Ο όρος «Cis» επινοήθηκε από παιδόφιλο ιατρό

                                     

Ο σεξολόγος που βρήκε τον όρο "cis" ισχυρίστηκε επίσης ότι "δεν υπάρχει τίποτα κακό με την παιδεραστία".

Ο όρος "cis gender" έχει αποκτήσει ευρεία δημοτικότητα τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω της ώθησης από τρανς ακτιβιστές που ορίζουν τη λέξη ως το αντίθετο του "transgender". Ωστόσο, λίγοι χρήστες του όρου γνωρίζουν ότι προήλθε από έναν Γερμανό σεξολόγο που πιστεύει επίσης ότι η παιδεραστία είναι απλά μία σεξουαλικότητα.

Μια δημοσίευση του 1991 από τον Volkmar Sigusch, με τίτλο “Transsexuals and our Nosomorphic View”, ("Τρανσέξουαλς και η νορμοφοβική μας οπτική") πιστώνεται ως η πρώτη δημοσιευμένη περίπτωση του όρου «cisgender» ως αντώνυμο (αντίθετο) του transgender.

Ο Sigusch είναι Γερμανός σεξολόγος, γιατρός και κοινωνιολόγος που υπηρέτησε ως διευθυντής του Institut für Sexualwissenschaft (Ινστιτούτο Σεξουαλικής Επιστήμης) στην κλινική του Πανεπιστημίου Goethe, στην Φρανκφούρτη, από το 1973 έως το 2006.

Το "Cisgender" χρησιμοποιείται πλέον ευρέως για να αναφέρεται σε άτομα που λέγεται ότι έχουν μια "ταυτότητα φύλου" που ταιριάζει με το φύλο τους. Ωστόσο, η πιο ακριβής μετάφραση του γερμανικού όρου Sigusch "zissexuell" είναι "cissexual", αν και τώρα ο όρος "sex" (φύλο) - αναφερόμενος είτε στα γεννητικά όργανα είτε στη σεξουαλικότητα - έχει αντικατασταθεί από τον αόριστο και υποκειμενικό όρο “gender” ("φύλο"). (Σύμφωνα με αυτή τον παραλογισμό μπορείς ταυτόχρονα να έχεις άλλο "sex" και άλλο "gender", καθώς "sex" υποτίθεται είναι το «βιολογικό» σου φύλο, ενώ "gender" το «κοινωνικό»).

«Το γνήσιο νεολογικό χαρακτηριστικό του τρανσεξουαλισμού είναι ότι δίνει αυτό που ανέφερα ως cissexualism, στην πραγματικότητα το λογικό του αντίστοιχο, με ένα εξαιρετικά διφορούμενο φως. Διότι εάν υπάρχει ένα trans, ένα πέρα ​​(του φυσικού φύλου), πρέπει να υπάρχει και ένα cis, ένα από αυτήν την πλευρά, επίσης», έγραψε ο Sigusch το 1998, αναφερόμενος στο άρθρο του το 1991.

Οι απόψεις του σεξολόγου περιλαμβάνουν επίσης αμφιλεγόμενες απόψεις για την παιδεραστία. Ο Sigusch κάνει διάκριση μεταξύ των pedophiles (παιδεραστών / παιδόφιλων) που κακοποιούν παιδιά και των “pedosexuals” (“pedosexual” κατά το homosexual), που έχουν τις ίδιες παρορμήσεις αλλά δεν τις εξασκούν με αυτά.

Σε συνέντευξή του στο Spiegel το 2011, ο Sigusch δήλωσε ότι το πρόβλημα με τους  “pedosexuals” δεν είναι η επιθυμία τους να κακοποιούν τα παιδιά, αλλά το να ενεργούν βάσει αυτής της παρόρμησης. Πρότεινε ότι το καλύτερο αποτέλεσμα για τη θεραπεία των παιδεραστών δεν είναι η απώλεια της επιθυμίας τους, αλλά η αποτροπή τους από το να έχουν «επαφή» με τα παιδιά.

Οι ισχυρισμοί του Sigusch μοιάζουν με τη σύγχρονη ρητορική γύρω από «ενάρετους παιδόφιλους» (“virtuous pedophiles”) ή «MAPs» (minor-attracted persons / άτομα που έλκονται από ανήλικα άτομα), τα οποία δίνουν προτεραιότητα στα συναισθήματα και τις ανάγκες ανδρών που ελκύονται από παιδιά, αντί να εστιάζουν στην προστασία των παιδιών.

Εξετάζοντας την ιστορία των πολιτικών και στάσεων υπέρ της παιδεραστίας στη Γερμανία κατά τη δεκαετία του '60-80, είναι σαφές ότι ο Sigusch απέχει πολύ από το να είναι κάποιος απομονωμένος υπέρμαχός της και ότι απλώς προσπαθούσε να εκλαϊκεύσει ιδέες που ήδη υπήρχαν.

Ένα πρόσωπο κλειδί πίσω από μια ανοιχτή πολιτιστική αποδοχή της παιδεραστίας στη Γερμανία ήταν ο σύγχρονος του Volkmar Sigusch, ο σεξολόγος Helmut Kentler με έδρα το Βερολίνο. Ο Kentler τοποθέτησε ανάδοχα παιδιά σε σπίτια παιδεραστών ξεκινώντας το 1969 με σκοπό τη διευκόλυνση της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, ένα έργο γνωστό αργότερα ως «Πείραμα Kentler» ή «Έργο Kentler» (“Kentler Experiment” ή “Kentler Project”).

Αυτό το πείραμα εγκρίθηκε και επιχορηγήθηκε από τη Γερουσία του Βερολίνου. Το 1988, σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα, ο Kentler περιέγραψε το έργο ως «πλήρη επιτυχία» σε μια έκθεση που υπέβαλε στη Γερουσία.

Ο Δρ Joachim Häberlen του Πανεπιστημίου του Warwick, στο άρθρο του, “Feeling Like a Child: Dreams and Practices of Sexualality in the West German Alternative Left during the Long 1970s”, («Νιώθοντας σαν Παιδί: Όνειρα και Πρακτικές της Σεξουαλικότητας στην Δυτικογερμανική Εναλλακτική Αριστερά κατά τη διάρκεια της μακράς δεκαετίας του 1970»), λέει:

«Το 1970 μέλη του γερμανικού κοινοβουλίου που ήταν επιφορτισμένοι με τη μεταρρύθμιση του ποινικού δικαίου άκουσαν ακόμη και τον ριζοσπαστικό μελετητή της εκπαίδευσης Helmut Kentler, τον σεξολόγο Volkmar Sigusch και άλλους κοινωνιολόγους και ψυχολόγους, οι οποίοι δήλωσαν ότι τα παιδιά δεν θα υποφέρουν από σεξουαλικές σχέσεις με ενήλικες και ότι αυτές οι σχέσεις δεν πρέπει να τιμωρηθούν, γιατί είναι ένα «έγκλημα χωρίς θύμα»».

Το 1972, ο Ολλανδός ακτιβιστής υπέρ των παιδεραστών Dr. Frits Bernard δημοσίευσε μια εργασία με τίτλο «Παιδοφιλία – μια ασθένεια;» (“Pedophilia – a Disease?”), στην οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «οι παιδοφιλικές επαφές δεν βλάπτουν την ψυχική ανάπτυξη ενός παιδιού». Σύμφωνα με τη Δρ Sonja Levsen, στο δοκίμιό της, «Pedophile Apologism in the 1970's», ο Volkmar Sigusch ήταν ένας από τους «συμβούλους» στην έρευνα του Bernard.

Σύμφωνα με τον Dagmar Herzog, συγγραφέα του “Sex after Fascism: Memory and Morality in Twentieth-Century Germany”, ο Volkmar Sigusch και ο συνάδελφός του Gunter Schmidt, με τον οποίο δημοσίευσε έρευνα για την παιδική σεξουαλικότητα στη δεκαετία του '70, υποστήριξαν επίσης ότι η έκθεση των παιδιών στην πορνογραφία είναι ένα πηγάδι – μια γνωστή τακτική αλίευσης θυμάτων από τους παιδεραστές – ήταν εντελώς ακίνδυνη.

«Ο Volkmar Sigusch και ο Gunter Schmidt υποστήριξαν προκλητικά ότι η αναπαράσταση του σεξ, αυτή καθαυτή, δεν βλάπτει τη νεολαία ή τα παιδιά και ότι το είδος της πορνογραφίας στο οποίο το σεξ «αναπαρίσταται χωρίς προκαταλήψεις ως μια κοινωνική δραστηριότητα γεμάτη ευχαρίστηση… είναι ένα είδος που θα μπορούσε κανείς χωρίς ανησυχία να δώσει σε παιδιά και εφήβους», έγραψε ο Herzog.

Το 2010, ο Sigusch δημοσίευσε «διατριβές σεξολογίας για τη συζήτηση για την κακοποίηση» όπου επαίνεσε τον «παράδεισο της παιδικής ηλικίας» και ισχυρίστηκε ότι «η προσθήκη ταμπού στον παιδικό ερωτισμό δημιουργεί αυτό που όλοι θέλουμε να αποτρέψουμε: τη σεξουαλική βία».

«Δεν υπάρχει τίποτα κακό με την παιδεραστία με την έννοια της λέξης, δηλαδή ενάντια στο να μας αρέσουν, ακόμη και να αγαπάμε, τα παιδιά», έγραψε ο Sigusch. «Ο αισθησιασμός που ξεδιπλώνεται αυθόρμητα ανάμεσα σε ένα παιδί και έναν ενήλικα είναι κάτι υπέροχο. Τίποτα δεν μπορεί να μας θυμίσει πιο έντονα τους παραδείσους της παιδικής ηλικίας. Τίποτα δεν είναι πιο αγνό και πιο ακίνδυνο από αυτόν τον ερωτισμό του σώματος και της καρδιάς. Ο παιδικός ερωτισμός δεν είναι μόνο γεμάτος απολαύσεις, είναι και απαραίτητος».

Διάβασε: Η επίθεση στο Φύλο και στην Οικογένεια: Η κληρονομιά της Σχολής της Φρανκφούρτης

             

ΚΟ: Ο Volkmar Sigusch, γεννημένος το 1940 στο Bad Freienwalde (Oder) του Βρανδεμβούργου της Γερμανίας, γιος διευθυντή τράπεζας, αυτο-περιγράφεται ως "σεξολόγος," γιατρός και κοινωνιολόγος. Μετά την φυγή του από την Ανατολική Γερμανία, ο Sigusch σπούδασε ιατρική, ψυχολογία και φιλοσοφία στη Φρανκφούρτη, έχοντας καθηγητές τους Μαξ Χορκχάιμερ και Τέοντορ Αντόρνο, οι οποίοι είχαν τότε επιστρέψει από τις Ηνωμένες Πολιτείες και είχαν επανιδρύσει το περιβόητο Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών της Φρανκφούρτης (Frankfurt Institute for Social Research). Με λίγα λόγια, ο Sigusch, υπήρξε άξιος μαθητής της περιβόητης Σχολής της Φρανκφούρτης (Frankfurter Schule) που ιδρύθηκε από μπολσεβίκους, κατά κύριο λόγο εβραϊκής καταγωγής, στην Φρανκφούρτη, το 1920, που είχε ως σκοπό την "αναίρεση" της παραδοσιακής δυτικής κοινωνίας, που θεωρείτο «καταπιεστική», μέσω της "Κριτικής Θεωρίας", της θεωρίας δηλ. του να επικρίνεις κάθε παραδοσιακό θεσμό, αρχής γενομένης από την οικογένεια.

ΚΟ / πηγή