στάθηκαν δίπλα του θυμούνται πολλά θαυμαστά περιστατικά στη ζωή του. Για παράδειγμα, στο Targu Ocna, όταν ήταν να προβεί σε χειρουργική επέμβαση σκωληκοειδίτιδας, όταν τελείωσε, ο Valeriu είπε στον γιατρό ότι ένιωθε τα πάντα, διότι η αναισθησία δεν λειτούργησε. Ωστόσο, δεν είχε αρθρώσει λέξη κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης, μόνο το μέτωπό του ήταν γεμάτο από κρύο ιδρώτα.

Ο Valeriu πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 1952, στο Targu Ocna. Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Μην ξεχνάτε να προσεύχεστε στο Θεό και θα συναντηθούμε όλοι εκεί! Κύριε, δώσε μου τη δουλεία που κάνει ελεύθερη την ψυχή μου και πάρε την ελευθερία που υποδουλώνει την ψυχή μου!».
Ο τάφος του παραμένει άγνωστος γιατί εκείνη την εποχή εκείνη όλοι οι αιχμάλωτοι θάβονταν σε ένα κοινό λάκκο και το κεφάλι τους το συνέτριβαν, έτσι ώστε να μην αναγνωριστούν. Ωστόσο, ζήτησε να ταφεί με ένα μικρό ασημένιο σταυρό στο στόμα του για να βρεθούν, αν ο Θεός επιτρέψει, τα λείψανά του.

Ο Valeriu έμεινε στη μνήμη όλων εκείνων που τον γνώριζαν για το υπόλοιπο της ζωής τους. Δεν υπάρχει ούτε ένα χριστιανικό βιβλίο που να περιγράφει τις δοκιμασίες των κομμουνιστικών φυλακών που να μην αναφέρουν το όνομά του. Οι πράξεις και τα λόγια του πέρασαν από κρατούμενο σε κρατούμενο και βοήθησαν πολλούς να επιβιώσουν μέσα στην κομμουνιστική κόλαση, μέχρι τη γενική απελευθέρωση το 1964. Δεδομένου ότι η Ρουμανία έχει γίνει μια ελεύθερη χώρα πολλοί τέτοια άγιοι των φυλακών της έρχονται στο φως και τιμώνται από τους πιστούς. Ο Valeriu Gafencu είναι ίσως ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα, και πολλοί τον αποκαλούν «ο Άγιος των Φυλακών» (αυτό το όνομα στην πραγματικότητα το έδωσαν οι συγκρατούμενοί του, που τον γνώρισαν κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του).


ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ (Επίσης δες εδώ και εδώ)