Συνέχισε να βλέπεις…

Frank: We can't be the only ones who can see, we've got to find the people who made these.

Nada: Yeah, if any of them are still alive. - (“They Live”, 1988)

"Δεν υπάρχει ελευθερία λόγου στον πραγματικό κόσμο και θα καταπιεστείτε επειδή θα λέτε την αλήθεια που δεν υποστηρίζεται από το σύστημα" - Nasim Aghdam (Rudyard Kipling, “The Stranger”).

Επειδή αρκετοί αναγνώστες στα σχόλια, έχουν αναφέρει κάποια προβλήματα που παρουσιάστηκαν τελευταία με την σελίδα του Κόκκινου Ουρανού στο facebook, θέλω να πω τα εξής:

Η σελίδα αυτή δημιουργήθηκε από φίλους – αναγνώστες του ΚΟ, τους οποίους ειλικρινά δεν γνωρίζω, (πέραν του ότι έχουμε ανταλλάξει κάποια e-mails), αλλά τους οποίους ευχαριστώ εκ καρδίας για τον κόπο τους, την αγάπη τους και την επιμέλειά τους. Δεν συμμετείχα ποτέ στην προσπάθεια αυτή, αλλά την παρακολουθούσα και ομολογώ ότι τα παιδιά έκαναν πολύ καλή δουλειά με σεβασμό στο πνεύμα και το «χρώμα» του ΚΟ. Φαίνεται ότι η προσπάθεια αυτή έλαβε τέλος, καθώς το facebook μπλοκάρει πλέον κάθε άρθρο του ΚΟ. 

Αν και δεν γνωρίζω και πολλά από facebook, καθώς ήμουν εξαρχής και συνεχίζω να είμαι απέναντι σε αυτό τo «μέσο κοινωνικής δικτύωσης» από εξαιρετικά επιφυλακτικός μέχρι αρνητικός, η αλήθεια είναι ότι δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη το μπλοκάρισμα της σελίδας. Θεωρώ μάλιστα, ότι καθυστέρησε αρκετά. Από άρθρα που έχω μεταφράσει και ανεβάσει κατά καιρούς και από άλλα που δεν τα ανέβασα αλλά τα διάβασα, είναι ξεκάθαρο ότι η συγκεκριμένη πλατφόρμα προωθεί την αριστερή/liberal νεοταξική ατζέντα και αντιπαθεί οτιδήποτε είναι έξω ή απέναντι από αυτήν. Καμία «δικτύωση» δεν την ενδιαφέρει, παρά μόνο η προώθηση της συγκριμένης ατζέντας και τα περί «ελευθερίας λόγου» είναι ανέκδοτο. Νομίζω ότι όλα αυτά είναι γνωστά, τουλάχιστον στους αναγνώστες του ΚΟ. Και δεν είναι «ελληνικό» το φαινόμενο. Μια μικρή έρευνα να κάνετε στο google θα δείτε ένα σωρό άρθρα για την λογοκρισία που υφίστανται ειδικά τα 2-3 τελευταία χρόνια, οι «συντηρητικές» σελίδες στις ΗΠΑ. Μιλάμε ακόμα και για σελίδες που υπερασπίζονται την «παραδοσιακή» οικογένεια ή την ζωή του αγέννητου ή την... αρρενωπότητα. Οπότε μπροστά τους τα άρθρα του ΚΟ (ή κάποια από τα άρθρα του ΚΟ) είναι… too much. Ο ίδιος ο Zuckerberg, ο οποίος νιώθει κάτι σαν "θεός", είχε αναγνωρίσει, άλλωστε, τον εθνικισμό ως τον μεγάλο "εχθρό". Οπότε τι να λέμε τώρα...

Καλό είναι βέβαια να εκμεταλλευόμαστε όποιο μέσο μπορούμε προκειμένου να δημιουργήσουμε βραχυκύκλωμα, με όποιες δυνάμεις και όποιο ταλέντο έχει ο καθένας σε αυτό το σάπιο, σκοτεινό και ανθρωποκτόνο σύστημα. Καλό δεν είναι όμως να παραξενευόμαστε ή να παραπονιόμαστε όταν μας μπλοκάρουν ή να «καταγγέλλουμε» (σε ποιους;) όταν μας αποκλείουν. Δηλαδή ακόμα δεν καταλάβαμε που βρισκόμαστε; Σε ποια εποχή ζούμε; Σε ποια πλευρά βρισκόμαστε; Ποιοι είναι σήμερα οι εχθροί του κράτους ή "οι εχθροί του λαού"; Ίσως αυτά βέβαια, να ακούγονται υπερβολικά για εκείνους που ακόμα πιστεύουν σε «δημοκρατίες». Εγώ δεν πιστεύω. Πιστεύω ότι ζούμε σε μία soft εκδοχή του απολυταρχικού κράτους του Μεγάλου Αδελφού, το οποίο σιγά - σιγά παίρνει την πιο ολοκληρωμένη του μορφή. Δομικό στοιχείο του κράτους αυτού, όσοι έχετε ασχοληθεί έστω και λίγο με το «1984» του Όργουελ, είναι το «έγκλημα σκέψης» (thoughtcrime). Είμαστε εγκληματίες. Τελεία. Period που λένε στο Αμερική.    

Επίσης, για να πάμε στην πιο αγαπημένη μου ταινία, το “They Live” του Κάρπεντερ, υπάρχουν και κάποιοι, ελάχιστοι ακόμα, που “can see…”. Και αυτοί επικηρυγμένοι είναι. Και τους περιμένει το βαρύ χέρι του κράτους. Θυμηθείτε τον μαύρο τυφλό ιεροκήρυκα στην αρχή της ταινίας που τον αρπάζουν και τον μπουζουριάζουν με τα γκλοπ οι πραιτοριανοί του συστήματος, μόνο και μόνο επειδή έλεγε “….They have us. They control us! They are our masters! Wake up!.. They're all around you!” Εάν ο συμπαθής πάστορας είχε σελίδα στο facebook, τι λέτε, δεν θα του την είχαν μπλοκάρει; Η απόσταση βέβαια από μπλοκ μέχρι γκλοπ δεν είναι μεγάλη. Άλλωστε εις την προηγμένην,  δημοκρατικήν, ανεκτικήν και πολυφωνικήν Δύσην, οι πραιτοριανοί μπουκάρουν στα σπίτια και οδηγούν στο αστυνομικό τμήμα «δια υπόθέσιν τους» γιαγιάδες που έγραψαν ότι η ζωή τους έχει γίνει αφόρητη με τους αφροασιάτες.

Αυτό που δεν μου αρέσει στην όλη ιστορία με το διαδίκτυο και τις διάφορες «πλατφόρμες δικτύωσης» είναι ότι δίνει μία εύκολη (και κάπως ασφαλή) εκτόνωση και μια ψευδαίσθηση αντίστασης. Κάνεις ένα σχόλιο ή ανεβάζεις μια φωτογραφία ή ένα post και διοχετεύεις όλη σου την ένταση και την αντίδραση κατά του «συστήματος». Νιώθεις ότι το έκανες το καθήκον σου και ότι τέλος πάντων «τους τα είπες» και ότι εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους, δεν είσαι «πρόβατο», ανήκεις στους «αντιφρονούντες» κλπ. Και μετά όταν σου στερούν και αυτή την δυνατότητα υφίστασαι ένα σοκ. Και τώρα τι κάνουμε; Πως αντιδρώ; Ή δεν αντιδρώ και λουφάζω περιμένοντας «κάτι να γίνει»; Πριν κανά δυο μήνες είχα ανεβάσει ένα πολύ αποκαλυπτικό άρθρο με τίτλο: Η  λογοκρισία στα social media ως όπλο ψυχολογικού πολέμου. Διάβασέ το και πάλι και θα δεις ότι το να φωνάζεις συνεχώς για την λογοκρισία και να αναρωτιέσαι «αυτή είναι η δημοκρατία;» και να προσπαθείς να δείξεις πόσο «κακό» πράγμα είναι η λογοκρισία, κάνει τελικά, κακό σε σένα, όχι στους κατά συνείδηση λογοκριτές. Και επειδή έχω βαρεθεί να διαβάζω για «φασιστικές» μεθόδους, σου μίλησε κανείς για το άρθρο 58;  

Τώρα, υπάρχουν και κάποια θετικά από όλη αυτή την ιστορία. Επειδή δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου και τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και σε όλο τον «ελεύθερο» κόσμο, αυτού του είδους η πίεση και ο εξοστρακισμός πεισμώνει καμιά φορά τον «μη προνομιούχο» και μη πολικά ορθό κόσμο (ή έστω ένα κομμάτι αυτού του κόσμου). Και τι κάνουν τότε λέτε; Πάνε πληγωμένοι και θυμωμένοι στις κάλπες... Γιατί πιστεύω ότι οι πολιτικές αλλάζουν με πολιτικές. Όχι με like και dislike. Ένας λοιπόν «προοδευτικός» Αμερικάνος πολιτικός αναλυτής διαπίστωσε ότι ο Donald Trump έλαβε ισχυρή υποστήριξη από Λευκούς και Χριστιανούς, τα μέλη εκείνα της αμερικάνικης «ανοικτής» κοινωνίας που ένιωθαν ότι ήταν σταθερά τα τελευταία χρόνια στόχος διακρίσεων. Ένας άλλος «ειδικός» στην ανάλυση των τάσεων, ονόματι Greenberg, βρήκε ότι ένας από τους κύριους παράγοντες που έκανε κάποιον Αμερικάνο να ψηφίσει Trump ήταν ότι είχε απορρίψει μέσα του την πολιτική ορθότητα και ένιωθε ότι τον είχαν φιμώσει.

Δεν είναι η ώρα να αρχίσουμε να λέμε εάν ο Τραμπ τα πάει καλά ή τους πρόδωσε όλους αυτούς. Είναι η ώρα, τουλάχιστον, να πάψουμε να μουρμουράμε και να παραπονιόμαστε ότι μας φίμωσαν και «που είναι η δημοκρατία» και μπλα μπλα μπλα.

Καλό είναι το διαδίκτυο, αλλά υπάρχει και… ο δρόμος. Και μετά τον δρόμο υπάρχει  και… η κάλπη. Για την δύναμη του δρόμου κοιτάξτε την Γαλλία. Για την δύναμη της κάλπης την Ιταλία. Μην αρχίσουμε τώρα τα «ναι, μεν αλλά». Τουλάχιστον οι άνθρωποι αυτοί τολμάνε. Δεν μουρμουράνε. Και πάντως κάτι «βλέπουν»…  
 

ΥΓ. Παιδιά, υπάρχει και η Samizdat...

SkyWatcher