“It's All My Fault”. Gettysburg, July 3, 1863

“It's All My Fault” ("είναι όλο δικό μου το λάθος") είναι η φράση που επέλεξε ο μεγάλος ζωγράφος του «εμφυλίου πολέμου», Mort Künstler, ως τίτλο για τον παραπάνω πίνακά του που είναι εμπνευσμένος από την Μάχη στο Gettysburg, (1-3 Ιουλίου 1863). Η φράση ανήκει στον θρυλικό Στρατηγό Robert E. Lee, και την είπε καθώς αντίκριζε την υποχώρηση του στρατού του.

150 χρόνια πριν, περίπου στις 15:00, 12.000 Νότιοι στρατιώτες, ξεκίνησαν μια πορεία θανάτου μέσα σε ένα καταιγισμό από εχθρικά πυρά των Βορείων με τις πυροβολαρχίες τους να βαράνε από τις παρυφές μιας μικρής πόλης της Pennsylvania με το όνομα Gettysburg.

Εκείνοι οι καταδικασμένοι συνομόσπονδοι στρατιώτες περπάτησαν σχεδόν τρία τέταρτα ενός μιλίου - πάνω από ανοιχτό έδαφος - χωρίς να υπάρχει καμία κάλυψη, ενώ οι δυνάμεις της Ένωσης με πληθώρα από εφεδρείες θέριζαν σαν δρεπάνι σε χωράφι με σιτάρι.

Οι Νότιοι σφαγιάστηκαν. Ήταν το σημείο καμπής του πολέμου μεταξύ των πολιτειών που έμεινε γνωστός στον κόσμο ως «εμφύλιος».

Ο στρατηγός James Longstreet ήταν δυσαρεστημένος με την εντολή του Στρατηγού Robert E. Lee να επιτεθεί εναντίον των θέσεων της Ένωσης. Όταν ήρθε η ώρα για αυτόν να δώσει την εντολή στον George Pickett να οδηγήσει τους άνδρες του σε αυτό το σφαγείο, απλά δεν μπορούσε να πει τις λέξεις. Απλώς κούνησε το σκυμμένο του κεφάλι. Ο Pickett διέταξε τους άνδρες του να πορευτούν στο φράγμα του θανάτου.

Σε λιγότερο από μία ώρα τα πάντα τέλειωσαν. Το πεδίο της μάχης ήταν γεμάτο με Νότιους νεκρούς. Πάνω από τη μισή δύναμη του Pickett κείτονταν νεκροί ... πάνω από τρεις χιλιάδες άνδρες. Όλοι οι 15 διοικητές συνταγμάτων, μεταξύ των οποίων δύο Ταξίαρχοι και έξι συνταγματάρχες ήταν νεκροί. Οι δεξιότητές τους, η εμπειρία τους, χάθηκαν για πάντα.

Όταν ο George Pickett πήγε τελικά στον Lee, εκείνος τον διέταξε να προετοιμάσει την ταξιαρχία του για μια πιθανή αντεπίθεση της Ένωσης. Ο Pickett απάντησε στον Lee: «Κύριε. Δεν έχω καμία ταξιαρχία!»

Ο Pickett δεν συγχώρεσε ποτέ τον Lee.

Οι δυνάμεις της Ένωσης δεν έκαναν αντεπίθεση – οι διοικητές τους δεν επιθυμούσαν να αντιμετωπίσουν τις ακόμη ισχυρές συνομόσπονδες δυνάμεις, ούτε το συνομόσπονδο πυροβολικό στο Seminary Ridge.

Το επόμενο πρωί, το πρωί της 4ης Ιουλίου 1863, ξημέρωσε ένας σκοτεινός και δυσοίωνος ουρανός που γρήγορα άνοιξε με χείμαρρους βροχής. Ο Lee άρπαξε την ευκαιρία και οι στρατιώτες οπισθοχώρησαν.

Το Gettysburg πονάει ακόμα.

Στην τοποθεσία της ιστορικής μάχης σήμερα στους ιστούς των σημαιών υπάρχει η “Stars and Stripes”, η σημαία των ΗΠΑ. Ακριβώς κάτω από το «Old Glory» είναι η σημαία της πολιτείας της Βόρειας Καρολίνας, και ακριβώς από κάτω η συνομόσπονδη πολεμική σημαία, η σημαία καμίας χώρας και καμίας πολιτείας, όμως αυτή ήταν η σημαία κάτω υπό την οποία ηρωικοί άνδρες βάδισαν, πολέμησαν και πέθαναν.

Τα παιδιά σήμερα στις ΗΠΑ διδάσκονται μια "αναθεωρητική ιστορία" για αυτό το μοναδικό τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Γενιά με γενιά παιδιών στις ΗΠΑ έχουν οδηγηθεί μακριά από τις ρίζες τους και σήμερα τα παιδιά στο Νότο, δεν ξέρουν ποια είναι και τι είναι. Δεν γνωρίζουν την κληρονομιά τους.

Αν και η ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, και οι άνθρωποι των ΗΠΑ, είναι ‘πολύχρωμοι’, η ιστορία στο νότιο τμήμα της χώρας είναι ακόμη πιο πολύχρωμη. Εγκατεστημένοι κυρίως Σκωτσέζοι και Ιρλανδοί, με Γάλλους Ουγενότους κατά μήκος των νοτιοανατολικών ακτών, οι πρώτοι άνθρωποι του Νότου έκανα πάντα αισθητή τη διαφορά μεταξύ αυτών και των κατοίκων του Βορά.

Ο Νότος ήταν μια αγροτική γη… μια γη για αγρότες. Ο Βορράς ήταν βιομηχανικός ... μια γη για τα εργοστάσια και τους μετανάστες εργαζόμενους, κυρίως, από τη Βόρεια Ευρώπη.

Οι καιρικές συνθήκες ήταν διαφορετικές, τα ρούχα στο Νότο ήταν διαφορετικά από εκείνα του βορρά. Η ιδιομορφίες του λόγου του Southron (Νότιου) έγινε το σημάδι κατατεθέν  του.

Ο Νότος ευημερούσε πιο πολύ από το Βορρά. Με το ξέσπασμα του «εμφύλιου» πολέμου το ακαθάριστο εθνικό προϊόν του Νότου ήταν τρεις φορές μεγαλύτερο από εκείνο του Βορρά.

Ο Βοράς απαιτούσε όλο και πιο πολλά νότια χρήματα για να τρέχει η κυβέρνηση και έβαζε φόρους κατά του Νότου και του εμπορίου του Νότου με την Ευρώπη μέχρι που οι άνθρωποι στο Νότο, είπαν: "αρκετά". Η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν έκανε πίσω και ο Νότος αποχώρισε από την επιχείρηση με τις ΗΠΑ και διαμόρφωσε τη δική του χώρα, τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής (Confederate States of America).

Η συνομοσπονδία είχε ένα Κογκρέσο, ένα Πρόεδρο, ένα στρατό, καθώς και Ναυτικό και μια έκταση γης, και πληθυσμό, πολύ μεγαλύτερο από ότι από οι 13 αρχικές αποικίες. Επιπλέον, ο Νότος είχε ... τα χρήματα. Χωρίς τα χρήματα του Νότου η κυβέρνηση των ΗΠΑ κατέρρεε.

Και έτσι, οι ΗΠΑ εισέβαλαν στις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής. (δες κι εδώ)

Φυσικά, οι ΗΠΑ δεν αποφάσισαν να μπουν στον πόλεμο για… να ελευθερώσουν τους μαύρους δούλους. Η δουλεία ρίχτηκε ως σύνθημα αργότερα ... αλλά, κατά την έναρξη του πολέμου, η δουλεία, στο Νότο, δεν ήταν το ζητούμενο. Στην πραγματικότητα, ο Λίνκολν είχε πει δημοσίως ότι δεν ήταν κατά της δουλείας.

Το πρώτο βόλι έπεσε το 1861. Η Διακήρυξη της Χειραφέτησης δεν είχε τεθεί σε ισχύ μέχρι την 1η Ιανουαρίου του 1863. Η κατάργηση της δουλείας, πέρασε στη Γερουσία τον Απρίλιο το 1864, αλλά ηττήθηκε με 95-66 την πρώτη φορά που πήγε στη Βουλή των Αντιπροσώπων, τον Ιούνιο. Πήρε στο Σώμα έξι μήνες πριν επανεξετάσει την τροπολογία και την εγκρίνει με ψήφους 119-56 στις 31 Ιανουαρίου 1865. Ο πόλεμος τελείωσε στο Appomattox της Βιρτζίνια, τον Απρίλιο του 1865.

Τα τέσσερα χρόνια της αναταραχής άφησαν τα σημάδια τους επάνω στο Νότο, ο οποίος ποτέ δεν επούλωσε τις πληγές του. Η Βόρεια Καρολίνα, για παράδειγμα, έχασε 40.000 από τους άνδρες της στον πόλεμο. Οι ΗΠΑ πολέμησαν στο Βιετνάμ για σχεδόν δέκα χρόνια. Έχασαν σε 10 χρόνια 58.000 άνδρες. Συγκρίνετε αυτό τον αριθμό με τους 40.000 νεκρούς της Καρολίνα ... σε μόλις τέσσερα χρόνια. Ο πληθυσμός του Νότου σχεδόν απογυμνώθηκε από τους νέους άνδρες ... για μια γενιά.

Οι νότιοι άνδρες που επέζησαν γύρισαν σπίτι σε μια κατεστραμμένη γη. Ότι κατορθώθηκε στα 80 χρόνια από τότε που οι παππούδες τους είχαν πολεμήσει τους Βρετανούς για την ανεξαρτησία, είχε χαθεί. Πολλοί δεν είχαν δυνάμεις να ξεκινήσουν από την αρχή, κι έτσι μάζεψαν τις οικογένειές τους και πήγαν δυτικά.

Εκείνοι που έμειναν στράφηκαν προς τη σκληρή δουλειά της ανοικοδόμησης μιας κοινωνίας, η οποία είχε καταστραφεί ολοσχερώς. Ο Νότος συνεχίζει να ανοικοδομεί από τότε.

Όμως, τα σημάδια είναι ακόμα εμφανή στο Νότο, αν όχι στα κτίρια και τα τοπία, σίγουρα όμως στις ψυχές. Δεδομένου ότι είναι το μόνο μέρος που οι ΗΠΑ εισέβαλαν και κατέκτησαν και κατέλαβαν, οι Νότιοι έχουν μια μεγαλύτερη αίσθηση της ελευθερίας.

Όμως δεν επιτρέπεται να μιλάνε για τα «παλιά».. Δεν μπορούν να θυμηθούν τους ήρωες τους που έδωσαν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους και την χώρα τους ... τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής. Οι ουλές είναι ακόμα νωπές. Όποιος τις αγγίξει θα το καταλάβει.

Τα σημάδια είναι βαθιά στο Νότο. Υπάρχει οργή που ξεχειλίζει όταν το καλό  όνομα αυτών των υπερασπιστών της ελευθερίας σπιλώνεται από κάποιο άσχετο, ‘πολιτικώς ορθό’ άτομο.

Μια βόλτα μέσα από ένα νεκροταφείο μιας εκκλησίας στο Νότο μπορεί να είναι ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Κοιτάζοντας τις ημερομηνίες και τις στρατιωτικές τάξεις, σκαλισμένες στις επιτύμβιες στήλες των νότιων ηρώων γυρνάμε πίσω στις ημέρες των Νότιων Ιπποτών με τα γκρι, που βάδιζαν χιλιόμετρο το χιλιόμετρο με ματωμένα πόδια, με κουρέλια για στολές και με άδειο στομάχι, και κατάφεραν ξανά και ξανά, να νικήσουν, να τρομάξουν και να ρεζιλέψουν ένα πολυπληθέστερο και καλύτερα εξοπλισμένο στρατό, ένα στρατό μιας ανατέλλουσας «υπερδύναμης». Του American Imperium.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή