Το ‘Charlie Hebdo’ και οι τρεις Ευρωπαίοι ψεύτες της “Ελευθερίας του Λόγου”

The New Observer / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

 

Ο ισχυρισμός των ηγετών της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Γερμανίας ότι η δολοφονική επίθεση στο κομμουνιστικό όργανο προπαγάνδας ‘Charlie Hebdo’ ήταν μια "επίθεση στην ελευθερία του λόγου" είναι ένα ψέμα και μια εξαπάτηση από τρεις κυβερνήσεις που έχουν ειδικευτεί στην καταστολή της "ελευθερίας του λόγου ".

Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ αναφέρθηκε, στη σκηνή της αρχικής επίθεσης, λέγοντας ότι οι δολοφονίες ήταν «μια πράξη εξαιρετικής βαρβαρότητας» που είχε «διαπραχθεί στο Παρίσι εναντίον μιας εφημερίδας. Ένα έντυπο, με άλλα λόγια, ένα όργανο της ελευθερίας του λόγου. Μια πράξη εναντίον δημοσιογράφων που πάντα ήθελαν να δείξουν ότι στη Γαλλία είναι δυνατό να υπερασπιστεί κάποιος τις ιδέες του και να ασκήσει τα δικαιώματά του που είναι εγγυημένα και προστατεύονται από την Δημοκρατία.

«Κανείς δεν μπορεί να επιτρέπεται να νομίζει ότι μπορεί να ξεφύγει με τέτοια πράγματα στη Γαλλία, και να χτυπήσει στην καρδιά των δημοκρατικών αξιών μέσω ενός από τους πυλώνες της, του ανεξάρτητου Τύπου», κατέληξε ο Hollande.

Στην πραγματικότητα, η Γαλλία διαθέτει το μεγαλύτερο αριθμό περιορισμών στην ελευθερία του λόγου από κάθε έθνος στην Ευρώπη, γεγονός το οποίο Ολάντ υποκριτικά κάνει ότι αγνοεί.

Η γαλλική κυβέρνηση εξακολουθεί να εφαρμόζει ένα νόμο που θεσπίστηκε το 1881, το «Νόμο για την Ελευθερία του Τύπου» (γαλλικά: Loi sur la Liberté de la Presse du 29 juillet 1881, που συχνά αποκαλείται Νόμος περί Τύπου του 1881). Το άρθρο 24 απαγορεύει σε οποιονδήποτε να υποκινεί δημόσια άλλο να "εισάγει διακρίσεις εις βάρος ή να μισεί ή να βλάψει ένα άτομο ή μια ομάδα επειδή ανήκει ή όχι, στην πραγματικότητα ή στην φαντασία, σε μια εθνότητα, ένα έθνος, μια φυλή, μια θρησκεία, ένα φύλο ή έναν γενετήσιο προσανατολισμό ή μια αναπηρία".

Η ποινή για την παραβίαση της απαγόρευσης αυτής είναι μέχρι ένα έτος φυλάκιση και χρηματική ποινή μέχρι € 45.000 ή ένα από τα δύο, καθώς και η αναστολή της εφαρμογής ορισμένων πολιτικών δικαιωμάτων.

Το 1972, το γαλλικό κοινοβούλιο ψήφισε ένα νόμο, το “Ν. 72-546 της 1^ης Ιουλίου 1972 á la lute contre le racism”, που επιτρέπει στην κυβέρνηση να απαγορεύσει οποιαδήποτε ομάδα που υποστηρίζει τον σκόπιμα ασαφή όρο «ρατσισμός». Αυτό έχει βέβαια, επέτρεψε στην κυβέρνηση να απαγορεύσει σχεδόν όποιον τολμά να μιλήσει ανοιχτά για την εγκληματικότητα των μη λευκών μεταναστών ή οποιοδήποτε συναφές ζήτημα.

Επιπλέον, το 1990, η γαλλική κυβέρνηση ψήφισε το γνωστό ως «Νόμο Gayssot» (από το όνομα του εισηγητή), το οποίο καθιστά ποινικό αδίκημα για οποιονδήποτε να αμφισβητήσει την αλήθεια (ή ειλικρίνεια) του Ολοκαυτώματος στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ή να προτείνει ακόμη ότι αυτό έχει μεγαλοποιηθεί.

Αυτός ο νόμος είχε χρησιμοποιηθεί για τη δίωξη του πρώην αναπληρωτή ηγέτη του Εθνικού Μετώπου, Bruno Gollnisch, ο οποίος σε συνέντευξή του το 2006 είχε πει: «Δεν αμφισβητώ την ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, αλλά οι ιστορικοί θα μπορούσαν να συζητούν τον αριθμό των θανάτων. Όσον αφορά την ύπαρξη των θαλάμων αερίων, εναπόκειται στους ιστορικούς να μιλήσει το μυαλό τους («de se Determiner").

Για αυτήν την ήπια δήλωση, ο Gollnisch καταδικάστηκε τον Ιανουάριο του 2007 σε τρίμηνη φυλάκιση με αναστολή διάρκειας και ένα πρόστιμο ύψους € 5.000. Το γαλλικό δικαστήριο τον διέταξε να πληρώσει € 55.000 ευρώ ως αποζημίωση στους ενάγοντες (μια εβραϊκή οργάνωση) και να πληρώσει για την απόφαση που θα δημοσιευθεί στις εφημερίδες που αρχικά δημοσίευσε τις παρατηρήσεις του.

Φυσικά, αυτοί οι νόμοι εφαρμόζονται υποκειμενικά, διότι οι αδικαιολόγητες προσβολές και η υποτιμητική προπαγάνδα των κομμουνιστών εκδοτών και σκιτσογράφων δεν οδήγησαν ποτέ σε οποιαδήποτε νομική δράση κατά του ‘Charlie Hebdo’.

Ο ισχυρισμός του Ολάντ ότι η Γαλλία έχει μια «παράδοση στην ελευθερία του λόγου» είναι, επομένως, ένα ψέμα, που όμως είναι εντελώς σύμφωνο με τις υπόλοιπες "δημοκρατικές" φλυαρίες.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δεν είναι λιγότερο ψεύτης. Η αντίδρασή του στις δολοφονίες του ‘Charlie Hebdo’ ήταν να πει, όπως αναφέρθηκε στην εφημερίδα Daily Telegraph, ότι «δεν θα εγκαταλείψει ποτέ την αξία της ελευθερίας του λόγου. . . Στεκόμαστε απολύτως ενωμένοι με το γαλλικό λαό κατά της τρομοκρατίας και κατά αυτής της απειλής στις αξίες μας – ελευθερία λόγου, κράτος δικαίου, δημοκρατία. Είναι απολύτως απαραίτητο να υπερασπιστούμε τις αξίες αυτές σήμερα και κάθε μέρα».

Στην πραγματικότητα, η βρετανική κυβέρνηση είναι ένας από τους σπουδαιότερους ειδικούς στη σύλληψη ανθρώπων που εκφράζουν κάθε αντίθετη άποψη, που δεν επιθυμεί το σύστημα.

Ο περίφημος «Νόμος για τις Φυλετικές Σχέσεις», της Βρετανίας έχει πλέον αντικατασταθεί από το νόμο «περί ισότητας» του 2010, που με κάθε επισημότητα κηρύττει παράνομο να δημοσιευτεί οτιδήποτε το οποίο θα μπορούσε ακόμη και αόριστα να ερμηνευθεί ως «ρατσιστικό» στη φύση.

Ο νόμος προχωράει στο να δηλώνει ότι δεν έχει σημασία αν αυτό που δημοσιεύεται είναι αλήθεια, με άλλα λόγια, ότι «η αλήθεια δεν είναι άμυνα» -και ότι η εγκληματική πράξη καθορίζεται από την «πρόθεση» του κατηγορουμένου στο χώρο των εκδόσεων. Επιπλέον, αυτή η "πρόθεση" εξαρτάται από το «πλαίσιο της σκέψης» του ατόμου που δημοσιεύει τέτοια στατιστικά.

Με αυτόν τον τρόπο, για παράδειγμα, ο εκδότης ενός περιοδικού που ονομάζεται ‘Bulldog’ διώχθηκε και οδηγήθηκε στη φυλακή για έξι μήνες, απλά και μόνο επειδή ανατύπωσε προηγουμένως δημοσιευμένα επίσημα στατιστικά στοιχεία της Scotland Yard, τα οποία έδειχναν ότι οι Μαύροι διαπράττουν τα περισσότερα εγκλήματα στο Λονδίνο.

Δεν έχει σημασία που η ίδια η αστυνομία είχε εκδώσει τα στατιστικά στοιχεία και είχαν ήδη δημοσιευθεί από την κυβέρνηση (και, φυσικά, αγνοήθηκαν από τα  ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης). Δεν έχει σημασία το γεγονός ότι τα στατιστικά στοιχεία ήταν εντελώς αληθινά, ο εκδότης του περιοδικού ‘Bulldog’ στάλθηκε στη φυλακή επειδή κρίθηκε ότι η «πρόθεσή» του ήταν ‘ρατσιστική’.

Αυτή η εξωφρενική νομοθεσία προφανώς έχει σχεδιαστεί για να καταστείλει την ελευθερία του λόγου, έχει οδηγήσει στη μαζική φυλάκιση εκατοντάδων ατόμων κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, όλοι, βέβαια, που προέρχονται από τα κόμματα αυτά και τις ομάδες που έχουν τολμήσει να μιλήσουν ενάντια στη μαζική εισβολή τριτοκοσμικών λαθρομεταναστών στις πατρίδες τους.

Η Βρετανία είναι επίσης η πρωτοπόρος της δίωξης ατόμων για μπανάλ σχόλια στο Twitter και στα φόρουμ. Πολυάριθμοι πολίτες έχουν φυλακιστεί επειδή έκαναν αυτό που οι αρχές αποφασίζουν ότι είναι "ρατσιστικό" σχόλιο, ακόμη και για την απλή επανάληψη ενός αποσπάσματος του Winston Churchill για το Ισλάμ.

Πιο πρόσφατα, ένας 21χρονος από το Λίβερπουλ, βρέθηκε στη φυλακή για την αποστολή ενός μηνύματος Twitter μόνο και μόνο επειδή μια Εβραία βουλευτή την αποκάλεσε «Εβραία» και περιείχε τη φράση: «Μπορείς πάντα να εμπιστευτείς έναν Εβραίο στο να δείξει ποιος είναι πραγματικά».

Αν και αυτό σίγουρα μπορεί να ερμηνευθεί τόσο ευρέως προσβλητικό, αυτό ωχριά σε σύγκριση με τις αισχρές προσωπικές ύβρεις που διοχέτευαν οι κομμουνιστές του ‘Charlie Hebdo’.

Ο ισχυρισμός του David Cameron ότι οι αξίες του περιλαμβάνουν «την ελευθερία του λόγου» είναι, επομένως, ένα κολοσσιαίο ψέμα, το ίδιο όπως οι διαμαρτυρίες του Ολάντ.

Τέλος, η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ αναφέρθηκε στα media, λέγοντας ότι οι δολοφονίες στο ‘Charlie Hebdo’ αντιπροσωπεύουν «μια επίθεση στην ελευθερία της γνώμης και του Τύπου, ένα βασικό στοιχείο της ελεύθερης και δημοκρατικής κουλτούρας μας».

Η Γερμανία έχει νόμους σχεδόν πανομοιότυπους με εκείνο του Ηνωμένου Βασιλείου, και φυσικά, πρωτοστάτησε στην ιδέα της φυλάκισης ανθρώπων που διαφωνούν με τους εβραϊκούς ισχυρισμούς γύρω από το Ολοκαύτωμα. Εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, άνθρωποι έχουν φυλακιστεί δυνάμει του νόμου αυτού και μόνο. Η Γερμανία έχει επίσης το μεγάλο προνόμιο να είναι (σχεδόν) η μόνη χώρα της Δυτικής Ευρώπης που έχει απαγορεύσει δύο δημοκρατικά πολιτικά κόμματα από το 1945, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ράιχ (απαγορεύτηκε το 1952), και το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας (απαγορεύτηκε το 1956).

Η Γερμανία είναι, ως εκ τούτου, ενδεχομένως, η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που πρέπει να μιλάει για "δημοκρατία".

Τα γεγονότα δείχνουν σαφώς ότι αυτοί οι τρεις ευρωπαίοι «ηγέτες» πιστεύουν μόνο στην «ελευθερία του λόγου», όταν αυτός ο λόγος είναι ίδιος με τον δικό τους.

Η "δημοκρατία" και η "ελευθερία του λόγου" φτάνουν μέχρι την δική τους μορφή "δημοκρατίας" και "ελευθερίας του λόγου".

ΚΟ: Γίναμε κι εμείς "ευρωπαίοι" - έχουμε "αντιρατσιστικό" νόμο..

Διάβασε:

Νόμος Γκεϊσό αλά ελληνικά;

Η αστυνομία σκέψης στοιχειώνει την Ευρώπη

Φωτογραφία από την ιστοσελίδα του Max Keiser

Καρτούν με όλους τους ηγέτες «υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου» από εδώ (τελευταίος κάτω αριστερά, ο Σαμαράς).

 ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή