Rolf Peter Sieferle: Ο άνθρωπος και το σκάνδαλο

Του F. Roger Devlin (Counter Currents) / ΚΟ

Ο Rolf Peter Sieferle (1949-2016) ήταν Γερμανός ιστορικός επιστήμονας, του οποίου το βιβλίο “Finis Germania”, που δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό του, προκάλεσε έναν ηθικό πανικό το καλοκαίρι του 2017.

Μέλος της «γενιάς του '68», ο Sieferle ήταν αριστερός στα νιάτα του, γράφοντας τη διδακτορική του διατριβή για τη μαρξιστική έννοια της επανάστασης. Ο τομέας τον οποίον κατέκτησε ήταν αυτός της περιβαλλοντικής ιστορίας, και έγινε γνωστός ως συγγραφέας του “The Subterranean Forest” (1982). Αυτό το βιβλίο εξετάζει τη βιομηχανική επανάσταση από την άποψη των ενεργειακών πόρων, γεγονός που εμφανίζεται ως μια στροφή από την γεωργία που βασίζεται στην ηλιακή ενέργεια  συμπληρωμένη με καυσόξυλα σε μια όλο και πιο έντονη εξάρτηση από τον άνθρακα. Η βιομηχανική επανάσταση έλαβε χώρα στη Μεγάλη Βρετανία, εν μέρει επειδή το ξύλο ήταν λιγοστό ή ακριβό στη μεταφορά, ενώ ο άνθρακας ήταν άφθονος. Αν και ο άνθρακας είναι επίσης άφθονος στη Γερμανία, η βιομηχανική της επανάσταση ήρθε πολύ αργότερα, διότι είχε επίσης μεγάλα δάση κοντά σε μεγάλους παραποτάμιους δρόμους που επέτρεπαν την ανέξοδη μεταφορά. Το Subterranean Forest (Υπόγειο Δάσος) αναγνωρίζεται πλέον ως ένα τυποποιημένο έργο στον τομέα του και δημοσιεύθηκε στα αγγλικά το 2001.

Ο Sieferle έγραψε ή συνέγραψε μια ντουζίνα άλλα βιβλία κατά τη διάρκεια της ζωής του και θεωρήθηκε ένα πολύ αξιοσέβαστο μέλος του γερμανικού ακαδημαϊκού κατεστημένου. Αλλά σιγά – σιγά άρχισε να μετατοπίζεται προς τα δεξιά καθώς μεγάλωνε. Το 1995, για παράδειγμα, δημοσίευσε ένα βιβλίο με σκιτσογραφημένες βιογραφίες κάποιων προσώπων από τη Συντηρητική Επανάσταση της Γερμανίας (Konservative Revolution, εθνικό κίνημα μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο), μεταξύ των οποίων του Oswald Spengler, του Ernst Jünger και του Werner Sombart. Αυτό το βιβλίο και άλλα που δημοσιεύθηκαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων του χρόνων έφεραν κάποια γκρίνια από τους αριστερούς αναθεωρητές, αλλά ο Sieferle παρέμεινε αρκετά σεβαστός ώστε να υπηρετεί ως σύμβουλος της κυβέρνησης Μέρκελ για το θέμα της κλιματικής αλλαγής.

Αποσύρθηκε από την ακαδημαϊκή ζωή το 2012. Μετά την «προσφυγική» εισβολή του 2015, παρουσίασε γρήγορα μια πολιτική πολεμική για την οποία δεν μπόρεσε να βρει κάποιον εκδότη. Τον Σεπτέμβριο του 2016, ο Sieferle, δυστυχώς, έβαλε τέλος στην ζωή του. Δεν είναι σαφές σε ποιο βαθμό το κίνητρο για αυτή του την απόφασή ήταν κάποια προβλήματα υγείας ή η αγωνία του λόγω της μεταναστευτικής κρίσης.

Τον Φεβρουάριο του 2017, η πολεμική του δημοσιεύθηκε τελικά ως “The Migration Problem: On the Impossibility of Combining Mass Immigration with the Welfare State” (Το πρόβλημα της μετανάστευσης: Περί του αδύνατου του συνδυασμού της μαζικής μετανάστευσης με το κράτος πρόνοιας). Πήγαινε καλά στις πωλήσεις, μέχρι που ανακαλύφθηκε, μετά το θάνατό του, στον υπολογιστή του, ένα άλλο μικρό το “Finis Germania” ή "Το τέλος της Γερμανίας" (ορθότερος στα λατινικά ο τίτλος θα ήταν Finis Germaniae). Αυτό το έργο κυκλοφόρησε από τον αντισυστημικό εκδοτικό οίκο Antaios [ο Ανταίος, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ήταν γίγαντας, γιος του θεού Ποσειδώνα και της Γης], ένα γεγονός που θεωρήθηκε σκανδαλώδες από μόνο του για ένα πρώην μέλος του ακαδημαϊκού κατεστημένου. Ο εκδοτικός οίκος Antaios είναι ο πιο γνωστός "ακροδεξιός" εκδοτικός οίκος στη σημερινή Γερμανία, υπεύθυνος για την ανάδειξη των γερμανικών εκδόσεων συγγραφέων όπως ο Jack Donovan και ο υποφαινόμενος.

Αλλά η χώρα έπεσε σε ηθικό πανικό όταν το Finis Germania εμφανίστηκε απροσδόκητα σε μια γνωστή μηνιαία λίστα με δέκα συνιστώμενους τίτλους βιβλίων εκτός μυθιστορημάτων. Ο τρόπος σύνταξης αυτών των καταλόγων έχει ως εξής: σε είκοσι πέντε συντάκτες έχει ανατεθεί να βαθμολογούν μέχρι είκοσι πέντε βαθμούς όποιον νέο τίτλο βιβλίου επιλέγουν. Η ψηφοφορία είναι ανώνυμη και ο τελικός κατάλογος συγκεντρώνεται από τον συνολικό αριθμό των βαθμών που λαμβάνει κάθε βιβλίο. Τον Ιούνιο του 2017, το Finis Germania απαριθμήθηκε στον αριθμό εννέα. Αμέσως ξέσπασε μία καταιγίδα «καταγγελιών», ενώ το 93σέλιδο βιβλιαράκι χαρακτηρίστηκε "ακροδεξιό", "αντιδημοκρατικό", "αντιδραστικό", "αντισημιτικό" και "ανακριβές". Συζητήθηκε ακόμη και αν ο Sieferle κρυφά ήταν ένας "αρνητής του ολοκαυτώματος".

Ένας από τους συντάκτες παραιτήθηκε «εις ένδειξιν διαμαρτυρίας» και οι μηνιαίες λίστες αναστάλθηκαν (!) έως ότου μπορέσουν να ξαναγραφούν οι «κανόνες» για να καταστεί αδύνατο στο μέλλον να προκύψουν παρόμοια περιστατικά. Η απροσδόκητη ανακάλυψη του βιβλίου αποδείχθηκε ότι προέκυψε από έναν και μοναδικό συντάκτη που ψήφισε έντονα υπέρ του σε διάστημα τριών μηνών: όχι ενάντια στους κανόνες, αλλά ασυνήθιστα. Η ανθρωπότητα κατάφερε τελικά και βρήκε τον «ένοχο».

Σύντομα έγινε γνωστός μέσα από μια επιστολή παραίτησης, ότι ήταν ο Johannes Saltzwedel, ένας παλιός συντάκτης του Der Spiegel και συγγραφέας πολλών λαϊκών έργων για τη γερμανική ιστορία και τη λογοτεχνία. Ο ίδιος υπερασπίστηκε τη δράση του ως «μια ψήφο εναντίον ενός Zeitgeist που εγκατέλειψε τον γερμανικό και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό υπέρ της διάδοσης ενός ομιχλώδους κοσμοπολιτισμού». Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι «πολιτιστικά συντηρητικοί» (όρος που υποδηλώνει την αντίθεση με τους πολιτιστικά μαρξιστές / cultural marxists που αποθεώνουν τις multi culti ιδεοληψίες και προωθούν την πολιτική ορθότητα) που καλλιεργούν ήσυχα την αγάπη τους για το παρελθόν της Γερμανίας, αποφεύγοντας να... ανακατέψουν τη σφηκοφωλιά, παραβιάζοντας δημόσια κάποιο από τα πολυάριθμα ταμπού της Αριστεράς. Αυτοί οι άντρες είναι γνωστοί ως "U-Boats" (γερμανικά υποβρύχια των παγκοσμίων πολέμων) και ο Saltzwedel ήταν σαφώς από τα πιο θανατηφόρα.

Το Finis Germania έγινε ένα επιτυχημένο σκάνδαλο, φτάνοντας γρήγορα στην κορυφή των λίστας των bestseller. Τον Ιούλιο ήταν ακόμα στο νούμερο έξι στη δημοφιλή λίστα του Der Spiegel για τα μπεστ σέλερ, πριν εξαφανιστεί μυστηριωδώς: χωρίς καμία εξήγηση, ένα κενό εμφανίστηκε απλά μεταξύ του αριθμού πέντε και του αριθμού επτά! Αλλά το βιβλίο δεν υπέστη αντίστοιχη μείωση στις πωλήσεις (φτάνοντας στο No. 1 στη λίστα της Amazon με τα γερμανικά best-seller).

Αφού βομβαρδίστηκε από αγανακτισμένες ερωτήσεις, το περιοδικό εξήγησε ότι αισθάνθηκε «ιδιαίτερη ευθύνη» να αφαιρέσει ένα βιβλίο που δεν θα έφτανε στον κατάλογο χωρίς τη σύσταση του δικού τους συντάκτη, του κ. Saltzwedel. Ερωτημένοι γιατί δεν δήλωσαν ανοιχτά τι έκαναν εκείνη την εποχή, το περιοδικό δεν πρόσφερε περαιτέρω εξηγήσεις. Το θέμα έγινε σκάνδαλο μέσα στο σκάνδαλο, καθώς πολλοί από τους σκληρότερους κριτικούς του Sieferle καταδίκασαν επίσης το Der Spiegel για τις πράξεις του.

Μιας που θεωρούμε ότι οι αναγνώστες αυτής της ιστοσελίδας είναι ενήλικες, ας ρίξουμε μια ματιά σε κάποια από τα «σκανδαλώδη» που γράφονται στο Finis Germania και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

“The Eternal Nazi” (μεταφρασμένο από το Finis Germania)

Υπάρχουν ακόμα μύθοι και εξακολουθούν να υπάρχουν ταμπού. Το γυμνό και οι σεξουαλικές πρακτικές όλων των ειδών δεν είναι πλέον μεταξύ αυτών και οποιαδήποτε αντίδραση σε αυτά μοιάζει πλέον σαν κάποια παλιομοδίτικη βλασφημία. Ο χριστιανικός Θεός, όμως για παράδειγμα, μπορεί να κακοποιηθεί με ευχαρίστηση χωρίς τις παραμικρές συνέπειες. Ένα ταμπού, ωστόσο, παραμένει ακίνητο: ο αντισημιτισμός. Η κριτική κατά των Αμερικανών, των Ρώσων, των πλουσίων, της βιομηχανίας, των συνδικάτων, των διανοουμένων, των ανδρών, των πολιτικών, ακόμη και των Γερμανών, είναι φθηνή και μπορεί να διατυπωθεί τόσο έντονα όσο αρέσει στον καθένα. Ωστόσο, η κριτική για τους Εβραίους πρέπει να είναι προσεκτικά συσκευασμένη για να βεβαιωθεί ότι δεν εμπλέκεται κανένας αντισημιτισμός. Οι λόγοι για αυτό είναι προφανείς.

Ο Εθνικοσοσιαλισμός, πιο συγκεκριμένα το Άουσβιτς, έχει γίνει ο τελικός μύθος ενός διεξοδικά εξορθολογισμένου κόσμου. Τι είναι ένας μύθος; Ένας μύθος είναι μια αλήθεια που βρίσκεται πάνω από κάθε συζήτηση. Δεν χρειάζεται να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Αντίθετα, κάθε ίχνος αμφιβολίας με τη μορφή της σχετικοποίησής του συνιστά σοβαρή παραβίαση του ταμπού που τον προστατεύει. Δεν έχει απειληθεί με τιμωρία το «ψέμα του Άουσβιτς» ως ένα είδος βλασφημίας; Πίσω από όλη την έμφαση στην "έλλειψη συγκρισιμότητάς" του δεν βρίσκουμε τον παλιό φόβο οποιασδήποτε αποκαλυπτόμενης αλήθειας που χάνεται την στιγμή που υποβάλλεται στην φωτισμένη δραστηριότητα της ιστορικής σύγκρισης και δικαιολόγησης; Το "Άουσβιτς" έχει γίνει η ενσάρκωση μιας μοναδικής και ανεξίτηλης ενοχής.

Αλλά τι εννοούμε όταν λέμε "ενοχή"; Κυριολεκτικά, αφορά μια αιτιώδη συνάφεια, αλλά και μια μόλυνση, μια διαστρέβλωση αυτού που είναι σωστό, και το οποίο μπορεί να εξαλειφθεί ή τουλάχιστον να βελτιωθεί με καθαριστικές τελετουργίες. Ο εγκληματίας έχει μολύνει τη νομική κοινότητα. Η τιμωρία, επομένως, χρησιμεύει για να την καθαρίσει. Σε περίπτωση ιδιαίτερα μεγάλης ρύπανσης, μόνο η πλήρης εξάλειψη του εγκληματία θα το πετύχει αυτό. Δίνεται πίσω στα στοιχεία: στην φωτιά που τον καίει, στο νερό που τον πνίγει, στον αέρα στον οποίο είναι κρεμασμένος και στην γη στην οποία τελικά θάβεται. Είναι ανησυχητικό ακόμη και να ζει κάποιος στον ίδιο κόσμο όπου ζουν οι εγκληματίες. Πρέπει, λοιπόν, ο εγκληματίας να εξαφανιστεί, έτσι ώστε η ανθρωπότητα να απελευθερωθεί από το βλέμμα της φαυλότητάς του. Η ίδια του η ύπαρξη είναι αφόρητη. Έτσι, ο φανατικός ζήλος με τον οποίο, πενήντα χρόνια μετά από τις φρικαλεότητες που συνέβησαν, ακόμα ξετρυπώνονται ηλικιωμένοι άνδρες που συμμετείχαν σε αυτές.

Μαζί με την ατομική ενοχή του εγκληματία, υπάρχει η συλλογική ενοχή της φυλής του ή της κοινότητας της οποίας ήταν μέρος. Αυτή η συλλογική ενοχή δεν μπορεί να έχει ούτε μια συγκεκριμένη εγκληματολογική σημασία ούτε κάποια σημασία για τη διατήρηση της τιμής. Δεν αναφέρεται ούτε στην απόδοση της πράξης ούτε στον δράστη και για το λόγο αυτό δεν μπορεί να ακυρωθεί με την εξάλειψή της, και στην πραγματικότητα, δεν πρέπει να ακυρωθεί. Αντίθετα, έχουμε να κάνουμε με μια ενοχή μεταφυσικών διαστάσεων, κατανοητή μόνο υπό το πρίσμα της παλαιότερης αντίληψης της αρχαίας αμαρτίας. Η ενοχή του Αδάμ, αυτός ο υπερβατικός άνθρωπος, κατέστρεψε ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή που προήλθε από αυτόν. Την ίδια στιγμή, (η ανθρωπότητα) εξαγοράστηκε από τη Χάρη του Θεού, του οποίου την εντολή ο Αδάμ είχε παραβιάσει. Ο άνθρωπος δεν έπεσε στην απύθμενη άβυσσο της διαφθοράς. Αντίθετα, μέσα από αυτό το μεγαλείο της ενοχής του αποδείχθηκε το μεγαλείο της χάριτος που τον έσωσε. Επομένως, η ενοχή, η μετάνοια, η χάρη και η αγάπη συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Σχηματίζουν μια άφθαρτη ισορροπία μέσα στη θεϊκή οικονομία της σωτηρίας.

Μέσα από τη συλλογική ενοχή των Γερμανών, η οποία προέρχεται από το Άουσβιτς, ακολουθεί επίσης μια παρόρμηση για μόνιμη μετάνοια, αλλά σε αυτή τη κοσμική μορφή της αρχαίας αμαρτίας τα στοιχεία της χάρης και της αγάπης απουσιάζουν εντελώς. Ο Γερμανός δεν μοιάζει με τον άνθρωπο, του οποίου η ενοχή (αν δεν αποκατασταθεί, τουλάχιστον) αντισταθμίζεται από την αγάπη του Θεού, αλλά με τον διάβολο, τον εκπεσόντα άγγελο, του οποίου η ενοχή δεν συγχωρείται ποτέ και θα παραμείνει στο σκοτάδι για πάντα. Ακόμη και ο Διάβολος έχει μια λειτουργία μέσα στην θεϊκή οικονομία: σχηματίζει το αρνητικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο ξεχωρίζει η θετική καλοσύνη του Θεού. Στην αρνητικότητά του συγκεντρώνονται όλα τα ελαττώματα της δημιουργίας με τέτοιο τρόπο ώστε ο ίδιος ο Θεός να μην επιβαρύνεται με τα οδυνηρά ζητήματα σχετικά με την δικαιολόγηση του κακού σε αυτόν τον κόσμο.

Ο Γερμανός, ή τουλάχιστον ο ναζί, είναι ο κοσμικός διάβολος του φωτισμένου παρόντος. Αυτός ο αυτόνομος, ενήλικος κόσμος τον χρειάζεται ως το αρνητικό υπόβαθρο κατά του οποίου μπορεί να δικαιολογηθεί. Από αυτή την άποψη, υπάρχει μια αξιοσημείωτη συγγένεια μεταξύ του Γερμανού και του Εβραίου, όπως αυτός παρουσιάστηκε στο χριστιανικό παρελθόν. Το δεύτερο μεγάλο έγκλημα της ανθρωπότητας μετά την πτώση του Αδάμ ήταν η σταύρωση του Χριστού. Είναι αλήθεια ότι η αγανάκτηση αυτή ακυρώθηκε αμέσως με την Ανάσταση και τη σωτηρία, αλλά αυτή η σωτηρία είχε τουλάχιστον μια ελάχιστη απαίτηση: την πίστη. Οι Εβραίοι ήταν εκείνοι που όχι μόνο διέπραξαν αυτό το τερατώδες έγκλημα - αλλά επίσης αρνήθηκαν να πιστέψουν ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, απορρίπτοντας έτσι την προσφορά της σωτηρίας. Αυτή η εγκληματικότητα των Εβραίων ήταν ένα τεράστιο αδίκημα για την Χριστιανοσύνη. Ο ίδιος ο λαός στον οποίο ο Υιός του Θεού είχε εμφανιστεί αρνήθηκε να δεχτεί το σωτηριώδες γεγονός που συνδέεται με αυτόν. Επιπλέον, καθώς η μεταστροφή των Εβραίων αποτελούσε προϋπόθεση για την έλευση της Βασιλείας του Θεού υπό εσχατολογική έννοια, οι Ιουδαίοι με την στάση τους αντιπροσώπευαν το αντίθετο της σωτηρίας και έτσι έγιναν η ενσάρκωση του κακού στον κόσμο.

Η πεισματική άρνηση των Εβραίων να δεχτούν την αποκαλυπτόμενη αλήθεια του Χριστιανισμού χρησίμευε ως υπενθύμιση ότι η ανθρωπότητα δεν ήταν ακόμη έτοιμη να εγκαταλείψει την αμαρτωλότητά της. Έτσι λοιπόν, αν και στο διάβα του χρόνου, με αγριότητα, όλοι οι ειδωλολάτρες και αιρετικοί εντοπίστηκαν και εξοντώθηκαν, δεν υπήρξε ποτέ σκέψη (παρά περιστασιακοί διωγμοί) για την καταστροφή ολόκληρου του Εβραϊσμού. Ήταν ένα οδυνηρό αλλά υποφερτό αγκάθι στη σάρκα της Χριστιανοσύνης. Δεδομένου ότι οι Εβραίοι δεν μπορούσαν να λάβουν μέρος στη χριστιανική δόξα, φώλιασαν στις ρωγμές της κοινωνίας ως χρηματιστές και έμποροι. Εδώ και πάλι βλέπουμε μια συγγένεια με τους Γερμανούς, που από ήρωες έγιναν έμποροι, περιφρονημένοι από ολόκληρο τον κόσμο και αρνούμενοι να δουν τα δικά τους πλεονεκτήματα.

Ο κόσμος προφανώς χρειάζεται Εβραίους ή Γερμανούς για να είναι σίγουρος για τις δικές του ηθικές ιδιότητες. Ωστόσο, από μια άποψη υπάρχει μια ισχυρή διαφορά: οι Εβραίοι δεν αποδέχτηκαν ποτέ την εκτίμηση που τους είχε η χριστιανοσύνη, ενώ οι Γερμανοί είναι οι πρώτοι που αναγνώρισαν την ακατάλυτη ενοχή τους - αν και με έναν τέτοιο τρόπο ώστε αυτός που μιλά για γερμανική ενοχή ή η ευθύνη συνήθως απαλλάσσει τον εαυτό του, δεδομένου ότι η ενοχή αναγνωρίζεται πάντοτε σε σχέση με τους αμετανόητους, δηλαδή τους άλλους. Η ενοχή του Αδάμ ακυρώθηκε μέσα από την σωτηρία που προσφέρθηκε μέσω του θυσιαστικού θανάτου του Χριστού. Η ενοχή των Εβραίων στη σταύρωση του Μεσσία δεν έγινε ποτέ αποδεκτή από τους ίδιους. Οι Γερμανοί, οι οποίοι αναγνωρίζουν τη δική τους ανυπόφορη ενοχή, πρέπει, αντιθέτως, να εξαφανιστούν από τη σκηνή της ιστορίας, πρέπει να γίνουν ένας αιώνιος μύθος, προκειμένου να αποβάλλουν την ενοχή τους. Ο αιώνιος ναζί θα διακοσμεί για χρόνια την σύγχρονη μυθολογία ενός μετα-θρησκευτικού κόσμου ως ένα φάντασμα των εγκλημάτων του. Αλλά η γη θα καθαριστεί μόνο από αυτή τη ντροπή όταν οι Γερμανοί εξαφανιστούν τελείως, δηλ. θα τους αφαιρεθεί η έννοια του "ανθρώπου". Αλλά ίσως τότε ο κόσμος θα χρειαστεί κάποιους άλλους Εβραίους.

ΚΟ: Εκπληκτική σκέψη. Αξιοθαύμαστο θάρρος να σταθεί απέναντι στον σκοταδισμό της πολιτικής ορθότητας. Λυπηρό που «έφυγε».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή