Η γέννηση της θεωρίας του «τρίτου φύλλου»

Συνέχεια αποσπασμάτων από την μελέτη «The Born Gay Hoax» («Η Απάτη του ‘Γεννήθηκα Ομοφυλόφιλος’») του Ryan Sorba.

“Ουράνιοι του κόσμου, ενωθείτε” [ακτιβιστικό σλόγκαν]

Η πρώτη φορά που παρουσιάστηκε η θεωρία μίας «εκ γενετής ομοφυλοφιλικής κατάστασης» ήταν εδώ και κάτι παραπάνω από 150 χρόνια, στην Γερμανία

Πριν από αυτή τη χρονική περίοδο δεν υπάρχει κανένα γνωστό αρχείο για κάποιον άνθρωπο που να είχε δηλώσει ότι είχε γεννηθεί με σεξουαλική προτίμηση προς το ίδιο φύλο με αυτόν (Same Sex Attractions - SSA). O εμπνευστής της ιδέας αυτής ήταν ο Κarl Heinrich Ulrichs (1825-95 - φώτο).O Ulrichs, o «προπάτορας του κινήματος των δικαιωμάτων των γκέι όλου του κόσμου», ήταν δικηγόρος, πολιτικός ακτιβιστής, και γνωστός παιδεραστής. Όταν ήταν 14 χρόνων τον είχε αποπλανήσει ο τριαντάχρονος δάσκαλός του της ιππασίας.

Οι παρατηρητές, έχοντες γνώση της συνεκτικότητας μεταξύ της σεξουαλικής παιδικής κακοποίησης και της κατόπιν ενήλικης προτίμησης του ατόμου προς το ίδιο φύλο με αυτό, θα μπορούσαν να συμπεράνουν ότι η εφηβική του εμπειρία ήταν η αιτία της μετέπειτα εμμονής του Ulrichs.

Γύρω στο 1860, σε μία προσπάθειά του για συμπαράσταση να αντικρούσει την παράγραφο 175 του Γερμανικού Ποινικού Κώδικα που καταδίκαζε το σοδομισμό, ο Ulrichs άρχισε να διαδίδει τη θεωρία που χαρακτήριζε τα άτομα τα οποία αναπτύσσουν σεξουαλική προτίμηση προς το δικό τους φύλο (SSA) ως άτομα ανήκοντα σε ένα «τρίτο φύλο». Ο Ulrichs ισχυριζόταν ότι στα άτομα αυτά συνέβη αυτό λόγω μίας ψυχο-πνευματικής σύγχυσης, κατά την οποία το σώμα του άνδρα κατοικείται από την ψυχή μιας γυναίκας και το αντίστροφο. Ο Ulrichs έδωσε τους προσδιορισμούς «Urning» (άρρεν) και «Dailing» (θήλυ) στα μέλη αυτού του «τρίτου φύλου», πού δεν ήσαν ούτε αρσενικά ούτε θηλυκά, αλλά ένας συνδυασμός και των δύο.

Ο όρος «ουράνιος» εισήχθη το 1862 ως μία νέα ορολογία που αφορούσε γενικά τις σεξουαλικές σχέσεις με άτομα του ιδίου φύλου, δηλαδή και για τους Urnings και για τους Dailings. Τον όρο αυτό τον δανείστηκε από το Συμπόσιο του Πλάτωνα, στο οποίο τα άτομα με σεξουαλική προτίμηση στο ίδιο φύλο έχαιραν προστασίας από την Ουρανία, την ένατη μούσα.

Ο Ulrichs ήταν της γνώμης ότι εφόσον οι προτιμήσεις αυτές ήσαν φυσιολογικές, τότε και η ομοφυλοφιλία δεν θα έπρεπε να ποινικοποιείται.

Παρόλο ότι ο Ulrichs δεν ήταν σε θέση να καταργήσει το νόμο περί σοδομισμού, οι προσπάθειες είχαν επιρροή όπως αποδείχθηκε από τον όγκο του πολιτικού ακτιβισμού και τη συμπάθεια του κόσμου προς τους «ουράνιους» κατά την εποχή εκείνη.

Μέσα σε αυτή την πολιτική αλλαγή, ο Γερμανο-Ούγγρος συγγραφέας Karoly Maria Benkert (1824-82), με το ψευδώνυμο Karoly Maria Kertbeny, χρησιμοποίησε τον όρο «ομοφυλόφιλος» σε μια ανοικτή επιστολή του προς τον Πρώσο Υπουργό Δικαιοσύνης το 1869. Πριν από αυτό, οι άνδρες και οι γυναίκες που επιδίδονταν σε πράξεις ομοφυλοφιλίας ήσαν γνωστοί ως «σοδομιστές», «παιδεραστές» ή ως «Knabenschaender» (στην κυριολεξία: «κατακτητές αγοριών»).

Οι Ulrichs και Kertbeny καταλάβαιναν ότι η αντίσταση του κόσμου στο φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας, απέρρεε από την αντίληψη (του κόσμου) ότι η πράξη αυτή είναι αφύσικη και παράλογη. Με σκοπό να αποτρέψει συμπεριφορές άμεσα συνδεδεμένες με όρους όπως «σοδομίτης» και «αποπλανητής αγοριών», οι Ulrichs και Kertbeny επεχείρησαν να καλλιεργήσουν νέους όρους αναφερόμενους περισσότερο στη σεξουαλική ταυτότητα, παρά στη σεξουαλική συμπεριφορά. Και το πέτυχαν. Τα πιο επιτυχή επιτεύγματα τους ήσαν οι όροι «ουράνιος» και «ομοφυλόφιλος».

Την εποχή εκείνη, οι Γερμανοί που επιδίδονταν στο σοδομισμό άρχισαν να αυτοαποκαλούνται «ουράνιοι», υπήρχε δε και στρατιωτικό σλόγκαν: «Ουράνιοι του κόσμου ενωθείτε», διεθνούς χρήσης. Παρά το ότι ο όρος του Ulrichs «ουράνιος» βασισμένος στην ταυτότητα δεν θα κρατούσε για πολύ, ο όρος του Kertbeny «ομοφυλόφιλος» επικράτησε τελικά.

Ο Mark Steyn, κοινωνικός κριτικός, περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο η χρήση των όρων αυτών έπαιξε κεντρικό ρόλο στο κίνημα για την ομαλοποίηση των σεξουαλικών δραστηριοτήτων μεταξύ ομοφύλων, με το να επηρεασθεί η κοινή γνώμη διά του λεξικού. Ο Steyn εξηγεί ότι, ιστορικά και από ηθικής άποψης, η σεξουαλική δραστηριότητα μεταξύ δύο ατόμων του ιδίου φύλου χαρακτηρίζεται ως πράξη σοδομισμού. Δεν τίθεται θέμα πλέον εάν ο σοδομισμός είναι «παραδεκτός» ή «απαράδεκτος», αλλά είναι μία πράξη επιλογής. Έπειτα, εξηγεί ο Steyn, προς το τέλος του 19ου αιώνα, η πράξη αυτή επαναπροσδιορίσθηκε ως μία κατάσταση ατόμων, και ονομάσθηκε «ομοφυλοφιλία». Κατόπιν (μόλις πριν μερικές δεκαετίες), ο όρος αυτός αναβαθμίσθηκε εκ νέου, αφορώντας στην ίδια την ταυτότητα του ατόμου, ώστε να διακρίνεται σε «γκέι» ή «straight» ή σε «ενδιάμεσο». Ο όρος αυτός περιγράφει πλέον το π ο ι ό ς είναι κανείς. Έχει γίνει εξίσου θεμελιώδης με την ίδια την ταυτότητα του ατόμου όσο και η ράτσα του.O Stein εξηγεί, «κάθε διατύπωση εγείρει τα εξής διλήμματα: μπορεί κανείς να είναι αντίθετος ή και να καταδικάζει μία κατάσταση ; αλλά όσον αφορά μία πλήρη ταυτότητα όπως το να είναι κανείς Λατίνος ή Εσκιμώος, τότε, με το να μην την αποδέχεται κανείς εξ ολοκλήρου, ρισκάρει να θεωρηθεί ρατσιστής.

Η κοινωνικό-πολιτική στρατηγική τού Ulrichs έγινε το πρότυπο εργασίας κατά το τέλος του 19ου αιώνα στη Γερμανία. Όμως, η πολιτική αναστάτωση που ακολούθησε στην καρδιά του ομοφυλοφιλικού κινήματος σε ολόκληρη τη Γερμανία, το έσπρωξε να παραμείνει υπογείως. Από τότε, η στρατηγική του Ulrichs, προορίσθηκε να μείνει σε χειμερία νάρκη για ένα σχεδόν αιώνα, όμως, η επίδρασή της επέζησε έμμεσα χάρη στη γλώσσα. Η θεωρία τού «τρίτου φύλου» ήταν μία νέα πραγματικότητα για τις μάζες, που σφράγισε το μέλλον της κοινωνίας.

Μετά το θάνατο του Ulrichs το 1895, το ομοφυλοφιλικό κίνημα στη Γερμανία υπέστη σχίσμα σε δύο αντικρουόμενες τάσεις. Η μία ακολούθησε τον Magnus Hirschfield, (φώτο) οπαδό του Ulrichs, η άλλη τον Adolf Brand, ένα νεαρό αναρχικό. Αυτό που δίχασε το κίνημα ήταν το θέμα της ταυτότητας του φύλου. Ο Hirschfield και οι οπαδοί του ενστερνίσθηκαν τη ‘θηλυπρεπή ταυτότητα’ κατά την παράδοση του Ulrichs, ενώ ο Brand και οι δικοί του αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους ως ‘σούπερ- αρρενωπούς’ κατά την ελληνική παράδοση.

Το 1897, o Magnus Brand ίδρυσε την Επιστημονική Ανθρωπιστική Επιτροπή (SHC). Το SHC ήταν αφιερωμένο στους δύο στόχους του Ulrichs. O πρώτος στόχος ήταν η ανατροπή τής παρ. 175 του Γερμανικού Ποινικού Κώδικα που ποινικοποιούσε το σοδομισμό και ο δεύτερος ήταν η προσπάθεια να νομιμοποιηθούν οι ομοφυλοφιλικές πράξεις εντός της γερμανικής κουλτούρας.

Παρόλο ότι η «θηλυπρεπής» μερίδα του Hirschfield δέσποζε στο αρχικό ομοφυλοφιλικό κίνημα στη Γερμανία, άλλοι ακτιβιστές, όπως ο Brand και οι οπαδοί του, θεωρούσαν τον εαυτό τους καθαρά τύπους ‘αρρενωπούς’ και περιφρονούσαν οτιδήποτε το ‘θηλυπρεπές’. Σύντομα, οι ακτιβιστές αυτοί δημιούργησαν τη δική τους διαφοροποιημένη οργάνωση.

Τον Μάιο 1, 1902, τρεις παιδεραστές, ο Α.Brand, o Wihelm Jansen και ο Βenedict Friedlander, ίδρυσαν την Κοινότητα των Σπέσιαλ (CS). Oι CS τυποποιήθηκαν ως η μοντέρνα διασκευή των ηρώων πολεμιστών της Αρχαίας Ελλάδας, Σπάρτης, Θηβών και Κρήτης. Τα μέλη της CS ήσαν οι ‘σούπερ-αρρενωποί’, αρσενικοί κυρίαρχοι και παιδεραστικοί (αφιερωμένοι στις σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ άνδρα και αγοριού). Ο Brand έγραψε κάποτε πως ήθελε «άνδρες πού διψούσαν για μία αναβίωση των Ελληνιστικών χρόνων και των Ελληνικών κριτηρίων αισθητικής μετά από τόσους αιώνες χριστιανικής βαρβαρότητας». Οι CS ήθελαν την επιστροφή της γερμανικής κοινωνίας στις παγανιστικές αξίες: «Ο θετικός στόχος... είναι η αναβίωση της Ελληνιστικής ιπποσύνης (ιπποτισμού) και η αναγνώρισή της από την κοινωνία. Με «ιπποτική αγάπη» εννοούμε τις ιδιαίτερα στενές φιλίες μεταξύ των νέων και ακόμα πιο ιδιαίτερα τους δεσμούς μεταξύ ανδρών ανόμοιων ηλικιών».

Ο A.Brand εξέδωσε το πρώτο υπέρ του σοδομισμού περιοδικό στην Γερμανία, το DER EIGENE («Ο ΙΔΙΟΡΥΘΜΟΣ»). Το 1903, ο Brand φυλακίστηκε για λίγο ως παιδική πορνογραφία με την κατηγορία ότι το περιοδικό του περιείχε φωτογραφίες γυμνών αγοριών. Παρόλα αυτά, το DER EIGENE παρέμεινε σε κυκλοφορία έως το 1931 φθάνοντας πάνω από 150.000 συνδρομές στη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (Weimer). Επιπρόσθετα, ο Brand, εξέδιδε κι ένα σατυρικό φυλλάδιο με τίτλο « Η Θείτσα» («The Fairy», «Τhe Auntie»), στο οποίο σατίριζε συχνά τον ‘θηλυπρεπή’ Hirschfield και τους οπαδούς του.

Καθώς το χάσμα μεταξύ των ‘υπέρ-μάτσο’ και των ‘υπέρ-θηλυπρεπών’ παρατάξεων του ομοφυλοφιλικού κινήματος διευρυνόταν και καθώς η αναβίωση των παγανιστικών Ελληνιστικών αξιών άρχισαν να μεταμορφώνουν τη γερμανική κοινωνία, η ‘σούπερ-αρρενωπή’ πτέρυγα με αρχηγό τον Brand, έγινε μία σοβαρή πολιτική δύναμη. Το 1919, ο Hans Kahnert, μαζί με άλλους οπαδούς της υπέρ-αρρενωπής παράταξης, ίδρυσε την «SOCIETY FOR HUMAN RIGHTS»(SHR) (ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ). Οι SHR ή «butches», σύντομα υπερακόντισαν τους SHC ή FEMS και έγιναν η μεγαλύτερη (πολυπληθέστερη) υπέρ του σοδομισμού οργάνωση στη Γερμανία του 1920.

Το ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ στην ΑΜΕΡΙΚΗ

Η πρώτη ομοφυλοφιλική οργάνωση στις ΗΠΑ ήταν ένα αμερικανικό παράρτημα του SHR του Hans Kahnert. Το αμερικανικό SHR ιδρύθηκε το Δεκέμβριο του 1924, στο Σικάγο, από το Γερμανο-αμερικανό Henry Gerber (1892-1972 - φώτο). O Gerber υπηρέτησε στη Γερμανία με τις αμερικανικές δυνάμεις κατοχής από το 1920-1923, όπου και ήλθε σε επαφή με τους Γερμανούς SHR.

Όταν ο Gerber επέστρεψε στην Αμερική, οργάνωσε ένα κλάδο SHR με ένα μικρό αριθμό «επαναστατών», χωρίς να αποκαλύψει το σκοπό τους στο κράτος. Σύντομα άρχισαν να εκδίδουν φυλλάδιο υπέρ του σοδομισμού με τίτλο «Φιλία και Ελευθερία» (Friendship and Freedom) βασισμένο στο γερμανικό πρότυπο με τον ίδιο τίτλο.

Το 1925, ο οργανισμός αυτός κατέρρευσε όταν ο Henry Gerber, o αντιπρόεδρος Al Menninger και ένα άλλο μέλος συνελήφθησαν με την κατηγορία της σεξουαλικής εκμετάλλευσης ενός αγοριού. Και οι τρεις είχαν καταδοθεί από τη σύζυγο του Menninger.

Αφού ελευθερώθηκε ο Gerber, επανάκαμψε το 1934, όταν προσελήφθη στο προσωπικό ενός λογοτεχνικού περιοδικού με φιλο-ομοφυλοφιλικές τάσεις, το «CHANTICLEER». Σε αυτό, ο Gerber, πρόβαλλε σαν στρατευμένος σοσιαλιστής που έβλεπε τον καπιταλισμό και το χριστιανισμό ως τους στύλους της άγνοιας και της καταπίεσης της «σεξουαλικής ελευθερίας».

Τον Αύγουστο του 1948, ο Henry (Harry) Hay (1912-2002 - φώτο), o οποίος θεωρείται ο «ιδρυτής του μοντέρνου κινήματος των δικαιωμάτων γκέι», άρχισε να οργανώνει μία ομάδα που θα γινόταν γνωστή ως Mattachine Society. Παρά το ότι η Society δεν θα λάμβανε την ονομασία της νωρίτερα από την άνοιξη του 1951, θεωρήθηκε εξαρχής σαν το όχημα καταστολής των κοινωνικών φραγμών που επέβαλλε η αμερικανική κουλτούρα εναντίον του σοδομισμού.

Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, ο Hay, όπως και ο Karl Heinrich Ulrichs, είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά από έναν μεγαλύτερό του άνδρα (25 ετών).

Στην ζωή του αργότερα, ο Hay αυτοπροσδιορίσθηκε ως νέο-παγανιστής και λάμβανε μέρος σε αποκρυφιστικές μασονικές τελετές της Στοάς του Λος Άντζελες «ORDER OF THE EASTERN TEMPLE (ΟΤΟ)» της πασίγνωστης πνευματιστικής αντιχριστιανικής ομάδας του Αleister Crowley.

O Ηay προσέφερε επίσης μουσική υπόκρουση σε τελετές λεσβιών αρχιιερειών. Οργάνωσε και μία New Age ομάδα των «Radical Feeries» («Ριζοσπαστικές νεράιδες»), που συναντιόνταν σε τοποθεσίες των ερήμων της Αριζόνας για εκκλήσεις σε παγανιστικά πνεύματα.

Ο Hay πίστευε ότι η παιδεραστία σαν σεξ μεταξύ «άνδρα και νέου» ήταν το πρωταρχικό κίνητρο στο ομοφυλοφιλικό κίνημα στην Αμερική και τοποθετούνταν ανοιχτά υπέρ της ‘NAMBLA’, - της γνωστής αισχρής οργάνωσης για ‘τα δικαιώματα των παιδεραστών’ με την ονομασία ‘The North American Man/Boy Love Association’ (NAMBLA).

Ο Ηenry Hay ήταν εφάμιλλος με τον Karl Heinrich ποικιλοτρόπως. Και οι δύο αυτοί ηγήθηκαν κοινωνικών κινημάτων που άντεξαν στο χρόνο, στις αντίστοιχες κουλτούρες τους. Η ομολογημένη πρόθεση και των δύο ήταν η υπονόμευση της χριστιανικής κοινής ηθικής που αφορούσε την ομοφυλοφιλία, όπως και στο ότι και οι δύο ήσαν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης ως έφηβοι.