Μεσαίωνας είσαι και φαίνεσαι!

ΚΟ: Οι λέξεις έχουν δύναμη. 

Πάρτε για παράδειγμα τις πρόσφατες διαμαρτυρίες κατά της χυδαιότητας στο Χυτήριο. Οι πιο συχνοί χαρακτηρισμοί που ακούστηκαν και γράφτηκαν από τα media και τους δημοσιογράφους για την στάση εκείνων των ανθρώπων που μαζεύτηκαν και δήλωσαν την αντίθεσή τους ποιες ήταν;  «Μεσαίωνας», «παραθρησκευτικές οργανώσεις» και «ακροδεξιοί». Και τα τρία αυτά ηχούν αρνητικά, έτσι δεν είναι; Ηχητικά και εννοιολογικά δεν σου θυμίζει κάτι καλό. Ούτε καν ουδέτερο. Τι πάει να πει «παραθρησκευτικές» κανείς δεν κάνει τον κόπο να μας εξηγήσει. Ακούγεται πάντως σαν κάτι παράνομο, περιθωριακό, οπισθοδρομικό και πάντως μη «κανονικό», μη «επίσημο». Τώρα ποιος κανονίζει ποιοι είναι οι «σωστοί» και «νόμιμοι» χριστιανοί και ποιοι οι μη, είναι μεγάλη ιστορία. Όπως και το ποιοι είναι οι «παρά-θρησκευτικοί» και ποιοι οι… «θρησκευτικοί». Προφανώς στους δεύτερους ανήκουν όσοι δεν διαμαρτύρονται, δεν φωνάζουν, δεν μιλάνε, δεν λαλάνε, δεν κουνιούνται, αλλά μένουν σπιτάκι τους, κοιτάνε την δουλίτσα τους, κοιτάνε τις ειδήσεις τους και τα σήριαλ τους.

 

Επίσης, όταν ο μέσος πολίτης ακούει την λέξη «ακροδεξιοί» το μυαλό του πάει σε «εχθρούς της δημοκρατίας», νοσταλγούς του Χίτλερ, ανθρώπους τέλος πάντων, που έχουν «κακές» ιδέες, που θέλουν να σκοτώσουν όλο τον κόσμο.

Έτσι, όταν σε μια συγκέντρωση μαζεύονται «παραθρησκευτικοί» και «ακροδεξιοί», λογικά, θα πρέπει να γίνει Αρμαγεδδώνας. Τι έγινε στο Χυτήριο; Κάτι φωνές, κάτι βρισιές, κάτι σπρωξιές και τέλος. Ρουθούνι δεν άνοιξε, από ό,τι ξέρω. Και όμως και να οι δηλώσεις «αποτροπιασμού» και να οι καταγγελίες (για «Μεσαίωνα») και να οι κραυγές, οι θρήνοι και οι οδυρμοί. Άρθρα επί άρθρων και αναλύσεις επί αναλύσεων. Ξέρετε, αυτά τα μονότονα χιλιοειπωμένα περί «αυγών φιδιών» και «Δεξιάς του Κυρίου», γαρνιρισμένα με άφθονη «ανησυχία» και «προβληματισμό». 

Κι όμως όταν καίγεται επί μέρες η Αθήνα, όταν χάνονται ζωές, όταν καταστρέφονται περιουσίες, όταν καταλύεται κάθε έννοια νομιμότητας και κράτους και βασιλεύει ο φόβος, ο τρόμος και το χάος, εκεί ακούς να γίνεται λόγος για «αντιεξουσιαστές» ή ακόμα και «νεαρούς» (σκέτο), που βρίσκονται πίσω από τα επεισόδια. Όσο και να ψάξεις τίποτα για «αυγά» και «φίδια» δεν θα ακούσεις. Εάν επίσης, στίφη μουσουλμάνων λαθρομεταναστών έχουν κάνει τα πάντα «γης Μαδιάμ», μετά ευρηματικών συνθημάτων τύπου «η ελευθερία και η δημοκρατία στο εκτελεστικό απόσπασμα!» και υπό τους ήχους μελωδικών συνθημάτων τύπου «Αλλάχ Ακμπάρ», είναι απλώς…. «μουσουλμάνοι». Δεν είναι «κακοί», όχι. Δεν είναι επικίνδυνοι. Δεν είναι καν «παραθρησκευτικοί»!

Έτσι, οι μεν είναι «αντιεξουσιαστές», οι δε απλά «μουσουλμάνοι»! Και ας αφήσουμε τους ‘δε’ και ας δούμε τους ‘μεν’. Στο άκουσμα της λέξης «αντιεξουσιαστές» κανείς μέσος άνθρωπος δεν νιώθει απαίσια, γιατί κανείς δεν νιώθει κάποιο ιδιαίτερο ‘έρωτα’ με την «εξουσία». Οπότε, αν είσαι «νεαρός» και «κατά της εξουσίας», καλό ακούγεται. Τώρα, αν στην μάχη κατά της «εξουσίας» την πλήρωσε το περίπτερο του κυρ Φώτη που τυλίχτηκε στις φλόγες από την μανία του - εκ Ψυχικού και με πλούσιο μπαμπά - ορμώμενου «αντιεξουσιαστή», αυτό είναι μία λεπτομέρεια. Η τιβι μας πάντως θα συνεχίζει να μιλάει για «αντιεξουσιαστές». Δηλαδή, ιδεολόγους.

Και πάμε στον Μεσαίωνα. Εάν Μεσαίωνας είναι ο σκοταδισμός, η βαρβαρότητα, ο μη αμφισβητήσιμος «δογματισμός», η αποθέωση του «απόλυτου», η κυριαρχία του «δυνατού», η φίμωση του αντίθετου και το κάψιμο του αιρετικού, τότε καλώς ήρθατε στον Μεσαίωνα!

Για χρόνια τώρα παρακολουθούμε το ίδιο έργο, ανήμποροι να αντιδράσουμε και φοβούμενοι μην μας στιγματίσουνε και μας ρίξουνε στην «φωτιά» τους. Συνηθίσαμε, στην ιδέα ότι ο κάθε αυτοαναγορευόμενος «καλλιτέχνης» εάν «του’ρθει», μπορεί να έχει την «ελευθερία έκφρασης» να βγάζει όλο τον ανώμαλο ψυχικό του κόσμο ποδοπατώντας την πίστη (δηλ. τον τρόπο σκέψης και ζωής) και κάθε τι ιερό εκατομμυρίων συνανθρώπων του χριστιανών, οι οποίοι συνήθισαν να μην αντιδρούν, είτε γιατί…είναι χριστιανοί, είτε για να μην τους πουν ότι είναι «κακοί χριστιανοί». Έτσι, ο ένας βουτάει έναν εσταυρωμένο σε μπουκάλι με ούρα, ο άλλος ζωγραφίζει κάποιον να εκσπερματώνει πάνω σε ένα σταυρό, ο άλλος φτιάχνει την παναγία με κόπρανα, ο άλλος κάνει τον χριστό ομοφυλόφιλο και γερό στομάχι να έχεις να απολαύσεις «τέχνη». Γιατί αυτό δεν είναι βαρβαρότητα. Δεν είναι σκοτάδι. Δεν είναι μεσαίωνας. Αυτό το ονομάζουν «τέχνη». Μεσαίωνας είναι η άλλη άποψη. Το ΟΧΙ. Η διαφωνία. Και ναι, η αγανάκτηση!

Ανάποδα τα είπε η Παναγοπούλου. «Βιασμό» δέχονται χρόνια τώρα οι πιστοί. Που τους ποδοπατούν και τους ξεφτιλίζουν ότι ιερό και όσιο έχουν. Αλλά και η κραυγή ακόμα του βιασμένου ενοχλεί τον βιαστή. Και του λέει, με τον τρόπο του, «βούλωσέ το»! «Μου στερείς την ελευθερία…. έκφρασης». Ο «δυνατός» βλέπετε, ορίζει τους κανόνες, φτιάχνει τις λέξεις, παίζει με τις λέξεις και κολλάει τις ταμπέλες. Και στον σύγχρονο, μετά-χριστιανικό κόσμο μας, που ο άνθρωπος αποχαυνωμένος, αποξενωμένος, άδειος χωρίς ταυτότητα και αποστειρωμένος από «επικίνδυνες ιδέες» βαδίζει προς την «ενοποίηση» και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, ο δυνατός είναι το λόμπι της ‘νέας κουλτούρας’, του “political correct” και του οργουελικού ‘newspeak’. Media, τηλεαστέρες, διαμορφωτές γνώμης, «σύγχρονοι» πολιτικοί, «άνθρωποι του πνεύματος», χρηματοδότες, «προοδευτικά μυαλά» και «γερά πορτοφόλια», όλοι μαζί κολλάνε στον τοίχο όποιον τολμήσει να εκφράσει την απέχθειά του για αυτήν την βαρβαρότητα.

Λένε : «Εάν δεν σου αρέσει,  μη το βλέπεις»!  Και πασάρουν την επιλογή να δεις ή να μη δεις την κάθε αρρωστημένη χυδαιότητα κατά της πίστης σου, ως μία ακόμη ένδειξη του «ελεύθερου πνεύματος» που δήθεν, τους διακατέχει. Σα να μου λέει κάποιος εγώ θα κάθομαι έξω από το παράθυρό σου κάθε μέρα και θα αυνανίζομαι και εσύ αν θέλεις μη με βλέπεις! Εγώ θα μουντζώνω τα παιδιά σου κάθε φορά που θα περνάνε από μπροστά μου και εσύ αν θες, κάνε ότι δεν βλέπεις. «Έτσι εκφράζομαι». Όλοι αυτοί βέβαια, οι φαφλατάδες σαλτιμπάγκοι νομίζουν ότι ο Χριστός, (και η πίστη σε Αυτόν) για έναν χριστιανό είναι κάτι το νεκρό. Ένα σύμβολο, ένα κειμήλιο, ένα απομεινάρι μιας άλλης εποχής ή ένα απολίθωμα. Αλλά και έτσι να ήταν, πάλι δεν έχουν δικαίωμα να Τον υβρίζουν. Πως θα αισθανόταν κάποιος εάν στην πλατεία έβγαινε ένας και έβριζε τον παππού του ή την μακαρίτισσα τη μάνα του; Μήπως το «άσε ρε φίλε, αν δεν σου αρέσει μην ακούς», θα τον ηρεμούσε;  Πόσο μάλλον που για τον πιστό χριστιανό ο Χριστός είναι ένα πρόσωπο ζωντανό με το οποίο επικοινωνεί, νοερά, δια της προσευχής.

Λέει ο άλλος, «ποιοι είμαστε εμείς να υπερασπιστούμε τον Χριστό»; Οπότε κάτσε και μην μιλάς, γιατί δεν είσαι «ταπεινός». Όμως δεν τίθεται θέμα «προστασίας» του Χριστού. Αλλά τήρηση του νόμου! Εκτός εάν οι «πνευματικοί ταγοί» απαξιούν για το νόμο. Ο νομοθέτης όταν αναφέρεται στα άρθρα του Ποινικού Κώδικα περί «κακόβουλης βλασφημίας» και «καθύβρισης θρησκευμάτων» δεν ενδιαφέρεται να γίνει «υπερασπιστής του Θεού»! Ο νομοθέτης άλλωστε, νομοθετεί, δεν τοποθετείται επί θεμάτων πίστεως. Ποιος είναι ο σκοπός του; Σκοπός είναι η «διαφύλαξη της θρησκευτικής ειρήνης των πολιτών». Η οποία στα πρόσφατα επεισόδια, διασαλεύθηκε, ακριβώς επειδή ο νόμος δεν τηρήθηκε! Και αυτό ισχύει για κάθε θρησκεία. Ο νομοθέτης ενδιαφέρεται για την ειρήνη. Ενδιαφέρεται να αποτρέψει την διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης (εσωτερική ειρήνη), όσο και να αποτρέψει την διαταραχή των φιλικών σχέσεων με ένα ξένο κράτος (εξωτερική ειρήνη). Για αυτό υπάρχει το άρθρο 155 του Ποινικού Κώδικα που λέει ότι τιμωρείται «όποιος… αφαιρεί, καταστρέφει, παραμορφώνει ή ρυπαίνει την επίσημη σημαία ή έμβλημα της κυριαρχίας ξένου κράτους, που τελεί σε ειρήνη με την Ελλάδα και είναι αναγνωρισμένο από αυτήν….». Τι θα γινόταν εάν ένας «θίασος» μαζευόταν σε ένα «θέατρο» και καθόλη την διάρκεια του «έργου» οι «ηθοποιοί» έκαιγαν, έσκιζαν τη σημαία ενός κράτους (πχ. της Αλβανίας) και ουρούσαν πάνω της, γιατί έτσι ήταν η «υπόθεση του έργου» και έτσι «εκφραζόταν» ο δημιουργός; Τι θα έλεγαν όλοι αυτοί οι οπαδοί της «ελευθερίας της έκφρασης»; Δεν θα ξελαρυγγιάζονταν από τις αντιρατσιστικές τους κορώνες; Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για αυτούς.

 

Γιατί σκοπός τους είναι να ευνουχίσουν πνευματικά, ιστορικά και πολιτιστικά, τον λαό μας. Αφού πρώτα τον γεμίσουν ενοχές και σύνδρομα. Αφού τον φοβερίσουν και τον κάνουν να λουφάξει. Αλλά έχουν σχέδιο. Θέλουν να  φέρουν τον δικό τους Μεσαίωνα. Στον οποίον είναι «δικαίωμα» του καθενός να βρίζει με τον πιο χυδαίο τρόπο τον Χριστό και την Πίστη. Μια Πίστη που στήριξε την πατρίδα σε δύσκολους καιρούς και νοηματοδότησε τους εθνικούς μας αγώνες. Αγώνες οι οποίοι ανέδειξαν αναρίθμητες ηρωικές μορφές, που για «την ελευθερία της πατρίδας και του Χριστού την Πίστη την Αγία» θυσιάστηκαν για να μην φορούν όλοι αυτοί οι σύγχρονοι θολοκουλτουριάρηδες φερετζέδες ή σαρίκια. Ένας Μεσαίωνας που η Ρεπούση, ο Τατσόπουλος και όλο αυτό το σινάφι θα «μάθουν ιστορία» σε εμάς και τα παιδιά μας από την αρχή. Θα μας περάσουν από το "καθαρτήριο πυρ" της νέας τάξης που θέλει τους λαούς χωρίς μνήμη, χωρίς ταυτότητα, χωρίς πίστη, χωρίς σύμβολα, χωρίς υπερηφάνεια (εκτός από την “gay pride” τους). Ένας Μεσαίωνας που όλα θα είναι σκοτεινά, όλα μαύρα, όλα θολά, όλα παραμορφωμένα. Και που μέσα από την θολούρα θα ξεπροβάλλει ο «δικός τους» άνθρωπος, «ο υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα».

Οι TXC δεν θα μπορούσαν να το πουν καλύτερα (στίχοι εδώ):

Προσπαθώ να μη χάσω την εθνική μου ταυτότητα / Μέσα σ' αυτό το πλήθος που του επιβάλανε το υδροχοϊκό ήθος / Φορείς της νέας εποχής που δουλεύανε στο ημίφως

Οι δήθεν πνευματικοί ταγοί τηρούν μια ένοχη ανοχή / Όλα μας ωθούν προς μια νέα εποχή ζόφου / Η πτώση γίνεται συνώνυμο της προόδου / Δε μας θέλουν Έλληνες αλλά πολίτες του κόσμου / Βλέπεις, κιμάς ανθρώπου η ιδεολογία βολεύει τα παγκόσμια εξουσιαστικά ιερατεία / Τα οποία εξάγουν ένα μοντέλο και προσπαθούν να μας το επιβάλουν με το έτσι θέλω / Δε θέλουν μια ειρηνική παγκόσμια κοινότητα που να αφήνει περιθώρια στην πολλαπλότητα / Κατ' αυτούς παγκοσμιοποίηση σημαίνει ισοπεδωτική μονομορφοποίηση / Γι' αυτό έχουν στο στόχαστρο το όμαιμο, το ομόγλωσσο, το ομόθρησκο και το ομότροπο / Μας έχουν φτιάξει μια θηλιά για το λαιμό μας / Παραχαράζουν το παρελθόν μας προς όφελος του δικού τους μέλλοντος / Eτοιμάζουν το έδαφος για διέλευση ενός κυβερνομεσαίωνος.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

ΥΓ Δες κάποια σχετικά άρθρα εδώ και εδώ

ΥΓ 2 Επειδή υπάρχουν ελάχιστα blogs (θεωρούμενα και ‘σοβαρά’) που το προηγούμενο άρθρο μου το αναπαρήγαγαν «ορφανό», (χωρίς αναφορά για το ποιος το έγραψε, λες και έπεσε από τον ουρανό), παρακαλώ μην συνεχίσουν αυτή τους την πρακτική, που δεν τους τιμάει.