Haaretz: Πίσω από την «ήπια ισχύ» της Τουρκίας στις τηλεοπτικές οθόνες του κόσμου βρίσκεται ένας Εβραίος επιχειρηματίας

ΚΟ: Ο όρος “soft power” - «ήπια ισχύς» επινοήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980, από τον Αμερικάνο πολιτικό επιστήμονα Joseph Nye. Ενώ η σκληρή ισχύς σημαίνει την επιβολή ενός κράτους μέσω της στρατιωτικής ή οικονομικής του δύναμης, η ήπια ισχύς σημαίνει την ικανότητά του να κάνεις «θελκτική» την κουλτούρα του και έτσι να επικρατεί «πολιτισμικά». Στην περίπτωση των ΗΠΑ, η διεθνής αποδοχή της αμερικανικής κουλτούρας (κυρίως μέσω Χόλιγουντ και κατά δεύτερο λόγο μέσω των «διάσημων μπασκεμπολιστών» ή των υποκαταστημάτων Μακ Ντόναλντς), έκανε ευκολότερο το πέρασμα της πολιτικής των ΗΠΑ στα σκληρά θέματα. Με λίγα λόγια, η "σοφτ πάουερ" αποτελεί ένα είδος Δούρειου Ίππου.

Άρθρο από τον Benny Ziffer (Haaretz) / ΚΟ

Η ιστορία της ζωής του Izzet Pinto (Ιζέτ Πίντο), του άντρα που μετέτρεψε τις τουρκικές τηλεοπτικές σαπουνόπερες σε παγκόσμια αυτοκρατορία, θα μπορούσε να ανταγωνιστεί οποιαδήποτε από τις εκπομπές που πουλά

Η Stella Molinas Trevez πιστεύει στην μετενσάρκωση. Έγραψε ακόμη και για αυτό σε μια αυτοβιογραφία που δημοσιεύτηκε στην Τουρκία και ήταν πολύ επιτυχημένη. Το όνομα του βιβλίου είναι "Είμαι 44 ετών αλλά ο γιος μου είναι 53 ετών".

                        

Η Στέλλα είναι επίσης η «ξαδέλφη Στέλλα» του Ιζέτ Πίντο, ενός 43χρονου Τούρκο- Εβραίου επιχειρηματία που ηγείται της ίσως της πιο επιτυχημένης βιομηχανίας εξαγωγών της χώρας του σήμερα – των τηλεοπτικών σειρών. Πράγματι, αν τα νέα για τη «Νύφη της Κωνσταντινούπολης» και το «Muhteşem Yüzyl» («The Magnificent Century») έχουν φτάσει στα πιο απομακρυσμένα χωριά της Νότιας Αμερικής ή της Ανατολικής Ευρώπης και του Ισραήλ, αυτό οφείλεται σε αυτόν και στην εταιρεία διανομής την Global Agency της οποίας είναι CEO. Χάρη σε αυτόν, η Τουρκία έχει γίνει γίγαντας εξαγωγών στη βιομηχανία τηλεοπτικού περιεχομένου, δεύτερη μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και όλα αυτά ξεκίνησαν με την ξαδέλφη του Πίντο, Στέλλα και την ισχυρή πίστη της στη μετενσάρκωση.

        

«Η ιστορία ξεκινά το 1989, όταν η Στέλλα δούλευε στην Κωνσταντινούπολη και δίδασκε μπριτζ», λέει ο Πίντο σε μια συνέντευξή του μαζί μου στο Ισραήλ, μέσω WhatsApp και μέσω email.

«Παράξενα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν στο σπίτι όπου ζούσε με τη μητέρα και τα παιδιά της. Τα αντικείμενα εξαφανίστηκαν χωρίς λόγο. Υπήρχε μια φοβερή πανούκλα από έντομα. Όταν ανθρώπινα περιττώματα εμφανίστηκαν μια μέρα στη μέση του χαλιού του καθιστικού, η οικογένεια αποφάσισε να στραφεί σε ένα μέντιουμ. Οι λύσεις που πρότεινε δεν βοήθησαν. Ο μπουφές κατέρρευσε. Ένα μπουκέτο από κρίνα εμφανίστηκε από το πουθενά», μου λέει ο Πίντο.

«Κάλεσαν έναν Εβραίο μέντιουμ που ονομάζεται Ari για να τους βοηθήσει. Έφερε μια προσωρινή χαλάρωση στα μυστηριώδη φαινόμενα, αλλά εννέα μήνες αργότερα ο φόβος επέστρεψε στο σπίτι, όταν με έναν περίεργο τρόπο το κλειδί του μπάνιου μεταφέρθηκε από το εσωτερικό προς το εξωτερικό της πόρτας και η Στέλλα κλειδώθηκε μέσα. Τα παιδιά της, η Τζέσικα και ο Τζέφρι παραπονέθηκαν ότι κάποιος προσπαθούσε να τους στραγγαλίσει στον ύπνο τους.

«Η Στέλλα ταξίδεψε στο Ισραήλ για να συμβουλευτεί ξανά τον Άρι, το μέντιουμ, ​​που την παρέπεμψε σε έναν ραβίνο που της διέταξε να τοποθετήσει mezuzahs (η μεζουζά είναι μια διακοσμητική θήκη που περιέχει ένα κομμάτι περγαμηνής με στίχους από την Τορά) σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού και δήλωσε ότι όλα τα φαινόμενα που είχε βιώσει η οικογένεια ήταν αποτέλεσμα γεγονότων που έλαβαν χώρα στην προηγούμενη ζωή της», συνεχίζει ο Πίντο. «Η Στέλλα συμβουλεύτηκε ξανά ένα μέντιουμ, ​​αυτή τη φορά στη Γαλλία, που ειδικεύτηκε σε κάτι που ονομάζεται “αστρικό ταξίδι”. Κάτι που δεν μοιάζει με ύπνωση επειδή ένιωθε ότι ήταν ξύπνια, αλλά είχε χάσει την ικανότητά της να κινείται Το μέντιουμ ρώτησε: «Πού είσαι τώρα;» Η Στέλλα απάντησε: «Στη Γαλλία». Τι χρονιά είναι; «1950». «Ποιο είναι το όνομά σου;» «Martine». «Πόσο χρονών είσαι;» «Είμαι 30 ετών».

«Η Στέλλα ανακάλυψε ότι η Martine παντρεύτηκε έναν Γάλλο αξιωματούχο της κυβέρνησης και έκανε ένα παιδί μαζί του, και όταν το παιδί ήταν 3 ετών, ερωτεύτηκε έναν άλλο άντρα και χώρισε τον άντρα της. Ο σύζυγός της αργότερα έστειλε έναν δολοφόνο που τη δολοφόνησε. Όλα αυτά συνέβησαν το 2000. Η Στέλλα επέστρεψε στην Τουρκία με την ελπίδα ότι αν έγραφε ένα βιβλίο για την εμπειρία της, θα τη βοηθούσε να βρει τον γιο της από την προηγούμενη ζωή της και τον άντρα που είχε αγαπήσει».

Η Στέλλα έγραψε «Είμαι 44 ετών αλλά ο γιος μου είναι 53 ετών». Ο Izzet διάβασε το βιβλίο και της είπε ότι έπρεπε να το διανείμει και εκτός Τουρκίας. Προσφέρθηκε να γίνει πράκτορας της, και αυτή ήταν η αρχή της καριέρας του ως διανομέας.

«Έψαξα στο Google και βρήκα μια έκθεση βιβλίου σε αυτό το είδος στη Νέα Υόρκη», μου λέει. «Το πούλησα σε έναν εκδότη στην Ταϊβάν. Αποδείχθηκε ότι ήταν το πρώτο τουρκικό βιβλίο που μεταφράστηκε ποτέ στα κινέζικα και έγινε best seller. Στη συνέχεια ήρθε η μετάφραση στα Πορτογαλικά. Είχα σχέσεις με την Ταϊλάνδη και το μετέφρασαν και εκεί. Ήταν η πρώτη μου επιτυχία σε αυτήν την επιχείρηση».

 

Από τότε, αυτή η επιχείρηση έχει γνωρίσει τεράστια ανάπτυξη. Ο Πίντο έχει επεκτείνει τα σύνορα της αυτοκρατορίας του πολύ περισσότερο από τον Σουλτάνο Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, ο οποίος στην εποχή του επέκτεινε τα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι τις πύλες της Βιέννης στη Δύση. Η Pinto είναι τώρα επικεφαλής της τεράστιας βιομηχανίας που διανέμει μικρά χάπια ψυχαγωγίας κάθε βράδυ σε δεκάδες εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο, από την Άπω Ανατολή έως την Αμερική.

Ο Izzet Pinto γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στην συνοικία Şişli στην ευρωπαϊκή πλευρά της πόλης, όπου ζει ακόμα με τη σύζυγό του Rosette και τον γιο τους Aksel. Για γενιές, και μέχρι σήμερα, το Σισλί υπήρξε η γειτονιά που έγινε καταφύγιο για τις αστικές εβραϊκές οικογένειες της Κωνσταντινούπολης. Το όνομα με το οποίο γεννήθηκε ήταν Israel Pinto, αλλά οι γονείς του του έδωσαν επίσης ένα μη-εβραϊκό όνομα, το Izzet, από έναν τηλεοπτικό αστέρα της εποχής που τον έλεγαν Izzet Gunay.

Την πρώτη φορά που άκουσα το όνομα Izzet Pinto ήταν κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στην Κωνσταντινούπολη στα τέλη του 2019. Είχα διαβάσει ένα άρθρο στην τοπική εβραϊκή εφημερίδα Shalom, με μια φωτογραφία του Ryan Zinke, του τότε υπουργού Εσωτερικών της κυβέρνησης Τραμπ. Ο Zinke έδωσε στον Pinto στο Εμπορικό Επιμελητήριο των ΗΠΑ στην Ουάσινγκτον, το Βραβείο Εξαιρετικού TOA (Tούρκου της Αμερικής) για το ρόλο του στην προώθηση της τουρκικής κουλτούρας. Πουθενά στο άρθρο δεν αναφέρθηκε ότι ο Πίντο είναι Εβραίος, αλλά δεν υπήρχε ανάγκη: το επώνυμό του τον ταυτίζει σαφώς με απόγονο Εβραίων που εξορίστηκαν από την Ισπανία και την Πορτογαλία κατά τη διάρκεια της Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης τον 15ο αιώνα.

 

ΚΟ: Στην συνέχεια η συνέντευξη του Pinto στην Haaretz δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον (υπάρχει, λέει, ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για το ρόλο των Εβραίων στην ανάπτυξη της σύγχρονης Τουρκίας, με δύο ντοκιμαντέρ, ένα για την Bella Ashkenazi, μια Εβραία που συμμετείχε στο πρόγραμμα «ινστιτούτα του χωριού» της δεκαετίας του 1950, με το οποίο οι Τούρκοι αστοί διανοούμενοι, μεταξύ των οποίων Εβραίοι, κινητοποιήθηκαν για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού στα χωριά της Ανατολίας – αν και κατηγορήθηκαν ότι μετέφεραν την μαρξιστική ιδεολογία στους μαθητές - και το άλλο αφορά τον αρχιτέκτονα Aaron Engel) εκτός από το σημείο που παραδέχεται: «Η (τούρκικη) κυβέρνηση είναι περήφανη για τη βιομηχανία των τηλεοπτικών σειρών. Το βλέπει ως την μαλακή ισχύ της Τουρκίας. Αυτό που δεν μπορούσαν να κάνουν οι πολιτικοί, κάνουν τα τηλεοπτικά δράματα. Ξέχωρα επίσης από το αν οι σχέσεις με το Ισραήλ έχουν φτάσει στο ναδίρ, το Ισραήλ είναι ένας από τους σημαντικότερους καταναλωτές των τουρκικών τηλεοπτικών σειρών».

ΚΟ / από εδώ