Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (ΚΟ) ξημεροβραδιάζεται για να βρει, να μεταφράσει και να παρουσιάσει ειδήσεις και άρθρα συμβατά με την θεματολογία του, χωρίς απαραίτητα να ταυτίζεται μαζί τους. Το ίδιο ισχύει και για τα παρατιθέμενα links. Σχόλια και παρεμβάσεις του ΚΟ είναι σε χρώμα ερυθρό. Αν ψάχνεις για mainstream ειδησεογραφία και άποψη, ήρθες στο λάθος μέρος.

got democracy?

got democracy?
"Μη με παραδώσης εις την επιθυμίαν των εχθρών μου· διότι ηγέρθησαν κατ' εμού μάρτυρες ψευδείς και πνέοντες αδικίαν.."

kolokotronis

kolokotronis

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

When Elvis faced the final curtain (‘My Way’)



Στις 19 και 21 Ιουνίου του 1977, ο Elvis έδωσε δύο συναυλίες στις πόλεις Omaha της Nebraska και Rapid City της South Dakota. Ανάμεσα στα άλλα τραγούδια ο βασιλιάς της ροκ τραγούδησε το "My Way" που είχε γίνει γνωστό το 1969, από τον Frank Sinatra. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το τραγουδούσε. Η πρώτη ήταν κατά την διάρκεια της συναυλίας του στην Χαβάη ("Aloha from Hawaii"), που μεταδόθηκε δορυφορικά σε 43 χώρες μέσω της Intelsat, στις 12 και 14 Ιανουαρίου του 1973. Ήταν η πρώτη φορά που ένας τραγουδιστής τραγουδούσε σε ένα τόσο μεγάλο κοινό σε όλο τον κόσμο. Ήταν, ίσως, το αποκορύφωμα της καριέρας του.

Πέρασαν λοιπόν, 4 χρόνια και τον Ιούνιο του 1977, ένας υπέρβαρος και καταβεβλημένος Elvis, με βλέμα θλιμένο και θολό, μπροστά στο κοινό του που δεν σταμάτησε να τον λατρεύει, λέει ξανά τα λόγια του τραγουδιού: And now the end is near, So I face the final curtain…” (“Και τώρα το τέλος είναι κοντά και είμαι πλέον μπροστά στην αυλαία”).

Οι συναυλίες αυτές κινηματογραφήθηκαν και αποτέλεσαν το υλικό του ‘Elvis In Concert’ που μετέδωσε το CBS στις 3 Οκτωβρίου 1977. Λιγότερο από δύο μήνες πριν (16 Αυγούστου 1977), η αυλαία είχε πέσει για τον μεγαλύτερο τραγουδιστή που πέρασε ποτέ από αυτόν τον κόσμο.

Παρόλο που η εικόνα του είναι μία εικόνα παρακμής, που προξενεί αισθήματα θλίψης, η φωνή του, δεν τον έχει εγκαταλείψει. Αν και αρχίζει να τραγουδάει διαβάζοντας από χαρτί τους στίχους, στη συνέχεια απογειώνεται, κάνοντας την εκτέλεση του Σινάτρα να μοιάζει πολύ μικρή. Η φωνή του Elvis είναι μεγαλειώδης, ακόμη και λίγο πριν το τέλος. Τούτη δε η εκτέλεση είναι σαφώς ανώτερη και από την δική του, του 1973, πίσω στις ‘καλές’ του ημέρες.

Αν και τοMy Wayέγινε επιτυχία από τον Frank Sinatra, το τραγούδι είναι γραμμένο από τον Paul Anka, ο οποίος και αυτός με τη σειρά του πήρε την μελωδία από το γαλλικό τραγούδι ‘Comme d'habitude’ (του 1967) του Claude François, πρόσθεσε τους αγγλικούς στίχους και το έδωσε στον Σινάτρα. Το τραγούδι έγινε μεγάλη επιτυχία το 1969 φτάνοντας μέχρι το νο 27 στα τσαρτς του Billboard Hot 100.

Στις 3 Οκτωβρίου 1977, αρκετές εβδομάδες μετά το θάνατό του, η ζωντανή ηχογράφηση του "My Way" (που γράφτηκε για το "Elvis In Concert" του CBS-TV ειδικών στις 21 Ιουνίου 1977) κυκλοφόρησε ως single. Στις ΗΠΑ, έφθασε στον αριθμό 22 για τα σίνγκλς του Billboard Hot 100, δηλαδή σε υψηλότερη από εκείνη που έφτασε με τον Sinatra, έγινε χρυσό και πούλησε αμέσως, πάνω από μισό εκατομμύριο αντίτυπα.

Ο Elvis Presley άρχισε να το τραγουδάει στα μέσα της δεκαετίας του 1970, παρά τις ενστάσεις του Paul Anka, ο οποίος του είπε ότι δεν ήταν ένα τραγούδι που θα του ταίριαζε. Εδώ η εκτέλεση από το "Aloha from Hawaii", το 1973.

My Way - Lyrics

And now the end is near

So I face the final curtain

My friend, I'll say it clear

I'll state my case of which I'm certain

I've lived a life that's full

I've traveled each and every highway

And more, much more than this

I did it my way

Regrets, I've had a few

But then again, too few to mention

I did what I had to do

And saw it through without exception

I planned each charted course

Each careful step along the byway

Oh, and more, much more than this

I did it my way

Yes, there were times, I'm sure you know

When I bit off more than I could chew

But through it all when there was doubt

I ate it up and spit it out

I faced it all and I stood tall

And did it my way

I've loved, I've laughed and cried

I've had my fails, my share of losing

And now as tears subside

I find it all so amusing

To think I did all that

And may I say, not in a shy way

Oh, no, no not me

I did it my way

For what is a man, what has he got

If not himself, then he has not

To say the words he truly feels

And not the words he would reveal

The record shows I took the blows

And did it my way

The record shows I took the blows

And did it my way

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (for K.)

14 σχόλια:

mnk είπε...

Είναι προφανές πως είναι πρησμένος, όχι χοντρός. Δεν αλλάζει κανείς τόσο πολύ μέσα σε τέσσερα χρόνια, αν δεν είναι σοβαρά άρρωστος. Ξέρεις μήπως από τι έπασχε; Καμιά νεφρική ή ηπατική ανεπάρκεια; Μήπως έπαιρνε κορτιζόνη;

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια κοκκινε ουρανέ.Μακράν η κορυφαία φωνή και σκηνική παρουσία που πέρασε ποτέ.Η μοναδική περίπτωση τραγουδιστή που οι εκτελέσεις -διασκευές επιτυχημένων τραγουδιων άλλων καλλιτεχνών ήταν πιό πετυχημένες από τις πρωτότυπες.Βλέπε my way από τον Σινάτρα,Something από τον George Harrison των Beatles,το Blue Suede Shoes από τον Carl Perkins και τόσα άλλα.

Πετρος ο Μποεμ είπε...

Oπως ειπαι και ο Bob Dylan, η συμαντικοτερη στιγμη της καριερας μου ηταν οταν ο Ελβις μου εκανε την τιμη να πει ενα τραγουδι μου.

Απο τις τελευταιες εμφανησεις του Βασιλια τον Ιουνιου του 77, που υπαρχουν στο In Concert,πρεπει να δειτε τις απιστευτες ερμηνειες του στα τραγουδια Hurt και Unchain Melody(υπαρχουν νομιζω στο Youtube). Φαινεται ξεκαθαρα πως μπορει να μην ηταν σε καλη φυσικη κατασταση,ομως ερμηνευτικα ισως ηταν καλυτερος απο ποτε.

Ανώνυμος είπε...

Η περίοδος από το comeback του 68 έως και το 1973 τόσο η φωνή του όσο και η σκηνική του παρουσία ήταν εκρηκτικά μοναδική.Βεβαίως μοναδική θα χαρακτήριζα την φωνή του στο My boy του 1975 καθώς επίσης και την παρουσία του στις 31|12|1975 στο στο Pontiac του Μίτσιγκαν.Απο εκεί και ύστερα είναι φανερό ότι έχει χάσει την όρεξη και την εκρηκτικότητα του(αν κ αυτά ήδη είχαν αρχίσει να υποχωρουν μετά το διαζύγιο του)με εξαίρεση ορισμένες στιγμιαίες αναλαμπές.Πάντως ακόμη και παχύς η φωνή του ήταν ανεπανάληπτη.Μεταξύ των δύο εκτελέσεων του my way που ερμηνεύει(μία το 73 και η άλλη το 77)δυσκολεύομαι να επιλέξω.Η πρώτη η φωνή του είναι πιό καθαρή και κρυστάλλινη η δεύτερη σαφώς πιο θαμπή πλην όμως εξίσου ζεστή αλλά και συνάμα τραγικά συγκλονιστική.

Πετρος ο Μποεμ είπε...

Eγω διαφωνω καπως. Θα χαρακτηριζα την περιοδο 68-77 ως κατι ενιαιο,την καλυτερη του περιοδο.Απο αυτη την εποχη θα σου προτεινα το From Elvis Presley Boulevard, Memphis, Tennessee (Δεκεμβρης 1976),ενα απιστευτο αλμπουμ με τραγουδαρες σαν το I"ll never fall in love again και το Τhe Last Farewwell καθως και τα album του 1975, Today(απιστετα τα And i lve you so και Pieces of my life) και Promised Land

SkyWatcher είπε...

Παιδιά, δεν ξεκινάμε κανένα μπλογκ για τον Έλβις; Σοβαρά μιλάω. Δεν υπάρχει τίποτα σχετικό (σε ελληνικά).

Ανώνυμος είπε...

Δεν νομίζω ότι διαφωνουμε Πέτρο.Συμφωνώ ότι η περίοδο 1968-1977 ήταν η καλύτερή του.Είχε όμως τις διαφοροποιήσεις της.Στο comeback του 68 βλέπουμε έναν elvis φρέσκο και ορεξάτο που επιστρέφει.Στο thats the way it is του 70 βλέπουμε έναν elvis δυναμίτη επί σκηνής.Στο elvis on tour βλέπουμε έναν elvis κινητικό επί σκηνής- όχι τόσο όσο στο thats the way it is- που δίνει ρεσιτάλ εκτελεστικής δεινότητος.Στη Χαβάϊ το Γενάρη του 73 βλέπουμε έναν elvis πιό αριστοκράτη από ποτέ,πραγματοποιεί εμφάνιση την οποία θα χαρακτήριζα αυτοκρατορική,χωρίς ιδιαίτερη σωματική κινητικότητα -με εξαίρεση την εκτέλεση του fever που σκορπά ντελίριο ενθουσιασμού- αλλά με ιστορικές εκτελέσεις όπως το What now my love στο άκουσμα της οποίας εκείνο το βράδυ είμαι σίγουρος ότι ο Sinatra έπεσε σε βαθυτάτη κατάθλιψη συγκρινοντάς την με την δική του.Ο Harrison για το ίδιο λόγο κατέφυγε στην αγκάλη του γκουρού Maharissi και του LSD προσπαθώντας να συνέλθει ακούγοντας την ανεπανάληπτη εκτέλεση του something.Πράγματι το TODAY του 75 είναι υπέροχο και θα πρόσέθετα τα υπέροχα κομμάτια Woman without love και to Green green grass of home κομμάτι που απετόλμησε να αποδώσει ο συμπαθής κατά τα άλλα Tom Jones, ο οποίος έπινε νερό στο όνομα του elvis,καταβάλλοντας αξιέπαινη προσπάθεια η οποία όμως απέχει πολύ από την εκτέλεση του elvis.

Ανώνυμος είπε...

Όσον αφορά το 76,θα πρέπει να θυνηθούμε τον δίσκο moody blue με το ομώνυμο τραγούδι.Εδώ η φωνή του είναι σαφώς πιο βαριά από ποτέ αλλά συνάμα πιο ζεστή, πιο συγκινητική και ίσως πιο south.Μοναδικές ερμηνείες στα υπέροχα κομμάτια its easy for you, she things i still care, που υποχρέωσαν το ευρυτάτης κυκλοφορίας περιοδικό fotoplay να του απονείμει το βραβείο του κορυφαίου τραγουδιστή της χρονιάς.Σχετικά με τις ζωντανές εμφαν΄σεις του την χρονιά εκείνη θα ξεχώριζα εκείνη στι Pittsburg στις 31|12|76 όπου ξεχωρίζω τις συγκλονιστικές ερμηνείες στο You gave me a mountain και στο Polk Salad Annie όπου στο τέλος κλείνει με ένα αριστοτεχνικό κτύπημα καράτε του αριστερού του ποδιού.

Αν δει κανείς την εικόνα του elvis στο pittsburg με αυτή που παρουσιάζει δύο μήνες μετά το φεβρουάριο του 77 σε ζωντανές του εμφανίσεις θα διαπιστώσει ότι στο χρονικό αυτό διάστημα πάχυνε υπερβολικά και άλλαξε η εικόνα του.

Βεβαίως το πρόβλημα με τα κιλά αρχίζει να φαίνεται από το καλοκαίρι του 75, το 76 αρχίζει να αυξάνει, όμως στο pittsburg αν και έχει σαφώς παραπανήσια κιλά η εικόνα του δεν έχει καμμία σχέση με εκείνη που παρουσιάζει μόλις δύο μηνες μετά.Εκεί φαίνεται ότι χάσει τελείως τον έλεγχο.Και τότε όμως η φωνή του είναι τραγικά συγκλονιστική.Τη ερμηνεία ΤΟΥ Unchained Melody στο Rapid City τον Ιούλιο του 77 όπου παίζει πιάνο με τον Charlie Hoodge να του κρατά το μικρόφονο θα την χαρακτήριζε μόνο μια λέξη: ΕΠΟΠΟΙΪΑ!

Πετρος ο Μποεμ είπε...

To Μoody Blue ειναι ο δισκος του 77,ο τελευταιος που εβγαλε ο Elvis. Oντως κατωτερος των προηγουμενων 3ων δισκων,αλλα παλι σε καλο επιπεδο.Οντως η φωνη ειναι πιο μπασα.Ξεχωριζει το επος unchained Melody(live στο in concert,τα σπαει όλα,δυστυχως το βγαλανε απο το youtube),αλλα και το προφητικο he'll have to go. Noμιζω,εντελως αντιπροσωπευτικο τραγουδι,για τον Elvis εκεινης της περιοδου ειναι το You gave me a mountain(μπορεις να το προσθεσεις και στο αλλο θεμα με το γραμμα του Ελβις στον Θεο, αφου στην ουσια τραγουδαει το περιεχωμενο του) .Η ερμηνεια του σε αυτο το τραγουδι στο Live της Χαβαης ειναι ισως η αγαπημενη μου,οχι τοσο φωνητικα,αλλα λογο του συναισθηματισμου που βγαζει,σαν μια αυτοψυχαναλυση μπροστα σε ενα δισεκατομυριο κοσμο(τοσοι παρακολουθησαν την συναυλια, με την εγινε η εναρξη της δορυφορικης τηλεορασης).
Συμφωνω πως πρεπει να ξεκινησουμε ενα blog για τον Elvis. Eιμαι διαθεσιμος να συμμετασχω ενεργα.

Ανώνυμος είπε...

Το Moody Blue ηχογραφήθηκε το 1976 και κυκλοφόρησε το 1977.Το He'll have to go όντως είναι υπέροχο κομμάτι.

Η ερμηνεία του You gave me a mountain στην Χαβάϊ πιστεύω και εγώ ότι είναι η καλύτερη εκτελεστικά άλλωστε ότι τραγούδησε εκείνο το βράδυ έμεινε στην ιστορία.Δεν ξέρω όμως γιατί προτιμώ να βλέπω και να ακούω την εκτέλεση του 77,ίσως γιατί είναι περισσότερο τραγική,το προσωπικό του ρεκβιεμ που με συγκινεί.

Ανώνυμος είπε...

Από ότι είδα το Unchained Melody της συγκεκριμένης εκτέλεσης του CBS υπάρχει ακόμη στο you tube.

Πετρος ο Μποεμ είπε...

Με το Blog θα κανουμε τιποτα?

SkyWatcher είπε...

Το σκέφτομαι. Στείλε μου ένα e-mail αν θες να τα πούμε.

Πετρος ο Μποεμ είπε...

Ξεκινησα το blog για τον Elvis και ειναι εδω http://elvispresleygr.blogspot.com/
Οσοι φιλοι ενδιαφερονται να γινουν συνδιαχειριστες ειναι καλοδεχουμενοι και με το παραπανω.