Εισαγωγή ΚΟ: Η ‘Πολιτική Ορθότητα’ (‘Political Correctness’) είναι ένα νέο ‘φρούτο’, εισαγόμενο και αυτό, που θέλει με λίγα λόγια, να μας μάθει να μιλάμε «σωστά» ή μάλλον να μας μαλώνει και να μας βάζει «πιπέρι στο στόμα» όταν «δεν μιλάμε σωστά».
Πολιτική ορθότητα λοιπόν, είναι η χρήση λέξεων ή συμπεριφορών
που δεν θεωρούνται «προσβλητικές» για καμία ομάδα ανθρώπων. (Ο κατακερματισμός της
κοινωνίας σε «ομάδες», συνήθως «ευαίσθητες», οι οποίες
θα αγωνίζονται για τα «δικαιώματά τους», είναι ένα καλοδουλεμένο σχέδιο των
οραματιστών της Νέας Παγκόσμιας Τάξης). Έτσι, ορισμένες λέξεις ή εκφράσεις που χρησιμοποιούνται
για χρόνια πρέπει τώρα να καταργηθούν ως «προσβλητικές» για κάποια άτομα και θα
πρέπει να αντικατασταθούν με άλλες που δεν είναι «προσβλητικές».
Έτσι, για παράδειγμα η λέξη «τυφλός» αντικαθίσταται με την
πολιτικά ορθή λέξη «αυτός που έχει αδυναμία όρασης». Τον μαύρο δεν θα τον
ξαναπείς «μαύρο», αλλά «Αφρο-αμερικάνο». (Το γιατί τον λευκό θα συνεχίσουμε να τον
λέμε «λευκό», τον κίτρινο «κίτρινο» και το κόκκινο «κόκκινο», δεν μας το έχει
εξηγήσει το ιερατείο της πολιτικής ορθότητας). Δεν πρόκειται όμως μόνο για μια «απλή»
(;) αντικατάσταση λέξεων, ένα είδος ‘σαβουάρ βίβρ’. Ολόκληρες λέξεις είναι «μη
πολιτικά ορθές» και πρέπει να απορριφθούν από τον λόγο (και ο όρος «λόγος μίσους»
ή «ρητορική μίσους» είναι τέκνο της πολιτικής ορθότητας)
όχι όταν δίνουν λάθος νόημα, αλλά απλά και μόνο όταν χρησιμοποιούνται σε «λάθος
προτάσεις» που οδηγούν σε «λάθος συνειρμούς» και «λάθος συμπεράσματα». Ακόμα
και αν οι λέξεις ή οι φράσεις βασίζονται στην αλήθεια και στην κοινή λογική. Έτσι, για παράδειγμα, στη Γαλλία ένας γνωστός δημοσιογράφος καταδικάστηκε, γιατί είπε
ότι οι έμποροι ναρκωτικών είναι «κυρίως μαύροι και Άραβες». Εάν ο δημοσιογράφος
χρησιμοποιούσε την φράση «μαύροι και Άραβες» στην πρόταση «οι καλύτεροι μάγειρες είναι κυρίως..» ή «οι καλύτεροι
μπαλαδόροι είναι κυρίως..» ή «οι καλύτεροι εραστές είναι κυρίως..», (σωστό ή λάθος δεν
έχει σημασία) η ‘αστυνομία της πολιτικής ορθότητας’ δεν θα του ‘έκοβε κλήση. Εδώ
όμως ακόμα και η αλήθεια των γεγονότων αποτελεί ‘βαρύτατο αδίκημα’ όταν ενδέχεται
μη προσβλητικές λέξεις να στιγματίσουν μια «ευαίσθητη κοινωνική ομάδα». (Παρένθεση:
από ότι φαίνεται η πολιτική ορθότητα δεν έχει αγριέψει στην χώρα μας, καθώς «επετράπη» (!)
στον αρχιφύλακα Αντώνη Αραβαντινό να πει την αλήθεια, ότι δηλαδή οι φυλακές
είναι γεμάτες από αλλοδαπούς [που φωνάζουν κάθε μέρα «γ… την Ελλάδα σας»] και κυρίως
μουσουλμάνους, οι οποίοι αποτελούν το 70%).
Πάμε στην Αμερική. Ήταν το 1970, όταν οι πρωτοπόροι της Νέας Αριστεράς (New Left) στις ΗΠΑ υιοθέτησαν τον
όρο ‘political correctness’.
Στο κείμενο ‘The Black Woman’
(‘Η Μαύρη Γυναίκα’) η Αφρο-Αμερικάνα ακτιβίστρια Toni Cade Bambara λέει: ". . . ένας άντρας δεν μπορεί να είναι πολιτικά
ορθός (‘politically correct’)
και σωβινιστής ταυτόχρονα."
Το παρακάτω άρθρο ρίχνει φως στη γέννηση αυτού του ‘light’
μεταμοντέρνου φασισμού, πίσω στην προπολεμική Γερμανία και πως ήρθε και εγκαταστάθηκε
στις ΗΠΑ και από κει διαχύθηκε σε κάθε γωνιά του δυτικού σύγχρονου κόσμου. Είναι
από την αμερικάνικη «συντηρητική» ιστοσελίδα World Net Daily (WND) / μετάφραση - μικρές προσθήκες : ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ :
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi09sZpY_wEAOfJkNWHqEAvVctXejlAJQEgKokoTh6ya_7QlkdVpn6te9EOiZ6SoPuFCEPvkpngsEolB_WjR66iWKlrH0fS9cU_6cIRzlu3GuioGiVtRqQo7UI8X64srsZghSZb4yC76lI/s200/416156370_370.jpg)
Το παρακάτω είναι το 10ο κεφάλαιο, γραμμένο από
τον ιστορικό Williams S. Lind.
Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού του
αιώνα, κάποιος έκλεψε τον πολιτισμό μας. Ακριβώς πριν από 50 χρόνια, στη
δεκαετία του 1950, η Αμερική ήταν ένας σπουδαίος τόπος. Ήταν ασφαλής. Ήταν
αξιοπρεπής. Τα παιδιά είχαν καλή εκπαίδευση στα δημόσια σχολεία. Ακόμη και οι
πατέρες με τα ‘μπλε κολάρα’ (εργατική τάξη) έφερναν στο σπίτι εισοδήματα μεσαίας
τάξης, ώστε οι μητέρες μπορούσαν να μείνουν σπίτι με τα παιδιά. Οι εκπομπές
στην τηλεόραση αντανακλούσαν τις παραδοσιακές αξίες.
Πού πήγαν όλα αυτά; Πώς έγινε η Αμερική αυτός ο αδύνατος,
παρακμιακός τόπος στον οποίο ζούμε σήμερα - τόσο διαφορετικός ώστε εκείνοι που
μεγάλωσαν πριν από τη δεκαετία του '60 αισθάνονται σαν να είναι μια ξένη χώρα;
Μήπως αυτή η αλλαγή απλά "συνέβη";
Δεν "συνέβη" απλά. Στην πραγματικότητα,
ακολουθήθηκε μια σκόπιμη ατζέντα για να κλέψει τον πολιτισμό μας και να αφήσει
ένα «νέο» και πολύ διαφορετικό στη θέση του. Είναι η ιστορία για το πώς και
γιατί έγινε αυτό, είναι ένα από τα πιο σημαντικά τμήματα της ιστορίας του
έθνους μας - και είναι μια ιστορία σχεδόν κανείς δεν ξέρει. Οι άνθρωποι πίσω από αυτό ήθελαν να γίνει έτσι.
Αυτό που συνέβη, με λίγα λόγια, είναι ότι η παραδοσιακή
κουλτούρα της Αμερικής, με την οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές που στηρίχθηκε
πάνω στις δυτικές, χριστιανικές ρίζες μας, ακυρώθηκε από μια ιδεολογία. Η
ιδεολογία αυτή είναι γνωστή καλύτερα ως «πολιτική ορθότητα» ή "πολυ-πολιτισμικότητα". Στην πραγματικότητα
είναι ένας πολιτιστικός μαρξισμός, ένας μαρξισμός μεταφρασμένος από
οικονομικούς σε πολιτισμικούς όρους, σε μια προσπάθεια που πηγαίνει όχι μόνο
πίσω στην δεκαετία του 1960, αλλά στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Όσο απίστευτο κι
αν μπορεί να φαίνεται, καθώς ο παλιός οικονομικός μαρξισμός της Σοβιετικής
Ένωσης ξεθώριαζε, ένας νέος πολιτιστικός μαρξισμός γινόταν η κυρίαρχη ιδεολογία
της ελίτ της Αμερικής. Ο νούμερο 1 στόχος του πολιτιστικού μαρξισμού, από την
ίδρυσή του, υπήρξε η καταστροφή του δυτικού πολιτισμού και της χριστιανικής
θρησκείας.
Για να κατανοήσουμε κάτι, πρέπει να ξέρουμε την ιστορία του.
Για να καταλάβουμε ποιος έκλεψε τον πολιτισμό μας, θα πρέπει να ρίξουμε μια
ματιά στην ιστορία της "πολιτικής ορθότητας".
Πρώιμη μαρξιστική θεωρία
Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η μαρξιστική θεωρία,
διακήρυττε ότι εάν στην Ευρώπη ποτέ ξεσπάσει πόλεμος, η εργατική τάξη σε κάθε
ευρωπαϊκή χώρα θα εξεγερθεί, θα ανατρέψει την εθνική κυβέρνηση και θα
δημιουργήσει μια νέα κομμουνιστική Ευρώπη. Αλλά όταν ξέσπασε ο πόλεμος το
καλοκαίρι του 1914, αυτό δεν συνέβη. Αντ 'αυτού, οι εργάτες σε κάθε ευρωπαϊκή
χώρα που παρατάχθηκαν με τα εκατομμύρια των συμπατριωτών τους που πολεμούσαν
τους εχθρούς της χώρας τους. Τέλος, το 1917, μια κομμουνιστική επανάσταση
συνέβη στη Ρωσία. Αλλά οι προσπάθειες να εξαπλωθεί αυτή επανάσταση σε άλλες
χώρες απέτυχαν, διότι οι εργάτες δεν την υποστήριξαν.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimzIn7xovGVSDDudxFl-t2mRk57_IF-g0kc64zCTP36RJu14Q4qWkJhyphenhyphenkWSkQsg2wWvL1nn8H0mI2xh9YOV3PE6x7VMHfMwPy_yZb_8MW19-ZXp2xfF8KrH6r_Gkbge29XdHNCB70R_ss/s200/georg-lukacs-imperialism-civil-war.jpg)
Μια νέα στρατηγική
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHfMyxEnM6sqR3JaeCG3FdOrAzLyjumgoqt12esuRr2ZEhTt5ENoUQi5wasZlB4d9B3yCdVePMlKpUhyRusW5HlacAov4iQfK-ipdBRPUa4sR1LnfJ0LEtCT4GRcAIPj-oEUtP8o-qOIg/s200/Gramsci_1230155867.jpg)
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3o13uRSPwVxNd1eIDHDcY8YY2crbjcVSLwPTWhyphenhyphenWihiQWIPiWO5_GCmktCTz5l1SAOwqms1ht3SaMileqJlwCYtEIJR6DSy3Qv1PHHp7lPM7T137Zn6eFct4adNNF9sW-HiBf022klhk/s200/Bela_Kun.jpg)
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWNYmRptHTfnllveVvzjMjsK9szlvW18uZRrhINJNod-JxnpPR6jJRFbk5ay0P8fyoHLfOj4DeUfeSKFlQUABhQNgorTrE2i8Y2urrUeS0_hMjMueO5BFZgHePL7sIna14EvQL7fmXH0Q/s200/weil_felix.jpg)
Η Σχολή της Φρανκφούρτης
Ο Weil απάντησε χρησιμοποιώντας κάποια από τα χρήματά του για να δημιουργήσει μια νέα ‘δεξαμενή σκέψης’ (think tank) στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Αρχικά προορίζονταν να ονομαστεί «Ινστιτούτο για τον Μαρξισμό». Αλλά οι πολιτιστικοί μαρξιστές συνειδητοποίησαν ότι θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο αποτελεσματική αν κρύβονταν η πραγματική φύση και οι στόχοι τους. Έπεισαν τον Weil να δώσει στο νέο ινστιτούτο ένα ‘ουδέτερο’ όνομα, το «Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών». Σε σύντομο χρονικό διάστημα η γνωστή ως «Σχολή της Φρανκφούρτης», (Frankfurter Schule) το Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών θα γίνει ο τόπος όπου η πολιτική ορθότητα, όπως την ξέρουμε σήμερα , θα αναπτυχθεί. Η βασική απάντηση στο ερώτημα «Ποιος έκλεψε τον πολιτισμό μας;» είναι : οι πολιτιστικοί μαρξιστές της Σχολής της Φρανκφούρτης.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxZLrjgLppTDFXPawfYq_xxiotQ0Xgbux4mszRq86kTZj1dsJHWYfsErnX1Rv-i68CdFO8qy0xkr_IQ20-CETG3COk79fzwTa2SzYOBBzMRtS2NGEg8gDwvOH2qECP4Z6W13UyVDCh950/s200/horkheimer.jpg)
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzzRW2oAjGNoRlPFd2uylRznqEnrlhZqMH6W1Q0O2eR8q9sds_692PAnAzwdy8e3C0ShfX2UTJbBkEDOE69TT7DB4sL3etE0ecxmUfzeley1fWTxuSk2v2zOGOBzmjuwz-ekclfNZLSI0/s200/Adorno5.jpg)
Πρόοδος στον πολιτιστικό μαρξισμό
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgInhSR6aOvAHRnc92Kp35FPJ1RVhF_GdZ7TqvAtfDyDGDGzRbGyoazSwi0eboJ4zdOYVgb6YBUqxL3Qv2dT27PyDbXcz-hvwQGto3pXDrzdRUfBqOPTTguXP1B9bB1IOoHpUgaL_a40-E/s200/images.jpg)
Δεύτερον, και πάλι σε αντίθεση με τον Μαρξ, ανακοίνωσε ότι
στο μέλλον, η εργατική τάξη δεν θα ήταν ο παράγοντας της επανάστασης. Άφησε
ανοιχτό το ζήτημα του ποιος θα παίξει αυτό το ρόλο - μια ερώτηση που απαντιέται
από τον Μαρκούζε στη δεκαετία του 1950.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOw11y0PKVYmG6QNm-no4bRguGNu9r-7_sSY2jizR-k4TDWPi_dVYRoyFgGuJNuyo9CP-xUjKi5exggip_lSOEly5_kyQQ20Nr4W9Xn6X37HnCa_IGgHES0IsDWBuqdJwdBrmrIhPLh_M/s200/sigmund-freud-photo1.jpg)
Σήμερα, όταν οι πολιτιστικοί μαρξιστές του Χόλιγουντ θέλουν
να "ομαλοποιήσουν" (να το περάσουν ως ‘φυσιολογικό’) κάτι σαν την
ομοφυλοφιλία (και έτσι να μας "απελευθερώσουν" από την
"καταπίεση"), βάζουν απανωτές τηλεοπτικές εκπομπές, όπου ο μόνος
‘νορμάλ’ λευκός άντρας είναι ομοφυλόφιλος. Έτσι λειτουργεί το έργο στο
ψυχολογικό επίπεδο. Οι άνθρωποι ‘τρώνε’ τα μαθήματα που οι πολιτιστικοί
μαρξιστές θέλουν να τους μάθουν, χωρίς καν να γνωρίζουν αυτά που διδάσκονται.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_c7x921YSQjcVAg6GmGUNP6QkrYmuzmCuRTHYG4iQfPyrwExl3rg5tMCibWnsgUSlKs0vS_fJmZB0s3IehDTj51k8fvDFY9PwXNnvtjmoWCnM4oyBVY1YOeknr9NfPRHgEcLyUvA-dw8/s200/nazimarx.jpg)
Νέες εξελίξεις
Εκμεταλλευόμενοι την αμερικανική φιλοξενία, η Σχολή της
Φρανκφούρτης σύντομα επανέλαβε τη πνευματική εργασία του για τη δημιουργία
πολιτιστικού μαρξισμού. Στα προηγούμενα επιτεύγματα της στη Γερμανία, πρόσθεσε
αυτές τις νέες εξελίξεις.
![]() |
Η Σχολή της Φρανκφούρτης |
Κριτική Θεωρία
Για να εξυπηρετήσει το σκοπό της "αναίρεσης" του δυτικού
πολιτισμού, η Σχολή της Φρανκφούρτης ανέπτυξε ένα ισχυρό εργαλείο που
ονομάζεται "Κριτική Θεωρία." Ποια ήταν η θεωρία; Η θεωρία ήταν να
επικρίνεις. Με το να κρίνεις κάθε παραδοσιακό θεσμό, αρχής γενομένης με την
οικογένεια, με ατελείωτη, αδιάκοπη κριτική (η Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν
προσεκτική στο να μην ορίζουν σε τι ήταν υπέρ, παρά μόνο σε τι ήταν εναντίον),
ήλπιζε να τους καταρρίψει. Η Κριτική Θεωρία είναι η βάση για τα τμήματα «μελέτης»,
που κατοικούσαν τώρα στα αμερικανικά κολλέγια και πανεπιστήμια. Δεν αποτελεί
έκπληξη, ότι αυτά τα τμήματα είναι το φυτώριο της ακαδημαϊκής πολιτικής
ορθότητας.
Μελέτες σε επιφύλαξη
Η Σχολή της Φρανκφούρτης προσπάθησε να καθορίσει τις
παραδοσιακές αντιλήψεις για κάθε θέμα ότι αποτελούν «προκαταλήψεις» σε μια
σειρά από επιστημονικές μελέτες που κατέληξαν στο πάρα πολύ σημαντικό βιβλίο
του Adorno, «Η αυταρχική προσωπικότητα», που δημοσιεύθηκε το 1950. Εφηύραν μια
ψευδή "Κλίμακα F" (η «Κλίμακα Φ» είναι μια ψυχομετρική αξιολόγηση που
προσπαθεί, κατά τον Adorno, να «ποσολογήσει τις αυταρχικός τάσεις». Το «Φ»
προέρχεται από την λέξη φασισμός) που φιλοδοξούσε να συνδέσει τις παραδοσιακές
αντιλήψεις σχετικά με τη σεξουαλική ηθική, τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και
γυναικών καθώς και ζητήματα που σχετίζονται με την οικογένεια ότι υποστηρίζουν τον
«φασισμό». Σήμερα, ο αγαπημένος όρος που η πολιτική ορθότητα χρησιμοποιεί για
όποιον διαφωνεί μαζί της είναι «φασίστας».
Κυριαρχία
Η Σχολή της Φρανκφούρτης και πάλι απομακρύνθηκε από τον ορθόδοξο
μαρξισμό, ο οποίος υποστήριξε ότι όλη η ιστορία καθορίζεται από το ποιος
κατέχει τα μέσα παραγωγής. Αντ 'αυτού, είπε ότι η ιστορία καθορίζεται από το
ποιες ομάδες, - άνδρες, γυναίκες, φυλές, θρησκείες, κλπ. - είχαν την εξουσία ή την
«δεσπόζουσα θέση» σε σχέση με τις άλλες ομάδες. Ορισμένες ομάδες, ειδικά οι λευκοί
άντρες, ονομάστηκαν «καταπιεστές», ενώ άλλες ομάδες ορίστηκαν ως «θύματα». Τα
«θύματα» ήταν αυτόματα οι «καλοί», και οι καταπιεστές οι «κακοί», μόνο και μόνο
επειδή ανήκαν σε κάποια συγκεκριμένη ομάδα, ανεξάρτητα από την συμπεριφορά του
κάθε ατόμου .
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv33-GX4ske52M4nzeYI5hjzti1yiAg3hfJl9aI6cbc4yFEku1JJgZnv4jG6xN1i8vsxqQJtf8IiC5UONHq8n-6s7TihH8iMrUBELiNz06Yaxf5Zwm_XlPrJhvMbvEJahlf8oBeeMvVsk/s200/nietzsche.png)
Media και ψυχαγωγία
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjThuHbRce5QUqe_BnTZgFYz4vqv_7aG6gHqPEMHqhNqd1JBuvkBuW8cg8AJNmy5aTQuiKp4G-HaWv0512_rT1e89tdEdQZc2LLlgkk4Wlxd1umkzOo6TJZrxV7zNstGBhq4w94QjcAfng/s200/Walter+Benjamin_0.jpg)
Η ανάπτυξη του μαρξισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες
Μετά το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα των Ναζί, ο
Χορκχάιμερ, ο Αντόρνο και τα περισσότερα από τα άλλα μέλη της Σχολής της
Φρανκφούρτης επέστρεψαν στη Γερμανία, όπου το Ινστιτούτο επανιδρύθηκε με έδρα
τη Φρανκφούρτη με τη βοήθεια των αμερικανικών αρχών κατοχής. Σύντομα ο
πολιτιστικός μαρξισμός έγινε η ανεπίσημη, αλλά παντού διάχυτη ιδεολογία της
Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMN2KwGPoXc9xbx9zQuW8LQbj-x-vxj_LKXIrvqc3DWt9wbpGdSJxOhJGZAT-3JgC8FLDc-b-z0zfyjd97jAb59HhOnUUBMmMOqAMdq-G6KldrURB4GSgwW1JO091KUZhxSxU3w854KVM/s200/200px-Eros_and_Civilization_Beacon_Press_edition.jpg)
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizAwYkREkKPQxzmTt7ttRpxWvccIQlKxovdszn3f3Bb3Q2izIwVXHPTuzAZWzEqqRDvUFJjaKivYWqi0kjGJqYR9cSRkAjPNqnXaUG_kaVzsgZJtgLtHyZNoEL4IeQr0_RQYd2AMab48o/s200/250px-Herbert_Marcuse_in_Newton,_Massachusetts_1955.jpeg)
Η εξέγερση των φοιτητών της δεκαετίας του 1960, που
οδηγήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την αντίδραση στην στρατολόγηση για τον πόλεμο
του Βιετνάμ, έδωσε στον Μαρκούζε μια ιστορική ευκαιρία. Ως ίσως ο πιο διάσημος
«γκουρού» της, διοχέτευσε τον πολιτιστικό μαρξισμό της Σχολής της Φρανκφούρτης
στη γενιά του baby boom. Φυσικά, εκείνοι δεν καταλάβαιναν τι πραγματικά ήταν.
Πιστός στις αρχές της Σχολής, ο Marcuse και οι λίγοι άνθρωποι που
"γνώριζαν" δεν διαφήμιζαν ότι η πολιτική ορθότητα και η πολυ-πολιτισμικότητα
ήταν μια μορφή μαρξισμού. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό: μια ολόκληρη
γενιά Αμερικανών, ειδικά η πανεπιστημιακή ελίτ, απορρόφησε το πολιτιστικό
μαρξισμό ως δικό τους, και αποδέχτηκε την δηλητηριώδη ιδεολογία που είχε σκοπό
να καταστρέψει τον παραδοσιακό πολιτισμό της Αμερικής και τη χριστιανική πίστη.
Αυτή η γενιά, που σήμερα διοικεί κάθε ελίτ ίδρυμα στην Αμερική, έχει τώρα
κηρύξει έναν αδιάκοπο πόλεμο σε όλες τις παραδοσιακές αντιλήψεις και θεσμούς.
Έχουν κερδίσει σε μεγάλο βαθμό αυτόν τον πόλεμο. Το μεγαλύτερο μέρος της
παραδοσιακής κουλτούρας της είναι τώρα πια ερείπια.
Μια αντι-στρατηγική
Τώρα ξέρετε ποιος έκλεψε τον πολιτισμό μας. Το ερώτημα
είναι, εμείς, ως χριστιανοί και ως πολιτιστικά συντηρητικοί, τι μπορούμε να
κάνουμε γι’ αυτό;
Μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο στρατηγικές. Η πρώτη
είναι να προσπαθήσουμε να ξανακερδίσουμε τα υπάρχοντα ιδρύματα - τα δημόσια
σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τη βιομηχανία του
θεάματος και τις περισσότερες από τις mainline εκκλησίες - από τους
πολιτιστικούς μαρξιστές. Περιμένουν από εμάς να προσπαθήσουμε να το κάνουμε
αυτό, είναι έτοιμοι γι 'αυτό, και εμείς βρίσκουμε τους εαυτούς μας, με μικρή
φωνή και λίγους πόρους σε σύγκριση με τους δικούς τους, να κάνουμε μια μετωπική
επίθεση εναντίον καλά προετοιμασμένων αμυντικών θέσεων. Κάθε στρατιώτης μπορεί
να σας πει σε τι σχεδόν πάντα οδηγεί
αυτό: ήττα.
Υπάρχει και μια άλλη, πιο ελπιδοφόρα στρατηγική. Μπορούμε να
αποχωρίσουμε τους εαυτούς μας και τις οικογένειές μας από τα θεσμικά όργανα που
ελέγχουν οι πολιτιστικοί μαρξιστές και να δημιουργήσουμε νέους θεσμούς για τους
εαυτούς μας, θεσμούς που θα αντανακλούν τις αξίες μας και θα μας βοηθούν να
ανακτήσουμε τον παραδοσιακό δυτικό πολιτισμό μας.
Αρκετά χρόνια πριν, ο συνάδελφός μου, ο Paul Weyrich έγραψε
μια ανοιχτή επιστολή προς το συντηρητικό κίνημα που υποδηλώνει τη στρατηγική
αυτή. Ενώ οι περισσότεροι άλλοι συντηρητικοί (στην πραγματικότητα Δημοκρατικοί)
έφεραν αντιρρήσεις, η επιστολή βρήκε μεγάλη απήχηση στους λαϊκούς
συντηρητικούς. Πολλοί από αυτούς είναι ήδη μέρος ενός κινήματος που ζητά την
απόσχιση από τη διεφθαρμένη, κυρίαρχη νοοτροπία και την δημιουργία παράλληλων
θεσμών: το κίνημα του ‘homeschooling’
(κατ 'οίκον διδασκαλία). Παρόμοιες κινήσεις έχουν αρχίσει να προσφέρουν ηχηρές
εναλλακτικές λύσεις σε άλλες πτυχές της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της κίνησης
για την προώθηση μικρών, συχνά βιολογικά οικογενειακών αγροκτημάτων και την
ανάπτυξη κοινοτικών αγορών για τα προϊόντα από αυτές τις φάρμες». Αν το σύνθημα
της Παγκοσμιοποίησης είναι «Σκέψου παγκόσμια, δράσε τοπικά», το δικό μας θα
πρέπει να είναι «Σκέψου τοπικά, δράσε τοπικά».
Έτσι, η στρατηγική μας για την ανατροπή όλων αυτών που ο
πολιτιστικός μαρξισμός έχει κάνει στην Αμερική, έχει μια ορισμένη παράλληλη
πορεία με τη δική του στρατηγική, όπως αυτό που ο Γκράμσι από πολύ καιρό πριν
είπε. Ο Γκράμσι ζήτησε από τους μαρξιστές να προβούν σε μια «μακρά πορεία μέσα
από τα θεσμικά όργανα». Η δική μας αντι-στρατηγική θα είναι μια μακρά πορεία
για να δημιουργήσουμε τα δικά μας ιδρύματα. Αυτό δεν θα συμβεί γρήγορα, ή
εύκολα. Θα είναι έργο ολόκληρων γενεών - όπως ήταν το δικό τους. Είχαν υπομονή,
επειδή γνώριζαν ότι οι «αναπόφευκτες δυνάμεις της ιστορίας» ήταν με το μέρος
τους. Δεν μπορούμε κι εμείς να έχουμε εξίσου υπομονή και επιμονή, γνωρίζοντας
ότι ο Δημιουργός της ιστορίας είναι μαζί μας;
Το “The
Culture-wise Family: Upholding Christian Values in a Mass Media World” είναι διαθέσιμο στο δικτυακό τόπο Movieguide.
Δείτε το βίντεο του Bill Lind "Η Ιστορία της πολιτικής
ορθότητας":
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή
6 σχόλια:
Οἱ Η.Π.Α. δὲν ἁλώθηκαν ἀπὸ τὴν σχολὴ τῆς Φρανκφούρτης, τὴν ἐξέθρεψαν. Εἶναι μέρος τῆς μαλακῆς ἰσχύος της. Ὁ διεθνισμός, κοσμοπολιτισμὸς καὶ τὰ τοιαύτα πάντα εὐνοοῦν τὶς ἡγεμονικὲς ὑπερδυνάμεις. Δεῖτε τὶ ἐγινότανε στὸ παρελθόν, στὴν Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία καὶ ἀλλοῦ.
Αὐτὴν τὴν στιγμὴ τὸ κρατικὸ συμφέρον τῶν Η.Π.Α. ἐπιτάσσει διεθνισμὸ καὶ κοσμοπολιτισμό. Ἡ σχολὴ τῆς Φρανκφούρτης προφανῶς κάνει μιὰ χαρὰ τὴν δουλειά.
Πολύ καλό άρθρο, επιτέλους η ιστορική βάση αυτής της υποκουλτούρας που βιώνουμε σήμερα και απειλεί να μας εξαφανίσει..
Aν και συμφωνω με το αρθρο, χρειαζεται τεραστια προσοχη σ' αυτους που επισκεπτονται το σαϊτ του ελεεινου Joseph Farah, WND
Ο Joseph Farah το παιζει σε πολυδιαστατο ταμπλω και ειναι ελεεινος υποστηρικτης των δολοφονων μικρων κοριτσιων στην Παλαιστινη.
Ας φροντισει λοιπον το εν λογω υποκειμενο, να καθαριση τα του οικου του και μετα να καταπιαστη με τα politically correct κολπα, αυτων που υπερασπιζει και τον χρηματοδοτουν.
Πατρικιος
Ρώτα τους Αμερικάνους για το ποιός άλωσε τη χώρα τους. Το άρθρο είναι σωστό και είναι φοβερό. Το αμερικανικό κατεστημένο δεν εκφράζει τον αμερικανικό λαό. To World Net Daily δεν το παρακολουθώ αλλά έχει μια συντηρητική ατζέντα και τα περισσότερα άρθρα που παρουσιάζονται σ' αυτό είναι καλά. Εξαιρέσεις προφανώς θα υπάρχουν.
Αυτό το άρθρο είναι το πιο συμπαγές, διαφωτιστικό και αποδοτικό μιας ολικής φύσης ματιάς στο τι συμβαίνει στο κόσμο και γιατί. Θα πρέπει από καιρού εις καιρόν να το αναδημοσιεύετε ώστε να ξαναβγαίνει στην επιφάνεια του blog ..
http://eamb-ydrohoos.blogspot.com/2013/12/to-fantasma-pano-apo-ton-planiti.html
Δημοσίευση σχολίου