Ο Μελ Γκίμπσον υπερασπίζεται τον συντηρητικό καθολικό αρχιεπίσκοπο που αφορίστηκε από το Βατικανό: «Είσαι ένας σύγχρονος Αθανάσιος..»

Ο Μελ Γκίμπσον έδειξε την υποστήριξή του στον συντηρητικό καθολικό αρχιεπίσκοπο Carlo Maria Viganò, τον οποίον αφόρισε επίσημα το Βατικανό.

Την περασμένη Παρασκευή, το Βατικανό αφόρισε επίσημα τον Αρχιεπίσκοπο Κάρλο Μαρία Βιγκάνο, κρίνοντάς τον ένοχο για «σχίσμα». Ο συντηρητικός ιερωμένος, ο οποίος κάποτε υπηρέτησε ως πρεσβευτής του Βατικανού στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι επικριτής του πάπα Φραγκίσκου. Επισήμως, ο Viganò εκδιώχθηκε για την «άρνησή του να αναγνωρίσει και να υποταχθεί στον Ανώτατο Ποντίφικα» και, μεταξύ άλλων, για την αμφισβήτηση της «νομιμότητας και της δικαστικής εξουσίας της Β' Συνόδου του Βατικανού».

«Είσαι ένας σύγχρονος Αθανάσιος! Έχετε όλο τον σεβασμό μου για τον τρόπο που υπερασπίζεστε τον Χριστό και την Εκκλησία Του ».

Στην Καθολική Εκκλησία, ο αφορισμός είναι μια μορφή μομφής που εμποδίζει κάποιον να συμμετέχει στα μυστήρια, όπως η θεία κοινωνία και απαγορεύει τη συναναστροφή του με την Εκκλησία. Έχει σκοπό να ενθαρρύνει τη μετάνοια και μπορεί να καταργηθεί.

Αλλά ο Viganò πιθανότατα δεν έχει σχέδια να μετανοήσει.

«Θεωρώ τις κατηγορίες εναντίον μου ως τιμή», είπε ο Viganò τον περασμένο μήνα.

Αφού η Καθολική Εκκλησία έλαβε τιμωρητικά μέτρα κατά του Βιγκανό, ο Μελ Γκίμπσον δημοσίευσε μια επιστολή στην οποία τον υποστηρίζει.

«Ελπίζω ότι θα συνεχίσετε να λέτε τη Λειτουργία και να λαμβάνετε τα μυστήρια μόνοι σας – είναι πραγματικά ένα σήμα τιμής να σας αποφεύγει η ψεύτικη, μετασυνοδική εκκλησία», έγραψε ο Γκίμπσον. "Έχετε τη συμπάθειά μου που υποφέρετε δημόσια αυτή τη σοβαρή αδικία. Για εμένα και για πολλούς άλλους είστε ένας πολύ θαρραλέος ήρωας."

Ο Γκίμπσον επαίνεσε τον Βιγκανό που επισήμανε τα «βασικά προβλήματα» εντός της Καθολικής Εκκλησίας και, το πιο σημαντικό κατά την άποψη του Γκίμπσον, «την παρανομία του Φραγκίσκου». Ο Γκίμπσον, καθολικός ο ίδιος, ανήκει στους  «σεντεβακαντιστές» (“Sedevacantists”), παραδοσιακούς καθολικούς οι οποίοι πιστεύουν ότι η «Αγία Έδρα» είναι κενή και ο τελευταίος νόμιμος Πάπας ήταν ο Πάπας Πίος XII, ο οποίος πέθανε το 1958. Οι σεντεβαντιστές, επιπλέον, απορρίπτουν την εξουσία της Δεύτερης Συνόδου του Βατικανού.

Στην επιστολή του ο Γκίμπσον συνέκρινε τον Βιγκανό με τον Μέγα Αθανάσιο (298-373 μ.Χ), τον κύριο υπερασπιστή της ορθόδοξης χριστιανικής θεολογίας που πολέμησε ενάντια στην αίρεση του Αρειανισμού. Η στάση του υπέρ της αλήθειας τον οδήγησε σε επανειλημμένες ξορίες.

Γι' αυτό, σύμφωνα με τον Γκίμπσον, ο Βιγκανό θα πρέπει να θεωρεί τον αφορισμό του ως «τίτλο τιμής».

Το LifeSiteNews που ανέφερε αρχικά την επιστολή επιβεβαίωσε ότι η επιστολή του Gibson είναι αυθεντική.

ΚΟ / πηγή 

Ο «μήνας υπερηφάνειας» των LGBT δεν αφορά κάποιον «εορτασμό», αλλά την επιβολή κυριαρχίας

LifeSiteNews / ΚΟ

Είναι Ιούνιος, που σημαίνει ότι οι κυνηγοί των αιρετικών της LGBT θρησκείας βρίσκονται σε πλήρη δράση. Το αγαπημένο τους σπορ είναι να γεμίζουν έναν δημόσιο χώρο με σύμβολα της ιδεολογίας τους και μετά να ουρλιάζουν «είμαι θύμα!» και να απαιτούν συνολική καταστολή όταν κάποιος τολμήσει να διαμαρτυρηθεί. Δεν είναι μια «γιορτή υπερηφάνειας» – είναι μια διεκδίκηση απόλυτης κυριαρχίας, μια δήλωση κυριαρχίας στους δημόσιους χώρους μας.

Οι πιο γελοίες ιστορίες είναι τα δημοσιεύματα του Τύπου που κόβουν την ανάσα για τα τεράστια πεζοδρόμια που αμαυρώνουν τις πόλεις μας με τα χρώματα του ουράνιου τόξου … και τότε, «ω, τι ιεροσυλία!»… εμφανίζονται σημάδια ελαστικών πάνω τους. Είναι αλήθεια ότι αυτές οι διαβάσεις πεζών βρίσκονται στους δρόμους και στους δρόμους κυκλοφορούν αυτοκίνητα και τα αυτοκίνητα έχουν λάστιχα. Αλλά οι LGBT ακτιβιστές και οι σύμμαχοί τους στον Τύπο είναι βέβαιοι ότι υπάρχουν κάτι πολύ περισσότερα από αυτό – και το πιο σημαντικό, τους δίνεται η ευκαιρία να δείξουν τα δόντια τους και να καταπιέσουν τους ανθρώπους.

Στις 10 Ιουνίου, για παράδειγμα, το CBC ανέφερε ότι «η διάβαση πεζών του Waterloo Pride υφίσταται βανδαλισμό για 2η συνεχή χρονιά». Πως; «Πολλαπλά μαύρα σημάδια από ελαστικά φαίνονται κατά μήκος της πρόσφατα βαμμένης διάβασης πεζών στο Willis Way κοντά στη Δημόσια Πλατεία Waterloo – μια ενέργεια που είπε η διευθύντρια του Waterloo Reconciliation, Equity, Accessibility, Diversity and Inclusion (READI), Divya Handa, σημαίνει ότι χρειάζεται ακόμα δουλειά για να γίνει η κοινότητά μας πλήρως “περιεκτική”». Βλέπετε τι κάνουν; Ρίχνουν το δόλωμα – και μετά περιμένουν να «τσιμπήσει» κάποιος.

 

Στο Spokane της Ουάσιγκτον, οι αρχές το προχωρούν ακόμη περισσότερο, εφαρμόζοντας μια «απαγορευμένη ζώνη» γύρω από τη διάβαση πεζών του ουράνιου τόξου:

Η Lime, μια εταιρεία μεταφορών που νοικιάζει ηλεκτρικά σκούτερ και ποδήλατα σε πεζούς, εφαρμόζει μια «ζώνη απαγόρευσης κυκλοφορίας» γύρω από μια διάβαση πεζών βαμμένη με ένα μεγάλο γκράφιτι με σημαία ‘Pride’ στο Spokane της Ουάσινγκτον, δήλωσε η εταιρεία στο The National Desk (TND). Η αστυνομία στο Spokane ανακοίνωσε πρόσφατα τη σύλληψη τεσσάρων υπόπτων που κατηγορούνται για παραμόρφωση του γκράφιτι. Οι αστυνομικοί είπαν ότι έλαβαν κλήση την Τετάρτη με υπόπτους με σκούτερ που κατέστρεψαν την τοιχογραφία. Όταν έφτασαν στο σημείο, οι αστυνομικοί λένε ότι μπόρεσαν να γίνουν μάρτυρες του «βανδαλισμού» από πρώτο χέρι.

Ο βανδαλισμός, παρεμπιπτόντως, περιγράφηκε από τους αστυνομικούς ως «μαύρα σημάδια από λαστιχιές που συνάδουν με τροχούς σκούτερ». Όπως αποδεικνύεται, οι «τέσσερις ύποπτοι» ήταν έφηβοι που είχαν επίσης αφήσει τις λαστιχιές τους σε άλλα μέρη, αλλά δεν συνειδητοποίησαν ότι το έκαναν σε... «άγιο τόπο». Τώρα το ξέρουν: Οι ανήλικοι βρίσκονται επί του παρόντος υπό κράτηση!.. Ο διευθυντής κυβερνητικών σχέσεων Lime, Hayden Harvey με πόνο ψυχής ανακοίνωσε: « Όλοι εμείς στο Lime καταδικάζουμε αυτές τις άθλιες πράξεις χωρίς αμφιβολία. Σε μια εποχή που ξεκινούν τις ‘γιορτές υπερηφάνειας’ σε όλο τον κόσμο, είναι ανησυχητικό να βλέπουμε το μίσος να λαμβάνει χώρα στο Spokane.

Παρόμοια εγκλήματα με οχήματα εκτυλίχθηκαν στο Γκραντ Μπεντ του Όρεγκον, όπου η «Pride διάβαση πεζών» - ζωγραφισμένη στο κέντρο της πόλης - σύντομα έφερε σημάδια από λαστιχιές. Σε απάντηση, η πόλη σχεδιάζει να κάνει τη διάβαση πεζών μόνιμη, ώστε να μείνει εκεί για πάντα. Μια είδηση ​​για τα απαίσια γεγονότα στο Grand Bend ισχυρίστηκε στην πραγματικότητα ότι ένα φορτηγό προσπάθησε να "ψεκάσει καυσαέριο" στη διάβαση πεζών, το οποίο είναι ένα εντελώς κατασκευασμένο σενάριο που δείχνει πως η δημοσιογράφος α) δεν έχει ιδέα για τι μιλάει σχετικά με το πώς λειτουργούν τα οχήματα και β) θέλει να στήσει μια ψεύτικη ιστορία "εγκλήματος μίσους".

 

Η σατιρική ιστοσελίδα The Babylon Bee ανέφερε: «Άνθρωπος κατηγορείται για βλασφημία επειδή δεν αφαίρεσε τα σανδάλια του ενώ πατούσε το Rainbow Crosswalk»!

«Ένας ντόπιος βρίσκεται αντιμέτωπος με κατηγορία της βλασφημίας, καθώς συνελλήφθη να περπατά στην ιερή διάβαση πεζών του ουράνιου τόξου της πόλης μας χωρίς να έχει βγάλει τα σανδάλια του με ευλάβεια (αναφορά σε αυτό που είπε ο Θεός στον Μωυσή..).

Και συνεχίζει: «Το Rainbow Walk είναι ιερό έδαφος», λέει ο δημοτικός σύμβουλος Vlim Shmelvo. «Όταν τα cis-αρσενικά πατάνε τους αγιασμένους χώρους μας με τα παπούτσια τους, αυτό κάνει την κοινότητά μας να αισθάνεται ανασφαλής!»

Αυτή είναι μια εικόνα για το τι γίνεται σε όλη τη Βόρεια Αμερική αυτή τη στιγμή. Το θέμα των διασταυρώσεων πεζών του ουράνιου τόξου δεν είναι «εορτασμός» – είναι αποικισμός, με αυστηρή τιμωρία σε όσους τολμούν να εκφράσουν τη διαφωνία ή τη δυσφορία τους.

ΚΟ / πηγή

Τα “nonbinary” άτομα και το Ταλμούδ

Της Rachel Scheinerman (My Jewish Learning) / ΚΟ 

[πρωτότυπος τίτλος: Τα 8 φύλα στο Ταλμούδ – Ο Ιουδαϊσμός αναγνωρίζει nonbinary άτομα εδώ και χιλιάδες χρόνια] 

Εάν πιστεύατε ότι το «μη δυαδικό φύλο» (“nonbinary”) είναι μια σύγχρονη έννοια, καλύτερα να το ξανασκεφτείτε. Η αρχαία εβραϊκή κατανόηση για το φύλο ήταν πολύ πιο διαφοροποιημένη από ό,τι πολλοί υποθέτουν. 

Το Ταλμούδ, μια τεράστια και έγκυρη επιτομή των εβραϊκών νομικών παραδόσεων, περιέχει στην πραγματικότητα όχι λιγότερους από οκτώ «χαρακτηρισμούς φύλου», οι οποίοι είναι: 

   1. Zachar, αρσενικό. 

   2. Nekevah, θηλυκό. 

   3. Ανδρόγυνο (androgynos), έχοντας και ανδρικά και γυναικεία χαρακτηριστικά.     

   4. Tumtum, χωρίς χαρακτηριστικά φύλου (άρα «άφυλο»). 

   5. Aylonit hamah, αναγνωρισμένο ως θηλυκό κατά τη γέννηση, αλλά που αργότερα φυσικά αναπτύσσει αρσενικά χαρακτηριστικά. 

   6. Aylonit Adam, αναγνωρισμένο ως θηλυκό κατά τη γέννηση αλλά αργότερα αναπτύσσει αρσενικά χαρακτηριστικά μέσω ανθρώπινης παρέμβασης. 

   7. Saris hamah, αναγνωρισμένο ως αρσενικό κατά τη γέννηση, αλλά που αργότερα φυσικά αναπτύσσει γυναικεία χαρακτηριστικά.        8. Saris Adam, αναγνωρισμένο ως αρσενικό κατά τη γέννηση και που αργότερα αναπτύσσει γυναικεία χαρακτηριστικά μέσω ανθρώπινης παρέμβασης. 

Στην πραγματικότητα, οι ραβίνοι όχι μόνο αναγνώρισαν έξι φύλα εκτός του αρσενικού και του θηλυκού, αλλά είχαν την παράδοση ότι ο πρώτος άνθρωπος ήταν και τα δύο φύλα. Εκδόσεις αυτού του midrash βρίσκονται σε όλη τη ραβινική βιβλιογραφία, συμπεριλαμβανομένου του Ταλμούδ: Ο ραβίνος Yirmeya ben Elazar είχε πει: Ο Αδάμ δημιουργήθηκε για πρώτη φορά με δύο πρόσωπα (το ένα αρσενικό και το άλλο θηλυκό). Όπως αναφέρεται: «Με σχημάτισες όπισθεν και έμπροσθεν και έθεσες το χέρι σου επάνω μου». (Ψαλμός 139:5) / Eruvin 19a (Ταλμούδ).    

          

Ο ραβίνος Yirmeya ben Elazar φαντάζεται ότι ο πρώτος άνθρωπος δημιουργήθηκε και αρσενικό και θηλυκό — με δύο πρόσωπα. Αργότερα, αυτό το αρχικό ανθρώπινο ον χωρίστηκε και έγινε δύο ξεχωριστοί άνθρωποι, ο Αδάμ και η Εύα. Σύμφωνα με αυτό το midrash τότε, το πρώτο ανθρώπινο ον ήταν, χρησιμοποιώντας τη σύγχρονη γλώσσα, «μη δυαδικό». 

Το Γένεσις Ραμπά 8:1 προσφέρει μια ελαφρώς διαφορετική εκδοχή της διδασκαλίας του Ραβίνου Yirmeya: Ο ραβίνος Yirmeya ben Elazar: Την ώρα που ο Άγιος δημιούργησε τον πρώτο άνθρωπο, τον δημιούργησε ως ανδρόγυνο (και με αρσενικά και με θηλυκά χαρακτηριστικά), όπως λέγεται, «άρσεν και θήλυ δημιούργησε αυτόν». (Γένεση 1:27).  

Ο ραβίνος Shmuel bar Nachmani είπε: Την ώρα που ο Άγιος δημιούργησε τον πρώτο άνθρωπο, δημιούργησε γι' αυτόν ένα διπλό πρόσωπο, τον πριόνισε και τον έκανε πλάτη, μια πλάτη εδώ και μια πλάτη εκεί, όπως λέγεται, "όπισθεν και έμπροσθεν με διαμόρφωσες" (Ψαλμοί 139:5) / Genesis Rabbah 8:1 (Ταλμούδ). 

 Σε αυτήν την εκδοχή της διδασκαλίας, ο ραβίνος Yirmeya δεν εστιάζει στο πρόσωπο του πρώτου ανθρώπου (ή, μάλλον, στα πρόσωπα) αλλά στα γεννητικά του όργανα — έχουν και των δύο φύλων. Το midrash φαντάζεται ότι αυτός ο αρχικός άνθρωπος έμοιαζε σαν άνδρας και γυναίκα ενωμένοι πλάτη - πλάτη, έτσι ώστε η μία πλευρά να έχει ένα γυναικείο πρόσωπο και τα γεννητικά όργανα μιας γυναίκας και από την άλλη το πρόσωπο και τα γεννητικά όργανα ενός άνδρα. Τότε ο Θεός χώρισε αυτό το αρχικό πρόσωπο στη μέση, δημιουργώντας τον πρώτο άνδρα και τη γυναίκα. Οι λάτρεις της αρχαίας ιστορίας θα αναγνωρίσουν αυτή την εικόνα ως παρόμοια με την περιγραφή του χαρακτήρα του Αριστοφάνη για τους πρώτους ανθρώπους ως αρσενικούς και θηλυκούς, που τελικά χωρίστηκαν για να δημιουργήσουν μοναχικά αρσενικά και θηλυκά που αναζητούν για πάντα τρελά το ένα το άλλο για τους σκοπούς της επανένωσης για να βιώσουν αυτή την αρχέγονη κατάσταση. (Πλάτωνας, Συμπόσιο, 189 επ.) 

Για τους ραβίνους, ο ανδρόγυνος άνθρωπος δεν ήταν απλώς κάτι που ανήκει στο μυθικό παρελθόν. Το ανδρόγυνο ον ήταν στην πραγματικότητα μια αναγνωρισμένη κατηγορία φύλου στο παρόν τους — αν και όχι με δύο κεφάλια, αλλά μόνο και με τα δύο είδη γεννητικών οργάνων. Ο όρος εμφανίζεται τουλάχιστον 32 φορές στο Mishnah και 283 φορές στο Ταλμούδ. Οι περισσότερες από αυτές τις αναφορές δεν είναι παραλλαγές αυτού του μύθου, αλλά μάλλον συζητήσεις που εξετάζουν πώς εφαρμόζεται ο εβραϊκός νόμος (halakhah/χαλακά) σε κάποιον που έχει τόσο αρσενικά όσο και γυναικεία χαρακτηριστικά φύλου. 

              

Το ότι το ανδρόγυνο ον δεν είναι, από μια χαλακική προοπτική, ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό, επιβεβαιώνεται από το Mishnah Bikkurim 4:1, το οποίο το δηλώνει ρητά: Το ανδρόγυνο (androgynos) μοιάζει σε κάποια σημεία με τους άντρα και σε κάποια άλλα σημεία με γυναίκα. Σε κάποια σημεία μοιάζει και με άντρα και με γυναίκα και σε κάποια άλλα σημεία δεν μοιάζει ούτε με άνδρα, ούτε με γυναίκα. (Mishnah Bikkurim 4:1). Επειδή τα Εβραϊκά δεν έχουν αντωνυμία ουδέτερου φύλου, το Mishnah χρησιμοποιεί μια αρσενική αντωνυμία για το ανδρόγυνο, αν και αυτό είναι προφανώς ανεπαρκές δεδομένων των ραβινικών περιγραφών αυτού του ατόμου. 

Διαβάζοντας παρακάτω διαπιστώνουμε ότι το ανδρόγυνο είναι, για τους ραβίνους, από πολλές απόψεις σαν άντρας — ντύνεται σαν άντρας, είναι υποχρεωμένο σε όλες τις εντολές σαν άντρας, παντρεύεται γυναίκα και οι «λευκές εκπομπές» του το οδηγούν στην ακαθαρσία. 

Ωστόσο, με άλλους τρόπους, το ανδρόγυνο είναι σαν γυναίκα — δεν μοιράζεται την κληρονομιά σαν γιος, δεν τρώει θυσίες που προορίζονται μόνο για άνδρες και η «κόκκινη εκκένωση» του το οδηγεί σε ακαθαρσία. 

Το Mishnah συνεχίζει να απαριθμεί τρόπους με τους οποίους, κατά το Νόμο, ένα ανδρόγυνο ον είναι όπως κάθε άλλο άτομο. Έτσι, εάν κάποιος δολοφονήσει ένα ανδρόγυνο ον είναι δολοφόνος. Αλλά το ανδρόγυνο είναι επίσης διαφορετικό από έναν άνδρα ή μια γυναίκα - για παράδειγμα, δεν είναι υπεύθυνο για την είσοδο στο Ναό σε κατάσταση ακαθαρσίας, όπως θα ήταν τόσο ένας άνδρας όσο και μια γυναίκα. Όπως παρατηρεί ο Ραβίνος Yose σε αυτό το ίδιο κεφάλαιο του Μισνά: «Το ανδρόγυνο ον είναι ένα μοναδικό πλάσμα και οι σοφοί δεν μπορούσαν να αποφασίσουν γι' αυτόν». (Bikkurim 4:5). 

Σε πολλές περιπτώσεις, το ανδρόγυνο συμπεριλαμβάνεται μαζί με άλλα είδη μη δυαδικών ατόμων καθώς και άλλους περιθωριοποιημένους πληθυσμούς, όπως γυναίκες, σκλάβους, ανάπηρους και ανήλικα. Για παράδειγμα, σχετικά με τη συμμετοχή στις τρεις ιουδαϊκές προσκυνηματικές γιορτές (Πάσχα, Σαβουότ και Σουκότ) κατά τις οποίες οι Εβραίοι της αρχαιότητας ταξίδευαν στον Ναό της Ιερουσαλήμ, λέει η μίσνα της Τσαγιγκά: Όλοι είναι υποχρεωμένοι στις τρεις εορτές να εμφανίζονται στο Ναό και να θυσιάζουν μια προσφορά, εκτός από τους κωφάλαλους τους ανόητους και τους ανήλικους και τα τούμτουμ, τα ανδρόγυνα (androgynos), τις γυναίκες και σκλάβους που δεν έχουν χειραφετηθεί και τους χωλούς, τυφλούς, άρρωστους και γέροντες, και αυτούς που δεν μπορούν να ανέβουν στα Ιεροσόλυμα με τα πόδια τους. (Chagigah 1:1). 

Όπως είπαμε, το androgynos δεν ήταν το μόνο άτομο διφορούμενου φύλου, κατά τους ραβίνους. Έτσι, ένα ον του οποίου τα χαρακτηριστικά φύλου λείπουν ή είναι δύσκολο να προσδιοριστούν, ονομάζεται tumtum. Ένα άλλο είναι το aylonit, το οποίο γεννιέται με όργανα που αναγνωρίζονται ως θηλυκά στη γέννηση, αλλά αναπτύσσει αρσενικά χαρακτηριστικά στην εφηβεία ή καθόλου χαρακτηριστικά φύλου, και το saris, που γεννιέται με αρσενικά αναγνωρισμένα όργανα και αργότερα αναπτύσσει χαρακτηριστικά που αναγνωρίζονται ως γυναικεία (ή καθόλου χαρακτηριστικά φύλου). Αυτές οι αλλαγές μπορούν να συμβούν φυσικά με την πάροδο του χρόνου (saris hamah) ή με ανθρώπινη παρέμβαση (saris adam). Για τους ραβίνους, αυτό που είναι πιο σημαντικό για το aylonit και το saris είναι ότι θεωρούνται άγονοι - το τελευταίο μερικές φορές μεταφράζεται ως "ευνούχος". 

Αξίζει να πούμε ότι ένα μη δυαδικό / nonbinary άτομο που δεν είναι αρσενικό ή θηλυκό, αλλά κάτι άλλο, δεν ήταν κάτι το ξένο για τους ραβίνους, οι οποίοι συζητούν κάτι ανάλογο στο ζωικό και φυτικό βασίλειο. Έτσι, τα ραβινικά κείμενα περιγράφουν ένα koi ως ένα ζώο που βρίσκεται κάπου μεταξύ άγριου και εξημερωμένου (Mishnah Bikkurim 2:8) και ένα etrog, ως κάτι μεταξύ ενός φρούτου και ενός λαχανικού (Mishnah Bikkurim 2:6). Η ραβινική αντίληψη του κόσμου ήταν ότι οι περισσότερες κατηγορίες - είτε είναι ζωικές, φυτικές ή ορυκτές - είναι ατελείς περιγραφές του κόσμου, είτε όπως αυτός είναι είτε όπως αυτός θα έπρεπε να είναι. 

Τις τελευταίες δεκαετίες, οι ‘queer Εβραίοι’ και οι σύμμαχοί τους προσπάθησαν να ερμηνεύσουν εκ νέου αυτά τα οκτώ φύλα του Ταλμούδ ως έναν τρόπο ανάκτησης ενός «θετικού χώρου» για τους nonbinary Εβραίους στην παράδοση. 

 ΚΟ / πηγή

ΗΠΑ: Κίνδυνος απαγόρευσης του Ευαγγελίου με νέο νόμο "κατά του αντισημιτισμού"

Times of Israel / ΚΟ

Η βουλευτής των ρεπουμπλικάνων από την Τζόρτζια Taylor Greene, που έχει επικριθεί στο παρελθόν για «αντισημιτικές» τάσεις, εξήγησε ότι ψήφισε κατά ενός νομοσχεδίου που ορίζει τον αντισημιτισμό, επειδή αυτό το νομοσχέδιο απορρίπτει τον «ευαγγελικό λόγο» ότι οι Εβραίοι παρέδωσαν τον Ιησού Χριστό στους σταυρωτές Του.

Η αντίθεση της Greene στο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε την Τετάρτη στη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ έρχεται σε μια στιγμή που αρκετοί συντηρητικοί ασπάζονται τις αρχαίες χριστιανικές «αντιεβραϊκές ιδέες» (sic). Σε ένα αξιοσημείωτο πρόσφατο παράδειγμα, η συντηρητική influencer Candace Owens, τα «έσπασε» με τον Ben Shapiro, έναν Ορθόδοξο Εβραίο που διευθύνει ένα συντηρητικό μέσο ενημέρωσης, εν μέρει λόγω του φαινομενικής υιοθέτησης από την Owens κάποιων χριστιανικών αντισημιτικών παραδόσεων, όπως του ότι οι Εβραίοι πίνουν αίμα.

Το νομοσχέδιο ορίζει τον αντισημιτισμό για τους σκοπούς της χρήσης του για την αντιμετώπιση καταγγελιών στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση ότι τα πολιτικά δικαιώματα των Εβραίων έχουν παραβιαστεί. Απέσπασε έντονες επικρίσεις από «προοδευτικές» πλευρές λόγω ανησυχίας ότι η νομοθεσία θα εμπόδιζε την κριτική στο Ισραήλ, όπως οι διαμαρτυρίες στην πανεπιστημιούπολη για τον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς.

Αλλά η Greene, σε ανάρτησή της στο X, πρώην Twitter, εξέφρασε μια διαφορετική ανησυχία: ότι το νομοσχέδιο απειλεί τη χριστιανική έκφραση.

«Ο αντισημιτισμός είναι λάθος, αλλά δεν θα ψηφίσω τον Νόμο Αντισημιτισμού του 2023 (H.R. 6090) σήμερα που θα μπορούσε να καταδικάσει τους Χριστιανούς για αντισημιτισμό επειδή πιστεύουν στο Ευαγγέλιο που λέει ότι ο Ιησούς παραδόθηκε στον Ηρώδη για να σταυρωθεί από τους Εβραίους», είπε.

Στο tweet της, η Greene δημοσιεύει δύο φωτογραφίες: Η μία επικεντρώνεται στο τμήμα του νομοσχεδίου που υιοθετεί ως μέρος του ορισμού του αντισημιτισμού τα 11 «σύγχρονα παραδείγματα αντισημιτισμού» στον ορισμό του αντισημιτισμού που συνέταξε η Διεθνής Συμμαχία Μνήμης του Ολοκαυτώματος.

Η δεύτερη φωτογραφία υπογραμμίζει το ένατο παράδειγμα, «χρησιμοποιώντας σύμβολα και εικόνες που σχετίζονται με τον «κλασικό αντισημιτισμό» (π.χ. ο ισχυρισμός ότι οι Εβραίοι θανάτωσαν τον Ιησού ή το λεγόμενο ‘blood libel’ / συκοφαντία αίματος) για να χαρακτηρίσει το Ισραήλ ή τους Ισραηλινούς».

Ο συνάδελφός της Ρεπουμπλικανός βουλευτής Matt Gaetz από την Φλόριντα, εξήγησε την αρνητική ψήφο του με παρόμοιους όρους στην ίδια πλατφόρμα. «Το ίδιο το Ευαγγέλιο θα πληρούσε τον ορισμό του αντισημιτισμού σύμφωνα με τους όρους αυτού του νομοσχεδίου!» Ο Gaetz γράφει και συνεχίζει να παραθέτει χωρία από την Καινή Διαθήκη που κατηγορούν συλλογικά τους Εβραίους για την θανάτωση του Χριστού.

Στα χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα, μυριάδες χριστιανικά δόγματα υποβάθμισαν ή σε ορισμένες περιπτώσεις απέρριψαν την πεποίθηση που ίσχυε για αιώνες ότι οι Εβραίοι ήταν και παρέμειναν συλλογικά υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Ιησού. Η κατηγορία της Θεοκτονίας θεωρήθηκε ως ένας από τους πιο ισχυρούς οδηγούς αντισημιτικής βίας και η Καθολική Εκκλησία το 1965 απέρριψε επισήμως την κατηγορία ότι οι Εβραίοι είχαν σκοτώσει τον Ιησού.

Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, η κατηγορία έχει επανεμφανιστεί ως αιτία για την υπεράσπιση ορισμένων ακροδεξιών χριστιανικών αιρέσεων, ενώ η ταινία του Μελ Γκίμπσον το 2004, «Τα Πάθη του Χριστού» προκάλεσε οργή στους Εβραίους.

Το 2021, ο πάπας Φραγκίσκος εισήγαγε περιορισμούς στη λατινική Λειτουργία, η οποία ζητά τον προσηλυτισμό των Εβραίων και τους κατηγορεί για «τύφλωση». Ανέφερε την αυξανόμενη δημοτικότητα της μάζας, υποστηρίζοντας ότι θα υπονόμευε το Βατικανό II.

Η Greene και στο παρελθόν είχε δεχθεί κριτική για «αντισημιτισμό», γιατί είχε ασπαστεί μία θεωρία που έλεγε ότι η οικογένεια Ρότσιλντ χρησιμοποιούσε λέιζερ από το διάστημα για να πυροδοτήσει πυρκαγιές στην Καλιφόρνια, ενώ μίλησε και σε ένα συνέδριο που διοργάνωσε ο «αρνητής του Ολοκαυτώματος» και «αντισημίτης» Nick Fuentes.

Συνολικά, 21 Ρεπουμπλικάνοι και 70 Δημοκρατικοί ψήφισαν κατά της "αντισημιτιστικής νομοθεσίας" την Τετάρτη.

ΚΟ: Ανάλυση για τους εν δυνάμει κινδύνους έκανε και ο γνωστός για την στάση του κατά των μέτρων καραντίνας ευαγγελικός πάστορας John Mc Arthur, αναφέροντας συγκεκριμένα χωρία της Καινής Διαθήκης. Βλ. video: 

ΚΟ / Πηγή

Η θηλυκοποίηση του χριστιανισμού

     

Των Brett & Kate McKay (The Art of Manliness) / ΚΟ

Το παρακάτω άρθρο περί «θηλυκοποίησης του Χριστιανισμού» (feminization of Christianity), αναφέρεται στον δυτικό (ειδικότερα αμερικάνικο προτεσταντικό) χριστιανισμό - όπου είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ των δύο φύλων - και εστιάζει σε μεγάλο βαθμό σε παράγοντες που σχετίζονται με την προσέλευση στην εκκλησία. Το "θηλυκό" και το "αρσενικό" χρησιμοποιούνται σε αυτό το άρθρο για να δηλώσουν εκείνες τις ιδιότητες που, κατά μέσο όρο, τείνουν να συγκεντρώνονται συχνότερα σε γυναίκες και άνδρες, αντίστοιχα, και παραδοσιακά συνδέονται με κάθε φύλο. Δεν λέμε ότι γενικώς η θηλυκοποίηση είναι «κακή» και αντίστοιχα η αρρενοποίηση «καλή». Το ερώτημα που πρέπει να διερευνηθεί είναι γιατί στον σύγχρονο (δυτικό) χριστιανισμό έχει κυριαρχήσει ένα γυναικείο ήθος.

Πότε ξεκίνησε η θηλυκοποίηση του χριστιανισμού;

Η παρουσία αρσενικών στοιχείων μέσα στο Ευαγγέλιο δεν είναι η μόνη απόδειξη ότι η πίστη δεν έγινε αντιληπτή ως κατά κύριο λόγο θηλυκή από την αρχή της, ούτε ότι υπήρχε κάποιο χάσμα των φύλων αρχικά εντός της χριστιανικής θρησκείας.

Πιστεύεται ευρέως ότι η διαφορά μεταξύ της συμμετοχής ανδρών και γυναικών στη χριστιανική πίστη ξεκίνησε ως αποτέλεσμα των φεμινιστικών και αντιπολιτισμικών (κατά της παραδοσιακής κουλτούρας) κινημάτων της δεκαετίας του 1960.

Αλλά αυτό δεν είναι απόλυτα σωστό.

Για να βρούμε τις απαρχές του χάσματος των φύλων στον χριστιανισμό, στην πραγματικότητα πρέπει να πάμε πίσω όχι δεκαετίες, αλλά αιώνες.

           

Ο Χριστιανισμός είναι μια θρησκεία δύο χιλιάδων ετών, και για μεγάλο μέρος αυτής της ιστορίας δεν έχουμε λεπτομερή αρχεία και έρευνες ως προς τα δημογραφικά στοιχεία της δέσμευσης και της παρουσίας στην εκκλησία. Ο καθολικός ερευνητής και λόγιος Δρ. Leon J. Podles πιστεύει ότι άνδρες και γυναίκες ήταν εξίσου αφοσιωμένοι στον Χριστιανισμό στην πρώτη χιλιετία της ύπαρξής του. Δεν υπάρχει, τουλάχιστον, καμία απόδειξη ότι υπήρχε διαφορά στην προσέλευση ούτε κάτι τέτοιο παρατηρήθηκε από τους πρώτους πατέρες της εκκλησίας, οι οποίοι πιθανότατα θα είχαν σημειώσει ένα τέτοιο φαινόμενο.

Ο Podles εικάζει ότι η θηλυκοποίηση του Χριστιανισμού ξεκίνησε περίπου τον 13ο αιώνα, αλλά αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι ξεκίνησε τουλάχιστον από τον 17ο αιώνα στην Αμερική. Στην πραγματικότητα, το χάσμα έφτασε ακριβώς μαζί με τους πουριτανούς αποίκους της χώρας. Οι κατάλογοι των πρώιμων εκκλησιών της Νέας Αγγλίας δείχνουν περισσότερα γυναίκες παρά άντρες μέλη, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν περίπου 150 άνδρες έως 100 γυναίκες στον πληθυσμό συνολικά.

      

Το 1692, ο πουριτανός λειτουργός Cotton Mather παρατήρησε την κατάσταση αυτή στην αποικία του κόλπου της Μασαχουσέτης:

«Υπάρχουν πολύ περισσότερες θεοσεβείς γυναίκες στον κόσμο από θεοσεβείς άντρες... Πηγαίνω σε εκκλησίες των τριακοσίων ή τετρακοσίων και εκεί υπάρχουν γύρω στους εκατό άνδρες και όλοι οι υπόλοιπες είναι γυναίκες».

Η παρατήρηση του Mather για μια αναλογία 4:1 γυναικών προς άντρες της προσέλευσης στην εκκλησία είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή όταν σκεφτεί κανείς ότι η μεταξύ των αποίκων η αναλογία ανδρών/γυναικών ήταν 3:2.

Τον 19ο αιώνα, το χάσμα των φύλων φαίνεται να διευρύνθηκε ακόμη περισσότερο.

Το 1899, ο λειτουργός με έδρα τη Νέα Υόρκη Cortland Myers, έγραψε ένα άρθρο με τίτλο «Γιατί οι άνδρες δεν πηγαίνουν στην εκκλησία;» στην οποία παρατήρησε ότι «Από τα μέλη των εκκλησιών σχεδόν τα τρία τέταρτα είναι γυναίκες. Τα εννέα δέκατα του εκκλησιάσματος στις περισσότερες εκκλησίες είναι γυναίκες. Σε μια μεγάλη εκκλησία μέτρησα διακόσιες γυναίκες και δέκα άνδρες». Μια έρευνα που διεξήχθη από τους New York Times μόλις λίγα χρόνια αργότερα επιβεβαίωσε την παρατήρηση του Myers, διαπιστώνοντας ότι «το 69% των πιστών του Μανχάταν ήταν γυναίκες».

Το χάσμα μεταξύ των φύλων παρέμεινε και τον 20ο αιώνα, με μια έρευνα που διεξήχθη από το YMCA το 1910 διαπίστωσε ότι οι γυναίκες αποτελούσαν τα 2/3 των μελών της εκκλησίας. Μέχρι το 1929, πιθανώς λόγω των προσπαθειών του κινήματος του «μυώδους Χριστιανισμού» (“muscular Christianity” – κίνημα που εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου για να κάνει τον Χριστιανισμό πιο αρρενωπό, ίσως κάνουμε κάποιο άρθρο αργότερα), η αναλογία είχε μειωθεί ελαφρώς σε 59% γυναίκες και 41% άνδρες.

Η μόνη φορά που η αναλογία των φύλων στην εκκλησιαστική παρουσία ήταν ανάλογη με τον πληθυσμό γενικά ήταν στη μεταπολεμική περίοδο των δεκαετιών του 1950 και του 1960, όταν η παρακολούθηση μιας λειτουργίας έγινε μέρος του προαστιακού πληθυσμού για άνδρες και γυναίκες.

Μετά από αυτό, άνοιξε ξανά και τώρα βρίσκεται στο 61% γυναίκες - 39% άνδρες. Και εκεί έγκειται η εκπληκτική λύση: το χάσμα των φύλων του Χριστιανισμού είναι στην πραγματικότητα μικρότερο τώρα από ό,τι ήταν πριν από έναν ή δύο αιώνες.

                      

Ίσως αναρωτιέστε αν το χάσμα μεταξύ των φύλων έχει να κάνει με τους άνδρες που ταξιδεύουν για δουλειά, ή πεθαίνουν στον πόλεμο, ή απλώς δεν ζουν όσο οι γυναίκες, αλλά το φαινόμενο παρατηρείται και σε περιόδους γεωργίας και εκβιομηχάνισης και αγροτική ζωής και αστικοποίησης και καιρού πολέμου και ειρήνης, και σε κοινωνίες όπου οι άνδρες υπερτερούν των γυναικών στο γενικό πληθυσμό, οπότε κανένας από αυτούς τους λόγους δεν μπορεί να εξηγήσει επαρκώς το μέγεθος της ανισότητας αναλογίας των φύλων στον χριστιανισμό. Τι συνέβαλε λοιπόν στη δημιουργία του χάσματος;

Οι σπόροι του χάσματος των φύλων

         

Ο Podles επισημαίνει αρκετούς παράγοντες που εμφανίστηκαν στον Μεσαίωνα που πιστεύει ότι οδήγησαν στην θηλυκοποίηση του Χριστιανισμού, ο πιο αξιοσημείωτος από τους οποίους είναι η άνοδος του «νυφικού μυστικισμού» (“bridal mysticism”).

Στην Καινή Διαθήκη, ο Ιησούς παρομοιάζεται με έναν γαμπρό που πρόκειται να έρθει για τη νύφη του - τους πιστούς του. Η νύφη συμβολίζει την εκκλησία στο σύνολό της.

Αλλά στο Μεσαίωνα, οι γυναίκες μυστικίστριες, ακολουθώντας το παράδειγμα καθολικών στοχαστών όπως ο Bernard of Clairvaux, άρχισαν να αναπτύσσουν μια ερμηνεία της σχέσης γαμπρού/νύφης ως αντιπροσώπευσης αυτού που υπήρχε όχι μόνο μεταξύ του Χριστού και της εκκλησίας εν συνόλω, αλλά και του Χριστού και της κάθε ψυχής. Ο Ιησούς έγινε όχι μόνο ο Σωτήρας όλου του κόσμου, αλλά ένας προσωπικός εραστής, του οποίου η ένωση με τους πιστούς περιγράφεται με ερωτικές εικόνες. Βασιζόμενοι στο Άσμα Ασμάτων της Παλαιάς Διαθήκης, χρησιμοποιώντας το ως αλληγορία για να περιγράψουν τη σχέση του Θεού με ένα άτομο, παρά με ολόκληρο τον λαό του (όπως παραδοσιακά ερμηνευόταν), ανέπτυξαν έναν νέο τρόπο για να σχετιστεί ο Χριστιανός στον Χριστό – που χαρακτηρίζεται από την ερωτική λαχτάρα της επαφής.

Έτσι, η Γερμανίδα μοναχή Margareta Ebna (1291-1351) περιέγραψε τον Ιησού να τη διαπερνά «με το δόρυ της αγάπης Του», ενθουσιασμένη που ένιωθε τα «θαυμάσια δυνατά χτυπήματά του στην καρδιά μου», αν και παραπονέθηκε ότι «μερικές φορές δεν μπορούσα να αντέξω τέτοια δυνατή πίεση στο εσωτερικό μου».

Η ιδέα του Χριστιανού ως Νύφης του Χριστού θα μεταφερθεί από τον Καθολικισμό στον Προτεσταντισμό. Ο ίδιος ο πουριτανός Mather δήλωνε ότι «Ο Σωτήρας μας παντρεύεται με την Εκκλησία γενικά, αλλά παντρεύεται επίσης και με κάθε πιστό μεμονωμένο».

                           

Στο “Why Men Hate Going to Church”, ο David Murrow επισημαίνει ότι οι νυφικές εικόνες που γεννήθηκαν τον Μεσαίωνα συνεχίζονται στη σύγχρονη εποχή, παραθέτοντας βιβλία με τίτλους περιγράφουν την σχέση του πιστού με τον Χριστό ως «ρομάντζο», όπως το “Falling In Love With Jesus: Abandoning Yourself to the Greatest Romance of Your Life” και συγγραφείς που ενθαρρύνουν σθεναρά τις γυναίκες «να φαντάζονται τον Ιησού ως τον προσωπικό τους εραστή», ο οποίος «θα ικανοποιήσει πραγματικά τις ενδόμυχες επιθυμίες τους».

                             

Ενώ πολλά από αυτά που ο Murrow αποκαλεί «η εικόνα του Ιησού ως το boyfriend μου» απευθύνεται σε γυναίκες, ο Murrow πιστεύει ότι έχει διαχυθεί σε ολόκληρο τον χριστιανικό πληθυσμό, ώστε είναι αρκετά σύνηθες πάστορες να περιγράφουν έναν ευσεβή άνδρα ως «ολότελα ερωτευμένο με τον Ιησού», ενώ αυτού του είδους η γλώσσα της ρομαντικής σχέσης είναι επίσης πολύ συνηθισμένη στα σύγχρονα χριστιανικά τραγούδια, με στίχους τόσο ερωτικούς που μερικές φορές δεν διακρίνονται από εκείνους των «κοσμικών» τραγουδιών..

     

Ο Murrow υποστηρίζει ότι αυτή η εικόνα του ατόμου-ως-νύφη είναι αντιβιβλική, καθώς οι άνθρωποι της Γραφής αγαπούσαν τον Θεό, αλλά ποτέ δεν ήταν δήλωναν «τρελά ερωτευμένοι» μαζί του, ενώ ο Podles πιστεύει ότι η άνοδος αυτών των νυφικών εικόνων οδήγησε τους άνδρες να αρχίσουν να εγκαταλείπουν την πίστη κατά τον ύστερο Μεσαίωνα. Και οι δύο πιστεύουν ότι είναι ένας παράγοντας στο γιατί το ευαγγέλιο προσελκύει περισσότερες γυναίκες παρά άνδρες, καθώς τους είναι δύσκολο να ταυτιστούν με ερωτευμένη παρθένα νύφη. Η ιδέα του Ιησού ως συντρόφου και στοργικού προστάτη είναι πιο ελκυστική για τις γυναίκες, λένε, ενώ οι άνδρες αναζητούν έναν ηγέτη - έναν πανίσχυρο, κατακτητή βασιλιά για να πολεμήσουν μαζί του, αντί να «κουρνιάσουν» δίπλα του.

Η άνοδος της νυφικής απεικόνισης έκανε τη χριστιανική αφήγηση λιγότερο ελκυστική για τους άνδρες, αλλά και ώθησε το γενικό ήθος της πίστης σε μια πιο θηλυκή κατεύθυνση. Οι αξίες που συνδέονται με τις νύφες, ειδικά κατά τους περασμένους αιώνες - αγάπη, προστασία, άνεση, παθητικότητα, υπακοή, εξάρτηση, δεκτικότητα - άρχισαν να κυριαρχούν στο ήθος του χριστιανικού μηνύματος και εκτόπισαν τα πιο αρρενωπά του χαρακτηριστικά, όπως αυτό του πόνου, της θυσίας, και της μάχης.

Η άνοδος μιας αφήγησης που επικεντρωνόταν στον Ιησού ως προσωπικό εραστή, βοήθησε επίσης να μεταμορφωθεί το χριστιανικό ευαγγέλιο σε μια «ιδιωτική υπόθεση». Οι άντρες είναι εγγενώς εξωστρεφείς – ο ανδρισμός σε όλους τους πολιτισμούς και τις εποχές έπρεπε να επιδιωχθεί και να αποδειχθεί στη δημόσια σφαίρα – αλλά ο μυστικισμός του Μεσαίωνα άρχισε να στρέφει τη χριστιανική πίστη προς μια εσωτερική κατεύθυνση.

Όπως λέει ο Podles, «η μεταφορά του ρόλου της νύφης από την εκκλησία στην κάθε μία ψυχή, βοήθησε να δημιουργηθεί ο ευσεβής ατομικισμός που διέλυσε την εκκλησιαστική κοινότητα στη Δύση». Όταν «η μόνη πραγματική ανησυχία του Χριστιανισμού είναι το «Ο Ιησούς και εγώ»», οδηγείσαι σε μια προαιρετική προσέλευση στην εκκλησία και σε μια πίστη, η οποία δεν επηρεάζει τομείς όπως η πολιτική, αφού το μόνο που έχει σημασία είναι η προσωπική «σχέση» κάποιου με τον Χριστό. Η πίστη είναι θέμα συναισθήματος, παρά πράξης.

Η βιομηχανική επανάσταση

Η θρησκεία ως η σφαίρα των γυναικών

                 

Εάν οι σπόροι της θηλυκοποίησης του Χριστιανισμού φυτεύτηκαν στο Μεσαίωνα, αυτοί οι σπόροι καρποφόρησαν πλήρως τον 19ο αιώνα. Ποιο ήταν το λίπασμα; Η βιομηχανική επανάσταση.

Στις αγροτικές κοινωνίες, άνδρες και γυναίκες εργάζονταν μαζί στην οικονομία του νοικοκυριού – η εργασία και η ζωή τους αλληλεπικαλύπτονταν σε μεγάλο βαθμό.

Με την άνοδο της εκβιομηχάνισης, άρχισαν να κινούνται σε όλο και πιο ξεχωριστές σφαίρες. Οι άντρες πήγαν να δουλέψουν σε εργοστάσια και οι γυναίκες έμεναν σπίτι για να ασχοληθούν με τα οικιακά. Φυσικά, ορισμένες γυναίκες (και παιδιά) δούλευαν και στη νέα βιομηχανική οικονομία, αλλά αυτές ήταν σε μεγάλο βαθμό ανύπαντρες γυναίκες. Το 1890, μόνο το 4,5% όλων των παντρεμένων γυναικών «απασχολούνταν κερδοφόρα».

Ένα νέο σύστημα αξιών εμφανίστηκε για να ενθαρρύνει αυτή τη νέα οικονομική δομή. Ονομάστηκε «λατρεία της οικογενείας» ή «λατρεία της αληθινής γυναικείας ζωής» (“cult of domesticity” / “cult of true womanhood”) και υποστήριζε ότι ο μεγαλύτερος ρόλος της γυναίκας ήταν αυτός της συζύγου και της μητέρας και ότι οι υψηλότερες αρετές της επικεντρώνονταν στην ευσέβεια, την αγνότητα, την υποταγή, και ότι ήταν υπεύθυνη να είναι «το φως του σπιτιού», ο θεματοφύλακας της αρετής. Οι γυναίκες έπρεπε να διδάξουν στα παιδιά τους ηθικές αρχές και να καθαρίσουν τους συζύγους τους από τη βρωμιά – κυριολεκτικά και μεταφορικά – που συσσώρευαν στους στίβους της δουλειάς και της πολιτικής.

Καθώς η ευσέβεια άρχισε να συνδέεται ολοένα και περισσότερο με τη σφαίρα της γυναικείας ζωής, η θρησκευτικότητα άρχισε να θεωρείται ως κάτι περισσότερο γυναικείο. Προκειμένου να αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στις επιχειρήσεις, οι άνδρες θα μπορούσαν να αναθέσουν τα θέμα της πίστης και της οικογένειας, στις γυναίκες τους. Έτσι, οι άνδρες μπορούσαν να ασχοληθούν με τα εγκόσμια, βασιζόμενοι στις γυναίκες ότι αυτές θα τους τραβήξουν πίσω στην εστία και προς τα πάνω στον ουρανό με την προσωπική τους ευσέβεια.

Με τις γυναίκες να αποτελούν τα ¾ των εκκλησιών, άρχισε να αναπτύσσεται μια συμβιωτική σχέση μεταξύ γυναικών και κληρικών. Αφού δεν είχαν επιρροή στη δημόσια σφαίρα, οι γυναίκες άρχισαν να την αναπτύσσουν μέσα στην εκκλησία. Όσο περισσότερες γυναίκες εμφανίζονταν, τόσο περισσότεροι πάστορες δημιουργούσαν προγράμματα και θέσεις για αυτές και προσάρμοζαν τα μηνύματά στο «καλύτερο φύλο». Οι άνδρες ήταν ευτελή, προβληματικά πλάσματα, ενώ οι γυναίκες άγγελοι - οι φύλακες της πίστης και της ηθικής.

Όσο πιο θηλυκές γίνονταν οι λειτουργίες, τόσο περισσότεροι άνδρες έμεναν μακριά. Και όσο περισσότερες γυναίκες συμμετείχαν στην εκκλησία, τόσο περισσότερο οι λειτουργοί ασχολούντο με τις ανάγκες τους. Και ο κύκλος συνεχίστηκε, επιδεινώνοντας τη θηλυκοποίηση του Χριστιανισμού.

Έλλειψη αρσενικών ποιμένων/ηγετών

Οι λειτουργοί του 19ου αιώνα είχαν τη φήμη ότι ήταν ευαίσθητοι, οι τύποι του αγοριού της μαμάς, που θα ένιωθε πιο άνετα πίνοντας τσάι με κυρίες από το να παίζει ράγκμπι και αυτή η φήμη δεν ήταν εντελώς αδικαιολόγητη. Καθώς οι πάστορες ξόδεψαν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους με το ποίμνιο και αυτό το ποίμνιο ήταν μέχρι και 75% γυναίκες, αυτοί οι πάστορες δεν βρίσκονταν συχνά σε αντρικούς κύκλους.

Μελέτες μάλιστα έδειξαν ότι ο σύγχρονος λειτουργός έχει, κατά μέσο όρο, λιγότερο τεστοστερόνη από άνδρες που βρίσκονται σε άλλες τομείς. Αυτό οδήγησε σε ένα φαύλο κύκλο, αφού λίγοι άντρες ήθελαν να γίνουν κληρικοί, καθώς του συνέδεαν με το πρότυπο του μαλθακού άντρα.

         

Την ίδια στιγμή όσες εκκλησίες άνοιξαν τις πόρτες στην ιεροσύνη των γυναικών αντιμετώπισαν πρόβλημα αριθμού των μελών, καθώς όπως έχει αποδειχθεί οι ταχύτερα αναπτυσσόμενες εκκλησίες στην Αμερική, έχουν άντρα επικεφαλής.

Το 1994, η (αγγλικανική) εκκλησία υποδέχτηκε τις πρώτες γυναίκες ιέρειες. Δέκα χρόνια αργότερα, χειροτονούσε περισσότερες γυναίκες από άνδρες. Την ίδια περίοδο, ο δείκτης συμμετοχής της εκκλησίας μεταξύ γυναικών / ανδρών από το 55-45 πήγε στο 63-37.8 Η εκκλησία της Αγγλίας γίνεται γρήγορα μια εκκλησία γυναικών, στην οποία ηγούνται γυναίκες και ποιμένονται γυναίκες.

Όπως προβλέπει ο Podles σε λίγο "ο προτεστάντης λειτουργός θα αποτελεί ένα επάγγελμα στο οποίο θα κυριαρχούν γυναίκες, όπως η νοσηλευτική".

Μια πιο soft θεολογία

Στη σημερινή εκκλησία, το Ευαγγέλιο δεν αφορά την σωτηρία του κόσμου, αλλά την εύρεση μιας ευτυχισμένης σχέσης με έναν υπέροχο άντρα, όπως λέει ο David Murrow

Με περισσότερες τις γυναίκες στις εκκλησίες, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η θεολογία και τα μηνύματα που ακούγονται από τον άμβωνα «αγγίζουν» την γυναικεία ψυχή.

Όπως υποστηρίζει ο Podles, οι άνδρες σκέφτονται πιο απόλυτα - μέσα ή έξω, μαύρο ή άσπρο, την ώρα που οι γυναίκες (και οι θηλυκοί άνδρες) τείνουν να κάνουν το αντίθετο και επιθυμούν να ξεπεράσουν τις διαφορές και τις συγκρούσεις, για χάρη της «αποδοχής» και των ειρηνικών σχέσεων.

Κατά συνέπεια, τα σύγχρονα κηρύγματα τείνουν να απομακρύνουν την αντίθεση μεταξύ παράδεισου και κόλασης, αμαρτίας και ζωής, προβάτων και κατσικιών. Υπάρχουν λιγότερες κλήσεις για πόλεμο, λιγότερες κλήσεις για τους χριστιανούς να αναλάβουν το σταυρό τους και να γίνουν στρατιώτες για τον Χριστό. Υπάρχει λιγότερη έμφαση στην ανάγκη να υποφέρουμε, να αγωνιστούμε και να θυσιαστούμε για το Ευαγγέλιο και για τους άλλους και μεγαλύτερη έμφαση στον τρόπο με τον οποίο το ευαγγέλιο μπορεί να είναι μια ατομική αυτο-πραγμάτωση και αυτο-ολοκλήρωση. Το ευαγγέλιο δεν παρουσιάζεται ως ηρωική πρόκληση, αλλά η θεραπεία - ο τρόπος για να "ζήσεις την καλύτερη ζωή σου τώρα" (“your best life now”, τίτλος ‘χριστιανικού’ bestseller) Η εστίαση είναι πως θα ανταμειφθείς και θα ξεπεράσεις όλα τα εμπόδια. Μόνο κέρδος, πουθενά πόνο;.

                     

Ο Murrow παρατηρεί ότι ο σύγχρονος δείκτης του Ευαγγελίου μετατρέπει το αρχικό μήνυμα της πίστης όπου ο Ιησούς «υπόσχεται την ταλαιπωρία, την δοκιμασία και τον πόνο... ο σημερινός Χριστιανισμός προβάλλεται ως το αντίδοτο για τον πόνο, την δοκιμασία και τον πόνο. Ενδεικτικό αυτών των αλλαγών είναι ο τρόπος με τον οποίο η «βασιλεία του Θεού» έχει υποβαθμιστεί υπέρ της «οικογένειας του Θεού» και η αποστολή υπέρ των «σχέσεων». Είναι σχεδόν αδύνατο να παρακολουθήσουμε μια ευαγγελική λειτουργία σήμερα χωρίς να ακούσουμε τη φράση «προσωπική σχέση με τον Χριστό» τουλάχιστον μία φορά.

Η «προσωπική σχέση» με τον Χριστό έχει γίνει ο νούμερο ένα όρος στα ευαγγελικά κηρύγματα για την περιγραφή της χριστιανικής ζωής. Γιατί; Επειδή ανταποκρίνεται στην βαθύτερη επιθυμία μιας γυναίκας -μια προσωπική σχέση με έναν άνδρα που την αγαπά χωρίς όρους. Κι όμως. Όταν ο Χριστός κάλεσε τους μαθητές Του, δεν είπε: «Ελάτε, να έχετε μια προσωπική σχέση μαζί μου». Το «ακολουθήστε με» σήμαινε μια αποστολή. Έναν στόχο.

Συναισθηματική/ρομαντική μουσική

Οι βικτοριανές γυναίκες, όπως ο Harriet Beecher Stowe, περιέγραψαν τη χριστιανική θρησκεία ως "άνετη", "ποιητική", "όμορφη", "γλυκιά" και "αγαπητή" και αυτές οι ιδιότητες αντανακλώνται στους εκκλησιαστικούς ύμνους του 19ου αιώνα. Αραιά και που υπάρχει κάποια αρσενική μελωδία όπως το πολεμικό “Onward Christian Soldiers,” αλλά οι ύμνοι τείνουν συχνότερα στον θηλυκό και συναισθηματικό – έπαινο της μητρότητας και της οικιακής ευδαιμονίας. Το 1915, ο Charles H. Richards, συνθέτης πολλών ύμνων, σημείωσε την υπερβολική χρήση "τραγουδιών ασαφούς και ονειρεμένου συναισθηματισμού".

Στα τέλη του 20ου και στις αρχές του 21ου αιώνα η μουσική “praise and worship” ("P & W") αντικατέστησε τους κλασσικούς ύμνους σε πολλές δυτικές εκκλησίες. Πριν από την P & W, οι Χριστιανοί τραγουδούσαν ύμνους για τον Θεό. Τώρα τραγουδούν κυρίως στον Θεό. Η διαφορά μπορεί να φαίνεται λεπτή, αλλά αλλάζει εντελώς τον τρόπο με τον οποίο οι πιστοί σχετίζονται με τον Παντοδύναμο. Η P & W εισήγαγε μια οικειότητα με τον Θεό που απουσιάζει σε πολλούς ύμνους. Στους ύμνους ο Θεός είναι μεγάλος. Ισχυρός. Είναι ηγέτης. Με την P & W, ο Θεός είναι στο πλευρό μου. Οικείος. Είναι εραστής.

Θηλυκή αισθητική

Την θηλυκοποίηση των ύμνων και των μηνυμάτων ακολούθησε η συνολική κουλτούρα, ατμόσφαιρα και αισθητική των εκκλησιών, με περίτεχνε κουρτίνες, μεταξωτά λουλούδια, δαντέλες κλπ. Τα έργα τέχνης που κοσμούν τις εκκλησίες,  πήραν μια στροφή προς το θηλυκό κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Το 1925, ο συγγραφέας Bruce Barton έγραψε ότι η λαϊκή κουλτούρα παρουσίασε τον Ιησού σαν «έναν αδύναμο, εύθραυστο άντρα, με ένα soft πρόσωπο, που ελάχιστη ομοιότητα είχε με τον νομαδικό, τραχύ, ξυλουργό που απεικονίζεται στις γραφές.

Έλλειψη κινδύνου και καινοτομίας

   

Οι άνδρες, κατά μέσο όρο, είναι πιο διατεθειμένοι να διακινδυνέψουν από τις γυναίκες. Αυτός μπορεί να είναι ο λόγος που το χάσμα μεταξύ των δύο φύλων δεν υπήρχε τους πρώτους αιώνες της ιστορίας του Χριστιανισμού. Πριν η πίστη γίνει μια καθιερωμένη θρησκεία - το status quo - ήταν κάτι επαναστατικό και ακόμη και επικίνδυνο, απαιτώντας τεράστια θυσία, ακόμη και της ίδιας στο της ζωής. Το να είσαι χριστιανός ήταν κάτι που θα δοκίμαζες για πρώτη φορά.

Όμως, καθώς ο Χριστιανισμός έγινε η κυρίαρχη θρησκεία σε πολλές χώρες και πολιτισμούς, έχασε το επαναστατικό, επικίνδυνο ήθος του. Έγινε μεγαλύτερος ο κίνδυνος για το καθεστώς και τη θέση κάποιου στην κοινωνία να μην είναι χριστιανός και να συμμορφώνεται με τον κυρίαρχο κανόνα ενός πολιτισμού. Αυτή η αυξανόμενη εδραίωση μπορεί τελικά να έχει κάνει τη χριστιανική θρησκεία λιγότερο ελκυστική για τους άνδρες.

Η εκκλησία έγινε πιο θεσμική, πιο συστημική, πιο ασφαλής και προβλέψιμη, χωρίς πρακτικές ανοιχτές στην αλλαγή, την πρόκληση και τον πειραματισμό. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οι άνδρες μπορεί να αισθάνονται άχρηστοι και απογοητευμένοι. Θέλουν να αναλαμβάνουν κινδύνους και να εξελίσσονται. Θέλουν να βοηθήσουν τα πράγματα πιο αποτελεσματικά.

Σήμερα, η μουσική και τα μηνύματα έχουν σχεδιαστεί για να προκαλέσουν συγκίνηση. Όλη η "δράση" της πίστης συμβαίνει εσωτερικά, ενώ το σώμα παραμένει σε αδράνεια. Η «πνευματικότητα» είναι καθιστική!

Αυτό το είδος έκφρασης, αυτή η παθητική εμπειρία μπορεί να είναι βαρετή και για τα δύο φύλα, αλλά μπορεί να είναι περισσότερο για τους άνδρες που τείνουν να είναι πιο κινητικοί και βαριούνται πιο εύκολα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Η θηλυκοποίηση του Χριστιανισμού ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, αυξήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και συνεχίζεται.

Καθώς οι γυναίκες παρακολουθούν την εκκλησία σε μεγαλύτερο αριθμό από τους άντρες, ο πάστορας προσαρμόζει τα μηνύματα του σε αυτές και φαίνονται έτσι να είναι πιο πνευματικές από τους άνδρες, να είναι το θρησκευτικά ανώτερο φύλο.

Συνεπώς, οι γυναίκες θεωρούνται ότι είναι το μοντέλο για το πώς πρέπει να μοιάζει η πνευματικότητα, μία πνευματικότητα που εκδηλώνεται με συναισθηματικούς, λεκτικούς και σχεσιακούς τρόπους.

Και έτσι το χάσμα των φύλων παραμένει.

ΚΟ / πηγή