Ο Πικάσο ανάγκασε την ερωμένη του να κάνει έκτρωση και μετά έφτιαξε πίνακα με το θλιμμένο πρόσωπό της

Το πορτρέτο “Girl in a Chemise” (Κορίτσι με κομπινεζόν) του Pablo Picasso του 1905, για την Γκαλερί Tate αποτυπώνει μια τρομακτική εικόνα. "Αυτό το σκελετωμένο κορίτσι προέρχεται από τους ανθρώπους του περιθωρίου της κοινωνίας που επέλεγε ο Picasso", διαβάζουμε. «Μια μελαγχολική διάθεση μεταφέρεται με πέπλα βαφής ... αυτό το πορφυρό ροζ βρίσκεται στα μάγουλα ορισμένων φρέσκων κοριτσιών που βρίσκονται κοντά στο θάνατο». Αλλά το έργο, που θεωρείται από τους ειδικούς της τέχνης ότι σηματοδοτεί το τέλος της Μπλε Περιόδου του Πικάσο, αφηγείται μια ακόμα σκοτεινή ιστορία.

Ο Πικάσο θεωρείται ευρέως ως ένας από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του περασμένου αιώνα, με τα έργα του να σηματοδοτούν την μετάβαση από την παραδοσιακή ζωγραφική στο κυβισμό και το σουρεαλισμό. Μεγάλο μέρος της δουλειάς του τείνει προς την πορνογραφία - ισχυριζόταν κάποτε ότι το σεξ και η τέχνη ήταν σχεδόν το ίδιο πράγμα - και η λυσσασμένη όρεξη του Πικάσο για τις γυναίκες είναι θρυλική. Ήταν σαδιστής και προκαλούσε πόνο στις γυναίκες - "φρέσκα κορίτσια κοντά στο θάνατο" - ήταν το πρότυπο του Πικάσο με τις πολλαπλές του συζύγους, τις ερωμένες του και τις γυναίκες που ζωγράφιζε. Τις αντιμετώπιζε σαν αντικείμενα για ζωγραφική και για απόλαυση – κάποτε χτύπησε μια γυναίκα τόσο άσχημα που έχασε τις αισθήσεις της και κρατούσε ένα αναμμένο κερί στο πρόσωπο μιας άλλης.

Ο Πικάσο φερόταν στις γυναίκες σαν αναλώσιμα υλικά με τέτοια συχνότητα ώστε υπάρχουν μυστηριώδεις γυναίκες που εμφανίζονται στα έργα του που δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για αυτές. Μία από αυτές τις γυναίκες είναι η Madeleine – οι ιστορικοί δεν έχουν ιδέα ποιο είναι το επώνυμό της - την οποία ο Picasso αποθανάτισε στους πίνακες Madeleine, Summer 1904 και σε πολλά άλλα έργα. Είναι επίσης πιθανότατα το μελαγχολικό, το θανάσιμα-ροζ κορίτσι στο Girl in a Chemise - και όπως παραδέχτηκε ο Πικάσο χρόνια αργότερα, είχε μόλις κάνει έκτρωση. Εκείνη δεν ήθελε - ο Πικάσο έπρεπε να την πιέσει να κάνει έκτρωση στο παιδί που είχε συλλάβει μαζί του. Δεκαετίες αργότερα, το 1968, πολύ καιρό μετά που για την Madeleine δεν είχε ακουστεί τίποτε ξανά, ο Πικάσο αστειεύτηκε γι’ αυτό το περιστατικό. "Μπορείτε να φανταστείτε να έχω ένα γιο 64 ετών;" είπε γελώντας.

Ακριβώς τη στιγμή που η Madeleine θα είχε γεννήσει - παρόλο που ο Πικάσο εκείνη την εποχή την εγκατέλειψε για ένα άλλο μοντέλο - άρχισε να δημιουργεί εικόνες μητέρων και παιδιών, με πολλούς να υποθέτουν ότι το νεκρό παιδί που δεν γνώρισε ποτέ ήταν ακόμα μέσα στη συνείδησή του. Δεν γνωρίζουμε πώς η Madeleine αισθάνθηκε για την έκτρωση που την ανάγκασε να κάνει ο Πικάσο ή αν λυπήθηκε μετά, όταν βρέθηκε μόνη της προδομένη και με επώδυνες αναμνήσεις. Δεν γνωρίζουμε καν αν η Madeleine είδε ποτέ το έργο του Πικάσο Maternity (Μητρότητα), που βγήκε περίπου στο χρόνο που θα είχε το παιδί της, δείχνοντας ένα μωρό να το σφίγγει σφιχτά η μητέρα του.

Η έκτρωση συχνά χρησιμοποιήθηκε από καλλιτέχνες και συγγραφείς για να σβηστεί κάθε έλεγχος για τις ευθύνες τους και οι απουσίες των αγνοουμένων παιδιών συχνά προκαλούν το έργο εκείνων που προκάλεσαν τον θάνατό τους με έκτρωση. Ο Πικάσο, μια μνημειακή πολιτισμική επιρροή που ριζοσπαστικοποίησε τον κόσμο της τέχνης και έγινε θρύλος στην εποχή του, ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Η βία του εναντίον των γυναικών έδωσε τη θέση της σε βία εναντίον τουλάχιστον ενός από τα δικά του παιδιά.

Υπάρχει ένα παράξενο περιστατικό που συνδέεται με την ιστορία της άμβλωσης του Picasso. Το 1998, ένα πλήθος φεμινιστριών και ακτιβιστών υπέρ των αμβλώσεων συγκεντρώθηκε σε μια γκαλερί στο Beverly Hills για να γιορτάσουν την 25η επέτειο της υπόθεσης Roe κατά Wade του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ που νομιμοποίησε την έκτρωση και στις πενήντα αμερικάνικες πολιτείες. Η γκαλερί παρουσίαζε επίσης έκθεση 35 πινάκων του Πικάσο που παρουσίαζε ο (εβραϊκής καταγωγής) παραγωγός ταινιών και ο έμπορος τέχνης Arne Glimcher, που φωτογραφιζόταν χαμογελαστός δίπλα στην (εβραϊκής καταγωγής) «μητέρα» του φεμινισμού Gloria Steinem, (και πράκτορα της CIA!). Ο Πικάσο ίσως ήταν κατά καιρούς ένας δυσάρεστος χαρακτήρας, παραδέχτηκε η Steinem όταν ρωτήθηκε για τον καλλιτέχνη. «Αλλά, τι θα ένιωθε ο Πικάσο σχετικά με την υποστήριξη της αναπαραγωγικής ελευθερίας (αμβλώσεων) ως βασικό ανθρώπινο δικαίωμα;» ρώτησε ένας δημοσιογράφος.

"Ο Πικάσο νοιαζόταν για την αδικία", δήλωσε η Steinem στο κοινό που είχε συγκεντρωθεί για να «γιορτάσει» τις εκτρώσεις "και μου αρέσει να σκέφτομαι τώρα ότι η αίσθησή του αυτή της αδικίας θα συμπεριλάμβανε αυτό το σκοπό. Γι 'αυτό το απόγευμα καλωσορίζουμε τον Πικάσο ως φεμινιστή στην συγκέντρωσή μας».

Και όντως, αυτός ο σαδιστής, που χτυπούσε τις γυναίκες και υποστήριζε τις εκτρώσεις, που δημιούργησε την καριέρα του στις πλάτες των γυναικών που τις πέταγε όταν τελείωνε μαζί τους, μεταφέρθηκε μεταθανάτια στις τάξεις των φεμινιστριών μαχητριών υπέρ των εκτρώσεων.

ΚΟ: Ο Πάμπλο Πικάσο (1881 – 1973), όπως διαβάζουμε στην ελληνική wikipedia, υπήρξε υποστηρικτής του κομμουνισμού, καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής του, από το 1944 ήταν ενταγμένος στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και ήταν αντιφασίστας.

«Οι γυναίκες», είχε πει ο Πικάσο, «είναι μηχανές για να υποφέρουν». Κατά τη διάρκεια της ζωής του, έκανε ό, τι μπορούσε για να αποδείξει ότι είναι αλήθεια αυτό. Μάζευε μοντέλα, κοιμόταν μαζί τους και τα εξαπατούσε, εναλλάσσοντας τον ψυχρό έλεγχο – απαιτούσε υποταγή σε όλα τα πράγματα και προειδοποίησε κάποτε μια γυναίκα, την Francoise Gilot, ότι οι γυναίκες ήταν "είτε θεές, είτε χαλάκια για τα πόδια" - με τρομερή σωματική βία. Ο Πικάσο κάρφωσε την Gilot σε ένα κιγκλίδωμα γέφυρας και απειλούσε να την πετάξει στο ποτάμι επειδή ήταν "αχάριστη". Όταν εκείνη προσπάθησε να φύγει, έβαλε ένα αναμμένο τσιγάρο στο μάγουλο της για να την μαρκάρει. Ανάγκασε την Dora Maar να παλέψει με την Marie-Therese Walter, την μαμά του παιδιού του και παρέμεινε στο δωμάτιο καθ 'όλη τη φιλονικία, ζωγραφίζοντας και χτύπησε την Μάαρ μέχρι που έχασε τις αισθήσεις της τουλάχιστον μία φορά. Ωστόσο, αν και γνωρίζουμε τόσα πολλά σχετικά με τον Πικάσο, η βία του συχνά υποτιμάται ή εξαφανίζεται έμμεσα. Προφανώς, ο λόγος είναι απλός: ήταν κομμουνιστής και αντιφασίστας. Η «αγιογραφία» δεν έπρεπε να κηλιδωθεί. Η αριστερά δεν έπρεπε να συνδεθεί με την βία και ειδικά κατά των γυναικών. Οι «κακοί» είναι πάντα οι άλλοι…

ΚΟ / πηγή