‘Bigots’ Αρχαίοι Έλληνες…

Με την λέξη “bigot” στις ΗΠΑ, εννοούν τους «μισαλλόδοξους», τους «φανατικούς». Ιδιαίτερα τη λέξη αυτή χρησιμοποιούν οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές και όσοι έχουν υιοθετήσει την ατζέντα τους (ΜΜΕ, πρόσωπα της show business, τηλεπερσόνες, εφημερίδες, ιστοσελίδες κλπ) για να στιγματίσουν τους χριστιανούς που δεν… πείθονται ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι απόλυτα «φυσιολογικό» και τολμούν να αντιδρούν στη νομιμοποίηση του ‘γάμου’ μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.

(Πρόσφατο παράδειγμα ο χριστιανός ηθοποιός Kirk Cameron. Προσέξτε παρακάτω ορισμένα από τα ‘αγριεμένα’ σχόλια εναντίον του που τον χαρακτηρίζουν - κλασσικά - ‘bigot’ και ότι διασπείρει ‘ομοφοβία’, ενώ κάποιος τον σύγκρινε με τον Χίτλερ!).

Οποιοσδήποτε συνεπώς, εκφράσει την αντίθεσή του δημόσια, είναι ένας “bigot”, ένας μισαλλόδοξος φανατικός, ένα αποκρουστικό ον – κάτι σαν τέρας - ή καλύτερα, ένας «ρατσιστής», άλλη μια λέξη που ‘φοριέται’ πολύ τελευταία από τους υπερασπιστές των ‘δικαιωμάτων’ και της πολυπολιτισμικότητας. Θα πρέπει να πεταχτεί ως ‘απόβλητο’ από τον σύγχρονο ωραίο ‘πολιτικά ορθό’ κόσμο μας. (Έτσι το 2009, η Miss California, Carrie Prejean, έχασε το ‘στέμμα’ της Miss USA, γιατί τόλμησε να απαντήσει ότι γάμο θεωρεί μόνο αυτόν μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Η ερώτηση – παγίδα τέθηκε από τον ομοφυλόφιλο blogger Perez Hilton. Η «απαράδεκτη» απάντηση της Prejean ήταν η εξής: "Νομίζω ότι ο γάμος αφορά στον άνδρα και στη γυναίκα. Δεν θέλω να προσβάλω κανέναν με την άποψή μου. Απλώς με αυτόν τον τρόπο έχω μεγαλώσει" – δες το βίντεο στο τέλος).

Στο στόχαστρο βρίσκεται ο χριστιανισμός, ο οποίος, υποτίθεται, ότι ευθύνεται για την «καλλιέργεια μίσους» κατά των ομοφυλόφιλων (παρόλο που το Ισλάμ είναι σαφώς πιο ‘θανατηφόρα’ αυστηρό στο θέμα αυτό, - δες το βίντεο στο τέλος με την απάντηση του Ιμάμη - αλλά τα ‘σκάγια’ των οπαδών της «ανεκτικότητας» σπανίως φτάνουν μέχρι εκεί).

Προσέξτε ‘bigot’ δεν ονομάζεται κάποιος που θα χρησιμοποιήσει ακραίες φράσεις, θα διεγείρει μίσος κατά των ομοφυλόφιλων ή θα προτρέπει σε πράξεις βίας, αλλά ο οποιοσδήποτε που δεν έχει «συμμορφωθεί» ακόμα στην ιδέα ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι απόλυτα «φυσιολογικό» και ότι ο ‘γάμος’ μεταξύ δύο ανδρών ή δύο γυναικών είναι το ίδιο με τον γάμο μεταξύ άνδρα και γυναίκας.

Παίρνοντας φόρα, ο διάσημος ομοφυλόφιλος Βρετανός τραγουδιστής Elton John, έφτασε στο σημείο, σε συνέντευξή του στον Observer, να ζητήσει (από ποιον άραγε;) την απαγόρευση των θρησκειών «γιατί καλλιεργούν το μίσος απέναντι στους ομοφυλόφιλους», ενώ ισχυρίστηκε ότι η οργανωμένη θρησκεία «μετατρέπει τους ανθρώπους σε τρωκτικά γεμάτα μίσος. Η θρησκεία πάντα καλλιεργεί το μίσος και την κακία εναντίον των ομοφυλοφίλων αντί για τη συμπόνια». (Φυσικά ως «θρησκεία» εννοείται ο χριστιανισμός).

Στήριγμα στο ολοένα αυξανόμενο αντιχριστιανικό μένος δίνει και η διαδεδομένη σήμερα άποψη ότι οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν πολύ πιο ανεκτικοί στην ομοφυλοφιλία και την θεωρούσαν μια πράξη όχι μόνο αποδεκτή, αλλά και επιβεβλημένη για κάθε μορφωμένο Έλληνα εκείνης της εποχής.

Όλα αυτά μέχρι που ήρθε ο «σκοταδισμός» του χριστιανισμού και ο κόσμος γέμισε “bigots”…

Αν και υπάρχουν αρκετές φωνές σήμερα, κυρίως στον ευρύτερο προτεσταντικό χώρο, που υποστηρίζουν ότι η ομοφυλοφιλία «δεν είναι αντίθετη με το θέλημα του Θεού» ειδικά όταν πρόκειται για «μόνιμη σχέση» (για αυτό έχουμε και ‘χειροτονίες’ ομοφυλόφιλων ιερέων ή ιερειών), για πολλούς τα χωρία της Καινής Διαθήκης και γενικότερα της Αγίας Γραφής, που μιλάνε σαφώς κατά της ομοφυλοφιλίας είναι ένα μεγάλο ‘πρόσκομμα’.

Έτσι οι υποστηρικτές της ομοφυλοφιλίας προκειμένου να 'υπερπηδήσουν' αυτό το εμπόδιο, συχνά διατείνονται ότι η σύγχρονη ομοφυλοφιλία είναι διαφορετική από την αντίστοιχη της αρχαιότητας που θεωρείτο χονδροειδής και βάναυση, ενώ άλλοι λένε ότι η σύγχρονη ομοφυλοφιλία είναι μια εσωτερική ‘ροπή’ ή ‘προδιάθεση’, συνεπώς κάτι ‘έμφυτο’. Περεταίρω ισχυρίζονται ότι οι βιβλικοί συγγραφείς (κυρίως ο απ. Παύλος) γνώριζαν μόνο την ειδωλολατρική, παιδεραστική, βάναυση ομοφυλοφιλία και δεν είχαν ιδέα για την ‘ευγενή’, την γνήσια μορφή της συναινετικής ομοφυλοφιλίας μεταξύ ενηλίκων, η οποία μας ενδιαφέρει σήμερα. Ούτε γνώριζαν ότι η ομοφυλοφιλία είναι μια ‘έμφυτη προδιάθεση’.

Ήταν έτσι όμως;

Γράφει ο Πλάτων (427 π.Χ. - 347 π.Χ.) στους Νόμους (636):

«Είναι σαφέστατο, ότι όταν ένας άνδρας και μια γυναίκα συνευρίσκονται για την αναπαραγωγή του είδους, αυτό τους δίδει μια ηδονή, η οποία είναι εντελώς σύμφωνη προς τη φύση, ενώ η συνεύρεση μεταξύ ανδρών (αρρένων) ή μεταξύ γυναικών (θηλείων) είναι ενάντια προς τη φύση. Πρόκειται για κορυφαία επαίσχυντη πράξη, αφού περιλαμβάνει ασέλγεια».

Ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς (περ. 120 μ.Χ.- 192 μ.Χ.) γράφει στους ‘Έρωτες’: «Δεν Θα πρέπει ούτε οι γυναίκες (το θήλυ) να συμπεριφέρονται σαν άνδρες, ενάντια στη φύση, ούτε οι άνδρες (το άρρεν) να χάνουν κάθε αξιοπρέπεια. μετατρεπόμενοι σε γυναίκες»).

Ο δε ελληνιστής Ιουδαίος φιλόσοφος Φίλων ο Αλεξανδρεύς (20 π.Χ. - 50 μ.Χ.) μιλάει για «παράνομες σχέσεις... που δρουν όπως ο παιδεραστής και βιάζουν τον φυσικό, ανδρικό τύπο, εξευτελίζοντάς τον και μετατρέποντάς τον σε γυναικείο» (‘τον άρρενα της φύσεως χαρακτήρα παρακόπτειν και μεταβάλλειν εις γυναικόμορφον) και για τήν παρά φύσιν ηδονήν, «την ενάντια στη φύση ευχαρίστηση».

Ο Πλούταρχος (45μ.Χ - 120μ.Χ) γεννήθηκε στη Χαιρώνεια λίγα μόλις χρόνια πριν ο απ. Παύλος επισκεφθεί την Αθήνα και την Κόρινθο. Παρέμεινε ειδωλολάτρης ώς το τέλος της ζωής του. Ήταν ολόψυχα αφοσιωμένος στην αρχαία ελληνική θρησκεία και κατείχε κάποιο ιερατικό αξίωμα στο μαντείο των Δελφών. Μας έχει αφήσει ένα μεγάλο αριθμό συγγραμμάτων, μερικά από τα οποία, ωστόσο, θεωρούνται πλαστά. Τα μισά περίπου από τα συγγράμματα του Πλουτάρχου καταπιάνονται με διάφορα προβλήματα ηθικής. Ήταν ένθερμος οπαδός του πλατωνισμού, και δείχνει στα γραπτά του ένα τέτοιο ήθος, ώστε ορισμένοι από τους πρώτους χριστιανούς συγγραφείς παραπέμπουν συχνά στα έργα του, για να στηρίξουν τη χριστιανική διδασκαλία τους.

Ένα από τα διαμάντια που μας χάρισε, είναι η παρηγορητική επιστολή του προς τη σύζυγό του για τον θάνατο του παιδιού τους. Ένα άλλο έργο του είναι ο Ερωτικός. Αυτό το σύγγραμμα, που είναι σχεδιασμένο πάνω στους πλατωνικούς διαλόγους, διαπραγματεύεται τον ομοφυλοφιλικό έρωτα έναντι του ετεροφυλοφιλικού. Για να εκτιμήσει κανείς το έργο, πρέπει να το διαβάσει ολόκληρο. Εδώ θα παραθέσουμε μόνο μία περικοπή που μιλάει γιαυτές τις συναινετικές ομοφυλοφικές σχέσεις μεταξύ ενηλίκων. Γράφει, λοιπόν, ο Πλούταρχος στο χωρίο 751 δ-ε:

«Το να έχει κανεις σχέσεις με άρρενες χωρίς τη συναίνεσή τους, αυτό είναι βιασμός και ληστεία· αν, πάλι, κάτι τέτοιο συμβαίνει με τη συγκατάθεσή τους, τότε αυτό είναι μαλθακότητα και θηλυπρέπεια εκ μέρους εκείνων, οι οποίοι ενάντια στη φύση επιτρέπουν στους εαυτούς τους, όπως λέγει ο Πλάτων, «να επιβαίνονται και να δέχονται το σπέρμα σαν τα ζώα».

Επ’ αυτού ο Πλούταρχος λέει:

«Περί της σχέσεως, τώρα, αρσενικού με αρσενικό (πρόκειται για έναν μάλλον ασελγή βιασμό και βάτεμα όπως των ζώων) θα είχε δίκιο κανείς να πει ότι «αυτό είναι έργον που εξεργάζεται η Ύβρις και όχι η Κύπρις» (‘Κύπρις’ ήταν άλλο ένα όνομα για την Αφροδίτη, τη θεά του έρωτα, η οποία υποτίθεται υποδαύλιζε τις ερωτικές σχέσεις) .

Τα ανωτέρω παραδείγματα δείχνουν κατά έναν αναμφισβήτητο τρόπο ότι, αυτό που στη σημερινή εποχή ονομάζεται “ιδεώδης” ομοφυλοφιλική σχέση και υποστηρίζεται ότι βασίζεται σε αισθήματα βαθιάς φιλίας και αφοσίωσης, από τα οποία πηγάζει μια σταθερή σχέση που ικανοποιεί και τους δύο συντρόφους, ήταν όχι μόνο πασίγνωστο στην αρχαία Ελλάδα αλλά επιπλέον ήταν και ξεπερασμένο, όπως υποδηλώνουν οι μαρτυρίες που προαναφέραμε.

Το ότι οι αρχαίοι ήταν πλήρως ενήμεροι αυτού που σήμερα ορίζουμε ως έμφυτη προδιάθεση ή ροπή, αποδεικνύεται και από πλήθος αρχαίων συγγραμμάτων.

Ο μεγάλος φιλόσοφος – επιστήμων Αριστοτέλης, ( 384 - 322 π.Χ.), διαπραγματευόμενος γενικά το θέμα της απόλαυσης και της εγκράτειας μιλάει στο έργο του Ηθικά Νικομάχεια για ορισμένα πράγματα, τα οποία δεν είναι ευχάριστα εκ φύσεως, αλλά γίνονται ευχάριστα, σε μερικές περιπτώσεις εξ αιτίας ανώμαλης εξέλιξης, σε άλλες από συνήθεια και σε άλλες λόγω διαφθοράς της φύσεως. Μπορούμε να διακρίνουμε σε όλα αυτά μια προδιάθεση του χαρακτήρος, η οποία ανταποκρίνεται σε κάποια από τις παραπάνω περιπτώσεις της παρά φύσιν απόλαυσης».

Λίγο παρακάτω, ανάμεσα στις νοσηρές ροπές περιλαμβάνει και τις «σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ αρρένων». Και λέει γι’ αυτές: «Αυτές οι πράξεις σε μερικές περιπτώσεις οφείλονται στη φυσική προδιάθεση και σε άλλες στη συνήθεια, όπως συμβαίνει μ’ εκείνους που έχουν βιασθεί κατά την παιδική τους ηλικία».

Ο Αριστοτέλης, αναγνωρίζοντας ότι η απλή προδιάθεση δεν είναι αφ’ εαυτής μεμπτή, συνεχίζει και λέει ότι, σ’ εκείνες τις περιπτώσεις όπου ευθύνεται η φύση, κανένας δεν θα πρέπει να αποκαλεί αυτά τα πρόσωπα ασύδοτα. Κάνει όμως ο Αριστοτέλης μια σαφή διάκριση ανάμεσα στο να έχει κανείς μια προδιάθεση αλλά να μην υποκύπτει σ’ αυτήν... (δηλ.) να έχει την επιθυμία να επιδοθεί σε μια παρά φύσιν συνεύρεση με έναν άρρενα και να συγκρατείται, και να έχει μια φυσική επιθυμία και να υποκύπτει σ’ αυτήν.

Η τελευταία αυτή συμπεριφορά είναι η καταδικαστέα.

Σ’ αυτό το σημείο δεν είναι άσχετο να παρατηρηθεί ότι η σύγχρονη Ιατρική και ψυχιατρική δεν έχουν ακόμα επιλύσει το πρόβλημα που θέτει η ομοφυλοφιλική προδιάθεση Προς το παρόν δεν υπάρχει ομοφωνία ανάμεσα στους ειδικούς της Ιατρικής παγκοσμίως. Απλώς πιστεύεται εν μέρει μεν ότι σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να υπάρχει κάποια σχέση με τη γενετική —πράγμα που αναμένει επιβεβαίωση και διευκρίνιση - και εν μέρει ότι σε άλλες περιπτώσεις τραυματικές εμπειρίες ίσως παίζουν κάποιον ρόλο δημιουργώντας μια ομοφυλοφιλική προδιάθεση στο άτομο. Φαίνεται, λοιπόν, ότι παρ’ όλες τις εκπληκτικές προόδους της σύγχρονης ιατρικής, σ’ αυτόν τον τομέα δεν έχουμε απομακρυνθεί ακόμη πολύ από τον Αριστοτέλη. Ίσως στη σημερινή κατάσταση θα έπρεπε να προστεθεί και ένας τρίτος παράγων. Αυτός είναι ο συνεχής καταιγισμός της φαντασίας του συγχρόνου ανθρώπου με σεξουαλικά πρότυπα μέσα από την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τα περιοδικά, όπου η σύγχυση και η παρά φύσιν σεξουαλική συμπεριφορά μετατρέπεται σε παγιωμένες ιδέες στο μυαλό των ανθρώπων. Πολλοί απ’ αυτούς χωρίς αυτό τον αφύσικο υπερτονισμό του σεξ θα είχαν αναμφίβολα μια κανονική σεξουαλική ζωή.

Ο Λουκιανός των Σαμοσάτων στο έργο του ‘Έρωτες’, ασχολείται με τον ομοφυλοφιλικό έρωτα ενάντια στον ετεροφυλοφιλικό, προλαμβάνοντας τους σύγχρονους ισχυρισμούς, καταπολεμά το επιχείρημα ότι ο ομοφυλοφιλικός έρωτας σημαίνει μια βαθιά, μόνιμη φιλία, ανώτερη από τον έρωτα των γυναικών και ταιριάζει μόνο σε ανθρώπους ικανούς για ανώτερες σκέψεις ή για πολύ βαθιά αισθήματα. Όπως και άλλοι αρχαίοι συγγραφείς, ο Λουκιανός είχε εμφανώς εντυπωσιασθεί από το γεγονός ότι στο βασίλειο των ζώων το αρσενικό κυριαρχείτο από την ορμή του για το θηλυκό, και ο ίδιος με κανέναν τρόπο δεν μπορούσε να ανακαλύψει ένα παρά φύσιν ερωτικό ένστικτο ανάμεσα στα ζώα.

Γράφει: «Αν καθένας μείνει μέσα στην τάξη που όρισε η Πρόνοια, θα πρέπει να είναι ικανοποιημένος με τη σεξουαλική συνεύρεση με τη γυναίκα, και έτσι η ζωή θα είναι απαλλαγμένη από οποιοδήποτε αίσχος. Πράγματι, ανάμεσα στα ζώα, τα οποία δεν μπορούν να παρασυρθούν από καμιά αισχρή παρόρμηση μεταξύ τους, ο νόμος της φύσεως επικρατεί απαρέγκλιτα. Το αρσενικό λιοντάρι δεν νιώθει καμιά σεξουαλική έλξη για ένα άλλο αρσενικό λιοντάρι, αλλά όταν έρθει η εποχή του ζευγαρώματος, το σεξουαλικό ένστικτο το ωθεί ν’ αναζητήσει το θηλυκό... Εσείς, όμως, που αδίκως απολαμβάνετε τη φήμη του σοφού, εσείς που είστε πραγματικά τέρατα του κακού, εσείς οι άνθρωποι, από ποια πρωτοφανή ασθένεια φθάσατε να ενεργείτε παράνομα και να ρέπετε στο να συνουσιάζεσθε ο ένας με τον άλλο;».

Τελικά, παρακάτω στο ίδιο έργο ο Λουκιανός απευθύνει πικρό σαρκασμό ενάντια στο δήθεν «ανώτερο» είδος του ομοφυλοφιλικού έρωτα:

«Τα λιοντάρια, οι αρκούδες, οι κάπροι, κανένας δεν ερωτεύεται το ίδιο του το γένος, αλλά η σεξουαλική ορμή τους κατευθύνεται αποκλειστικά προς τα θηλυκά... Γιατί απορείτε αν τα ζώα, που έχουν καταδικασθεί από τη φύση να μη λαμβάνουν τα δώρα της Πρόνοιας, που τα διαθέτουν οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, έχουν στερηθεί και τις σεξουαλικές επιθυμίες προς τα αρσενικά; Αλλά βέβαια! Τα λιοντάρια δεν έχουν (παρά φύση) ερωτικά ένστικτα, αφού δεν είναι φιλόσοφοι. Ούτε οι αρκούδες έχουν τέτοια ένστικτα, αφού αγνοούν τα πάντα για το κάλλος που πηγάζει από τη φιλία. Για τον ανθρώπους, όμως, η σοφία ζευγαρωμένη με τη γνώση έχει, μετά από πολλούς πειραματισμούς επιλέξει ποιο είναι το “κάλλιστον”, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι το σταθερότερο είδος έρωτα είναι αυτός μεταξύ αρρένων».

Διάβασε σχετικά: Ο μύθος της "ομοφυλοφιλίας" στα ζώα

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Τα κείμενα της αρχαιότητας και ο σχολιασμός τους είναι από το βιβλίο του Χ.Κ. Καραγκούνη: “HOMOEROTICISM Ancient and Modern - and the Christian Church” – «ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ. Αρχαία και Σύγχρονη – και η Χριστιανική Εκκλησία».