«Μίσος»: Δεν νομίζω ότι η λέξη σημαίνει αυτό που νομίζεις ότι σημαίνει

Του Jonathon van Maren (LifeSiteNews) / ΚΟ

Στο τρίτο έτος μου στο πανεπιστήμιο, έπρεπε να παρακολουθήσω ένα υποχρεωτικό μάθημα για την ιστορία των αυτόχθονων πληθυσμών του Καναδά. Ένα από τα κύρια θέματα που μας έλεγαν ξανά και ξανά ήταν ο αντίκτυπος των ιεραποστόλων που έφτασαν, συχνά μόνοι τους, για να προσηλυτίσουν στον χριστιανισμό τις διάφορες φυλές των ιθαγενών. Ήρθαν, δίδαξαν και πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους με τρομακτικό τρόπο, καθώς άλλους τους έκαιγαν, άλλους τους έγδερναν και άλλους τους διαμέλιζαν. Οι συμφοιτητές μου δεν ήξεραν πώς να το αντιμετωπίσουν αυτό. Κατά τη διάρκεια ενός σεμιναρίου, ένας νεαρός λίμπεραλ δήλωσε ότι αυτοί οι άνδρες ήταν προφανώς «ρατσιστές», διότι θεωρούσαν προφανώς ότι οι πνευματικές πεποιθήσεις των ιθαγενών ήταν κατώτερες από τις δικές τους.

Ρώτησα τον φοιτητή αυτόν αν πίστευε ότι οι ιερείς πίστευαν πραγματικά στην ύπαρξη του παράδεισου και της κόλασης και στην αλήθεια του μηνύματός τους. Γνωρίζοντας το θάρρος αυτών των ανθρώπων μπροστά στο σχεδόν αναπόφευκτο φρικιαστικό τέλος τους, αναγκάστηκε να πει ναι. Αν είναι έτσι τον ρώτησα, τι θα ήταν πιο «ρατσιστικό»: οι ιερείς να αποφάσιζαν ότι οι ιθαγενείς του Καναδά δεν ήταν αρκετά άξιοι προσηλυτισμού στον χριστιανισμό, ή να αποφάσιζαν ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν ανθρώπινα όντα ανεκτίμητης αξίας, και ως εκ τούτου θα έπρεπε να ακούσουν το χριστιανικό μήνυμα ανεξάρτητα αν αυτό θα είχε κόστος για τους ίδιους; Αν οι ιεραπόστολοι πραγματικά πίστευαν ότι οι ιθαγενείς θα πάνε στην κόλαση, αν δεν άκουγαν για τον Χριστό και όμως αποφάσιζαν ότι δεν αξίζει τον κόπο, δεν θα ήταν αυτό δείγμα γνήσιου ρατσισμού;

Ο φοιτητής δεν μπορούσε να πει τίποτα. Κοίταζε λίγο αποσβολωμένος.

Λέω αυτό το περιστατικό, γιατί απαντά σε ένα από τα κύρια προβλήματα των χριστιανών σήμερα όταν συζητούν για τις πεποιθήσεις τους με τους συμφοιτητές τους: Δεν μιλάμε πλέον την ίδια γλώσσα. Εμείς εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις, αλλά για αυτούς σημαίνουν πλέον πολύ διαφορετικά πράγματα.

Η λέξη "μίσος", για παράδειγμα, έχει επαναπροσδιοριστεί να σημαίνει την διαφωνία με τους πολιτικούς στόχους της Σεξουαλικής Επανάστασης. Οι Χριστιανοί κατηγορούνται ότι "μισούν" τους ομοφυλόφιλους επειδή διαφωνούν με το «γάμο» των ομοφυλοφίλων. Αλλά αν οι Χριστιανοί πιστεύουν πραγματικά ότι το gay lifestyle απομακρύνει τους ανθρώπους από τον Θεό, τότε στην πραγματικότητα δεν είναι μίσος το να δεχτούν το «γάμο» των ομοφυλοφίλων; Επειδή οι αντίπαλοι του Χριστιανισμού δεν τα παίρνουν αυτά στα σοβαρά, περιμένουν και οι Χριστιανοί να αγνοήσουν τις χριστιανικές διδασκαλίες. Οι γκέι ακτιβιστές απαιτούν οι χριστιανοί να αγνοήσουν, να εγκαταλείψουν ή να διαψεύσουν τις θεμελιώδεις χριστιανικές διδαχές και πάνω από όλα, ζητούν οι χριστιανοί να σταματήσουν να νοιάζονται για τις ψυχές των γκέι που γνωρίζουν και αγαπούν. Αυτή η σιωπή θα ήταν μίσος. 

Το ίδιο πράγμα ισχύει και για λέξεις όπως "θάρρος" και "ανδρεία". Αυτές οι λέξεις συνηθίζονταν να χρησιμοποιούνται για γενναίους άνδρες και γυναίκες που αντιμετώπιζαν κινδύνους και πάλευαν με κάθε αντιξοότητα προκειμένου να προστατεύσουν τους ανθρώπους που αγαπούν. Τέτοιοι ήταν εκείνοι οι νέοι άνδρες που έπεσαν να καλύψουν με τα σώματά τους τις φίλες τους και τις συζύγους τους σε μαζικές σφαγές, προτιμώντας να πεθάνουν ώστε όσοι αγαπούσαν να ζήσουν. Τώρα, όμως, ένας άντρας που κάνει εγχείρηση «αλλαγής φύλου» και ντύνεται με γυναικεία ρούχα αποκομίζει τους επαίνους και τα ​​χειροκρότημα του καθενός, απολαμβάνει να δίνει συνεντεύξεις και να παρουσιάζεται σε talk show και να υποστηρίζεται από πολιτικούς, που τον αποκαλούν «γενναίο». Ο Ομπάμα βγήκε δημόσια να «επαινέσει το θάρρος του σταρ του NBA Jason Collins, όταν αυτός ανακοίνωσε ότι ήταν γκέι, λες και η δημοσιοποίηση της σεξουαλικής ζωής ενός ατόμου είναι κάτι το θαρραλέο.

Και ακριβώς όπως έχει επαναπροσδιοριστεί το «μίσος», έτσι έχει επαναπροσδιοριστεί και η «αγάπη». Η αγάπη κάποτε σήμαινε να θέλεις το καλύτερο για τον άλλο. Έτσι, το να αγαπάς κάποιον σήμαινε να του πεις, αν το πίστευες, ότι ο τρόπος ζωής του είναι επιβλαβής, χωρίς να έχει σημασία πόσο δύσκολη ή οδυνηρή, μπορεί να είναι μία τέτοια κουβέντα. Τώρα, η κουλτούρα μας φαίνεται να πιστεύει ότι η αγάπη σημαίνει να συμφωνείς με κάποιον και να υποστηρίζεις τον τρόπο ζωής του, ανεξάρτητα από το τι πιστεύεις. Η αγάπη είναι τώρα μόνο ένα συναίσθημα, δεν είναι μια δράση ριζωμένη στην πίστη.

Καθώς η συζήτηση για την ευθανασία έχει ξεκινήσει εδώ στον Καναδά, έχω σκεφτεί πολύ για αυτή τη σύγχυση και την δυσκολία στην επικοινωνία. Η ευθανασία, άλλωστε, κυριολεκτικά σημαίνει «καλός θάνατος». Η λέξη που χρησιμοποιείται από το λόμπι της ευθανασίας είναι εύηχη, αλλά για τους χριστιανούς ένας θάνατος μπορεί να ονομαστεί "καλός" μόνο όταν ο άνθρωπος που αναχωρεί είναι τακτοποιημένος με το Θεό. Το να επιλέξεις την αυτοκαταστροφή ως την τελική σου πράξη, στην πραγματικότητα είναι το ακριβώς αντίθετο ενός καλού θανάτου.

Πρόσφατα ξαναδιάβαζα το “Amazing Grace”, την βιογραφία του William Wilberforce, που αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις για να τερματιστεί το δουλεμπόριο στην Βρετανία. Και μόλις λίγες ημέρες πριν το θάνατό του το 1833, έλαβε την είδηση ​​ότι η επιθυμία του είχε αίσιο τέλος: Η Μεγάλη Βρετανία είχε καταργήσει την δουλεία. Έζησε μια ζωή υπηρετώντας τον Δημιουργό του και άλλαξε τον κόσμο προς το καλύτερο. Μια καλή ζωή, που τελειώνει με ένα καλό θάνατο.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή