Όταν οι Λευκοί και οι Ινδιάνοι ήταν πολεμιστές

Του Dr. David Yeagley* / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Εμείς οι Ινδιάνοι υποτίθεται ότι μισούμε τον Λευκό άνθρωπο. Ο καθένας μου το λέει αυτό. Το έχω ακούσει από λευκούς, μαύρους, ακόμη και από ινδιάνους. Λοιπόν, παιδιά, δεν μου αρέσει που θα σας απογοητεύσω, αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους Λευκούς. Για να πω την αλήθεια, μάλλον τους θαυμάζω, όπως θαυμάζω και την συναρπαστική ιστορία τους.

Ξέρω τι σκέφτεστε. «Yeagley, πως μπορείς να λες κάτι τέτοιο; Πώς μπορείς να θαυμάζεις έναν λαό που έσφαξε τους προγόνους σου, μετέδωσε την ευλογιά σε όσους απέμειναν ζωντανοί, τους περιόρισαν σε καταυλισμούς, τους οδήγησαν στο να γίνουν όλοι αλκοολικοί και – ως η έσχατη ταπείνωση – πούλησαν τα ορυχεία τιρκουάζ τους στους Ιάπωνες;»

Λοιπόν, όπως το καταλαβαίνω εγώ, κάποιος που θα μπορούσε να νικήσει τους Ινδιάνους, όπως έκανε ο Λευκός, αξίζει τον μεγαλύτερο σεβασμό μας. Και όποιος μπορεί να νικήσει έναν Κομάντσι (η φυλή μου) αξίζει το Μετάλλιο της Τιμής. Θαυμάζω έναν άνθρωπο που μπορεί να με νικήσει. Τολμώ να πω, βαθιά στο εσωτερικό όλων των Ινδιάνων - τουλάχιστον, εκείνων που είναι σιωπηλοί πολεμιστές στην καρδιά - υπάρχει ένας ειδικός θαυμασμός για τον λευκό άνθρωπο.

Όταν οι Κομάντσι αντιμετώπισαν για πρώτη φορά τον Λευκό, η συμπεριφορά του, δεν τους σόκαρε. Έβλεπαν ότι έπαιρνε ό,τι ήθελε με τη βία. Και μπορούσαν να το καταλάβουν. Επειδή οι ​​Κομάντσι έκαναν το ίδιο σε ασθενέστερες γειτονικές φυλές τους. Αν οι πρόγονοί μου ήταν αρκετά ισχυροί, θα είχαν πάρει την γη του λευκού ανθρώπου, αντί για το αντίστροφο. Και δεν θα αισθάνονταν ένοχοι γι’ αυτό αργότερα. Δεν θα έβλεπες λευκούς να λαμβάνουν καμία «θετική δράση» (affirmative action, ειδικά προνόμια που δίνει το αμερικάνικο κράτος στους μαύρους) από τους Κομάντσι. Όταν ένας στρατηγός παραδίνεται στον άλλο, χαιρετούν ο ένας τον άλλον. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει καμία πικρία μεταξύ τους. Σημαίνει απλώς ότι ένας πολεμιστής σέβεται τον εχθρό του.

Οι Λευκοί το καταλαβαίνουν αυτό, επειδή και εκείνοι προέρχονται από μια κουλτούρα πολεμιστή. Ο λευκός άνθρωπος έχει μεγάλο σεβασμό για τον Ινδιάνο. Δεν λέω ότι μας αντιμετωπίζει πάντα με τον τρόπο που θέλουμε να αντιμετωπιζόμαστε. Αλλά μας σέβεται για το γεγονός ότι διεξήγαγε εναντίον μας έναν καλό αγώνα. Έχετε παρατηρήσει ποτέ πώς οι ταινίες με καουμπόηδες και ινδιάνους επικεντρώνονται πάντα στις ίδιες φυλές; Είναι είτε οι Σιου, είτε οι Απάτσι, είτε οι Κομάντσι. Οι Λευκοί θυμούνται αυτές τις φυλές, επειδή πολέμησαν σκληρά και ήταν οι τελευταίες που παραδόθηκαν.

 Γιατί ο στρατός των ΗΠΑ έχει ελικόπτερα που ονομάζονται "Apache" και "Comanche" - αλλά κανένα δεν ονομάζεται "Arikara" ή "Ojibwa;" Ονομάζουν τα όπλα τους με τα ονόματα των σφοδρότερων φυλών, επειδή θέλουν κάτι να υπάρχει πάνω τους από εκείνη την αγριότητά τους.

Πίσω στη δεκαετία του 1930, το πνεύμα του πολεμιστή ήταν ακόμα ισχυρό στους Ινδιάνους όσο και στους Λευκούς. Εκείνη την εποχή, οι πρεσβύτεροι των Hunkpapa Sioux Oceti Sakowin του καταυλισμού Standing Rock τιμήθηκαν από το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Ντακότα, δίνοντάς τους την άδεια να χρησιμοποιούν το όνομα «Πολεμιστές Σιού» (Fighting Sioux) για τις αθλητικές ομάδες τους.

Εκείνο τον καιρό, πολλοί ηλικιωμένοι, και Λευκοί και Ινδιάνοι, θυμούνταν ακόμα τους τελευταίους πολέμους. Το Wounded Knee ήταν πιο πρόσφατο για αυτούς από ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος για εμάς. Ωστόσο χαιρέτισαν ο ένας τον άλλον, πολεμιστής τον πολεμιστή. Επειδή ένας πολεμικός λαός καταλαβαίνει τον άλλον.

Σήμερα, οι αριστεροί μας λένε ότι το όνομα "Πολεμιστές Σιού" είναι μια προσβολή για τους Ινδιάνους και εμείς πρέπει να απαιτήσουμε το πανεπιστήμιο να το αλλάξει αυτό. Υποθέτω ότι το ίδιο ισχύει και για τα ελικόπτερα Apache και Comanche επίσης. Έχω γράψει άλλα άρθρα για το θέμα αυτό. Ο καθένας ξέρει τις θέσεις μου. Είμαι με τους πρεσβύτερους Σιου, οι οποίοι πιστεύουν ότι ένας πολεμιστής μπορεί να σεβαστεί και να τιμήσει τον εχθρό του.

Μερικοί άνθρωποι το καταλαβαίνουν. Μερικοί όχι.

Ο Keith Rushing όχι. Είναι ένας μαύρος από το Hampton της Βιρτζίνια, ο οποίος μου έγραψε στις 22 Φεβρουαρίου, σε απάντηση του άρθρου μου της 13^ης Φεβρουαρίου "Μην Περπατήστε το Μονοπάτι του Μαύρου Ανθρώπου." Ο κ. Rushing "σοκαρίστηκε" από τη στάση μου.

«Είμαι σίγουρος ότι συνειδητοποιείτε ότι η αναφορά «Πολεμιστές Σιού» είναι σαν να αποκαλείτε τους Ιθαγενείς Αμερικανούς Ινδιάνους «άγριους»​​, μου γράφει διδακτικά. «Είμαι μαύρος, αλλά ποτέ δεν έχω κατανοήσει αρκετά τον λόγο που αθλητικές ομάδες που ανήκουν σε λευκούς έχουν αυτή τη φαντασίωση για τους άγριους Ινδιάνους πολεμιστές, όταν έχουν, δυστυχώς, αποδεκατιστεί τόσοι πολλοί ινδιάνοι. Υπάρχει κάποια άρρωστη ειρωνεία εκεί».

Κατά την άποψη του κ. Rushing, ο "άγριος ινδιάνος πολεμιστής" δεν είναι τίποτα, παρά μια "φαντασία" των λευκών. Δεν ήταν πολεμιστές, υπονοεί, αλλά φτωχά, ανυπεράσπιστα θύματα που είχαν "αποδεκατιστεί", χωρίς να κάτσουν να πολεμήσουν. Ο κ. Rushing φαίνεται να αισθάνεται ότι είναι μεγαλύτερη τιμή να είσαι αξιολύπητος. Ίσως αισθάνεται ότι εμείς θα έπρεπε να σκεφτούμε τους εαυτούς μας ως αλκοολικούς, διαβητικούς, αυτοκτονικούς και ανέργους.

Όχι, ευχαριστώ.

Ο Λευκός ίσως πήρε την γη μου. Αλλά την πήρε σαν πολεμιστής, δίκαια και ίσα. Ναι, φέρθηκε στους ανθρώπους μου σκληρά. Αλλά ποτέ δεν αρνήθηκε την ανδρεία τους, ποτέ δεν σπίλωσε την μνήμη τους ως πολεμιστές.

Αλλά εσύ το έκανες, Mr. Rushing. Εσύ το έκανες.

* Ο Dr. David Yeagley είναι μισός λευκός και μισός ινδιάνος από την φυλή Κομάντσι, από την πλευρά της μητέρας του. Είναι το τρισέγγονο του Κομάντσι αρχηγού «Κακός Αετός» (Bad Eagle, 1839-1909). Για πέντε χρόνια, δίδαξε ανθρωπιστικές επιστήμες και ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα. Δυστυχώς πέθανε φέτος τον Μάρτιο σε ηλικία 63 χρονών, μετά από μάχη με την επάρατο. Υπήρξε παλαιοσυντηρητικός στις απόψεις του και για αυτό μισήθηκε από την Αριστερά στην Αμερική και ακόμα περισσότερο για τον λόγο ότι δεν μισούσε τους Λευκούς. Ο ίδιος έλεγε ότι αποτελεί την «μόνη φωνή της συντηρητικής ινδιάνικης σκέψης». Ο Yeagley υπήρξε επίσης συγγραφέας, συνθέτης, μουσικός συναυλίας, ζωγράφος και πολιτικός σχολιαστής. Ίδρυσε και διεύθυνε το blog BadEagle.com.

ΚΟ: Η mainstream εικόνα για τους Ινδιάνους που έχει περάσει τα τελευταία χρόνια, είναι ότι ήταν περίπου σαν new agers οικολόγοι ειρηνιστές, κάτι σαν «παιδιά των λουλουδιών», που μαστούρωναν αγκαλιάζοντας δέντρα, μέχρι που ήρθαν οι κακοί ρατσιστές Λευκοί και τους εξόντωσαν και για αυτό τώρα οι Λευκοί θα πρέπει να αυτομαστιγώνονται αιωνίως, ακόμα και εκτός Αμερικής (white guilt). Δεν μπορώ να "χωνέψω" τόσο εύκολα την ιδεολογία της θυματοποίησης και την ταμπέλα του μονίμως "κακού". Αντίθετα συμπαθώ και θαυμάζω τους Ινδιάνους, από μικρό παιδί αν και - κακά τα ψέματα – την εικόνα για αυτούς την έχω (και εγώ) σχηματίσει περισσότερο από ταινίες του Χόλυγουντ και κόμικ! (Με μεγάλη συγκίνηση διάβασα αυτό καλοκαίρι την ιστορία του Τζερόνιμο, του θρυλικού αρχηγού των Απάτσι). Στον ΚΟ υπάρχει σχετική ενότητα για τους Ινδιάνους όπως και σχετικό εικονίδιο στα αριστερά - ένδειξη θαυμσμού προς τους Ινδιάνους! Όμως επειδή στον ΚΟ αρέσει το ψάξιμο της ιστορίας πέρα από τα mainstream κάγκελα και ιδιαίτερα η κονιορτοποίηση της political correct «διαμόρφωσης γνώμης», θα δούμε εν καιρώ, εάν στις mainstream απόψεις περί Ινδιάνων - Λευκών υπάρχει και αντίλογος. Και κάτι μου λέει ότι υπάρχει..  

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή