Ποιοι είναι οι «πατέρες» του σύγχρονου τατουάζ;

Της Marjorie Ingall από το Tabletmag (απευθύνεται στους Εβραιο-αμερικάνους) / ΚΟ

Κάθε φορά που διαβάζω ακόμα ένα άλλο δοκίμιο για έναν νεαρό Εβραίο ή μία νεαρή Εβραία που έχει ένα μικρό τατουάζ και οι γονείς του/της αναστατώνονται, αλλά υποθέτω ότι μπορούν παρόλα αυτά να ταφούν σε εβραϊκό νεκροταφείο*, τα μάτια μου γυρνάνε ανάποδα τόσο πολύ που αρχίζω να περπατάω σαν ζόμπι και μάλιστα σε ταινία του Christopher Lee.

Ένα ελάχιστα γνωστό γεγονός: Η επιχείρηση τατουάζ όπως την ξέρουμε, δημιουργήθηκε κατά μεγάλο βαθμό από Εβραίους. Ο Lewis “Lew the Jew” Alberts, ο Charlie Wagner, ο Brooklyn Joe Lieber, ο William Moskowitz, ο Milton Zeis και άλλοι, είναι οι «πατέρες» της τέχνης του αμερικανικού τατουάζ και της τεχνολογίας που βοήθησε στη δημιουργία μιας βιομηχανίας.

Ο πιο καλλιτεχνικά ταλαντούχος αυτής της ομάδας, αναμφισβήτητα, ήταν ο “Lew the Jew”, δηλαδή ο Lew ο Εβραίος. Σύμφωνα με το βιβλίο του Don Ed Hardy, “Lew the Jew Alberts: Early 20th Century Tattoo Designs” ο Lew γεννήθηκε ως Albert Morton Kurtzman το 1880. Ως έφηβος παρακολούθησε το Εβραϊκό Τεχνικό Ινστιτούτο, όπου σπούδασε σχέδιο και άρχισε να εργάζεται ως σχεδιαστής ταπετσαριών. Ο ισπανο-αμερικανικός πόλεμος όμως σταμάτησε την καριέρα του. Ο Kurtzman εντάχθηκε στο Στρατό και πολέμησε στις Φιλιππίνες, όπου άρχισε να μαθαίνει και να συλλέγει τατουάζ. Όταν επέστρεψε πίσω στην Αμερική, άνοιξε μια επιχείρηση τατουάζ.

Ο Lew ήταν ένας από τους πρώτους δημιουργούς του φλας, του γνωστού σχεδιασμού και ζωγραφικής στους τοίχους των καταστημάτων για τατουάζ. Μια ματιά στο βιβλίο του Hardy δείχνει την επιρροή του σχεδιασμού ταπετσαρίας στην τέχνη του Lew: τολμηρά, γραφικά τριαντάφυλλα, ιστιοφόρα, όμορφες κυρίες, φίδια, αετοί και καρχαρίες – ένα μεγάλο μέρος αυτής της γνωστής εικονογραφίας προήλθε από τον Lew. Και ένα μεγάλο μέρος από αυτό αρχικά σχεδιάστηκε στην πλάτη των δειγμάτων ταπετσαρίας.

Ο συλλέκτης τατουάζ Brad Fink ("Είμαι Γερμανο-Εβραίος, πιθανότατα") είναι συνιδιοκτήτης του Daredevil Tattoo της Νέας Υόρκης στην οδό Division, μόλις λίγα βήματα από ένα από τα πρώτα καταστήματα του Lew στην 11η Πλατεία Chatham. "Σε μια εποχή που αποτελούσε στίγμα το να είσαι Εβραίος, ο Lew ο Εβραίος το δήλωνε στην πράξη", μου είπε ο Φινκ.

Για κάποιο διάστημα, ο Lew συνεργαζόταν με τον Charlie Wagner (né Weigner), έναν άλλο πρωτοποριακό Εβραίο της τέχνης του τατουάζ στα τέλη του αιώνα. Ο Wagner (φώτο) είχε ένα κατάστημα στο Bowery καθώς και ένα στην πλατεία Chatham. Και οι δύο άνδρες σχεδίαζαν μηχανές τατουάζ με βάση την τεχνολογία "πένας διάτρησης", που είχε κατοχυρωθεί με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας από τον Thomas Edison. "Μία αιτία για την πρώτη ακμή του τατουάζ στην Αμερική ήταν η εξάπλωση της ηλεκτρικής ενέργειας και η βιομηχανική επανάσταση", δήλωσε ο Fink. «Το να κάνεις τατουάζ με το χέρι ήταν μια χρονοβόρα και επώδυνη διαδικασία. Τα μηχανήματα τατουάζ άλλαξαν τα πάντα».

Ο Wegner ήταν περισσότερο γνωστός για το εμπόριο παρά για την τέχνη. Κυνήγησε τη δημοσιότητα αμείλικτα που θα έκανε υπερήφανο κάθε αστέρι του τατουάζ reality show, αποκτώντας προβολή σε εφημερίδες και γυναικεία περιοδικά (μερικά εκ των οποίων εμφανίζονται στο Daredevil Tattoo) και δραστικά πιο χαμηλά από τις τιμές άλλων καλλιτεχνών. Σε αχρονολόγητες επιστολές από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 ή τις αρχές της δεκαετίας του 1950 που εκτυπώθηκαν στο βιβλίο του Hardy, οι Lew και Brooklyn Joe Lieber (1888-1953) δηλώνουν απογοητευμένοι με τις επιχειρηματικές πρακτικές του Wagner ("that cheapo Wagner") και θρηνούν την απώλεια της τέχνης από νεότερους καλλιτέχνες του τατουάζ. Το 1944 ο Wagner τιμωρήθηκε από τον δήμο επειδή δεν αποστείρωνε τις βελόνες του.

Ένας άλλος Εβραίος με τον οποίο συνεργάστηκε ο Wagner ήταν ο Willie Moskowitz, ένας μετανάστης από την Ρωσία που μετακόμισε στο Lower East Side το 1918 και άνοιξε ένα κουρείο στο Bowery τη δεκαετία του 1920. Ο Μοσκόβιτς (φώτο) έκρινε ότι με το τατουάζ έβγαιναν περισσότερα χρήματα από το κούρεμα και ο Βάγνερ του δίδαξε την τέχνη του τατουάζ. "Ο Μόσκοβιτς ήταν επιχειρηματίας," γράφει ο Φινκ.

Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο The Forward πριν από μια δεκαετία περίπου, τρεις γενιές μετά την δυναστεία τατουάζ Moskowitz, η Gabrielle Birkner έγραψε: «Την ημέρα, ο γιος του Willie, ο Walter, μελετούσε τη Τορά και το Ταλμούδ σε ένα ιουδαϊκό ιεροδιδασκαλείο του Μπρούκλιν. Τη νύχτα μάθαινε την δουλειά του τατουάζ στο κατάστημα του πατέρα του, που βρίσκεται κάτω από τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό στην Chatham Square στο Bowery. "Ο Walter και ο αδελφός του Stanley κληρονόμησαν το Bowery όταν ο Willie πέθανε το 1961, αλλά, όπως πολλές γενιές μεταπολεμικών Εβραίων, εγκατέλειψαν την πόλη για τις βουκολικές χαρές του Long Island, όπου άνοιξαν το S & W Tattooing στο Amityville. Ο Walter, πέθανε το 2007 και ο γιος του Marvin συνεχίζει την οικογενειακή επιχείρηση.

Αυτοί οι καλλιτέχνες ήταν σκληροί τύποι, αλλά έκαναν τατουάζ στην ελίτ της εποχής. Η σημερινή νωθρή νεολαία μπορεί να πιστέυει ότι τα τατουάζ μεταξύ των προνομιούχων είναι μια νέα μανία, αλλά στην πραγματικότητα η τάση αυτή υπήρχε σε όλη τη σύγχρονη ιστορία. Ένα άρθρο των New York Times του 1943 έγραφε: «Πίσω στη δεκαετία του 1890 ήταν trendy να έχεις τατουάζ. Οι Βρετανοί, οι Ρώσοι, οι Γερμανοί και οι Σκανδιναβοί βασιλικοί διάδοχοι μαζί με άλλους λιγότερο γαλαζοαίματους είχαν τατουάζ. Ο αείμνηστος Γιώργος Β' της Αγγλίας επέστρεψε από την Ανατολή με ένα δράκο τατουάζ πάνω στο χέρι του. Οι γαλαζοαίματοι της Ευρώπης και η αριστοκρατία μιμήθηκαν τους Άγγλους». Οι σοσιαλιστές από τη δεκαετία του 1920 είχαν ντελικάτα τατουάζ στους καρπούς και τους ώμους τους και έγινε μόδα στους πλούσιους της Νέας Υόρκης να επισκέπτονται Γιαπωνέζους καλλιτέχνες τατουάζ.

Αλλά το τατουάζ έχασε την λάμψη του κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Κραχ και της περιόδου του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Σύντομα συσχετίστηκε με χαμηλού επιπέδου κακούς τύπους. Χρησιμοποιώντας το πρόσχημα μιας επιδημίας ηπατίτιδας (που δεν συνδέθηκε ποτέ με το τατουάζ), η πόλη της Νέας Υόρκης απαγόρευσε το τατουάζ το 1961.

Ένας Εβραίος καλλιτέχνης τατουάζ, ο Fred Grossman μήνυσε τον δήμο για το κλείσιμο της επιχείρησής του. Ο Γκρόσμαν έχασε την δίκη, έχασε και στο εφετείο. Ο εφέτης Aron Steuer (εβραϊκής καταγωγής) έκρινε ότι η πόλη είχε το δικαίωμα να αποφασίσει ποια ήταν η υγιεινή συμπεριφορά και ποια όχι. Επιπλέον, σημείωσε, "η λεγόμενη διακόσμηση του ανθρώπινου σώματος με τα σχέδια τατουάζ είναι, στον πολιτισμό μας, μια βάρβαρη επιβίωση, που συχνά συνδέεται με μια νοσηρή ή μη φυσιολογική προσωπικότητα". Ένας άλλος πάντως Εβραίος δικαστής, ο Samuel Rabin, διαφώνησε, λέγοντας ότι "η μαρτυρία των ιατρών εμπειρογνωμόνων των κατηγορουμένων δείχνει ότι η πρακτική του τατουάζ μπορεί να είναι ασφαλής, εάν διεξάγεται σωστά σύμφωνα με τις κατάλληλες αρχές της ασηψίας. Υπό τις συνθήκες αυτές, είμαι της γνώμης ότι η άμεση απαγόρευση της πρακτικής του τατουάζ είναι μια αδικαιολόγητη επέκταση της αστυνομικής εξουσίας και ως εκ τούτου είναι άκυρη.

Η απαγόρευση του τατουάζ άρθηκε το 1997. Ήταν προφανές ότι παράνομα υπόγεια στούντιο τατουάζ υπήρχαν σε όλη την πόλη. Στην πραγματικότητα, τότε ο Δήμαρχος Rudy Giuliani δήλωσε: "Δεν υπήρξε έστω και μία τεκμηριωμένη περίπτωση ηπατίτιδας Β στη Νέα Υόρκη που να μεταδόθηκε με τατουάζ σε σχεδόν 40 χρόνια από τότε που τέθηκε σε ισχύ η απαγόρευση".

Την ίδια χρονιά, ο Brad Fink και η Michelle Myles άνοιξαν το Daredevil Tattoo στην οδό Ludlow στην Lower East Side. Πριν από δύο χρόνια, η αύξηση των ενοικίων κατά 50% τους οδήγησε στη μετεγκατάσταση της επιχείρησής τους στην οδό Division, όπου ξεκίνησε το τατουάζ στην πόλη της Νέας Υόρκης. Ο Fink αποφάσισε να παρουσιάσει την προσωπική του συλλογή αναμνηστικών τατουάζ και την περασμένη εβδομάδα ο ίδιος και η Myles ξεκίνησαν μια εκστρατεία για να χτιστεί ένα μουσείο που θα τεκμηριώνει τις πρώτες ρίζες του τατουάζ στη Νέα Υόρκη.

* Η  Παλαιά Διαθήκη απαγορεύει τις "εντομές (ή εντομίδες) στο σώμα" και τα "στικτά γράμματα" εγχαραγμένα στο σώμα (Δευτερονόμιο 14:1 & Λευιτικό 19:28)

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή