Η απελευθέρωση των δούλων στο Νότο πριν τον πόλεμο

Αυτό που ο Νότος φοβόταν περισσότερο με τον ολοένα αυξανόμενο πληθυσμό των μαύρων, από το 1750 και μετά, ήταν μια εξέγερση σκλάβων που θα οδηγούσε σε σφαγή. Παρά τις προσπάθειες αποικιακών νομοθετών στη Βιρτζίνια και τη Βόρεια Καρολίνα να ελέγξουν ή να σταματήσουν το βρετανικό και το Νέο-αγγλικό διατλαντικό εμπόριο σκλάβων που έφερνε μαύρους στο Νότο, το Στέμμα απαγόρευε  παρεμβολές στην αποικιακή τους προσφορά εργασίας.

«Η Αμερικανική Επανάσταση διόγκωσε τις τάξεις του μικροσκοπικού πληθυσμού των ελεύθερων μαύρων στο Νότο. Στα χρόνια μετά την Επανάσταση, ο αριθμός των ελεύθερων νέγρων πολλαπλασιάστηκε, έτσι ώστε μέχρι το τέλος της πρώτης δεκαετίας του δέκατου ένατου αιώνα υπήρχαν πάνω από 100.000 ελεύθεροι νέγροι στις Νότιες Πολιτείες... Η κάστα των ελεύθερων νέγρων είχε αυξηθεί και από ένα κομμάτι του αποικιακού πληθυσμού είχε γίνει μια μεγάλη μειονότητα σε όλο το Νότο.

Στον Βορά, η κατάργηση της δουλείας συνάντησε σθεναρή αντίσταση. Στο Ρόουντ Αϊλαντ και το Κοννέκτικατ, που είχαν το μεγαλύτερο ποσοστό νέγρων στη Νέα Αγγλία, οι δυνάμεις κατά της δουλείας μπορούσαν να θεσπίσουν νόμους μόνο βαθμιαίας χειραφέτησης των δούλων. Η Πενσυλβάνια θέσπισε μια πράξη βαθμιαίας χειραφέτησης το 1780, αλλά, παρά το ότι υπήρχαν πολλοί Κουάκεροι (που ήταν υπέρ της χειραφέτησης), δεν νομοθέτησε την άμεση κατάργηση. Βουλευτές στη Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσεϊ, όπου η αναλογία των μαύρων με τους λευκούς ήταν τρεις φορές μεγαλύτερη από αυτή της Πενσυλβάνια, επανειλημμένα απέρριψαν τις δυνάμεις εναντίον της δουλειάς και αρνήθηκαν να θεσπίσουν ακόμη και την σταδιακή χειραφέτηση για άλλα είκοσι χρόνια. Αξίζει να σημειωθεί, οι νόμοι για την χειραφέτηση στην Νέα Υόρκη και το New Jersey αποζημίωναν τους ιδιοκτήτες σκλάβων για την χαμένη ιδιοκτησία τους. Μόνο αφότου ικανοποιήθηκαν τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, κατοχυρώθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το 1782, η Βιρτζίνια κατήργησε την πενηνταεννιάχρονη απαγόρευσή της για ιδιωτικές πράξεις απελευθέρωσης. Οι ιδιοκτήτες σκλάβων μπορούσαν τώρα να αφήσουν ελεύθερο κάθε ενήλικο σκλάβο κάτω από τα σαράντα πέντε με πράξη ή βούληση. Οι ιδιοκτήτες σκλάβων στη Βόρεια Καρολίνα μπορούσαν να απελευθερώσουν τους σκλάβους τους... χάριν της άξιας υπηρεσίας τους και με την άδεια του τοπικού δικαστηρίου. Οι απελευθερωμένες διατάξεις για χειραφέτηση επεκτάθηκαν στις νέες πολιτείες και περιοχές του Νότου. Το Κεντάκι ενέκρινε το νόμο της Βιρτζίνια το 1792, και η περιοχή του Μισούρι δέχθηκε ένα παρόμοιο νόμο το 1804. Σχεδόν αμέσως οι ιδιοκτήτες δούλων εκμεταλλεύτηκαν τους σε μεγάλο βαθμό απελευθερωμένους νόμους. Σε όλον το Νότο, αλλά ειδικά στις άνω περιοχές του Νότου, εκατοντάδες ιδιοκτήτες δούλων ελευθέρωσαν τους σκλάβους τους. Αν και η χειραφέτηση των δούλων της εποχής εκείνης δεν είχε τίποτα να κάνει με τις αρχές κατά της δουλείας, τα κίνητρα του ιδεώδους της ισότητας ήταν αυτά που οδήγησαν τους περισσότερους που ελευθέρωναν τους δούλους τους στα χρόνια μετά την Επανάσταση.

Ξεκινώντας το 1792, η εξέγερση στο Saint-Domingue έστειλε χιλιάδες πρόσφυγες να φύγουν προς αμερικανικές ακτές. Οι περισσότεροι ήταν Λευκοί, αλλά ανάμεσά τους ήταν πολλοί με ανοιχτόχρωμο δέρμα ελεύθεροι μη λευκοί που είχαν βρεθεί στην λάθος πλευρά των συνεχώς μεταβαλλόμενων γραμμών μάχης. . . αν και οι Νότιοι φοβούνταν την εισροή των καφέ μεταναστών. Οι πολιτείες του κάτω Νότου, που ανησυχούσαν για τυχόν εξεγέρσεις σκλάβων, γρήγορα εμπόδισαν ελεύθερους μη λευκούς από τις Αντίλλες από το να εισέλθουν στα όρια τους, και άλλες πολιτείες ακολούθησαν αργότερα το παράδειγμά τους. Μια μαζική συνεδρίαση στο Τσάρλεστον ζήτησε την απέλαση των «Γάλλων νέγρων». . . Στη Σαβάνα της Γεωργίας, νευρικοί αξιωματούχοι εμπόδισαν κάθε πλοίο που είχε φτάσει στο Saint-Domingue από το να μπει στο λιμάνι»

Από το «Σκλάβοι Χωρίς Αφέντες: Οι Ελεύθεροι Νέγροι στον Προπολεμικό Νότο», του Ira Berlin (‘Slaves Without Masters: The Free Negro in the Antebellum South’, The New Press, 1974, pp. 15-36).

Ο Ira Berlin (γεννημένος 1941) είναι ένας διακεκριμένος Αμερικανός ιστορικός, ευρέως αναγνωρισμένος ως "ένας από τους σημαντικότερους μελετητές για την εποχή του δουλεμπορίου", καθηγητής Πανεπιστημίου στο Πανεπιστήμιο του Maryland, πρώην πρόεδρος του Οργανισμού Αμερικανών Ιστορικών και συγγραφέας πολλών βιβλίων.

Το συγκεκριμένο είναι ένα σημαντικό βιβλίο σχετικά με τη δουλεία. Προσεκτική έρευνα και αναφορά στα γεγονότα, στηριγμένη μόνο σε αυθεντικά ντοκουμέντα και έγγραφα της εποχής, χωρίς προσωπικές απόψεις και προκαταλήψεις του συγγραφέα. Μια πρόκληση στην κατεστημένη αντίληψη ότι ΟΛΟΙ οι Μαύροι στην Αμερική ήταν μέσα στο σύστημα της δουλείας, εντελώς αδύναμοι. Το βιβλίο αποδεκατίζει την κατεστημένη θεωρία ότι η δουλεία και η ίδρυσή της βασίζεται σε ένα «κακό» που ονομάζεται "ρατσισμός". Ανατρέπει δηλαδή, την θεωρία ότι η δουλεία υπήρχε επειδή οι ​​άποικοι ήταν «ρατσιστές». Φέρνει στο φως ότι υπήρχαν νέγροι στις αποικίες 150 χρόνια πριν από την Αμερικανική Επανάσταση και ένα σύστημα που εστίαζε στο οικονομικό και εργασιακό κομμάτι ώστε να εξασφαλιστεί οικονομικά ότι οι αποικίες θα αναπτύσσονταν, επειδή η αποτυχία σήμαινε κυριολεκτικά θάνατο.. Ένα βασικό πλεονέκτημα αυτού του βιβλίου είναι ότι σε ένα έγγραφο αποδεικνύεται ότι ακόμα και ελεύθεροι άνθρωποι μπορούσαν να γίνουν σκλάβοι.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή