«Ισότητα»: το πιο ισχυρό καταχθόνιο ψέμα

Του Anthony Esolen (LifeSiteNews) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

ΚΟ: Με αφορμή την προπαγάνδα περί «ισότητας» η οποία προβάλλεται ως η ύψιστη αξία της εποχής μας και η οποία ως δήθεν αντίβαρο στον «ρατσισμό», λειτουργεί ως παγίδα, (στην οποία πέφτουν και πολλοί χριστιανοί), αφού στην πραγματικότητα αποβλέπει στην εξασφάλιση μη αντίδρασης στην επιβολή της πολυπολιτισμικότητας και στην φυσιολογικοποιήση της ομοφυλοφιλίας στην ελληνική κοινωνία (και από τις μικρές ηλικίες), παραθέτω το παρακάτω κείμενο του καθηγητή, συγγραφέα και σχολιαστή Anthony Esolen. Ο Esolen είναι καθολικός στο θρήσκευμα*

Θα πρέπει να δούμε την αλήθεια για τον άνθρωπο, τόσο για την πτωτική κατάσταση του όσο και για τον κατά χάριν Θεού προσανατολισμό του προς τον Ουρανό.

Θα πρέπει να απορρίψουμε κατηγορηματικά, όλα τα ψέματα για τον άνθρωπο. Και το σύστημα του κόσμου αυτού, για εμάς είναι η πιο αποτελεσματική μηχανή παραγωγής και διάδοσης ψεμάτων. Εμείς δεν μπορούμε να κηρύξουμε την αλήθεια στη γλώσσα του ψεύδους, όχι περισσότερο από τους αρχαίους μάρτυρες που δεν μπορούσαν να βρουν έναν "χριστιανικό" τρόπο για να προσφέρουν θυμίαμα στον αυτοκράτορα. Ο Ιησούς υπέφερε την αδυναμία του ανθρώπου. Αλλά ο ίδιος δεν συμβιβάστηκε ποτέ με το ψέμα. Δεν ήρθε σε καμία συναλλαγή με τον Σατανά.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε στα παιδιά μας, στη γλώσσα της αλήθειας, θα πρέπεινα είμαστε, όπως ο Ιησούς λέει, φρόνιμοι σαν τα φίδια. Δηλαδή, θα πρέπει να εντοπίζουμε τα ψέματα και θα πρέπει να είμαστε θαρραλέοι στο να τα αποκαλύπτουμε για αυτό που είναι.

Όμως ο διάβολος έρχεται σε μας ως άγγελος φωτός. Λίγοι άνθρωποι το καταλαβαίνουν. Πρέπει όμως να ρωτήσουμε: σε έναν κόσμο που διοργανώνεται ή αποδιοργανώνεται από το ψέμα, ποια είναι τα συνθήματα που ο καθένας μας έχει αποδεχθεί, χωρίς να κάτσει να τα σκεφτεί πρώτα; Και αν εμείς τα αγνοούμε, τα παιδιά μας μπορεί κάλλιστα να εμπνευστούν από συγγραφείς όπως ο Σαίξπηρ, εφ’ όσον διαβάζουν, αλλά θα επανέλθουν στα σλόγκαν μόλις κλείσουν τα βιβλία.

Ίσως το πιο ισχυρό από τα ψέματα είναι η "ισότητα".

Ο χριστιανικός τρόπος σκέψης αναγνωρίζει κάτι παραπάνω από την ισότητα: αναγνωρίζει και τιμά την αριστεία, οπουδήποτε μπορεί να βρεθεί. Αυτό ισχύει τόσο στην ιστορία της Εκκλησίας όσο και στις τέχνες που έχει εμπνεύσει. Οι άγιοι είναι οι «αριστοκράτες» μας, και οι «ιππότες» που μας οδηγούν στη μάχη. Δείτε την Ιωάννα της Λωραίνης, την χωριατοπούλα, που λάμπει με ένα στεφάνι της δόξας, αυτή που έδωσε τη ζωή της για να αποκαταστήσει ένα νόμιμο στέμμα στον άτολμο γαλλικό διάδοχο. Ή τον γεννημένο ευγενή Θωμά τον Ακινάτη που γίνεται ένας επαίτης μοναχός, και στην ταπείνωση της αδιάκοπης υποταγής του στο να ψάχνει για το τι είναι αλήθεια, γίνεται ο προστάτης των καθολικών μελετητών και ένας πρίγκιπας της σαφήνειας.

Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι αφού τους έχει φτιάξει ο Θεός για να ευτυχήσουν Έχουν ίσα δικαιώματα σε ό, τι είναι καλό και αληθινό και όμορφο. Κάθε ένας από αυτούς, κατ’ εικόνα του Θεού πλασμένος, είναι ένα λαμπρό πλάσμα πάνω από όλο το υπόλοιπο φυσικό σύμπαν. Για κάθε έναν από αυτούς, ο Υιός του Θεού ήρθε να χύσει το αίμα Του.

Η τρομερή ειρωνεία είναι ότι οι ψεύτες της Ισότητας αρνούνται αυτό που μόλις είπα, ή, εάν εξακολουθούν να αποκαλούν τους εαυτούς τους χριστιανούς, συγχέουν αυτές τις αλήθειες με ψεύδη. Γιατί τα ανθρώπινα όντα προδήλως δεν έχουν την ίδια νοημοσύνη, ικανότητα, επιμονή, αρετή, υγεία, ομορφιά, σοφία και τις ευλογίες και τις δοκιμασίες που θα συναντήσουν σε αυτή τη ζωή. Αυτές οι ανισότητες πρέπει επίσης να γίνουν αποδεκτές και να τιμηθούν. Έχουν γίνει με το θέλημα Θεού.

Ακόμα κι αν ο Αδάμ και η Εύα δεν είχαν πέσει, ακόμα και τότε ο ανθρώπινος κόσμος θα είχε άφθονα ευλογηθεί με ανισότητες, με τον σοφό και τον απλό, το εξειδικευμένο χέρι και το αμβλύ, την ψυχή στην οποία η αγάπη του Θεού, καίει με σταθερή λάμψη, και την ψυχή, που η φλόγα της αγάπης αυτής φαίνεται να κατατρώγει όλο το κόσμο για χάρη της. «Οι διαφορετικές φωνές κάνουν το πιο γλυκό τραγούδι», λέει ο Δάντης.

Οι ανισότητες είναι περισσότερες από τις διαφορές. Υπονοούν τάξη και ιεραρχία. Δεν είναι ντροπή να υπηρετήσεις. Ο άνθρωπος γίνεται για να υπηρετήσει. Το μόνο κρίμα είναι να υπηρετήσεις έναν ανάξιο κύριο.

Ο Θεός μας έχει κάνει να αυξάνουμε εντός των δομών της Τάξης. Ένα από τα διδάγματα της διδασκαλίας του Αγίου Παύλου είναι ότι είμαστε ενσωματωμένοι ως μέλη του Σώματος του Χριστού. Ένα σώμα δεν είναι ένα αμάλγαμα ατόμων. Δεν είναι μια συλλογικότητα από ισχυρογνώμονα άτομα. Διαθέτει τάξη και ιεραρχία. Το χέρι είναι χέρι, όχι πόδι ή κεφάλι. Κάθε μέλος αξίζει το ίδιο, όταν υποβοηθά την υγεία του σώματος. Και το σώμα είναι υγιές όταν κάθε μέλος είναι τόσο τιμημένο  ώστε το σώμα φαίνεται να ζει για το καθένα και για όλα μαζί.

Εάν είναι πάρα πολύ δύσκολο να μιλήσεις για την καλοσύνη των ανισοτήτων μεταξύ των ατόμων, θα πρέπει να ξεκινήσεις από την επιβεβαίωση της ανισότητας και της ιεραρχίας στο ίδιο το άτομο. Οι αντίπαλοί μας είναι συνεπείς ως προς αυτό: η επιμονή τους σε μια ριζοσπαστική κοινωνική ισότητα συνοδεύεται από μια ριζική ισοπέδωση των ικανοτήτων του ανθρώπου. Ο λόγος εκθρονίζεται και ο νόμιμος υπηρέτης της, η υπολογιστική σχολή, έχει μπει στη θέση του, ως εάν η μόνη αλήθεια που μπορούμε να ανακαλύψουμε είναι αυτή που μπορεί να μετρηθεί ή να μειωθεί στα μαθηματικά. Η αγάπη της ομορφιάς είναι εκτοπισμένη, και οι νόμιμοι υπηρέτες της, οι πρακτικές δεξιότητες, έχουν μπει στη θέση της, σαν τα μόνα πράγματα που αξίζει να κάνετε να είναι εκείνα που εξυπηρετούν τους χρηστικούς σκοπούς. Οι αρετές εκθρονίστηκαν, έτσι ώστε οι κακίες να μπορούν να τρέχουν ελεύθερα. Στο τέλος, ο παραλογισμός και μια θετική επιθυμία για την ασχήμια έρχονται να κυριαρχήσουν.

Τι θα σκεφτούμε για κάποιον που έχει ευλογηθεί με ισχυρά πάθη, αλλά που δεν τα καθοδηγεί και τα αφήνει να μείνουν αχαλίνωτα​​, έτσι ώστε στο τέλος καταλήγει να είναι ένας γέρος κολλημένος με το πορνό; Ή κάποιος ευλογημένος με μια δίψα για δικαιοσύνη, που δεν καθοδηγεί αυτή την δίψα ανάλογα με το τι είναι καλό και αληθινό, αλλά αντ’ αυτού αρχίζει να διψά για φιλοδοξία, και έτσι η πορεία του προς μια "νόμιμη" τιμητική θέση είναι γεμάτη με τα συντρίμμια που προκλήθηκαν από την αδικία του; Τι θα πρέπει να σκεφτούμε για τον απλό και συνηθισμένο άνθρωπο, ο οποίος σε μια λογική ηλικία αντί να εργάζεται σκληρά σε μια συνηθισμένη δουλειά, να είναι ο επικεφαλής μιας καλής οικογένειας, και να περνάει στα παιδιά του και τα εγγόνια του τη σοφία της εκκλησίας του και τις παραδόσεις του πολιτισμού του, βυθίζεται στο χυδαίο και το τετριμμένο;

Βλέπουμε σε αυτές τις περιπτώσεις ότι πρέπει να υπάρχει τάξη μεταξύ των ικανοτήτων. Δεν είναι όλες ίσες. Και οι άνθρωποι που ακολουθούν την τάξη στην ψυχή τους δεν είναι απλά ίσοι με τους ανθρώπους που δεν το κάνουν. Γιατί πρέπει αυτό να μας δημιουργεί πρόβλημα; Δεν είναι η υπεροχή κάποιου ένα δώρο για εμάς τους υπόλοιπους; Ποιος φθόνος είναι αυτός, ποιο μίσος για τον άριστο, που θα μου προκαλέσει την επιθυμία ότι όλοι οι άλλοι είναι το ίδιο σοφοί, το ίδιο ενάρετοι, και το ίδιο άγιοι όπως εγώ;

Ο Θεός είναι Θεός: Εκείνος μας έκανε, δεν κάναμε εμείς τους εαυτούς μας. Το μίσος επιμένει στην ισότητα. Η αγάπη θαυμάζει την αριστεία και είναι ευγνώμων για αυτή στους άλλους. Όπως ο οξύνους Βραζιλιάνος καθολικός φιλόσοφος Plinio Correia (1908 - 1995) λέει, ξεκινάμε μιλώντας για την ισότητα και καταλήγουμε στο μίσος για τον Θεό. Η θεραπεία μπορεί να ξεκινήσει μόνο με την έκθεση και την απόρριψη του ψέματος.

* Σχετικό:

Ο Θεός μας δεν είναι Θεός ισότητας

Ο Θεός δεν είναι Θεός ισότητας, αλλά Θεός αγάπης.

Η ισότητα θα απέκλειε όλο το δίκαιο και όλη την αγάπη, θα απέκλειε όλο το ήθος.

Ο άνδρας αγαπά την γυναίκα του λόγω ισότητας;

Και η μάνα αγαπά το παιδί της λόγω ισότητας;

Και ο φίλος αγαπά τον φίλο λόγω ισότητας;

Η ανισότητα είναι η βάση του δικαίου και υποκινητής της αγάπης.

Όσο διαρκεί η αγάπη, κανένας δεν ξέρει για την ισότητα.

Όσο βασιλεύει το δίκαιο, κανείς δεν μιλάει για την ισότητα.

Όταν χάνεται η αγάπη, οι άνθρωποι μιλούν περί δικαίου και εννοούν την ισότητα.

Όταν μαζί με την αγάπη εξαφανίζεται και το δίκαιο, οι άνθρωποι μιλούν περί ισότητας και εννοούν την ανηθικότητα.

Δηλαδή, όταν εξαφανίζεται το ήθος το αντικαθιστά η ανηθικότητα.

Από τον τάφο της αγάπης ξεφυτρώνει το δίκαιο, από τον τάφο του δικαίου ξεφυτρώνει ισότητα.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή