Μαγάρισαν και τον Λούκυ Λουκ

Από τότε που πέθανε ο René Goscinny (το 1977), οι ιστορίες του Λούκυ Λουκ (όπως και εκείνες του Αστερίξ) στα νέα τεύχη που συνέχισαν να κυκλοφορούν οι εκδότες, ήταν εμφανώς υποδεέστερες και φτωχότερες σε έμπνευση, χαρακτήρες, χιούμορ και σπιρτάδα. Ο Morris βέβαια, συνέχιζε να σκιτσάρει και να προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το πνεύμα του θρυλικού "φτωχού και μόνου καουμπόι", είτε γράφοντας ο ίδιος τις νέες ιστορίες, είτε συνεργαζόμενος με διάφορους συγγραφείς, κάποιοι οι οποίοι ομολογουμένως το παλεύανε.. Όμως το 2001 ο Μόρις πέθανε και τα πράγματα από εκεί και πέρα ξέφυγαν τελείως. Προς το χειρότερο βέβαια. Είναι ξεκάθαρο ότι τόσο οι ιστορίες όσο και τα σκίτσα δεν έχουν πλέον καμία σχέση με το πρωτότυπο κόμικ. Όποιος δεν είναι φαν του Λούκυ μπορεί και να μην καταλαβαίνει τίποτα, βέβαια.

Και να που ενώ ο ήρωάς μας ξέφυγε από τόσους και τόσους ντεσπεράντος και τσακάλια, δεν κατάφερε να γλυτώσει από τα δίχτυα των φανατικών πιστών της πολιτικής ορθότητας και της νεοταξικής αριστερής ατζέντας, οι οποίοι είτε είναι άσχετοι με την αμερικάνικη ιστορία, είτε την παραποιούν σκόπιμα (ίσες πιθανότητες και τα δύο). Κι έτσι άρχισαν να επιδίδονται σε ιστορίες που όχι μόνο δεν ήταν "σύμφωνα με τον Morris", (όπως θέλουν να καυχώνται) αλλά που έδειχναν έναν άλλον Λούκυ Λουκ, βγαλμένο από τα σκοτεινά εργαστήρια της πολιτικής ορθότητας. Τους είδαμε (στο τεύχος "Ο άνθρωπος από την Ουάσινγκτον") να αναπραγάγουν όλα τα γνωστά συκοφαντικά στερεότυπα και να βγάζουν την χολή τους για το Νότο, κάτι που ο Morris και ο Goscinny ουδέποτε έκαναν.  Όποτε ο Λούκυ πατούσε το πόδι του στο Νότο, πρόβαλαν από παντού λευκοί ρατσιστές που εκφόβιζαν και βασάνιζαν ταλαίπωρους μαύρους χωρίς λόγο.

            

               

Μετά έβαλαν τον Λούκυ Λουκ να φορέσει κιπά... (και λίγο πιο πριν να ακούει ότι οι θρυλικές μορφές της Άγριας Δύσης Ντέιβιντ Κρόκετ, Μπούφαλο Μπιλ και Καλαμίτυ Τζέιν ήταν... εβραϊκής καταγωγής, κάτι που, από όσο έψαξα, δεν προκύπτει από πουθενά!!!)

              

                 

Και να που ήρθε η ώρα να τον κάνουν υποστηρικτή του "σόσιαλ τζάστις" και οπαδό του "Μπλάκ Λάιβς Μάτερ"…  Έτσι, όταν ο δικός τους - political correct μεταλλαγμένος - "Λούκυ Λουκ" κατεβαίνει στο Νότο (συγκεριμένα στην Λουιζιάνα), όλοι οι λευκοί που βλέπει είναι αποκρουστικοί, βλάκες, ξιπασμένοι και φυσικά ρατσιστές. Προπαντός ρατσιστές. 

 

 

           

Υπόψιν, ότι πρόκειται χρονικά για την εποχή που ακολούθησε μετά την λήξη του "εμφυλίου" Βορείων - Νοτίων. Κι όμως η ζωή των  Νότιων λευκών φαίνεται, δεν έχει αλλάξει καθόλου!  Έχουν φυτείες στις οποίες - άκουσον άκουσον - δουλεύουν μαύροι, όχι ως σκλάβοι, (αφού ο "εμφύλιος" πόλεμος έχει τελειώσει), αλλά ως μισθωτοί! Η κατάσταση όμως δεν έχει αλλάξει ούτε κατά το ελάχιστο! Ο φόβος είναι ζωγραφισμένος στα μάτια τους! Και αυτό γιατί τα (πρώην) αφεντικά τους φέρονται άσχημα, τους χτυπάνε (με μαστίγια φυσικά) και είναι ολότελα τρομαγμένοι και υποτακτικοί όπως όταν ήταν δούλοι! Σα να μην άλλαξε τίποτα!!!

 

Φυσικά ο "Λούκυ" είναι antiracist και χαιρετάει έναν μαύρο, ο οποίος απορεί γιατί ποτέ του, λέει, στην ζωή του δεν του έσφιξε ένας λευκός το χέρι!!!! 

 

Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, στο Νότο έβλεπαν μαύρο και τον έφτυναν. Σιγά μην τον αγγίξουν... Τέτοιες αθλιότητες ανακάλυψαν οι "συνεχιστές" του Λούκυ Λουκ, οι οποίοι για τις παρακάτω σκηνές και εικόνες, που αποτυπώνουν ένα ελάχιστο μέρος της ιστορικής πραγματικότητας, δεν είδαν και δεν ξέρουν τίποτα.

 

 

 

Λίγο παρακάτω ως "πρωτοκομμουνιστής" απευθύνει διάγγελμα - μανιφέστο στους αποσβολώμένους μαύρους "εργάτες" (οι οποίοι προφανώς είναι ανήμποροι να σκεφτούν και να αποφασίσουν) και εισηγείται "διαμερισμό του πλούτου". 

 

Στο τέλος "προφητεύεται" μέσω της μετέπειτα σταδιακής κοινωνικής ανέλιξης των Αφροαμερικάνων, η Όπρα Γουίνφρεϊ και ο Μπαράκ Ομπάμα! 

Σε όλο το άθλιο τεύχος βέβαια, έχουμε το ένα κραυγαλέο ιστορικό φάουλ να διαδέχεται το άλλο... Και αυτό γιατί μετά την ήττα των Νοτίων και την συνθηκολόγηση στο Appomattox, όλος ο Νότος μπήκε στην θλιβερή εποχή της λεγόμενης "Ανασυγκρότησης" (Reconstruction Era), όπου οι νικητές Βόρειοι έβγαλαν τα απωθημένα τους πάνω στο ρημαγμένο αλλά πάντα περήφανο και απείθαρχο λαό του Νότου. Κάθε έννοια δικαιοσύνης καταλύθηκε, ένα όργιο καταχρήσεων και κακοδιοίκησης επιβλήθηκε, ένας στρατός κατοχής εγκαταστάθηκε για να φοβερίζει και να τυραννά τους νότιους, τυχοδιώκτες, "κοράκια" και παλιοτόμαρα όπως οι scalawags και carpetbaggers λυμαίνονταν τις περιοχές και άρπαζαν ό,τι μπορούσαν (θυμηθείτε την Tara μετά τον πόλεμο στο "Όσα Παίρνει ο Άνεμος"), "ελευθερωτές" και "δικαιωματιστές" της εποχής μανιπούλαραν και καθοδηγούσαν τους μαύρους στο να προκαλούν και να κλέβουν τους λευκούς, να προσβάλλουν και να κακοποιούν τις λευκές, και όλα αυτά σε καθεστώς πλήρους ασυδοσίας, αφού οι "liberators" "δικαιωματιστές" τους διαβεβαίωναν ότι οτιδήποτε και να πράξουν, δεν πρόκειται να οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης, με αποτέλεσμα όλο αυτό το ντελίριο αναρχίας και ασυδοσίας να οδηγήσει στην δημιουργία ομάδων πολιτοφυλακής (σε κάποιες από τις οποίες συμμετεχείν και μαύροι!) από τους απελπισμένους και αγνακτισμένους Νότιους, που σκοπό είχαν να τρομάξουν και να απειλήσουν με αντίποινα όσους δεν σέβονταν την ζωή τους και την περιουσία τους. Οι προειδοποιητικές μπροσούρες και τα σκίτσα που έφτιαξε και κυκλοφόρησε η ΚΚΚ μαρτυρούν ξεκάθαρα ότι στόχος ήταν λευκά πρόσωπα (οι Γιάνκηδες και οι κολαούζοι τους) και όχι οι μαύροι. Αλλά αυτά είναι κινέζικα για όποιον δεν γνωρίζει ιστορία. Και θέλει να πείσει τον κόσμο ότι κατά την εποχή της "Ανασυγκρότησης" οι Νότιοι ζούσαν μέσα στην χλιδή (!), μαστίγωναν τους πρώην δούλους που τους έλεγαν τώρα "υπηρέτες" (sic) και ήταν τόσο "ρατσιστές" που ούτε καταδέχονταν να τους αγγίξουν!!! Βλέπετε οι στρατευμένοι πολιτιστικοί μαρξιστές δήθεν  συνεχιστές του Λούκυ Λουκ, δεν θεώρησαν απαραίτητο να ανατρέξουν σε φωτογραφίες της εποχής και σε επιστολές που έστειλαν πρωην σκλάβοι στα αφεντικά τους για να πάρουν μια ιδέα για τις σχέσεις των Νοτίων λευκών με τους μαύρους (ο ΚΟ έχει γράψει δεκάδες άρθρα - βλέπε ενδεικτικά εδώ, εδώ κι εδώ).

Τουλάχιστον οι αυθεντικοί δημιουργοί του Λούκυ Λουκ σε παλαιότερα τεύχη είχαν τις ιστορικές γνώσεις αλλά και το φιλότιμο να μην παρουσιάζουν αυτά τα ανιστόρητα εκτρώματα συκοφαντώντας ασύστολα ό,τι έχει σχέση με το Νότο. Δεν έδειξαν κάποιου είδους "ρατσισμό" στο εξαιρετικό "Η Κούρσα του Μισισιπή", όπου έχουμε το απολαυστικό δίδυμο ενός γέροντα λευκού καπετάνιου ποταμόπλοιου και του συμπαθούς μαύρου υπηρέτη του που στην ουσία ήταν συνεργάτης του και φίλος του. 

               

Στο ίδιο τεύχος οι πρωταρχικοί θρυλικοί δημιουργοί δεν διστάζουν να κάνουν χιούμορ με την ροπή των μαύρων προς την τεμπελιά, ενώ σε άλλο τεύχος οι μετέπειτα δημιουργοί κάνουν χιούμορ με την προφορά τους. Αυτά φυσικά, στην σημερινή μας εποχή θα είχαν καταδικαστεί ως καραμπινάτες ρατσιστικές αναφορές.   

        

Ο Νότος δεν δαιμονοποιείται στο τεύχος "Τζέσσε Τζέιμς" όπου στον θρυλικό ντεσπεράντο αναγνωρίζεται, χωρίς κόμπλεξ, η ιστορική πραγματικότητα, ότι υπήρξε στρατιώτης των Νοτίων, ενώ σε άλλο τεύχος βλέπουμε σε βαγόνι τραίνου που διασχίζει τις νότιες πολιτείες να υπάρχει και μαύρος (αν υπήρχε ρατσισμός κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο).

Και για να τελειώσουμε με αυτό το άθλιο τεύχος, η μαρξιστική ταυτότητα αυτών των άθλιων παραχαρακτών "συνεχιστών" δήθεν του Λούκυ Λουκ, αποκαλύπτεται όταν βάζουν στίχους της 4ης Διεθνούς να τους τραγουδάει ο οδηγός της άμαξας των φυλακών...!!! Πόσο πιο ιστορικά ακριβές; Δεν περιγράφω άλλο._
 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ