Ο Ντοστογιέφσκι για τον σοσιαλισμό

The Soul of East / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ο φιλόσοφος Nikolai Onufriyevich Lossky (1870-1965) μας δίνει μια λεπτή ανάλυση των σύνθετων απόψεων του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι* για το σοσιαλισμό. Ενώ ο Ντοστογιέφσκι υποστήριζε τις οικονομικές ρυθμίσεις για τους εργαζόμενους και την αγροτιά, ταυτόχρονα απέρριπτε κατηγορηματικά την αθεΐα και τον υλισμό που στήριζαν τόσα πολλά σοσιαλιστικά ιδεώδη. Ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας ήταν ένας αληθινός προφήτης, που «έβλεπε» την πείνα, τον κανιβαλισμό και τους θανάτους των 100 εκατομμυρίων ανθρώπων που θα χαρακτηρίζουν τον κομμουνισμό του εικοστού αιώνα. Ας σημειωθεί ότι οι υποστηρικτές αυτού του «πειράματος» ήταν οι δυνάμεις του διεθνούς κεφαλαίου, η ίδια φιλελεύθερη ολιγαρχία που ελέγχει τη Δύση σήμερα. [Μεταφράστηκε από τον Mark Hackard].

«Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω την έννοια», λέει ο Ντοστογιέφσκι, «ότι μόνο το ένα δέκατο των ανθρώπων θα πρέπει να επιτύχει υψηλότερη ανάπτυξη, και τα υπόλοιπα εννέα-δέκατα πρέπει να χρησιμεύουν μόνο ως μέσο και υλικό για την επίτευξη αυτού του στόχου, ενώ οι ίδιοι θα παραμένουν στο σκοτάδι. Δεν θέλω να σκέφτομαι και να ζω με κανέναν άλλο τρόπο, παρά με την πίστη ότι τα ενενήντα εκατομμύρια Ρώσοι μας (ή και περισσότεροι που θα γεννηθούν) κάποια μέρα όλοι θα εκπαιδευτούν, θα εξανθρωπιστούν και θα ευτυχίσουν». (Ημερολόγιο ενός συγγραφέα, 1876). Στα σημειωματάρια του Ντοστογιέφσκι, η σκέψη για αυτούς τους δυστυχισμένους – τα εννέα δέκατα της ανθρωπότητας, επαναλαμβάνεται πολλές φορές. Από τα νεανικά του χρόνια μέχρι το τέλος της ζωής του, ανησυχούσε για τα ζητήματα της κοινωνικής δικαιοσύνης, την ανάγκη της εξασφάλισης σε κάθε άτομο των μέσων για την ανάπτυξη μιας πνευματικής ζωής, την προστασία της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και την άμυνα ενάντια στην αυθαίρετη διοίκηση.

Στα μυθιστορήματά του, ο Ντοστογιέφσκι μιλάει πολύ μέσα από μια ψυχή που πληγώθηκε από τα αδικήματα που προέκυψαν από την κοινωνική και οικονομική ανισότητα. Στο Ημερολόγιο ενός Συγγραφέα, γράφει πολλά για την σκληρή δύναμη του κεφαλαίου, για ένα προλεταριάτο εξαντλημένο από τη φτώχεια και την εργασία, κλπ. Ο Dolinin λέει ότι «Σαν ένας πραγματικός οπαδός του Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι ονειρεύεται την επίτευξη της αρμονίας στη γη μέσω της αγάπης», αλλά ο ίδιος «εγείρει την ταξική πάλη κάθε φορά, όταν αρχίζει να μιλά για το καταπιεσμένο παρελθόν και παρόν, στη Δύση και τη Ρωσία».

Το πιο ισχυρό κίνημα από τον δέκατο ένατο αιώνα μέχρι τις μέρες μας, αυτό που έχει προσπαθήσει να θεσπίσει την κοινωνική δικαιοσύνη σε πλήρη μέτρο, είναι ο σοσιαλισμός. Και η στάση του Ντοστογιέφσκι προς τον σοσιαλισμό θα είναι το αντικείμενο του κεφαλαίου μας. Ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι συμμετείχε στο σοσιαλιστικό κίνημα ως μέλος του Κύκλου Petrashevsky και γι’ αυτό παραλίγο να εκτελεστεί και υπέμεινε οκτώ χρόνια σκληρής εργασίας και εξορίας. Στο μέτρο που ο Ντοστογιέφσκι πνευματικά ωρίμασε, μέσα του αναπτύχθηκε ένα αυξανόμενο μίσος για αυτό το είδος του σοσιαλισμού που ήταν πιο διαδεδομένο από το δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα μέχρι τις μέρες μας, ένα μίσος συγκεκριμένα για τον επαναστατικό αθεϊστικό σοσιαλισμό που βασιζόταν σε μια υλιστική κοσμοθεωρία χωρίς ηθική και θρησκευτική βάση. Για τον Ντοστογιέφσκι η υψηλότερη τιμή ήταν το πρόσωπο και η ελεύθερη πνευματική του ανάπτυξη. Ωστόσο ο επαναστατικός σοσιαλισμός εστιάζει όλη του την προσοχή πάνω στα υλικά αγαθά και ούτε έχει σε εκτίμηση το μεμονωμένο άτομο, ούτε νοιάζεται για την ελευθερία της πνευματικής ζωής.

Στα γραπτά του Ντοστογιέφσκι, το πνευματικό μακιγιάζ των αστών και ο υλιστής σοσιαλιστής είναι ίδιοι και όμοιοι: και οι δύο θεωρούν άξια εκτίμησης πάνω απ’ όλα τα υλικά αγαθά. «Ο παρών σοσιαλισμός», γράφει ο Ντοστογιέφσκι, «στην Ευρώπη και εδώ στη Ρωσία, αφαιρεί τον Χριστό από παντού και ενδιαφέρεται κυρίως για το ψωμί, επικαλείται την επιστήμης και υποστηρίζει ότι η αιτία για όλες τις ανθρώπινες καταστροφές είναι μία - η φτώχεια, ο αγώνας για την επιβίωση». Αυτοί οι σοσιαλιστές, «όπως τους βλέπω, στην προσδοκία τους για μια μελλοντική διευθέτηση της κοινωνίας, χωρίς προσωπική περιουσία, αγαπούν τα χρήματα τρομερά εν τω μεταξύ και τα εκτιμούν ακόμη και ακραία, αλλά συγκεκριμένα σύμφωνα με την ιδέα με την οποία συνδέονται». (υπέροχο επιστολή του Ντοστογιέφσκι στον V.A. Alekseev για τους τρεις πειρασμούς που πρόσφερε ο διάβολος στο Χριστό, 7 Ιουνίου 1876, αριθ. 550)

Προηγουμένως υπήρχε μια ηθική διατύπωση του θέματος: «Υπήρχαν Fourierists (οπαδοί του Σάρλ Φουριέ, Γάλλου σοσιαλιστή φιλοσόφου και διανοητή, 1772 – 1837, ο οποίος ανέπτυξε μια μορφή ουτοπικού σοσιαλισμού) και Cabetists, (οπαδοί του Ετιέν Καμπέ, Γάλλου συγγραφέα και εκδότη, υπέρμαχου της σοσιαλιστικής μεταρρύθμισης, 1788 – 1856), επιχειρήματα και συζητήσεις πάνω σε διάφορα αρκετά εκλεπτυσμένα πράγματα. Αλλά τώρα οι ηγέτες του προλεταριάτου τα έχουν ήδη κάνει πέρα όλα αυτά» και ο αγώνας διέπεται από το σύνθημα, «Ote-toi de la que je m'y mette» («Φύγε από εδώ, παίρνω εγώ τη θέση σου»). Κάθε μέσο λογίζεται αποδεκτό: οι ταχυδακτυλουργοί του υλιστικού σοσιαλισμού λένε ότι δεν τους θεωρούν, την αστική τάξη, ικανούς να γίνουν αδέλφια με το λαό, και ως εκ τούτου, απλά κινούνται εναντίον τους με βία, ενώ αρνιούνται απερίφραστα την αδελφότητα:

«Η αδελφότητα θα διαμορφωθεί από το προλεταριάτο αργότερα, και εσείς – είστε ένα δισεκατομμύριο ψυχές καταδικασμένες σε εξόντωση και τίποτα περισσότερο. Έχετε τελειώσει για χάρη της ευτυχίας της ανθρωπότητας». Άλλοι μεταξύ των ταχυδακτυλουργών ευθέως λένε ότι δεν χρειάζονται καμία αδελφότητα, ότι ο Χριστιανισμός είναι ανοησίες και ότι το μέλλον της ανθρωπότητας θα πρέπει να σχεδιαστεί σε επιστημονική βάση. (Ημερολόγιο ενός Συγγραφέα, Φεβρουάριος 1877).

Αν τα ηθικά θεμέλια της δομής της κοινωνίας απορριφθούν, τότε η κοινωνική ενότητα θα αποδειχθεί ανεπίτευκτη. «Πώς θα ενώσεις τους ανθρώπους», ρωτά ο Ντοστογιέφσκι, απαντώντας στον Gradovsky αναφερόμενος στο άρθρο του τελευταίου που περιέχει κριτική του συγγραφέα στην ομιλία του Πούσκιν, «για να φτάσεις τους αστικούς/πολιτικούς σου στόχους, αν δεν έχεις μια βάση πάνω σε μια μεγάλη και αρχική ηθική ιδέα;» Ο Ντοστογιέφσκι δείχνει ταυτόχρονα αυτή την αρχική μεγάλη ιδέα: όλες οι ηθικές αρχές, λέει, «βασίζονται στην ιδέα της επιδίωξης της προσωπικής απόλυτης αυτο-τελειότητας, στο ιδανικό, γιατί αυτό συγκρατεί τα πάντα εσωτερικά, όλες τις προσδοκίες και τους πόθους όλων, και αντλεί από εκεί όλα τα αστικά ιδανικά μας. Απλά προσπάθησε να ενώσεις τους ανθρώπους σε μια κοινωνία πολιτών με το μοναδικό σκοπό «να εξασφαλίσουμε τις κοιλιές μας». Δεν θα πάρεις τίποτα, αλλά μια ηθική φόρμουλα του τύπου “Chacun pour soi et Dieu pour tous” (Ο καθένας για τον εαυτό του και ο Θεός για όλους). Με μια τέτοια φόρμουλα, κανένα αστικό ίδρυμα δεν θα διαρκέσει πολύ». (Ημερολόγιο ενός συγγραφέα, Φεβρ. 1877). Αντίθετα, η μικρή φόρμουλα του Ντοστογιέφσκι συνθέτει όλη την ουσία της χριστιανικής κοσμοθεωρίας. Το χριστιανικό ιδεώδες της απόλυτης προσωπικής αυτο-τελειότητας οδηγεί στη Βασιλεία του Θεού, στην οποία κάθε μέλος αγαπά τον Θεό περισσότερο από τον εαυτό του και όλους τους ανθρώπους που δημιουργήθηκαν από το Θεό, κατ’ εικόνα Του.

Η συμπεριφορά είναι σωστή μόνο κατά το μέτρο που συνειδητά ή ενστικτωδώς καθοδηγείται από μια τέτοια αγάπη, με την οποία συνδέεται στενά η αγάπη για απρόσωπες απόλυτες αξίες – όπως είναι η αλήθεια, η ομορφιά, κλπ. Δεν είναι μόνο οι προσωπικές ατομικές σχέσεις, αλλά και οι κοινωνικοί δεσμοί, οποιαδήποτε κοινωνική ιεραρχία, και οποιαδήποτε κοινωνική υποταγή και η εντολή που εκτελείται με αγαθή συνείδηση, θα πρέπει να εν τέλει να αναβιβάζεται στο ιδεώδες του απόλυτου καλού κάτω από τον Θεό. Η έννοια αυτή αφελώς, αλλά ορθώς εκφράζεται από τον Ντοστογιέφσκι μέσω του “Captain Lebyadkin”, που απαντά αφού άκουσε τα επιχειρήματα των άθεων: «Αν δεν υπάρχει Θεός, τότε τι είδους καπετάνιος είμαι μετά από αυτό!» (από το βιβλίο του “Demons” «Δαίμονες»). Στη ρωσική φιλοσοφική λογοτεχνία, η σκέψη σχετικά με την θρησκευτική βάση της κοινωνικής ζωής είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη στο «Η Αιτιολόγηση του Καλού» του Vladimir Soloviev και στο βιβλίο του Σ. Φρανκ «Τα Πνευματικά Θεμέλια της Κοινωνίας».

Οι άθεοι σοσιαλιστές, αφού απέρριψαν την ιδέα του ανιδιοτελούς ηθικού καθήκοντος και λογάριασαν την ανάγκη για πλεονέκτημα και αυτοσυντήρηση ως μοναδικό κίνητρο συμπεριφοράς του ανθρώπου, την ίδια στιγμή απαιτούν ο πολίτης της κοινωνίας του μέλλοντος να παραιτηθεί από τα «δικαιώματα της ιδιοκτησίας, της οικογένειας και της ελευθερίας». Ο άνθρωπος μπορεί να σχεδιαστεί έτσι μόνο μέσα από τρομερή βία, και να τοποθετηθεί κάτω από φοβερά συστήματα κατασκοπείας και συνεχούς ελέγχου μιας από μια υπερ-δεσποτική εξουσία». (Ημερολόγιο ενός συγγραφέα, 1877). Σε μια κοινωνία που στερείται πνευματικών ιδανικών, οι άνθρωποι είναι τέτοιοι ώστε, «δώστους ψωμί, και θα γίνουν εχθροί ο ένας με τον άλλο από την πλήξη». (Γράμματα, αριθ. 550) «Ποτέ δεν θα είναι σε θέση να τα κατανείμουν μεταξύ τους», λέει ο Μέγας Ιεροεξεταστής, ακόμη και το ψωμί που αποκτήθηκε από αυτούς θα γίνει πέτρα στα χέρια τους.

Ο Ντοστογιέφσκι συγκρίνει το έργο της οικοδόμησης μιας κοινωνίας χωρίς ηθικό θεμέλιο, μια κοινωνία που βασίζεται μόνο στην επιστήμη και πάνω σε φανταστικά επιστημονικά αξιώματα, όπως ο «αγώνας για την ύπαρξη», με την κατασκευή του Πύργου της Βαβέλ. Στην προσπάθεια να σχεδιάσουν κάτι προς τις γραμμές μιας μυρμηγκοφωλιάς, οι άνθρωποι δεν θα δημιουργήσουν πλούτο, αλλά μάλλον θα φέρουν τέτοια καταστροφή ώστε να καταλήξουν σε κανιβαλισμό. (Νοέμβριος 1877) Στο ‘Demons’ ο Shigalev ανέπτυξε το πρόγραμμα για την μυρμηγκοφωλιά του. «Προχωρώντας από απεριόριστη ελευθερία, καταλήγω», λέει, «σε απεριόριστη δεσποτεία». Ο Pyotr Verkhovensky αναφέρει ότι «έχει κάθε μέλος της [μυστικής] κοινωνίας του, να παρακολουθεί ο ένας τον άλλον και είναι υποχρεωμένοι να ενημερώνουν». «Όλοι είναι σκλάβοι και στην δουλεία είναι ίσοι. Σε ακραίες περιπτώσεις, υπάρχει συκοφαντία και δολοφονία, αλλά κυρίως ισότητα».

Το έργο του Shigalev φαινόταν μια καρικατούρα που δημιουργήθηκε μέσω της αντιπάθειας του Ντοστογιέφσκι προς τον άθεο σοσιαλισμό. Τώρα, όμως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Επανάσταση των Μπολσεβίκων θέσπισε το σύστημα Shigalev και μάλιστα πολύ πιθανό το ξεπέρασε. Στον μπολσεβίκικο σοσιαλισμό, η κατασκοπεία είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που οι γονείς και τα παιδιά συχνά δεν εμπιστεύονταν ο ένας τον άλλο. Ο μπολσεβίκικος δεσποτισμός είναι πιο πολυδιάστατος και ευτελής από το δεσποτισμό ορισμένων Αφρικανών ηγεμόνων. Οι συκοφαντίες και οι δολοφονίες εφαρμόζονταν σε ευρύτερη κλίμακα. Δεν υπάρχει η παραμικρή ελευθερία της συνείδησης κάτω από τους Μπολσεβίκους (για έναν δάσκαλο δεν υπάρχει ούτε καν η ελευθερία της σιωπής σχετικά με θρησκευτικά ζητήματα), ούτε υπάρχει η ελευθερία της σκέψης, η ελευθερία της εκτύπωσης ή των νομικών εγγυήσεων της υπεράσπισης του ατόμου από αυθαίρετη διοίκηση. Η εκμετάλλευση των εργαζομένων από το κράτος εκτελείται σε βαθμό περισσότερο από ότι θα φαντάζονταν οι καπιταλιστές στα πλαίσια του αστικού καθεστώτος.

Ο Ντοστογιέφσκι επαναλαμβάνει επίμονα ότι ο άθεος επαναστατικός σοσιαλισμός θα οδηγήσει σε τέτοια καταστροφή ώστε θα επιφέρει ανθρωποφαγία. Η προφητεία του υλοποιήθηκε κυριολεκτικά: στην ΕΣΣΔ υπήρχαν τουλάχιστον δύο περίοδοι κανιβαλισμού, το 1920-21 ως αποτέλεσμα της πείνας που προκλήθηκε από τον «πολεμικό κομμουνισμό» και το 1933, ως αποτέλεσμα της πείνας που προκλήθηκε  από την ταχεία μετάβαση από την ατομική γεωργία σε κολεκτιβοποιημένα αγροκτήματα. Συγκλονιστικές περιπτώσεις κανιβαλισμού μπορούν να βρεθούν στη σοβιετική λογοτεχνία, όπως στο μικρό διήγημα του Vyacheslav Ivanov "Empty Arapia", για παράδειγμα.

Αντιλαμβανόμενος σαφώς από ποιες διαδρομές είναι μάλλον απίθανο να φθάσει στο κέντρο της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο Ντοστογιέφσκι ούτε ανέπτυξε ένα ειδικό θετικό ιδεώδες κοινωνικής τάξης, ούτε υιοθέτησε έναν από τους άλλους στοχαστές. Το 1849 κατά τη διάρκεια της ανάκρισης του, ο Ντοστογιέφσκι ομολόγησε ότι τα σοσιαλιστικά  «συστήματα», όπως ακριβώς το σύστημα του Φουριέ, δεν τον ικανοποιούσε, αλλά παράλληλα ανακοίνωσε ότι εξέταζε τις ιδέες του σοσιαλισμού, υπό την προϋπόθεση των ειρηνικών επιτευγμάτων τους, «ιερή και ηθική και το σημαντικότερο σε παγκόσμιο επίπεδο, η μελλοντική νομοθεσία της ανθρωπότητας, χωρίς εξαίρεση». Μια τέτοια πεποίθηση ο Ντοστογιέφσκι διατήρησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Αυτό είναι ευδιάκριτο από το άρθρο του με αφορμή το θάνατο της George Sand (Γεωργία Σάνδη ψευδώνυμο της Amandine-Aurore-Lucile Dupin, Γαλλίδας μυθιστοριογράφου και πρώιμης φεμινίστριας),το 1876. Με βαθιά συγκίνηση, ο Ντοστογιέφσκι μιλάει συγκινητικά για το σοσιαλισμό της George Sand, ο οποίος επεδίωκε να εξασφαλίσει την πνευματική ελευθερία του ατόμου και βασιζόταν στις ηθικές αρχές, «όχι στην αναγκαιότητα της μυρμηγκοφωλιάς» (1876). Όμως αυτή τη στιγμή της ζωής του, ο Ντοστογιέφσκι απαιτείται η κοινωνική τάξη οριστικά να έχει βάση τη διαθήκη του Χριστού. Έγραψε στον V.A. Alekseev, τον Ιούνιο του 1876:

Ο Χριστός ήξερε ότι μόνο με ψωμί, δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος. Αν δε υπάρξει πνευματική ζωή, το ιδανικό της ομορφιάς, τότε ο άνθρωπος θα μαραζώνει και θα πεθαίνει, θα τρελαθεί και θα αυτοκτονεί ή θα καταλήξει σε παγανιστικές φαντασιώσεις. Και όπως ο ίδιος ο Χριστός και ο Χριστός στον Λόγο Του έφεραν το ιδανικό της Ομορφιάς, Εκείνος στη συνέχεια αποφάσισε ότι είναι καλύτερα να εμπνεύσει στις ψυχές το ιδανικό της Ομορφιάς. Έχοντας αυτό στην καρδιά, όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν αδέρφια μεταξύ τους και στη συνέχεια, φυσικά, εργαζόμενοι ο ένας για τον άλλο, θα είναι πλούσιοι». (Αρ. 550)

* Ο Ρώσος συγγραφέας Fyodor Mikhailovich Dostoyevsky (11 Νοεμβρίου 1821 - 9 Φεβρουαρίου 1881) αποτελεί κορυφαία μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ο ιδιοφυής Ντοστογιέφσκι χαρακτηρίζεται από τους κριτικούς ως ένας από τους σπουδαιότερους ψυχογράφους, ενώ είναι αξιοθαύμαστη η ποιότητα του συνόλου των έργων του, η πλειοψηφία των οποίων χαρακτηρίζεται αριστουργηματική. Ο πατέρας του Mikhail Andreevich, γιος κληρικού, συνταξιούχος στρατιωτικός χειρούργος, ήταν αλκοολικός με βίαια ξεσπάσματα ενώ η μητέρα του Maria το άκρως αντίθετο, μια τρυφερή μορφή με την οποία ο νεαρός Fyodor είχε μια βαθιά σχέση αγάπης. Η μητέρα του, η οποία πέθανε από φυματίωση την ίδια μέρα με τον εθνικό ποιητή της Ρωσίας Aleksandr Pushkin το 1837, αποτέλεσε το πρότυπο της γυναικείας καρτερικότητας και καλοσύνης για πολλές ηρωίδες στο έργο του ενώ εμφύσησε στον γιο της τη βαθιά χριστιανική της πίστη. Από τα έργα του ξεχωρίζουν: Ο παίκτης (1866), Έγκλημα και τιμωρία (1866), Ο ηλίθιος (1868), Οι δαιμονισμένοι (1871-1872) και Αδελφοί Καραμαζώφ (1879-1880). Στον Ντοστογιέφσκι ανήκει η φράση: «Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Μέσα στην Ουαλία ιμάμης προσηλυτίζει μουσουλμάνους στην ISIS και ζητά οι «άπιστοι» να φορούν μαντήλι για να ξεχωρίζουν!

Απαιτεί από τη βασίλισσα Ελισάβετ και την Κέιτ Μίντλετον να κυκλοφορούν με μαντίλα!

Όχι μόνο προσηλυτίζει νεαρούς Ουαλούς να ενταχθούν στο Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε, αλλά απαιτεί από τους μη μουσουλμάνους, που αποκαλεί άπιστους, να ξυρίσουν το κεφάλι τους και να φορούν κόκκινο μαντήλι για να ξεχωρίζουν...

Ο λόγος για έναν ιμάμη από το Κάρντιφ, ο οποίος οργάνωσε ακόμα και μπάρμπεκιου σε πάρκο της περιοχής προσκαλώντας υποστηρικτές του ΙΚΙΛ.

Ο Αμπού Γουαλέντ (Abu Waleed), σύμφωνα με πρώην μαθητές του, προ μηνών μοίραζε φυλλάδια σε μία ομάδα έξω από τζαμί της Ουαλίας, που λέγεται ότι αναφέρονταν στον... αγώνα των τζιχαντιστών.

Μάλιστα, οι δύο από τους πρώην μαθητές του εμφανίζονται σε βίντεο που δόθηκε στη δημοσιότητα πριν μερικές ημέρες, στο οποίο καλούσαν περισσότερους Βρετανούς να μεταβούν στη Συρία και το Ιράκ για να παλέψουν στο πλευρό των εξτρεμιστών (δες εδώ).

Ο Γουαλέντ, που ζούσε με την οικογένειά του στο Λονδίνο, ήταν ιμάμης σε ομάδα, η οποία καταργήθηκε έπειτα από την τρομοκρατική επίθεση στη βρετανική πρωτεύουσα στις 7 Ιουλίου του 2005.

Την ίδια ώρα, στα βίντεο που έχουν κυκλοφορήσει, στα οποία μιλάει για τη μάχη των εξτρεμιστών, δηλώνει πως απαιτεί από τη βασίλισσα Ελισάβετ, αλλά και από την Κέιτ Μίντλετον να φορούν μαντίλα, ενώ αναφέρεται στην δούκισσα του Κέιμπριτζ χαρακτηρίζοντας την «πόρνη».

Σε ένα από τα βίντεο, ο 35χρονος δηλώνει: «Οι άπιστοι όταν περπατούν στο δρόμο πρέπει να φορούν κόκκινο μαντήλι στο λαιμό, πρέπει να ξυρίσουν το κεφάλι τους και πρέπει να φορούν δύο παπούτσια, το ένα διαφορετικό από το άλλο».

Μάλιστα, προσθέτει ότι δεν επιτρέπεται ο μη μουσουλμάνος να περπατάει στη μέση του δρόμου και ότι πρέπει να «καβαλάει ένα γαϊδούρι».

Βέβαια, σε μία έξαρση ευελιξίας... ο Γουαλέντ επιτρέπει στους Χριστιανούς να έχουν τις δικές τους εκκλησίες, αλλά όχι να χτυπούν οι καμπάνες!

Επιπλέον, όταν ένας Βρετανός γίνεται μουσουλμάνος, σύμφωνα με τον 35χρονο, οι Χριστιανοί επιβάλλεται να ανοίγουν το σπίτι τους και να υποδέχονται τους μουσουλμάνους κάθε στιγμή, να προσφέρουν το κρεβάτι τους, ενώ οι ίδιοι  πρέπει να κοιμούνται στο δάπεδο.

ΚΟ: Το «σοκ» δεν είναι στην είδηση, αλλά αλλού. Από ότι φαίνεται, δεν υπήρξε καμία αντίδραση από κανέναν επίσημο κρατικό ή ιδιωτικό φορέα για τα παραπάνω εξωφρενικά που έγιναν και ακούστηκαν στο φως της ημέρας. Επίσης δεν φαίνεται να υπήρχε κάποια «αντιδιαδήλωση». Γιατί πέρα από την αυτοκτονική διάθεση των χαζο-Ευρωπαίων και το μέγα θέμα που τίθεται με την εθνική ασφάλεια – «Ευρωπαίοι» μουσουλμάνοι, πάνε να εκπαιδευτούν στην τζιχάντ στο να σκοτώνουν άνδρες, γυναίκες και παιδιά και να κόβουν κεφάλια, και μετά «έμπειροι» πλέον να επιστρέψουν στην Ευρώπη και να λογαριαστούν με τους «απίστους» - εδώ τίθεται θέμα καραμπινάτου ρατσισμού. Και εδώ αποκαλύπτεται για μια ακόμα φορά η απίστευτη υποκρισία της αιχμάλωτης από άγρια πολιτική ορθότητα "προοδευτικής" Ευρώπης. Ή αν θέλετε αιχμάλωτη σε νεοαριστερά σύνδρομα. Φανταστείτε δηλαδή, να υπήρχε δήλωση από κάποια ομάδα ότι όσοι δεν είναι «δικοί μας» θα πρέπει να φορούν κάποιο διακριτικό, θυμίζοντας εποχές ναζιστικής Γερμανίας, τι θα ακολουθούσε. Εάν κάποιοι έβγαιναν και έλεγαν ότι οι «ξένοι», ή οι «μουσουλμάνοι», ή οι «εβραίοι», ή οι «ομοφυλόφιλοι» θα πρέπει να φορούν κάποιο διακριτικό για να ξεχωρίζουν. Αντιλαμβάνεστε τι «σοκ» θα δημιουργούσε στους ψευτο-ευαίσθητους που μας έχουν ζαλίσει με τις αντιρατσιστικές τους εμμονές. Τώρα μούγκα.  Γι’ αυτό  όπως λέει ο Κλιντ δεξιά: “I hate the hypocrisy of the Left”.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ – η είδηση στα αγγλικά εδώ

ΒΡΕΤΑΝΙΑ: Μουσουλμάνος δολοφόνησε έγγυο πόρνη επειδή δούλευε κοντά σε τζαμί!

Η Mariana Popa ήταν έξι εβδομάδων έγκυος μαχαιρώθηκε από τον Farooq Shah.

Η Ρουμάνα ιερόδουλη προσπαθούσε να βγάλει χρήματα για να στηρίξει οικονομικά την οικογένεια της όταν δολοφονήθηκε. Ο Shah την μαχαίρωσε αφού την είχε προειδοποιήσει να μην εργάζεται κοντά σε τζαμί στο Esex.

  

Μουσουλμάνος που μαχαίρωσε μια έγκυο ρουμάνα πόρνη μετά την προειδοποίηση να μην εργάζεται κοντά σε τζαμί, φυλακίστηκε σε τουλάχιστον 29 χρόνια.

Ο Farooq Shah, 21 ετών, βύθισε ένα μαχαίρι στο στήθος της Mariana Popa, ενώ οδηγούσε το ποδήλατό του κατά μήκος ενός τμήματος μιας οδού διαβόητης για τις «εργαζόμενες του σεξ». Η Popa, 24 ετών, ήταν στη Βρετανία για μόλις τρεις εβδομάδες και προσπαθούσε να κερδίσει χρήματα για να στηρίξει την οικογένειά της όταν μαχαιρώθηκε. Τρέκλισε έως το κατάστημα Chicken & Pizza 4U και κατέρρευσε μέσα σε μια λίμνη αίματος καθώς ο δολοφόνος έφυγε από το σημείο του εγκλήματος με το ποδήλατό του.

Η μητέρα που ήταν στην έκτη εβδομάδα κύησης στο δεύτερο παιδί της, πέθανε από ακατάσχετη αιμορραγία. Πλάνα έδειξαν στις 28 Οκτωβρίου τον Shah να περιμένει στο προαύλιο ενός γκαράζ κοντά στο σημείο όπου εργάζονται οι πόρνες. Η χαρακτηριστική εμφάνιση του Σαχ είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη του δολοφόνου στο βίντεο - αλλά ο ίδιος ισχυριζόταν ότι ήταν το θύμα λανθασμένης ταυτότητας.

Στην κατοχή του βρέθηκε κλεμμένο κινητό, όταν συνελήφθη για τη δολοφονία της Popa. O Shah ισχυρίστηκε ότι ήταν στο σπίτι βλέποντας τηλεόραση τη στιγμή της δολοφονίας, αφού επέστρεψε από ένα πάρτι μεθυσμένος και μαστουρωμένος από κάπνισμα κάνναβης. Είπε ότι ένας άγνωστης ταυτότητος άνθρωπος τον πλησίασε στο δρόμο, καθώς επέστρεφε σπίτι του και του πούλησε το τηλέφωνο.

Το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο και τον καταδίκασε σε 29 χρόνια κάθειρξη.

Ο δικαστής είπε: «Ήταν μια τρομερή επίθεση η οποία αναπόφευκτα οδήγησε στο θάνατό της. Διεξήχθη με ανάλγητη αδιαφορία ενάντια σε μια ανυπεράσπιστη γυναίκα. Η Mariana Popa δεν είχε καμία ελπίδα.»

Κατά τη διάρκεια της δίκης ο εισαγγελέας ρώτησε τον Σαχ: «Ποια ήταν η συνομιλία με την κυρία Popa περίπου; «Μήπως της ζήτησες να έρθει μαζί σου; Μήπως να σου δώσει τα χρήματά της; Μήπως σε απέρριψε επειδή είχες ποδήλατο και δεν είχες αυτοκίνητο; Ή θα ήταν αυτό το βράδυ που περιπολούσατε στην περιοχή για πόρνες; Μήπως της είπες να φύγει από την περιοχή, να απομακρυνθεί από τα τζαμιά;»

Οι ένορκοι παρακολούθησαν το βίντεο κλειστού κυκλώματος τηλεόρασης στο οποίο καταγράφηκε ο Σαχ να κάνει τη δολοφονία. Ο Σαχ ανέφερε πως είναι πολύ όμορφος (!!!!!) και πως δε χρειαζόταν να πληρώσει για να κάνει σεξ. Το θύμα της επίθεσης που πραγματοποίησε νωρίτερα ο Σαχ ήταν ένας τυφλός άντρας από τον οποίο αφαίρεσε 400 αγγλικές λίρες και το κινητό του τηλέφωνο. Ένα ποδήλατο ακριβώς ίδιο με αυτό που καταγράφηκε να έχει ο δολοφόνος βρέθηκε έξω από το σπίτι του Σαχ.

Σε δήλωσή του ο φίλος της Πόπα, Νικολάι Ντρεζαλιού, είπε ότι οι δυο τους είχαν μετακομίσει στο Λονδίνο, μόλις τρεις εβδομάδες πριν δολοφονηθεί, αφότου έμαθε ότι ήταν έγκυος.

Ανέφερε στους ενόρκους πως άφησε τη ρουμανική πόλη Caracal το 2012 για την Ιταλία, και αποφάσισαν να μετακομίσουν στο Esex, όπου η Popa είχε γνωστούς.

«Ήταν ενώ ήμασταν στην Ιταλία η Mariana μου είπε ότι ήταν έγκυος. Ήταν εγκυμοσύνη που επιδιώξαμε, θέλαμε να κάνουμε ένα παιδί», είπε ο Drezaliu. «Δύο ή τρεις νύχτες εργάστηκε μέχρι τις 12:30 και στη συνέχεια μία φορά δεν ήρθε πίσω μέχρι νωρίς το πρωί - μου είπε ότι είχε κοιμηθεί σε φίλους. «Αφού δολοφονήθηκε η αστυνομία μου είπε ότι εργαζόταν ως πόρνη. Είμαι ακόμα σε κατάσταση σοκ και καταστράφηκαν τα σχέδια μας να κάνουμε οικογένεια». Ο Σαχ κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία αλλά και για τη ληστεία στον τυφλό άντρα.

Την είδηση στα ελληνικά την είδα εδώ. Στα αγγλικά εδώ

ΗΠΑ: Αστυνομικός αρνήθηκε να εργαστεί για την παρέλαση των ομοφυλόφιλων και τέθηκε σε αργία

Ένας αστυνομικός στην Salt Lake City τέθηκε σε αργία μετά την άρνησή του να εργαστεί σε μια παρέλαση ομοφυλόφιλων (“gay pride”).

Ο αστυνομικός ήταν μεταξύ των περίπου 30 αστυνομικών στους οποίους ανατέθηκε ο έλεγχος της κυκλοφορίας και της ασφάλειας στην ετήσια παρέλαση ομοφυλόφιλων στην Salt Lake City της Γιούτα, δήλωσε η εκπρόσωπος του αστυνομικού τμήματος Lara Jones.

«Δεν ανεχόμαστε την προκατάληψη και τη μισαλλοδοξία στο τμήμα και οι υπηρεσίες είναι υπηρεσίες ... Το να επιτρέψουμε την προσωπική γνώμη του καθενός να οδηγεί τον κάθε αστυνομικό αν θα λάβει μια θέση δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει ανεκτό σε ένα αστυνομικό τμήμα»,είπε η Jones.

Ο αστυνομικός, του οποίου το όνομα δεν έχει κυκλοφορήσει, τέθηκε σε αμειβόμενη διοικητική άδεια, εν αναμονή της έκβασης της έρευνας των εσωτερικών υποθέσεων.

Ο εκπρόσωπος του “Utah Pride Center” είπε ότι η ομάδα είναι ευχαριστημένη με τη στάση της υπηρεσίας και θεωρεί ότι οι αστυνομικοί θα πρέπει να εκπαιδεύονται σε θέματα ευαισθησίας πριν από την ένταξή τους στο σώμα, ενώ χαρακτήρισε την στάση του αστυνομικού μια απόδειξη ότι ο «φανατισμός είναι ζωντανός».

Ο αρχηγός της αστυνομίας Chris Burbank έχει συμμετάσχει στην παρέλαση στο παρελθόν, και τρεις υπαρχηγοί παρέλασαν φέτος,.

Το τμήμα είχε επίσης και περίπτερο στο “φεστιβάλ υπερηφάνειας”, «για την αντιμετώπιση ζητημάτων δημόσιας ασφάλειας που σχετίζονται με λεσβίες, γκέι, αμφισεξουαλικούς και τρανσεξουαλικούς κατοίκους».

«Έχουμε ομοφυλόφιλους άνδρες και ομοφυλόφιλες γυναίκες που υπηρετούν στο αστυνομικό τμήμα», είπε η Jones στην Salt Lake Tribune. «Η στάση ενός αστυνομικού δεν αντικατοπτρίζει αυτή της συντριπτικής πλειοψηφίας των αστυνομικών που εργάζονται στο Αστυνομικό Τμήμα».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Russians did it again! Με αυγά και αγιασμό κατά του Μάνσον. Ακυρώθηκε η συναυλία του στη Μόσχα (video)

Όπως αναφέρει το Russia Today, με αυγά και αγιασμό περίμεναν την κουστωδία του Marilyn Manson ορθόδοξοι χριστιανοί ακτιβιστές εν όψει της συναυλίας του στη Μόσχα. Η συναυλία τελικά καθυστέρησε και ακυρώθηκε μετά από απειλές για βόμβα.

Ο Manson ήδη αντιμετώπισε προβλήματα κατά τη διάρκεια της περιοδείας του στην Ρωσία, με μαζικές διαμαρτυρίες και ακύρωση τελικά μιας συναυλίας στη σιβηρική πόλη του Νοβοσιμπίρσκ.

Οι αντι-Manson ακτιβιστές στη Μόσχα ετοίμασαν επίσης ένα "θερμό καλωσόρισμα" για τον Μάνσον και τη μπάντα του. Ο αυτοαποκαλούμενος υπερασπιστής των Ρώσων Ορθόδοξων πιστών και ηγέτης του κινήματος «Θέλημα του Θεού», Dmitry Enteo, (φώτο) γιόρτασε μια «νίκη» κατά του «βλάσφημου» ροκ συγκροτήματος στη σελίδα του στο Twitter την Παρασκευή. Ο Enteo είπε ότι αυτός και οι συνάδελφοί του, οι ακτιβιστές πέταξαν αυγά και έριξαν αγιασμό στα μέλη του συγκροτήματος και στον ίδιο τον Manson.

«Αφού δέχτηκε αυγά, ο Manson έτρεχε μακριά σκούζοντας σαν γουρούνι, καθώς του ρίχναμε αγιασμό. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά έκανε κύκλους», έγραψε ο Enteo.

Ο ακτιβιστής περιέγραψε νωρίτερα τη δράση του ως «την αποφασιστική μάχη κατά του βλάσφημου Manson».

Ένα βίντεο που δημοσιεύθηκε από το LifeNews φέρεται να δείχνει μέρος της επίθεσης, με τους ακτιβιστές – οπλισμένους με μπουκάλια νερό και αυγά – να  κυνηγούν έναν άνδρα που φοράει γυαλιά ηλίου κοντά σε ένα ξενοδοχείο της Μόσχας.

Ωστόσο, ο άνθρωπος που φαίνεται στο βίντεο δεν φαίνεται να είναι ο Marilyn Manson. Ο Enteo στη συνέχεια έγραψε: «Λυπάμαι, ίσως να μην πιτσιλίσαμε τον Manson, αλλά μέλη της μπάντας του. Αλλά ίσως ήταν αυτός – όλοι μοιάζουν μεταξύ τους».

Δείτε το βίντεο:

Λίγες ώρες μετά την επίθεση, η παράσταση που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στο Park Live festival, ματαιώθηκε  με τα πλήθη των οπαδών που περίμεναν να ακούν την αστυνομία να τους ζητάει να εγκαταλείψουν την περιοχή εξαιτίας απειλής για βόμβα.

Τελικά, η συναυλία του Manson στη Μόσχα ακυρώθηκε εντελώς. Αυτό επιβεβαιώθηκε στην επίσημη σελίδα της περιοδείας στο Facebook και από τον ίδιο τον Μάνσον στο Twitter.

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που οι αυτοαποκαλούμενοι υπερασπιστές της πίστης, με επικεφαλής τον Enteo, είχαν στόχο μια παράσταση.

Τον Νοέμβριο του 2013, η ομάδα του Enteo προσπάθησε να διακόψει ένα αμφιλεγόμενο έργο στην Θέατρο Τέχνης Τσέχωφ της Μόσχας ανεβαίνοντας στη σκηνή για να καταγγείλει τον «σοδομισμό» που απεικονίζονταν.

ΚΟ: Ο ‘Manson’, (το πραγματικό του όνομα είναι Brian Warner, το Μάνσον το «εμπνεύστηκε» από τον Τσάρλς Μανσον, τον ηθικό αυτουργό της σφαγής της ηθοποιού Σάρον Τέητ), έχει δηλώσει ότι θέλει να τον θυμούνται όλοι, "ως το πρόσωπο εκείνο που τέλειωσε τον χριστιανισμό" (Spin, August 1996, p. 34), έχει βγάλει CD με τον τίτλο «AntiChrist Superstar» και άλλο με τον τίτλο "Holy Wood", όπου γελοιοποιεί τον Εσταυρωμένο, προτρέπει το ακροατήριο του να λατρεύσουν τον Σατανά, σκίζει και καίει Άγιες Γραφές δημόσια, ή τις τοποθετεί επάνω στα όργανά του και φωτογραφίζεται, καίει σταυρούς επί σκηνής ή ουρεί επάνω τους και άλλα, αλλά δεν θα συνεχίσω. Τώρα αν κάποιοι τον αποκαλούν «καλλιτέχνη» και αυτούς που του πέταξαν αυγά «σκοταδιστές», δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Απλά σε αυτές τις συζητήσεις ένα είναι το ζητούμενο: Κάψε ένα Κοράνι δημόσια ή ούρησε πάνω σε ένα αστέρι του Δαβίδ δημόσια «λεβέντη» μου, και μετά τα λέμε.  

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Ο εξισωτικός φιλελευθερισμός θα καταστρέψει τον δυτικό πολιτισμό

Του Daryl Withycombe (Amerika) /ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Το να μεγαλώνουμε σε μια φιλελεύθερη κουλτούρα παράγει μια άρνηση να σκεφτόμαστε με όρους του «εμείς» εναντίον του «αυτοί». Η άρνηση αυτή εμφανίζεται μόνο σε ομάδες που δεν μπορούν να διακρίνουν μεταξύ των συμμάχων και των εχθρών. Οι μαχητές του ISIS με χαρά θα δολοφονήσουν άνδρες, γυναίκες και παιδιά εθνοτικών ομάδων που θεωρούνται μη-μουσουλμάνοι. Αυτό περιλαμβάνει ομάδες που στην Δύση θεωρούνται ως ισλαμικές, οι οποίες όμως δεν έχουν το ‘σωστό’ Ισλάμ κατά την ISIS. Η αποτυχία μας να σκεφτόμαστε με όρους του «εμείς» εναντίον του «αυτοί» επιτρέπει αυτήν την σφαγή.

Κοινωνίες που διέπονται από έναν εξισωτικό φιλελευθερισμό θεωρούν ‘αγένεια’ να γίνεται διάκριση μεταξύ των μουσουλμανικών και των χριστιανικών πολιτισμών. Το άτομο βρίσκεται στο κέντρο των πάντων και τα "δικαιώματά" του υπερισχύουν κάθε λογικής και ρεαλιστικής εκτίμησης. Οι δημοκρατίες έτσι συμπεραίνουν ότι θα πρέπει να ‘εξάγουν’ τη δημοκρατία σε ξένα άτομα έτσι ώστε να είναι και αυτά παρομοίως φιλελεύθερα. Η ιδέα ότι μια χώρα ίσως να μην επωφεληθεί πραγματικά από τη δημοκρατία είναι τελείως ξένη.

Η Συρία παρέχει μια τέτοιου είδους επεξηγηματική μελέτη. Η Συρία είναι ένα έθνος του οποίου η πλειοψηφία είναι Σουνίτες, κυβερνάται από μια μικρή ελίτ Αλαουιτών, που συνθέτουν το 12% περίπου του πληθυσμού. Ένα άλλο 13% του πληθυσμού της Συρίας αποτελείται από Χριστιανούς από μια πληθώρα εθνικών υποβάθρων. Περίπου το 3% του πληθυσμού αποτελείται από Δρούζους, ένα άλλο 2% του πληθυσμού είναι μέρος μιας άλλης σιιτική μειονότητα. Συνολικά το 60% του έθνους αποτελείται από Άραβες Σουνίτες. Η κύρια υποστήριξη στον πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ προέρχεται από τους Αλεβίτες, τη δική του εθνική ομάδα. Υποστήριξη προέρχεται επίσης και από όποιον φοβάται τις συνέπειες της διοίκησης από την πλειοψηφία. Αυτό περιλαμβάνει πολλούς Δρούζους, Χριστιανούς και Άραβες Σουνίτες που κλείνουν προς την εκκοσμίκευση.

Ο Assad διατηρεί την εξουσία στη Συρία μέσα από μια ρεαλιστική απάντηση σε αυτή την κατάσταση. Ο ίδιος τονίζει τους παράγοντες που χρησιμεύουν για να ενώσει το λαό. Ο Άσαντ ενθαρρύνει την εθνοθρησκευτική ομάδα του, τους Αλεβίτες, να κάνουν κατανοητή την ισλαμική φύση της θρησκείας τους στην πλειοψηφία των σουνιτών. Επιπλέον, οι Σύριοι πολιτικοί έχουν την τάση να χρησιμοποιούν το Ισραήλ ως ένα χρήσιμο στόχο της ρητορικής για να διατηρούν μια εσωτερική αίσθηση ενότητας, ιδίως δεδομένου ότι το Ισραήλ κατέχει συριακό έδαφος.

Αυτές οι τακτικές επέτρεψαν στη Συρία να διατηρεί την εσωτερική σταθερότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό έφτασε στο τέλος του κατά τη διάρκεια της επανάστασης στη Λιβύη. Μετά τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ που βοήθησαν στην ανατροπή του Καντάφι, η κυβέρνηση του οποίου χαρακτηρίζονταν από την απόπειρα να εφαρμόσει σοσιαλιστικές ιδέες σε μια ισλαμική κουλτούρα, Λίβυοι τζιχαντιστές μετακόμισαν στη Συρία για να υποκινήσουν μια βίαιη επανάσταση εκεί. Πλούσιοι Άραβες σεΐχηδες του Κουβέιτ και των Αραβικών Κρατών του Κόλπου άρχισαν να ρίχνουν χρήματα για να φουντώσει η ανταρσία.

Αντί να προσπαθήσουν να διαπραγματευτούν την ειρήνη, τα Δυτικά έθνη, το είδαν σαν μια ευκαιρία να απαλλαγούν από έναν σύμμαχο του Ιράν και της Ρωσίας. Αφού αποδείχθηκε ότι ακριβώς όπως στη Λιβύη, η εγχώρια στήριξη για τον ηγέτη ήταν πολύ υψηλή για να τον ανατρέψουν με έμμεση παρέμβαση, τα Δυτικά έθνη προσπάθησαν να επαναλάβουν τους βομβαρδισμούς που ανέτρεψαν επιτυχώς το καθεστώς της Λιβύης. Η προκύπτουσα προσπάθεια για την εξαγωγή “δημοκρατίας Twitter-στιλ” στη Συρία απέτυχε. Όταν εισάγαμε αστάθεια, πυροδοτήσαμε αιώνες αδρανών συγκρούσεων.

Το χάος που προέκυψε ώθησε σουνίτες Τζιχαντιστές να καταλάβουν το Ιράκ. Επιδιώκουν να επιβάλουν ένα Χαλιφάτο για τη Συρία και το Ιράκ. Αυτό παραπέμπει σε μια επικείμενη καταστροφή για την οποία ο παππούς του Άσαντ είχε προειδοποιήσει τους Γάλλους, όταν επέλεγαν να φύγουν από τη Συρία. Αυτό που βλέπουμε στη Συρία αντιπροσωπεύει τις χειρότερες υπερβολές της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Μια στρατιωτική υπερδύναμη χρησιμοποιεί αστικές εξεγέρσεις για να επιφέρει αλλαγή του καθεστώτος, επειδή μια ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση δεν θα ήταν πολιτικά δημοφιλής. Μια κουλτούρα αυτο-άρνησης οδηγεί στην αποτυχία μας να αναγνωρίσουμε ότι εμείς οι ίδιοι συμμαχούμε με τους εχθρούς του χριστιανικού πολιτισμού μας.

Η λατρεία της δημοκρατίας και η ενδυνάμωση του ατόμου στην κουλτούρα μας, μας οδηγεί να υποστηρίζουμε άκριτα οποιαδήποτε συγκεκριμένη ομάδα που ανεβάζει έναν λογαριασμό στο Twitter και διαμαρτύρεται ενάντια στην αυταρχική κυβέρνηση, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το πλαίσιο εντός του οποίου η αυταρχική κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να λειτουργεί. Υπό τη δημοκρατία, ένα ανίκανο κοινό εκλέγει μια ανίκανη ελίτ, αλλά τα αποτελέσματα αποδεικνύονται OK για λίγο, λόγω των αιώνων του πολιτισμού του πρώτου κόσμου, τη μάθηση, την πειθαρχία και τη γενετική. Στο τρίτο κόσμο, τα αποτελέσματα πουθενά δεν είναι τόσο καλά.

Μια κοινωνία που έχει μολυνθεί με την εχθρική ιδεολογία του εξισωτικού φιλελευθερισμού φαντάζεται ότι έχει την υποχρέωση να εξάγει τη δημοκρατία σε μη δυτικές χώρες, όπου απλά θα ενδυναμώσει τις ομάδες που επιδιώκουν να καταστρέψουν καθετί δυτικό με τον ίδιο τρόπο που ένας αρουραίος που έχει μολυνθεί με τοξόπλασμα υφίσταται πλύση εγκεφάλου στο χάσει κάθε φόβο και να αναζητήσει τη γάτα που θα το σκοτώσει. Μια ιδεολογία με πολιτισμικό σχετικισμό ως ένα από τα κεντρικά δόγματα καθοδηγεί τα έθνη μας και δεν υπηρετεί το συμφέρον μας με τον ίδιο τρόπο που το τοξόπλασμα δεν εξυπηρετεί το συμφέρον των φτωχών σπονδυλωτών των οποίων το κεντρικό νευρικό σύστημα καταφέρνει να μολύνει. Αν δεν καταφέρουμε να καταστρέψουνε το παράσιτο, το αποτέλεσμα θα είναι η τελική καταστροφή του δυτικού πολιτισμού.

Σχόλιο αναγνώστη : Οι άνθρωποι στη Δύση, μετά από τόσες δεκαετίες διπλωματικών συναντήσεων με αραβικές κυβερνήσεις, ακόμα πιστεύουν ότι οι πληθυσμοί αυτοί σκέφτονται και ενεργούν με τον ίδιο τρόπο που κάνουν αυτοί. Το γεγονός είναι, ότι μόνο οι δικτατορίες κατόρθωσαν να διατηρήσουν την ειρήνη στις περιοχές αυτές. Δεν υπήρχαν διωγμοί θρησκευτικών μειονοτήτων πριν από τις εξεγέρσεις στη Συρία. Ναι, δεν είναι δημοκρατία, και λοιπόν; Σε κάθε αραβική χώρα όπου έχει υπάρξει μια «αραβική άνοιξη», οι άνθρωποι έχουν στη συνέχεια εκλέξει (δημοκρατικά!) μια ισλαμική κυβέρνηση. Επισκέφτηκα τη Συρία λίγο πριν αρχίσει η εξέγερση και την αγάπησα. Προτιμώ να την επισκέπτομαι υπό την δικτατορία του Άσαντ, παρά υπό την δικτατορία των ισλαμιστών. Αλλά μην κάνετε κανένα λάθος: στη Μέση Ανατολή, δημοκρατία = χάος.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Kevin MacDonald : Ο νικητής του πολέμου στο Ιράκ: το Ισραήλ

Του Kevin MacDonald* (The Occidental Observer) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Αν υπήρχε μια δημοσκόπηση η οποία θα ρωτούσε τους Αμερικάνους αν ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν μια καλή ιδέα, αναμφίβολα η μεγάλη πλειοψηφία θα έλεγε όχι - οι χιλιάδες νεκροί Αμερικανοί, οι δεκάδες χιλιάδες τραυματίες, με πολλούς να μένουν ανάπηροι εφ όρου ζωής, το κόστος των πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων.

Και για ποιο λόγο; Έντεκα χρόνια αργότερα, υπάρχει μια θρησκευτική / εθνοτική βία στην οποία δεν φαίνεται κάποιο σημάδι τέλους. Οι νεοσυντηρητικοί διαφήμιζαν μια γρήγορη και εύκολη νίκη, που θα ακολουθείτο από χαρούμενους και ευγνώμονες Ιρακινούς  που θα αγκάλιαζαν με ανυπομονησία τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Άλλωστε, κάτω από την επιφάνεια του σεχταρισμού και του φυλετισμού, οι Ιρακινοί είναι ακριβώς σαν κι εμάς, ή κάπως έτσι το είπε ο νεοσυντηρητικός  καθηγητής Bernard Lewis (εβραϊκής καταγωγής, γεννημένος το 1916 στο Λονδίνο). 

Έτσι υποθέτω ότι όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι όλο αυτό ήταν ένα τεράστιο λάθος και ο καθένας εκφράζει τη λύπη του για το τι συνέβη.

Αλλά αυτό θα ήταν 100% λάθος. Οι άνθρωποι που "πούλησαν" τον πόλεμο στο Ιράκ στον Τζωρτζ Μπους και τον αμερικανικό λαό δεν είναι παρά Ισραηλινοί πατριώτες. Και δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι το Ισραήλ είναι πολύ ευχαριστημένο με τις συνέπειες.

Η παραπάνω εικόνα (με τον χάρτη), δόθηκε στη δημοσιότητα από τον Jeffrey Goldberg το 2007 στο περιοδικό ‘The Atlantic’. Ο Goldberg είναι Ισραηλινός πολίτης, υπηρέτησε στον Ισραηλινό Στρατό και μπορεί κάλλιστα να είναι ακόμα στην ισραηλινή στρατιωτική εφεδρεία. Έχει ένα "ιστορικό άρθρων με τα οποία προσπαθεί να ωθήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε πολέμους στη Μέση Ανατολή." Με την πρόσβασή του στα mainstream μέσα μαζικής ενημέρωσης, είναι ακριβώς το είδος του ατόμου που τροφοδοτεί την ιδέα ότι η επιρροή που έχουν τα εβραϊκά μέσα ενημέρωσης είναι ένα σημαντικό όπλο του ισραηλινού λόμπι. (Εκτός από το ‘The Atlantic’, ο Goldberg έχει γράψει για το ‘New Yorker’ και συμμετέχει στο ‘Bloomberg View’. Η Wikipedia γράφει για αυτόν: ο Michael Massing, συντάκτης της Columbia Journalism Review, χαρακτηρίζει τον Goldberg "τον πιο ισχυρό δημοσιογράφο / blogger σε θέματα σχετικά με το Ισραήλ").

Η εικόνα δείχνει το Ιράκ να έχει διαιρεθεί σε τρία κράτη, και υπάρχει μια σειρά από άλλες ανακατατάξεις που βασίζονται σε μικρότερες, πιο ομοιογενείς ομάδες. Υποθέτω ότι αυτού του είδους η ‘διαφορετικότητα’ δεν έχει δουλέψει πάρα πολύ καλά.

Όμως, τα οφέλη για το Ισραήλ είναι προφανή. Αντί του Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν που είναι σε θέση να ελέγχει όλο το πετρέλαιο και με τον μεγάλο πληθυσμό, θα υπάρχουν τρία κρατίδια, πολύ λιγότερο ισχυρά και πολύ λιγότερο απειλητικά για το Ισραήλ.

Το εξώφυλλο του Atlantic του 2007

Ο Goldberg παρουσίασε εκ νέου αυτόν τον χάρτη σε ένα σχόλιο που έκανε σχετικά με την πρόσφατη βία. Το άρθρο του 2007 έλεγε:

Σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, και στην κεντρική-νότια Ασία, οι εγγενώς τεχνητές ιδιότητες πολλών κρατών έχουν έλθει στο προσκήνιο, από την παμφάγο αμερικανική απάντηση στις επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου. Δεν είναι μόνο το Ιράκ και το Αφγανιστάν, που φαίνονται να είναι ασυνάρτητες συνενώσεις διαφορετικών φυλών και εδαφών. Το επισφαλές τέτοιων κρατών όπως ο Λίβανος και το Πακιστάν, βεβαίως, προηγείται της εισβολής στο Ιράκ. Αλλά οι πόλεμοι κατά της Αλ-Κάιντα, των Ταλιμπάν, και ιδιαίτερα του Σαντάμ Χουσεΐν έχουν κάνει την αντοχή του σύγχρονου κρατικού συστήματος στη Μέση Ανατολή ένα ανοιχτό ερώτημα με τρόπους που δεν ήταν εύκολοι πριν από επτά χρόνια.

Σωστά. Ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν ένα πλήγμα για ολόκληρο το στάτους κβο της Μέσης Ανατολής. Και όλοι οι ειδικοί με τους οποίους μίλησε για το άρθρο του 2007 (θα πρέπει να υποθέσουμε ότι ήταν κυρίως ισραηλινοί ή μέρος του λόμπι του Ισραήλ) κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η εισβολή στο Ιράκ θα πυροδοτήσει μια καταιγίδα πυρός στη Μέση Ανατολή:

Η σημαντικότερη πρωταρχική συνέπεια της εισβολής στο Ιράκ, την οποία οραματίστηκαν πολλοί από εκείνους που μίλησα, είναι η δυνατότητα μιας περιφερειακής σύγκρουσης μεταξύ σουνιτών και σιιτών για θεολογική και πολιτική κυριαρχία στη Μέση Ανατολή. Αυτός είναι ένας πόλεμος που θα μπορούσε να πολεμηθεί από πληρεξούσιους της Σαουδικής Αραβίας, τους Σουνίτες με τις σημαίες, εναντίον του Ιράν, ή ίσως από το ίδιο το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία-στο πεδίο της μάχης σε ολόκληρο το Ιράκ, το Λίβανο και τη Συρία, και στη σιιτική ανατολική επαρχία της Σαουδικής Αραβίας, όπου βρίσκονται τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου του βασιλείου.

Αυτό δεν είναι σίγουρα το μήνυμα που οι νεοσυντηρητικοί όπως ο Bernard Lewis πρόσφεραν στον Τζορτζ Μπους και τον αμερικανικό λαό το 2003.

Στο άρθρο, ήμουν πολύ επικριτικός έναντι των αυτοκρατορικών βλέψεων που οδήγησαν στην - κατά την συμφωνία Sykes-Picot - διαίρεση της Μέσης Ανατολής, από τους Βρετανούς και τους Γάλλους. Αλλά έχω προειδοποιήσει με το επιχείρημα ότι η συμφωνία Sykes-Picot ήταν, κατά μία έννοια, ακούσια προοδευτική. Οι κατασκευαστές της σύγχρονης Μέσης Ανατολής έβαλαν μαζί λαούς διαφορετικών εθνικοτήτων και θρησκειών (ή ρεύματα της ίδιας πίστης) σε αυτό που προορίζονταν να είναι σύγχρονα, πολυπολιτισμικά, και πολυ-ομολογιακά κράτη. Θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι η Μέση Ανατολή δεν είναι ακριβώς το είδος του τόπου, όπου τέτοιου είδους πείραμα έχει αποδειχθεί ότι λειτουργεί;

Αυτό θα ήταν μια εξαιρετική συνταγή παντού, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή. Τα κράτη μέλη, συμπεριλαμβανομένης και της Δύσης, πρέπει να σέβονται τα θρησκευτικά και εθνικά σύνορα, αλλά αμφιβάλλω ότι ο Goldberg έχει κανένα πρόβλημα με την πολυπολιτισμικότητα ως παράδειγμα για τη Δύση. Η πολυπολιτισμικότητα είναι μια συναινετική στάση της εβραϊκής κοινότητας σε όλη τη Δύση.

Η ιδέα ότι το Ισραήλ θα επωφεληθεί από τη διάλυση των κρατών στη Μέση Ανατολή έχει μια μακρά ιστορία. Στις αρχές του 1980 ο Oded Yinon, ένας Ισραηλινός δημοσιογράφος, έγραψε το «Μια στρατηγική για το Ισραήλ στη δεκαετία του ογδόντα» (“A Strategy for Israel in the Nineteen Eighties”), που αργότερα μεταφράστηκε από τον Israel Shahak. Ο Shahak** σημειώνει στον πρόλογό του, γραμμένο το 1982:

      Το ακόλουθο δοκίμιο αντιπροσωπεύει, κατά τη γνώμη μου, το ακριβές και λεπτομερές σχέδιο του παρόντος σιωνιστικού καθεστώτος (του Σαρόν και του Eitan) για τη Μέση Ανατολή, το οποίο βασίζεται στην διαίρεση ολόκληρης της περιοχής σε μικρά κράτη, και στη διάλυση όλων των υφιστάμενων αραβικών κρατών ... Εδώ θέλω να επιστήσω την προσοχή των αναγνωστών σε διάφορα σημαντικά σημεία:

     1. Η ιδέα ότι όλα τα Αραβικά κράτη θα πρέπει να κατατμηθούν από το Ισραήλ, σε μικρές μονάδες, εμφανίζεται ξανά και ξανά στην ισραηλινή στρατηγική σκέψη. Για παράδειγμα, ο Ze'ev Schiff, ο στρατιωτικός ανταποκριτής της Ha'aretz (και ίσως ο μεγαλύτερος ειδικός στο Ισραήλ, για το θέμα αυτό) γράφει για το "καλύτερο" που μπορεί να συμβεί για τα συμφέροντα του Ισραήλ στο Ιράκ: «Την διάλυση του Ιράκ σε ένα σιιτικό κράτος, ένα σουνιτικό κράτος και τον διαχωρισμό του κουρδικού τμήματος» (Ha'aretz 02.06.1982). Στην πραγματικότητα, αυτή η πτυχή του σχεδίου είναι πολύ παλιά.

     2. Η ισχυρή σύνδεση με τη Νεο-Συντηρητική σκέψη στις ΗΠΑ είναι πολύ σημαντική, ειδικά στο ενημερωτικό σημείωμα του συγγραφέα. Αλλά, ενώ όλα αυτά υποτίθεται υπηρετούν, την ιδέα της «υπεράσπισης της Δύσης» από τη σοβιετική εξουσία, ο πραγματικός σκοπός του συγγραφέα, και του παρόντος ισραηλινού κατεστημένου είναι σαφής: Η δημιουργία ενός Αυτοκρατορικού Ισραήλ ως μια παγκόσμια δύναμη. Με άλλα λόγια, ο στόχος του Σαρόν είναι να παραπλανήσει τους Αμερικανούς αφού θα έχει εξαπατήσει όλους τους υπόλοιπους.

Και πάλι να πούμε, ότι αυτό γράφτηκε το 1982. Και ο Sharon, ως πρωθυπουργός το 2003, ήταν πράγματι βαθύτατα εμπλεκόμενος στις απάτες σχετικά με τον πόλεμο.

Οι Ισραηλινοί και οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί είναι αναμφίβολα πολύ ευχαριστημένοι με τα αποτελέσματα. Οι υπόλοιποι στην Αμερική θα πρέπει να είναι εξοργισμένοι.

* Ο Kevin B. MacDonald (γεννημένος στις 24 Ιανουαρίου 1944) είναι Αμερικάνος καθηγητής της Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στο Long Beach, συγγραφέας και υπέρμαχος του Εθνοκεντρισμού. Το πιο γνωστό βιβλίο του είναι το “The Culture of Critique” (1998), που δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Η ακαδημαϊκή σύγκλητος έχει περιγράψει τις απόψεις του ως "αντισημιτικές" και ότι προάγουν τον "λευκό χριστιανικό εθνοκεντρισμό". Άλλα άρθρα του στον ΚΟ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ. 

**Ο Ισραήλ Σάχακ (1933-2001) υπήρξε συγγραφέας, καθηγήτης Οργανικής Χημείας στο πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και γνωστός ως υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιώμάτων και επικριτικός της ισραηλινής κυβέρνησης και της εβραϊκής θρησκείας (Το βιβλίο του "Εβραϊκή ιστορία, Εβραϊκή θρησκεία" έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά). Ο Σαχάκ γεννήθηκε στη Βαρσοβία, όπου και βίωσε από πρώτο χέρι τα τραγικά γεγονότα του Εβραϊκού γκέτο της πόλης. Το 1943 μεταφέρθηκε στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπέργκεν-Μπέργκεν. Στην Παλαιστίνη κατέφθασε το 1945.Ο Σαχάκ ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησε τον όρο «ιουδαιο-ναζισμός» προκειμένου να χαρακτηρίσει τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι Ισραηλινοί για να υποτάξουν και να καταπιέσουν τους Παλαιστίνιους. (Για τον Σαχάκ διάβασε κι εδώ)

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή