Αφιέρωμα: "Αντικομμουνιστικές" ταινίες (Β΄)

   1. “RED DAWN” («Κόκκινη Αυγή») – 1984, ΗΠΑ: Και ξαφνικά μέσα από το ασφαλές, οικείο περιβάλλον της τάξης ενός αμερικάνικου σχολείου, παρακολουθούμε αμέτρητα αλεξίπτωτα να πέφτουν από τον ουρανό μέσα στην καρδιά της - επί εποχής Ρήγκαν - Αμερικής. Και ναι, είναι αυτό που φοβόσασταν: κουμμούνια εισβολείς! Σοβιετικοί μαζί με Κουβανούς και Νικαραγουανούς συμμάχους τους εισβάλλουν στις ΗΠΑ και ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι επί θύραις. Ευτυχώς μια ομάδα πατριωτών μαθητών που αυτοαποκαλούνται "Wolverines", αρπάζει τα όπλα (που πάντα είχε, ας είναι καλά το Σύνταγμα) και ξεκινάει αντάρτικο! Μπορεί να γελάνε κάποιοι αλλά το Red Dawn είχε αρκετή επιτυχία στην εποχή του και ήταν η 20^η στην λίστα με τις ταινίες με τις μεγαλύτερες εισπράξεις εκείνης της χρονιάς. Της χρονιάς που ο Bruce Springsteen κυκλοφόρησε το “Born in The USA” με μια μεγάλη αμερικάνικη σημαία στο background. 

Η παραγωγή ήταν του βραβευμένου John Milius (γνωστός για τις ταινίες "Dirty Harry", "Αποκάλυψη Τώρα", "Κόναν ο Βάρβαρος"). Οργανώσεις για την υπεράσπιση της οπλοκατοχής αποθέωσαν τον Milius επειδή "απεικόνισε το πόσο σημασία έχει η οπλοκατοχή". Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Patrick Swayze και μαζί του πολλά πρώτα ονόματα εκείνης της εποχής όπως, ο C. Thomas Howell, η Lea Thompson, ο Charlie Sheen, ο Harry Dean Stanton και η Jennifer Grey (η συμπρωταγωνίστρια του Swayze στο “Dirty Dancing”). Στην μουσική «ο δικός μας» Basil Poledouris. Η ταινία μέχρι σήμερα, θεωρείται μια από τις πιο αγαπημένες πατριωτικές / συντηρητικές ταινίες (το 2012 βγήκε ένα αποτυχημένο remake με Βορειοκορεάτες εισβολείς), ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι η επιχείρηση για τη σύλληψη του Σαντάμ Χουσεΐν ονομάστηκε "Επιχείρηση Red Dawn" και οι στόχοι της ονομάστηκαν "Wolverine 1" και "Wolverine 2"!

  2. “ELENI” − 1985, ΗΠΑ: «Η απαγορευμένη ταινία»! Η «Ελένη» είναι η κινηματογραφική μεταφορά των απομνημονευμάτων του Ελληνοαμερικανού δημοσιογράφου Nicholas Gage (Νικόλαος Γκατζογιάννης). Η σκηνοθεσία είναι του Peter Yatesκαι παίζουν οι: John Malkovich, Kate Nelligan (Ελένη), Linda Huntκαι Glenne Headly. Υπόθεση: Στις 28 Αυγούστου του 1948, οι κομουνιστές συμμορίτες εκτελούν στο χωριό Λιάς της Θεσπρωτίας (το οποίο επί μήνες ήλεγχαν) μια 41χρονη γυναίκα, την Ελένη Γκατζογιάννη. Το «έγκλημά» της ήταν ότι φυγάδευσε τα παιδιά της από το χωριό για να αποφύγουν το παιδομάζωμα των κομουνιστών. Ο Νίκος Γκατζογιάννης, θα επιστρέψει, χρόνια αργότερα, στην Ελλάδα σαν ανταποκριτής των NewYorkTimesκαι θα προσπαθήσει ν' αναζητήσει τους υπαίτιους του θανάτου της μητέρας του (έχοντας μαζί του ένα περίστροφο που τελικά δεν θα το χρησιμοποιήσει, γιατί είναι ελεήμων). Η Ελένη είναι πιστή μάνα και χριστιανή, φωνάζει το «Χριστός Ανέστη!» την Ανάσταση, προσεύχεται στον Θεό και λίγο πριν την δολοφονία της δηλώνει : «Είναι μεγάλη χαρά να είσαι μητέρα και ευχαριστώ τον Θεό που μου επέτρεψε να το μάθω...». 

Η «Ελενη» που κυκλοφόρησε το 1983, μεταφράστηκε σε περισσότερες από 30 γλώσσες, πούλησε περισσότερο από 4 εκατομμύρια αντίτυπα, ενώ η κινηματογραφική μεταφορά της δύο χρόνια αργότερα, το 1985, παρά το λυσσαλέο κυνηγητό από την Αριστερά στην Ελλάδα, είχε τεράστια επιτυχία. Μια φημισμένη ταινία Έλληνα του εξωτερικού, που αφορά κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και στην οποία συμμετείχαν δημοφιλείς ηθοποιοί κι όμως είναι σχεδόν άγνωστη στους περισσότερους, χάριν της παντοδυναμίας της αριστεράς στην πατρίδα μας. Η ταινία, ουσιαστικά τελεί υπό καθεστώς απαγόρευσης. Κανένα κανάλι δεν έχει τολμήσει να την προβάλλει. Στην ελληνική wikipedia δεν υπάρχει! Η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε αρνηθεί να γίνουν τα γυρίσματα στην Ελλάδα και τους αυθεντικούς χώρους (η ταινία γυρίστηκε στην Ισπανία), ενώ η προβολή της στους ελληνικούς κινηματογράφους διακόπηκε μετά από λίγες ημέρες, όταν υπήρξαν αντιδράσεις από το ΚΚΕ και οπαδοί του προπηλάκιζαν τους θεατές που πήγαιναν να την δουν...
                              
  3. “REPENTANCE” (“Monanieba”/ «Μετάνοια») − 1987, ΕΣΣΔ! Η Μετάνοια του Γεωργιανού σκηνοθέτη Tengiz Abuladze, δημιουργήθηκε το 1984, ωστόσο απαγορεύτηκε να προβληθεί στη Σοβιετική Ένωση επειδή με αλληγορικό τρόπο ασκούσε κριτική στον σταλινισμό. Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών του 1987 κέρδισε το βραβείο FIPRESCI, το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής και το Βραβείο της Οικουμενικής Κριτικής Επιτροπής. Η ταινία επιλέχθηκε ως καλύτερη ξενόγλωσση ταινία στα 60α βραβεία Όσκαρ. Υπόθεση: Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια μικρή πόλη της Γεωργίας, επί ΕΣΣΔ. Η πρώτη σκηνή δείχνει μια γυναίκα να φτιάχνει ένα γλυκό. Ένας άντρας σε μια καρέκλα διαβάζει στην εφημερίδα ότι ο δήμαρχος της πόλης, ο Varlam Aravidze (Avtandil Makharadze) έχει πεθάνει. Μια μέρα μετά την κηδεία το πτώμα του δημάρχου εμφανίζεται στον κήπο του σπιτιού του γιου του. Το πτώμα ξαναθάβεται, αλλά ξαναεμφανίζεται στον κήπο. Οι αρχές συλλαμβάνουν μια γυναίκα και την κατηγορούν ότι αυτή ξεθάβει το πτώμα. Υποστηρίζει ότι στο νεκρό δήμαρχο δεν αξίζει να ταφεί, καθώς ήταν υπεύθυνος για ένα καθεστώς τρομοκρατίας που μοιάζει με αυτό του Στάλιν και είναι υπεύθυνο για την εξαφάνιση των γονέων και των φίλων της. Καθώς περνάει από δίκη, βλέπουμε το καθεστώς του Βάρλαμ σε αναδρομές. Ο εγγονός του Βάρλαμ συγκλονίζεται από τις αποκαλύψεις για τα εγκλήματα του παππού του και αυτοκτονεί, ενώ ο γιος του Βάρλαμ που στην αρχικά τον υποστήριζε, ρίχνει το πτώμα από ένα βράχο. Η ταινία τελειώνει με την γυναίκα που φτιάχνει το γλυκό. Μια ηλικιωμένη γυναίκα την ρωτάει αν αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην εκκλησία. Η γυναίκα απαντά ότι ο δρόμος λέγεται οδός Varlam και δεν οδηγεί στην εκκλησία. Η ηλικιωμένη γυναίκα απαντά: "Τι καλό έχει ένας δρόμος αν δεν οδηγεί σε μια εκκλησία;"    

   4. “The Inner Circle” («Ο εσωτερικός κύκλος / κλειστός κύκλος») – 1991, ΗΠΑ, Ιταλία, Ρωσία. Δραματική ταινία του Ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Κόντσαλοφσκι (Andrei Konchalovsky), γνωστού από «Το τρένο της μεγάλης φυγής» (1985). Η ταινία «Ο εσωτερικός κύκλος» ήταν υποψήφια για βραβεία στο 42ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Ivan Sanchin, (αληθινό όνομα Alex Ganchin),  αξιωματικού της KGB (πρόκειται για αναχρονισμό, καθώς KGB ονομάστηκε η υπηρεσία ασφαλείας μετά τον θάνατο του Στάλιν. Πριν λεγόταν MGB, NKGB, NKVD, OGPU και Cheka), που ήταν ο προσωπικός κινηματογραφιστής του Στάλιν από το 1939 μέχρι τον θάνατό του. Συμπαθής αλλά τραγικά αδύνατος ο πρωταγωνιστής, εκδηλώνει τυφλή πίστη στον "πατερούλη", παρά τη σύλληψη των γειτόνων του και τον βιασμό της συζύγου του από τον Lavrentii Beria, η οποία στη συνέχεια αυτοκτονεί.. Παίζουν οι: Tom Hulce (ως Ivan Sanshin), Lolita Davidovich, Bob Hoskins (ως Beria) και Aleksandr Zbruyev (ως Στάλιν).

  5. “THE LOST CITY” («Η χαμένη πόλη») – 2005, ΗΠΑ. Ταινία του κουβανικής καταγωγής ηθοποιού Andy Garcia, ο οποίος έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Garcia πολλές φορές έχει εκφραστεί δημόσια κατά του κομουνιστικού καθεστώτος. Μαζί του ο Dustin Hoffman, η Inés Sastre και ο Bill Murray. Υπόθεση: Παρακολουθούμε την ιστορία μιας πλούσιας οικογένειας, τριών αδελφών και μιας όμορφης γυναίκας στα τέλη της δεκαετίας του 1950, στο πλαίσιο της ανατροπής του κουβανού δικτάτορα Μπατίστα το 1958 και του 1959 και της εγκαθίδρυσης της σκληρής, καταπιεστικής κομμουνιστικής δικτατορίας του Φιντέλ Κάστρο.  

  6. “KATYN” – 2007, Πολωνία. Η ταινία του πολυβραβευμένου (και με όσκαρ) Πολωνού σκηνοθέτη Αντρέι Βάιντα (Andrzej Wajda), ενός από τους μεγάλους σκηνοθέτες του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού κινηματογράφου, σχετικά με τη Σφαγή στο Katyn του 1940. Η ταινία ήταν υποψήφια για όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Παίζουν: Andrzej Chyra, Artur Żmijewski, Maja Ostaszewska κ.α. Ιστορικό πλαίσιο: Τον Μάιο του 1940 η μυστική αστυνομία του Στάλιν (NKVD) εκτέλεσε εν ψυχρώ 22.000 Πολωνούς. Σημαντικό: Ανάμεσα στους 22.000 ανθρώπους που εκτελέσθηκαν ήταν και ο πατέρας του Βάιντα, Γιάκομπ Βάιντα, διοικητής του 72ου τάγματος πεζικού. Στην πρώτη σκηνή μια ομάδα αμάχων προσπαθεί να διαφύγει από τους διώκτες τους. Είναι 17 Σεπτεμβρίου του 1939. Περίπου ένα μήνα νωρίτερα η ναζιστική Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση είχαν υπογράψει το σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ ανοίγοντας τον δρόμο σε έναν ακόμη διαμελισμό της Πολωνίας. Την 1η Σεπτεμβρίου εισβάλλουν οι Γερμανοί από τα δυτικά σύνορα και 17 μέρες μετά οι Σοβιετικοί από τα ανατολικά. Οι Πολωνοί που συλλαμβάνονται μεταφέρονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στις 5 Μαρτίου του 1940 φεύγει από τη Μόσχα μια διαταγή από το πολίτμπιρο, την οποία υπογράφουν οι Στάλιν, Μολότοφ, Βοροσίλοφ και Μπέρια. Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, περισσότεροι από 22.000 στρατιώτες, στην πλειονότητά τους κληρωτοί, εκτελούνται εν ψυχρώ κοντά στο Κατίν. Όταν το 1943 το Βερολίνο αποκάλυψε τους μαζικούς τάφους και έδωσε στη δημοσιότητα τα ονόματα των θυμάτων, οι Σοβιετικοί αρνήθηκαν οποιαδήποτε ανάμειξη και με μια έρευνα- παρωδία απέδωσαν την ευθύνη στη ναζιστική Γερμανία. Μετά το τέλος του πολέμου η «σφαγή του Κατίν» ήταν για τη Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας ένα απαραβίαστο ταμπού… Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι ο «Ριζοσπάστης» θεωρώντας «συκοφαντία» την ενοχοποίηση των σοβιετικών για την Σφαγή, επιτέθηκε στην ταινία του Βάιντα, τον οποίον χαρακτήρισε «καλό σκηνοθέτη, αλλά αντικομμουνιστή με πατέντα»(!), που  συντάχθηκε «με τους χιτλερικούς», και όλα αυτά την στιγμή που η ρωσική Δούμα έχει  αναγνωρίσει με ψήφισμα, ότι «το έγκλημα του Κατίν διαπράχθηκε με προσωπική διαταγή του Στάλιν και άλλων μελών της σοβιετικής ηγεσίας...».

  7. “THE LIVES OF OTHERS” (“Das Leben der Anderen” / «Οι Ζωές των Άλλων» - 2006, Γερμανία.  Η ταινία του Florian Henckel von Donnersmarck βραβεύτηκε το 2006 με το Βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας, σημείωσε ρεκόρ υποψηφιοτήτων στα Γερμανικά Βραβεία Κινηματογράφου, ενώ και στην Ελλάδα το κοινό την αγάπησε πολύ. Υπόθεση: Βρισκόμαστε στο Ανατολικό Βερολίνο του 1984. Οι κάτοικοι της πόλης επιτηρούνται από 100.000 υπαλλήλους και 200.000 κατασκόπους της Στάζι, της μυστικής αστυνομίας της Ανατολικής Γερμανίας. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκεται ο κεντρικός ήρωας, ο αγέλαστος, μοναχικός αλλά και αφοσιωμένος στην υπηρεσία του Γκερντ Βίζλερ, τον οποίο υποδύεται ο εξαιρετικός Ulrich Mühe. Παίζουν και οι: Sebastian Koch που υποδύεται τον Georg Dreyman, έναν αναγνωρισμένο θεατρικό συγγραφέα και η Martina Gedeck, ως την ερωμένη του. Και σε αυτήν ταινία επιτέθηκε ο «Ριζοσπάστης» εξυμνώντας την Στάζι για «τον σκληρό ταξικό αγώνα που έδωσε ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους εχθρούς του κομμουνισμού»…
 

   8. “STRIKE” («Απεργία») – 2007, Πολωνία, Γερμανία: Η ταινία αφηγείται την ζωή της Agnieszka Kowalska (Katharina Thalbach) εργάτριας «υπόδειγμα» αρχικά την δεκαετία του '60 στα Ναυπηγεία Λένιν στο Γκντανσκ της Πολωνικής Λαϊκής Δημοκρατίας, η οποία πήρε μέρος στις διαμαρτυρίες των εργατών το 1970 και μετά στις αρχές της δεκαετίας του 1980, περίοδο που διαμορφώθηκε το κίνημα της Αλληλεγγύης, όταν κηρύχθηκε ο Στρατιωτικός Νόμος και της ανέγερσης του Μνημείου των πεσόντων εργατών των ναυπηγείων του 1970. Ο χαρακτήρας της Agnieszka βασίζεται χαλαρά σε τουλάχιστον δύο γυναίκες, την χειρίστρια γερανών Anna Walentynowicz και την νοσηλεύτρια ναυπηγείων Alina Pienkowska.
  

  9. “MAO’S LAST DANCER” («Ο τελευταίος χορευτής του Μάο») – 2010, Αυστραλία: Η ταινία είναι βασισμένη στην αυτοβιογραφία του Κινέζου επαγγελματία χορευτή Li Cunxin. Τον Cunxin υποδύεται ο χορευτής του βασιλικού μπαλέτου του Μπέρμιγχαμ Chi Cao. Υπόθεση: Όταν εξαιτίας ενός  προγράμματος πολιτιστικής ανταλλαγής ο Κινέζος χορευτής έρχεται στο Χιούστον του Τέξας και γνωρίζει την ζωή στις ΗΠΑ, αρχίζει μέσα του να αμφισβητεί το Κομμουνιστικό Κόμμα με το οποίο ανατράφηκε και αρχίζει μια σχέση με μια Αμερικανίδα χορεύτρια. Θέλει να μείνει μόνιμα στην Αμερική, αλλά οι κινεζικές αρχές του δημιουργούν προβλήματα και του λένε ότι δεν θα έχει δικαίωμα να επισκεφθεί ξανά την Κίνα και να δει τους δικούς του. 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Συνεχίζεται..