Μεταθανάτιες εμπειρίες: Τι γίνεται μετά τον θάνατο;

Πολλοί άνθρωποι όταν ακούν ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο ρωτούν: Ποιος γύρισε από εκεί για να μας πει αν υπάρχει κάτι;

Μία τέτοια περίπτωση είναι αυτή που αναφέρει ο Dr Maurice Rawlings στο άρθρο που ακολουθεί. Είναι από το βιβλίο του ‘Beyond Death’s Door’ (‘Πέρα από την πόρτα του θανάτου’).

Το βρήκα στο περιοδικό «Ο Ερευνητής της Αλήθειας», τ.22.

ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Μία τέτοια περίπτωση είναι μια νοσοκόμας που ήταν βαρειά άρρωστη και έκανε απόπειρα αυτοκτονίας γιατί έπασχε από φοβερούς πόνους.

Ο Δρ. Ρόουλινγκς όταν πήγε να την επισκεφτεί στο δωμάτιο που νοσηλευόνταν, την βρήκε κρεμασμένη μέσα στην τουαλέττα. Αμέσως την κατέβασε στο πάτωμα. Το πρόσωπό της είχε μελανιάσει και η αναπνοή της είχε σταματήσει από ώρα. Άρχισε τις προσπάθειες διάσωσής της αφού του έφεραν μάσκα οξυγόνου. Την μετέφεραν σε μονάδα εντατικής παρακολούθησης όπου έμεινε τέσσερις μέρες σε κώμα.

Την δεύτερη μέρα μετά την ανάρρωσή της από το κώμα είπε στο Δρα Ρόουλινγκς: «Θυμάμαι που έβγαλες το καφέ σακκάκι σου, το πέταξες στο πάτωμα, χαλάρωσες τη γραβάτα σου και εργαζόσουν επάνω μου. Θυμάμαι ότι φορούσες άσπρη γραβάτα. Θυμάμαι ακόμα τη νοσοκόμα που ήρθε να σε βοηθήσει και φαινόταν πολύ ταραγμένη. Προσπαθούσα να επικοινωνήσω μαζί της και να της πω ότι είμαι εντάξει. Μετά θυμάμαι δύο ανθρώπους που ήρθαν και με πήραν με φορείο».

Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι η γυναίκα αυτή εκείνη την ώρα ήταν κλινικά νεκρή και παρέμεινε σε κώμα επί τέσσερις μέρες.Ο Δρ Ρόουλινγκς αναφέρει πως άλλαξε ριζικά τις απόψεις του σχετικά με τη ζωή μετά τον θάνατο: «Όλο και πιο πολλοί ασθενείς που βρίσκονται σε ανάρρωση από σοβαρές ασθένειες μου λένε ότι η ζωή συνεχίζεται μετά τον θάνατο και ότι υπάρχει παράδεισος και κόλαση. Νόμιζα πάντα ότι ο θάνατος ήταν ένα ανώδυνο σβήσιμο της ζωής και στοιχημάτιζα τα πάντα γι’ αυτό. Τώρα έχω επανεξετάσει τον δικό μου προορισμό και βρήκα ότι το να πεθάνει κανείς μπορεί να μην είναι και τόσο ανώδυνο.

Το αποφασιστικό σημείο στροφής στην σκέψη μου συνέβη εξαιτίας ενός γεγονότος. Ένας ασθενής που υπέφερε από πόνους στο στήθος υποβλήθηκε σε ένα τεστ κοπώσεως, όπου ενώ αυτός τρέχει με αυξανόμενο ρυθμό, μετριούνται οι παλμοί της καρδιάς του. Αυτός ο ασθενής ήταν ένας άνδρας 41 ετών, αγροτικός ταχυδρόμος με μέτρια διάπλαση και μια πολύ ευχάριστη προσωπικότητα. Στην διάρκεια του τεστ έπαθε καρδιακή προσβολή, έπεσε κάτω στο πάτωμα και η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει εντελώς, χωρίς να έχει κάποιους σπασμούς όπως συνήθως συμβαίνει. Ούτε με το αυτί μου άκουγα χτύπους στην καρδιά του, ούτε έπιανα στο χέρι του καθόλου σφυγμούς. Οι μυς του είχαν μερικούς σπασμούς, ενώ είχε αρχίσει να μελανιάζει.

Ενώ άρχισα μασάζ στη καρδιά πιέζοντας το στήθος του, μια νοσοκόμα που ήταν εκεί, άρχισε στόμα με στόμα αναπνοή. Μια άλλη νοσοκόμα έφερε μια μάσκα οξυγόνου και ένα βηματοδότη. Δυστυχώς όμως δεν καταφέραμε τίποτα, γιατί η καρδιά δεν μπορούσε να κρατήσει το ρυθμό. Μόλις βάζαμε το βηματοδότη ο ασθενής ερχόταν στην ζωή, αλλά μόλις διακόπταμε έχανε πάλι τις αισθήσεις του, τα μάτια του γύριζαν προς τα πάνω, κύρτωνε την ράχη του με σπασμό, σταματούσε να αναπνέει και πέθαινε ξανά.

Κάθε φορά που ανακτούσε την αναπνοή του και η καρδιά του χτυπούσε πάλι ούρλιαζε «Είμαι στην κόλαση!» Έδειχνε πολύ τρομοκρατημένος και με ικέτευε να τον βοηθήσω. Μετά έκανε μια πολύ παράξενη παράκληση: «Μην σταματάς!» Αυτό ήταν πολύ παράξενο, διότι οι περισσότεροι σε παρόμοιες καταστάσεις, μόλις επανέρχονται στη ζωή, μου λένε: «Πάρε τα χέρια σου απ’ την καρδιά μου, με πονάς!». Είμαι σωματώδης και η μέθοδος του εξωτερικού μασάζ στην καρδιά μπορεί να σπάσει τα πλευρά. Αλλά αυτός ο ασθενής μου έλεγε: «Μην σταματάς!». Παρατήρησα ένα πράγματι τρομαγμένο βλέμμα στο πρόσωπό του, χειρότερο και από την έκφραση που έχουν όσοι πεθαίνουν. Είχε ένα πελώριο μορφασμό απόλυτου τρόμου. Οι κόρες των ματιών του είχαν ανοίξει διάπλατα, είχε ιδρώσει, έτρεμε και έμοιαζε να είχαν σηκωθεί όρθια τα μαλλιά του.Εκείνη την στιγμή φώναξε: «Δεν καταλαβαίνεις; Είμαι στην κόλαση! Μην με αφήσεις να πάω πίσω στην κόλαση!». Επειδή ήμουν συνηθισμένος σε ασθενείς κάτω από τέτοιες συναισθηματικές πιέσεις, παράβλεψα τα λόγια του και του είπα: «Είμαι απασχολημένος. Μην με ενοχλείς με τη κόλασή σου μέχρις ότου τελειώσω τη δουλειά μου με τον βηματοδότη».

Αλλά ο άνθρωπος ήταν τόσο σοβαρός που τελικά μου φάνηκε ότι πραγματικά ήταν σε μπελάδες. Τέτοια κατάσταση πανικού δεν είχα ξαναδεί ποτέ πριν. Έτσι άρχισα να δουλεύω πυρετωδώς. Μέχρι εκείνη την στιγμή είχαν συμβεί 3 ή 4 επεισόδια τελείας αναισθησίας, στη διάρκεια των οποίων ήταν κλινικά νεκρός από άποψη καρδιάς και αναπνοής. Μετά φώναξε πάλι: «Πώς θα μείνω έξω απ’ τη κόλαση;». Του απάντησα: «Υποθέτω ότι θα είναι η ίδια αρχή που μάθαινα στο κατηχητικό σχολείο – ο Ιησούς Χριστός είναι αυτός που πρέπει να ζητήσεις να σε σώσει». Τότε μου απάντησε: «Δεν ξέρω πως. Προσευχήσου για μένα!». Να προσευχηθώ γι’ αυτόν! Τι θράσος! Του είπα πως ήμουν γιατρός και όχι κληρικός. Αλλ’ αυτός επανέλαβε: «Προσευχήσου για μένα!». Ήξερα ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Ήταν η επιθυμία ενός ανθρώπου που πέθαινε και έτσι του είπα να επαναλάβει τα λόγια μιας απλής προσευχής. Δεν ήξερα και πολλά για προσευχή και έτσι του είπα: «Κύριε Ιησού σου ζητάω να με κρατήσεις έξω από την κόλαση. Συγχώρεσε τις αμαρτίες μου. Δίνω τη ζωή μου σε σένα. Αν πεθάνω θέλω να πάω στον Ουρανό, αν ζήσω θα ζήσω για σένα για πάντα».Μετά απ’ αυτό, η κατάστασή του ασθενή σταθεροποιήθηκε και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο. Όταν πήγα στο σπίτι μου ξεσκόνισα την Αγία Γραφή και άρχισα να τη διαβάζω. Ήθελα να βρω τι ακριβώς λέει για την κόλαση. Αντιμετώπιζα πάντα τον θάνατο σαν ένα συμβάν ρουτίνας στην εξάσκηση της ιατρικής μου, χωρίς να ανησυχώ γι’ αυτό. Τώρα όμως είχα πειστεί ότι κάτι υπήρχε σε αυτήν την υπόθεση. Οι ιδέες μου χρειάζονταν αναθεώρηση. Έπρεπε να βρω περισσότερα στοιχεία. Ανακάλυπτα ότι η Βίβλος δεν ήταν απλά ένα ιστορικό βιβλίο, αλλά κάθε λέξη της αποδεικνυόταν ζωντανή.Δύο μέρες μετά, πλησίασα τον ασθενή μου με χαρτί και μολύβι στο χέρι για να του πάρω συνέντευξη. Του ζήτησα να θυμηθεί τι είδε στην κόλαση, αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα. Του υπενθύμισα όλες τις λεπτομέρειες που μου είχε περιγράψει, αλλά προφανώς οι εμπειρίες ήταν τόσο τρομακτικές και τόσο οδυνηρές, που το συνειδητό μέρος του νου του δεν μπορούσε να τις συγκρατήσει και είχαν απωθηθεί βαθειά στο υποσυνείδητο. Ο άνθρωπος αυτός όμως, αφιέρωσε τη ζωή του στον Θεό και τώρα είναι ένθερμος Χριστιανός.

Ακόμα θυμάμαι την προσευχή που κάναμε μαζί. Θυμόταν ότι στεκόταν στο πίσω μέρος του ιατρείου μου και μας έβλεπε να εργαζόμαστε πάνω στο νεκρό του σώμα.Σε ένα από τα επόμενα επεισόδια θανάτου θυμόταν ότι συνάντησε τη μητέρα του και τη μητρυιά του σε ένα τόπο με ωραία χρώματα. Αυτή η εμπειρία ήταν πολύ ευχάριστη και συνέβη σε μια κοιλάδα με πλούσια βλάστηση και ένα λαμπρό φωτισμό από μια τεράστια ακτίνα φωτός. Αξιοσημείωτο είναι ότι είδε τη μητέρα του για πρώτη φορά, γιατί είχε πεθάνει όταν ήταν 15 μηνών και ο πατέρας του είχε ξαναπαντρευτεί. Δεν είχε δει ποτέ πριν φωτογραφία της μητέρας του, και μετά από αυτό το γεγονός, η θεία του, του έδειξε κάποια φωτογραφία όπου η μητέρα του είχε ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με τη γυναίκα που είχε συναντήσει.

Αν και μόνο το 20% περίπου των ασθενών που ήταν κλινικά νεκροί, έχουν εμπειρίες να αναφέρουν, οι συνεντεύξεις αμέσως μετά την διάσωση μπορούν να μας δώσουν πολύτιμες αλήθειες.

Τέτοιες συνεντεύξεις με έχουν πείσει, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, και ότι δεν είναι πάντα καλή».

Στο παρακάτω βίντεο φαίνεται ο Δρ. Μώρις Ρόουλινγκς σε μία σειρά εκπομπών με τίτλο «To Hell And Back» να παρουσιάζει άτομα με ανάλογες εμπειρίες . Είναι το 1^ο από τα 9 μέρη.