Η Ευαγγελική θεολογία και η Αμερικάνικη πολιτική στη Μέση Ανατολή (μέρος 2ο )

Του Stephen Sizer* / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

--- Συνέχεια από το 1^ο μέρος ---

6. Cyrus Scofield: Η «αγιοκατάταξη» του Σιωνισμού (1843-1921)

Ο Scofield μπορεί να θεωρηθεί ως το πρόσωπο που με τη μεγαλύτερη επιρροή στην διάδοση του Dispensationalism, μετά τη δημοσίευση της Βίβλου του με τις υποσημειώσεις του, την λεγόμενη ‘Scofield Reference Bible’ από την Oxford University Press το 1918.

Ωστόσο, ενώ αφθονούν βιογραφικά έργα για τους πρώτους Αδελφούς (Πλυμμούθιους, γνωστούς ως ‘Brethren’), όπως τον JN Darby και άλλους dispensationalists όπως τον DL Moody, ο Scofield παραμένει μια άπιαστη και αινιγματική φιγούρα. Ως νέος και σε μεγάλο βαθμό αναλφάβητος χριστιανός, ο Scofield ήταν βαθιά επηρεασμένος από τα γραπτά του JN Darby. Ο Scofield εκλαΐκευσε την διάκριση του Darby ανάμεσα στο σχέδιο του Θεού για τους Εβραίους, ξεχωριστά από την Εκκλησία, και οι σημειώσεις του στην Βίβλο στηρίχθηκαν στην ξεχωριστή μετάφραση της Βίβλου που έδινε ο Darby.

Ο συνδυασμός μιας ελκυστικής μορφής, με εικονογραφημένες σημειώσεις και παραπομπές οδήγησε τόσο τους επικριτές όσο και τους υποστηρικτές να αναγνωρίσουν ότι η Βίβλος του Scofield είχε το βιβλίο με την μεγαλύτερη επιρροή μεταξύ των Ευαγγελικών κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Ο Craig Blaising, καθηγητής Συστηματικής Θεολογίας στο Θεολογικό Σεμινάριο του Ντάλας αναγνωρίζει, «Η Scofield Reference Bible έγινε η Βίβλος του φονταμενταλισμού, και η θεολογία των σημειώσεων πλησίασε το ομολογιακό καθεστώς σε πολλές Βιβλικές Σχολές, ιδρύματα και Θεολογικά Σεμινάρια που υπήρχαν τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας». Ο Sandeen παρατηρεί, «Το βιβλίο έχει ως εκ τούτου μια ελαφρά αλλά ισχυρά επιρροή στη διάδοση αυτών των απόψεων ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες που έχουν τακτικά διαβάσει αυτή τη Βίβλο και οι οποίοι συχνά αγνοούν τη διάκριση μεταξύ του αρχαίου κειμένου και της ερμηνείας του Scofield».

Η επιρροή του Scofield επεκτάθηκε πολύ πιο πέρα ​​από τα γραπτά του που δημοσιεύθηκαν. Στη δεκαετία του 1890 κατά τη διάρκεια της ποιμαντορίας του στο Ντάλας ο Scofield ήταν επίσης επικεφαλής της Νοτιοδυτικής Σχολής της Βίβλου, ο πρόδρομος της Θεολογικής Σχολής του Ντάλας, η οποία έγινε το «πιο επιστημονικό ίδρυμα του Dispensationalism». Η Σχολή ιδρύθηκε το 1924 από έναν από τους μαθητές του Scofield, τον Lewis Sperry Chafer, ο οποίος με τη σειρά του έγινε ο μεγαλύτερος εκφραστής του απόψεων του Scofield.

7. Arno Gaebelein: Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών

Ο Arno Gaebelein είναι ίσως ο πιο πολύπλοκος και αμφιλεγόμενος από τους πρώτους dispensationalists, κυρίως για τις απόψεις του σχετικά με τις προφητείες, τους Εβραίους και τον Σιωνισμό. Ο Gaebelein ήταν η πηγή των προφητικών σημειώσεων της Βίβλου του Scofield. Ήταν επίσης τακτικός ομιλητής στα Προφητικά Συνέδρια Niagara, και δίδαξε στη Θεολογική Σχολή του Ντάλας. Το 1893, ο Gaebelein άρχισε να δημοσιεύει ένα περιοδικό σε γλώσσα γίντις, το ‘Tiqweth Israel’ – ‘Η Ελπίδα του Ισραήλ’. Ένα χρόνο αργότερα ο Stroeter άρχισε να συνεργάζεται μαζί του και επιμελήθηκε την αγγλική έκδοση με το όνομα ‘Our Hope’ (‘Η Ελπίδα μας’) το οποίο απευθυνόταν στους Χριστιανούς. Ο ειδικός σκοπός αυτού του περιοδικού ήταν να τους εξοικειώσει με το σιωνιστικό κίνημα και να διακηρύξει την επικείμενη επιστροφή του Χριστού. Οι προφητικές ερμηνείες του Gaebelein, για παράδειγμα, τον οδήγησαν να συμπεράνει ότι το ΝΑΤΟ θα γινόταν οι δέκα βασιλιάδες της αναβιωμένης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Ο Gaebelein έχει επίσης κατά καιρούς κατηγορηθεί για «αντισημιτισμό». Για παράδειγμα, σε απάντηση για τη δημοσίευση των Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών, ο Gaebelein έγραψε:

«... άνοιξαν τον δρόμο για τους επαναστάτες Εβραίους, ένα δρόμο που αυστηρά και κυριολεκτικά ακολούθησαν. Ότι ο Εβραίος υπήρξε σημαντικός παράγοντας στα σημερινά επαναστατικά κινήματα, όπου και αν έχουν συμβεί, δεν μπορεί ειλικρινά να αμφισβητηθεί, πια, καθώς ήταν Εβραίος εκείνος που δολοφόνησε τον Τσάρο με όλη την οικογένειά του. Ή το ότι μια πολύ μεγάλη πλειοψηφία (λέγεται πάνω από 80%) της παρούσας μπολσεβίκικης κυβέρνησης στη Μόσχα, είναι οι Εβραίοι: ενώ με άλλα λόγια, στη συνέλευση της Κοινωνίας των Εθνών, η φωνή του Εβραίου ακούγεται, και δεν είναι με κανένα τρόπο μια παραπονιάρικη συνεσταλμένη φωνή που δεν μπορεί να επηρεάσει - ο Εβραίος είναι ο άνθρωπος που έρχεται!»

Δύο μήνες αργότερα Gaebelein έγραψε για την «εβραϊκή ηγεσία στη Ρωσία». Υποστηρίζοντας ότι σαράντα τέσσερις από τους πενήντα μπολσεβίκους ηγέτες ήταν εβραϊκής καταγωγής. Ο Weber περιγράφει αυτή τη φαινομενική αντίφαση ως «ειρωνική αμφισημία», γεγονός που υποδηλώνει ότι οι premillennial προφητικές απόψεις όπως αυτές του Gaebelein, «τους έδωσε τη δυνατότητα να κατοχυρώσουν τα πρωτόκολλα (και ως εκ τούτου να ακούγονται ως «αντισημίτες»), ακόμη και αν παρέμεναν ένθερμοι αντίπαλοι του αντισημιτισμού». Ο Gaebelein είχε σαφώς αυταπάτες ως προς την προέλευση ή τα κίνητρά του σιωνιστικού κινήματος, το οποίο θεωρείται ως «αποστατικό», αλλά μπορούσε επίσης να γράψει, «η επιστροφή των Εβραίων στην Παλαιστίνη σε απιστία είναι μπροστά μας στο σύγχρονο Σιωνισμό, ως εκ τούτου, είναι το πιο εντυπωσιακό σημείο του όλα των σημείων των καιρών μας». Στις σελίδες του ‘Our Hope’, ο Gaebelein συχνά αναφερόταν με ενθουσιασμό στην ανάπτυξη των διαφόρων Σιωνιστικών αποικιοκρατικών κοινωνιών στην Παλαιστίνη, υποστήριξε τις προσπάθειες του Herzl και ενημέρωσε μια σε μεγάλο βαθμό αγνοούσα και αυτάρεσκη αμερικανική χριστιανική κοινότητα πως οι προφητείες εκπληρώνονται πράγματι στην Παλαιστίνη. Παρά το γεγονός ότι οι dispensationalists στις αρχές του 20ου αιώνα συνέχισαν να βλέπουν σε τέτοια γεγονότα όπως την άνοδο του κομμουνισμού, τη Διακήρυξη Μπάλφουρ και την άνοδο του αντισημιτισμού, αποδεικτικά στοιχεία για την επικείμενη επιστροφή του Χριστού, υπήρξε μια σταδιακή μείωση της «πνευματικής αίγλης του φονταμενταλισμού". 

8. Ο αντισημιτισμός και ο Αμερικάνικος Φιλελεύθερος Χριστιανικός Σιωνισμός (1918-1967)

Κατά την περίοδο από το 1918 μέχρι το 1948, ολοένα και πιο περισσότερα ‘κοσμικά’ επιχειρήματα ακουγόντουσαν για τον σιωνιστικό σκοπό, με μια «μείωση της χρήσης θεολογικού λεξιλογίου». Η αμερικανική εξωτερική πολιτική όλο και περισσότερο καθορίζονταν από την ανάγκη να διατηρήσει καλές σχέσεις με τις στρατηγικής σημασίας πλούσιες σε πετρέλαιο αραβικές χώρες, την ίδια στιγμή που η Αμερική ασχολούνταν σε έναν αγώνα δρόμου για την αποτροπή της σοβιετικής ηγεμονίας. Καθώς το αμερικανική πολιτικό κατεστημένο άρχισε να δείχνει λιγότερο ενθουσιασμό για το Memorial του Blackstone, το εβραϊκό σιωνιστικό κίνημα ανακάλυψε να έχει φίλους με  μεγαλύτερη επιρροή μεταξύ των φιλελεύθερων εκκλησιαστικών ηγετών οι οποίοι είχαν μεγαλύτερη επιρροή στην Προεδρία και ενδιαφέρονταν περισσότερο για τα δικαιώματα των Εβραίων παρά για την αλλαγή της μεταστροφής τους στον χριστιανισμό και την εκπλήρωση των προφητειών. Ο Naim Ateek παρατηρεί,

"Καθώς η Βρετανική Αυτοκρατορία εξασθενούσε, το σιωνιστικό κράτος έξυπνα και ‘σοφά’ συνδέθηκε με την αύξηση της αμερικανικής αυτοκρατορίας και σταδιακά βρέθηκε σε θέση να έχει καταλάβει στρατηγικές θέσεις στο μέσα στο σύνολο των κυβερνητικών του κλάδων - το Κογκρέσο, το Πεντάγωνο, το υπουργείο Εξωτερικών, και τον Λευκό Οίκο".

Στις αρχές του 20ου αιώνα, μετά τις καταστροφικές συνέπειες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια της Μεγάλης Ύφεσης, ο Φονταμενταλισμός στην Αμερική άρχισε να σχετίζεται όλο και περισσότερο με την αντίκρουση της φιλελεύθερης θεολογίας, το κοινωνικό ευαγγέλιο και την θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου παρά με την προφητική «ενόραση». Σε μια λεπτομερή εξιστόρηση της ανόδου του αμερικάνικου φονταμενταλισμού του 20ου αιώνα πριν από το 1970, ο Erling Jorstad ανιχνεύει την αύξηση της Χριστιανικής δεξιάς με την αντι-κομμουνιστική και την ξενοφοβική ατζέντα της, αλλά χωρίς καμιά αναφορά στο Ισραήλ. Ομοίως, ο George Marsden στην ιστορική του αναδρομή της ανόδου του φονταμενταλισμού και του ευαγγελικαλισμού στην Αμερική, παρατηρεί ότι παρά τα κάποια στοιχεία αντισημιτισμού, στις αρχές του 20ου αιώνα φάνηκε να υπάρχει λίγο ενδιαφέρον για το σύγχρονο Ισραήλ μεταξύ των συντηρητικών ευαγγελικών. Άλλοι, όπως ο David Rausch έχουν εντοπίσει την άνοδο του αντισημιτισμού στον χριστιανικό φονταμενταλισμό των αρχών του 20ου αιώνα.

Για παράδειγμα, το 1919, γνωρίζοντας ότι οι Βρετανοί και οι Γάλλοι υπονόμευαν το στόχο της αυτοδιάθεσης στη Συρία, ο Woodrow Wilson έστειλε τον Charles Crane, (φωτο) ένα πλούσιο Αμερικανό Αραβολόγο ως επικεφαλής της Επιτροπής του βασιλιά Crane για να διερευνήσει τις επιθυμίες των ντόπιων. Οι επιφυλάξεις που εκφράστηκαν από τους Άραβες ηγέτες και ομογενείς Αμερικάνους οδήγησαν την Επιτροπή του Crane να προτείνει την εγκατάλειψη της αμερικανικής υποστήριξης για μια εβραϊκή πατρίδα, και ότι η περαιτέρω εβραϊκή μετανάστευση θα πρέπει να υπόκειται σε αυστηρούς περιορισμούς και ότι η Αμερική ή η Βρετανία να διοικήσει την Παλαιστίνη. Ενώ ο Crane πήγε για να βοηθήσει τη χρηματοδότηση των πρώτων ερευνών για πετρέλαιο στη Σαουδική Αραβία και την Υεμένη, ο θαυμασμός του για τη Γερμανία του Χίτλερ, «το πραγματικό πολιτικό προπύργιο του χριστιανικού πολιτισμού» και οι αντι-εβραϊκές εκκαθαρίσεις του Στάλιν στη Σοβιετική Ρωσία, οδήγησαν τον βιογράφο του να περιγράψει ότι η μετέπειτα ζωή του κυριαρχείτο από «μια πιο έντονη προκατάληψη ... [και] ... αχαλίνωτη απέχθεια για τους Εβραίους». Ο Crane προσπάθησε να πείσει τον πρόεδρο Franklin D. Roosevelt να αποφύγει τους συμβούλους του Felix Frankfurter και να αποφύγει τον διορισμό άλλων Εβραίων σε κυβερνητικές θέσεις. Ο Crane «έβλεπε μπροστά του μια παγκόσμια προσπάθεια από την πλευρά των Εβραίων για την εξάλειψη κάθε θρησκευτικής ζωής και θεώρησε ότι μόνο ένας συνασπισμός μουσουλμάνων και Ρωμαιοκαθολικών θα είναι αρκετά ισχυρός για να νικήσει αυτά τα σχέδια». Το 1933, ο ίδιος πρότεινε ακόμη στον Haj Amin Husseini, τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ, να έχει ανοιχτές συνομιλίες με το Βατικανό για να σχεδιάσουν μια αντι-εβραϊκή εκστρατεία. Το σκεπτικό πίσω από την αντιπολίτευση Αμερικανών ιεραποστόλων στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ είναι μια πολύπλοκη διαδικασία. Το 1948, εβδομάδες πριν ανακηρυχθεί το κράτος του Ισραήλ, ο Bayard Dodge ο οποίος είχε ιδρύσει το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού, αποσύρθηκε στο Πρίνστον του Νιου Τζέρσεϊ. Τον Απρίλιο του 1948, έγραψε ένα κρίσιμο άρθρο στην εφημερίδα The Readers Digest με τίτλο «Πρέπει να υπάρξει πόλεμος στη Μέση Ανατολή; Ο Kaplan το περιγράφει ως την «οριστική δήλωση» των αμερικανικών Αραβολόγων για τη γέννηση του κράτους του Ισραήλ.

«Αν και ο ίδιος προειδοποίησε: “Δεν είναι όλοι οι Εβραίοι σιωνιστές και δεν είναι όλοι Σιωνιστές εξτρεμιστές”, για τον Dodge το σιωνιστικό κίνημα ήταν μια τραγωδία από την οποία λίγα καλά θα μπορούσαν να έρθουν ...Τα επιχειρήματα του Dodge ενάντια στον Σιωνισμό στηρίζονται, όχι στην πολιτική του κινήματος, αλλά στην αντίθεση των Αράβων σε αυτόν, κάτι το οποίο κατά την άποψή του Dodge έκανε το σιωνιστικό πρόγραμμα ρεαλιστικό και συνεπώς επικίνδυνο. Χρόνια και δεκαετίες διαμάχης, ήξερε ο Dodge, ότι θα ακολουθούσαν τη γέννηση του εβραϊκού κράτους. Ως εκ τούτου, ο Dodge έγραψε, "Όλες οι εργασίες που γίνονται από τις φιλανθρωπικές μη κερδοσκοπικές αμερικανικές υπηρεσίες μας στον αραβικό κόσμο - το Ίδρυμα για την Εγγύς Ανατολή, οι ιεραποστολές μας, η YMCA και η YWCA, το Κολλέγιο των Ιησουιτών της Βοστώνη στη Βαγδάτη, τα Κολέγιά μας στο Κάιρο, τη Βηρυτό, τη Δαμασκό - θα μπορούσαν να απειληθούν με πλήρη απογοήτευση και κατάρρευση ... όπως και οι πετρελαϊκές μας παραχωρήσεις", ένα σενάριο που έλεγε ο Dodge θα βοηθήσει την κομμουνιστική Ρωσία. Ο Dodge τότε επικαλέστηκε έναν συνάδελφο "Αμερικάνο εμπειρογνώμονας της Μέσης Ανατολής " λέγοντας ότι "αυτοί [οι Ρώσοι] προτίθενται να πάρουν πολλές χιλιάδες Ρώσους κομμουνιστές Εβραίους στο παλαιστινιακό εβραϊκό κράτος"».

Ο Kaplan υποστηρίζει ότι οι απόψεις του Dodge ήταν αντιπροσωπευτικές της ευρύτερης ομογενειακής και ιεραποστολικής κοινότητας που πίστεψε ότι οι ΗΠΑ, οι Βρετανοί και οι Ρώσοι ήταν ηθικά και πολιτικά λάθος να πιέζουν για τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης μέσω των Ηνωμένων Εθνών.

 Ο Richard Crossman (φώτο) ο οποίος ήταν μέλος της αγγλο-αμερικανικής ομάδας έρευνας της κρίσης στην Παλαιστίνη το 1947, παρατήρησε ότι οι Αμερικανοί Προτεστάντες ιεραπόστολοι, «αμφισβητούσαν την σιωνιστική υπόθεση με όλα τα επιχειρήματα των πιο βίαια Αραβόφιλων Βρετανών αξιωματούχων της Μέσης Ανατολής». Ο Kaplan καταλήγει, ότι «η αμερικανική κοινότητα στο Λίβανο ήταν σχεδόν, ολοκληρωτικά, ψυχολογικά σε αντίθεση με το κράτος του Ισραήλ». Στα απομνημονεύματά του, ο Χάρι Τρούμαν ισχυρίζεται επίσης οι ειδικοί του μεταπολεμικού υπουργείου εξωτερικών ήταν αντίθετοι με την ιδέα ενός εβραϊκού κράτους, επειδή είτε ήθελαν να κατευνάσουν τους Άραβες, είτε επειδή ήταν αντισημίτες. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 και του 1940, τόσο πριν όσο και μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, οι κύριοι σύμμαχοι του Σιωνισμού ήταν οι Χριστιανοί φιλελεύθεροι Προτεστάντες όπως ο Paul Tillich, ο William F. Albright και ο Reinhold Niebuhr ο οποίος ίδρυσε το Χριστιανικό Συμβούλιο για την Παλαιστίνη το 1942. Ο Niebuhr, ο οποίος ήταν καθηγητής της Κοινωνικής Ηθικής στην Θεολογική Σχολή, υπερασπίστηκε τον Σιωνισμό του για πραγματιστικούς και όχι θρησκευτικούς λόγους. Ο διώξεις των Εβραίων στην Ευρώπη σε συνδυασμό με τους περιοριστικούς νόμους για τη μετανάστευση στην Αμερική οδήγησαν τον Niebuhr (φώτο) να αναγνωρίσει το «ηθικό δικαίωμα» των Εβραίων στην Παλαιστίνη ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν ως έθνος. 

Το 1946, ο ίδιος κατέθεσε ενώπιον της αγγλο-αμερικανικής Εξεταστικής Επιτροπής στην Ουάσιγκτον για λογαριασμό του Χριστιανικού του Συμβουλίου σχετικά με την Παλαιστίνη. 

Ενώ αναγνώριζε τα αντικρουόμενα δικαιώματα των Αράβων και των Εβραίων στην Παλαιστίνη, υποστήριξε:

«Το γεγονός, ωστόσο, ότι οι Άραβες έχουν μια τεράστια ενδοχώρα στη Μέση Ανατολή, καθώς και το γεγονός ότι οι Εβραίοι δεν έχουν πουθενά να πάνε, καθορίζει τη σχετική δικαιοσύνη των αιτημάτων τους και του αγώνα τους ... Η αραβική κυριαρχία πάνω από ένα τμήμα του αμφισβητούμενου εδάφους πρέπει αναμφίβολα να θυσιαστεί για χάρη της δημιουργίας μιας παγκόσμιας εβραϊκής πατρίδας».

Το 1958, ημερομηνία κατά την οποία ήταν σε αντίθεση με τους περισσότερους άλλους φιλελεύθερους Προτεστάντες ηγέτες, ο Niebuhr συνέχισε να επιμένει σε ένα ευρύτερο ορισμό του Χριστιανικού Σιωνισμού. Στο «Η σχέση των Χριστιανών και Εβραίων στο Δυτικό Πολιτισμό», έγραψε: «Πολλοί Χριστιανοί είναι φιλο-Σιωνιστές, με την έννοια ότι πιστεύουν ότι ένας άστεγος λαός χρειάζεται μια πατρίδα. Αλλά αισθανόμαστε αμηχανία όπως οι αντι-σιωνιστές Εβραίοι θρησκευτικοί όταν οι μεσσιανικές αξιώσεις χρησιμοποιούνται για να τεκμηριώσουν το δικαίωμα των Εβραίων στην ιδιαίτερη πατρίδα στην Παλαιστίνη».

Εκτός από την επιθυμία να δουν τους Άραβες «ικανοποιούνται», ο Niebuhr δεν φαίνεται να υποστήριζε την άποψη ότι οι Παλαιστίνιοι απαιτούν επίσης «μια πατρίδα».

9. Η Αναγέννηση του Αμερικανικού Ευαγγελικού Χριστιανικού Σιωνισμού.

Για τους Ευαγγελικούς, η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948 θεωρήθηκε ως η πιο σημαντική εκπλήρωση της βιβλικής προφητείας, και «το μεγαλύτερο κομμάτι των προφητικών ειδήσεων ​​που είχαμε στον 20ο αιώνα». Ο "Πόλεμος των Έξι Ημερών» το 1967 σηματοδότησε μια περαιτέρω σημαντική καμπή του ενδιαφέροντος των ευαγγελικών χριστιανών για το Ισραήλ και τον Σιωνισμό. Ο πεθερός του γνωστού ευαγγελιστή Billy Graham, Nelson Bell, (φώτο αριστερά) τότε εκδότη του περιοδικού ‘Christianity Today’, εξέφρασε τα συναισθήματα πολλών Ευαγγελικών, όταν, σε ένα κύριο άρθρο του περιοδικού έγραψε, «Για πρώτη φορά σε περισσότερο από 2.000 χρόνια η Ιερουσαλήμ είναι πλέον εντελώς στα χέρια των Εβραίων και αυτό δίνει σε κάθε μελετητή της Βίβλου μια συγκίνηση και μια ανανεωμένη πίστη για την ακρίβεια και την εγκυρότητα της Βίβλου».

Το 1976 μια σειρά εκδηλώσεων έφερε τον Χριστιανικό Σιωνισμό στο προσκήνιο της mainstream αμερικανικής πολιτικής. Ο Τζίμι Κάρτερ εξελέγη ως ένας «αναγεννημένος» (χριστιανός) Πρόεδρος υποστηριζόμενος από την ευαγγελική δεξιά. Στο Ισραήλ, ο Μεναχέμ Μπέγκιν και το δεξιός Λικούντ Κόμμα ανέλαβε την εξουσία το επόμενο έτος. Ένας τριμερής συνασπισμός σιγά σιγά προέκυψε μεταξύ της πολιτικής Δεξιάς, των ευαγγελικών και του εβραϊκού λόμπι. Το 1978, ο Jimmy Carter αναγνώρισε πως οι φιλο-σιωνιστικές του πεποιθήσεις είχαν επηρεάσει την πολιτική του για την Μέση Ανατολή. Σε ομιλία του, περιέγραψε το κράτος του Ισραήλ, ως «μια επιστροφή επιτέλους, στη βιβλική γη από την οποία οι Εβραίοι οδηγήθηκαν μακριά τόσες πολλές εκατοντάδες χρόνια πριν ... Η δημιουργία του έθνους του Ισραήλ είναι η εκπλήρωση της βιβλικής προφητείας και η ίδια η ουσία της εκπλήρωσης της».

Ωστόσο, όταν ο Κάρτερ ταλαντεύονταν πάνω από το επιθετικό πρόγραμμα εποικισμού της Λικούντ και πρότεινε τη δημιουργία μιας παλαιστινιακής πατρίδας,  αποξενώθηκε από τη φιλο-ισραηλινή συμμαχία των Εβραίων και των Ευαγγελικών που άλλαξαν την υποστήριξή τους στο Ronald Reagan στις εκλογές του 1980. η εκλογή του Reagan ως προέδρου των ΗΠΑ έδωσε μια σημαντική ώθηση για τον σκοπό των Χριστιανών Σιωνιστών. Η εκλογή του:

«... οδηγήθηκε να γίνει όχι μόνο η πιο φιλο-Ισραηλινή κυβέρνηση στην ιστορία, αλλά έδωσε σε πολλούς Χριστιανούς Σιωνιστές εξέχουσες πολιτικές θέσεις. Εκτός από τον πρόεδρο, σε εκείνους που είχαν υιοθετήσει την premillennial εσχατολογική θεολογία και τον χριστιανικό σιωνισμό περιλαμβάνονται ο Γενικός Εισαγγελέας Ed Meese, ο υπουργός Άμυνας Casper Weinberger, και υπουργός Εσωτερικών James Watt».

Τα «Σεμινάρια του Λευκού Οίκου» έγιναν ένα σύνηθες χαρακτηριστικό της κυβέρνησης του Ρήγκαν που έφερνε κορυφαίους Χριστιανούς Σιωνιστές όπως τον Τζέρι Φάλγουελ, τον Mike Evans και τον Hal Lindsey σε άμεση προσωπική επαφή με τους ηγέτες του Κογκρέσου. Το 1982, ο Reagan προσκάλεσε τον Falwell να δώσει μια ενημέρωση στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας σχετικά με τη δυνατότητα ενός πυρηνικού πολέμου με τη Ρωσία. Σε μια προσωπική συζήτηση που αναφέρθηκε στην Washington Post, τον Απρίλιο του 1984, ο Reagan συζήτησε τις προσωπικές του πεποιθήσεις με τον Tom Dine, έναν από τους βασικούς εκπροσώπους του Ισραηλινού λόμπι, που εργαζόταν για την Αμερικανο-Ισραηλινή Επιτροπής Δημοσίων Θεμάτων (AIPAC):

«Ξέρεις, έχω γυρίσει πίσω στους αρχαίους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης και τα σημάδια προλέγουν τον Αρμαγεδδώνα, και βρίσκω τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν - αν είμαστε η γενιά που θα δει αυτά που έρχονται. Δεν ξέρω αν έχεις προσέξει κάποια από αυτές τις προφητείες τον τελευταίο καιρό, αλλά πίστεψέ με ότι σίγουρα περιγράφουν τις στιγμές που περνάμε».

Ενώ οι μετέπειτα Πρόεδροι δεν είχαν τις ίδιες dispensational προϋποθέσεις του Τζίμι Κάρτερ και του Ρόναλντ Ρέιγκαν, ωστόσο διατήρησαν, έστω και απρόθυμα, την ισχυρή φιλο-σιωνιστική θέση των προκατόχων τους.

 

10. Η σημασία του Σύγχρονου Χριστιανικού Σιωνισμού 

Όπως προφήτης Ελισσαιέ, ο πάστορας John Hagee (φώτο) φαίνεται να έχει αναλάβει την «μηλωτή» του Τζέρι Φάλγουελ ο οποίος πέθανε το 2007. Ο Hagee είναι ο ιδρυτής και πάστορας της Εκκλησίας ‘Cornerstone Church’ (‘Ακρογωνιαίος Λίθος’), μιας ευαγγελικής εκκλησίας 19.000 μελών στο Σαν Αντόνιο του Τέξας. Είναι επίσης Διευθύνων Σύμβουλος του καναλιού Global Evangelism Television που εκπέμπει τα προγράμματά του σε 160 τηλεοπτικούς σταθμούς, 50 ραδιοφωνικούς σταθμούς και οκτώ δίκτυα σε κατ 'εκτίμηση 99 εκατομμύρια σπίτια σε 200 χώρες σε όλο τον κόσμο σε εβδομαδιαία βάση. Το 2006 ίδρυσε την οργάνωση ‘Christians United for Israel’ (‘Χριστιανοί Ενωμένοι για το Ισραήλ’) με την υποστήριξη 400 άλλων χριστιανών ηγετών. Πέρυσι παραδέχτηκε:

"Εδώ και 25 σχεδόν 26 χρόνια τώρα, χτυπάω την ευαγγελική κοινότητα με την τηλεόραση. Η Βίβλος είναι ένα πολύ φιλο-ισραηλινό βιβλίο. Εάν ένας Χριστιανός παραδέχεται ότι πιστεύει στην Αγία Γραφή, μπορώ να τον κάνω έναν φιλο-Ισραηλινό υποστηρικτή ή αλλιώς θα πρέπει να καταγγείλει την πίστη του. Έτσι έχω τους χριστιανούς ‘πάνω από ένα βαρέλι’, (δηλ. τους έχω στο χέρι) θα μπορούσες να πεις".

Η υπόθεση που κάνει ο Hagee, ότι οι Χριστιανοί που πιστεύουν στην Αγία Γραφή θα είναι υπέρ του Ισραήλ, είναι τώρα η κυρίαρχη άποψη μεταξύ των σύγχρονων ευαγγελικών.

Τον Μάρτιο του 2007, ο Hagee ήταν προσκεκλημένος να μιλήσει στην Συνδιάσκεψη της AIPAC. Άρχισε με αυτά τα λόγια:

"Ο κοιμισμένος γίγαντας του Χριστιανικού Σιωνισμού έχει ξυπνήσει. Υπάρχουν 50 εκατομμύρια Χριστιανοί όρθιοι και χειροκροτούν το κράτος του Ισραήλ ... "

Όπως έγραψε Jerusalem Post επεσήμανε, η ομιλία του δεν στερούνταν σαφήνειας. Ο Hagee προειδοποίησε:

"Είναι 1938. Το Ιράν είναι η Γερμανία, και ο Αχμαντινετζάντ είναι ο νέος Χίτλερ. Πρέπει να σταματήσουμε την πυρηνική απειλή του Ιράν και να σταθούμε με τόλμη κοντά στο Ισραήλ, τη μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή ... Σκεφτείτε το πιθανό κοινό μας μέλλον: 50 εκατομμύρια ευαγγελικοί που ενώνονται για τον κοινό σκοπό με 5 εκατομμύρια Εβραίους στην Αμερική για λογαριασμό του Ισραήλ είναι ένας αγώνας που προέρχεται από τον Ουρανό".

Στο 19 του Ιουλίου 2006 στην εναρκτήρια εκδήλωση για τους Χριστιανούς Ενωμένους για το Ισραήλ, στην Ουάσιγκτον, μετά από χαιρετισμό από τον Τζορτζ Μπους, και με την παρουσία τεσσάρων Γερουσιαστών, καθώς και του πρέσβη του Ισραήλ στις ΗΠΑ, ο Hagee δήλωσε:

"Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να ενωθούν με το Ισραήλ σε μια προληπτική στρατιωτική επίθεση κατά του Ιράν εκπληρώνοντας το σχέδιο του Θεού τόσο για το Ισραήλ όσο και για τη Δύση ... μια βιβλικά προφητευμένη εσχατολογική αντιπαράθεση με το Ιράν, η οποία θα οδηγήσει στην Αρπαγή, την Μεγάλη Θλίψη και την Δευτέρα Παρουσία του Χριστός".

Είμαστε επομένως σε έκπληξη όταν οι Μουσουλμάνοι εσφαλμένα υποθέτουν ότι τέτοιες απόψεις εκπροσωπούν τον Χριστιανισμό στο σύνολό του; Πόσο, λοιπόν, σημαντικό είναι αυτό το κίνημα στην Αμερική; Το Pew Forum για τη Θρησκεία και τη Δημόσια Ζωή εκτιμά ότι υπάρχουν 20 με 40 εκατομμύρια Χριστιανοί Σιωνιστές στην Αμερική. Ο Συνασπισμός για την Ενότητα του Ισραήλ (Unity Coalition for Israel) συγκεντρώνει πάνω από 200 διαφορετικές οργανώσεις και έχει 40 εκατομμύρια ενεργά μέλη. Άλλες χριστιανικές σιωνιστικές οργανώσεις με επιρροή είναι η «Διεθνής Χριστιανική Πρεσβεία, Ιερουσαλήμ» (ICEJ), «Γέφυρες για την ειρήνη» (BFP) και «Χριστιανικό Φίλοι του Ισραήλ» (CFI. Μαζί με τους «Χριστιανούς Ενωμένους για το Ισραήλ» (CUFI) και ο «Συνασπισμός για την Ενότητα του Ισραήλ» (UCI). Αυτές οι οργανώσεις συνθέτουν μια ευρεία συμμαχία που διαμορφώνει όχι μόνο τη χριστιανική σιωνιστική ατζέντα, αλλά επίσης επηρεάζει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή σήμερα. Η πολιτική τους ατζέντα είναι πολύπλευρη Γίνονται ενεργά σε..:

• Πιέζουν ως λόμπι τον Λευκό Οίκο και το Κογκρέσο για λογαριασμό του Ισραήλ.
• Χρηματοδοτούν τη μετανάστευση των Ρώσων Εβραίων στο Ισραήλ μέσω οργανισμών όπως η ‘Exobus’ και η ‘ICEJ’.
• Προχωρούν σε αδελφοποίηση ευαγγελικών εκκλησιών με παράνομους εβραϊκούς εποικισμούς μέσω οργανισμών όπως η Christian Friends of Israeli Communities (COIFC).
• Κάνουν εκστρατείες για να μεταφερθεί η αμερικανική πρεσβεία από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ για να βεβαιωθεί ότι είναι αναγνωρισμένη ως η «αποκλειστική, αδιαίρετη αιώνια πρωτεύουσα του εβραϊκού λαού».
• Δυσφημούν τη δημοκρατικά εκλεγμένη παλαιστινιακή ηγεσία και ματαιώνουν τις προσδοκίες τους για κρατική υπόσταση.
• Δυσφημούν τους χριστιανικούς ηγέτες που ζητούν δικαιοσύνη αμφισβητώντας τον Σιωνισμό και δαιμονοποιούν την ειρήνη και τη δικαιοσύνη, και τις ΜΚΟ μέσα στις mainline εκκλησίες.

 11. Συμπεράσματα: Η πορεία προς το μέλλον

Υπάρχει κάποια ένδειξη ότι η επανεκλογή του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα θα οδηγήσει σε μεταβολή της αμερικάνικης πολιτικής στη Μέση Ανατολή ή απλώς εμείς θα προσπαθήσουμε πιο σκληρά για να επιβάλουμε την δική μας εκδοχή για την ειρήνη και τη δημοκρατία εκεί; Ο Μπάτσεβιτς παρατηρεί ότι το λάθος μας είναι, ότι "βλέπουμε την ιστορία, σαν μια τελικά ιστορία με καλές ειδήσεις. Εάν οι καλές ειδήσεις ​​εμφανίζονται αναμεμειγμένες με τις κακές, η επιτακτική ανάγκη των πιστών είναι να προσπαθήσουν σκληρότερα. Ξεχάστε τη Βαγδάτη και την Καμπούλ: προς τα εμπρός προς τη Δαμασκό και την Τεχεράνη ".

Ο Naim Ateek επιμένει, ότι δεν υπάρχει καμία «αγαθή αυτοκρατορία». Λόγω της ειδικής σχέσης, το Ισραήλ έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Οι οικονομικοί, στρατιωτικοί και πολιτικοί δεσμοί είναι τόσο αλληλένδετοι είναι άθραυστοι, ανεξάρτητα από το αν το Δημοκρατικό ή το Ρεπουμπλικανικό κόμμα είναι στην εξουσία. Επομένως, είναι αδύνατο προς το παρόν για τις ΗΠΑ να γίνουν ένας έντιμος μεσολαβητής στην ειρηνευτική διαδικασία. Εκπλησσόμαστε λοιπόν, για τη βία και την αντιπάθεια που στρέφεται κατά των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή; Η υπουργός Κλίντον ορθώς παρατήρησε ότι ο πρέσβης Stevens, μαζί με άλλους διπλωμάτες των ΗΠΑ, θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο, "επειδή πιστεύουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να είναι μια δύναμη για την ειρήνη και την πρόοδο." Ο Μπάτσεβιτς ρωτά,

"Αλλά καθώς η μία δεκαετία διαδέχεται την άλλη με αντίθετες εμπειρίες, τι θα μπορούσε ενδεχομένως να πείσει τους Λίβυους ή τους Αιγύπτιους, η τους Ιρακινούς ή τους Ιρανούς, ή τους Αφγανούς ή τους Πακιστανούς ότι η πίστη στην ιδεολογία της Αμερικής έχει καμία βάση στην πραγματικότητα; ... Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ευθυγραμμιστεί όλο και πιο συχνά με τις δυνάμεις του δεσποτισμού και της καταπίεσης ... Και αυτή τάση συνεχίστηκε ακόμη και στην θητεία της υπουργού Κλίντον. Δείτε την απάντηση στην ‘Αραβική Άνοιξη’ στο Μπαχρέιν ".

Καταλήγει με μια πρόκληση που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη αν θέλουμε να αποφύγουμε να θεωρηθούμε υπεύθυνοι για την εξαφάνιση της ιθαγενούς χριστιανικής κοινότητας σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή.

"Αν οι Αμερικανοί πιστεύουμε ότι έχουμε κάτι να διδάξουμε στους άλλους, ας το κάνουμε σαν πρότυπα - δηλαδή, με την προϋπόθεση ότι είμαστε πρόθυμοι να κλείσουμε το τεράστιο χάσμα μεταξύ των αξιών που πρεσβεύουμε δυνατά και με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στην πραγματικότητα."

Σίγουρα αυτό θα πρέπει να είναι το πρωταρχικό καθήκον μας, αν εμείς ως Ευαγγελικοί θέλουμε να έχουμε σημαντικές επιπτώσεις στη Μέση Ανατολή και πάλι για χάρη του ευαγγελίου και της επέκτασης της βασιλείας του Χριστού.

©   Stephen Sizer

* Ο Stephen Robert Sizer είναι Βρετανός θεολόγος, συγγραφέας και πάστορας της Εκκλησίας της Αγγλίας. Ο Sizer είναι σφοδρός επικριτής του Χριστιανικού Σιωνισμού και έχει γράψει σχετικά με το θέμα τα βιβλία “Christian Zionism - Road Map to Armageddon?” και “Zion's Christian Soldiers”.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή