Ο Enoch Powell και οι «Ποταμοί Αίματος»

Ο Enoch Powell (1912 – 1998) ήταν Βρετανός πολιτικός, κλασικός φιλόλογος, (έγινε καθηγητής Αρχαίων Ελληνικών στα 25 του χρόνια!) ποιητής και συγγραφέας. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε στον βρετανικό στρατό φτάνοντας μέχρι το βαθμό του ταξιάρχου στα 30 του. Για 24 χρόνια ήταν βουλευτής των Συντηρητικών, έχοντας διατελέσει και υπουργός Οικονομικών το 1957 και Υγείας το 1960.

Έμεινε περισσότερο γνωστός για τον μνημειώδη λόγο του «Ποταμοί Αίματος» ('Rivers of Blood') από την Αινιάδα του Βιργιλίου, τον οποίον εκφώνησε στις 20 Απριλίου 1968, στο Birmingham, στην πόλη που γεννήθηκε.

Ήταν η εποχή που το Εργατικό κόμμα ετοιμαζόταν να ψηφίσει τον νόμο των λεγομένων «Φυλετικών σχέσεων» (Race Relations Bill). Το Συντηρητικό κόμμα αντιτίθεται στον νόμο και συγκαλεί Κεντρική Επιτροπή στο Birmingham. Ο Enoch Powell πηγαίνει εκεί και προκαλεί σεισμό, καθώς με τον «προφητικό» του λόγο προειδοποιεί για αυτό που θα ερχόταν στο μέλλον: η μετανάστευση θα προκαλέσει ολική μεταμόρφωση της Βρετανίας, οι Άγγλοι θα ζήσουν σε πόλεις-γκέτο, περικυκλωμένοι από τους μετανάστες, προσθέτοντας ότι ήδη υπάρχουν περιοχές όπου οι λευκοί Άγγλοι είναι μειονότητα. Ζήτησε να κλείσουν τα σύνορα στους μετανάστες και να υπάρξουν απελάσεις, αλλιώς θα υπάρξουν «ποταμοί αίματος» στην Βρετανία σε λίγες δεκαετίες.

Ο Powell καταχειροκροτήθηκε από τους συντηρητικούς συνέδρους και έδωσε συνέντευξη στο BBC, επεξηγώντας περαιτέρω τις θέσεις του. Είχε ήδη όμως προκαλέσει την οργή του πολιτικού κατεστημένου της Μεγάλης Βρετανίας. Την επόμενη ημέρα, ένας οχετός ύβρεων και απειλών ξεκίνησε εναντίον του από τους Εργατικούς, με τις γνωστές πομφόλυγες περί «ρατσισμού» και «ξενοφοβίας», ενώ ο αρχηγός των Φιλελευθέρων Τζέρεμυ Θορπ είπε ότι πρέπει να διωχθεί δικαστικώς καθώς εξωθεί σε αναταραχές. Η εφημερίδα ‘The Times’ ονόμασε τον λόγο του «σατανικό»,("an evil speech") και έγραψε, "Αυτή είναι η πρώτη φορά που ένας σοβαρός Βρετανός πολιτικός κάνει έκκληση για ‘φυλετικό μίσος’ με τόσο άμεσο τρόπο στην μεταπολεμική ιστορία μας."

Τελικά, ο ηγέτης των Συντηρητικών, Edward Heath, υπέκυψε στην αριστερή προπαγάνδα, απομακρύνοντας τον Powell από την θέση του σκιώδους υπουργού Εθνικής Αμύνης. Πολλοί συντηρητικοί βουλευτές υπερασπίσθηκαν τον Powell, μεταξύ των οποίων και η Margaret Thatcher.

Όμως οι απλοί Βρετανοί συμφωνούσαν με τον Πάουελ και εκδήλωσαν έμπρακτα την υποστήριξή τους. 1000 λιμενεργάτες πραγματοποίησαν πορεία υπέρ του Πάουελ από την εργατική συνοικία East End προς το Παλάτι του Ουέστμινστερ. Εργάτες σε εργοστάσια σε όλη την χώρα κατέβηκαν σε απεργία υπέρ του Πάουελ. Μέσα σε 5 ημέρες ο Πάουελ έλαβε 30.000 γράμματα υποστήριξης και μόλις 30 διαμαρτυρίας. Σε σχετικό γκάλοπ το 74% των Βρετανών συμφωνούσε με την ομιλία του και το 83% πίστευε ότι η μετανάστευση πρέπει να περιοριστεί. Τελικά όμως το κατεστημένο κατόρθωσε να επιβάλλει την πολιτική του. Το 1974 ο Πάουελ εξαναγκάστηκε σε αποχώρηση από το Συντηρητικό Κόμμα, λόγω της διαφωνίας του στο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.

Δυστυχώς για την Μεγάλη Βρετανία οι προβλέψεις του Πάουελ αποδείχθηκαν όχι υπερβολικές, αλλά μετριοπαθείς. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, το 14% περίπου του πληθυσμού της χώρας αποτελείται από μετανάστες (άνω του 10% που προέβλεπε ο Πάουελ). Στο Λονδίνο το ποσοστό των μεταναστών είναι 40%. Το Μπίρμινγκχαμ, η πόλη που γεννήθηκε ο Πάουελ και στην οποία εκφώνησε τον ιστορικό λόγο του, θα έχει το 2024 πληθυσμό κατά πλειοψηφία μεταναστών. Στην εκλογική περιφέρεια του Γούλβερχαμπτον που εκλεγόταν επί πολλά έτη ο Πάουελ με το Συντηρητικό Κόμμα, η υποψήφια των Συντηρητικών το 2005 ήταν μία Ινδή. Στην Βρετανία λειτουργούν σήμερα 1600 τζαμιά και το Λονδίνο αποκαλείται ειρωνικά από τους ίδιους τους κατοίκους του «Λονδονιστάν» εξαιτίας του πλήθους των μουσουλμάνων μεταναστών. Στις 7 Ιουλίου 2005 4 μουσουλμάνοι από οικογένειες μεταναστών πραγματοποίησαν επιθέσεις αυτοκτονίας στο μετρό του Λονδίνου, στις οποίες σκοτώθηκαν 52 και τραυματίστηκαν περίπου 700. Ο Πάουελ είχε δίκιο. Η χαλαρή μεταναστευτική πολιτική απέτυχε και η Βρετανία πληρώνει τις συνέπειες. «Ο Τίβερης αφρίζει με αίμα».

Δείτε δύο βίντεο με υλικό εκείνης της εποχής και αποσπάσματα της ομιλίας του:

Παρακάτω είναι τα κυριότερα αποσπάσματα από τους «Ποταμούς Αίματος» ("Rivers of Blood" speech) του Enoch Powell, ομιλία που έγινε σε μια συνάντηση Ένωσης Συντηρητικών στο Birmingham στις 20 Απριλίου 1968. Εδώ όλη η ομιλία του.

«Η υπέρτατη λειτουργία της πολιτικής ικανότητας είναι να προλαμβάνει το κακό. Στην προσπάθειά της να το πράξει, συναντά εμπόδια τα οποία είναι βαθιά ριζωμένα στην ανθρώπινη φύση.

Το ένα είναι ότι από την ίδια την τάξη των πραγμάτων τέτοια δεινά δεν είναι απτά, μέχρι να προκύψουν: σε κάθε στάδιο της εμφάνισής τους, υπάρχει περιθώριο για αμφιβολία και για διένεξη είτε πρόκειται για κάτι πραγματικό ή για κάτι φανταστικό. Με την ίδια λογική, προσελκύουν λίγη προσοχή σε σύγκριση με τα τρέχοντα προβλήματα, τα οποία είναι τόσο αναμφισβήτητα όσο και πιεστικά: και έτσι ο πειρασμός που εκδηλώνεται σε όλους τους πολιτικούς είναι να ασχοληθούν με το άμεσο παρόν σε βάρος του μέλλοντος.

Πάνω απ’ όλα, οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να κάνουν λάθος πρόβλεψη για τα προβλήματα που προκαλούν προβλήματα.

Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση για τα μελλοντικά δεινά που μπορούν, με προσπάθειες τώρα, να αποφευχθούν, είναι το πιο δημοφιλές και ταυτόχρονα το πιο απαραίτητο στοιχείο του πολιτικού. Όσοι εν γνώσει την αποφεύγουν αξίζουν, και όχι σπάνια λαμβάνουν, τις κατάρες των επερχόμενων γενιών.

Μια εβδομάδα ή δύο πριν, είχα μια συνομιλία με ένα μεσήλικα, αρκετά συνηθισμένο εργαζόμενο άνθρωπο που δουλεύει σε μία από τις εθνικοποιημένες βιομηχανίες μας.

Αφού μου είπε κάτι για τον καιρό, ξαφνικά μου λέει: «Αν είχα τα χρήματα για να φύγω, δεν θα έμενα σε αυτή τη χώρα». Εγώ έδωσα μια απάντηση υπό την έννοια ότι ακόμα και αυτή η κυβέρνηση δεν θα διαρκέσει για πάντα, αλλά δεν έδωσε σημασία και συνέχισε: «Έχω τρία παιδιά, όλοι τους έχουν πάει σχολείο και δύο από αυτά είναι παντρεμένα τώρα και έχουν οικογένεια . Δεν θα είμαι ικανοποιημένος μέχρι να τα δω όλα να φύγουν στο εξωτερικό. Σε αυτή τη χώρα σε διάστημα 15 ή 20 χρόνια οι μαύροι θα έχουν το πάνω χέρι σε σχέση με τους λευκούς».

Ακούω ήδη την χορωδία της απέχθειας. Πώς τολμώ να λέω ένα τέτοιο φρικτό πράγμα; Πώς τολμώ να προκαλώ προβλήματα και να ερεθίζω τα συναισθήματα με την επανάληψη μιας τέτοιας συζήτησης;

Η απάντηση είναι ότι δεν έχω το δικαίωμα να μην το πράξω. Αυτός είναι ένας αξιοπρεπής, απλός συμπολίτης μας Άγγλος, ο οποίος μέρα μεσημέρι στην πόλη μου, λέει σε μένα, ένα μέλος του Κοινοβουλίου, ότι δεν αξίζει τα παιδιά του να ζουν στη χώρα του.

Δεν μπορώ λοιπόν να έχω το δικαίωμα να σηκώνω τους ώμους μου και να σκεφτώ κάτι άλλο. Αυτό που λέει, είναι κάτι που λένε και σκέφτονται χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες - και όχι ίσως σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία, αλλά στις περιοχές οι οποίες ήδη έχουν υποστεί συνολικό μετασχηματισμό ο οποίος δεν έχει ξαναγίνει σε χίλια χρόνια της αγγλικής ιστορίας.

Σε 15 ή 20 χρόνια, με τις σημερινές τάσεις, θα υπάρχουν σε αυτή τη χώρα τριάμισι εκατομμύρια μετανάστες και απόγονοί τους. Αυτά δεν είναι δικά μου νούμερα. Αυτός είναι ο επίσημος αριθμός που δίνεται στο Κοινοβούλιο από τον εκπρόσωπο του Γραφείου του Γενικού Μητρώου.

Δεν υπάρχουν συγκρίσιμα επίσημα στοιχεία για το έτος 2000, αλλά πρέπει να είναι στην περιοχή από πέντε έως επτά εκατομμύρια, περίπου το ένα δέκατο του συνόλου του πληθυσμού, και προσεγγίζει εκείνο της ευρύτερης περιοχής του Λονδίνου. Φυσικά, δεν θα είναι ομοιόμορφα κατανεμημένοι. Ολόκληρες περιοχές, πόλεις και μέρη των πόλεων σε ολόκληρη την Αγγλία θα καταληφθούν από τμήματα μεταναστών και απογόνων τους.

Καθώς ο χρόνος θα συνεχίζεται, το ποσοστό αυτό θα αυξάνεται ραγδαία. Ήδη από το 1985 οι μετανάστες που θα γεννιούνται εδώ θα αποτελούν την πλειοψηφία. Είναι αυτό το γεγονός το οποίο δημιουργεί την εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη να δράσουμε τώρα.

Το φυσικό και λογικό πρώτο ερώτημα που ένα έθνος αντιμετωπίζει σε μια τέτοια προοπτική είναι να ρωτήσει: «Πώς μπορούν αυτές οι διαστάσεις να μειωθούν;» Τι πρέπει να γίνει για να υπάρξει περιορισμός, έχοντας κατά νου ότι οι αριθμοί είναι η ουσία: η σημασία και οι συνέπειες του αλλοδαπού στοιχείου που εισάγεται σε μια χώρα όταν το στοιχείο αυτό είναι το 1/10 του πληθυσμού.

Η απάντηση στο απλό και λογικό ερώτημα είναι εξίσου απλή και λογική: με το να παύσει, ή σχεδόν να σταματήσει η περαιτέρω εισροή, και με το να προωθηθεί η μέγιστη εκροή. Και οι δύο απαντήσεις είναι μέρος της επίσημης πολιτικής του Συντηρητικού Κόμματος.

Αυτή τη στιγμή 20 ή 30 επιπλέον παιδιά μεταναστών έρχονται από το εξωτερικό στο Wolverhampton και αυτό μόνο κάθε εβδομάδα. Πρέπει να είναι τρελό, τρελό κυριολεκτικά, ένα έθνος να επιτρέπει την ετήσια εισροή περίπου 50.000 εξαρτωμένων ατόμων, τα οποία είναι ως επί το πλείστον το υλικό της μελλοντικής ανάπτυξης του μεταναστευτικού πληθυσμού. Είναι σαν να παρακολουθούμε ένα έθνος να ετοιμάζει δραστήρια τη δική του νεκρική πυρά. Τόσο παράφρονες όμως είμαστε που στην πραγματικότητα επιτρέπουμε ανύπανδρα άτομα να μεταναστεύσουν για τους σκοπούς της ίδρυσης μιας οικογένειας με συζύγους και φιλενάδες τις οποίες δεν έχουν δει ποτέ.

Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την είσοδο πολιτών της Κοινοπολιτείας, με σκοπό τη μελέτη ή τη βελτίωση των προσόντων τους, όπως (για παράδειγμα) οι γιατροί της Κοινοπολιτείας οι οποίοι, προς όφελος των χωρών τους , ήρθαν στα δικά μας νοσοκομεία για να προοδεύσουν ταχύτερα. Αυτοί δεν είναι, και δεν υπήρξαν ποτέ, μετανάστες.

Έρχομαι στην επανα-μετανάστευση. Αν όλη η μετανάστευση έληγε αύριο, ο ρυθμός αύξησης των μεταναστών και των απογόνων των μεταναστών θα μειώνονταν σημαντικά, αλλά η προοπτική του μεγέθους αυτού του στοιχείου του πληθυσμού, θα εξακολουθούσε να άφηνε το βασικό χαρακτήρα του εθνικού κινδύνου ανεπηρέαστο.

Ως εκ τούτου, είναι επείγον να εφαρμοστεί τώρα το δεύτερο στοιχείο της πολιτικής του Συντηρητικού Κόμματος: η ενθάρρυνση της εκ νέου μετανάστευσης.

Κανείς δεν μπορεί να κάνει μια εκτίμηση των αριθμών που, με τη γενναιόδωρη βοήθεια, θα επιλέξουν είτε να επιστρέψουν στις χώρες καταγωγής τους ή να πάνε σε άλλες χώρες που ζητούν να λάβουν το ανθρώπινο δυναμικό και τις δεξιότητες που εκπροσωπούν.

Κανείς δεν γνωρίζει, καθώς δεν υπάρχει τέτοια πολιτική ακόμη. Μπορώ να πω μόνο ότι, ακόμα και προς το παρόν, οι μετανάστες στη δική μου εκλογική περιφέρεια από καιρό σε καιρό έρχονται σε μένα, ρωτώντας αν μπορώ να τους βοηθήσω για να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Αν μια τέτοια πολιτική, θεσπιστεί και επιδιωχθεί με αποφασιστικότητα, η συνακόλουθη εκροή θα μπορούσε να μεταβάλει σημαντικά τα δεδομένα.

Το τρίτο στοιχείο της πολιτικής του Συντηρητικού Κόμματος είναι ότι όλοι όσοι είναι σε αυτή την χώρα, ως πολίτες θα πρέπει να είναι ίσοι ενώπιον του νόμου και ότι δεν πρέπει να υπάρχουν διακρίσεις ή διαφορά μεταξύ τους από τη δημόσια αρχή. Όπως ο κ. Heath το έθεσε δεν θα έχουμε «πρώτης κατηγορίας πολίτες» και «πολίτες δεύτερης κατηγορίας». Αυτό δεν σημαίνει ότι οι μετανάστες και οι απόγονοί τους πρέπει να εξελιχθούν σε μία προνομιακή τάξη ή ότι οι πολίτες πρέπει να χάσουν το δικαίωμά τους να κάνουν διακρίσεις μεταξύ των συμπολιτών τους στην διαχείριση των υποθέσεών τους ή να υποβάλλονται σε Ιερά Εξέταση για τα αίτια και τα κίνητρα που επέλεξαν να συμπεριφερθούν με τον ένα νόμιμο τρόπο και όχι με τον άλλο.

Τίποτα δεν είναι πιο παραπλανητικό από την σύγκριση μεταξύ των μεταναστών της Κοινοπολιτείας στη Βρετανία και των Νέγρων στην Αμερική. Ο πληθυσμός των Νέγρων των Ηνωμένων Πολιτειών, ο οποίος υπήρχε ήδη πριν οι Ηνωμένες Πολιτείες γίνουν έθνος, ξεκίνησε κυριολεκτικά ως σκλάβοι και τους δόθηκαν αργότερα πολιτικά δικαιώματα. Ο μετανάστης της Κοινοπολιτείας ήρθε στη Βρετανία ως πλήρης πολίτης, σε μια χώρα η οποία δεν κάνει καμία διάκριση μεταξύ του ενός πολίτη και του άλλου, και έγινε αμέσως φορέας των δικαιωμάτων του κάθε πολίτη, από το δικαίωμα ψήφου έως την δωρεάν περίθαλψης.

Αλλά ενώ, για τον μετανάστη, η είσοδος στη χώρα αυτή ήταν μια είσοδος στα προνόμια και τις ευκαιρίες, οι επιπτώσεις επί του υπάρχοντος πληθυσμού ήταν πολύ διαφορετική. Για λόγους που δεν μπορούν να κατανοήσουν και χωρίς ποτέ να τους ζητηθεί η γνώμη, βρέθηκαν να γίνονται ξένοι στην ίδια τους τη χώρα.

Ξαφνικά, βρέθηκαν οι γυναίκες τους να μην μπορούν να αποκτήσουν νοσοκομειακές κλίνες κατά τον τοκετό, τα παιδιά τους να αδυνατούν να εξασφαλίσουν θέσεις στο σχολείο, τα σπίτια και οι γειτονιές τους να αλλάζουν ριζικά, τα σχέδια και οι προοπτικές τους για το μέλλον να διαλύονται. Στην εργασία βρήκαν ότι οι εργοδότες τους δίσταζαν να απαιτούν από το μετανάστη εργάτη τα πρότυπα της πειθαρχίας και τα προσόντα που απαιτούνται από τους γηγενείς εργάτες. Άρχισαν να ακούν, με το πέρασμα του χρόνου, όλο και περισσότερες φωνές που τους έλεγαν ότι ήταν τώρα ανεπιθύμητοι. Τώρα μαθαίνουν ότι ένα μονόδρομο προνόμιο συστήνεται με νόμο της Βουλής. Ένας νόμος που δεν μπορεί, και δεν προορίζεται να, λειτουργήσει για την προστασία τους, αλλά για να δώσει στον ξένο, τον δυσαρεστημένο και το προβοκάτορα τη δύναμη να τους τιμωρήσει για τις πράξεις τους.

Στα εκατοντάδες επί εκατοντάδων γράμματα που έλαβα την τελευταία φορά που μίλησα για το θέμα αυτό δύο ή τρεις μήνες πριν, υπήρξε ένα εντυπωσιακό στοιχείο το οποίο ήταν σε μεγάλο βαθμό νέο και το οποίο θεωρώ δυσοίωνο. Ένα υψηλό ποσοστό απλών, αξιοπρεπών, λογικών ανθρώπων, που έγραφαν μια ορθολογική και συχνά μορφωμένη επιστολή, πίστευαν ότι έπρεπε να παραλείψουν τη διεύθυνσή τους, επειδή ήταν επικίνδυνο να γράψουν επώνυμα σε ένα μέλος του Κοινοβουλίου συμφωνώντας με τις απόψεις που είχα εκφράσει, και ότι θα υπήρχε κίνδυνος κυρώσεων ή αντιποίνων αν γινόταν γνωστό τι έχουν πράξει. Η αίσθηση του να είσαι διωκόμενη μειοψηφία αναπτύσσεται ανάμεσα στους συνηθισμένους Άγγλους είναι κάτι που εκείνοι που δεν διαθέτουν άμεση εμπειρία δύσκολα μπορούν να φανταστούν.

Θα σας μεταφέρω τι λέει ένας:

«Πριν από οκτώ χρόνια σε ένα αξιοσέβαστο δρόμο στο Wolverhampton ένα σπίτι πουλήθηκε σε έναν νέγρο. Τώρα μόνο ένας λευκός ζει εκεί. Και είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα συνταξιούχος. Αυτή είναι η ιστορία της. Έχασε το σύζυγό της και δύο γιους της στον πόλεμο. Έτσι, έκανε το επτά δωματίων σπίτι της, ένα οικοτροφείο. Εργάστηκε σκληρά και τα πήγε καλά, ξεπλήρωσε την υποθήκη της και άρχισε να βάζει κάτι για τα γηρατειά της. Στη συνέχεια, ήρθαν οι μετανάστες Με αυξανόμενο φόβο, είδε να παίρνουν το ένα σπίτι μετά το άλλο. Ο ήσυχος δρόμος έγινε τόπος θορύβου και σύγχυσης. Δυστυχώς, οι λευκοί ενοικιαστές της έφυγαν.

«Την επόμενη μέρα, την ξύπνησαν στις 7 το πρωί δύο νέγροι που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το τηλέφωνό της για να επικοινωνήσουν με τον εργοδότη τους. Όταν αρνήθηκε, καθώς της ήταν ξένοι και η ώρα ήταν ακατάλληλη, την κακοποίησαν και επειδή φοβόταν ότι θα της ξανά-επιτεθούν, έβαλε αλυσίδα στην πόρτα της. Οικογένειες μεταναστών προσπάθησαν να νοικιάσουν δωμάτια του σπιτιού της, αλλά εκείνη ήταν πάντοτε αρνητική. Τα χρήματα τέλειωσαν και πήγε να υποβάλει αίτηση για μείωση του συντελεστή. Η νεαρή υπάλληλος, την ρώτησε γιατί δεν νοικιάζει κάποιο από τα επτά δωμάτια και όταν εκείνη είπε ότι οι μόνοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να νοικιάσουν είναι οι νέγροι, το κορίτσι είπε, "η ρατσιστικές προκαταλήψεις δεν θα σας βοηθήσουν σε αυτή τη χώρα." Έτσι πήγε στο σπίτι.

"Το τηλέφωνο είναι η σανίδα σωτηρίας της. Η οικογένειά της την βοηθάει όσο καλύτερα μπορεί. Φοβάται να βγει έξω. Τα παράθυρα είναι σπασμένα. Βρίσκει περιττώματα μπροστά στην πόρτα της. Όταν πηγαίνει στα μαγαζιά, την ακολουθούν παιδιά που της φωνάζουν και την κοροϊδεύουν. Δεν μπορούν να μιλήσουν αγγλικά, αλλά μόνο μια λέξη ξέρουν. «Ρατσίστρια». Όταν το νέο νομοσχέδιο για τις φυλετικές σχέσεις γίνει δεκτό, αυτή η γυναίκα είναι πεπεισμένη ότι θα πάει στη φυλακή. "

Η άλλη επικίνδυνη αυταπάτη συνοψίζεται στη λέξη «ένταξη» (ή «ενσωμάτωση») των μεταναστών. Το να ενσωματωθείς σε έναν πληθυσμό σημαίνει να μην ξεχωρίζεις από τα άλλα μέλη του.

Γιατί αυτά τα επικίνδυνα και διχαστικά στοιχεία της νομοθεσίας που προτείνονται στο νομοσχέδιο για τις φυλετικές σχέσεις είναι η ίδια η τροφή, που χρειάζονται για να ευδοκιμήσουν, τα μέσα που δείχνουν στις μεταναστευτικές κοινότητες, ότι μπορούν να οργανώσουν την εδραίωση των μελών τους, να κατατρομάξουν και να κυριαρχήσουν στους υπόλοιπους με τα νομικά όπλα που η άγνοια και η κακή πληροφόρηση παρέχει. Καθώς κοιτάζω μπροστά, είμαι γεμάτος με ένα προαίσθημα. Όπως ο Ρωμαίος, μου φαίνεται ότι βλέπω "τον ποταμό Τίβερη να αφρίζει με πολύ αίμα."

Μόνο αποφασιστική και επείγουσα δράση θα το αποτρέψει. Το αν θα υπάρξει η λαϊκή απαίτηση για λήψη δράσης, δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι το να βλέπεις και να μη μιλάς, είναι μεγάλη προδοσία».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ και ΕΔΩ