Η μητέρα μου προσέλαβε έναν δολοφόνο για να με σκοτώσει: Η συγκλονιστική ιστορία μίας μουσουλμάνας στην Αγγλία που ήθελε τον δυτικό τρόπο ζωής

Από: Daily Mail (Sofia Hayat) / μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Το μήνυμα που μου το έστειλε η μικρότερη αδελφή μου, η Saira ήταν σύντομο και ανατριχιαστικό: «Η μαμά έστειλε ένα δολοφόνο για να σε σκοτώσει», έγραφε «να προσέχεις».

Καθώς διάβασα αυτά τα λόγια, το πρώτο ενστικτώδες αίσθημα που ένιωσα δεν ήταν ο φόβος ή ακόμα το σοκ, αλλά το αίσθημα της επιβίωσης.

Είχα συνηθίσει στη συμπεριφορά αυτή και από τους δύο γονείς μου - συμπεριφορά που κάποιος άλλος θα θεωρήσει απεχθή - και ήμουν συναισθηματικά μουδιασμένη στις απειλές τους.

Αλλά επίσης ήξερα ότι η προειδοποίηση της αδελφής μου ήταν θανάσιμα σοβαρή και η ζωή μου ήταν πραγματικά σε κίνδυνο. Κρυβόμουν για αρκετές εβδομάδες, όταν έλαβα το κείμενο.

Γεννήθηκα στο Gravesend του Κεντ της Αγγλίας το 1974 και μεγάλωσα εκεί μέσα σε μια πιστή μουσουλμανική οικογένεια με τρεις αδελφές και δύο αδελφούς.

Ο πατέρας μου, Zammurrad, ένας εργάτης, ήταν ένα βαθιά θρησκευόμενο άτομο, αλλά ήταν βίαιος προς την μητέρα Surriya μου και τις αδελφές Zarqa, τώρα 38 ετών, Saira, 33 ετών και Tahira, 32 ετών.

Προσπάθησα να είμαι μια υπάκουη κόρη, προσευχόμουν πέντε φορές την ημέρα, αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι αγαπήθηκα από τους γονείς μου - ή ότι πραγματικά ταίριαζα στο οικογενειακό περιβάλλον.

Με τη σειρά τους, οι γονείς μου με θεωρούσαν ως κάτι πρωτοφανές. Ίσως ήταν επειδή αγαπούσα να παριστάνω τον ηθοποιό.

Από την ηλικία των πέντε, η υποκριτική και το τραγούδι ήταν στο αίμα μου και στο σχολείο κέρδισα τόσα πολλά βραβεία σε διαγωνισμούς για τη συγγραφή τραγουδιών και όταν οι εκπαιδευτικοί ήθελαν ένα τραγούδι για μια εκδήλωση μου ζητούσαν να γράψω ένα και ανέβαινα στη σκηνή και το τραγουδούσα.

Η αγάπη μου για το τραγούδι και τον χορό, δεν ενθαρρύνονταν από το σπίτι μου, αλλά δεν ήταν μεγάλο πρόβλημα όταν ήμουν νέα. Αλλά, όταν έφτασα στην εφηβεία, οι γονείς μου μου είπαν ότι δεν μπορούσε πλέον να συνεχιστεί.

Καθώς μεγάλωνα, ο πατέρας μου άρχισε να βάζει όλο και πιο αυστηρούς περιορισμούς στη ζωή μου. Μου απαγορεύτηκε να κάνω φιλίες με άλλα παιδιά και ζούσα σαν μια πολύ μοναχική ύπαρξη.

Σε μία περίπτωση μου δόθηκε ειδική άδεια για να παραστώ σε ένα πάρτι γενεθλίων ενός κοριτσιού που ζούσε 100 μέτρα κάτω από το δρόμο, και είχα την άδεια να μείνω μόνο για μια ώρα. Η ζωή μου ήταν σχολείο - σπίτι, χωρίς ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό μου.

Έπρεπε να ξεχάσω την παιδική φαντασία μου να γίνει ηθοποιός, καθώς στα μάτια τους ήταν στο ίδιο επίπεδο με την πορνεία

Καθώς μεγάλωνα, ο πατέρας μου γινόταν όλο και πιο επιθετικός προς τη μητέρα μου και τις αδελφές μου, πετώντας συχνά πιάτα και μαχαίρια πάνω στο θυμό του.

Οι αδελφοί μου Majid, τώρα 31 ετών, και Wajid, 29, είχαν το δικαίωμα να κάνουν ό, τι τους ευχαριστούσε, αλλά στις αδελφές μου και σε μένα είπαν ότι τα μουσουλμανικά κορίτσια ήταν σαν ένα λευκό σεντόνι. Εάν έπεφτε κάτι επάνω, θα καταστρεφόταν για πάντα.

Αν ποτέ επέστρεφα στο σπίτι ακόμη και πέντε λεπτά καθυστέρηση από το πάρκο ή το σχολείο, ο πατέρας μου με χτυπούσε με τη ζώνη του, συχνά μέχρι να ματώσω. Έγινε τόσο κακό, που οι αδελφές μου και εγώ φορούσαμε πέντε ρούχα για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από το ξύλο.

Σε μια οικογενειακή έξοδο στο Margate, όταν ήμουν περίπου εννέα, καθυστέρησα δέκα λεπτά να πάω στο σημείο συνάντησής μας, γιατί είχα μείνει για να παρακολουθήσω την εκπομπή ‘Punch and Judy show’.

Ο πατέρας μου έσπασε ένα κλαδί από ένα δέντρο, έβγαλε όλα τα φύλλα και άρχισε να με μαστιγώνει στο φως της ημέρας.

Απίστευτα, η υπόλοιπη οικογένειά μου ήταν εκεί και δεν έκανε τίποτα. Ως ενήλικη μπορώ να δω πόσο λάθος ήταν αυτό, αλλά εκείνη τη στιγμή το δέχτηκα απλά. Όλοι αυτό κάναμε.

Είχα μεγαλώσει κάτω από την τυραννική εξουσία του μπαμπά. Ακόμα και όταν είχα υποστεί σεξουαλική κακοποίηση από έναν συγγενή μας όταν ήμουν νεαρή έφηβη, αντί να με στηρίξουν οι γονείς μου με κατηγόρησαν που δέχτηκα δώρα από τον ίδιο και με κατηγόρησαν ότι έλεγα ψέματα.

Από εκείνη την ημέρα κατάλαβα ότι έπρεπε να φροντίσω εγώ για τον εαυτό μου. Όταν ήμουν 13, πέταξα στο Πακιστάν για να συναντήσω τον 14χρονο ξάδελφό μου, τον οποίον μου είπαν θα παντρευόμουν όταν γινόμουν 18.

Μόλις με είδε, μου είπε ότι ήμουν πάρα πολύ άσχημη για να με παντρευτεί και με απέρριψε για χάρη της 12χρονης αδελφής Saira. Παντρεύτηκαν έξι χρόνια αργότερα.

Ενώ ήμουν στο Πακιστάν, η μητέρα μου με πήγε να δω ένα ‘άγιο άνθρωπο’ να τον ρωτήσει τι πήγαινε στραβά με μένα.

Της είπε ότι είχα ένα κακό πνεύμα μέσα μου και μου έδωσε μια προσευχή να λέω κάθε μέρα και ένα βραχιόλι για να φορέσω.

Ήμουν τόσο θυμωμένη που η δική μου μητέρα φαινόταν να ακούει έναν άνδρα που είχε μόλις συναντήσει, αλλά δεν είχε ποτέ χρόνο για μένα.

Ήξερα τότε ότι μόνο ο τρόπος για να ξεφύγω από ένα μέλλον γεμάτο δυστυχία ήταν μέσω της εκπαίδευσης.

Παρά τον έλεγχο που είχε πάνω μου, η μητέρα και ο πατέρας μου σκέφτηκαν ότι ένα πτυχίο στην επιστήμη, την ιατρική ή τη νομική ήταν ο τέλειος στόχος για μία από τις ανύπαντρες κόρες τους και έτσι, στην ηλικία των 18, ξεκίνησα να σπουδάζω Βιολογία και Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο του Sussex και εγκαταστάθηκα στην εστία των φοιτητών σε μια πλατεία κοντά στην παλιά προβλήτα στο Μπράιτον.

Μισούσα τα μαθήματα και κρυφά πήγαινα σε μαθήματα τεχνών του θεάματος και της μουσικής στο Brighton University, που μου άρεσαν.

Αλλά καθώς οι γονείς μου δεν ήταν σε θέση να με χρηματοδοτήσουν, εγώ η ίδια ξεκίνησα τρεις διαφορετικές δουλειές - μεταξύ των οποίων τρεις νύχτες την εβδομάδα που κέρδιζα £ 50 το βράδυ ως χορεύτρια σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης.

Επιτέλους, απολάμβανα τη ζωή μου και την ελευθερία μου. Όμως, ένα βράδυ, ένα συνεργείο της τηλεόρασης με κάμερες ήρθε στο κλαμπ και με φωτογράφησε να φοράω ένα καπέλο, μια κοντή φούστα και ένα Wonderbra.

Φυσικά, ήξερα ότι με είχαν τραβήξει με τις κάμερες και ήξερα ότι υπήρχε μια μικρή πιθανότητα ότι οι γονείς μου θα μπορούσαν να το δουν. Αλλά ζούσα μακριά από το σπίτι, απολαμβάνοντας την ανεξαρτησία και, αφελώς, σκέφτηκα επίσης ότι αν το με έβλεπαν να χορεύω, μπορεί αυτό να τους έκανε να συνειδητοποιήσουν πόσο παθιασμένη ήμουν με το χορό.

Θύματα: Όπως η Σόφια, η Samaira Nazir, αριστερά, και η Banaz Mahmod είχαν κατηγορηθεί ότι «ατίμασαν τις οικογένειές τους» - και αυτό τους στοίχισε τη ζωή

Περιττό να πω, ένας φίλος των γονιών μου, είδε το πρόγραμμα. Λίγες νύχτες αργότερα, επέστρεφα στο διαμέρισμά μου περίπου στις 3 και κάποιος κράτησε την πόρτα ανοιχτή όταν πήγα να την κλείσω.

«Θα έρθεις στο σπίτι μαζί μου τώρα. Θα σε πάρω μακριά από αυτό τον τρόπο ζωής», είπε μια φωνή.

Ήταν η μητέρα μου. Της είπα ότι δεν επρόκειτο να πάω πουθενά και άρχισε να μου ουρλιάζει.

Τότε ο 15χρονος αδελφός μου Majid, που είχε παράνομα οδηγήσει την μητέρα μου σε όλη τη διαδρομή από το Κεντ, εμφανίστηκε από πίσω της κραδαίνοντας ένα μαχαίρι κουζίνας.

Ο Majid ήταν μεγαλόσωμος, γι’ αυτό πραγματικά φοβήθηκα ότι ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσει το μαχαίρι.

Μπήκα στο αυτοκίνητο και φτάσαμε πίσω στο Κεντ τις πρώτες πρωινές ώρες. Βάδιζα προς το κελάρι, το οποίο είχε μετατραπεί σε ένα αυτοσχέδιο υπνοδωμάτιο, και ο αδερφός μου στεκόταν στην πόρτα κρατώντας το μαχαίρι.

Η μητέρα μου ήρεμα είπε: «Από τώρα και στο εξής, εμείς θα σε φροντίζουμε και θα κάνεις αυτά που θα σου λέμε».

Δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσα να κάνω. Κάθισα εκεί στη σιωπή, νομίζοντας ότι η νέα ζωή μου τώρα τελείωσε.

Για καλή μου τύχη, ο πατέρας μου ήταν στο εξωτερικό. Δεν είμαι ακόμα σίγουρη πόσο καθοριστικό ήταν στην απαγωγή μου, αλλά αν ήταν εκεί, είμαι βέβαια ότι τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο άσχημα.

Για αρκετές εβδομάδες έζησα σε αυτό το κελάρι. Μου έστελναν το φαγητό και με συνόδευαν στην τουαλέτα.

Η μητέρα μου είχε πει κάποτε «Αν κάποιος ατιμάσει αυτή την οικογένεια, πρώτα θα τον σκοτώσω και στη συνέχεια θα σκοτωθώ».

Παρόλο που δεν ήμουν σωματικά κλειδωμένη στο δωμάτιο, δεν υπήρχε τρόπος που θα μπορούσα να ξεφύγω χωρίς να με προσέξουν, επειδή η μοναδική διέξοδος ήταν μέσα από το παρακείμενο σαλόνι, το οποίο ήταν πάντα κατειλημμένο.

Δεν μου επιτρεπόταν καμία επικοινωνία με τον έξω κόσμο, έτσι δεν είχα ιδέα αν κάποιος από τη Σχολή είχε προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί μου.

Αρχικά, ήμουν τόσο ψυχολογικά τραυματισμένη που δεν είχα καν σκεφτεί την διαφυγή. Αλλά καθώς οι μέρες μετατράπηκαν σε εβδομάδες, παρακάλεσα τη μητέρα μου να με αφήσει να επιστρέψω στην παλιά μου δουλειά στο τοπικό σούπερ μάρκετ, όπου είχα εργαστεί με μερική απασχόληση πριν πάω στο κολέγιο.

Τελικά, συμφώνησε, υπό την προϋπόθεση ότι θα ήμουν συνοδεία από και προς την εργασία. Ήταν μια ανακούφιση το ότι ήμουν τελικά σε θέση να δραπετεύσω και μόλις ένα δεκαπενθήμερο μετά, εμπιστεύτηκα σε έναν συνάδελφο, τον Graham, ότι συνεβαίνανε στο σπίτι.

Τρομοκρατημένος, προσφέρθηκε να με βοηθήσει να δραπετεύσω. Ήταν ένα επικίνδυνο σχέδιο, αλλά δεν είχα άλλη διέξοδο.

Η οικογένειά μου με είχε υπό στενή επιτήρηση, αλλά περίπου το μεσημέρι, ένα μεσημέρι του Οκτωβρίου την ώρα του διαλείμματος για το μεσημεριανό το έσκασα απ’ το κατάστημα και πήδηξα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου του Graham και έπεσα στο πάτωμα, για να μην με βλέπουν.

Το μόνο που είχα μαζί μου ήταν τα ρούχα που φορούσα και τίποτα άλλο. Αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα – παρά να με φύγω μακριά. Ο Graham με πήρε στο Brighton, αλλά όταν έφτασα στο παλιό μου διαμέρισμα, η συγκάτοικός μου με υποδέχτηκε στην πόρτα.

«Πρέπει να φύγεις», είπε. «Η μητέρα σου σε είδε να πηδάς σε ένα αυτοκίνητο έξω από την εργασία σου και μόλις μου τηλεφώνησε για να ελέγξει αν ήσουν εδώ. Έρχεται τώρα εδώ για να ελέγξει το σπίτι».

Ήμουν τρομοκρατημένη. Ο Graham με οδήγησε αμέσως στο σπίτι κάποιου άλλου φίλου 30 λεπτά μακριά, όπου έμεινα, τόσο πολύ φοβισμένη που δεν ήθελα ούτε να εγκαταλείψω το σπίτι. Εκεί έμεινα για τον επόμενο μήνα.

Κάθε φορά που άκουγα να περνάει ένα αυτοκίνητο ή να ανοίγει μια πόρτα, νόμιζα ότι ήμουν έτοιμη να με ξαναπιάσουν.

Ο κόσμος μπορεί να αναρωτιέται γιατί δεν είχα επαφή με την αστυνομία σε αυτό το στάδιο. Η αλήθεια ήταν, ήμουν σε μεγάλη αμηχανία και σύγχυση για να τους πω ότι η δική μου οικογένεια προσπαθούσε να με απαγάγει.

Ήθελα απλώς να βρίσκομαι σε χειμερία νάρκη. Στη συνέχεια, η αδελφή μου μου διαβίβασε το μοιραίο μήνυμα της μητέρας μου και ένιωσα πιο μόνη από ποτέ.

Κατάφερα να καλέσω την αστυνομία, η οποία με εξέπληξαν.

Πήγαν κατευθείαν στο σπίτι της μαμάς μου και την προειδοποίησαν ότι εάν ερχόταν οπουδήποτε κοντά μου θα την συλλαμβάνανε αμέσως και θα την φυλάκιζαν.

Δεν πείστηκαν με τον ισχυρισμό περί δολοφόνου, αλλά μου είπαν ότι αν υπήρχαν κι άλλες απειλές, θα έπρεπε να επικοινωνήσω μαζί τους αμέσως. Αυτό φάνηκε να λειτουργεί.

Η αστυνομία μου έδωσε έναν αριθμό έκτακτης ανάγκης για να έρχομαι σε επαφή μαζί τους και για δύο μήνες δεν άκουσα τίποτα.

Τότε η παλιά μου συγκάτοικος με πήρε, λέγοντας ότι η μαμά μου είχε τηλεφωνήσει, θέλοντας απεγνωσμένα να μου μιλήσει καθώς ο πατέρας μου είχε υποστεί καρδιακή προσβολή. Παρά το ότι είχε συμβεί, πήρα τη μαμά μου να ρωτήσω για τον πατέρα μου.

Με διαβεβαίωσε ότι δεν θα προσπαθούσε να με απαγάγει και πάλι, αλλά έπρεπε να μιλήσουμε. Κλείσαμε ραντεβού σε δημόσιο χώρο στο Μπράιτον, με την παρακολούθηση της αστυνομίας.

Καθώς πήγαινα να τη συναντήσω, δεν έλπιζα για μια συμφιλίωση. Πώς θα μπορούσα να επιδιορθώσω τις σχέσεις μητέρας-κόρης που δεν υπήρξαν ποτέ από την αρχή;

Το πρώτο πράγμα που είπε η μητέρα μου ήταν ότι δεν επρόκειτο να με βλάψουν ή να με πάρουν μακριά, αλλά σύντομα αποκαλύφθηκε ότι ο πατέρας μου δεν είχε υποστεί καμία καρδιακή προσβολή.

Αντ’ αυτού, η μητέρα μου ήθελε να κάνει μια τελευταία έκκληση σε μένα να εγκαταλείψω την ηθοποιία και τον τρόπο ζωής μου και να επιστρέψω στο σπίτι για να παντρευτώ και να ζήσω μια αξιοσέβαστη μουσουλμανική ζωή.

Αρνήθηκα κατηγορηματικά. «Ωραία», είπε, ψυχρά. «Από τώρα και στο εξής είσαι νεκρή στα μάτια μας και δεν θέλω να σε ξαναδώ». Έφυγε μακριά.

Καθώς χωρίσαμε, έκλαψα. Ποτέ δεν είχα νιώσει ότι ανήκα στην οικογένειά μου, αλλά σε εκείνο το σημείο αισθάνθηκα πραγματικά, μόνη στον κόσμο.

Αλλά ένα μέρος του εαυτού μου τόλμησε να ελπίζει ότι σήμαινε αυτό που είχε πει, και έτσι θα μπορούσα να συνεχίσω επιτέλους τη ζωή μου απρόσκοπτα.

Και αυτό είναι ακριβώς που συνέβη για τα επόμενα δέκα χρόνια. Ολοκλήρωσα το πτυχίο μου και από τότε έχω εμφανιστεί σε πολλά τηλεοπτικά προγράμματα, όπως το Waterloo Road και το Footballers' Wives, σε δεύτερους ρόλους.

Ηχογράφησα ένα τραγούδι που έφτασε Νο6 στα MTV charts και παίχτηκε στο Royal Albert Hall. Εμφανίστηκα ακόμα σε μια ταινία με τίτλο ‘The Unforgettable’ αργότερα αυτό το έτος. Ζω πραγματικά τη ζωή που ονειρευόμουν όλα αυτά τα χρόνια.

Έχω διακόψει κάθε επαφή με τον πατέρα μου, αλλά άρχισα να βλέπω την Saira την αδελφή μου και πάλι περίπου πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ο προσυμφωνημένος γάμος, κατέρρευσε και αυτή ξαναπαντρεύτηκε και απέκτησε παιδιά.

Βλέπω την οικογένειά της τακτικά και μέσα από τα παιδιά της, ήρθα τελικά σε επαφή με τη μητέρα μου πριν από δύο χρόνια.

Ήμουν σίγουρη ότι θα με απορρίψει και πάλι, αλλά είχε χωρίσει πλέον από τον πατέρα μου και φαίνεται πιο ήσυχη και πιο ήρεμη.

Βλέπουμε ο ένας τον άλλο κάθε δύο μήνες, αλλά υπάρχουν ελάχιστες αναφορές για το τι συνέβη πριν και ξέρω κατά βάθος ότι ποτέ δεν θα είναι περήφανοι για αυτό που είμαι και που έχω γίνει.

Χρειάζεται πολλή θεραπεία για να καταλήξουμε σε μια θέση κατανόησης και ευαισθητοποίησης του εαυτού μας, αλλά, παρά το ό, τι έχει συμβεί, εγώ δεν κατηγορώ τους γονείς μου για αυτά που με ανάγκασαν αν ζήσω.

Κατηγορώ το γεγονός ότι το Ισλάμ έχει γίνει τόσο διαστρεβλωμένη και παραμορφωμένο. Δεν πιστεύω ότι η μουσουλμανική θρησκεία συγχωρεί οποιαδήποτε μορφή βίας. Το Ισλάμ κυριολεκτικά σημαίνει «ειρήνη».

Ο χαιρετισμός ενός μουσουλμάνου προς τον άλλον - «aasalamolaykom» - σημαίνει: «Ειρήνη σε σας». Εάν μόνο οι άνθρωποι διάβαζαν το Κοράνι στην πραγματικότητα για τον εαυτό τους, θα έβλεπαν την αγάπη και την ειρήνη που ακτινοβολεί και την ισότητα μεταξύ των ανδρών και των γυναικών που προωθεί.

Εάν μόνο οι γονείς μου ήταν σε θέση να μου δώσουν αυτό το είδος της αγάπης.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή