Ομιλία για την Φυλή και την σωτηρία του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού από έναν Ορθόδοξο ιερέα, καθόλου (μα καθόλου) πολιτικά ορθό

Παρακάτω το μεγαλύτερο τμήμα της ομιλίας του Πρωτοπρεσβύτερου πατρός James Thornton*, στην συνδιάσκεψη της American Renaissance** στο Louisville του Kentucky των ΗΠΑ, το 1996. 

Η ομιλία του είχε θέμα: «Το αμερικάνικο φυλετικό δίλημμα είναι μόνο ένα μέρος της ευρύτερης πνευματικής ασθένειας της Δύσης». 

Το ζήτημα της Φυλής τον τελευταίο καιρό, απειλεί να μας συντρίψει και να μετατρέψει αυτό το έθνος, πλήρως και μόνιμα, σε μια εθνική και κοινωνική οντότητα ριζικά διαφορετική από αυτή που ήταν τα τελευταία τετρακόσια χρόνια της ιστορίας μας.

Ίσως σας φαίνεται περίεργο που ένας πιστός Χριστιανός έχει μια γνώμη για το θέμα της φυλής που δεν είναι σύμφωνη με την ισχύουσα άποψη, καθώς αυτά τα τελευταία χρόνια του εικοστού αιώνα, ο Χριστιανισμός κατάντησε να εκλαμβάνεται από κάποιους ως μια θρησκεία για τους άνανδρους και τους προδοτικούς, ως ένα είδος πέμπτης φάλαγγας εντός του ευρωπαϊκού πολιτισμού μας, και ως ένας από τους σπόρους της καταστροφής του Ευρωπαίου ανθρώπου. Περιττό να πω ότι δεν συμφωνώ με την άποψη αυτή.

Ωστόσο, παραδέχομαι ότι μεταξύ εκείνων που αυτοαποκαλούνται «Χριστιανοί», και ειδικότερα στο πλαίσιο των ηγεσιών ορισμένων επισήμων, mainstream, φαινομενικά χριστιανικών ομάδων, υπάρχουν πάρα πολλοί πνευματικοί τσαρλατάνοι και πολιτιστικοί μπολσεβίκοι. Ακριβώς όπως η πρώιμη Εκκλησία κλονίσθηκε από αιρετικές παραφυάδες που συγχώνευαν ορισμένα στοιχεία του χριστιανισμού με παράξενα στοιχεία του παγανισμού, έτσι στις μέρες μας βλέπουμε να πολλαπλασιάζεται ο αιρετικός, σεχταριστικός τρόπος σκέψης. Αυτά περιγράφονται απόλυτα από τον Ρώσο Ορθόδοξο φιλόσοφο και κοινωνιολόγο Pitirim Sorokin με τα εξής λόγια:

«... ένα άγριο μείγμα από μια ντουζίνα “κοινωνικά Ευαγγέλια”, διαφοροποιούμενα από τις δοξασίες του Χριστιανισμού, ανακατωμένα με εκείνες του Μαρξισμού, της δημοκρατίας και της Θεοσοφίας, εμπλουτισμένα από μια ντουζίνα ευτελισμένες φιλοσοφικές ιδέες, διορθωμένες από διάφορες επιστημονικές θεωρίες, βρίσκεται δίπλα-δίπλα με τις πιο αποτρόπαιες μαγικές δεισιδαιμονίες».

Αυτό που αναφέρεται, βέβαια, αφορά το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, ένα τεχνητά, ιδεολογικά, πολιτικά ορθό υποκατάστατο του αρχέγονου Χριστιανισμού. Στην πραγματικότητα, αποτελεί το αντίθετο του παραδοσιακού Χριστιανισμού.

Πρέπει να θυμηθούμε ότι το τεράστιο οικοδόμημα του προ-χριστιανικού, αρχαίου πολιτισμού της Μεσογείου, με τα μεγάλα επιτεύγματα στη φιλοσοφία, το δίκαιο, τη γλυπτική, την αρχιτεκτονική, και αλλού, κινδύνευε να χαθεί για πάντα, αλλά αυτό δεν συνέβη, γιατί ο Χριστιανισμός πήρε τον θνήσκοντα ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, τον τελειοποίησε, τον μετέτρεψε κατά ένα σημαντικό βαθμό, και του μετέδωσε νέα ζωή. Στη Δύση αυτό έγινε υπό την αιγίδα των βαρβαρικών φυλών, οι οποίες αν και διέθεταν ελάχιστη κατανόηση αυτού του πολιτισμού για μεγάλο χρονικό διάστημα, μετά από μερικούς αιώνες σκότους, γέννησαν τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό.

Στην Ανατολή η διαδικασία ήταν διαφορετική. Η Αυτοκρατορία, και ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός, ζούσαν υπό την αιγίδα της Νέας Ρώμης, της Κωνσταντινούπολης. Και εκεί συνέβη, όπως λέγει ο διάσημος λόγιος πατέρας Γεώργιος Φλωρόφσκυ, «μία μετατροπή του ελληνικού νου και της ελληνικής καρδιάς» ή, για να το θέσω αλλιώς, ο "εκχριστιανισμός του Ελληνισμού." Έτσι, ο Χριστιανισμός, μακριά από το να θεωρηθεί «καταστροφέας πολιτισμού» ή «στρεβλωτής του πολιτισμού» κατά τον Νίτσε και άλλους, ήταν ένας κορυφαίος προστάτης του πολιτισμού και δημιουργός πολιτισμού.

Αυτό που μας ενδιαφέρει σήμερα είναι η πολιτιστική αρρώστια που φαίνεται να έχει μολύνει τον Ευρωπαίο άνθρωπο παντού, μια ασθένεια που φαίνεται σιγά-σιγά να μας οδηγεί προς τον γκρεμό. Μόνο αν κατανοήσουμε αυτή την ασθένεια θα μπορούμε να αρχίσουμε να κατανοούμε τις διαστάσεις της φυλετικής ασθένειας που αποτελεί το αντικείμενο αυτής της συγκέντρωσης.

Θεωρώ ότι έχουμε φτάσει σε αυτή την θλιβερή κατάσταση ακριβώς επειδή οι παλιές παραδόσεις του ευρωπαϊκού χριστιανικού πολιτισμού έχουν χαθεί. Εάν ο Χριστιανισμός ήταν ζωτικής σημασίας σήμερα, όπως, ήταν για παράδειγμα, πριν από 1000 χρόνια ή πριν από 500 χρόνια ή ακόμα και πριν από 150 χρόνια, η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα θα ήταν αδύνατη. Τι μας έφερε σε αυτή την κατάσταση; Γιατί ο τρόπος ζωής των προγόνων μας διαλύεται γύρω μας;

Πολλοί άνδρες ανέλυσαν το ζήτημα αυτό. Αρκεί να αναφέρω τον Juan Donoso Cortés, τον Νίτσε, τον Κωνσταντίνο Πομπεντονόστσεφ, τον Jacob Burckhardt, τον Όσβαλντ Σπένγκλερ, τον José Ortega y Gasset, τον σύγχρονό μας Richard Weaver και άλλους. Όλοι αυτοί αντιλήφθηκαν ότι ο τρόπος ζωής μας κινδύνευε σοβαρά, ότι αυτές οι έννοιες και τα ιδανικά που εκτιμούμε βρίσκονταν σε μεγάλο κίνδυνο.

Αν και η διάγνωση είναι κοινή, πολλοί εξ αυτών διαφωνούν με τους άλλους. Κάποιοι ήταν Χριστιανοί και κάποιοι όχι. Ο Νίτσε υποστήριξε ότι ο χριστιανισμός είχε τελειώσει και ότι ένα νέο σύστημα ηθικής έπρεπε να τον αντικαταστήσει, για χάρη της επιβίωσης του πολιτισμού. Ο Spengler πίστευε ότι η μοίρα της Ευρώπης ήταν αναπόφευκτη ότι ο Ευρωπαίος είχε ξεπεράσει την φυσική διάρκεια του χρόνου του και τώρα έπρεπε να αντιμετωπίσει τη μοίρα του. Άλλοι, όπως ο Sorokin, είχαν την ελπίδα ότι ο πολιτισμός θα μπορούσε να αναπλαστεί από μια πνευματική αφύπνιση και να ζήσει για πολλά ακόμα εκατοντάδες χρόνια.

Διαβάζοντας τον Ελβετό ιστορικό του δέκατου ένατου αιώνα, Jacob Burckhardt και το έργο του ‘Στοχασμοί Πάνω στην Ιστορία’, εξεπλάγην από την γνώση του για τις ασθένειες που τότε άρχιζαν να επιτίθενται στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Αυτές οι ασθένειες δεν είναι διαφορετικές σήμερα, αν και έχουν προχωρήσει σε ένα κρίσιμο στάδιο. Ο Burckhardt μιλάει για την αλληλεπίδραση που έχουν μέσα στην κοινωνία τρεις κορυφαίοι θεσμοί: η Εκκλησία, το Κράτος και ο Πολιτισμός. Οι όροι Εκκλησία και Κράτος δεν απαιτούν εξήγηση, αλλά ο Πολιτισμός που λέει ο Burckhardt, απαιτεί κάποια διευκρίνιση.

Ο Πολιτισμός, για τον Burckhardt, είναι κάτι πολύ ευρύ και καλύπτει σχεδόν τα πάντα που δεν περιλαμβάνονται στους δύο πρώτους θεσμούς. Η "συνολική εξωτερική μορφή του πολιτισμού..., όπως διακρίνεται από το κράτος και τη θρησκεία, είναι η κοινωνία με την ευρύτερη έννοια του όρου". Τώρα, η ιστορία μετά την άνοδο του Χριστιανισμού είναι η καταγραφή μιας μακράς αντιπαλότητας μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους. Και οι δύο τείνουν, ωστόσο, να είναι πολύ συντηρητικές δυνάμεις και, παρόλο που ανταγωνίζονται για την εξουσία, συγκρατούν τον Πολιτισμό, ο οποίος τείνει να έχει επαναστατικές τάσεις. Η πιο επαναστατική δύναμη που βρίσκεται μέσα στον πολιτισμό είναι αυτή που φτιάχνει το χρήμα, δηλαδή, η οικονομία.

Από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου μέχρι την Γαλλική Επανάσταση, Εκκλησία και Κράτος έδρασαν επιτυχώς για να περιχαρακώσουν τον Πολιτισμό, ιδιαίτερα το κομμάτι εκείνο που φτιάχνει το χρήμα. Από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, το κύρος τόσο της Εκκλησίας όσο και του Κράτους έχουν τρωθεί και ο Πολιτισμός αφέθηκε ελεύθερος ή ανεξέλεγκτος, να το πω έτσι. Ο οικονομικός άνθρωπος, τόσο στην καπιταλιστική όσο και στην μαρξιστική ενσάρκωσή του, κάθεται θριαμβευτής, καβαλώντας όλη την υδρόγειο.

Όσο η Εκκλησία, το Κράτος και ο Πολιτισμός αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους με ένα οργανικό τρόπο, συγκρατώντας ο ένας τον άλλον και συγκρατώντας κάποιες πιο σκοτεινές ανθρώπινες ροπές, τόσο ο ευρωπαϊκός πολιτισμός παρέμεινε ουσιαστικά υγιής. Μόλις αυτοί οι θεσμοί αποσυνδέθηκαν ο ένας από τον άλλον, χάρη στις δυνάμεις του Διαφωτισμού, τα θεμέλια της δομής του πολιτισμού μας άρχισαν να διαλύονται.

Συλλογιστείτε την πραγματικότητα της σύγχρονης τηλεόρασης, του ραδιοφώνου, των ταινιών, της ψυχαγωγίας, της μουσικής, της διαφήμισης και ούτω καθεξής - όλα τα ισχυρά στοιχεία του πολιτισμού είναι χωρίς περιορισμούς. Σκεφτείτε πώς η παρούσα ασθένεια του πολιτισμού μας υπονομεύει την αρχή (εξουσία) που εκπροσωπούν οι παραδόσεις της κοινωνίας, η οικογένεια, η ηθική, η θρησκεία, το έθνος, η γλώσσα. Η σύγχρονη καταναλωτική, ηδονιστική κοινωνία μας αρνείται κάθε εξουσία.

Σήμερα το χρήμα είναι ο βασιλιάς όλων και ο τελικός κριτής του σωστού και του λάθους, είναι αυτό που διασπά την κοινότητα, που μετατρέπει τους πολίτες σε καταναλωτές και μονάδες παραγωγής.

Εάν τα χρήματα είναι ο βασιλιάς και εάν η υλιστική ιδιοτέλεια είναι η κινητήρια δύναμη της ιστορίας, αν οι άνθρωποι ζουν «μόνον με άρτον», τότε γιατί να διατηρηθεί ο μοναδικός πολιτισμός του Ευρωπαίου ανθρώπου; Δεν έχει πιο πολύ νόημα κάποιο είδος «παγκόσμιου χωριού» με έναν παγκόσμιο πολιτισμό; Όσο πιο ομοιόμορφες είναι οι συνήθειες, οι προτιμήσεις, τα ήθη και τα έθιμα των λαών του κόσμου, τόσο πιο εύκολο είναι να κάνεις business, τόσο πιο εύκολο είναι για κάποιους να βγάλουν λεφτά.

Για αυτό η συζήτηση για το θέμα των τριτοκοσμικών (λαθρο)μεταναστών στις ΗΠΑ περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τα οικονομικά επιχειρήματα - τα οικονομικά πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα της μετανάστευσης. Ένας νεαρός Αμερικανός, που υποτίθεται ότι είναι συντηρητικός, μου είπε πρόσφατα ότι ο ίδιος δεν πιστεύει ότι η λαθρομετανάστευση είναι πρόβλημα και ότι, εάν μπορούμε απλά να τονώσουμε την οικονομία ώστε να αναπτυχθεί ταχύτερα, αυτή η ανάπτυξη θα λύσει όλα τα προβλήματα σχετικά με τη μετανάστευση.

Σήμερα, όροι όπως «αμερικανικός τρόπος ζωής» και «αμερικανικό όνειρο», το γνωστό ‘American Dream’, συνδέονται σχεδόν αποκλειστικά με μια επιτυχή επιχειρηματική, υλιστική, ακόμη και ηδονιστική, νοοτροπία. Είναι να απορεί κανείς, που η επιτυχής λήψη χρημάτων έχει γίνει το απόλυτο κριτήριο για την κοινωνία μας, που η εκπαίδευση έχει γίνει ένα είδος δοξασμένης επαγγελματικής κατάρτισης και ότι τα παραδοσιακά προγράμματα σπουδών - κλασικές γλώσσες, ιστορία, φιλοσοφία, λογοτεχνία - έχουν εγκαταλειφθεί σε μεγάλο βαθμό; Είναι να απορεί κανείς που η διασκέδαση, το βιβλίο, ο κινηματογράφος και τα παρόμοια έχουν καταστεί ένας τομέας παραγωγής εκφυλισμένων προϊόντων που προωθούνται από ηθικούς και πνευματικούς βόθρους κατ’ ευθείαν στους νέους μας; Είναι να απορεί κανείς για την σύγχρονη παρακμιακή "μουσική" με τα τεράστια έσοδα, που αντικαθιστά κάθε μουσική κουλτούρα με μια τεχνητή, χωρίς ρίζες, ψευδο-κουλτούρα του διεθνισμού; Αυτή είναι η τέλεια μουσική για τη νέα παγκόσμια τάξη, ο ιδανικός σύντροφος για τη ζωή σε ένα «παγκόσμιο χωριό». Είναι να απορεί κανείς για τα ναρκωτικά και τον τεράστιο πόνο που προκαλούν στις σύγχρονες κοινωνίες; Τέλος, είναι να απορεί κανείς που η απόλαυση της «καλής ζωής» από τους περισσότερους απλούς πολίτες απαιτεί δραστικούς περιορισμούς σχετικά με το μέγεθος της οικογένειας, έτσι ώστε σχεδόν σε κάθε έθνος του ευρωπαϊκού κόσμου, τα ποσοστά των γεννήσεων να έχουν μειωθεί σημαντικά κάτω από το επίπεδο αντικατάστασης; Χάρη στην κουλτούρα του χρήματος και του ηδονισμού, είμαστε ένα είδος προς εξαφάνιση.

Θα ήθελα εδώ να αναφέρω εν συντομία έναν άλλον που έκανε διάγνωση για την σημερινή κατάσταση, τον κοινωνιολόγο Pitirim Sorokin. Εξήντα χρόνια πριν, ο Sorokin έγραψε ότι οι υγιείς κουλτούρες είναι συνεκτικές (ομοιογενείς) ενότητες. Η τέχνη, η αρχιτεκτονική, η μουσική, η λογοτεχνία, η φιλοσοφία, τα ήθη, η ηθική, η κυβέρνηση και η θρησκεία είναι αλληλένδετα μεταξύ τους. Χρήσιμα στοιχεία μπορούν να αντληθούν από ξένους πολιτισμούς, εφ’ όσον δεν έρχονται σε αντίθεση με την ενότητα της κουλτούρας του λαού που τα δέχεται και εφ' όσον έχουν τροποποιηθεί και αφομοιωθεί, έτσι ώστε να γίνουν εξ ολοκλήρου ένα μέρος αυτής της ενότητας.

Μέχρι σχετικά πρόσφατα, ο δικός μας ευρωπαϊκός πολιτισμός ήταν ακριβώς μια τέτοια ενότητα, με συνοχή σε ολόκληρη την πολλαπλότητα των στοιχείων του. Αντλώντας ό,τι ήταν πολύτιμο από άλλους πολιτισμούς (για παράδειγμα, η αραβική αρίθμηση), αφομοιώνοντας αυτά τα πράγματα, έτσι ώστε να γίνουν πλήρως μέρος της ενότητάς της. Οι αξίες αυτού του υγιούς πολιτισμού ήταν ακόμα ισχυρές, η δημιουργικότητά του ακόμα έντονη, η «ψυχή» του ακόμα αμόλυντη. Αυτό που ήταν εγγενώς αντιφατικό απορρίπτονταν, δεδομένου ότι, ως μια υγιής ύπαρξη, ήταν εξαιρετικά επιλεκτική και μεροληπτική.

Τώρα, όμως, η εικόνα έχει αλλάξει. Η κοινωνία μας δεν είναι πλέον υγιής, αλλά είναι άρρωστη ή ίσως πεθαίνει. Η δημιουργικότητα που είχε, έχει τώρα χαθεί. Δεν μπορεί πλέον να διακρίνει ανάμεσα στα χρήσιμα και στα επικίνδυνα, και, κατά συνέπεια, δέχεται αδιάκριτα τα πάντα που έρχονται και ριζώνουν στον ανθυγιεινό μας πολιτισμό, συχνά αποβάλλοντας τα υγιή, πρώην ενοποιητικά στοιχεία.

Δεδομένου ότι η πλημμύρα των μη αφομοιώσιμων, ξένων στοιχείων γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη, η κουλτούρα της χώρας υποδοχής γίνεται όλο και πιο διαστρεβλωμένη, πιο ασθενική, και λιγότερο σε θέση να προστατεύσει τον εαυτό της. Έτσι, η κουλτούρα υποδοχής οδηγείται σε αποσύνθεση, μερικές φορές πιο αργά και άλλες φορές πιο γρήγορα. Παρατηρούμε την ποικιλία των μη αφομοιώσιμων στοιχείων στο σύγχρονο πολιτισμό μας, να είναι εντελώς εκπληκτική. Κυριολεκτικά τα πάντα και οτιδήποτε μπορεί να βρεθεί μέσα σε αυτόν, και να ζητάει την υποταγή μας. Όλα έχουν "δικαιώματα" και όλα θέλουν την ίδια ανεκτικότητα από την κοινωνία. Μεταξύ αυτού που είναι αξιοσέβαστο και γηγενές και αυτού που είναι νέο και ξένο, δεν υπάρχει καμία απολύτως διάκριση. Έχουμε μια κοινωνία που έχει χάσει την πίστη της στην πηγή του μεγαλείου της. Δεν υπάρχει πλέον κανένα ζωντανό ιδανικό να την εμπνεύσει.

Όπως ο Richard Weaver γράφει στο βιβλίο του, “Visions of Order”, είναι η ουσία του πολιτισμού να αισθάνεται την ανάγκη της ύπαρξής του και να πιστεύει στην μοναδικότητα της αξίας του ... οι συγκρητιστικοί πολιτισμοί, όπως και οι συγκρητιστικές θρησκείες έχουν πάντα αποδειχθεί σχετικά ανίσχυροι να δημιουργήσουν και να επηρεάσουν... ο πολιτισμός αντλεί την επιθυμία του να συνεχίσει να υπάρχει από την μοναδικότητα του».

Σας κατέθεσα κάποιες σκέψεις, που δανείστηκα από ορισμένους μεγάλους στοχαστές του δέκατου ένατου και του εικοστού αιώνα, αγγίζοντας μία ή δύο πτυχές της κρίσης μας. Προσπαθώ να δείξω ότι το φυλετικό δίλημμα δεν υπάρχει από μόνο του, αλλά είναι μέρος ενός συνολικού matrix στο οποίο έχουμε εγκλωβιστεί, και το οποίο είναι οι συνέπειες των κακών επιλογών των προγόνων μας πριν από χρόνια.

Θα ήθελα τώρα να πω λίγα λόγια ειδικά για το θέμα της φυλής. Ένα από τα πιο πολύτιμα κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά του παραδοσιακού Χριστιανισμού από την ίδρυσή του πριν δύο χιλιάδες χρόνια, υπήρξε η αναγνώριση ότι τα ανθρώπινα όντα δεν είναι ίσα. Είναι αλήθεια, ότι ο Χριστιανισμός, υποστηρίζει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, όσον αφορά ότι θα σταθούν μπροστά στο θρόνο του Θεού, στην τελική κρίση. Αλλά, πέρα ​​από αυτό, το δόγμα ότι τα ανθρώπινα όντα είναι ή θα έπρεπε να είναι, ίσα με την κοσμική έννοια δεν εμφανίζεται πουθενά στη χριστιανική διδασκαλία. Το ότι οι άνθρωποι είναι πνευματικά ίσοι ή ότι οι διαφορές που υπάρχουν σε άτομα ή ομάδες έχουν τις ρίζες τους, για παράδειγμα, στην οικονομική στέρηση, θα ήταν μια έννοια παράλογη στους περισσότερους παραδοσιακούς χριστιανούς στοχαστές και δασκάλους των αρχαίων χρόνων. Ότι όλοι οι πολιτισμοί ή λαοί του κόσμου είναι εξίσου κατάλληλοι να δημιουργήσουν έναν υψηλό χριστιανικό πολιτισμό θα ήταν ένας γελοίος ισχυρισμός για αυτούς τους άνδρες.

Όχι, ο παραδοσιακός Χριστιανισμός πιστεύει ότι οι υγιείς κοινωνίες είναι κοινωνικά διαφορoποιημένες και ότι μια υγιής κοινωνία είναι οργανωμένη ιεραρχικά, με διαφορετικές τάξεις και με διαφορετικές συνθήκες στο υλικό κομμάτι και προνόμια που προσιδιάζουν σε αυτές τις τάξεις. Το βλέπουμε αυτό στην ίδια την οργάνωση της Εκκλησίας, με τα πολλά διαφορετικά επίπεδά της: κληρικούς και λαϊκούς, Αρχιεπισκόπους, Επισκόπους, Αρχιερείς, Ιερείς, Διακόνους, Υποδιακόνους και ούτω καθεξής. Τα επίπεδα της ευθύνης ανταποκρίνονται στα ιδιαίτερα χαρίσματα που ο Θεός έχει δώσει στον καθένα, σύμφωνα με τις ανάγκες της Εκκλησίας. Βεβαίως, η περίτεχνη, συνειδητά ιεραρχική οργάνωση, άρρηκτα συνδεδεμένη με τα σύμβολα των ιερών μυστηρίων και ευλογημένη από την Εκκλησία, είναι εμφανής σε κάθε χριστιανική κοινωνία, από εκείνη του Κωνσταντίνου και του Ιουστινιανού σε όλη τη διαδρομή μέσα από τους αιώνες μέχρι εκείνη του Νικολάου Β'. Ήταν αλήθεια στη Δυτική Ευρώπη, καθώς και την Ανατολική Ευρώπη.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας δίδαξαν ότι ακριβώς όπως ο πνευματικός κόσμος είναι οργανωμένος ιεραρχικά, το ίδιο θα πρέπει να είναι ο γήινος κόσμος. Οποιοδήποτε άλλο είδος κοινωνικής δομής θεωρήθηκε ως κάτι δαιμονικό, δεδομένου ότι προωθεί την πνευματική και κοινωνική διαταραχή. Οι Πατέρες πίστευαν ότι ο Θεός απεχθάνεται το χάος, ότι σε μια χριστιανική κοινωνία η γήινη τάξη θα πρέπει να αντικατοπτρίζει σωστά την ουράνια τάξη, και ότι ένας εξισωτισμός και μια διακυβέρνηση από τον όχλο – που σημαίνει μια διακυβέρνηση σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες και τις επιθυμίες της αγέλης - είναι επιβλαβή για το ήθος των χριστιανών και τον ιστό της χριστιανικής κοινότητας. Είναι σαφές ότι, εάν το χριστιανικό ιδεώδες είναι η ανθρώπινη κοινωνία να έχει συσταθεί με αριστοκρατικό, ιεραρχικό τρόπο, και αν αυτό το είδος της ταξινόμησης θεωρείται ως κάτι θεϊκής καταγωγής, υπονοείται έτσι σε τέτοιες θεωρίες οργάνωσης οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι σε σχέση με τις έμφυτες ικανότητές τους. Ο Χριστιανισμός δεν είναι σαφώς μια θρησκεία μιας επίγειας ισοπολιτείας.

Η δική μας χώρα έχει τις ρίζες της σε μια κάπως διαφορετική φιλοσοφική παράδοση, αλλά ακόμη και εδώ κανένας αντικειμενικός μελετητής δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει ότι οι ιδρυτές αυτού του έθνους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν χριστιανοί, δεν πίστευαν στην έμφυτη ισότητα των ανθρώπων μεμονωμένα ή των φυλών, εκτός από την ιδέα ότι οι ελεύθεροι άνθρωποι θα πρέπει να είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. Υπό καμία άλλη έννοια οι άνθρωποι δεν γεννιούνται ίσοι. Όσο η χώρα αυτή στεκόταν παραδοσιακά στις θρησκευτικές πεποιθήσεις της, έντονα πίστευε στην ανωτερότητα του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής.

Ο John Baker, στο έργο του «Φυλή», δείχνει ότι μια σημαντική αίσθηση φυλετικών διαφορών υπήρχε στην ανθρωπότητα εδώ και χιλιάδες χρόνια, σίγουρα κατά τη διάρκεια όλης της καταγεγραμμένης ιστορίας, και πολύ πιθανόν στους προϊστορικούς χρόνους. Ο Ιταλός κοινωνιολόγος Corrado Gini γράφει τα ίδια, δείχνοντας το πώς όλες οι εθνοτικές ή φυλετικές ομάδες εμφανίζουν μια ισχυρή συνείδηση ​​των ανθρώπινων εθνοτικών διαφορών με μια προτίμηση στη δική τους. Σήμερα, κάποιοι, κυρίως μαρξιστές και λίμπεραλς, μπορεί να επικρίνουν αυτή την τάση που φαίνεται να είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός της ύπαρξης του ανθρώπου. Προς τους Χαναναίους, οι  αρχαίοι Εβραίοι έδειχναν, όπως το θέτει ο Baker, μια "ένδειξη ασέβειας." Σχεδόν όλοι οι ξένοι, κατά τους αρχαίους Έλληνες, ήταν βάρβαροι. Ακόμη και μεταξύ ορισμένων πρωτόγονων φυλών της Αφρικής, υπάρχει προφανώς μια πεποίθηση ότι κάποιες από τις πιο πρωτόγονες φυλές είναι κατώτερες. Μέχρι σχετικά πρόσφατα, ειδικά τα τελευταία πενήντα ή εξήντα χρόνια, τα στοιχεία αυτά δεν φαίνονταν να προβληματίζουν τους Χριστιανούς.

Το κοινό εδώ έχει πιθανώς κάποια εξοικείωση με τα γραπτά του Joseph Arthur, του Κόμη de Gobineau. Ο Gobineau, στο δοκίμιό του για την ανισότητα των ανθρώπινων φυλών καθιστά σαφές ότι ο ίδιος πιστεύει ότι οι διαφορετικές φυλές των ανθρώπων έχουν ευλογηθεί από το Θεό με διαφορετικά χαρακτηριστικά και ότι ορισμένες φυλές είναι αποκλειστικά υπεύθυνες για τη δημιουργία και την διατήρηση της υψηλής κουλτούρας και του υψηλού πολιτισμού. Το σημαντικό θέμα για μένα είναι ότι ο συγγραφέας ήταν ένας πιστός Χριστιανός, και για αυτόν ήταν αποδεκτό ως αυτονόητο ότι, α) οι άνθρωποι και οι ανθρώπινες εθνοτικές ομάδες, δεν είναι ίσες όσον αφορά τις εγγενείς ικανότητές τους, και β) ότι όλοι οι άνθρωποι, από τους πιο ευγενείς μέχρι τους πιο πρωτόγονους, έχουν μέσα τους μια θεϊκή σπίθα, το Imago Dei, που τους δίνει το δικαίωμα να έχουν την αξία που προορίζεται για τα παιδιά του Θεού. Ο κάθε ένας είναι μοναδικός στις ικανότητές του, τα δώρα που ο Θεός του έχει παραχωρήσει - και αυτό ισχύει επίσης και για τις εθνοτικές ομάδες - αλλά όλοι είναι άνθρωποι και όλοι έχουν μια αξιοπρέπεια που αξίζουν ως άνθρωποι.

Όπως λέει ο Gobineau, «πιστεύω, βέβαια, ότι οι ανθρώπινες φυλές δεν είναι ίσες, αλλά δεν νομίζω ότι κάποια από αυτές είναι κτηνώδης». Στη θεωρία ότι ορισμένες ανθρώπινες φυλές είναι απλώς δίποδα ζώα, ο Gobineau απαντά: «Έχω απολύτως απορρίψει μια τέτοια προσβολή για το ανθρώπινο είδος... ». Αν και ορισμένοι φίλοι του και κάποιοι άλλοι συγγραφείς διαφωνούσαν μαζί του, η Εκκλησία ποτέ δεν τιμώρησε τον Κόμη de Gobineau για την ευρέως γνωστή πίστη του στην ανισότητα των ανθρώπινων φυλών. Και από όσο ξέρω, παρέμεινε πιστός της Ρωμαιοκαθολικής θρησκείας μέχρι το θάνατό του το 1882.

Ο Αλεξίς Καρέλ (Alexis Carrel), συγγραφέας του πολυδιαβασμένου «Ο Άνθρωπος Αυτός ο Άγνωστος», ήταν επίσης ένας αφοσιωμένος Ρωμαιοκαθολικός. Ο Καρέλ ήταν χειρουργός και βιολόγος, ο οποίος κέρδισε το βραβείο Νόμπελ στη φυσιολογία και την ιατρική το 1912, και το βραβείο Nordhoff-Jung Prize για την Έρευνα του Καρκίνου το 1931. Διαβάζοντας το «Ο Άνθρωπος Αυτός ο Άγνωστος», είναι σαφές ότι ο συγγραφέας δεν υιοθετεί την έννοια της ισότητας των ανθρώπινων φυλών. Γράφει: «Ο άνθρωπος είναι το πιο ανθεκτικά όλων των ζώων, και η λευκή φυλή, η δημιουργός του πολιτισμού μας, η πιο ανθεκτική από όλες τις φυλές... Η μεγάλη λευκή φυλή οφείλει την επιτυχία της στην τελειότητα του νευρικού της συστήματος - ένα νευρικό σύστημα, το οποίο, αν και πολύ λεπτό και ευερέθιστο, μπορεί, ωστόσο, να είναι πειθαρχημένο. Στις εξαιρετικές ιδιότητες των ιστών και τη συνείδησή τους οφείλεται η επικράτηση των λαών της Δυτικής Ευρώπης επί του υπόλοιπου κόσμου...»

Αυτή η ειλικρινής δήλωση δεν προκάλεσε την παραμικρή διαμάχη όταν δημοσιεύθηκε το 1935, ούτε οι επόμενες εκδόσεις του βιβλίου του που δημοσιεύθηκε ακόμα στα άμεσα μεταπολεμικά χρόνια. Μέχρι τότε, οι άνθρωποι ήταν σε θέση να συζητούν και να εξετάζουν τα πράγματα, και να διαφωνούν ο ένας με τον άλλο, χωρίς να καταφεύγουν σε υπερβολές, σε ad hominem επιθέσεις, σε υστερία, και εκτόξευση ταμπελών του στυλ «ρατσιστής», «μισαλλόδοξος» κλπ. Στη δεκαετία του 1960, ο πατήρ Joseph T. Durkin SJ, τίμησε τη μνήμη του Καρέλ σε μια ιδιαίτερα εγκωμιαστική βιογραφία με τίτλο «Ελπίδα για την Εποχή Μας», στο οποίο πραγματεύεται την βαθιά θρησκευτική πίστη του Καρέλ, και γράφει, ότι εκείνος ήταν ένας πιστός Χριστιανός, αν και κάποιες φορές ήταν μάλλον μοναδικός στις απόψεις του.

Το τρίτο παράδειγμα είναι ο Ρώσος Ορθόδοξος κοινωνιολόγος και φιλόσοφος, Pitirim Sorokin, για τον οποίον έχει ειδικό αφιέρωμα στο βιβλίο του «Φυλή», ο Τζον Μπέικερ, για το φυλετικό ζήτημα στο έργο του, «Σύγχρονες Κοινωνιολογικές Θεωρίες», που εμφανίστηκε το 1928. Σχετικά με αυτό το έργο, ο Baker γράφει ότι «αυτό το κεφάλαιο του Sorokin αξίζει να διαβαστεί σήμερα, ως υπενθύμιση του τι ήταν ακόμη δυνατόν πριν πέσει η αυλαία».

Σε αυτό το έργο, καθώς και σε προηγούμενο έργο του, ο Sorokin μιλάει για τις διαφορές στις γνωσιακές ικανότητες μεταξύ των Ευρωπαίων και ορισμένων μη-Ευρωπαίων. Λαμβάνοντας υπόψη περίπου είκοσι πέντε ξεχωριστές μελέτες για το θέμα του IQ και της Φυλής που είχε ολοκληρωθεί και δημοσιευθεί τα μέσα της δεκαετίας του 1920, ο Sorokin καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «η διαφορά των πολιτιστικών συνεισφορών και του ιστορικού ρόλου που διαδραματίζουν οι διάφορες φυλές είναι άριστα επιβεβαιωμένη και σε τέλεια συμφωνία με τις πειραματικές μελέτες για την φυλετική νοοτροπία και ψυχολογία». Το ότι η κληρονομικότητα αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για την ανάπτυξη των σύνθετων μορφών του πολιτισμού, ο Sorokin ισχυρίζεται, ότι είναι κάτι που «δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί από κάποιον σοβαρό ερευνητή».

Ανέφερα δύο εξέχοντες Ρωμαιοκαθολικούς και έναν Ορθόδοξο Χριστιανό. Θα αναφέρω εν συντομία και έναν Προτεστάντη χριστιανό, τον Thomas Carlyle. Έναν από τους μεγάλους δοκιμιογράφους και ιστορικούς του περασμένου αιώνα. Όποιος γνωρίζει τα δοκίμια του Thomas Carlyle γνωρίζει, επίσης, ότι ο ίδιος δεν ήταν υποστηρικτής της ισότητας των ανθρωπίνων φυλών. Στην πραγματικότητα, έγραψε κάπως σκληρά επί του θέματος.

Βέβαια, στο τέλος του πρώτου μισού του δέκατου ένατου αιώνα, αυτή του η σκέψη δεν ήταν κάτι το αξιοσημείωτο. Σχεδόν όλοι οι μορφωμένοι άνδρες, χριστιανοί ή μη-χριστιανοί, πίστευαν τα ίδια. Αλλά το θέμα είναι ότι, στο βαθμό που γνωρίζω, οι δημοσιευμένες πεποιθήσεις του Carlyle δεν καταδικάστηκαν από τους ηγέτες της Εκκλησίας του. Ούτε σε αυτόν τον αιώνα, οι πεποιθήσεις του που δημοσίευσε ο  Sorokin καταδικάστηκαν από τους ηγέτες των αντίστοιχων Εκκλησιών τους.

Σε πολλές από τις λεγόμενες "ελεύθερες" χώρες της Δύσης είναι πλέον παράνομο να συζητιούνται παρόμοια επιστημονικά ευρήματα δημοσίως ή να δημοσιεύουν σε περιοδικά ή βιβλία. Επίσης, είναι συνηθισμένες απειλές σωματικής βίας κατά του ατόμου, της οικογένειας, και της περιουσίας και επεισόδια από όχλους "αντιρατσιστών", του μη πολιτικώς ορθού ομιλητή ή συγγραφέα.

Ο έλεγχος σκέψης έρχεται σε πολλές μορφές: ότι την μια άκρη έχουμε τα γκουλάγκ της παλιάς ΕΣΣΔ, στο άλλο άκρο τις διαδικασίες ελέγχου της σκέψης που ευνοούνται σε «δημοκρατικές» χώρες και σκληρούς νόμους. Σε κάθε περίπτωση, η οργουελιανή νοοτροπία είναι πανομοιότυπη, μόνο οι μέθοδοι διαφέρουν ελαφρώς. Και θα ήθελα να προσθέσω ότι είναι αμφίβολο το κατά πόσο χειρότερο είναι να περιορίζεσαι σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για ένα έγκλημα σκέψης (όπως στην παλιά ΕΣΣΔ), σε αντίθεση με το να καταστραφείς οικονομικά όσο και επαγγελματικά, και να γελοιοποιηθείς δημόσια και να υποστείς βία και τρομοκρατία για το έγκλημα της σκέψης σου.

Ο πολιτισμός των ευρωπαϊκών λαών σε όλο τον κόσμο πρέπει να επιστρέψει στις ρίζες του, αν θέλει να επιτύχει αυτό το θαύμα, και να σωθεί. Αυτές οι ρίζες είναι ο παραδοσιακός Χριστιανισμός. Ο πατέρας Ιωσήφ Koterski, σε ένα πρόσφατο άρθρο του, αναφέρει ότι όλοι οι πολιτισμοί προκύπτουν μέσα από τη θρησκευτική πίστη και ότι μια ανανέωση της δέσμευσης μας στην παραδοσιακή μας θρησκεία θα είναι η "καλύτερη στρατηγική για την ανανέωση του υψηλού πολιτισμού εν μέσω της κατάρρευσης της τάξης που παρατηρείται τώρα σε μεγάλο βαθμό στην μετα-χριστιανική εποχή". Συμφωνώ απόλυτα.

Αλλά ο πατέρας Koterski προχωράει πιο πέρα σε κάτι σημαντικό: «Αλλά πρέπει να πούμε στους σκεπτικιστές ότι ο υψηλός πολιτισμός δεν είναι ο στόχος και η θρησκεία ένα περισσότερο ή λιγότερο βολικό μέσο ... Αντίθετα, ο ίδιος ο πολιτισμός έχει ένα μεγαλύτερο σκοπό: να επιτρέψει στον άνθρωπο προοδευτικά να ανακαλύψει τη βαθύτερη αλήθεια για τον εαυτό του ως άνθρωπο, που είναι ότι η πραγματική ολοκλήρωσή του βρίσκεται στο σεβασμό ενός υπερβατικού Θεού του Οποίου εικόνα είναι ο ίδιος». Ο σκοπός της θρησκείας δεν είναι η δημιουργία του πολιτισμού, αλλά ο πολιτισμός που δημιουργεί βοηθά την θρησκεία στην επίτευξη του απώτερου στόχου της.

Κατά την γνώμη μου, εκτός από τον παραδοσιακό Χριστιανισμό, δεν υπάρχει εναλλακτική διαδρομή που θα μας οδηγήσει στην επιτυχή αναζωογόνηση του πολιτισμού μας. Για 2000 χρόνια η ψυχή του Ευρωπαίου ανθρώπου ήταν  Χριστιανική. Αφαιρέστε αυτή την ψυχή και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός γίνεται στείρος και σύντομα θα πεθάνει. Αν αναγνωρίσουμε ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι Χριστιανικός, θα ξεκινήσουμε έναν σκληρό αγώνα που θα μας οδηγήσει στην αναγέννηση.

Ποιος είναι ο Πρωτοπρεσβύτερος πατήρ James Thornton

* Ο Πρωτοπρεσβύτερος πατήρ James Thornton, κάτοχος διδακτορικού διπλώματος Ποιμαντικών Σπουδών της Θεολογικής Σχολής του Σαν Φρανσίσκο, ο οποίος αποσύρθηκε από την ιερατική του διακονία το 2013, είναι Αμερικάνος που εγκατέλειψε τον Ρωμαιοκαθολικισμό και προσχώρησε στην Ορθοδοξία. Αφού χειροτονήθηκε ιερέας ίδρυσε μια μικρή ιεραποστολή στο Garden Grove της Καλιφόρνια, αφιερωμένη στον Άγιο Αθανάσιο. Στην συνέχεια ζήτησε να υπηρετήσει τις ανάγκες διαφόρων ενοριών της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της Διασποράς (ROCA) και μετά επέστρεψε στη Σύνοδο των Ενισταμένων μετά την ένωση της  ROCA με το Πατριαρχείο Μόσχας το 2007. Την επόμενη χρονιά, χειροτονήθηκε Πρωτοπρεσβύτερος. Μετά την αποχώρησή του, από την κοσμική απασχόλησή του στο Ιατρικό Κέντρο Irvine του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια και παρά την συνεχή φροντίδα του για την ασθενή σύζυγό του, πρεσβυτέρα Ελισάβετ, αφιέρωσε το χρόνο του για τις ποιμαντικές του δραστηριότητες. Εργάστηκε χωρίς αμοιβή, για το Κέντρο για τις Παραδοσιοκρατικές Ορθόδοξες Μελέτες, ως επιστημονικός συνεργάτης και έχει γράψει εκτενώς άρθρα σε διάφορα ‘συντηρητικά’ περιοδικά, ενώ είναι συγγραφέας οκτώ βιβλίων, με πιο πρόσφατο το "Ευσεβείς Βασιλιάδες και Δίκαιες Βασίλισσες: Μια εγκυκλοπαίδεια των βασιλέων και των αυτοκρατόρων Αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας", ένα μνημειώδες έργο, που τυπώθηκε από το Ινστιτούτο Βυζαντινών και Νέων Ελληνικών Σπουδών. Ο ίδιος και η σύζυγός του, και οι δύο παντρεμένοι γιοί τους, ζουν στη Νότια Καλιφόρνια. Ο γιος του Άλεξ είναι Λέκτορας της Επιστήμης Υπολογιστών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια και ο James είναι επιχειρηματίας.

** Η American Renaissance (Αμερικάνικη Αναγέννηση- AmRen) είναι οργάνωση και ομώνυμη ιστοσελίδα παλαιοσυντηρητικών για την αφύπνιση και την υπεράσπιση της Λευκής φυλής, που ιδρύθηκε από τον Jared Taylor.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ/ Πηγή