Η Ανδρόγυνη Τάξη Πραγμάτων

Φεμινισμός, ομοφυλοφιλικό κίνημα και η κατάργηση του Φύλου

plus: Γνωστικισμός, CIA, μαρξιστές, Ροκφέλερ και το «όραμα» της Νέας Τάξης

ΚΟ: 1. Για να καταλάβεις καλύτερα το παρακάτω άρθρο, πρέπει να έχεις υπ’ όψιν σου ότι τα τελευταία χρόνια εντείνονται οι προσπάθειες από τους χειραγωγούς της μάζας (media, τύπος, κόσμος θεάματος, πολιτικοί, ΜΚΟ, εκπαιδευτικό σύστημα κλπ) με την αρωγή των ποικιλώνυμων πρόθυμων ηλίθιων, να εμπεδωθεί στις μάζες η θεωρία του διαχωρισμού του φύλου σε «βιολογικό» και «κοινωνικό». Στα αγγλικά οι λέξεις είναι δύο: “sex” και “gender”, οι οποίες στα ελληνικά αποδίδονται και οι δύο ως «φύλο». (Αν και η δεύτερη και ως «γένος»). Σύμφωνα με τη νεοταξική κοινωνική μηχανική που προσπαθεί να αλλάξει τα μυαλά μας και την γλώσσα μας (συνήθως προηγείται το δεύτερο για να πετύχει η αλλαγή του πρώτου) το «βιολογικό» φύλο είναι αυτό με το οποίο γεννιόμαστε και περιγράφει το σώμα μας (αντρικά και γυναικεία γεννητικά όργανα). Το «κοινωνικό» όμως φύλο αναφέρεται στο φύλο το οποίο «νιώθει» κάποιος ότι είναι ή ενεργεί σύμφωνα με αυτό. Η «προσωπική αντίληψη» που έχει ένα άτομο για το φύλο του, αναφέρεται και ως «ταυτότητα φύλου». Το «κοινωνικό» φύλο σύμφωνα με την θεωρία αυτή, έχει «κατασκευαστεί» πολιτισμικά και κοινωνικά (με στερεότυπα που πρέπει να καταργηθούν, όχι μόνο ως «ξεπερασμένα», αλλά και ως «βλαβερά», όπως «οι άνδρες δεν κλαίνε», «οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες», «αγορίστικα» και «κοριτσίστικα» παιχνίδια κλπ). Δεν απαιτείται ο άνθρωπος να έχει υποβληθεί σε εγχείρηση της λεγόμενης «αλλαγής φύλου». Αρκεί να «νιώθει» ότι ανήκει στο άλλο φύλο και να «ενεργεί» σύμφωνα με αυτό. (Δεν είναι επίσης, απαραίτητο ότι θα ντύνεται με τα ρούχα του αντίθετου «βιολογικού» φύλου). Βέβαια, υπάρχουν δυτικές κυβερνήσεις – π.χ. Αυστραλία- που δέχονται ακόμα και τον ισχυρισμό ενός ατόμου ότι δεν έχει κανένα φύλο, είναι «ά-φυλο» άτομο. Το πόσο έχει προχωρήσει αυτή θεωρία αποδεικνύεται ότι στην Αμερική πλέον μπορεί ένας άντρας που «νιώθει» γυναίκα να πηγαίνει σε γυναικείες τουαλέτες ή αποδυτήρια και το αντίθετο. Κάθε άρνηση σε μια τέτοια επιθυμία συνιστά «διάκριση» που τιμωρείται ποινικά. Επίσης «προοδευτικά» σχολεία δεν επιτρέπουν πλέον να αποκαλούνται οι μαθητές «αγόρια» και «κορίτσια». Η ακραία ερμηνεία αυτής της θεωρίας είναι ότι δεν υπάρχει καν βιολογικό φύλο (sex), υπάρχει μόνο κοινωνικό φύλο (gender)! Με μαθηματική ακρίβεια εκεί οδηγείται ο δυτικός κόσμος. Χαρακτηριστικό απόφθεγμα της θεωρίας αυτής είναι η παρακάτω: «Η πρώτη ερώτηση που συνήθως τίθεται σε νέους γονείς είναι: Κορίτσι ή αγόρι; Υπάρχει μια θαυμάσια απάντηση που μπορούμε να δώσουμε: Δεν ξέρουμε, δεν μας το είπε ακόμη!»... Η φράση ανήκει «στην» εβραϊκής καταγωγής αμερικανίδα «θεωρητική του φύλου/gender», Kate Bornstein (που γεννήθηκε άνδρας με το όνομα Albert Bornstein). Να ξέρεις ότι η έννοια της «Ταυτότητας Φύλου» έχει ήδη εισέλθει στην ελληνική νομοθεσία, αφού ο περιώνυμος «αντιρατσιστικός νόμος» μέσα στις υπόλοιπες κατηγορίες «ευπαθών» προστατεύεται πλέον από «διακρίσεις, μίσος ή βία» και τα πρόσωπα ή τις ομάδες προσώπων, που προσδιορίζονται με βάση όχι μόνο τον «σεξουαλικό προσανατολισμό», αλλά και την «ταυτότητα φύλου». Την ίδια ώρα σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες γονείς και ομάδες πολιτών αντιδρούν στην σταδιακή εισαγωγή και διδασκαλία στα σχολεία της λεγόμενης «ιδεολογίας του φύλου» (gender ideology), που σημαίνει το ίδιο. Όσοι αντιδρούν χαρακτηρίζονται από «συντηρητικοί» έως «μισαλλόδοξοι» μέχρι και «φασίστες». Προς τιμήν του ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα αν και αριστερός, επέκρινε την ιδεολογία του «φύλου», χαρακτηρίζοντάς την «παράλογη» και «πολύ επικίνδυνη». «Ότι δεν υπάρχουν άνδρες και γυναίκες εκ φύσεως, ότι το βιολογικό φύλο δεν καθορίζει τον άνδρα ή την γυναίκα, αλλά οι «κοινωνικές συνθήκες» και ότι κάποιος έχει το δικαίωμα να επιλέξει αν θα είναι άνδρας ή γυναίκα. Σας παρακαλώ! Ελάτε τώρα! Αυτό δεν αντέχει ούτε στην παραμικρή ανάλυση!», είπε.

2. Η λέξη “androgynous” είναι βέβαια ελληνική και αναφέρεται σε άτομα που συνδυάζουν αντρικά με θηλυκά χαρακτηριστικά. Πιο γνωστή λέξη σε εμάς είναι ο ερμαφροδιτισμός. Η λέξη πλέον θεωρείται «απαρχαιωμένη» και «προσβλητική». Ο ‘πολιτικά ορθός’ χαρακτηρισμός για ένα τέτοιο άτομο είναι «μεσοφυλικό».

Μετά από όλα αυτά, ίσως το παρακάτω άρθρο να μην σου θυμίζει «συνομωσιολογία».

ΥΓ. Αν και ένα μικρό κομμάτι του άρθρου αφαιρέθηκε, παραμένει κομματάκι μεγάλο. Έχει όμως «ζουμί» νομίζω. Κάποια σημεία τροποποιήθηκαν ελάχιστα. Ολόκληρο το άρθρο εδώ - σχετικό βίντεο εδώ

The Androgynous World Order: Feminism, the LGBTI Movement, and the Abolition of Gender - Των Paul & Phillip Collins / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Στην 44η Συνδιάσκεψη των Σωφρονιστικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ (ACA), που πραγματοποιήθηκε μεταξύ 15 έως 20 Αυγούστου 2014 στο Σολτ Λέικ Σίτι, παρουσιάστηκε ένα σεμινάριο που βασίστηκε σε ένα νόμο για την εξάλειψη των βιασμών στις φυλακές (Prison Rape Elimination Act) και τις επιπτώσεις του σε λεσβίες, γκέι, αμφισεξουαλικά, τρανσέξουαλ και διαφυλικά άτομα (LGBTI/ΛΟΑΤΔ) που βρίσκονται στις φυλακές. Τα άτομα που παρουσίασαν αυτή την ημερίδα είπαν ότι οι κρατούμενοι αυτών των «προσανατολισμών» έχουν αυξημένο κίνδυνο για σεξουαλική θυματοποίηση. Η επικεφαλής ομιλήτρια ήταν η Bernadette Brown, Ανώτερος Ειδικός Προγράμματος του Εθνικού Συμβουλίου για την Εγκληματικότητα και την Παραβατικότητα. Η Brown είναι, όπως έχει ομολογήσει η ίδια, ομοφυλόφιλη. Κατά την παρουσίασή της, η Brown ήταν κάθετη: «Το φύλο (gender) είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα».

Τέτοιος ακραίος ισχυρισμός, που στηρίζεται σε έναν υποτιθέμενο διαχωρισμό ανάμεσα στο (βιολογικό) φύλο (sex) και το (λεγόμενο κοινωνικό) φύλο (gender), δεν είναι σίγουρα κάτι νέο. Τα τελευταία χρόνια, ο διαχωρισμός αυτός έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό δημοφιλής από κοινωνικά και πολιτικά ενεργές φεμινίστριες. Αναγνωρίζοντας τις εξίσου επωφελείς συνέπειες της διχοτόμησης βιολογικού / κοινωνικού φύλου για το δικό τους κοινωνικό κίνημα, διάφορες οργανώσεις για τα LGBTI δικαιώματα έχουν υιοθετήσει αυτόν τον ισχυρισμό ως κεντρικό σκεπτικό για τις πολιτικές τους πλατφόρμες. Η υποστήριξη ενός τέτοιου επιχειρήματος είναι μια σιωπηρή προώθηση του ανδρογυνισμού ως κάτι το κανονικό. Με τη σειρά της, η προώθηση του ανδρογυνισμού μπορεί να εντοπιστεί αρκετά πίσω στο χρόνο, σε μια διαδεδομένη αρχαία αίρεση: τον Γνωστικισμό. Το ψευδεπίγραφο «Ευαγγέλιο του Θωμά» είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της παρουσίασης του ανδρόγυνου μοντέλου ως κάτι κανονικό. Στους ‘Λόγους 22’ του εν λόγω απόκρυφου ευαγγελίου, ο κατά τους Γνωστικούς Χριστός δείχνει την ανδρόγυνη φιγούρα ως την σωτηριώδη ένωση:

Ο "Γνωστικός Χριστός"

«Ο Ιησούς τους είπε, "Όταν κάνετε τα δύο ένα, και όταν κάνετε το εσωτερικό όπως το εξωτερικό και το εξωτερικό όπως το εσωτερικό, και το πάνω όπως το κάτω, και όταν το αρσενικό και το θηλυκό τα κάνετε ένα, έτσι ώστε το αρσενικό να μην είναι αρσενικό, ούτε το θηλυκό να είναι θηλυκό, όταν κάνετε οφθαλμούς στην θέση του οφθαλμού και χέρι στη θέση του χεριού, και πόδι στη θέση του ποδιού και εικόνα στην θέση της εικόνας, τότε θα εισέλθετε [στην βασίλεια]"».

 Σημείωση: Σύμφωνα επίσης με την Καμπάλα, (ιουδαϊκός μυστικισμός) ο "αρχέτυπος άνθρωπος", ο Adam Kadmon, (ξεχωριστός από τον βιβλικό Αδάμ) ήταν "ανδρόγυνος".

Ο Γνωστικισμός ήταν μια πολύμορφη φιλοσοφική και θρησκευτική κίνηση στο πλαίσιο του συγκρητισμού της εποχής, της τάσης δηλαδή ανάμιξης στοιχείων από διάφορες θρησκείες. Μίλησε για δύο θεούς: τον ‘αγαθό’ και τον ‘κακό’. Ο πρώτος, ο ‘αγαθός’, υπήρχε στο «Πλήρωμα», μαζί με μία θηλυκή θεϊκή αρχή, την Έννοια (την εσωτερική σκέψη) και απέκτησε θεϊκούς απογόνους (οι οποίοι αποκαλούνταν «Αιώνες») και ο άλλος ο κατώτερος, είναι ο θεός δημιουργός, ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Γνωστικισμός δίδαξε ότι η σωτηρία, δεν είναι η λύτρωση του ανθρώπου από την αμαρτία μέσω του Ιησού Χριστού, αλλά η λύτρωση του από την αποχαύνωση της απομόνωσης και της αποξένωσής του μέσα στο υλικό σύμπαν μέσω της - κατ’ αυτούς - «γνώσης».

Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα επαναστατικά κινήματα εντός των πλαισίων της νεωτερικότητας, ο φεμινισμός μπορεί να θεωρηθεί, όπως ο Γερμανο-Αμερικάνος φιλόσοφος και σύγχρονος Γνωστικός Eric Voegelin (φωτο) τον χαρακτήρισε, «μια Γνωστική πολιτική θρησκεία».

Κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα του Διαφωτισμού, ο θρησκευτικός Γνωστικισμός έγινε πολιτικός Γνωστικισμός. Καθώς ο θρησκευτικός Γνωστικισμός μεταμορφωνόταν σε πολιτικό Γνωστικισμό, το δυϊστικό πλαίσιο του αντιστράφηκε. Εκεί που ο αρχαίος Γνωστικισμός τιμούσε την υπερβατικότητα, ο νέος Γνωστικισμός τιμούσε την εμμένεια (την ιδιότητα του να είναι κάτι έμφυτο).

Η σχέση Γνωστικισμού - φεμινισμού γίνεται εμφανής από τα πειράματα της κίνησης στη θρησκευτική μηχανική. Η θεολόγος Rosemary Radford Ruether δηλώνει: "Η φεμινιστική θεολογία πρέπει να δημιουργήσει μια νέα βάση κειμένου, ένα νέο κανόνα ... Η φεμινιστική θεολογία δεν μπορεί να γίνει από την υπάρχουσα βάση της Χριστιανικής Βίβλου". Ποια είναι μία από τις κύριες πηγές έμπνευσης για την φεμινιστική θεολογία; Η απάντηση παρέχεται από τη Κορεάτισα φεμινίστρια θεολόγο Chung Hyun Kyung (Τσανγκ Χιουν Κιούνγκ - φώτο), που με ειλικρίνεια δηλώνει: "οι φεμινίστριες είναι ελεύθερες να χρησιμοποιούν τα αρχαία κείμενα των Γνωστικών, που αρχικά απορρίφθηκαν ως αιρετικά, επειδή ο χριστιανικός κανόνας δημιουργήθηκε από άνδρες» και ότι «οι γυναίκες δεν είναι υποχρεωμένες να δεχτούν ένα βιβλίο... του οποίου στην διαμόρφωση δεν είχαν μέρος». (Έχει ενδιαφέρον ότι η  προαναφερόμενη φανατική οικουμενίστρια Κορεάτισα θεολόγος αυτοπροσδιορίζεται ως «παγανίστρια - σαμανίστρια, οικο-φεμινίστρια, Βουδιστο-χριστιανή!» Διάβασε για τον θεολογικό της αχταρμά – «επίκληση» εδώ).

Σύμφωνα με τον Voegelin, η ανθρωποκεντρική σωτηριολογία των σύγχρονων Γνωστικών μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την επίφαση του νοήματος της απουσίας του Θεού. Άλλωστε, προκειμένου να δημιουργηθεί μια νέα τάξη πραγμάτων, πρέπει πρώτα κάποιος να υποκαταστήσει τον δημιουργό της παλαιάς. Αυτή η κοσμική αλλαγή καθεστώτος προβλέπει την απόλυτη επαναστατική πράξη: την θεοκτονία (deicide). Ο Voegelin επαναλαμβάνει:

«Για φανεί ότι έχει νόημα η δημιουργία ενός νέου κόσμου, το δεδομένο της τάξης της ύπαρξης πρέπει να σβηστεί. Η τάξη της ύπαρξης πρέπει να ερμηνευτεί μάλλον, ως ουσιαστικά ότι βρίσκεται υπό τον έλεγχο του ανθρώπου. Και παίρνοντας τον έλεγχο της ύπαρξης απαιτείται περαιτέρω η υπερβατική του καταγωγή να σβηστεί: απαιτείται η καρατόμηση της ύπαρξης - η δολοφονία του Θεού».

Η δολοφονία του Θεού είναι ακριβώς αυτό που η φεμινίστρια έχει κατά νου. Η εβραϊκής καταγωγής φεμινίστρια Naomi Goldenberg (φώτο) έχει δηλώσει: «Το φεμινιστικό κίνημα στη Δυτική κουλτούρα ασχολείται με την αργή εκτέλεση του Χριστού και του Ιεχωβά. Ωστόσο, πολύ λίγες γυναίκες και άνδρες που τώρα εργάζονται για την ισότητα των δύο φύλων μέσα στο Χριστιανισμό και τον Ιουδαϊσμό συνειδητοποιούν την έκταση της αιρέσεώς τους». Συνοψίζοντας τον φεμινιστικό στόχο της θεοκτονίας, η Goldenberg δηλώνει: «Εμείς οι γυναίκες πρόκειται να φέρουμε ένα τέλος στο Θεό».

Εκεί που οι αρχαίοι Γνωστικοί θέτουν την «Γνώση» (δηλαδή, τη μυστική γνώση) ως τον πυρήνα της ανθρωποκεντρικής σωτηριολογίας τους, οι φεμινίστριες θέτουν ένα μυθικό φωτισμένο ανδρόγυνο άτομο. Η ειρωνεία είναι ότι, ενώ το ανδρόγυνο συνδυάζει φαινομενικά αρσενικά και θηλυκά χαρακτηριστικά, οι φεμινίστριες εργάζονται ενεργά για να ληστέψουν από τις γυναίκες την θηλυκότητά τους. Αυτή η κλοπή γίνεται μέσα από το «διαζύγιο» του φύλου (gender) από το φύλο (sex). Ακριβώς όπως ο Γνωστικός έβλεπε το σύμπαν και την ιεραρχική του τάξη ως μια ψευδαίσθηση που προβλήθηκε από κάποιο κακόβουλο δημιουργό, η φεμινίστρια απεικονίζει τον ανδρισμό και τη θηλυκότητα ως συνθετικά κατασκευάσματα που επιβάλλονται στην ανθρωπότητα από κάποια χιμαιρική πατριαρχική τυραννία.

Η διακλάδωση του φύλου (sex) και του φύλου (gender) εξαρτάται από την παντοτινά συζητήσιμη διχοτόμηση της φύσης και της ανατροφής. Στο πλαίσιο πόλωσης του χάσματος sex/gender, το φύλο (sex) παρουσιάζεται ως ένα προϊόν της φύσης, ενώ το φύλο (gender) απεικονίζεται ως συνέπεια της ανατροφής. Ωστόσο, οι εξελίξεις στη νευροεπιστήμη καθιστούν τη διχοτομία φύση / ανατροφή αστήρικτη. Οι Darlene Francis και Daniela Kaufer δηλώνουν:

«Το αίνιγμα  “φύση εναντίον ανατροφής” (“nature vs nurture”) αναζωογονήθηκε όταν τα γονίδια αναγνωρίστηκαν ως μονάδες της κληρονομικότητας, που περιέχουν τις πληροφορίες που κατευθύνουν και επηρεάζουν την ανάπτυξη. Όταν το ανθρώπινο γονιδίωμα αλληλουχήθηκε το 2001, η ελπίδα ήταν ότι όλα αυτά τα ερωτήματα θα απαντιόντουσαν. Στη δεκαετία που μεσολάβησε, έχει καταστεί προφανές ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα ερωτήματα από ό, τι πριν. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν ότι η σωστή απάντηση δεν είναι "φύση" ή "ανατροφή", αλλά κάποιος συνδυασμός των δύο. Ωστόσο, επιστήμονες και λαϊκοί εξακολουθούν να ξοδεύουν πάρα πολύ χρόνο προσπαθώντας να ποσοτικοποιηθεί η σχετική σημασία της φύσης και της ανατροφής.

Οι πρόσφατες εξελίξεις στη νευροεπιστήμη κάνουν επιτακτική την ανάγκη να εγκαταλειφθεί η συζήτηση για τη φύση εναντίον της ανατροφής και να επικεντρωθούμε στην κατανόηση των μηχανισμών μέσω των οποίων τα γονίδια και το περιβάλλον διαρκώς περιπλέκονται σε όλη τη διάρκεια της ζωής ενός ατόμου» (“Beyond Nature vs. Nurture”).

Επειδή οι εξελίξεις στη νευροεπιστήμη γρήγορα εκτοπίζουν τη διχοτόμηση φύση / ανατροφή, είναι αυτονόητο ότι ο διαχωρισμός βιολογικού (sex) / κοινωνικού (gender) φύλου εξορίζεται μαζί της. Εάν η φύση και η ανατροφή δεν είναι διχοτομημένες, τότε το ίδιο ισχύει για το φύλο (sex) και το φύλο (gender). Έτσι, τα δύο τους δεν μπορεί να βρίσκονται μέσα στην ακραία πολικότητα κάποιου είδους δυαδικής αντιπολίτευσης. Μια τέτοια δυαδική αντιπολιτευτική έχει ως αποτέλεσμα  μια ορολογική σύγχυση τόσο όσον αφορά τις γενικές διαφορές μεταξύ των δύο φύλων όσο και τις εσωτερικές αποχρώσεις που προκύπτουν μέσα στο καθένα. Στο “Gender, Nature and Nurture”, ο Richard Lippa εφιστά την προσοχή σε αυτή την ορολογική σύγχυση:

«Μερικοί ερευνητές έχουν υποστηρίξει ότι η λέξη ‘sex’ θα πρέπει να χρησιμοποιείται για να δηλώσει τη βιολογική κατάσταση του ατόμου να είναι αρσενικό ή θηλυκό, ενώ η λέξη ‘gender’ θα πρέπει να χρησιμοποιείται για να αναφερθούν όλα τα κοινωνικά κατασκευασμένα και μαθημένα «αξεσουάρ» του φύλου, όπως χτένισμα, ενδυμασία, μη λεκτικές ιδιομορφίες, και ενδιαφέροντα. Ωστόσο, δεν είναι καθόλου σαφές ο βαθμός στον οποίο οι διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών οφείλονται σε βιολογικούς παράγοντες παρά σε πολιτιστικούς παράγοντες που έχουν διδαχθεί. Επιπλέον, η αδιάκριτη χρήση της λέξης ‘gender’ τείνει να συσκοτίσει τη διάκριση ανάμεσα σε δύο διαφορετικά θέματα: (α) τις διαφορές μεταξύ αρσενικών και θηλυκών και (β) τις ατομικές διαφορές στην αρρενωπότητα και η θηλυκότητα που συμβαίνουν μέσα σε κάθε φύλο».

Ο Lippa παρατηρεί ότι "η ίδια η έννοια του ‘gender’ ορίζεται εν μέρει από τις διαφορές μεταξύ των δύο φύλων, διαφορές στην ενδυμασία των ανδρών και των γυναικών, στον καλλωπισμό, στις επαγγελματικές επιλογές, στο στυλ επικοινωνίας, στην επιθετικότητα και στις μη λεκτικές συμπεριφορές». Πράγματι, οι διαφορές καθορίζουν το φύλο. Οι διαφορές αυτές περιλαμβάνουν βιολογικές διακρίσεις. Παρ’όλες τις σημασιολογικές ασκήσεις, ‘gender’ και ‘sex’ παραμένουν συνώνυμα. Αυτή η συνωνυμία αψηφά κάθε διάζευξη που οι «επαναστάτες του σεξ» επιθυμούν να επιβάλουν στα δύο. Ο διαχωρισμός που προσπαθούν να επιβάλλουν μεταξύ ‘gender’ και ‘sex’ είναι εντελώς αυθαίρετος και είναι σχεδιασμένος για να παρέχει στους «επαναστάτες του σεξ» ένα πρόσφορο βαθμό ελαστικότητας ώστε κάθε μορφή συνουσίας να μπορεί να δικαιολογηθεί.

Μέσω αυτής της ερμηνευτικής περαιτέρω, η βιολογία γίνεται ένα απλό «ατύχημα» της φύσης. Ότι κάποιος «συμβαίνει» να είναι αρσενικό ή θηλυκό συνέπεια τυφλών, άσκοπων δυνάμεων που του επιβλήθηκαν από μηχανήματα που αποτελούνται από κρέας. Κατά ειρωνικό τρόπο, οι υποστηρικτές μιας τέτοιας προοπτικής δίνουν συχνά τη σύμφωνη γνώμη τους στην εξελικτική θεωρία. Δεν έχει σημασία πόσο πολύ ένας εξελικτικός μπορεί να προβάλει αντιρρήσεις, το γεγονός είναι ότι η εξελικτική διαδικασία προσπαθεί να διασφαλίσει ένα τέλος (σκοπό). Είναι τρομερά δύσκολο να επικαλείσαι τυφλές, άσκοπες δυνάμεις, ενώ ταυτόχρονα να θέτεις ένα σύστημα τόσο περίπλοκου σχεδιασμού. Έτσι, ακόμη και αν η βιολογία είναι αποτέλεσμα εξέλιξης, οι βιολογικές ταξινομήσεις των αρσενικών και θηλυκών δύσκολα θα λογίζονται «ατυχήματα».

Επιπλέον, όσοι υποστηρίζουν ότι το σύμπαν και η ύπαρξη είναι χωρίς νόημα αντικρούουν τους εαυτούς τους. Από τη μία υποστηρίζουν ότι η ύπαρξη δεν έχει νόημα, αλλά η δική τους διακήρυξη έχει νόημα! Εάν το σύμπαν ήταν πραγματικά χωρίς νόημα, τότε δεν θα μπορούσε κανείς να εκφράσει ποτέ μια τέτοια άποψη με νόημα. Προφανώς, υπάρχει νόημα στο σύμπαν. Αυτή η εσωτερική αντίφαση διαψεύδει τα πραγματικά κίνητρα εκείνων που την επικαλούνται. Αυτά τα κίνητρα αρθρώνονται μάλλον με ειλικρίνεια από τον Aldous Huxley:

«Είχα κίνητρα για να μην θέλω ένα κόσμο με νόημα. Για μένα, όπως χωρίς αμφιβολία για τους περισσότερους από τους συγχρόνους μου, η φιλοσοφία του μη νοήματος ήταν ουσιαστικά ένα μέσο απελευθέρωσης. Η απελευθέρωση που επιθυμούσαμε ήταν ταυτόχρονα απελευθέρωση από ένα ορισμένο σύστημα ηθικής. Αντιδρούσαμε στην ηθική, διότι παρενέβαινε στη σεξουαλική μας ελευθερία».

Οι στόχοι των «ερωτικά εξεγερμένων» καθίστανται ανεκτοί από την «φιλοσοφία του μη νοήματος». Η διαίρεση του ‘sex’ και του ‘gender’ εξαρτάται από τέτοιες δυσ- τελεολογίες. Τελικά, η «φιλοσοφία του μη νοήματος» καμουφλάρει τους επαναστατικούς στόχους. Οι διάφορες φεμινιστικές και LGBTI οργανώσεις που σήμερα προσπαθούν εκ νέου να «πλάσουν» τον δυτικό πολιτισμό έχουν παρόμοιους  επαναστατικούς στόχους. Το γεγονός αυτό υπογραμμίζει ακόμη μια άλλη αντίφαση στην διχοτόμηση βιολογικού / κοινωνικού φύλου. Ο ισχυρισμός ότι το φύλο είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα αυτο-αντικρούεται, επειδή είναι κατ’ ουσίαν, το προϊόν των κινημάτων (ιδιαίτερα διάφορων φεμινιστικών και LGBTI οργανώσεων) που προωθούν το δικό τους σύνολο κοινωνικών δομών. Έτσι, αυτός ο ισχυρισμός από μόνος του είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα. Καθώς οι κοινωνικές δομές θεωρούνται ευμετάβλητες, στην καλύτερη περίπτωση και εγγενώς ψευδείς στη χειρότερη περίπτωση, πρέπει κανείς να συμπεράνει ότι η απεικόνιση του φύλου (gender) ως ένα κοινωνικό κατασκεύασμα καθίσταται αφόρητη από τα δικά της κριτήρια αποδοχής.

Πολλοί από όλο το πολιτικό φάσμα έχουν αντιληφθεί τον ρόλο του φεμινισμού ως παράγοντα καταστροφικών κοινωνικών αλλαγών. Πηγές τόσο ετερόκλητες από τον συντηρητικό ραδιοπαρουσιαστή Rush Limbaugh μέχρι την φεμινίστρια Camille Paglia έχουν σχολιάσει σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους το φεμινιστικό κίνημα, ιδίως ο φεμινισμός του «δεύτερου κύματος» που ξεκίνησε στη δεκαετία του 1960, προκάλεσε την σταδιακή αποσκίρτηση από τη σεξουαλική λογική και την διάβρωση της κοινωνικής σταθερότητας. Λίγοι, ωστόσο, έχουν γράψει ή έχουν μιλήσει για την καταγωγή του σύγχρονου φεμινισμού και το γεγονός ότι ο σύγχρονος φεμινισμός καλλιεργήθηκε στον αόρατο κόσμο της αποκλίνουσας ελίτ και στους  κύκλους παραβατικών «διανοούμενων».

Ο εκλιπών Aaron Russo (αριστερά) και ο Nicholas Rockefeller (δεξιά)

Ο Aaron Russo, ο φημισμένος αποθανών Αμερικανός παραγωγός ταινιών και σκηνοθέτης, ίσως να είχε μάθει ένα μέρος της κρυφής ιστορίας του φεμινισμού κατά τη διάρκεια συνομιλιών που είχε με τον Nicholas Rockefeller, μέλος της διαβόητης δυναστείας Ροκφέλερ (άρθρο εδώ - βίντεο εδώ). Μερικοί «αμφισβητίες» και «σκεπτικιστές» έχουν ισχυριστεί ότι ο Nicholas Rockefeller ήταν απλώς μια εφεύρεση της φαντασίας του Russo. Ο Νίκολας Ροκφέλερ, ωστόσο, είναι ένα πολύ πραγματικό πρόσωπο, όπως αποδεικνύεται από την ακόλουθη βιογραφία που παρέχεται από το Businessweek του Bloomberg:

«Ο κ Nicholas Rockefeller έχει υπηρετήσει ως διευθυντής της εταιρείας από τον Φεβρουάριο του 1999. Ο κ Rockefeller είναι δικηγόρος στο δικηγορικό γραφείο ‘Troop Meisinger Steuber Pasich Reddick & Tobey, LLP’ από τον Ιούνιο του 1997, πριν από τον οποίο είχε ιδιωτικό δικηγορικό γραφείο για δέκα χρόνια. Ο κ Ροκφέλερ υπηρετεί επίσης ως διαχειριστικός διευθυντής του ‘Rockvest Development Group’ και της θυγατρική του, το Διεθνές Ταμείο Rockefeller (Rockefeller International Fund), το οποίο εποπτεύει τις επενδύσεις στο χρηματιστήριο αξιών και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και διατηρεί ενεργό χαρτοφυλάκιο επιχειρηματικών κεφαλαίων. Ο κ Ροκφέλερ είναι επίσης πρόεδρος της ‘Rockefeller Asia’, μια εταιρεία χρηματοοικονομικών υπηρεσιών. Υπηρετεί ως μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής στο ‘RAND Center for Asia Pacific Policy’. Ο κ Rockefeller είναι μέλος των δικηγορικών συλλόγων της Καλιφόρνια και της Ουάσιγκτον και κατέχει διδακτορικό από την Νομική Σχολή του Yale. Ο κ Rockefeller είναι νομικός σύμβουλος της ‘The SHMNM Investment Trust’, που είναι σήμερα μέτοχος της Εταιρείας και η οποία συστάθηκε σύμφωνα με μία συμφωνία μετόχων μεταξύ του κ Nicholas Matzorkis και της ‘The Kushner-Locke Company’. Ο κ Ροκφέλερ εξελέγη διευθυντής της Εταιρείας με τη συμφωνία των μετόχων». (“Company Overview of RAND Center for Asia Pacific Policy: Nicholas Rockefeller”).

Εκτός από την απόδειξη ότι ο Nicholas Rockefeller δεν είναι μια μυθοπλασία, η βιογραφία του Businessweek δίνει επίσης στους αναγνώστες μια ιδέα της κατάστασης και της θέσης που κατέχει αυτό το συγκεκριμένο μέλος της δυναστείας των Rockefeller στους κύκλους της ελίτ. Ο Nicholas Rockefeller δεν είναι ένας επιχειρηματίας χαμηλού επιπέδου, όπως και πολλά άλλα μέλη της δυναστείας των Rockefeller, είναι μια σοβαρή κινητήρια δύναμη.

Σύμφωνα με τον Ρούσο, η «απελευθέρωση» των γυναικών ήρθε ως θέμα συζήτησης κατά τη διάρκεια μιας από τις επισκέψεις του στην κατοικία του Rockefeller. Ο Rockefeller φέρεται να ρώτησε τον Russo για την "Απελευθέρωση των Γυναικών" ("Women's Liberation") και ο Russo έδωσε την ευρέως αποδεκτή απάντηση, δηλώνοντας ότι η απελευθέρωση των γυναικών ήταν «για να έχουν οι γυναίκες το δικαίωμα να εργαστούν και να παίρνουν ίση αμοιβή με τους άνδρες, όπως ακριβώς κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου». Ο Russo ισχυρίστηκε ότι Ροκφέλερ άρχισε να γελάει με την απάντησή του και τον αποκάλεσε «ηλίθιο» (idiot). Ο Rockefeller είπε τότε στον Russo ότι η δυναστεία Ροκφέλερ είχε χρηματοδοτήσει το κίνημα «Απελευθέρωσης των Γυναικών» έχοντας δύο στόχους στο μυαλό. Ο πρώτος στόχος, σύμφωνα με τον Russo, ήταν να φέρει τις γυναίκες στο εργατικό δυναμικό, έτσι ώστε ένα μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού να μπορεί να φορολογηθεί. Ο δεύτερος στόχος, ισχυρίστηκε ο Russo, ήταν να διαλυθεί η παραδοσιακή πυρηνική οικογένεια, έτσι ώστε τα παιδιά να αρχίσουν να βλέπουν το κράτος ως οικογένειά τους.

Η Κοινότητα Υπηρεσιών Πληροφοριών (Intelligence Community, IC) φαίνεται να έχει διαδραματίσει έναν σημαντικό ρόλο στην εκστρατεία κοινωνικής μηχανικής που ο Rockefeller περιέγραφε στο Russo. Για πολλά χρόνια, η δυναστεία Ροκφέλερ ήταν βυθισμένη στον κόσμο των Πληροφοριών. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, δημιουργήθηκαν δεσμοί μεταξύ του Ιδρύματος Ροκφέλερ και των κύκλων των Υπηρεσιών Πληροφοριών. Ο συγγραφέας Frances Stonor Saunders μοιράζεται μερικές από τις λεπτομέρειες που αφορούν αυτόν τον ανίερο γάμο:

«Η σύγκλιση ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των Ροκφέλερ και την κυβέρνηση των ΗΠΑ ξεπέρασε ακόμα εκείνη του Ιδρύματος Ford. Ο John Foster Dulles και αργότερα ο Dean Rusk από την προεδρία του Ιδρύματος Ροκφέλερ έγιναν υπουργοί Εξωτερικών των ΗΠΑ. Άλλα βαριά ονόματα τη εποχής του Ψυχρού Πολέμου, όπως ο John J. McCloy και ο Robert A. Lovett είχαν εξέχουσες θέσεις ως εντολοδόχοι των Rockefeller. Η κεντρική θέση του Nelson Rockefeller εγγυάται μια στενή σχέση με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες: ο ίδιος ήταν υπεύθυνος όλων των πληροφοριών στη Λατινική Αμερική κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αργότερα, ο συνεργάτης του στη Βραζιλία, συνταγματάρχης J.C. King έγινε επικεφαλής της CIA των παράνομων δραστηριοτήτων στο δυτικό ημισφαίριο. Όταν ο Νέλσον Ροκφέλερ διορίστηκε από τον Αϊζενχάουερ στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (National Security Council - NSC) το 1954, η δουλειά του ήταν να εγκρίνει διάφορες μυστικές επιχειρήσεις. Αν χρειαζόταν οποιαδήποτε επιπλέον πληροφορία σχετικά με τις δραστηριότητες της CIA, θα μπορούσε απλώς να ρωτήσει τον παλιό του φίλο Allen Dulles για άμεση ενημέρωση. Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες δραστηριότητες ήταν το πρόγραμμα MK-ULTRA (ή “Manchurian Candidate”) το πρόγραμμα της CIA της έρευνας για τον έλεγχο του μυαλού - κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950. Αυτή η έρευνα υποστηρίχθηκε από τις επιχορηγήσεις του Ιδρύματος Ροκφέλερ.

Διοικώντας την δική του υπηρεσία πληροφοριών κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Νέλσον Ροκφέλερ ήταν απών από τις τάξεις της OSS (πρόδρομος της CIA) και μάλιστα είχε μια δια βίου έχθρα με τον William Donovan. Αλλά δεν υπήρχε καμία προκατάληψη κατά των βετεράνων της OSS, οι οποίοι είχαν προσληφθεί στο Ίδρυμα Ροκφέλερ κατά δεκάδες. Το 1950, ο Charles B. Fahs, πρώην OSS, έγινε επικεφαλής του τμήματος των ανθρωπιστικών σπουδών του ιδρύματος. Ο βοηθός του ήταν ένας άλλος βετεράνος της OSS ονόματι Chadbourne Gilpatric, που έφτασε εκεί απευθείας από τη CIA».

Η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA) έπαιξε μεγάλο ρόλο στην άνοδο ενός από τα κορυφαία ονόματα του δεύτερου κύματος του φεμινισμού: της Gloria Steinem (φωτο - για την σχέση της εβραϊκής καταγωγής Steinem – CIA διάβασε εδώ). Η CIA βρέθηκε στον δρόμο της Steinem το φθινόπωρο του 1958, μια περίοδο όπου η πορεία της δεν έδειχνε τίποτε σπουδαίο. Η Steinem είχε πρόσφατα επιστρέψει από ένα ταξίδι υποτροφίας στην Ινδία. Κατά την παραμονή της στην Ινδία, η Steinem "είχε γίνει φίλη με την Indira Gandhi και τη χήρα του επαναστάτη ανθρωπιστή M.N. Roy". Παρόλα αυτά δεν είχε καμία κοινωνική ανύψωση. Σύμφωνα με τον συγγραφέα Hugh Wilford, η Steinem "είχε δυσκολία να βρει μια ικανοποιητική δουλειά". Η Steinem "κατέληξε να κοιμάται στα πατώματα των διαμερισμάτων φίλων, ενώ αναζητούσε μια δουλειά στη Νέα Υόρκη".

Ήταν σε αυτό το χαμηλό σημείο στη ζωή της Steinem που ο Clive S. Gray εμφανίστηκε για να ανοίξει τις πόρτες της ευκαιρίας. Η Steinem συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Gray στο Δελχί, "όπου δήθεν εργάζονταν για τη διδακτορική διατριβή στο ινδικό σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης". Στην πραγματικότητα, ο Gray δούλευε για τη CIA, για τον "εντοπισμό ταλέντων πιθανών πρακτόρων στο φοιτητικό κίνημα". Ο Gray ζήτησε από την Steinem να είναι επικεφαλής στην Ανεξάρτητη Υπηρεσία Πληροφόρησης (Independent Service for Information, ISI) για το Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βιέννη (ISI), το οποίο ο Wilford περιγράφει μια "σημαντική χρηματοδοτούμενη από τη CIA φοιτητική επιχείρηση που ξεκίνησε το 1957 με στόχο τη διάσωση της νεολαίας του Τρίτου Κόσμου από τα νύχια της κομμουνιστικής προπαγάνδας". Ο Gray και οι άλλοι ιδρυτές της ISI ήταν πρώην αξιωματικοί της NSA που ήλπιζαν να επηρεάσουν τα ευαίσθητα, νεανικά μυαλά των συμμετεχόντων στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών της Βιέννης, μια εκδήλωση προγραμματισμένη από τον επικεφαλής της KGB και πρώην ηγετική μορφή των φοιτητών Alexander Sheljepin. Σύμφωνα με τον Wilford, η πρόταση του Gray ήταν πάρα πολύ καλή για να την αρνηθεί η Steinem:

«Η πρόταση αμέσως άρεσε στην Steinem, όχι μόνο γιατί σήμαινε αμειβόμενη εργασία, αλλά επειδή προσέφερε επίσης μια διέξοδο για το πολιτικό ιδεαλισμό που ξύπνησε μέσα της με την εμπειρία της Ινδίας και αμέσως μετά την πρόσκληση του Gray συναντήθηκε στη Νέα Υόρκη με έναν άλλο πρώην πρόεδρο της NSA που είχε γίνει αξιωματικός της CIA, τον Harry Lunn (ο οποίος, όπως και οι περισσότεροι άλλοι νέοι που γνώριζε, αμέσως την ερωτεύτηκε). Στη συνέχεια ταξίδεψε στο Κέιμπριτζ, για να δώσει συνέντευξη σε δύο πρώην αντιπροέδρους της NSA για τις Διεθνείς Υποθέσεις, τον Len Bebchick και τον Paul E. Sigmund, Jr. και τον δικηγόρο της Βοστώνης George Abrams. Κατά τον Ιανουάριο του 1959 είχε αναλάβει τη θέση του διευθυντή της ISI, με γραφεία στην Harward Yard Harward και ένα μισθό 100 δολάρια την εβδομάδα, συν 5 $ κάθε ημέρα, "διότι τα ενοίκια στο Cambridge ήταν τόσο ακριβά".

Ο Ομπάμα βραβεύει την Steinem..

Η Steinem δεν ήταν κάποια ανυποψίαστη πράκτορας ή κάποια που την είχαν κοροϊδέψει. Είχε επίγνωση του γεγονότος ότι η CIA ήταν ο καθοδηγητής της. Ο Wilford λέει:

«Όσο για την Steinem, αυτή ήταν ενήμερη, από όταν άρχισε να κάνει ερωτήσεις σχετικά με τη χρηματοδότηση της ISI και οι μυστικοί αξιωματικοί της CIA της εξήγησαν ότι οι μεγιστάνες της Βοστώνης και τα ιδρύματα που φέρονταν ότι επιδοτούσαν το εγχείρημα ήταν στην πραγματικότητα χρήματα που διοχετεύονταν από μυστικό επίσημο ταμείο».

Στις επόμενες εβδομάδες μέχρι το φεστιβάλ, η Steinem και το προσωπικό της ISI έστειλε φυλλάδια και ενημερωτικά δελτία στους φοιτητές που σχεδίαζαν να παρακολουθήσουν το φεστιβάλ. Βοηθός της Steinem ήταν το διοικητικό στέλεχος της Time, Inc., C.D. Jackson, αυθεντία του ψυχολογικού πολέμου, που κρυφά προσφέρθηκε να συντονίσει μια μαζική εκστρατεία προπαγάνδας κατά του φεστιβάλ για λογαριασμό της CIA, με τη συμμετοχή του Radio Free Europe, δημοσιογράφους του Time και υπουργούς της Αυστρίας". Όταν το CBS ακύρωσε τα σχέδια για μία ώρα ντοκιμαντέρ για το φεστιβάλ, ο Jackson πήγε να βοηθήσει την Steinem, προσπαθώντας να πείσουν τον διευθυντή του CBS Φρανκ Στάντον να επανεξετάσει το θέμα. Ο Τζάκσον είχε πολύ επιτυχία στο να κερδίζει στήριξη στις προσπάθειες του ISI για το φεστιβάλ.

Πολλοί αριστεροί ερευνητές έχουν απεικόνισε τη CIA ως μια ομάδα από αρχι-συντηρητικούς που κλίνουν προς το φασισμό. Η σχέση της Steinem με τη CIA, ωστόσο, δίνει μια διαφορετική εικόνα. Όταν μίλησε στην Washington Post σχετικά με τη σχέση της με τη CIA, η Steinem δήλωσε, «Από την εμπειρία μου, η Υπηρεσία ήταν εντελώς διαφορετική από την εικόνα που έχει ο κόσμος. Ήταν φιλελεύθερη (liberal) μη βίαιη και έντιμη». Μιλώντας για το Φεστιβάλ Νεολαίας της Βιέννης, η Steinem είπε στους New York Times, "ήμουν ευτυχής που βρήκα μερικούς liberals στην κυβέρνηση εκείνες τις ημέρες που ήταν διορατικοί και νοιαζόταν αρκετά να έχουν Αμερικάνους όλων των πολιτικών απόψεων στο φεστιβάλ". Η Steinem είδε φαινομενικά μια «μικρή διαφορά» ανάμεσα στο ριζοσπαστικό μήνυμά της και τις πεποιθήσεις που είχαν πολλοί στους κόλπους της CIA.

Ενώ ήταν αντι-σοβιετική, η CIA δεν ήταν κατ’ ανάγκη σε αντίθεση με ριζοσπαστικές και επαναστατικές ιδέες. Η στενή συνεργασία της CIA με την Steinem (φωτο) καταδεικνύει σαφώς αυτό το σημείο. Δεν φαίνεται να ενοχλούσε στο ελάχιστο την CIA ότι η Steinem επεδίωκε να καταργήσει τον παραδοσιακό γάμο και την πυρηνική οικογένεια. Η Υπηρεσία δεν φαίνεται να την πείραζε αν οι άνθρωποι γίνονταν ριζοσπαστικοί, εφ’ όσον έλεγχε την εκστρατεία της ριζοσπαστικοποίησης και επέλεγε την επαναστατική θεωρία που θα διαδίδονταν.

Η CIA είχε μια γενιά ριζοσπαστικών μεταξύ των οποίων ήταν ακόμη και ένας άνθρωπος του θεάματος με μαρξιστικές ιδέες. Αυτή η γενιά άρχισε να αναπτύσσεται από τον πρόδρομο της CIA, την OSS. Ο στρατηγός William "Wild Bill" Donovan (φωτο), ο επικεφαλής της OSS, δεν είχε πρόβλημα με τη χρησιμοποίηση κομμουνιστών. Ο Donovan δικαιολόγησε την απασχόληση κομμουνιστών επικαλούμενος την απειλή των δυνάμεων του Άξονα. Θα έπρεπε να εξασφαλιστεί, υποστήριξε ο Ντόνοβαν, η νίκη των Συμμάχων, πάση θυσία. Για το Ντόνοβαν, οι ανησυχίες για την ανατροπή από τους κομμουνιστές έπρεπε να υποβαθμιστεί μπροστά στον μεγαλύτερο στόχο της νίκης στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Ντόνοβαν είπε ακόμη σε έναν βοηθό της OSS, «θα έβαζα τον Στάλιν στην κατάσταση μισθοδοσίας της OSS, αν πίστευα ότι θα μας βοηθήσει να νικήσουμε τον Χίτλερ». Το αποτέλεσμα αυτής της σκέψης ήταν μια OSS που ήταν «πολύ ανεκτική στην αριστερά». Στρατηγικές και ευαίσθητες θέσεις στην υπηρεσία πληροφοριών για κομμουνιστές ή μαρξιστές κατά την διάρκεια του πολέμου δεν ήταν κάτι εξωπραγματικό. Ο συγγραφέας Richard Harris Smith αναφέρει:

«Ένας πρώην κομμουνιστής σωστά δήλωσε: ‘Στο Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών ... η απασχόληση φιλο-κομμουνιστών εγκρίθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα με την προϋπόθεση ότι αυτοί ήταν κατάλληλοι για τις συγκεκριμένες θέσεις εργασίας.’ Η OSS συχνά καλοδεχόταν τις υπηρεσίες των μαρξιστών, εφ’ όσον δεν έκαναν καμία προσπάθεια να κρύψουν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις».

Ο Donovan, όχι μόνο έκανε τα στραβά μάτια στους κομμουνιστικές διασυνδέσεις των εργαζομένων στην OSS, αλλά ο ίδιος ενεργά αναζήτησε κομμουνιστές να προσλάβει και να απασχολήσει. Σε ένα σημείο, το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών (FBI) "παρουσίασε θριαμβευτικά στο στρατηγό τους φακέλους των τριών υπαλλήλων της OSS που είχαν σχέσεις με το Κομμουνιστικό Κόμμα και απαίτησε την αποπομπή τους από την οργάνωση". Ως απάντηση προς τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν από το FBI, ο Donovan δήλωσε, «ξέρω ότι είναι κομμουνιστές. Για αυτό τους προσέλαβα». Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η OSS έγινε CIA.

Με μια τέτοια επαναστατική και ριζοσπαστική γενιά, δεν είναι καθόλου έκπληξη το γεγονός ότι η Υπηρεσία απασχολούσε την Steinem, μια ριζοσπαστική φεμινίστρια-ακτιβίστρια που παρουσίαζε την ηθική και την παραδοσιοκρατία ως μηχανορραφίες της ανδρικής καταπίεσης. Ενώ τόσο η CIA όσο και η Steinem ήταν αντίθετοι με τη Σοβιετική Ένωση, δεν ήταν κατ’ ανάγκη αντίθετοι προς τον μαρξισμό. Όπως και η CIA στην οποία υπηρέτησε, η Steinem είχε υιοθετήσει μαρξιστική έννοιες και ιδέες. Η Steinem παραδέχτηκε μάλιστα ότι η αντίθεσή της στην αντικομμουνιστική σταυροφορία του Ρεπουμπλικάνου γερουσιαστή Τζόζεφ Μακάρθι την οδήγησε να υιοθετήσει το μαρξισμό. Ο Πολιτιστικός Μαρξισμός (aka: Πολιτική Ορθότητα) ήταν ένα σημαντικό στοιχείο της εκστρατείας κοινωνικής μηχανικής από τους Ροκφέλερ, CIA και Steinem.

Η επιλογή των συμμάχων από την Steinem είναι ιδιαίτερα ειρωνική υπό το φως του ενδημικού μισογυνισμού του συστήματος. Οι Ροκφέλερ, για παράδειγμα, δύσκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ότι είχαν ιδιαίτερη συμπάθεια για τα δεινά της σύγχρονης γυναίκας. Αν οι παρατηρήσεις του Nicholas Rockefeller στον Russo ήταν πραγματικές, τότε γίνεται οδυνηρά προφανές ότι τα κίνητρα της ολιγαρχικής δυναστείας για τη χρηματοδότηση της ανόδου του φεμινισμού ήταν καθαρά πραγματιστικά. Επιπλέον, ο φεμινισμός είχε γεννηθεί από τη μήτρα μιας μισογυνιστικής αντίληψης, μια παράδοξη πραγματικότητα που υπογραμμίζεται από τις Γνωστικές  εμπνεύσεις του κινήματος. Υπενθυμίζεται ότι, σύμφωνα με την Γνωστική θεωρία της Δημιουργία, η ανθρώπινη φυλή έχει ένα θηλυκό «Αιώνα» (Σοφία), να ευχαριστεί για το συλλογικό δίλημμα της. Η ελαττωματική συνείδηση που δήθεν κυριαρχεί πάνω από το εγγενώς διεφθαρμένο φυσικό σύμπαν προήλθε από τη δική της ύπαρξη. Μια τέτοια θεωρία δημιουργίας δεν είναι καθόλου κολακευτική για τις γυναίκες. Αυτός ο μισογυνισμός εκφράζεται ρητά από τη Γνωστική αναθεώρηση του Χριστού στο ψευδεπίγραφο «Ευαγγέλιο του Θωμά»:

«Ο Σίμων Πέτρος είπε σε όλους τους άλλους μαθητές, "Ας βγει η Μαρία Μαγδαληνή από ανάμεσά μας, γιατί οι γυναίκες δεν είναι άξιες της ζωής."

Ο Ιησούς είπε, «Βλέπε, ιδού, εγώ θα την οδηγήσω, έτσι ώστε να μπορώ να την κάνω αρσενικό, έτσι ώστε αυτή, επίσης, με το να γίνει αρσενικό να μπορεί να γίνει ένα ζωντανό πνεύμα που θα μοιάζει με εσάς τους άντρες. Γιατί κάθε γυναίκα που καθιστά τον εαυτό της ένα αρσενικό θα μπει στη Βασιλεία των Ουρανών».

Έτσι, ο φεμινισμός προήλθε από μια μισογυνιστική αίρεση. Προκαλεί κατάπληξη γιατί αυτή η εγγενώς μισανδρική ιδεολογία έχει τόσα πολλά κοινά με την μισογυνιστική τάξη στην οποία αντιτίθεται φαινομενικά. Τελικά, η ηγεμονία που επιδιώκεται από τα ολιγαρχικά συμφέροντα του συστήματος δεν ειδικεύεται στο φύλο. Ο ανδρογυνισμός προβλέπει όχι μόνο την καταστροφή της αρρενωπότητας, αλλά και της θηλυκότητας. Υπό αυτή την έννοια, ο μισανδρισμός και ο μισογυνισμός είναι απλώς το ενδιάμεσο στάδιο που οδηγεί στον ανδρογυνισμό. Η διαλεκτική ένταση μεταξύ των δύο έχει ως στόχο να υπονομεύσει σταδιακά το φύλο ως καθοριστικό παράγοντα της ανθρώπινης ταυτότητας. Επειδή η ταυτότητα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το φύλο, πρέπει να καταργηθεί. Άλλωστε, οι δουλοπάροικοι δεν έχουν καμία ανάγκη για προσωπική ταυτότητα. Η παγκόσμια τάξη που καθιερώνεται από την αποκλίνουσα ελίτ δεν θα κατοικείται από αρσενικά ή θηλυκά. Στο τέλος, εάν η αποκλίνουσα ελίτ συνειδητοποιήσει το εσχατολογικό της όραμα για τον κόσμο, θα κατοικηθεί από τη νέα μη-ανθρώπινη φυλή.-  Πηγή

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ:

Στο επεισόδιο 117 της σειράς ‘Star Trek: The Next Generation’ (1987-1994) με τον τίτλο "The Outcast" (‘Ο Εξόριστος’), ο διοικητής William Riker ερωτεύεται ένα εξωγήινο πλάσμα με το όνομα ‘Soren’, μέλος των ανδρόγυνων/ερμαφρόδιτων J'naii, μιας εξωγήινης φυλής που απορρίπτει τις διακρίσεις μεταξύ των φύλων και στιγματίζει κάθε άτομο που εμφανίζει προτιμήσεις προς το αρσενικό ή το θηλυκό. "Η ιδέα του φύλου", εξηγεί η/ο Soren στον Riker, «είναι προσβλητική για το λαό μου. Βλέπεις, παλαιότερα είχαμε δύο φύλα, όπως εσείς. Αλλά εξελιχθήκαμε σε μία ανώτερη μορφή ... Δεν θέλω να σε προσβάλω, αλλά στον πλανήτη μου έχουμε διδαχθεί ότι το φύλο είναι ... κάτι πρωτόγονο". Διάβασε σχετικό άρθρο με τους διαλόγους εδώ. 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ