Δήλωσε επίσης ότι «η ύπαρξη του Ισραήλ ως κράτος δεν έχει τίποτα να κάνει με την Αγία Γραφή».
Άρθρο του Giulio Meotti από την εβραϊκή ιστοσελίδα YNET NEWS / μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Σε ειδική συνέντευξη στο Die Tagespost την περασμένη εβδομάδα, ο Λατίνος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Fouad Twal, που έχει διορισθεί από τον Πάπα Βενέδικτο να εκπροσωπεί το Βατικανό στο εβραϊκό κράτος, δήλωσε ότι «η ύπαρξη του Ισραήλ δεν έχει τίποτα να κάνει με την Αγία Γραφή». Στη συνέχεια σύγκρινε την κατάσταση των χριστιανών σήμερα στην Ιερουσαλήμ με τα Πάθη του Χριστού: «Εμείς οι χριστιανοί ποτέ να ξεχνάμε ότι ακόμα και ο ίδιος ο Κύριος μας υπέφερε και χλευάστηκε στην Ιερουσαλήμ».
«Εμείς οι χριστιανοί δεν μπορούμε να μιλάμε για μια Γη της Επαγγελίας για τον εβραϊκό λαό», λέει το έγγραφο της Συνόδου. «Δεν υπάρχει πλέον ένας ‘εκλεκτός λαός’. Η έννοια της γης της επαγγελίας δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βάση για την αιτιολόγηση της επιστροφής των Εβραίων στο Ισραήλ και τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων. "
Η θέση του Twal για το Ισραήλ και την Αγία Γραφή έχει υιοθετηθεί από τα υψηλότερα επίπεδα στην Καθολικής Εκκλησίας. Η Σύνοδος του Βατικανού το 2010, δήλωσε ότι το Ισραήλ δεν μπορεί να χρησιμοποιεί τις βιβλικές έννοιες της «γης της επαγγελίας» ή του «περιούσιου λαού».
Πριν από λίγες ημέρες, ο Πατριάρχης Twal ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό τη συμφωνία που επετεύχθη μεταξύ της Χαμάς και της Φατάχ. Κατήγγειλε επίσης "την εβραιοποίηση της Ιερουσαλήμ" και επιτέθηκε στο Ισραήλ ότι "προσπαθεί να την μετατρέψει σε μία πόλη μόνο για Εβραίους-Ιουδαίους, εκτοπίζοντας τις άλλες θρησκείες."
Αλλού ο Αρχιεπίσκοπος του Ιράκ, Louis Sako, ζήτησε να γίνει "διαχωρισμός μεταξύ του Ιουδαϊσμού και του Σιωνισμού." Πράγματι, για πολλούς ηγέτες του Χριστιανισμού, οι Εβραίοι εξακολουθούν να θεωρούνται ως μια αποστατική ομάδα χωρίς δικαίωμα σε ένα δικό του κυρίαρχο κράτος.
Υποστηριζόμενοι από Καθολικούς ιερείς, για πρώτη φορά στην ιστορία οι Παλαιστίνιοι ζήτησαν από τον πολιτιστικό φορέα των Ηνωμένων Εθνών να εγγράψουν τo Ναό της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ με την επωνυμία "Παλαιστίνη". Σύμφωνα με τον Omar Awadallah, ο οποίος ηγείται του Τμήματος των Ηνωμένων Εθνών στο Παλαιστινιακό Εξωτερικών Υπουργείο, "Ο Ιησούς είναι ο παλαιστινιακός πρίγκιπας της ελπίδας και της ειρήνης και Χριστιανοί σε όλο τον κόσμο θέλουν η εκκλησία να είναι ένα τόπος παγκόσμιας κληρονομιάς".
Σε μια περίοδο που το Βατικανό αγωνιά για την καταστροφική πτώση του αραβικού Χριστιανισμού είναι προφανές, ότι η Καθολική Εκκλησία επιλέγει να δαιμονοποιήσει το Ισραήλ και να αυξήσει τη συνεργασία της με την ΟΑΠ.
Η επιβεβαίωση έρχεται από την ένταση που υπάρχει σε υψηλές συναντήσεις των τελευταίων εβδομάδων και τη συμμετοχή επισκόπων, όχι μόνο από τις αραβικές χώρες, αλλά και από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πρόσφατα, μια αντιπροσωπεία του Βατικανού με τον Ettore Balestrero, Υφυπουργό της Αγίας Έδρας για τις σχέσεις με τα κράτη, και τον Αρχιεπίσκοπο Antonio Franco, Αποστολικό εκπρόσωπο στο Ισραήλ, συναντήθηκαν στη Ραμάλα με Παλαιστίνιους υπουργούς και αξιωματούχους για τη σύναψη συμφωνίας με την ΟΑΠ. Ο Καρδινάλιος Jean Louis Tauran, πρόεδρος του Ποντιφικού Συμβουλίου για το διαθρησκευτικό διάλογο, σε μια για πρώτη φορά συνέντευξή του στο Αλ Τζαζίρα, δήλωσε ότι το Ισραήλ πρέπει να υιοθετήσει «ένα διεθνώς αναγνωρισμένο καθεστώς για το τμήμα της Ιερουσαλήμ, όπου οι ιεροί τόποι των οι τριών μονοθεϊστικών θρησκειών θα είναι ανοικτοί στους πιστούς».
Εν τω μεταξύ, Καθολικοί και Μουσουλμάνοι αξιωματούχοι συναντήθηκαν στο Beit Sahour για ένα συνέδριο με θέμα "Πώς να ζήσουμε μαζί σε ένα μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος." Ο Ομότιμος Πατριάρχης Ιεροσολύμων, Michel Sabbah και ο Muhammad Ahmad Hussein, ο Μεγάλος Μουφτή της Ιερουσαλήμ, παρακολούθησαν την εκδήλωση που διοργανώθηκε από την Al-Liqa, ένα οικουμενικό κέντρο του Βατικανού. Ο Sabbah υπέγραψε ένα έγγραφο καταδικάζοντας το Σιωνισμό ως «φυλετική αποκλειστικότητα» και «μια ιδεολογία αποικιοκρατίας και αυτοκρατορίας».
Τον περασμένο Ιανουάριο, οκτώ καθολικοί επίσκοποι από την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, συμπεριλαμβανομένου του Βρετανού Αρχιεπισκόπου Patrick Kelly και του Γάλλου Αρχιεπισκόπου Michel Dubost, επισκέφθηκαν τη Γάζα. "Ζήτησα από τους κρατούμενους στη μεγαλύτερη φυλακή στην Ευρώπη (στο Evry) να προσευχηθούν για σας», είπε ο Dubost στους κατοίκους της Γάζας. Το συμπέρασμα ήταν σαφές: οι Παλαιστίνιοι ζουν σε μια μεγάλη φυλακή υπό καθεστώς τρομοκρατίας από το Ισραήλ. Κατά την ίδια περίοδο, ο πατήρ Manuel Musalam, επικεφαλής των Καθολικών της Γάζας, συναντήθηκε με τον ηγέτη της Χαμάς, Μαχμούντ αλ Ζαχάρ, και δήλωσε ότι «οι Χριστιανοί δεν απειλούνται από τους Μουσουλμάνους» αλλά ότι ο καθένας αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα της "ταπείνωσης" από το Ισραήλ.
Τον περασμένο Νοέμβριο, ο Μαρωνίτης Πατριάρχης Beshara Rai, επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας του Λιβάνου, έστειλε τον απεσταλμένο του, πατέρα Abdo Abou Kassem, στην Τεχεράνη για μια διάσκεψη προς υποστήριξη του συνεδρίου «Μέση Ανατολή χωρίς Σιωνισμό». Στο συνέδριο παρέστησαν επίσης ο ιδεολόγος της Χεζμπολάχ Mohammad Raad και ο ηγέτης της Χαμάς, Χαλέντ Μασάαλ.
Αν στην περίοδο του Β΄ παγκοσμίου πολέμου το Βατικανό είχε πάρει μια ηθική στάση ενάντια στο ναζισμό, το αποτέλεσμα ίσως να ήταν διαφορετικό για τον εβραϊκό λαό. Τότε ήταν 1943, σήμερα είναι 2012, ωστόσο, φαίνεται ότι, όπως συνέβη στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Βατικανό επιδιώκει και πάλι μια συμμαχία με τις "δυνάμεις του κακού" για να εξασφαλίσει προσωρινή ασφάλεια.
Η ποινικοποίηση του Σιωνισμού από το Βατικανό, που οι Αραβικές Εκκλησίες έκαναν μια βασική προϋπόθεση για την προσέγγιση μουσουλμάνων – χριστιανών, βάζει σε προτεραιότητα την εξόντωση του εβραϊκού κράτους εις βάρος της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των δικών τους πολιορκουμένων κοινοτήτων.
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή
Τι παιχνίδια παίζει πάλι το Βατικανό ; Όταν ο διάολος αρχίζει τις..συμπόνιες μπελάδες έρχονται .
ΑπάντησηΔιαγραφήΑθήνα, 31 Μαρτίυ 2012
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριοι,
Με ή χωρίς την "τορά"=νόμος, "βίβλο" ή "παλαιά διαθήκη", αναμάσημα και συρραφή παλιοτέρων προπαγανδιστικών κειμένων της εκάστοτε άρχουσας τάξης, το κράτος του Ισραήλ, πλέον ρωσσοκρατούμενο, ήταν, είναι και ίσως για κάποιο χρονικό διάστημα, θα είναι χρήσιμο στη "δύση", σε ότι έχει σχέση με την ενεργειακή της πολιτική και τα "γεωπολιτικά" της συμφέροντα.
Μετά την αποτυχία να κρατήσει η Καϊζερική Γερμανία, για λογαριασμό της "δύσης" τα κοιτάσματα του Καυκάσου, Αζερμαϊτζάν, και της Κριμαίας η επιλογή ήταν η Μέση Ανατολή, τότε ο "πολιτικός" σιωνισμός απεφάσισε τελεσίδικα την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, από το 1913 εστέλνοντο ευρωπαίοι πολίτες, ιουδαϊκού θρησκεύματος, στην Παλαιστίνη προκειμένου να ενταχθούν στον αγγλικό στρατό, γιατί έρεγε; Η ελπίδα, μέσω των ναζιστικών στρατευμάτων να οικειοποιηθεί η "δύση" τα ενεργειακά κοιτάσματα της "ανατολής", της Ρωσσίας δηλαδή, αφού απέτυχε εκ νέου, τι άλλο έμενε στην "πολτισμένη" και "δημοκρατικά" δομημένη δύση, εκτός από την με κάθε θυσία εγκατάσταση των διωγμένων, κακοποιημένων και ψυχικά πληγωμένων πολιτών της, ιουδαϊκού θρησκεύματος, στους οποίους ούτως ή άλλως είχε καλλιεργήσει ο πολιτικός σιωνισμός την ιδέα της επιστροφής στη γη των "προγόνων" τους, έστω κι αν ήταν προσήλητοι Βερβέροι, Χαζάροι κλπ, πρόγραμμα που δεν είχε ευοδωθεί όσο οι ιουδαϊκού θρησκεύματος ευρωπαίοι είχαν ένα καλό ή έστω ανεκτό βιοτικό επίπεδο στις χώρες μόνιμης εγκατάστασής τους.
Κατά την άποψή μου, έπερεπε να προηγηθεί η συμπαιγνία της "συντεταγμένης" απέλασης των ευρωπαίων ιουδαίων το θρήσκευμα, των λαϊκών φυσικά τάξεων, η με κάθε τρόπο συντριβή της προσωπικότητάς τους, η απάνθρωπη κακοποίησή τους και φυσικά η εξόντωση όσων ήταν βάρος, ώστε να χτιστεί με όσους ήταν απαραίτητοι
ο ενεργειακός θύλακας της "δύσης" στη Μέση Ανατολή, ώστε να τοποθετηθούν ως τοποτηρητής και "σύμμαχός" της στην περιοχή.
Η ζωή και ο θάνατος των παραπάνω των προγόνων και των απογόνων τους, όπως και των "αναξιόπιστων", κατά τη "δυτική" αντίληψη, Αράβων και Παλαιστινίων "εχθρών" των "ιουδαίων", όπως και οι μεταξύ τους εχθροπραξίες, αποτελούν θείο δώρα για τις εκατέρωθεν άρχουσες τάξεις, ειδικά για τους ενδυθέντες το ιμάτιο του θρησκευτικού κι εθνικιστικού, επ΄ αμοιβή, φανατισμού, και πηγή οικονομικής ζωής για τη "δύση".
Με οδύνη, μετά από τετραετή διαβίωση της τοπικής καθημερινότητας.
Με εκτίμηση,
Ιωάννης Στασινός