Το είπαν "ειδύλλιο μεταξύ διαφορετικών ειδών" για να απενοχοποιήσουν την κτηνοβασία

Του Jonathon Van Maren (LifeSiteNews) / ΚΟ 

Πριν λίγες μέρες ταξίδευα με το αεροπλάνο με πτήση της Air Canada, όταν η γυναίκα δίπλα μου αποφάσισε να αρχίσει να παρακολουθεί μια ταινία, την “The Shape of Water” που κέρδισε το βραβείο Όσκαρ για την καλύτερη φωτογραφία. Λαμβάνοντας υπόψη μερικά από τα περίεργα πράγματα που εμφανίζονται στην οθόνη, αποφάσισα να γκουγκλάρω την ταινία και να μάθω περί τίνος πρόκειται. Εκείνο που ανακάλυψα ήταν ότι το The Shape of Water, προφανώς αγαπημένο από τους κριτικούς παντού (ακόμα και «συντηρητικούς»), ήταν μια ερωτική σχέση μεταξύ μιας γυναίκας και ενός πλάσματος σαν ψάρι από τον Αμαζόνιο.

Καθώς έβλεπα τα σχόλια, αυτό που με σόκαρε ήταν ότι κανείς δεν φαινόταν να βλέπει σε αυτό κάτι διεστραμμένο. Αυτή η ταινία, όπως ανέφεραν αρκετοί σχολιαστές, ήταν μια "όμορφη ιστορία" ενός «διασπισιστικού ειδυλλίου»* (“interspecies romance”). Που κάποτε αποκαλούσαμε "κτηνοβασία". Στην πραγματικότητα, ο σκηνοθέτης Guillermo del Toro ήταν πραγματικά νευρικός λέγοντας στον ηθοποιό που έπαιξε το ψάρι (κάποιοι κριτικοί το ονόμασαν αμφίβιο) – τον Doug Jones - για τη σεξουαλική σκηνή, επειδή ο Τζόουνς ισχυρίζεται ότι είναι καθολικός. Ο Τζόουνς, ωστόσο, δεν είχε πρόβλημα με αυτό.

"Το καλό καθολικό αγόρι δεν με απογοήτευσε", είπε ο Jones σε μια συνέντευξη. "Όπως του είπα, δεν πιστεύω καν ότι η Βίβλος έχει αναφορά για τι πρωτόκολλο υπάρχει. Τα ζώα στη φύση παντρεύονται πρώτα πριν κάνουν σεξ; Δεν το νομίζω. Και τον ξέρω αρκετά καλά για να ξέρει ότι δεν πρόκειται να είναι μια πορνογραφική σκηνή. Είναι κάτι το καλαίσθητο και υπέροχο και αθώο".

Τι; Η Βίβλος είναι ξεκάθαρη για το “interspecies romance”, το οποίο ακριβώς απεικονίζει αυτή η ταινία. Δεν ήταν ένα ζευγάρι από δύο ζώα. Το ένα ήταν ένα πλάσμα σαν ψάρι πλάσμα και το άλλο μια γυναίκα. Και για κάποιο λόγο, η ιστορία αυτή δεν έχει καταδικαστεί ως άσχημη ή αηδιαστική ή ακόμα και σύμφωνα με την αγαπημένη φράση των κριτικών, “boundary-smashing” (δηλ. ότι «σπάει τα σύνορα ή τα όρια»). Λαμβάνοντας υπόψη τις αντιδράσεις σε αυτή την ταινία, είμαι πραγματικά να αναρωτιέμαι, μου διέφυγε κάτι; Ξέρω ότι είναι δύσκολο να σοκαριστείς πλέον κανείς αυτές τις μέρες. Αλλά ένας άνθρωπος και ένα ζώο; Να κάνουν σεξ; Σε μια ταινία που κέρδισε όσκαρ;

Ένας τύπος σίγουρα φαίνεται να είναι ευχαριστημένος - ο Malcolm J. Brenner (Μάλκολμ Μπρένερ), ο δημοσιογράφος που κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα “Wet Goddess” (Υγρή Θεά) το 2010. Το μυθιστόρημα αυτό περιγράφει την ερωτική του σχέση με ένα δελφίνι – μια ιστορία που έγινε και το θέμα ενός ντοκιμαντέρ. Σε αυτό, κόμπαζε για το σεξ που έκανε με το ζώο. Η Huffington Post περιγράφει τον Brenner έτσι:

«Ο Μπρένερ είναι ένας “zoophile” («ζωόφιλος»!) σκεπτόμενος άνθρωπος. Κάνει μια προσεκτική διάκριση μεταξύ "zoophiles" και απλών κτηνοβατών, σημειώνοντας στο "Dolphin Lover", στο ότι ο κτηνοβάτης "μπορεί να κάνει μόνο σεξ με ένα ζώο και μετά να φύγει", ενώ ένας “zoophile” είναι κάποιος που έχει τρυφερά συναισθήματα για το ζώο –σύντροφό του".

Η Huffington Post πήρε συνέντευξη από τον Brenner, με την απορία αν θεωρούσε το The Shape of Water "προσωπικό θρίαμβο, ένα σημάδι ότι οι zoophiles επιτέλους κερδίζουν την αποδοχή στο mainstream". Ο Brenner είπε ότι περίμενε την ημέρα που η κοινωνία θα γινόταν λιγότερο θρησκευτική, έτσι ώστε άνθρωποι σαν και αυτόν να μπορούν να απολαμβάνουν περισσότερη ελευθερία:

«Θα ήθελα να πιστεύω ότι η κοινωνία θα γίνει λιγότερο θρησκευτική, επειδή οι απαγορεύσεις στο Λευιτικό είναι η μόνη δυνατή βάση για οποιονδήποτε νόμο κατά της κτηνοβασίας. Δεν μπορώ να καταλάβω ότι η "σχέση" μου με τον σκύλο μου έχει κάποια επίδραση στην κοινωνία, καλή ή κακή, αρκεί να μην τον πληγώνω ή τον κακοποιώ. Οι νόμοι κατά της σκληρότητας στα ζώα θα έπρεπε να είναι επαρκείς χωρίς να τιμωρείται η πράξη του interspecies sex, την οποία προσπαθούν να κάνουν οργανώσεις όπως η PETA».

Το έχω πει πριν, και θα το πω ξανά: αυτοί που μας επιβάλλουν την "μοντέρνα" κουλτούρα μας οδηγούν πέρα από την ηθική μας πτώχευση. Προωθούν ενεργά κάθε φανταστικό είδος διεστραμμένης συμπεριφοράς και με εξαιρετικά ισχυρό τρόπο: Δημιουργώντας αισθητικά όμορφες ταινίες που υπογραμμίζουν αυτές τις συμπεριφορές ως τρυφερές και ρομαντικές και συναρπαστικές. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι διαβάζουν αυτό μπορεί να σκέφτονται ότι "έλα μωρέ, τσάμπα στενοχωριόμαστε" και "τι μας νοιάζει εμάς". Αλλά για σκεφτείτε: Πότε μια ιστορία με την κτηνοβασία να είναι το κεντρικό θέμα είχε γίνει τόσο φυσιολογική που να αξίζει βραβείο Όσκαρ;

Φαίνεται ότι ο Μπρένερ έχει δίκιο: Μόνο η Βίβλος μπορεί να δώσει στους ανθρώπους έναν ηθικό κώδικα που τους επιτρέπει να βρίσκουν την κτηνοβασία απωθητική και ανήθικη. Ίσως η κοινωνία πρέπει να σκεφτεί λίγο περισσότερο, πριν την εγκαταλείψει εντελώς.

* Ο - αριστεροθολοκουλτουριάρικης προέλευσης - νεολογισμός "σπισισμός" είναι απόδοση του αγγλικού "speciesism" από το species=είδος. Υποτίθεται ότι αναφέρεται στον "διαχωρισμό των ειδών" (ανθρώπου - ζώων), όπου το ανθρώπινο είδος θεωρείται ανώτερο σε μία ιεραρχική κλίμακα από τα άλλα είδη. Άρα ο "αντισπισισμός" ή "διασπισισμός" συνιστά σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, "αντιρατσισμό". 

ΚΟ / Πηγή