Στα τέλη του Μαρτίου 1997, ο ηγέτης και ιδρυτής της ομάδας «Heavens Gate» (Πύλη του Ουρανού) Μάρσαλ Άπλγουαϊτ οδήγησε τα 39 μέλη της ομάδας στον θάνατο, διδάσκοντας ότι η εμφάνιση του κομήτη Χέιλ Μποπ θα σήμανε την ώρα να εγκαταλείψουν το σώμα τους για να ανέβουν σε ανώτερο επίπεδο ύπαρξης, στο οποίο θα τους μετέφερε στο διαστημόπλοιο που ακολουθούσε τον κομήτη. Όσοι δεν αυτοκτόνησαν οικειοθελώς, δολοφονήθηκαν. Στα 22 χρόνια της οργάνωσης ο Άπλγουαϊτ είχε καταφέρει να επιβάλει στους οπαδούς του να φορούν όλοι τα ίδια ρούχα, να σταματήσουν τη χρήση αντωνυμιών όπως «αυτός» και «αυτή», να απέχουν από το σεξ και το αλκοόλ και να δωρίσουν όλη τους την περιουσία στην ομάδα. Ευνούχος ο ίδιος, αποτέλεσε πρότυπο για ορισμένους από τους οπαδούς του που τον μιμήθηκαν. Η εχθρική προς τη σεξουαλικότητα στάση της ομάδας πιθανολογείται ότι μπορεί να οφείλεται στην προβληματική σεξουαλικότητα του ηγέτη, που φέρεται να έπασχε από μια βασανιστική αμφιταλάντευση ανάμεσα στην ομοφυλοφιλία και την ετεροφυλοφιλία.
Μια γεύση για το τι πίστευαν οι οπαδοί του Άπλγουαϊτ μπορούμε να πάρουμε από μια φράση στην αρχή της ιστοσελίδας της οργάνωσης:
«Όπως υποσχεθήκαμε, τα κλειδιά της Πύλης του Ουρανού είναι και πάλι εδώ στο ‘Ti’ και το ‘Do’ (Το ζεύγος των UFO) όπως ήταν στον Ιησού και τον Πατέρα Του πριν από 2000 χρόνια» (!...). ‘Ti’ ήταν ο Άπλγουαϊτ και ‘Do’ η αποθανούσα από καρκίνο σύζυγος και συν-ιδρύτρια της ομάδας του. Παραμένει το ερώτημα αν τα διαφορετικά ψευδώνυμα που χρησιμοποιούσε περιστασιακά το ζεύγος, με καλύτερο παράδειγμα τα παλαιότερα Guinea και Pig (ινδικό χοιρίδιο, συνώνυμο του πειραματόζωου), εμπεριείχαν την πρόθεση μιας σατιρικής αυτοκριτικής ή ενός κυνικού σαρκασμού των οπαδών τους.
Η πίστη της «Πύλης του Ουρανού» μπορεί να οριστεί ως «χριστιανική ουφολογία» με στοιχεία θεοσοφίας και εσχατολογίας, βασισμένη σε ένα μεταφυσικό μοντέλο εξέλιξης των υπάρξεων από το ένα επίπεδο στο άλλο, διαμέσου των αιώνων και του σύμπαντος, όπου ο Ιησούς, τα UFO και ο Εωσφόρος ανακατεύονται σε ένα αλλόκοτο, όσο και απλοϊκό στη σύλληψη κατασκεύασμα, που στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε σε κάποια σημεία να θυμίσει τον New Age Γκουρού Ντέιβιντ Άικ.
Πολύς λόγος είχε γίνει για το γεγονός της χρήσης του διαδικτύου από τα μέλη της σέκτας - που ήταν επαγγελματίες σχεδιαστές ιστοσελίδων - για τη διάδοση των ιδεών τους. Αδίκως, γιατί όπως πολύ εύστοχα σχολίασε και η Κάρεν Κόιλ, μέλος των «Χρηστών Υπολογιστών υπέρ της Κοινωνικής Ευθύνης»: «Υπάρχουν κάπου 30 με 40 εκατομμύρια ιστοσελίδες εκεί έξω. Θα τα είχαν καταφέρει το ίδιο καλά αν πέταγαν στους γκρεμούς του Σαν Ντιέγκο ένα μήνυμα μέσα σε μπουκάλι».
Στη δεύτερη κατηγορία, αυτών που απειλούν το σύνολο, ανήκουν ομάδες σαν την Branch Davidians (Κλάδος του Δαβίδ) και την Αούμ Σινρικίο, ομάδες που όχι μόνο είχαν προετοιμαστεί για ένοπλη βία, αλλά δεν δίστασαν να τη χρησιμοποιήσουν κιόλας εναντίον της «έξωθεν απειλής».
Η αμερικάνικη κοινή γνώμη πάγωσε τον χειμώνα του 1993 από τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν στο Γουάκο του Τέξας. Ο «Κλάδος του Δαβίδ» ήταν παρακλάδι των «Αντβεντιστών της Έβδομης ημέρας», μιας από τις χριστιανικές αιρέσεις που αναδύθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα και επαναπροσδιόριζαν κατά καιρούς τον χρόνο που θα ερχόταν το τέλος του κόσμου. Το 1981 εισήλθε στην αποσχισμένη ομάδα ο Βέρνον Χάουελ, ο οποίος λίγο μετά φέρεται να σύναψε σχέση με την τότε ηγέτιδα Λόις Ρόντεν, μια γυναίκα κατά πολύ μεγαλύτερή του. Η Ρόντεν ήθελε να βλέπει στον Χάουελ τον διάδοχο προφήτη, γεγονός που προκάλεσε τον φθόνο του γιου της, Τζορτζ. Το 1984, μετά τον θάνατο της Λόις, ο Χάουελ και οι άνθρωποί του εξαναγκάστηκαν από τον Τζορτζ Ρόντεν σε αποχώρηση από την έδρα της ομάδας, το Mount Carmel.
Τον Νοέμβριο του 1987, ο Χάουελ και οκτώ οπαδοί του δικάστηκαν για ένοπλη επίθεση εναντίον της ομάδας του Ρόντεν, για να αθωωθούν στη συνέχεια. Η φυλάκιση του τελευταίου για περιφρόνηση δικαστηρίου το 1988 ήταν η ευκαιρία που περίμενε ο Χάουελ για να αρπάξει την ηγεσία της σέκτας. Μέσα στον επόμενο χρόνο άλλαξε το όνομά του σε Ντέιβιντ Κορές (David Coresh), από τον βιβλικό Δαβίδ και από τον Πέρση βασιλιά Κύρο που είχε ελευθερώσει τον λαό του Ισραήλ από τη βαβυλώνια αιχμαλωσία, για να γίνει έτσι ο μόνος μη ισραηλίτης στον οποίο δόθηκε ο τίτλος του Μεσσία.
Από το 1984 και μετά, ο Κορές αποκτούσε σταδιακά όλο και πιο πολλές συζύγους, οι περισσότερες από τις οποίες βρίσκονταν στην αρχή της εφηβείας. Μετά το 1990, η συμπεριφορά του άρχισε να αλλάζει δραματικά και να γίνεται έντονα παρανοϊκή. Ορισμένα πρώην μέλη της Ομάδας του Κορές διατύπωσαν κατηγορίες για παιδεραστία και κακοποίηση ανηλίκων. Δύο χρόνια αργότερα η τοπική εφημερίδα Waco Tribune Herald ασχολήθηκε με την υπόθεση. Μια παραγγελία από τον Κορές μεγάλου αριθμού όπλων, πυρομαχικών, χημικών και νυχτερινών τηλεσκοπίων, κίνησε την περιέργεια των Αρχών. Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι αφορμή της παραγγελίας ήταν μια τριήμερη άσκηση της αστυνομίας κοντά στο Mount Carmel, την οποία ο ίδιος θεώρησε ως μέρος ενός σχεδίου επίθεσης εναντίον της ομάδας του. Κάποια στιγμή, η ΒΑΤF (αστυνομική υπηρεσία υπεύθυνη για αλκοόλ, καπνό και πυρομαχικά) αποφάσισε να δράσει και σχεδίασε επέμβαση στο αρχηγείο της σέκτας. Οι προθέσεις της ΒΑΤF όμως διέρρευσαν και έγιναν γνωστές στην οργάνωση. Είχε ήδη δημιουργηθεί ένα κλίμα μέσα στο οποίο ο Κορές ανατροφοδοτούσε την παράνοιά του από την απειλή που έβλεπε να έρχεται. Η ΒΑΤF, έχοντας στα χέρια ένταλμα έρευνας για παράνομα (π.χ. αυτόματα) όπλα, επενέβη, παρόλο που απ’ ό,τι φαίνεται γνώριζε ότι είχε χάσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Ακολούθησε το φιάσκο της 28ης Φεβρουαρίου του 1993, με έξι νεκρούς από την πλευρά της οργάνωσης και τέσσερις από την πλευρά των αστυνομικών, μετά από το οποίο ανέλαβε την υπόθεση το FΒΙ. Την 1η Μαρτίου, 14 ενήλικες και 21 παιδιά εγκατέλειψαν το Mount Carmel. Έπειτα από μια μακρά πολιορκία, στις 19 Απριλίου, ήρθε το τραγικό τέλος, όταν ύστερα από επέμβαση του FΒΙ με δακρυγόνα ξέσπασε φωτιά. Ο τελικός απολογισμός ήταν περισσότεροι από εβδομήντα νεκροί, περίπου εικοσιπέντε εκ των οποίων ήταν παιδιά.
Στον απόηχο της τραγωδίας, έλαβε χώρα μια τεράστια διαμάχη για το αν η στάση των αρχών ήταν η ενδεδειγμένη ή όχι. Αυτό που γίνεται εκ των υστέρων κατανοητό, ήταν ο υποβιβασμός της σημασίας του θρησκευτικού παράγοντα της υπόθεσης από τις αρχές. Τόσο ο Κορές όσο και οι οπαδοί του πίστευαν ότι διώκονται από την αυτοκρατορία» του Κακού όπως περιγράφεται στις σελίδες της αποκάλυψης του Ιωάννη και ότι προετοιμάζονταν να δεχτούν επίθεση, όχι ντε επιτεθούν οι ίδιοι. Το τραγικότερο λάθος που έκαναν οι Αρχές ήταν ότι τους εξώθησαν σε ένοπλη αναμέτρηση, Κάνοντας το πρώτο βήμα. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, πιθανώς τα πράγματα να μην έφταναν ποτέ στα άκρα. Ο Κορές πίστευε ότι βρισκόταν στη φάση της πέμπτης σφραγίδας της Αποκάλυψης. Η προσπάθεια ορισμένων ειδικών διαπραγματευτών να ανοίξουν θεολογική συζήτηση μαζί του, δίνοντας μια διαφορετική ερμηνεία στα γεγονότα της πέμπτης σφραγίδας ώστε να τον πείσουν να παραδοθεί, έπεσε στο κενό όταν το FΒΙ δεν διέγνωσε στις επόμενες κινήσεις του Κορές υπαναχώρηση, αλλά σκόπιμη καθυστέρηση για να κερδίσει χρόνο.
Το αποτέλεσμα της επέμβασης, αν μη τι άλλο δεδομένων των νεκρών παιδιών, εφόσον δεν ερμηνευτεί ως απόδειξη της πλήρους και εγκληματικής ανικανότητας των κατασταλτικών μηχανισμών, Θα πρέπει να ερμηνευτεί ως επίδειξη πυγμής του Κράτους απέναντι στον στασιαστή, με μια αλαζονεία παρόμοια με αυτή του Πάπα Ιννοκέντιου του Γ’, όταν, κατά τη διάρκεια της σταυροφορίας εναντίον των Αλβιγινών το 1209 στη Γαλλία, σε ερώτηση του αξιωματικού του παπικού στρατού Αρνό ντε Σιτό για το πώς θα ξεχώριζαν τους πιστούς Ρωμαιοκαθολικούς από τους αιρετικούς, είχε απαντήσει κυνικά: «Σκοτώστε τους όλους. Ο Θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς του». Έπειτα από τη σφαγή, ο αξιωματικός είχε αναφέρει στον Πάπα: «Ούτε η ηλικία ούτε το φύλο, ούτε η κοινωνική θέση ελήφθησαν υπ’ όψιν».
Οι περισσότερες δοξασίες της οργάνωσης Κλάδος του Δαβίδ ταυτίζονταν με αυτές της μητρικής ομάδας των «Αντβεντιστών της 7ης μέρας», γεγονός που καθιστά την ένταξή της στην κατηγορία «New Age» δύσκολη. Αυτό όμως που την ανάγει σε φαινόμενο το οποίο δεν θα μπορούσε να αφεθεί εκτός της παρούσης μελέτης. είναι τα έντονα εσχατολογικά και μεσσιανικά στοιχεία που αποτέλεσαν τη βάση για να οδηγηθούν τόσοι άνθρωποι στον αφανισμό, ένα γεγονός με τεράστια πολιτική - και όχι μόνο - σημασία.
Τη στιγμή που η υπεράσπιση της στάσης των ομοσπονδιακών κατασταλτικών μηχανισμών έγινε μέσω του κυρίαρχου Τύπου, οι φωνές κριτικής και διαμαρτυρίας δεν προήλθαν μόνο από την Αριστερά, αλλά και από την Ακροδεξιά, κύκλοι της οποίας αναφέρονται ακόμα στα γεγονότα του Γουάκο ως το μεγαλύτερο παράδειγμα καταπίεσης της ελευθερίας των πολιτειών από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Η βομβιστική ενέργεια του ακροδεξιού Τίμοθι Μακ Βέι στο κτίριο Murrah στην Οκλαχόμα, όπου στεγάζονταν τα γραφεία του ΒΑΤF, ερμηνεύεται και ως πράξη εκδίκησης ενάντια στις ομοσπονδιακές αρχές για τη σφαγή στο Γουάκο.
Συνεχίζεται….
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Από το βιβλίο «Νέα Παγκόσμια Τάξη. Η Αθέατη Όψη», εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ - συγγραφέας του συγκεκριμένου άρθρου: Αλέξανδρος Κυβέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου