Ποιος εμπνεύστηκε, ποιος προώθησε και ποιος χρηματοδοτεί το “Drag Queen Story Hour”

Το “Drag Queen Story Hour”— όπου «καλλιτέχνες drag» διαβάζουν βιβλία σε παιδιά σε βιβλιοθήκες, σχολεία και βιβλιοπωλεία— ήρθε από την Αμερική, όπου σύντομα έγινε πολιτιστικό σημείο ανάφλεξης. 

Η Δεξιά κατήγγελλε αυτές τις παραστάσεις ως σεξουαλικές παραβάσεις κατά των παιδιών, ενώ η Αριστερά τις υπερασπίστηκε ως έκφραση LGBTQ υπερηφάνειας. Δεν άργησαν να έρθουν και οι συγκρούσεις: μαχητικές δεξιές ομάδες όπως οι Proud Boys και οι Three Percenters έχουν οργανώσει διαμαρτυρίες ενάντια σε τέτοιες εκδηλώσεις, ενώ οι antifa έσπευσαν να παρουσιαστούν ως δύναμη προστασίας των drag queens (κάποιες φορές οπλισμένοι, όπως στην κάτω φώτο).

Το Drag Queen Story Hour παρουσιάζεται ως εκδήλωση «φιλική προς την οικογένεια» (family-friendly) για την προώθηση «της ανάγνωσης, της ανοχής και της ένταξης». «Σε χώρους σαν αυτόν», γράφει ένας ιστότοπος που προωθεί τέτοιες εκδηλώσεις, «τα παιδιά μπορούν να δουν ανθρώπους που αψηφούν τους αυστηρούς περιορισμούς του φύλου και να φανταστούν έναν κόσμο όπου ο καθένας μπορεί να είναι ο αυθεντικός εαυτός του». Αλλά πολλοί γονείς, ακόμα κι αν διστάζουν να το πουν δημόσια, έχουν μια ενστικτώδη δυσπιστία για ενήλικες άνδρες με γυναικεία ρούχα που χορεύουν και εξερευνούν σεξουαλικά θέματα με τα παιδιά τους.

Ένα άτομο που εμφανίζεται ως drag queen μπορεί να φαίνεται ως μια κωμική φιγούρα, αλλά μεταφέρει ένα εντελώς σοβαρό μήνυμα: την αποδόμηση του φύλου, την ανασυγκρότηση της παιδικής σεξουαλικότητας και την ανατροπή της οικογενειακής ζωής της μεσαίας τάξης. Η ιδεολογία που οδηγεί αυτό το κίνημα γεννήθηκε στα μπουντρούμια του σεξ (sex dungeons) του Σαν Φρανσίσκο και επωάστηκε στην ακαδημία. Τώρα μεταδίδεται, με επίσημη κρατική υποστήριξη, σε διάφορες δημόσιες βιβλιοθήκες και σχολεία στις Ηνωμένες Πολιτείες. 

         

Ανασκάπτοντας τις απαρχές αυτής της ιδεολογίας, βλέπουμε την «queer θεωρία», να γεννιέται στον  ακαδημαϊκό χώρο το 1984 με τη δημοσίευση του δοκιμίου της Gayle S. Rubin «Thinking Sex: Notes for a Radical Theory of the Politics of Sexuality». Ξεκινώντας από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, η Ρούμπιν (φώτο), μια εβραϊκής καταγωγής λεσβία συγγραφέας και ακτιβίστρια, είχε βυθιστεί στις υποκουλτούρες του σαδομαζοχισμού, των δερμάτινων, του bondage και των οργίων στο Σαν Φρανσίσκο μέσα από BDSM (bondage, domination, sadomasochism) clubs, λογοτεχνικά clubs και συγκεντρώσεις πνευματιστών της Νέας Εποχής. Ακολουθώντας το έργο του Γάλλου θεωρητικού Michel Foucault, η Rubin, στο «Thinking Sex», προσπάθησε να συμφιλιώσει τις εμπειρίες της στον σεξουαλικό υπόκοσμο με τις ευρύτερες δυνάμεις της αμερικανικής κοινωνίας και να αποκαλύψει τη «δυναμική εξουσίας που διαμόρφωσε και κατέστειλε την ανθρώπινη σεξουαλική εμπειρία».

        

Καθώς το πρότζεκτ των queer θεωρητικών περιστρεφόταν γύρω από φαντασιώσεις αιμομιξίας και κτηνοβασίας, τα πιο επιχειρηματικά μυαλά ανάμεσά τους επέλεξαν μια διαφορετική τακτική: χρησιμοποιώντας την εμπορευματοποίηση του drag και την θετική στάση του (δυτικού) κόσμου ως προς το κίνημα για τα «δικαιώματα» των ομοφυλόφιλων και των λεσβιών ως μέσο μεταμόρφωσης των παραστάσεων drag σε εκδηλώσεις «φιλικές προς την οικογένεια» που θα μπορούσαν να μεταδώσουν μια απλοποιημένη εκδοχή της queer θεωρίας στα παιδιά. Η φιγούρα-κλειδί σε αυτή τη μετάβαση ήταν ένας "genderqueer" καθηγητής κολεγίου και drag queen ονόματι Harris Kornstein -σκηνικό όνομα Lil Miss Hot Mess- που φιλοξένησε μερικές από τις πρωτότυπες αναγνώσεις σε δημόσιες βιβλιοθήκες και έγραψε το παιδικό βιβλίο The Hips on the Drag Queen Go Swish , Swish, Swish. Ο Kornstein (φώτο) συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο του "Drag Queen Story Hour", του μη κερδοσκοπικού οργανισμού που ιδρύθηκε από τη Michelle Tea το 2015 για να προωθήσει παραστάσεις "φιλικές προς την οικογένεια" drag και έκτοτε έχει επεκταθεί σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες με εκατοντάδες παραστάσεις.

                     

Το “Drag Queen Story Time” σαν «ιδέα» δημιουργήθηκε από την Αμερικανίδα αυτοπροσδιοριζόμενη ως “queer”, συγγραφέα και ‘ακτιβίστρια’ Michelle Tea (Tomasik) (φώτο) και την “RADAR Productions” του Σαν Φρανσίσκο. Η RADAR productions είναι μια εταιρεία παραγωγής της περιοχής Bay του Σαν Φρανσίσκο, όπου η αποστολή της, προσδιορίζεται, σύμφωνα με δήλωσή της, ως εξής: «Η RADAR είναι ένας οργανισμός queer λογοτεχνικών τεχνών της Bay Area που δημιουργεί και υποστηρίζει μια κοινότητα queer καλλιτεχνών μέσω της ανάθεσης, ανάπτυξης και παρουσίασης πρωτοποριακού λογοτεχνικού έργου».

Η Michelle Tea γεννήθηκε ως Michelle Tomasik, το 1971 στην Μασαχουσέτη και ζει στο Λος Άντζελες. Το 2013 έκανε πολιτικό γάμο με την Dashiell Lippman. Το 2015 ήρθε στον κόσμο το παιδί «τους». Χώρισαν το 2020. [Υπάρχουν αναφορές στο διαδίκτυο ότι η Tea είναι εβραϊκής καταγωγής, αλλά αυτό δεν προκύπτει από πουθενά, ούτε η ίδια το ισχυρίστηκε ποτέ. Εβραϊκής καταγωγής είναι η Lippman, όπως η ίδια η Tea είχε αποκαλύψει]

                                 

Η RADAR Productions χρηματοδοτείται από διάφορους οργανισμούς, όπως το Συμβούλιο Τεχνών της Καλιφόρνια (California Arts Council), οι Δημόσιες Βιβλιοθήκες του Σαν Φρανσίσκο (San Francisco Public Libraries), το Ίδρυμα Horizons (‘Horizons Foundation’) και ιδιαίτερα το Ίδρυμα Walter and Elise Haas και το Ίδρυμα Zellerbach.

Το Ίδρυμα Walter and Elise Haas είναι μια «φιλανθρωπική» οργάνωση στην Bay Area του που ιδρύθηκε από τον Walter Haas. Ο Walter Haas είναι γιος Εβραίων Βαυαρών μεταναστών, ο οποίος παντρεύτηκε την Elise Stern, κόρη και ανιψιά των ιδρυτών της Levi Strauss Jeans. Ο Haas είναι περισσότερο γνωστός ως Πρόεδρος της Levi Strauss από το 1928-1955 και σε αυτόν πιστώνεται η διάσωση και η ανάπτυξη της επωνυμίας. Το Ίδρυμα Walter and Elise Haas εστιάζει την ενέργεια και το κεφάλαιό του σε 5 τομείς, σύμφωνα με τον ιστότοπό του, Τέχνες, Οικονομική Ασφάλεια, Εκπαίδευση, Ιουδαϊκή ζωή (Jewish Life) και Ασφάλεια Διαδικτύου. Ο ιστότοπος περιέχει ευδιάκριτα άρθρα όπως «Πώς πρέπει να είναι ο κόσμος: Εβραίοι, Κοινωνική Δικαιοσύνη και GLIDE» του ραβίνου Michael Lezak. (GLIDE είναι η ονομασία μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης με έδρα το Σαν Φρανσίσκο που αγωνίζεται για “social justice”).

                                               

Το Ίδρυμα Zellerbach Family είναι ο άλλος φιλανθρωπικός οργανισμός της Bay Area που χρηματοδοτεί την RADAR Productions και το Drag Queen Story Hour. Οι Ζέλερμπαχ είναι μια πλούσια οικογένεια Εβραίων μεταναστών, γνωστοί για την κατοχή ενός τεράστιου ομίλου χαρτοπολτού και τεράστιων εκμεταλλεύσεων ξυλείας και γης στον Βορειοδυτικό Ειρηνικό (στην φώτο: ο Anthony Zellerbach ο ονομαζόμενος "Jewish Paper king of the American wild west").

Τους αποδίδεται η επινόηση της διπλωμένης χαρτοπετσέτας και του φακέλου με παράθυρο και αποτέλεσαν αντικείμενο αντιμονοπωλιακής έρευνας το 1958 από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ. Η εταιρεία Zellerbach ωφελήθηκε πολύ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι ευρωπαϊκές εταιρείες χαρτιού δεν μπορούσαν να εξάγουν προϊόντα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένα τεράστιο μέρος του λειτουργικού προϋπολογισμού του The Zellerbach Family Foundations αφιερώνεται επίσης στην ενθάρρυνση της μαζικής μετανάστευσης και της επανεγκατάστασης προσφύγων.

Το ίδρυμα Zellerbach έχει δωρίσει πάνω από 46 εκατομμύρια δολάρια μέχρι σήμερα και είναι αφιερωμένο στην «οικοδόμηση ζωντανών κοινοτήτων» υποστηρίζοντας ΜΚΟ προσφύγων, όπως το The Tahirih Justice Centre, που «βοήθησε πάνω από 25.000 θαρραλέους ανθρώπους να ξεφύγουν από τη βία από το 1997». 

Σκηνές από εκδηλώσεις drag που έγιναν στις Ηνωμένες Πολιτείες σε μπαρ, κλαμπ και υπαίθρια φεστιβάλ είναι σοκαριστικές: στο Μαϊάμι, ένας άνδρας με τεράστιο ψεύτικο στήθος και χαρτονομίσματα χωμένα στο στρινγκ του πιάνει το χέρι ενός προσχολικού- κοριτσιού και το περιφέρει μπροστά στο πλήθος. Στην Ουάσιγκτον, μια drag queen φορώντας δερμάτινα και αλυσίδες διδάσκει σε ένα μικρό παιδί πώς να χορεύει για φιλοδωρήματα. Στο Ντάλας, ογκώδεις ανδρικές φιγούρες με αλειμμένο μακιγιάζ στα πρόσωπά τους γδύνονται και φορούν εσώρουχα, προσομοιώνουν έναν γυναικείο οργασμό και εκτελούν lap χορούς μπροστά σε ένα κοινό ενηλίκων και παιδιών. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων έχουν επίσης ανακοινώσει καταχρήσεις: «Σύμβουλος γυμνασίου στο Tucson πίσω από το Teen Drag Show συνελήφθη για σχέση με ανήλικο». «Η Δημόσια Βιβλιοθήκη του Χιούστον δέχεται αποδεδειγμένους σεξουαλικούς δράστες που διαβάζουν στα παιδιά στο Drag Queen Storytime»; «Drag Queen κατηγορείται για 25 κατηγορίες κακουργημάτων κατοχή υλικού σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών» «Αναγνώστρια του Drag Queen Story Hour στο Χιούστον αποκαλύφθηκε ότι έχει καταδικαστεί ως σεξουαλικός δράστης παιδιών» «Συνελήφθη ακτιβιστής του Drag Queen Story Hour για παιδική πορνογραφία, που εξακολουθεί να ζει με τα υιοθετημένα παιδιά του».

ΚΟ / πηγές: εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ