Ισραήλ και νόμοι κατά της «ρητορικής μίσους» στις χώρες της Δύσης

Σχολιάζοντας τα δεκάδες ρατσιστικά σχόλια που ακολούθησαν στο άκουσμα της είδησης ​​για τον τραγικό θάνατο τεσσάρων μικρών κοριτσιών στην περιοχή της Χεβρώνας, ο Tomer Zeigerman,της εβραϊκής ιστοσελίδας +972, αναρωτιέται πότε θα εφαρμοστεί ο νόμος για τον ρατσισμό και τη ρητορική μίσους στο Ισραήλ.  

Το περιστατικό έλαβε χώρα πέρσι τον Οκτώβριο και η είδηση που δημοσιεύτηκε στη σελίδα του ισραηλινού Channel 2 News στο Facebook, μιλούσε για «τραγωδία», για τον θάνατο τεσσάρων μικρών Παλαιστινίων κοριτσιών που πέθαναν από ασφυξία, επειδή κλειδώθηκαν κατά λάθος σε ένα αυτοκίνητο σε μια πόλη κοντά στη Χεβρώνα.

Αμέσως ακολούθησαν δεκάδες σχόλια από Ισραηλινούς στο Facebook που εκδήλωναν την χαρά τους: «Γιατί μόνο 4; Θα προτιμούσα 8» λέει η Naty Asulin. «Θα κάνω unlike στη σελίδα σας. Γιατί την λέτε τραγωδία; Δεν είναι από το λαό μου» (Dror Shalom). «Όσο περισσότεροι τόσο το καλύτερο. Γιατί αυτό δεν συμβαίνει, περισσότερες φορές;» (David Hagège). «Δεν μπορούσαν να έχουν ξεχάσει 5 ακόμα;» (Avial Abutbul). Και τα σχόλια συνεχίζουν στο ίδιο στυλ.

Ο Zeigerman στη συνέχεια διαπιστώνει: Τα αποκρουστικό σχόλια στο διαδίκτυο δεν είναι βέβαια κάτι καινούργιο, ούτε βέβαια είναι μια πράξη που περιορίζεται στους Ισραηλινούς. Ο ρατσισμός και η ρητορική μίσους διαπερνούν όλους τους πολιτισμούς. Αυτό που είναι αξιοσημείωτο - και ίσως και ανησυχητικό - είναι η προθυμία των ανθρώπων να κάνουν τέτοιου είδους σχόλια με το πραγματικό όνομά τους. Το να μην επιλέγουν την ανωνυμία δείχνει ότι δεν έχουν το φόβο της τιμωρίας και αντιλαμβάνονται ότι είναι τα σχόλιά τους αποδεκτά από τους περισσότερους.

Και καταλήγει: Η ρητορική μίσους είναι παράνομη σε αυτή τη χώρα, και θα περίμενε κανείς η ισραηλινή αστυνομία να έδειχνε τον ίδιο ζήλο που έδειξε με τη σύλληψη του Παλαιστίνιου-Ισραηλινού Razi Nabulsi για τις (υποτιθέμενες) δημοσιεύσεις που έκανε στη σελίδα του στο Facebook. Η αστυνομία συνέλαβε το νεαρό Παλαιστίνιο από την Χάιφα για σχόλια που δημοσίευσε στο Facebook και το Twitter, τα οποία σύμφωνα με το δικαστήριο που διέταξε την προφυλάκισή του, αποτελούν «κίνδυνο για το κράτος του Ισραήλ». Είναι χαρακτηριστικό ότι τα σχόλια χαρακτηρίστηκαν «μυστικά» από την αστυνομία, η οποία αρνήθηκε να πει δημοσίως στο δικαστήριο το περιεχόμενό τους.

Σε άρθρο του ο δημοσιογράφος – blogger Alcibiades Bilzerian, με αφορμή την έκκληση από ισραηλινούς πολιτικούς και εκπροσώπους ισραηλινών οργανώσεων προς τα έθνη όλου του κόσμου, να θεσπίσουν νομοθεσία που θα απαγορεύει την άσκηση κριτικής κατά των Εβραίων και του Ισραήλ ("αντισημιτισμός στο διαδίκτυο - θανάσιμος κίνδυνος") γράφει:  

Επικαλούμενοι την ανησυχία τους για την άνοδο του αντισημιτισμού, ισραηλινοί πολιτικοί και εβραϊκά λόμπι πιέζουν τις κυβερνήσεις δυτικών χωρών να θεσπίσουν σκληρούς «αντιρατσιστικούς» νόμους που θέτουν εκτός νόμου την ελευθερία του λόγου.

Στην Αυστραλία, εβραϊκές ομάδες πίεσης κατάφεραν επιτυχώς να θέσουν εκτός νόμου τις μελέτες για το ολοκαύτωμα  και την "ρητορική μίσους". Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους νόμους που ρυθμίζουν την ομιλία και την ακαδημαϊκή μελέτη, γίνεται συνήθως κατάχρηση, και ο νόμος είναι τώρα στον κατάλογο για να καταργηθεί. Στην πραγματικότητα, ο νόμος είναι τόσο συνδεδεμένος με το εβραϊκό λόμπυ, που ακόμα και η εβραϊκή εφημερίδα Hareetz δημοσίευσε ένα άρθρο με τον τίτλο: «Αυστραλοί Εβραίοι προετοιμαστείτε για αγώνα ενάντια στην κατάργηση των νόμων μίσους».

Στον Καναδά, εβραϊκές ομάδες πίεσαν για την ψήφιση της ρύθμισης περί ρητορικής μίσους, και υπερασπίζονται τη χρήση του μέχρι σήμερα. Το 1983 ισραηλινοί λομπίστες κατέθεσαν καταγγελία κατά του Γερμανού Ernst Zündel εξ αιτίας ενός βιβλίου που είχε γράψει. Οδηγήθηκε σε δίκη αρκετές φορές, αρνήθηκαν να του δώσουν ιθαγένεια (αν και διέμενε στον Καναδά για δεκαετίες), ήταν υπό κράτηση για δύο χρόνια χωρίς δίκη, και τελικά απελάθηκε στη Γερμανία όπου καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση.

Στη Γαλλία, ισραηλινοί λομπίστες κατήγγειλαν δημοσίως τον μαύρο Γάλλο κωμικό Dieudonne, για τα σαρκαστικά του κωμικά για το Ισραήλ και το ολοκαύτωμα. Το σπίτι του λεηλατήθηκε, το show του απαγορεύτηκε, και βαριά πρόστιμα του επιβλήθηκαν. Η Αγγλία ακολούθησε και απαγόρευσε την είσοδο του Dieudonne στη χώρα. Το 2003 ο Γάλλος βουλευτής και ισραηλινός λομπίστας Pierre Lellouche κατάφερε να περάσει ένα νόμο που επεκτείνει τον ορισμό των διακρίσεων στο να περιλαμβάνει εθνικότητες, κι έτσι μπορούσε να φυλακιστούν αντι-Ισραήλ ακτιβιστές. Το 2009 ο νόμος του Lellouche χρησιμοποιήθηκε για να καταδικαστούν 20 αντι-Ισραήλ ακτιβιστές.

Στην Αγγλία, οι πιέσεις του εβραϊκού λόμπι στέφτηκαν με επιτυχία, καθώς θεσπίστηκαν αυστηροί νόμοι «ρητορικής μίσους», και στην Αυστρία, ο καταξιωμένος ιστορικός David Irving φυλακίστηκε αφότου φιλο—ισραηλινοί λομπίστες  διαμαρτυρήθηκαν για την ακαδημαϊκή εργασία του. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ο επικεφαλής του εβραϊκού λόμπι στο Βέλγιο ζήτησαν πρόσφατα παρόμοιους νόμους για να καταπνίξουν τις επικρίσεις για το Ισραήλ. Σύμφωνα με άρθρο της Canadian Jewish News με τον τίτλο ‘French Vigilance on anti-Israel speech provoking backlash’, φιλο –ισραηλινοί λομπίστες προσπαθούν επίσης να θεσπίσουν παρόμοια νομοθεσία στην Ολλανδία.

Στην Αμερική, το ισραηλινό λόμπι έχει αγωνιστεί σκληρά για χρόνια για να απαγορευτεί η «ρητορική μίσους». Αυτές οι προσπάθειες έχουν αποτύχει μέχρι στιγμής, αλλά έχουν καταφέρει να θεσπιστεί νομοθεσία για τα «εγκλήματα μίσους». Όπως ο Abe Foxman της ADL σημειώνει, οι κοινωνικές συνέπειες στην Αμερική για τη μισαλλοδοξία κατά των Εβραίων είναι τόσο σοβαρές (δείχνοντας την δυσανάλογη επιρροή των εβραίων στην κυβέρνηση, τα μέσα ενημέρωσης, την οικονομία, την τριτοβάθμια εκπαίδευση, τον επαγγελματικό αθλητισμό, κλπ ...) που οι ομιλητές που μιλάνε κατά του Ισραήλ συχνά αντιμετωπίζουν σοβαρότερες συνέπειες από τις ποινικές κυρώσεις που θα αντιμετώπιζαν στην Ευρώπη. Για παράδειγμα, αν κάποιος επισημανθεί ως «αντισημίτης», ακόμη και αν οι ισχυρισμοί είναι εντελώς αβάσιμοι, το πιο πιθανό είναι να απολυθεί και να εξοστρακιστεί από την κοινωνία.

Οι νόμοι που προστατεύουν την ελευθερία του λόγου τίθενται σε εφαρμογή για να προστατεύσουν την ομιλία την οποία ισχυρές ομάδες βρίσκουν απαράδεκτη. Διαφορετικά, δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου και είναι απλά θέμα χρόνου πριν ο κατάλογος των απαγορευμένων φράσεων μεγαλώσει για να συμπεριλάβει κάθε τι που ενοχλεί τους ισχυρούς. Αν είναι παράνομο να μιλήσεις για ορισμένες φυλές, ή για τα άτομα με ειδικές ανάγκες ή τους ηλικιωμένους, τότε όχι για δημόσιους λειτουργούς και στη συνέχεια για τους πλούσιους ή τους φτωχούς και ούτω καθεξής. Είτε η ομιλία προστατεύεται εντελώς ή δεν προστατεύεται καθόλου. Το νόημα της προστασίας του  λόγου είναι να προστατεύσει τις λιγότερο δημοφιλείς μορφές του λόγου. Οι δημοφιλείς μορφές του λόγου, προφανώς, δεν χρειάζονται καμία προστασία.

Διάβασε:

- Η αστυνομία σκέψης στοιχειώνει την Ευρώπη

- Νόμος Γκεϊσό αλά ελληνικά;

ΚΟ: «Στις αληθινές Δημοκρατίες, ο λόγος δεν δένεται με νόμους που ποινικοποιούν την ελευθερία της σκέψης, της γνώμης και της κριτικής. Το νομοσχέδιο μόνο με τον αλήστου μνήμης γαλλικό νόμο Γκαιϋσσώ – Φαμπιούς.... μπορεί να συγκριθεί: ένα ολοκληρωτικού πνεύματος νομοθέτημα. Αποτελεί για την κυβέρνηση βαρύτατο νομικό και πολιτικό σφάλμα η υιοθέτηση της ποινικής καταστολής ως μέσου για τον περιορισμό των ανεπιθύμητων ή ενοχλητικών για κάποιους χρήσεων του λόγου....». Αυτά έλεγε το….μακρινό 2011, για τον «αντιρατσιστικό νόμο», ο Κ. Τζαβάρας, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, και τότε Υπεύθυνος του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Δικαιοσύνης της ΝΔ. (Δες κι εδώ).

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / από εδώ κι εδώ