Βιρτζίνια, ΗΠΑ, Αύγουστος 1831.
Τριάντα χρόνια πριν ξεσπάσει ο Αμερικάνικος Εμφύλιος Πόλεμος (1861-1865).
Η φυτεία Τράβις, στο Σαουθάμπτον, στη νοτιοανατολική Βιρτζίνια, δεν έχει παρά επτά σκλάβους.Ένας από αυτούς ονομάζεται Νατ Τάρνερ (Nat Turner): είναι ένας εξελιγμένος νέγρος που ξέρει γραφή και ανάγνωση, αλλά κυρίως έχει μια μυστικιστική ιδιοσυγκρασία με το χάρισμα μιας ασυνήθιστης δύναμης.
(Ο Τάρνερ από νωρίς ελάμβανε «θεϊκά οράματα», παρακολουθούσε μία συνάθροιση Βαπτιστών, όπου κήρυττε το Ευαγγέλιο στους μαύρους ‘αδελφούς’ του που τον αποκαλούν ‘ο προφήτης’).
Η αποτυχία των προηγούμενων εξεγέρσεων τον γεμίζει λύπη. Σκέφτεται εκείνον τον Γαβριήλ, (Gabriel Prosser), μιμητή στην Βιρτζίνια του Toussaint, ο οποίος σχεδίαζε να κατακτήσει το Ρίτσμοντ με χίλιους εξεγερμένους σκλάβους, την 1η Σεπτεμβρίου 1800, και του οποίου το γεμάτο δεισιδαιμονίες στράτευμα διαλύθηκε μέσα σε μια καταιγίδα. Αναλογίζεται το παράδειγμα του Telemaque Denmark Vesey ο οποίος διακινδύνεψε να κατακτήσει το οπλοστάσιο του Τσάρλεστον με διακόσιους σκλάβους, στις αρχές του καλοκαιριού του 1822 και κατέληξε στην αγχόνη με τριάντα τέσσερις από τους οπαδούς του.
Ο Νατ Τάρνερ ακούει κάτι σαν φωνές: «Πλησιάζει ο καιρός που οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι». Έχει οράματα που προμηνύουν το μέλλον: αίμα στα καλαμπόκια, πνεύματα λευκών και μαύρων που χτυπιούνται στα σύννεφα. Με λίγα λόγια είναι έτοιμος.
Στην διάρκεια του καλοκαιριού του 1831 η απευθείας επικοινωνία του με τα ουράνια τον προειδοποιεί ότι ήρθε η ώρα της δράσης. Την Κυριακή 21 Αυγούστου συγκεντρώνει τους σκλάβους της φυτείας. Πηγαίνουν να πιούν μηλίτη στο ελαιοτριβείο για να πάρουν θάρρος. Τα μεσάνυχτα ο Νατ Τάρνερ μπαίνει από μια ανεμόσκαλα στο σπίτι των αφεντικών που κοιμούνται. Όταν βρεθεί εκεί ανοίγει την πόρτα στους συντρόφους του, οι οποίοι είναι οπλισμένοι με τσεκούρια. Ξυπόλητοι, με ορθάνοικτα μάτια, περπατούν αθόρυβα μέσα στο σιωπηλό σπίτι. Μπροστά στην πόρτα του αφεντικού διστάζουν για μια στιγμή - τότε ο Τάρνερ ανοίγει την πόρτα και ορμάει πάνω στο κρεβάτι. Ο Τράβις, που ξαφνιάστηκε στον ύπνο, δεν προλαβαίνει να αμυνθεί. Ο σκλάβος τον χτυπάει με το τσεκούρι, χωρίς όμως να τον σκοτώσει. Ο Τράβις ουρλιάζει - ξυπνάει με την σειρά της και η γυναίκα του. Ο γίγαντας Ουίλυ κραδαίνει το όπλο του: ο Τράβις σωριάζεται ξανά στο κρεβάτι, με το κρανίο σπασμένο. Η γυναίκα του προσπαθεί να ξεφύγει, αλλά την αρπάζει ένα μεγάλο μαύρο χέρι, την ρίχνουν κάτω και την χτυπούν αλύπητα. Το κεφάλι της ανοίγει με ένα κτύπημα από τσεκούρι.
Οι άλλοι νέγροι εισβάλλουν στα διπλανά δωμάτια. Τα τρία παιδιά του Τράβις σφάζονται με φρικτό τρόπο.
Το πιο κοντινό αγρόκτημα βρίσκεται σε απόσταση λιγότερη από ένα μίλι. Η αιματοβαμμένη συμμορία ορμάει επάνω του. Ο Τάρνερ τους αναγκάζει να ανοίξουν την πόρτα με το πρόσχημα μιας επείγουσας επιστολής για το αφεντικό. Ο μοναδικός λευκός μέσα στο σπίτι εξοντώνεται αμέσως με ένα χτύπημα από τσεκούρι. Οι σκλάβοι του ελευθερώνονται. Λεηλατείται η αποθήκη με τα ποτά.
Η ομάδα τώρα αριθμεί δεκαπέντε άτομα. Ο Τάρνερ μοιράζει το μπουλούκι για να επισπεύσει την σφαγή.
Όλη νύχτα οι ομάδες του σπέρνουν τον θάνατο στην κομητεία. Το πρωί εξήντα ένα πτώματα λευκών, η πλειοιψηφία των οποίων είναι γυναίκες και παιδιά, αποτελούν το αποτέλεσμα της επιδρομής. Ο Τάρνερ είναι ικανοποιημένος.
Οι ελάχιστοι επιζήσαντες παίρνουν τα όπλα και, χωρίς να περιμένουν ενισχύσεις, ρίχνονται στο κυνήγι των δολοφόνων. Το βράδυ τους προφταίνουν. Δεκαοκτώ καλλιεργητές ανοίγουν ορμητικά πυρ εναντίον διακοσίων νέγρων, οι οποίοι τρέπονται σε φυγή.
Στον τόπο συνάντησης που είχαν καθορίσει πριν σκορπιστούν, ο Τάρνερ θα περιμένει μάταια τους συντρόφους του για τρεις μέρες, Συνειδητοποιώντας ότι οι συνεργοί του έχουν εγκαταλείψει τον αγώνα, κρύβεται, βγαίνοντας μόνα τη νύχτα για να αναζατήσει λίγο νερό. Η περιοχή βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας.
Μέσα σε τρεις εβδομάδες τον ανακαλύπτουν κάποιοι νέγροι που τον καταδίνουν αμέσως, παρόλες τις ικεσίες του. Καταφέρνει να δραπετεύσει, αλλά είναι πλέον ένα κυνηγημένο ζώο. Τελικά στις 30 Οκτωβρίου συλλαμβάνεται σε ένα δάσος, εντελώς αποκαμωμένος. Μετά από λίγο καιρό θα απαγχονιστεί όπως είκοσι ένας από τους συνεργούς του.
Η αιματοβαμμένη νύχτα της 21ης Αυγούστου 1831 συγκλόνισε το Νότο. Ο τρόμος και ο πανικός κυριεύουν τις οικογένειες των λευκών. Ο ίσκιος της εξέγερσης των σκλάβων λαγοκοιμάται στις ψυχές, έτοιμος πάντα να ξυπνήσει. Οι Νότιοι θεωρούν πλέον έγκλημα οτιδήποτε συντείνει στην εξάπλωση της ιδέας της χειραφέτησης στους νέγρους. Στα μάτια τους η προπαγάνδα υπέρ της κατάργησης της δουλείας είναι μια πρόσκληση σε σφαγή.
Οι Νότιοι έχουν ήδη κληρονομήσει μια κατάσταση την οποία δεν έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι. Δεν ευθύνονται για την δουλεία: όχι περισσότερο πάντως, από ότι οι απόγονοι των δουλεμπόρων του Βορρά. Αν όμως θέλουν να επιβιώσουν, είναι υποχεωμένοι να δεχτούν αυτή την βαριά κληρονομιά. Η κατάργηση της δουλείας με τη βία, δηλαδή με μια στρατιωτική κατάκτηση του Νότου, δεν θα επέλυε το φυλετικό πρόβλημα. Οι νέγροι είναι υπερβολικά πολλοί – σε κάποιες πολιτείες αντιστοιχούσε περίπου, ένας νέγρος για κάθε λευκό. Αυτή είναι η τραγωδία των Νοτίων. Δεν υπάρχουν λύσεις για την κατάρα που τους έπληξε από την ημέρα εκείνη που ένας Ολλανδός καπετάνιος αποβίβασε στο έδαφος της Βιρτζίνια τον πρώτο αφρικανό σκλάβο. Η μόνη διέξοδος είναι να αντέξουν και να αγωνιστούν, αν είναι αναγκαίο, για να διατηρήσουν το δικαίωμα τους στην ύπαρξη.
(Από το βιβλίο «Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων» του Dominique Venner)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που ΔΕΝ δημοσιεύονται: όσα δεν έχουν σχέση με το θέμα της ανάρτησης, όσα αποβλέπουν σε διαφήμιση, όσα είναι γραμμένα σε greeklish, όσα εκθέτουν προσωπικά δεδομένα, όσα είναι γεμάτα μίσος για λαούς ή κοινωνικές ομάδες, όσα είναι κακόβουλα, όσα είναι υβριστικά, όσα έχουν εριστική διάθεση και όσα είναι εντελώς βλακώδη (plus: σεντόνια, τρολιές & μπαρούφες). Με "ανώνυμους" δεν ανοίγουμε κουβέντα. Εάν αργεί η δημοσίευση ενός σχολίου, κάντε υπομονή. Αν περάσει πολύς καιρός, μάλλον θα το έχει φάει η μαρμάγκα.