Πως θα ήταν ο κόσμος εάν ο Νότος είχε νικήσει τον Γιάνκη εισβολέα;

«Μισώ το έθνος των γιάνκηδων και όλα όσα κάνουν / Μισώ και τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας / Μισώ τη λαμπρή τους “ένωση”, που στάζει με το αίμα μας» (“I'm a Good old rebel”, δημοφιλές λαϊκό τραγούδι στον μεταπολεμικό Νότο).

Πρώτα δες αυτό...!

Εάν ο Νότος είχε κερδίσει την Πόλεμο της Ανεξαρτησίας του (τον λεγόμενο «εμφύλιο») τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Πόσο διαφορετικά κανείς δεν ξέρει. Είναι σίγουρο πάντως ότι δεν θα γιγαντωνόταν το υπερ-κράτος της Ουάσινγκτον. Δεν ξέρουμε τι σχέσεις θα είχε ένα κράτος των Νοτίων με το Μεξικό και την Κούβα. Σίγουρα πολύ καλύτερες από αυτές των ΗΠΑ. Ίσως να είχαν ενσωματωθεί ως συνομόσπονδες πολιτείες! Ειδικά η Κούβα φλέρταρε με την προσάρτηση από το παλιό σχέδιο του Golden Circle. Δεν θα ψήλωνε ο Μπάρμπα Σαμ και δεν θα κουνούσε επιδεικτικά το δάκτυλο στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν θα είχαμε την εξαγωγή της made in USA «δημοκρατίας» στους… υπανάπτυκτους και οι ιμπεριαλιστικές ορέξεις των ΗΠΑ θα είχαν κοπεί ή τουλάχιστον περιοριστεί. Δεν θα υπήρχε ο υπερατλαντικός χωροφύλακας. Προφανώς δεν θα υπήρχε Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Ιράκ και πάει λέγοντας. Δεν θα γνωρίζαμε την λέξη "πλανητάρχης". Συντηρητικοί και neocons από την άλλη, φοβούνται ότι δεν θα υπήρχε το "αντίπαλον δέος" στον κομμουνισμό. Ερώτημα μεγάλο παραμένει τι στάση θα κρατούσε το κράτος των Νοτίων πατριωτών στον Α΄ και κυρίως στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τι έκβαση θα είχαν; Κανείς δεν ξέρει. Η δουλεία πάντως, για όσους… αγχώνονται, θα είχε σίγουρα καταργηθεί, όπως είχε γίνει και έγινε στη συνέχεια και στα υπόλοιπα δυτικά κράτη, με απόλυτα ειρηνικό και αναίμακτο τρόπο. Εκτός αν πιστεύεις στην ιστορία της μεγάλης οθόνης και της μαζικής προπαγάνδας, σύμφωνα με την οποία ο «δίκαιος» Λίνκολν οδήγησε σε ένα λουτρό αίματος τους λευκούς της Αμερικής, χάριν μίας μειονότητας μαύρων.

Όπως γράφουν οι Ιωάννης Μανσόλας και Άγγελος Δαλασσηνός στο άρθρο τους στην Στρατιωτική Ιστορία για τους μύθους και την πραγματικότητα του πολέμου της απόσχισης:

Η κομβική Μάχη στο Γκέτυσμπεργκ ήταν αναμφισβήτητα εκείνη που έκρινε της έκβαση αυτού του πολέμου και την περεταίρω πορεία του κράτους των ΗΠΑ. Με την υποταγή του αγροτικού και γαιοκτήμονα Νότου η Αμερική μετατράπηκε σε ένα ογκώδη πολεμικό οδοστρωτήρα, ο οποίος μέχρι σήμερα ισοπεδώνει κατά τον ίδιο ολοκληρωτικό τρόπο τα ήθη και τις συνειδήσεις των άλλων λαών με τις γνωστές σε όλους μας συνέπειες στην σύγχρονη ιστορία. Ίσως όλα αυτά να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά αν στο Gettysburg ο Λη είχε επιτρέψει στον Longstreet να υπερκεράσει το αριστερό πλευρό των βορείων..  

Όπως γράφει ο Dominique Venner στο «Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων»:

Κατεστραμμένος από τον πόλεμο και από την «Ανασυγκρότηση», ο παλιός Νότος θα επιβιώσει του εαυτού του στον μύθο, στην εικόνα ενός ιδανικού παρελθόντος που προβλήθηκε στο μέλλον. Αυτό το μήνυμα, με την καταδίκη μιας κοινωνίας στην οποία κυριαρχεί μόνο το κέρδος και οι οικονομικές παράμετροι, κατέχει παράξενα επίκαιρους τόνους.

Ο Νότος θα επιβιώσει του εαυτού του και μέσα από τα χαμένα του παιδιά, τους μεγάλους “outlaws”, τους εκτός νόμου της Δύσης, Τζέσσε Τζέιμς, Κόουλ Γιάνκγερ, Τζον Γ. Χάρντιν, Μπιλ Ντούλιν ακόμα και στους Ντάλτον. Κατηγορούμενοι στον Βορρά ως σκληροί ληστές, αυτοί οι πρώην συνομοσπονδιακοί πολεμιστές, αναγκασμένοι να συνεχίσουν τον πόλεμο για δικό τους λογαριασμό, θα υμνηθούν στο Νότο όπως ένας Ρομπέν των Δασών.

Το ιπποτικό ιδεώδες στο Νότο θα συνεχιστεί στα ουέστερν. Ο καουμπόι είναι ένας Νότιος. Από το Νότιο διαθέτει την ορμή, την αγάπη για την ελεύθερη ζωή και τους ανοικτούς ορίζοντες, την έντονη αίσθηση της τιμής, την περιφρόνηση για την πουριτανική υποκρισία και τον απεριόριστο σεβασμό στις γυναίκες.

Το 1936 θα έρθει το «Όσα παίρνει ο άνεμος» της Μάργκαρετ Μίτσελ με την τεράστια επιτυχία στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό το βιβλίο θα αναβιώσει τις φυτείες των λευκών με τις μανόλιες και το αγιόκλημα, τα κορίτσια με τα κρινολίνα, τους ιπποτικούς καλλιεργητές και τους τζέντλεμαν που αιφνιδιάστηκαν από το αδυσώπητο πεπρωμένο. Πέρα όμως από την πιστή αναπαράσταση μιας τρομερής εποχής και της ελκυστικής μυθιστορηματικής πλοκής, εκείνο που εντυπωσιάζει περισσότερο σε αυτό το βιβλίο είναι η συγκινητική νοσταλγία που ξεπηδά σε κάθε σελίδα. Η νοσταλγία ενός κόσμου που έπρεπε να εξαφανιστεί, ενός κόσμου αμετάκλητα καταδικασμένου, τον οποίον όμως ακόμα βλέπουμε σαν  έναν χαμένο παράδεισο. Επειδή ακόμα και αν πέθανε αυτός ο Νότος συνεχίζει να ζει στις καρδιές των γενναιόψυχων ανθρώπων.

Και κάπου θα ακούγεται μια φωνή να σιγοτραγουδάει:

“Oh, I'm a good old rebel,

Now that's just what I am,
And for this yankee nation,
I do not give a damn.
I'm glad I fought a ganner,
I only wish we won.
I ain't asked any pardon for anything I've done”.

«Είμαι ένας παλιός γερο-αντάρτης
Αυτό είμαι μόνο, τίποτε άλλο.
Για την όμορφη “γη της ελευθερίας”
Δεκάρα δεν δίνω τσακιστή.
Χαίρομαι που πολέμησα,
Θα ήθελα μόνο να’ χαμε νικήσει
Και για όσα έκανα,
Κανείς δεν θέλω να με συγχωρέσει»

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ