ΝΟΡΒΗΓΙΑ: Καταγγελία ότι το κράτος χρησιμοποιεί ψευδείς κατηγορίες για την εξουδετέρωση των «αντιφρονούντων»

Ο 36χρονος μουσικός Miguel Fraticelli από τη Νορβηγία, καταγγέλλει ότι η ζωή του καταστράφηκε από ψευδείς κατηγορίες περί βιασμού από δύο γυναίκες που ήθελαν να τον εκδικηθούν. Η ιστορία του, που θυμίζει καφκικό μυθιστόρημα (ξυπνάς μια ωραία ημέρα και είσαι κάτι άλλο, κάτι το απεχθές), είναι μια προειδοποίηση ότι το κράτος πιθανόν να χρησιμοποιεί ψεύτικες κατηγορίες περί βιασμού ή σεξουαλικής κακοποίησης, ως πρόσχημα για να καταδιώξει τους "ενοχλητικούς".

Στην περίπτωση του Fraticelli οι "ενοχλητικές" πολιτικές απόψεις του ίσως έπαιξαν ρόλο. Ίσως να συνέβη το ίδιο στον Julian Assange.

Καταγγέλλει ο Miguel Fraticelli :

Όλα ξεκίνησαν ένα πρωινό του Νοεμβρίου του 2013, ενώ μελετούσα την διατριβή της φίλης μου πάνω από ένα φλιτζάνι τσάι. Θα έδινα συνέντευξη στη νορβηγική EMI εκείνο το απόγευμα. Η μπάντα στην οποία έπαιζα εκείνη την εποχή είχε προταθεί για το καλύτερο τραγούδι της Νορβηγίας.

Εκτός από τις καιρικές συνθήκες, όλα πήγαιναν καλά, όταν ξαφνικά τρεις αστυνομικοί με πολιτική περιβολή εμφανίστηκαν με ένα ένταλμα σύλληψης και με ενημέρωσαν ότι με συλλαμβάνουν με την κατηγορία ότι είχα βιάσει μια παντρεμένη Σουηδέζα κάποτε στο παρελθόν. Πήγαμε στο δωμάτιό μου όπου τους έδειξα μια «ροζ» βιντεοταινία.

«Αυτή τη γυναίκα λέτε;» ρώτησα. Χαμογέλασαν και κοκκίνισαν. Ο επικεφαλής αστυνομικός έκανε ένα τηλεφώνημα και μετά από μια σύντομη σύσκεψη μεταξύ τους άρπαξε τον υπολογιστή μου, τους σκληρούς δίσκους μου και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές. Στη συνέχεια πήγαμε στα κεντρικά της αστυνομίας όπου ανακρίθηκα για αρκετές ώρες για να οδηγηθώ στη συνέχεια σε ένα μικρό υπόγειο κελί εξοπλισμένο με τουαλέτα και νιπτήρα.

Εκεί πέρασα τεσσεράμισι ημέρες, μέχρι που μεταφέρθηκα σε μια κανονική φυλακή. Ήμουν για 23 ώρες πίσω από τα κάγκελα για χρονικό διάστημα δύο μηνών, διάστημα κατά το οποίο με υποβάλλανε σε επανειλημμένες ανακρίσεις και με πήγαιναν στα δικαστήρια με ένα μικρό βαν των φυλακών. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εισαγγελέα να μου αναγγέλλει δυνατά ότι θα περάσω "ένα πολύ, πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στη φυλακή", ενώ η ανακρίτρια έσκασε προκλητικά ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

Ήξεραν ότι ήμουν ένας Αργεντινο-ιταλός και αργότερα Νορβηγός πολίτης, γιος ενός ψυχίατρου με πάνω από δέκα δημοσιευμένα βιβλία και μίας στοργικής φυσικής θεραπεύτριας αφιερωμένης στα λουλούδια και την κλασική μουσική. Ήμουν καθηγητής δευτεροβάθμιας, μεταπτυχιακός φοιτητής στην Γλωσσολογία και την Φιλολογία με πτυχίο στην Ιστορία των Καλών Τεχνών, ένας μη καπνιστής που ποτέ δεν είχα αγγίξει τα ναρκωτικά και πολύ σπάνια έπινα ένα ποτήρι κρασί.

Ήξεραν επίσης ότι ήμουν ένας γυναικάς και δεν ήμουν ένα «πρόβατο», καθώς γνώριζαν για τις επιθέσεις μου κατά της πολιτικής ορθότητας σε σεμινάρια του πανεπιστημίου. Ό,τι διάβαζα και σκεφτόμουν ήταν τώρα γνωστά σε αυτούς, γιατί είχαν πλήρη πρόσβαση στον υπολογιστή μου και τους λογαριασμούς μου στα social media. Εν ολίγοις, ήμουν για αυτούς ένας λευκός καμβάς σε ένα ξύλινο πλαίσιο.

Την ημέρα που με συνέλαβαν τους είπα να καλέσουν την πρώην φιλενάδα μου, γιατί ένιωθα ότι ήταν συμπαιγνία από την αρχή. Και είχα δίκιο. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι σε μια χώρα όπως η Νορβηγία, το απόλυτο φεμινιστικό κράτος, μία διπλή κατηγορία για βιασμό ισοδυναμεί με καταδίκη σε θάνατο, αλλά δεν είχε καν γίνει δίκη. Σε εκείνο το σημείο, όμως, η υπόθεση πλέον δεν ήταν περί αυτού, γιατί πλέον χαρακτηριζόμουν «τρομοκράτης». Οι δύο γυναίκες ισχυρίστηκαν ότι ήμουν ένας ακροδεξιός που συμπαθούσε τον Χίτλερ, αλλά και ένας ένθερμος υποστηρικτής του Anders Breivik, του ανθρώπου που φέρεται να ανατίναξε το κυβερνητικό κτίριο πριν προβεί στο μακελειό σε μία κατασκήνωση νεολαίας αριστερού κόμματος στο νησί Ουτόγια, στις 22 του Ιουλίου του 2011.

Η αστυνομία γνώριζε ότι οι υπάλληλοι της πανεπιστημιακής κοινότητας με είχαν ανακρίνει επειδή είχε βρεθεί μία τσάντα γεμάτη όπλα σε ένα ανοιχτό ντουλάπι στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών, μερικούς μήνες μετά την σφαγή. Προφανώς με κάλεσαν γιατί σε κάποιους συμφοιτητές μου είχα πει ότι το περιστατικό στο νησί Ουτόγια ήταν στημένο.

Με ρώτησαν αν ενδιαφερόμουν για τον «απόκρυφο καθολικισμό», κάτι που μου φάνηκε πολύ περίεργο και από εκείνο το σημείο οι ερωτήσεις πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Δύο χρόνια μετά από αυτό, με συνέλαβαν για τις ψευδείς κατηγορίες περί βιασμού.

Η ‘Aftenposten’, η μεγαλύτερη συντηρητική εφημερίδα της χώρας, δημοσίευσε ένα άρθρο σχετικά με την υπόθεσή μου τον Μάιο του 2015. Αυτό περιστράφηκε γύρω από το 400 σελίδων βιβλίο που δημοσίευσα σε απάντηση στους ψευδείς και γελοίους ισχυρισμούς που προέρχονταν από μια περιφρονημένη φιλενάδα και ερωμένη και τη δοκιμασία που υπέμεινε ένας άνδρα που κατηγορήθηκε για βιασμό.

Η έρευνα διήρκεσε ένα χρόνο συν άλλους έξι μήνες μέχρι που η εισαγγελία τελικά απέσυρε όλες τις κατηγορίες εναντίον μου. Η διάρκεια της διαδικασίας δεν ήταν παρά μία από τις αμέτρητες παρατυπίες.

Σήμερα μηνύω το νορβηγικό κράτος. Οι δικηγόροι μου εργάζονται αφιλοκερδώς, ενώ το νορβηγικό κράτος αρνείται να μου αναγνωρίσει οποιαδήποτε αποζημίωση. Απλώς μου έδωσε 10.000 κορώνες (περίπου 1.000 δολάρια), ενώ οι ψευδείς κατήγοροι πήραν 150.000 κορόνες η κάθε μία, που είναι το καθορισμένο ποσό κάθε αναφοράς για βιασμό που δικαιούται μια γυναίκα. Τις πλήρωσαν για τη δουλειά.

Αυτή η καφκική διαδικασία μου κόστισε την ακαδημαϊκή και καλλιτεχνική μου καριέρα, την κοπέλα μου, το εισόδημά μου και το χειρότερο απ’ όλα, τον μικρό μου γιο. Η αστυνομία έφτασε ακόμη και στη Γερμανία για να ανακρίνει τη μητέρα του, φροντίζοντας αυτή να έχει πλήρη πρόσβαση στα στοιχεία της υπόθεσής μου πριν καν ανοίξει το στόμα της.

Χρησιμοποιώντας τις ψευδείς κατηγορίες περί βιασμού, για να την κάνουν να μιλήσει, η μαρτυρία της κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήμουν ένας εξτρεμιστής ακροδεξιός που συμπαθούσα τον Χίτλερ και μισούσα τους μη-δυτικούς αλλοδαπούς. Η νορβηγική αστυνομία στόλισε την ιστορία με πράγματα που ποτέ της δεν είπε, όπως ότι έκανα συλλογή από αποκόμματα εφημερίδων για την μετανάστευση των μουσουλμάνων στη Δύση. Ένιωσα σαν το επόμενο top model της Αμερικής. Με έφτιαχναν για να βγω στη πασαρέλα. Πρόσθεσαν λίγο μακιγιάζ για να με κάνουν να μοιάζω με έναν τύπου Μπρέιβικ «μοναχικό λύκο», κάνοντάς με όσο πιο λευκό μπορούσαν, με υπέβαλαν σε ψυχολογική εξέταση και 48 ώρες μετά ήμουν ένας ελεύθερος άνθρωπος. Με είχαν στόχο. Με χαρακτήρισαν αντισημίτη τρομοκράτη που μισούσε επίσης και τους μουσουλμάνους και τις γυναίκες και τους  ομοφυλόφιλους. Ήμουν μια ωρολογιακή βόμβα.

Μετά από αυτή την δοκιμασία νιώθω ότι ξύπνησα από τον πολιτικό μου λήθαργο. Σαν να άκουσα ένα Boeing να συντρίβεται στο κέντρο της πόλης.

Ο λόγος που γράφω αυτό το άρθρο είναι επειδή πιστεύω ότι πλέον με έχουν στοχοποιήσει για μια μελλοντική στημένη (false flag) τρομοκρατική επίθεση. Μου έχουν φτιάξει το προφίλ. Έφτιαξαν έναν Fraticelli ο οποίος δεν είναι εγώ. Ξέρουν ότι περνάω αρκετό χρόνο στο Αμβούργο και το Παρίσι, ακριβώς εκεί που νομίζουν ότι θα λάβουν χώρα νέες επιθέσεις προσεχώς.

Ο σύζυγός της πρώτης καταγγέλλουσας που είναι Τέκτων και όπως δηλώνει κομμουνιστής, είπε στη μητέρα μου ότι είχα την πρόνοια να βιντεοσκοπήσω και ότι ποτέ δεν με κράτησαν για βιασμό. Αλλά απλά γιατί είμαι «ένας φασίστας». 

Το ριζοσπαστικό Ισλάμ είναι "ντεμοντέ".

Στην "μόδα" τώρα είναι οι ενοχλητικοί Ευρωπαίοι που παίζουν τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή