Από το βιβλίο «ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ – Οι ισχυρισμοί των Σκοπίων που πείθουν την Διεθνή Κοινότητα» του Στέφανου Σωτηρίου, εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ, 2005.
Σύμφωνα με την εισαγωγή: Τα στοιχεία για τη συγγραφή του βιβλίου συγκεντρώθηκαν κατά τα έτη 1984-1989 επί τόπου, την εποχή της ομοσπονδιακής, Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και είναι το μοναδικό μη ελληνοκεντρικό βιβλίο ανάμεσα σε πολλές δεκάδες που κυκλοφορούν για το θέμα, καθώς αναφέρεται στο τι είναι αυτό που ισχυρίζονται οι Σκοπιανοί και πως το έκτισαν πέτρα - πέτρα και γιατί γίνονται πιστευτοί.
Στο πρώτο και δεύτερο έτος του ιστορικού Τμήματος των πανεπιστημίων της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας διδάσκεται η αρχαία ιστορία της Ελλάδας αρχίζοντας από την προμινωϊκή Κρήτη, τις Κυκλάδες και τις Μυκήνες, ως την κλασική Ελλάδα, την ελληνιστική, τη ρωμαική και την προβυζαντινή εποχή, Η διδασκαλία γίνεται από 8 ώρες εβδομαδιαίως και στα δύο χρόνια.
Στα όσα δίδασκε η (Ουγγαρέζα από την εκεί μειονότητα) καθηγήτρια Μίριανα Ρίτσλ τα οποία περιλαμβάνονταν στα βιβλία της: «Τα ελληνικά φύλλα ήταν τρία. Οι Ίωνες, οι Αιολείς και οι Δωριείς. Οι γενικές ανακατάξεις του κεντροευρωπαϊκού χώρου, οδήγησαν λίγο αργότερα προς τα νότια και έναν άλλον ινδοευρωπαΙκό λαό. Τους Μακεδόνες! Έτσι λοιπόν οι Μακεδόνες ήταν ένας ινδοευρωπαϊκός λαός που εγκαταστάθηκε σε μια περιοχή της δυτικής Θράκης που στη συνέχεια ονομάστηκε Μακεδονία». Στις σημειώσεις των παραδόσεων ενός άλλου καθηγητή του Μ. Ντούσανιτς είχαμε την ευκαιρία να δούμε παρόμοια πράγματα: «Οι Έλληνες θεωρούσαν τους Μακεδόνες ως βάρβαρο λαό. Δεν τους δέχονταν σαν ισότιμους στα κοινά των Ελλήνων. Η γλώσσα των Μακεδόνων ήταν διαφορετική από τις ελληνικές διαλέκτους...
Ο Φίλιππος νίκησε και υπέταξε τους Έλληνες και δεν τους ένωσε όπως λένε κάποιοι, ο δε γιός του ο Αλέξανδρος ο Μέγας ανακηρύχτηκε δια της βίας στην Κόρινθο ως Αρχιστράτηγος των Ελλήνων και δεν τον ανεκήρυξε με οικεία βούληση η συνέλευση των Ελλήνων...». Φυσικά ο Ντούσανιτς εδώ αναπτύσει πολιτικές και όχι ιστορικές θέσεις. Θα έπρεπε τουλάχιστον να γνωρίζει ότι στην Μακεδονία ανασκάφηκαν 65.000 επιγραφές και κείμενα, γραμμένα όλα στην ελληνική γλώσσα και περιέχουν μόνο ελληνικά κύρια ονόματα, τοπωνύμια, υδρονύμια, ονόματα θεών και ηρώων κ.λ.π. Είναι ανεπίτρεπτο επίσης να λαμβάνεται ως δεδομένο αυτό που ο Δημοσθένης‚ για πολιτικούς λόγους, αποκαλούσε βάρβαρους τους Μακεδόνες. (Οι Αθηναίοι είχαν τη συνήθεια να αποκαλούν βαρβάρους τους πάντες ακόμα και για αστεία πράγματα. Έτσι αποκαλούσαν λ.χ. όσους έπιναν οίνο καθαρό και θεωρούσαν την μέθη βαρβαρική συνήθεια, διότι οι ίδιοι έπιναν κρασί - κράμα με μίξη νερού και χυμών) και να αγνοούνται οι πανελληνιστές Αισχίνης και Ισοκράτης ‚πού με τους πύρινους λόγους τους καλούσαν τον Φίλιππο να αναλάβει την αρχηγία των Ελλήνων για να τους σώσει από την παρακμή. Είναι επίσης ανεπίτρεπτο να λέγεται ότι ο Αλέξανδρος πήρε τους Έλληνες λίγο-πολύ σαν υπόδουλους στρατιώτες, όταν το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να στείλει 300 περσικές ασπίδες αφιέρωμα στον Παρθενώνα, με την αφιέρωση «Αλέξανδρος, ο υιός του Φίλιππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμόνιων», Λακεδαιμόνιους που οικειοθελώς αρνήθηκαν τη συμμετοχή τους, πράγμα που αν ήταν υπόδουλοι δεν θα μπορούσαν να πράξουν.
Η υποχρεωτική βιβλιογραφία όμως στην οποία υποχρεούνται να εξεταστούν οι φοιτητές περιλαμβάνει 36 βιβλία, στα οποία περιλαμβάνονται και πάνω από 50 αρχαιοελληνικές Πηγές. Έτσι δηλαδή είναι αναπόφευκτο για κάποιον που θα διαβάσει τον Πλούταρχο, τον Αππιανό, τον Αριανό, τον Στράβωνα ή τον Παυσανία, να μην δει τι ήταν και τι γλώσσα μιλούσαν οι αρχαίοι Μακεδόνες.
Ο μεγάλος Ελληνιστής και Φιλέλληνας καθηγητής του Παν/μίου Βελιγραδίου (δίδασκε μέχρι τις αρχές του ‘80) Μίλος Τζιούριτς, μεταφραστής του Πλούταρχου στα σερβικά και συγγραφέας της ογκωδέστερης και πληρέστερης στον κόσμο (σίγουρα και φιλελληνικότερης) «Ιστορία, της Ελληνικής Γραμματείας), έγραψε και μία χρηστομάθεια με τίτλο «ιστορία των αρχαίων Ελλήνων μέχρι το θάνατο του Αλέξανδρου του Μακεδόνα», βιβλίο υποχρεωτικό σε όλα πανεπιστήμια. Σ’ αυτό το βιβλίο αναφέρεται διεξοδικά στην ελληνική ιστορία μέσα από τις Πηγές. Αποκαλεί δε τον Μέγα Αλέξανδρο ως τον «μεγαλύτερο Έλληνα στρατηγό» Στο τέλος του βιβλίου και παραπέμποντας τους φοιτητές στην βιβλιογραφία γράφει πώς: «Στα σερβοκροατικά από τους παράλληλους βίους του Πλουτάρχου έχουν εκδοθεί μόνο δύο ζεύγη. Το πρώτο ζεύγος είναι οι βίοι του μεγαλύτερου Έλληνα στρατηγού, Αλέξανδρου του Μακεδόνα και του μεγαλύτερου Ρωμαίου, Ιουλίου Καίσαρα...».
Τα επιχειρήματα του Τζιούριτς συνεχίζει η κα Φανούλα Παπάζογλου καθηγήτρια της Ελληνιστικής περιόδου, με θητεία και στο πανεπιστήμιο των Σκοπίων, μέλους της Γιουγκοσλαβικής Ακαδημίας Επιστημών. Το βιβλίο της «Ιστορία του Ελληνισμού» είναι το υποχρεωτικό εγχειρίδιο για όλα τα Πανεπιστήμια της χώρας. Αναφέρει λοιπόν σε αυτό η κα Παπάζογλου: « Οι Μακεδόνες ήταν μία ελληνική φυλή. Αυτό αποδεικνύεται από την συμμετοχή τους στις Ολυμπιάδες, όπου μάλιστα νίκησε και ο βασιλιάς τους Αλέξανδρος Α’ το 496 π.χ. ( σύμφωνα με την σχετική ωδή του Πινδάρου που ύμνησε την νίκη του). Ο ίδιος ο Αλέξανδρος είναι αυτός που κατά τον Ηρόδοτο είπε: “Είμαι δε και ο ίδιος Έλληνας και δεν θα ήθελα να δω την Ελλάδα από ελεύθερη να γίνει υπόδουλη”. Επίσης σύμφωνα με τον Παυσανία (φωκικά) συμμετείχαν και στις αμφικτιονίες των Δελφών. Η μυθική καταγωγή των βασιλιάδων τους από το Άργος της Πελοποννήσου και την οικογένεια των Τημενιδών, απογόνων του Ηρακλέους, έκανε περήφανους τους Μακεδόνες για την καταγωγή τους από τον μεγαλύτερο ήρωα της Ελλάδος. Γι’ αυτό αρέσκονταν να ονομάζονται και Ηρακλειδείς...
Ο πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος μας ομιλεί για το “δωρικό έθνος το Μακεδνό”, ενώ ο πατέρας της γεωγραφίας Στράβων γράφει, πώς είναι και η Μακεδονία Ελλάδα.
Έτσι, συμπεραίνει η κα Παπάζογλου, οι Μακεδόνες δεν ήταν Θράκες ή Ιλλυριοί ή άλλος ξεχωριστός λαός, παρά Έλληνες».
Την συνέχεια στο βιβλίο της κας Παπάζογλου έρχεται να καλύψει η «Ιστορία του Ελληνισμού» της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών με συγγραφέα τον περίφημο Ράντονιτς (κυκλοφορεί και στα ελληνικά για τα ελληνικά πανεπιστήμια). Αν και ο Ράντονιτς δεν καταπιάνεται με την καταγωγή των Μακεδόνων αναφέρεται στην εποχή τους (Ελληνιστική) με τον πλέον γλαφυρό και θαυμαστό τρόπο.
Και οι παραπάνω συγγραφείς συμπληρώνονται από το βιβλίο του Γερμανού Heinz Kressing μεταφρασμένο στην κροατική διάλεκτο «Povijest Hellenisma», το οποίο έγραφε για την καταγωγή των Μακεδόνων: «Οι Μακεδόνες ανήκαν στα λεγόμενα βορειοδυτικά ελληνικά φύλλα, που λόγω γεωγραφικών συνθηκών παρέμειναν σχετικώς απομονωμένα από τον υπόλοιπο ελληνικό κόσμο, με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν στην πολιτιστική τους ανάπτυξη. Η γλώσσα τους ήταν μια ελληνική διάλεκτος».
Την μεγαλύτερη όμως έκπληξη θα προκαλούσε το πολύτομο (σε νεώτερες εκδόσεις μονότομο) έργο, που εξέδωσε η «Ακαδημία Επιστημών της Μακεδονίας» στα Σκόπια με τίτλο: «Η ιστορία του Μακεδονικού λαού». Στην νεώτερη έκδοση το 1988, το έργο ξεκινάει με την ιστορία του χώρου Μακεδονία και όχι ενός κάποιου συγκεκριμμένου λαού. Είναι εκπληκτικό το γεγονός και θα μας χρειαστεί όταν φτάσουμε στο 1992 που ανεξαρτοποιείται το κρατίδιο και αλλάζει εντελώς προς το φανατικότερο η προπαγάνδα, πως στην πρώτη κιόλας σελίδα του γράφει:
«Οι Αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες. Κατάγονταν από το Αργός της Πελοποννήσου γι’ αυτό και ονομάζονταν Αργείδες, ήταν δε πολιτιστικά πιο καθυστερημένοι από τους άλλους Έλληνες, γι’ αυτό και άρχισαν να συμμετέχουν στα κοινά του ελληνικού κόσμου μόλις από τον 4ο αιώνα π.χ.»
Η ανάγνωση των πρώτων σελίδων δίνει την εντύπωση ότι και στα Σκόπια κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει, ειδικά μετά τις μεγάλες ανασκαφές και τα ευρήματα στο Δίον και στην Βεργίνα. Αλλά ο αναγνώστης έχει οικτρά γελαστεί. Όπως φαίνεται και από τον τίτλο του έργου, που δεν είναι ιστορία της Μακεδονίας αλλά του Μακεδονικού λαού, οι συγγραφείς ανέλαβαν εργολαβία να δείξουν τον ειρμό και την γονιδιακή συνέχεια των Αρχαίων Μακεδόνων με τους Σκοπιανούς: «Ο Μακεδονικός λαός είναι μια αρραγής και αδιάσπαστη ενότητα από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα». Και που το στηρίζουν αυτό αφού νωρίτερα έγραψαν ότι οι Αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες; «Μπορεί μεν οι Αρχαίοι Μακεδόνες να ήταν Έλληνες, η πλειοψηφία των Σλάβων όμως που κατέκλυσε την Μακεδονία τον 7° και 8° αιώνα απερρόφησε τους Μακεδόνες, οι οποίοι από τότε συνεχίζουν να υπάρχουν ως Σλάβοι και είναι οι μόνοι που έχουν ιστορικά δικαιώματα στην Μακεδονία». Αυτό είναι το συμπέρασμα που βγάζουν οι Ακαδημαϊκοί συγγραφείς του εν λόγω βιβλίου.
Στο μάθημα της ιστορικής τοπογραφίας ή γεωγραφίας διαβάζαμε στα πανεπιστημιακά βιβλία όλης της χώρας πάλι μισές αλήθειες. Ως βόρεια Ελλάδα εξετάζονταν παγίως η Θεσσαλία, ενώ η Μακεδονία ως ξεχωριστή ενότητα, που διανθίζονταν από την άποψη ότι: «σύμφωνα με τις σημερινές ανακαλύψεις, οι Μακεδόνες για την επιστήμη δεν ήταν ούτε Έλληνες, ούτε Ιλλυριοί αλλά κάτι ενδιάμεσο των Ελλήνων προς τους Ιλλυριούς!!! Η γλώσσα των Μακεδόνων επίσης δεν ήταν ελληνική, παρά πέρασμα από την ελληνική προς την ιλλυρική» (Το ότι η ιλλυρική γλώσσα μάς είναι άγνωστη, διότι εκτός από επιγραφές με κύρια ονόματα, που είναι βέβαια όλα ελληνικά. κείμενο με λέξεις δεν έχει βρεθεί κανένα), ήταν απλά μια λεπτομέρεια που έπρεπε να κουκουλώσουν για να στηρίξουν την θεωρία τους.
Βλέπουμε λοιπόν ότι όσο κι’ αν προσπαθήσαμε δεν καταφέραμε να βγάλουμε ένα σαφές συμπέρασμα για την θέση όλου αυτού του συνοθυλεύματος που ονομάζεται «επιστήμονες», για την Μακεδονία. Ο καθένας λέει «το κοντό του και το μακρύ του» όπως λέει ο λαός. Ανάλογα με το τι συμφέροντα εξυπηρετούσε, ή από ποιόν έπαιρνε εντολή, ή από το τι θέση είχε στο Κ. Κόμμα και τι φιλοδοξίες έτρεφε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου