Έκαναν «αντιρατσιστή» τον Σαίξπηρ. Ο Βασιλιάς Ληρ αναφέρεται στις «καταστροφικές δυνατότητες» της «Λευκότητας», λέει θέατρο του Λονδίνου

    

Ένα από τα πιο διάσημα έργα του Σαίξπηρ επικεντρώνεται πραγματικά γύρω από τις «καταστροφικές δυνατότητες» της «λευκότητας» (“Whiteness”), ισχυρίζεται ακαδημαϊκός που φιλοξενήθηκε από το Globe Theatre.

Ο Βασιλιάς Ληρ, μια τραγωδία πέντε μερών που έγραψε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ με πρωταγωνιστή τον ομώνυμο μυθολογικό Βρετανό βασιλιά, περιστρέφεται πραγματικά γύρω από την ιδέα της «καταστροφικής δυνατότητας» της «λευκότητας», ισχυρίστηκε μία καθηγήτρια, παρά το γεγονός ότι το έργο φαινομενικά ελάχιστα έχει να κάνει με τη φυλή.

      

Η δήλωση έγινε σε ένα από τα σεμινάρια του λεγομένου «Αντιρατσιστικού Σαίξπηρ» (“Anti-Racist Shakespeare”) που φιλοξενεί το Globe Theatre του Λονδίνου

          

 Κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου που είναι αφιερωμένο στη συζήτηση γύρω από τον  Βασιλιά Ληρ, οι δύο προσκεκλημένες, η καθηγήτρια Preti Taneja και η αναπληρώτρια καθηγήτρια Urvashi Chakravarty (ινδικής καταγωγής - φώτο), κάνουν επανειλημμένα αναφορά στη «λευκότητα» - έναν κοινό όρο στη Θεωρία της Κριτικής των Φυλών (Critical Race Theory - Πρόκειται για νεομαρξιστικής έμπνευσης θεωρία, σύμφωνα με την οποία η φυλή αποτελεί «κοινωνικό κατασκεύασμα» χωρίς ρίζες στην βιολογία) - μέσα στο έργο, με τους δύο ακαδημαϊκούς να συνδέουν αυτή την «λευκότητα» με την αποικιοκρατία και τις στρατηγικές του «διαίρει και βασίλευε».

Για παράδειγμα, μιλώντας για την απόφαση του Βασιλιά Ληρ στο έργο να μοιράσει το βασίλειό του στις τρεις κόρες του, η Taneja το συσχετίζει με το έργο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στην Ινδία, πριν υποστηρίξει ότι αυτό που είναι κεντρικό στο έργο είναι «η συγγένεια και η λευκότητα και η μεγαλοπρέπεια ".

«Βλέποντας μέσα από το φακό της δύναμης και της λευκότητας, αυτό που κάνουμε στην πραγματικότητα είναι να αρχίσουμε να κατανοούμε τις στρατηγικές αυτής της δύναμης και πώς αυτές οι στρατηγικές αναπτύσσονται στη συνέχεια με ρατσιστικό τρόπο», υποστήριξε.

«Εξετάζουμε μια στρατηγική διχασμού, έναν διαχωριστικό κανόνα, που είναι βασικά ο πυρήνας της αυτοκρατορίας», συνέχισε. «Επομένως, μόλις αρχίσουμε να κατανοούμε τις στρατηγικές της εξουσίας, μπορούμε να σκεφτούμε τα άλλα ερωτήματα που είναι τόσο κεντρικά για τον Ληρ και πώς όταν τα καταλαβαίνουμε ως βασιλεία και λευκότητα και μεγαλοπρέπεια - ως θεϊκά προικισμένη μεγαλειότητα - τότε αρχίζουμε να κάνουμε ερωτήσεις σχετικά με το ποιος επιτρέπεται να θεωρείται άνθρωπος σε αυτή τη δομή».

Η καθηγήτρια Chakravarty θεωρεί ότι οι άνθρωποι καλούνται να εξετάσουν τη «λευκότητα» μέσα στο έργο. «Κινδυνεύουμε να χάσουμε την ευκαιρία να δούμε πόσο συνδέεται η λευκότητα και το έργο της λευκής υπεροχής με την οικοδόμηση εθνών, με δομές κληρονομιάς, με έθνη βασιλείας, αναπαραγωγής, με τη θρησκευτική νομιμότητα της τάξης» πρόσθεσε.

«Αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι να αποκεντρώσουν τη λευκότητα, να την κάνουν ορατή και να κάνουν ορατό το έργο της, έτσι ώστε όλοι συλλογικά να αμφισβητήσουμε τις πραγματικά καταστροφικές δυνατότητες και την ιστορία της και πόσο καταστροφή κάνει και σήμερα», συνέχισε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το London's Globe ωθεί την «προοδευτική» πολιτική στον Σαίξπηρ και άλλες κλασικές ιστορίες της ευρωπαϊκής ιστορίας.

Στο πρόσφατο παρελθόν το Globe μετέτρεψε τη χριστιανή Αγία Ιωάννα της Λωρραίνης (Ζαν ντ’Αρκ) σε τρανς άτομο.

 

Με τίτλο «Εγώ, η Ιωάννα», η παραγωγή μεταποίησε το αφοσιωμένο καθολικό εθνικιστικό σύμβολο σε ένα άτομο με τις αντωνυμίες they/them, επαναδιατυπώνοντας τον αγώνα της για την ελευθερία της Γαλλίας ενάντια στους Βρετανούς ως μια προσπάθεια να υπερασπιστεί την «ταυτότητα φύλου» της.

ΚΟ / πηγή