OI ΘΥΣΙΑΣΜΕΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΗΣ Μ. ΑΝΑΤΟΛΗΣ
Μετάφραση από το άρθρο "Les chrétiens d'Orient sacrifiés"
Μαρωνίτες, Κόπτες, Μαληκίτες, Συριανοί, Αρμένιοι, Ασσύριοι, Χαλδαίοι, Ελληνο-Ορθόδοξοι, Αιθίοπες- Καθολικοί, εκτός Ρωμαιοκαθολικών και Διαμαρτυρόμενων…
Πως να είναι κανείς χριστιανός ανατολίτης ; αναρωτιέται ο Δυτικός από-χριστιανοποιημένος, καθισμένος επάνω στην κοινωνική του ασφάλιση, πεπεισμένος ότι ο κόσμος περιορίζεται στην δημοκρατική του αγαλλίαση.
Δεν έχουν αυτοί οι χριστιανοί αυτό που τους αξίζει, αφού το άδικο είναι με το μέρος τους, δηλαδή, αφού είναι χωρισμένοι σε πολλά δόγματα, με παράξενες ονομασίες, πιθανόν σκοταδιστικά ;
Μήπως δεν υπάρχουν καν, αφού δεν τους δείχνει η TV εκτός από τα Χριστούγεννα στην Βηθλεέμ και ούτε οι συγγραφείς ενδιαφέρονται για αυτούς εκτός από τον Jean Rolin, ο οποίος αφιέρωσε στους χριστιανούς της Παλαιστίνης (σπάνιο είδος) (στην πάνω φωτογραφία: Χριστούγενν στην Γάζα) ένα βιβλίο, το «Chretiens» (Χριστιανοί), μέσα από το οποίο το βλέμμα του συγγραφέα ήταν γυμνό : ένας ευρωπαίος ανακαλύπτει αυτούς τους χριστιανούς της ανατολής, για τους οποίους κανείς δεν γνωρίζει σχεδόν τίποτε, κυρίως διότι κανείς δεν θέλει να ξέρει τίποτε.
Μπορεί να πέθαναν από πολιτικής άποψης μεταξύ 1975 και 1989 (με τον εμφύλιο πόλεμο στον Λίβανο, τον πνεύμονα της ανατολικής χριστιανοσύνης), σεβαστοί στην Συρία, μέσα στην παράδοξη σιδερένια πυγμή του Assad του Αλλαουίτη, επαπειλούμενοι, κυνηγημένοι, εξόριστοι ή σκοτωμένοι στην Αίγυπτο, την Τουρκία, το Ιράκ, όπου η κυνική εισαγωγή της αμερικανικής δημοκρατίας σέρνει πίσω της δολοφονίες και μία μαζική έξοδο : 200.000 από τους 400.000 έχουν ήδη εγκαταλείψει την χώρα. 
Μάταια περιμένει κανείς την αγανάκτηση των μοιρολογήτρων της Ευρώπης και των ΗΠΑ.
Κάθε σύναψη ειρήνης, ακόμη και η ψευτο-ειρήνη των γενναίων, προϋποθέτει έναν νικημένο, ο οποίος δεν μπορεί να είναι ούτε οι Εβραίοι, ούτε οι μουσουλμάνοι, ούτε οι Κούρδοι που επανάκτησαν τα εδάφη τους.
Είναι μη νόμιμο να αναρωτηθεί κανείς, πέρα από κάθε θεωρία συνομωσίας, αλλά σύμφωνα με τον μηχανισμό του αποδιοπομπαίου τράγου, τον τόσο αγαπητό στον Rene Girard, πώς θα είναι οι χριστιανοί στην ολότητα τους που θα θυσιαστούν στον βωμό της ειρήνης στη Μ. Ανατολή ;
Η έννοια του έθνους προϋποθέτει την φρίκη της θυσίας. Εξάλλου οι χριστιανοί αυτοί προέρχονται από την μεγάλη ασιατική πολυπλοκότητα.
Διατηρούν μία τόσο ζωντανή πίστη, τόσο φωτεινή, τόσο παραδοσιακή, που θα μπορούσαν να είναι η ανυποψίαστη άλλη όψη του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού.
Εμείς οι άλλοι, οι μοντέρνοι, σοσιαλιστές, αγνωστικιστές, μασόνοι, φεμινιστές, οικολόγοι, λαϊκοί, που έχουμε ρίξει στους χοίρους προ πολλού αυτά τα απαρχαιωμένα δόγματα, δεν έχουμε δίκιο που τα βάζουμε όλα στο ίδιο τσουβάλι ;
Στην πραγματικότητα σκάβουμε τον ίδιο μας τον λάκκο: Η μοίρα των χριστιανών της ανατολής είναι ένα παράδειγμα του τι γίνεται όταν ο κόσμος χάνει την πνευματική του διάσταση.
Το αόρατο δεν είναι μόνο θέμα φαντασμάτων, ούτε πηγή της γενετικής μόνον.
Μπείτε μέσα σε εκκλησία της Μ. Ανατολής. Θα ακούσετε αυτό που η σιγή των εκκλησιών της Δύσης σας κρύβει: το θρόϊσμα αγγέλων.
Εμείς είμαστε οι Ευρωπαίοι που έχοντας αρνηθεί να εγγράψουμε στο Σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον χριστιανικό χαρακτήρα των ριζών μας, είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί της προγραμματισμένης και ήδη επιτυχημένης αυτής εξάλειψης : αηδιασμένη από τους χριστιανούς της, συνήθως τους πιο καταρτισμένους, τους πιο προοδευτικούς, τους πιο μοντέρνους, η περιοχή αυτή του κόσμου θα γίνει μουσουλμανική, με μόνη εξαίρεση το Ισραήλ.
Απαρνιόμαστε τον εαυτό μας.
Ο θάνατος των χριστιανών της Μ. Ανατολής είναι σημάδι όχι μόνον της ντροπής μας αλλά και της ντροπής του πολιτισμού μας.
Εκείνοι πεθαίνουν σιωπηλά, επειδή εμείς αρνούμαστε να είμαστε χριστιανοί.
Ο Jean Rolin, δημοσιεύει αυτές τις ημέρες ένα βιβλίο για τα αδέσποτα σκυλιά του κόσμου. Ίσως και να είναι μία μεταφορά απροσδόκητη της κατάστασης μας.
Εμείς οι άλλοι, οι πρώην χριστιανοί, γίναμε τα αδέσποτα σκυλιά της Δύσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου