Ουκρανία: Μνήμες κομμουνισμού

Το παρακάτω είναι από άρθρο (2005) του Καναδέζικου περιοδικού ‘Voice of the Martyrs’ ή ‘VOM’ (‘Η Φωνή των Μαρτύρων’) που εκδίδεται από την ομώνυμη χριστιανική (προτεσταντική) οργάνωση, η οποία ασχολείται με τα κράτη που οι χριστιανοί βρίσκονται υπό διωγμό. Η ‘VOM’ ιδρύθηκε από τον Ρουμανοεβραίο ευαγγελικό πάστορα Richard Wurmbrand (1909 – 2001) ο οποίος έμεινε στις φυλακές της κομμουνιστικής Ρουμανίας για 14 χρόνια, τα 3 από αυτά σε απόλυτη απομόνωση (βλ. άρθρο και βίντεο ΕΔΩ).

COMMUNISM'S LINGERING LEGACY

Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν από την πτώση του σιδηρού παραπετάσματος και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Με την πτώση του κομμουνισμού στην ανατολική και κεντρική Ευρώπη, ήταν αναπόφευκτο ότι η προσοχή εκείνων που ενδιαφέρονται να υπηρετήσουν τους διωκόμενους χριστιανούς θα στρεφόταν σε εκείνες τις περιοχές του κόσμου όπου η κακοποίηση των χριστιανών συνεχιζόταν ή παρουσίαζε αύξηση, όπως ακριβώς και στη Μέση Ανατολή, την Αφρική ή τη Νότια Ασία. Θα ήταν εύκολο για μας να ξεχάσουμε όλους αυτούς που θυσιάστηκαν κατά την διάρκεια του 20^ου αιώνα για χάρη του Χριστού.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, Η Φωνή των Μαρτύρων ταξίδεψε σε δύο από τις χώρες (Λευκορωσία, Ουκρανία) όπου οι Χριστιανοί είχαν υποφέρει σε μεγάλο βαθμό στα χέρια του αθεϊστικού κομμουνισμού και διαπίστωσε ότι, ενώ η εκκλησία εξακολουθεί να υπάρχει υπηρετώντας τον Κύριό της, οι χριστιανοί εκεί συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν προκλήσεις από την παρατεταμένη κληρονομιά του κομμουνισμού που αξίζουν την υποστήριξή και τις προσευχές μας.

Ουκρανία: η ταλαιπωρία συνεχίζεται

Ο 20^ος αιώνας ήταν ένας μακρύς και επίπονος αγώνας του λαού της Ουκρανίας, ειδικά εκείνων που αρνήθηκαν να υποταχτούν στο καταπιεστικό σοβιετικό καθεστώς. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα για τις χριστιανικές ομολογίες, όπως η Ουκρανική Ελληνική Καθολική Εκκλησία που αντιστάθηκε στις προσπάθειες των κομμουνιστών να ασκήσουν έλεγχο στις πεποιθήσεις και τις δραστηριότητές τους (Σχ. ΚΟ: Η Ουκρανική Ελληνική Καθολική Εκκλησία, αγγλ. ‘Ukrainian Greek Catholic Church’ ή UGCC, που αποτελεί το ¼ του πληθυσμού της χώρας, είναι εκκλησία που έχει πλήρη κοινωνία με τον Πάπα – δηλ. οι λεγόμενοι ‘Ουνίτες’. Λέγοντας ‘Ουνία’, εννοούμε ένα θρησκευτικοπολιτικό σχήμα, που επινοήθηκε από τον Παπισμό για τον εκδυτικισμό της μη λατινικής Ανατολής, την πνευματικοπολιτική δηλαδή υποταγή της στην εξουσία του Πάπα. Οι ουνίτες μπορούν να διατηρούν τα λατρευτικά και λοιπά έθιμά τους δίνοντας, έτσι εξωτερικά την εντύπωση της συνέχειας και παραμονής στο εθνικό πλαίσιό τους).

Ενώ υπήρξε έντονος διωγμός των Χριστιανών και πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην υπόλοιπη Σοβιετική Ένωση, η δυτική Ουκρανία ήταν τμήμα της Πολωνίας. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ανήκαν στην UGCC, δόγμα με λειτουργία, θεολογία και πρακτική της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά με πίστη στη Ρώμη. Όταν η Σοβιετική Ένωση κατέλαβε την δυτική Ουκρανία το 1945, ο Στάλιν ενήργησε γρήγορα για να καταστρέψει την ουκρανική Ελληνική Καθολική Εκκλησία. Στις 11 Απριλίου 1945, ο Μητροπολίτης Josyf Slipiy και η υπόλοιπη ιεραρχία συνελήφθηκε. Οι περισσότεροι από τους επισκόπους στη συνέχεια πέθαναν στην αιχμαλωσία. Ο Μητροπολίτης Slipiy πέρασε δεκαοχτώ χρόνια σε σταλινικές φυλακές, στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και εξορίας στη Σιβηρία.

Οι σοβιετικές αρχές συγκάλεσαν τότε μία σύναξη 216 ιερέων με την απειλή των όπλων. Στις 9 με 10 Μαρτίου του 1946, η λεγόμενη «Σύνοδος του Lviv» πραγματοποιήθηκε στο καθεδρικό ναό του Αγίου Γεωργίου (η πνευματική καρδιά της δυτικής Ουκρανίας) όπου η Ουκρανική Ελληνική Καθολική Εκκλησία δια της βίας "επανήλθε" στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Μεταξύ 1946 και 1989, η Ουκρανική Ελληνική Καθολική Εκκλησία έγινε το μεγαλύτερο απαγορευμένο χριστιανικό δόγμα στον κόσμο. Εκτιμάται από μια πηγή ότι στην προσπάθειά της να εκκαθαρίσει την εκκλησία, η σοβιετική κυβέρνηση κατέστρεψε 2.772 ενορίες, 4.119 εκκλησίες και παρεκκλήσια, 142 Μοναστήρια, και μαρτύρησαν οκτώ επίσκοποι, 2.628 ιερείς, 164 μοναχοί, 773 μοναχές και σκοτώθηκαν τέσσερα εκατομμύρια λαϊκοί.

(Φωτ: Υπάρχει μια σειρά από φωτογραφίες με υπολείμματα σκελετών. Προσέξτε την τρύπα στο πάνω μέρος του κρανίου ενός από τα θύματα του κομμουνιστικού καθεστώτος)

Ενώ τώρα η Ουκρανία διαθέτει τη θρησκευτική ελευθερία, αυτοί που δεν λύγισαν για την πίστη τους δεν μπορούν να ξεχαστούν. Τα σκελετικά υπολείμματα που βρέθηκαν πρόσφατα στο υπόγειο μιας εκκλησίας στο Lviv από τους εργάτες κατασκευής, αφηγούνται μια ιστορία εκτελέσεων και θανάτου. Αφού έχουν προσεκτικά συγκεντρωθεί, σύντομα θα δοθούν να ταφούν σε κανονική εκκλησία, αλλά είναι οι μάρτυρες του τρόμου του σοβιετικού καθεστώτος. Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς ποια ήταν αυτά τα θύματα της τυραννίας. Εκείνοι που τους σκότωσαν προφανώς ήθελαν να διαγραφεί κάθε ανάμνησή τους, αλλά ο Θεός ξέρει τα ονόματά τους (Αποκάλυψις 3:5).

Χριστιανοί όλων των δογμάτων υπέστησαν φοβερές διώξεις από τους κομμουνιστές κατά τη διάρκεια των εβδομήντα χρόνων της σοβιετικής κυριαρχίας στην Ουκρανία. Εκκλησίες καταστράφηκαν, πυρπολήθηκαν, και βεβηλώθηκαν. Ιερείς και πιστοί, Ορθόδοξοι, Καθολικοί, Βαπτιστές, Πεντηκοστιανοί και άλλοι πυροβολήθηκαν, συνελήφθησαν και απελάθηκαν στα γκουλάγκ της Σιβηρίας. Εκκλησιαστικές κοινότητες διώχτηκαν, περιορίστηκαν σε υπόγειες δραστηριότητες ή εντελώς καταστράφηκαν. Πολλοί πέθαναν στην εξορία. Παρά την απειλή της φυλάκισης και των χρηματικών προστίμων, επίσκοποι συνέχισαν να χειροτονούν νέους ιερείς και πάστορες που υπηρέτησαν πιστά τις υπόγειες κοινότητες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, κυριολεκτικά λάτρευαν τον Θεό στις κατακόμβες κάτω από τη γη! Ακόμη και οι δραστηριότητες της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (η οποία λειτουργούσε ως κρατική εκκλησία), ήταν περιορισμένες και ταλαιπωρήθηκε από τη διείσδυση των σοβιετικών οργάνων ασφαλείας.

(Φωτ.: Οι σοβιετικές συνθήκες κράτησης στις φυλακές ήταν τόσο φοβερές και η επιθυμία να λατρεύσουν τον Θεό ήταν τόσο μεγάλη, που οι πιστοί συχνά έκαναν μεγάλες προσπάθειες για να εκφράσουν την αφοσίωσή τους Αυτό το ροζάριο δημιουργήθηκε από μία Ουκρανή Καθολική κρατούμενη από το μόνο πράγμα που είχε στην διάθεσή της – το ψωμί)

Εβδομήντα έξι ετών, η Μαρία Yovdick εξακολουθεί να αντιμετωπίζει δυσκολίες στο να μιλάει για τα γεγονότα που άλλαξαν για πάντα τη ζωή της πάνω από μισό αιώνα πριν. Πρώτα ο πατέρας της δολοφονήθηκε επειδή αρνήθηκε να συνεργαστεί με τους κομμουνιστές και έφερε την ταμπέλα ‘προδότης’. Στη συνέχεια, το 1946, όταν η Μαρία ήταν μόλις 16 χρονών, έγινε μάρτυρας της εκτέλεσης της μητέρας και του αδελφού της.

"Ο αδελφός και η μητέρα μου εκτελέστηκαν στην αυλή του σπιτιού μας. Τότε είχα κρυφτεί από την κυβέρνηση, επειδή έψαχναν να με συλλάβουν. Με συνέλαβαν πολλές φορές. Κακοποιήθηκα και βασανίστηκα στη φυλακή. Το δάχτυλο μου έσπασαν κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων. Έβαζαν βελόνες στα δάχτυλά μου για να με βασανίσουν. Με βασάνισαν και με καυτό μέταλλο. Η πλάτη μου ήταν σχεδόν σπασμένη. Έχασα σχεδόν τις αισθήσεις μου, αλλά άκουσα τον πράκτορα της KGB, που με βασάνιζε να λέει, "Κοίτα την, είναι τόσο νέα και τόσο γενναία".

Τα βασανιστήρια συνεχίζονταν, αλλά η Μαρία αρνήθηκε να αποκηρύξει την πίστη της ή να προδώσει κάποιον από την εκκλησία της. Κάποια στιγμή, αναγκάστηκε να περάσει δέκα χρόνια κρυμμένη από τις αρχές. Τελικά επέστρεψε στο σπίτι της και εργάστηκε στην υπόγεια εκκλησία. Μετέτρεψε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο του διαμερίσματός της σε παρεκκλήσι όπου περισσότεροι από 100 άνθρωποι συγκεντρώνονταν για να προσευχηθούν.

«Μόνο εξαιτίας της πίστης μου στον Θεό, της βοήθειάς Του και των προσευχών μου είχα τη δυνατότητα να επιβιώσω όλα αυτά τα χρόνια», μας είπε η Μαρία. "Προσπάθησα να βρω δουλειά και να βγάλω κάποια χρήματα. Αλλά καταλαβαίνω ότι τα πάντα είναι από το Θεό και ότι νίκησα γιατί είμαι ακόμα ζωντανή".

Εβδομήντα χρονών ο Ιγκόρ Stadnyk λέει ότι η ζωή του, καθώς και των δύο αδελφών του που μοιράζονται ένα μικρό διαμέρισμα στη δυτική Ουκρανία, έχει καταστραφεί από τον κομμουνισμό. Κατά τη διάρκεια του καθεστώτος τρομοκρατίας του Στάλιν του, ο Igor και η οικογένειά του, συμπεριλαμβανομένων των γονέων του, στάλθηκαν στη Σιβηρία λόγω της άρνησής τους να εγκαταλείψουν την ουκρανική ελληνική Καθολική Εκκλησία, και στη συνέχεια να ενταχθούν στην ελεγχόμενη από την κυβέρνηση Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και να στηρίξει πλήρως τις κομμουνιστικές αρχές. Ακόμα κι αν Ιγκόρ κατάφερε να ξεφύγει από το τρένο με προορισμό τη Σιβηρία, ζούσε με τον συνεχή φόβο και πήγε να κρυφτεί.

Ο καιρός πέρασε και έφερε μία αίσθηση αλλαγής στο πολιτικό κλίμα, και ο Igor ήταν τελικά σε θέση να εγκαταλείψει την κατάσταση της παρανομίας που ζούσε. Υπέβαλε αίτηση και έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο. Αλλά τα προβλήματά του δεν τέλειωσαν. Σύντομα τον πλησίασαν από την KGB, την σοβιετική μυστική αστυνομία, και προσπάθησαν να τον προσλάβουν για να κατασκοπεύει την υπόγεια εκκλησία. Όταν ο Igor αρνήθηκε, τον πήγαν πιο πέρα και τον ξυλοφόρτωσαν. Τον πλησίασαν και δεύτερη φορά. Και πάλι αρνήθηκε. Αυτή τη φορά τον κτύπησαν ακόμα πιο σοβαρά.

"Ένας αξιωματικός της KGB, ήρθε για να με πάρει, και είπε, «κ. Stadnyk, έλα μαζί μου και θα φέρε τα βιβλία σου. " Ήμουν στο γραφείο της KGB. Μου είπαν να συνεργαστούμε μαζί τους. Αρνήθηκα. Με κτύπησε σοβαρά, και μου είπε ότι θα αποβληθώ από το πανεπιστήμιο. Τους είπα ότι είχα δέκα δάκτυλα. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα για μένα . Θα χρησιμοποιήσω τα δάχτυλά μου για να βρω φαγητό να φάω. Με κτύπησαν και πάλι, και την επόμενη μέρα με απέβαλλαν από το Πανεπιστήμιο. Ποτέ δεν έγιναν φοιτητής ξανά. "

Αυτό είχε αποτέλεσμα να γίνει δυσκολότερο για τον Ιγκόρ να βρει δουλειά. Το 1974, το διαμέρισμά του κατασχέθηκε, και έτσι τόσο ο ίδιος όσο και οι γονείς του και οι αδελφές του που μετακόμισαν σε ένα μικρό διαμέρισμα δύο δωματίων όπου ακόμα μένει με τις δύο ηλικιωμένες αδελφές του. Ο Igor δεν παντρεύτηκε ποτέ και όλη του τη ζωή υπήρξε ένας αγώνας. Αλλά λέει ότι είναι ευγνώμων στο Θεό που τον βοήθησε να παραμείνει δυνατός στην πίστη στον Χριστό.

"Είμαι πολύ χαρούμενος που έζησα μια τέτοια ζωή, γιατί μπορώ τώρα να πω ότι δεν πρόδωσα κανέναν, και κανείς δεν υπέφερε εξαιτίας μου. Κανείς δεν ήταν σε ένα κελί στην φυλακή εξαιτίας μου. Δεν ήμουν προδότης. Εξακολουθώ να έχω δύναμη να περπατώ όρθιος σε αυτή τη γη"΄.

Η Μαρία και Ιγκόρ είναι δύο από τους δεκατέσσερις συνταξιούχους τους οποίους Η Φωνή των Μαρτύρων έχει βοηθήσει στην Ουκρανία για το τελευταίο έτος. Ένας από τους πέντε σκοπούς της αποστολής μας είναι να βοηθήσουμε τους Χριστιανούς που έχουν διωχθεί για την πίστη τους να ξαναφτιάξουν τις ζωές τους μετά το τέλος των διωγμών.

Καθώς φεύγαμε διαμέρισμα της Μαρίας, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της για την Φωνή των Μαρτύρων. «Είμαι τόσο ευγνώμων για τους ανθρώπους από τον Καναδά για αυτή τη βοήθεια. Χωρίς αυτή τη βοήθεια, δεν θα ήμουν σε θέση να αγοράσω φάρμακα. Χωρίς αυτή τη βοήθεια, δεν θα ήμουν σε θέση να αγοράσω παπούτσια» είπε.. Ο Igor εξέφρασε το ίδιο συναίσθημα. "Έχω μια μικρή σύνταξη. Δεν είναι αρκετά για να αγοράσω φάρμακα, επειδή έχω την καρδιά μου και το πόδι μου. Είμαι ευγνώμων που οι Καναδοί δεν έχουν ξεχάσει τέτοιους απλούς ανθρώπους όπως εμάς".

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή άρθρου: League of Ukrainian Canadian Women