Ψυχοπαθολογία και Φυλετικό Αυτο-Μίσος Μεταξύ των Λευκών

ΚΟ: Το κείμενο αναφέρεται στην αμερικάνικη πραγματικότητα. Οι Λευκοί στις ΗΠΑ μέσα από συστηματική δουλειά από σχολεία και πανεπιστήμια και συστηματική προπαγάνδα από media και Χόλυγουντ, έχουν σχεδόν πειστεί ότι πρέπει να αισθάνονται «ένοχοι» που είναι Λευκοί και να μην νιώθουν καμία συμπάθεια ή ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους φυλετικά όμοιούς τους. (Διάβασε σχετικά: Η έλλειψη συμπάθειας των λευκών για τους άλλους λευκούς). Μια τέτοια συμπεριφορά εάν εκδηλωθεί, είναι σαφώς, ένδειξη «αρρώστιας» (λέγεται «ρατσισμός») που πρέπει να αντιμετωπισθεί προς όφελος της κοινωνικής ειρήνης. Την ίδια ώρα, προωθείται ως δείγμα «υγείας» το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των Μαύρων για τους όμοιούς τους και των Ισπανόφωνων για τους δικούς τους. Ένα τέτοιο ενδιαφέρον ενισχύει την «διαφορετικότητα» και είναι δείγμα «προόδου» της κοινωνίας. Στην Ελλάδα ο παραλογισμός αυτός, προερχόμενος από την ίδια ιδεολογική μήτρα, μεταφράζεται ως συστηματική καλλιέργεια (από σχολεία και media) αισθημάτων ενοχής για την αγάπη των Ελλήνων για την πατρίδα τους ως κάτι «κακό» (λέγεται «ρατσισμός») που «γυρίζει πίσω» την χώρα και εγκυμονεί κινδύνους για την κοινωνική ειρήνη. Από την άλλη πλευρά, η αγάπη όλων των «Άλλων» προς τις δικές τους πατρίδες, κουλτούρες και έθιμα, προβάλλεται ως κάτι «καλό», αφού ενισχύει την «διαφορετικότητα» και είναι δείγμα «προόδου» της κοινωνίας. Παράγωγο αυτής της νοοτροπίας είναι η έντονη αίσθηση φροντίδας, μέριμνας και (χριστιανικής) αγάπης που πρέπει να έχουμε για τους «Άλλους» που είναι πάντα «ευπαθείς» (ή τουλάχιστον πολύ πιο ευπαθείς από εμάς). Μια «προσφορά αγάπης» προς τον ξένο, τον μετανάστη, (ή όλους τους μετανάστες που κατά χιλιάδες καταφθάνουν στην χώρα μας), τα φτωχά παιδάκια στην Αφρική και γενικώς τον «Άλλον» (όπως και η υιοθεσία παιδιών από την Αφρική), σε μια κατοχική μνημονιακή Ελλάδα με παιδιά που πεινάνε και ανθρώπους που αυτοκτονούν, αποτελεί ακόμα μια ισχυρή ένδειξη «γνήσιου ανθρωπισμού» (και «πραγματικού χριστιανισμού») που χαίρει προβολής από τα media.

Του Kevin MacDonald* (Occidental Observer) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της Σχολής της Φρανκφούρτης («μητέρας» της ‘πολιτικής ορθότητας’) ήταν η ιδεολογία ότι ο εθνοκεντρισμός στους Λευκούς (αλλά όχι στους Εβραίους) είναι μια ψυχοπαθολογία. Αυτό το όπλο χρησιμοποιήθηκε από την οργανωμένη εβραϊκή κοινότητα, η οποία ισχυρίστηκε ότι κάθε φιλο-Λευκή και αντι-Εβραϊκή στάση αποτελεί κυριολεκτικά πρόβλημα δημόσιας υγείας και διαδόθηκαν φράσεις όπως "παθογόνος αντισημιτισμός" (“virulent anti-Semitism”), ώστε οι αντι-εβραϊκές αντιλήψεις να λογιστούν ως η εξάπλωση κάποιου ιού.

Αυτή η εκστρατεία είχε εξαιρετική επιτυχία μεταξύ των Λευκών. Εκείνοι οι Λευκοί που έχουν δεχτεί μέσα τους ότι πρόκειται περί «παθογόνου» συμπεριφοράς, καταστέλλουν μέσα τους τέτοιες συμπεριφορές και το κάνουν, παρά το γεγονός ότι οι συμπεριφορές αυτές έχουν μια καθολικότητα, δηλ. ανιχνεύονται σε όλους στους ανθρώπους και παρά την πραγματικότητα ότι η εθνική ιδιοτέλεια (το ιδιαίτερο ενδιαφέρον δηλ. για το έθνος σου) είναι εξαιρετικά λογική, από εξελικτική σκοπιά. Και ακόμη, παρά το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς που προώθησαν αυτή την συμπεριφορά ως παθογόνο, είναι οι ίδιοι περήφανα εθνοκεντρικοί. Αλλά η εκστρατεία ήταν πολύ αποτελεσματική: Κανείς δεν θέλει να εκφράσει δημοσίως μια στάση που έχει κατονομαστεί ως ψυχιατρική περίπτωση.

Λαμβάνοντας υπόψη την ορθολογικότητα και την εξελικτική επιτακτική ανάγκη των εθνοτικών συμφερόντων, υπάρχει η αντίθετη πρόταση - ότι τουλάχιστον μερικοί από τους Λευκούς που εκφράζουν τέτοιες συμπεριφορές υποφέρουν από μια ψυχοπαθολογία. Άλλωστε, η μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας είναι, σε διάφορους βαθμούς, εθνοκεντρική και είμαστε υπερήφανοι για αυτό. Τι συμβαίνει ειδικά με τους Λευκούς;

Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ψάξουμε για σημάδια αυτής της ψυχοπαθολογίας μεταξύ εκείνων των Λευκών που είναι παθολογικά αντι-Λευκοί (“anti-White”). Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι Λευκοί που εκφράζουν αντι-Λευκές συμπεριφορές πάσχουν από αυτήν την ψυχοπαθολογία. Στην πραγματικότητα, στην αντι-Λευκή εξέγερση δίνονται μαζικά κίνητρα, έτσι ώστε πάρα πολλοί φυσιολογικοί Λευκοί, από πρυτάνεις πανεπιστημίων και εταιρικών στελεχών, έως ανθρώπους των media, πολιτικούς και επιχειρηματίες της ποικιλομορφίας, επωφελούνται προσωπικά από την απογύμνωση των Λευκών, τόσο σε οικονομικό επίπεδο όσο και στο να έχουν πρόσβαση σε ελίτ θέσεις.

Τέτοιοι άνθρωποι είναι κοντόφθαλμοι: Μακροπρόθεσμα, οι απόγονοί τους θα υποφέρουν αφάνταστα από τις αμαρτίες τους. Αλλά σίγουρα ζουν την καλή ζωή για τώρα.

Και φυσικά, πολλοί Λευκοί απλά συντονίζονται με την φυλετική τους αποστέρηση, ειδικά αν δεν ζουν κοντά στις περιοχές που πλημμυρίζονται απόμη-Λευκούς. Απολαμβάνουν τα χόμπι τους, μεγαλώνουν τα παιδιά τους, και προσπαθούν να ζήσουν μια καλή ζωή. Γνωρίζουν καλά ότι εάν δημοσίως εκφράσουν μια φιλο-Λευκή στάση αυτό θα οδηγήσει σε απώλεια θέσεων εργασίας και κοινωνικό εξοστρακισμό. Και επιλέγουν να μείνουν ήσυχοι, επειδή δεν βλέπουν τίποτα στα mainstream μέσα μαζικής ενημέρωσης που είναι πιθανό να τους κάνει να αισθάνονται ότι θα έπρεπε να νοιάζονται για την επικείμενη αποστέρηση τους.

Παρ’ όλα αυτά, όπως τονίσθηκε πρόσφατα, οι Λευκοί δεν είναι ευχαριστημένοι με το να γίνουν μειοψηφία - παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των μέσων ενημέρωσης να κρατούν κοιμισμένη την Λευκή Αμερική ώστε να δεχτεί την αποστέρηση της.

Ένας σαφής τόπος για να ερευνήσει κανείς αυτήν την ψυχοπαθολογία είναι ο παθολογικός αλτρουισμός (συναισθηματική ταύτιση), που είναι αρκετά συχνός μεταξύ των Λευκών (και πιο κοινός μεταξύ των Λευκών από οποιαδήποτε άλλη ομάδα – είναι η κουλτούρα της ενοχής της Βορειοδυτικής Ευρώπης). Η Παθολογική συναισθηματική ταύτιση (αισθήματα συμπάθειας) διευκολύνεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (που πάντα προωθούν τον αλτρουισμό από Λευκούς προς μη Λευκούς που υποφέρουν) είναι αναμφίβολα σημαντική για πολλές από τις ακραίες αντι-Λευκές δηλώσεις και συμπεριφορές που είναι τόσο κοινές αυτές τις μέρες. Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται στην ακραία έκφραση του φυσιολογικού ψυχολογικού χαρακτηριστικού που ονομάζεται Φροντίδα/Αγάπη (Nurturance/Love) στην ψυχολογία της προσωπικότητας (εδώ).

Αλλά εδώ θέλω να συζητήσουμε μια άλλη μορφή ψυχοπαθολογίας του Λευκού φυλετικού αυτο-μίσους, όπως παρουσιάστηκε στην Huffington Post από μια γυναίκα - πάστορα, λεγόμενη Renita Marie (“White Privilege on the Streets of Ferguson”- "Προνόμιο Λευκών στους Δρόμους του Ferguson"). Η πάστορας Marie ξεχειλίζει (φωτο) από Λευκή Ενοχή:

«Το να είσαι λευκός δεν κάτι για να χαμογελάσεις - τουλάχιστον όχι για εκείνους που γνωρίζουν πραγματικά. Δεν υπάρχει καμία διαφυγή της άσχημης ιστορίας εκείνων που μοιάζουν με μένα, εκείνων που έχουν ιστορικά τρομοκρατήσει και αποκτηνώσει ένα μέρος σχεδόν κάθε πολιτισμού συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου. Στο παρελθόν έχω νιώσει πολύ μεγάλη ντροπή και αμηχανία που είμαι λευκή.

Όταν ο Michael Brown δολοφονήθηκε βρήκα τον εαυτό μου να κλαίει με λυγμούς, ενώ ασυνείδητα άρχισα να τρίβω το δέρμα μου (!) μέχρι που άρχισε να πονάει. Προσπαθούσα άραγε, με το τρίψιμο να αφαιρέσω την λευκότητα μου;»

Χαρακτηριστική φωτογραφία της Marie που είναι πάστορας στην Αφρικανική Επισκοπική Εκκλησία και έχει παντρευτεί Μαύρο

Η πάστορας Marie όχι μόνο έχει υποστεί μια τεράστια ενοχή και ντροπή, λόγω της λευκότητας της, αλλά κατέστρεψε την λευκότητα των παιδιών της, έχοντας δύο μαύρα παιδιά. Θα πρέπει να της φαινόταν ως το μόνο ηθικό πράγμα που έπρεπε να κάνει για να αποδιώξει από πάνω της τον «σατανά» που λέγεται λευκότητα. Έτσι, αυτό την τοποθετεί στην κορυφή της λίμπεραλ/ «προοδευτικής»καλοσύνης – που μπορεί να τύχει προβολής μέσω δημοσίευσης στην HuffPo. Είναι ό, τι ο Theodor Adorno (της Σχολής της Φρανκφούρτης) ονόμαζε "γνήσιο φιλελεύθερο" (λίμπεραλ).

Η αναφορά στον (εβραϊκής καταγωγής) Αντόρνο και τη Σχολή της Φρανκφούρτης έχει σχέση, επειδή ένα σημαντικό μέρος του προγράμματός τους ήταν να βρουν τις ρίζες του Λευκού  εθνοκεντρισμού στις διαταραγμένες σχέσεις γονέα-παιδιού (όπως αναλύεται στο κεφάλαιο 5 του βιβλίου μου “Culture of Critique”). Στην κριτική μου κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Σχολή της Φρανκφούρτης χρησιμοποίησε την ψυχανάλυση, η οποία είναι απείρως εύπλαστη, για να δημιουργήσει ένα ανάποδο κόσμο όπου οι εθνοκεντρικοί Λευκοί είχαν γονείς που δεν τους αγαπούσαν. Στην πραγματικότητα, με βάση τα δικά τους δεδομένα, κατέληξα στο αντίθετο.

Λόγω του σκληρού πολιτικού τους προγράμματος στην απηνή δίωξη της κουλτούρας των «εθνικών» (‘gentiles’) και ιδιαίτερα εκείνων που αντιπροσωπεύουν τα πιο επιτυχημένα και πολιτιστικά εγκεκριμένα μέλη της κοινότητας τους, οι συντάκτες του “The Authoritarian Personality” (‘Η Αυταρχική Προσωπικότητα’ - 1950) αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν μια ψυχοδυναμική προσέγγιση στην οποία όλες οι σχέσεις ήταν ανεστραμμένες. Η εμφανής ανασφάλεια γίνεται [μέσω της ψυχανάλυσης] ένα σημάδι βαθιού αισθήματος ασφάλειας και μια ρεαλιστική προοπτική για τη ζωή. Η εμφανής ασφάλεια και αυτοπεποίθηση [μέσω της ψυχανάλυσης] γίνονται σημάδια βαθιάς ανασφάλειες και συμπτωμάτων άλυτων εχθροπραξιών ενός φόβου που «ψάχνει μέσα» (Σελ. 185).

Η θεωρία μου, με λίγα λόγια (και αγνοώντας τις γενετικές επιρροές για τον εθνοκεντρισμό-ίσως άσχετο εδώ ούτως ή άλλως επειδή η οικογένεια της προέλευσής της ήταν αρκετά εθνοκεντρική) προβλέπει ότι όταν οι γονείς έχουν καλές σχέσεις με τα παιδιά τους, ταυτίζονται με τους γονείς τους και προσπαθούν να μιμηθούν τις αξίες τους. Αυτός είναι ένας τρόπος που η εξέλιξη διαμορφώνει τις στάσεις των παιδιών (βλ. σ. 43). Οι καλοί γονείς είναι καλοί φορεις της κουλτούρας τους. Αν οι γονείς εκτιμούν το λαό τους και τον πολιτισμό τους και έχουν σχέσεις αγάπης και στοργής με τα παιδιά τους, τα παιδιά θα έχουν την τάση να υιοθετούν την στάση τους, ενώ εάν δεν έχουν τέτοιες σχέσεις, δεν θα το κάνουν.

Ωστόσο, όταν υπάρχει εχθρότητα μεταξύ γονέα και παιδιού, τα παιδιά απορρίπτουν τις αξίες των γονέων τους. Έτσι, αν οι γονείς έχουν μια στάση υπέρ των Λευκών, τα παιδιά θα τους απορρίψουν και θα καταλήξουν να μισούν τους δικούς τους ανθρώπους και τον πολιτισμό τους.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης προβλέπει το αντίθετο: Ισχυρίζονται ότι οι αυθεντικοί λίμπεραλ Λευκοί που απορρίπτουν κάθε ιδέα εθνοκεντρισμού, είναι προϊόντα  οικογενειών στις οποίες υπήρχε αγάπη και στοργή. Το ισχυρίζονται αυτό, ακόμη και αν τα πραγματικά αποτελέσματα τους έδειξαν ότι οι οικογένειες με παιδιά που απέρριψαν τις αξίες των γονιών τους είχαν πολλή εμφανή εχθρότητα και αποξένωση. Μάλιστα, είχαν επαναστατήσει ενάντια στους συντηρητικούς γονείς τους, όπως ακριβώς και η πάστορας Marie. Αλλά με τη μαγεία της ψυχανάλυσης, αυτό ερμηνεύτηκε ως «συγκάλυψης μια σχέσης αγάπης».

Έτσι, λοιπόν, πώς βλέπει τους γονείς της η πάστορας Marie;

«Ως ένα νεαρό λευκό κορίτσι, μεγάλωσα σε ένα πολύ προκατειλημμένο περιβάλλον. Η γιαγιά μου προσπάθησε πολύ σκληρά να μου διδάξει ότι το να είμαι Λευκή σημαίνει ότι ήμουν καλύτερη από οποιονδήποτε άλλον - ειδικά τους μαύρους. Απανωτά σκληρά μαθήματα ήρθαν όταν ανακαλύφτηκε το γεγονός ότι είχα μαύρους φίλους. Μια άλλη φορά με χτύπησαν μέχρι που μάτωσα γιατί δήλωσα ότι ο Ιησούς ήταν μαύρος. Άλλωστε, κρύφτηκε στην Αίγυπτο».

Ξεκάθαρα, ο εθνοκεντρισμός των γονέων δεν μεταδόθηκε στην κόρη. Η ψυχολογική έρευνα δείχνει σαφώς ότι οι ξυλοδαρμοί και η εχθρότητα δεν συνιστώνται ως τρόποι για να ωθήσουν τα παιδιά να μιμηθούν τις αξίες των γονιών. Η πάστορας Marie μισεί τους γονείς της και αυτό σημαίνει ότι μισεί ό, τι πιστεύουν εκείνοι, συμπεριλαμβανομένης της εθνοκεντρικής στάσης τους. Εάν οι γονείς της που μισούσε ήταν τρομοκρατημένοι για τους μαύρους φίλους της και τα παιδιά μιγάδες της, τόσο το καλύτερο. Ό,τι το καλύτερο για να πάρει την εκδίκησή της – είναι που ολόκληρος ο κοινωνικός της κόσμος σήμερα αποτελείται από Μαύρους: «Σχεδόν σε κάθε οικογενειακή και κοινωνική σχέση μου, είμαι το μόνο λευκό άτομο». Η γνήσια hater λίμπεραλ που μισεί - πρώτα απ’ όλα τους γονείς της.

Η πάστορας Marie έχει λιποτακτήσει από την Λευκή φυλή και έχει γίνει σταυροφόρος εναντίον της. Φυσικά, αυτό σημαίνει μια καλή καριέρα και πολλούς επαίνους από την ελίτ στην σημερινή εποχή μας. Αλλά είναι αρκετά σαφές ότι το κίνητρο της είναι πολύ βαθύτερο από το ό, τι απλώς εκμεταλλεύεται όλες τις δυνατότητες που υπάρχουν αυτές τις μέρες στο να μισείς τους Λευκούς. Ένας αυθεντικός προδότης της Φυλής. Ο Noel Igantiev θα ήταν περήφανος**.

Ένα ηθικό δίδαγμα είναι ότι αν θέλετε να μεταδώσετε υγιείς συμπεριφορές σχετικά με τη φυλή και τον πολιτισμό στα παιδιά σας, θα πρέπει να τους ενσωματώσετε σε ένα κλίμα στοργής και εμπιστοσύνης. Ένα τέτοιο περιβάλλον δεν είναι πανάκεια, δεδομένου ότι τα παιδιά γρήγορα κατηχούνται (να μισούν την Φυλή τους) όταν πηγαίνουν στο σχολείο και όταν παρακολουθούν τηλεόραση και ακούνε μουσική. Όμως αυτό είναι σίγουρα ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Υπάρχει ένας αρκετά μεγάλος αριθμός Λευκών που μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι σε αυτή την κατηγορία. Ένα σημαντικό μέρος της στρατηγικής της αριστεράς ήταν να προσλάβει ανθρώπους που είναι δυσαρεστημένοι με το σύστημα για διάφορους λόγους. Η αρχική στρατηγική της αριστεράς ήταν να προσλάβει την Λευκή εργατική τάξη, αλλά, εκτός από κούφια λόγια και συνθήματα που στόχο είχαν να ενταχθεί η Λευκή εργατική τάξη στο συνασπισμό του «ουράνιου τόξου» του Δημοκρατικού Κόμματος, η αριστερά εγκατέλειψε την Λευκή εργατική τάξη υπέρ της εισαγωγής εκατομμυρίων μη-Λευκών και κάνοντας συμμαχίες με άλλες ομάδες Λευκών, συμπεριλαμβανομένων ψυχιατρικά δυσαρεστημένων Λευκών όπως η πάστορας Marie.

Οι "σεξουαλικά μη κομφορμιστές" μου έρχονται στο μυαλό. Η εχθρότητα των γονέων και της κοινωνίας προς παιδιά ομοφυλόφιλους είναι απολύτως κατανοητή από εξελικτική σκοπιά. Οι γονείς, άλλωστε, θέλουν εγγόνια, και οι παραδοσιακές κοινωνικές συμπεριφορές αντικατοπτρίζονται σε αυτή την ανησυχία. Αλλά δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι πάρα πολλοί ομοφυλόφιλοι απορρίπτουν εντελώς τον παραδοσιακό πολιτισμό της Δύσης και έχουν γίνει πιστοί στρατιώτες στην επίθεση με στόχο τους Λευκούς.

Το γεγονός ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν γίνει πυλώνες της πολιτιστικής αριστεράς είναι λυπηρό - και εντελώς περιττό. Οι ομοφυλόφιλοι έχουν και αυτοί εθνικά συμφέροντα, ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι, και μπορούν να προωθήσουν τα συμφέροντα αυτά, ακόμη και αν δεν έχουν οι ίδιοι παιδιά. Μου φαίνεται ότι ένας τρόπος για τους ομοφυλόφιλους για την προώθηση των εθνικών τους συμφερόντων, είναι να αναγνωρίσουν τον γάμο των ετεροφυλόφιλων ως ειδικά προστατευόμενη πολιτισμική νόρμα – με εγγυημένο το ειδικό του καθεστώς, λόγω της κρίσιμης σημασίας του στη δημιουργία και την ανατροφή παιδιών.

Αυτό είναι το ορθολογικό πράγμα που πρέπει να κάνουμε. Ωστόσο, υποψιάζομαι ότι πολύ είναι τυφλωμένοι όσο αναφορά τα νόμιμα εθνοτικά τους συμφέροντα, λόγω της εχθρότητας που βίωσαν στις οικογένειές τους και αλλού. Ακριβώς όπως η πάστορας Marie, φαίνεται ότι το μίσος τους υπερκεράζει την φυσική σύνδεσή τους με τους δικούς τους ανθρώπους.

* Ο Kevin B. MacDonald (γενν. το 1944) είναι Αμερικάνος καθηγητής της Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στο Long Beach, συγγραφέας και υπέρμαχος του Εθνοκεντρισμού. 

Το πιο γνωστό βιβλίο του είναι το “The Culture of Critique” (1998), που δυστυχώς, δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Η ακαδημαϊκή σύγκλητος έχει περιγράψει τις απόψεις του ως "αντισημιτικές" και ότι προάγουν τον "λευκό χριστιανικό εθνοκεντρισμό". Το “The Culture of Critique” ασχολείται με τους Εβραίους ακτιβιστές της Αμερικής του 20ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένης της ψυχανάλυσης, των «αριστερών», της διαβόητης Σχολής της Φρανκφούρτης και των «διανοούμενων της Νέας Υόρκης». Μιλώντας για την θεωρία του “white guilt” (‘λευκής ενοχής’) και για το βιβλίο του ‘Cultural Insurrections, Psychology And White Ethnocentrism’, ο MacDonald (που αρθρογραφεί στο Occidental Observer), λέει: «Έχω αναφερθεί στο πώς οι Εβραίοι στα πανεπιστήμια και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν την τάση της κατασκευής πολιτισμού. Εδώ βρίσκονται τα θεμελιώδη ζητήματα γύρω από τον λευκό εθνοκεντρισμό και συγκεκριμένα, την «σιωπηρή λευκότητα» και την «λευκή ενοχή». Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, ήταν τα εβραϊκά πνευματικά κινήματα του 20ου αιώνα που επέφεραν μια σημαντική μείωση στην πολιτιστική επιρροή των λευκών Αμερικανών. Αυτές οι εβραϊκές κινήσεις πότισαν την αμερικανική ζωή με μια κουλτούρα κριτικής (culture of critique) που επιτίθεται στον δυτικό πολιτισμό ως κάτι ανεπαρκές, κάτι ύποπτο, κάτι γεμάτο με ηθικό ξεπεσμό. Οι ηγέτες αυτών των κινημάτων, όπως ο Franz Boas στον τομέα της ανθρωπολογίας και ο Σίγκμουντ Φρόιντ στο χώρο της ψυχανάλυσης, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται Εβραίοι, έχουν υποβάλει τον λευκό χριστιανικό πολιτισμό σε μια ριζική κριτική, ενώ την ίδια στιγμή έχουν εξιουδαΐσει αυτόν τον πολιτισμό καλλιεργώντας ακόμα και το φόβο, του να προσδιοριστείς Λευκός.

- Άλλα άρθρα του μεταφρασμένα στον ΚΟ σχετικά με την εβραϊκή επιρροή στις ΗΠΑ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

** Ο Noel Ignatiev (γενν. το 1940) είναι εβραϊκής καταγωγής καθηγητής του Χάρβαρντ και εκδότης του περιοδικού “Race Traitor” (‘Φυλετικός Προδότης’), ο οποίος έχει διακηρύξει ότι «ο αφανισμός της Λευκής φυλής είναι τόσο επιθυμητός που μερικοί μπορεί να δυσκολεύονται να το πιστέψουν» και πως «οι μόνοι που θα αντιτίθονταν σε αυτό θα ήταν οι υπέρμαχοι της ανωτερότητας της λευκής φυλής». Ο Ιγκνάτιεβ έχει προβεί στην απίστευτη προτροπή «Καταστρέψτε τους Λευκούς!». Γράφει «συνεχίστε να κτυπάτε τους νεκρούς λευκούς άνδρες και τους ζωντανούς, και τις γυναίκες επίσης, έως ότου το κοινωνικό δημιούργημα που λέγεται «λευκή φυλή» καταστραφεί, όχι να αποδομηθεί, αλλά να ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ»! «Αντιρατσιστικά» αντανακλαστικά εδώ δεν υπάρχουν, οι Λευκοί ακόμα κοιμούνται ή αισθάνονται «ένοχοι» και οι αντιρατσιστικοί νόμοι (ή anti-hate laws, όπως με στομφώδη τρόπο ονομάζονται στις ΗΠΑ), είναι τόσο «αντιρατσιστικοί», ώστε δεν ισχύουν για όλους. Τόση «ευαισθησία» δεν αντέχεται.  

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή