Η οικονομική - πνευματική - ηθική κρίση και η ανάγκη ενός «σωτήρα»

Εύλογα αναρωτιούνται πολλοί σήμερα για το πως οδηγήθηκε η Ελλάδα μας σ’ αυτό το οικονομικό κατάντημα, το συνυφασμένο και με εκχώρηση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας, άλλοι όμως με περισσότερο στοχασμό αναρωτιούνται για το πως ισοπεδώθηκαν στις μέρες μας αξίες, αρχές και ιδεώδη σε κοινωνικο-πολιτικό επίπεδο τόσο, ώστε να εξυφαίνονται σχέδια προς μετατροπή του σύγχρονου κράτους σε «κράτος-Μεγάλο Αδελφό», μέσω σταδιακής εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος ηλεκτρονικού ολοκληρωτισμού. Βέβαια τα ερωτήματα αυτά έχουν και την προέκτασή τους: Είναι εγγενούς (ελληνικής) παθογένειας τούτο ή πρόκειται για μια σύγχρονη παγκόσμια τάση;

Το δεύτερο είναι αδιαμφισβήτητο.Το πρώτο ισχύει εν μέρει ή μάλλον, ως ένα μεγάλο βαθμό. Η «ζύμη» των διαχρονικώς θετικών στοιχείων του λαού μας δεν χάθηκε, όπως δεν χάθηκε και η ελπίδα, ωστόσο ως ένα μεγάλο βαθμό το κράτος και η κοινωνία αποδυναμώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, όχι τόσο υπό την έννοια την χρηματο-οικονομική όσο υπό την έννοια την πνευματική.

Συνοπτικώς λέμε ότι η ελληνική κοινωνία είχε την ατυχία να της καλλιεργήσουν κατά τις τελευταίες δεκαετίες δύο ιδεολογικο-πολιτικά «σύνδρομα». Από το 1974 και εξής, δηλαδή με την έναρξη της Μεταπολίτευσης, το σύνδρομο «του απελεύθερου», όρος δανεισμένος εδώ από την αρχαιο-αθηναϊκή κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα, όπου σήμαινε αυτόν που ζούσε σε κατάσταση δούλου και έγινε ελεύθερος.
Μετά την 7χρονη δικτατορία στην Ελλάδα, μεγάλα κοινωνικά σύνολα έδειξαν να μην εκτιμούν την ελευθερία τους και να μην τη σέβονται, συγχέοντάς την συχνά με την ασυδοσία. Συνάμα το ίδιο αυτό «σύνδρομο» καλλιέργησε έναν μεταπολιτευτικό κομματικό ανταγωνισμό (δεκαετίες ‘70 και ’80 ιδιαιτέρως), έτσι που οι κομματικοί οπαδοί αισθάνονταν υπερήφανοι για το πολιτικό κόμμα στο οποίο διαλαλούσαν, ότι ανήκαν, καλλιεργουμένης έτσι μέσα τους μια αντίληψης... «κομματικής υπηκοότητας»….

Το 1981 εμφανίζεται το σύνδρομο «της σεισάχθειας». Και αυτός ο όρος δανεισμένος από την αρχαιο-αθηναική κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα, όπου σήμαινε για τους πολίτες κατάργηση των δημόσιων κα ιδιωτικών χρεών τους. Οι πολίτες υπό το ιδεολογικο-πολιτικό σύνθημα της «Αλλαγής», εθίστηκαν στο ευρωκοινοτικό χρήμα των επιδοτήσεων και σε αυξήσεις μισθών και επιδομάτων όσο ποτέ προηγουμένως (τα ευρωπακέτα στήριξης σκορπίζονταν έτσι στο βωμό του λαϊκισμού, αντί να αξιοποιηθούν σε αναπτυξιακές υποδομές, για τις οποίες χορηγούνταν από την ΕΕ), εθίστηκαν επίσης οι πολίτες στο να λησμονούν, ότι είναι πολίτες μιας χώρας, η οποία ελάχιστα παράγει, ελάχιστα εξάγει και ότι απλώς ζει (μας ζουν) με δανεισμό, ο οποίος ανά πενταετία διπλασιάζεται, εθίστηκαν να χρεώνονται και να... συναγωνίζονται στη σπατάλη με δανεικά, εξωθήθηκαν στο να φοροδιαφεύγουν προκαλούμενοι επ’ αυτού από το υπερσπάταλο κράτος στον δημοσιονομικό τομέα και επόμενο ήταν, ύστερα από όλα αυτά, η διαφθορά από το δημοσιονομικό και το κυβερνητικό επίπεδο να επεκταθεί και στους πολίτες (όχι σε όλους), ως προς τις σχέσεις τους προς το κράτος.
Έτσι, τελικώς, το κυρίως πρόβλημα στις μέρες μας δεν είναι η οικονομική κρίση, αλλά η ηθική κρίση. Ο σύγχρονος κόσμος νοσεί. Και το πιο επικίνδυνο είναι ότι νοσεί υπό ιδιάζουσα μορφή και παραπλανητικό τρόπο. Και ερχόμαστε εδώ σ’ αυτό που επισημάνθηκε πιο πάνω: αν το σύγχρονο... κατάντημα είναι εγγενούς και μόνο παθογένειας ή πρόκειται για σύγχρονη παγκόσμια τάση.

Πράγματι στους έως τώρα κινδύνους για την ανθρωπότητα από σκοτεινά σχέδια του διεθνούς παρασκηνίου (ένα από αυτά ήταν και το κοινωνικο-οικονομικό φαινόμενο της «παγκοσμιοποίησης», από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, το οποίο κυοφόρησε την σύγχρονη διεθνή - και την ελληνική - οικονομική κρίση) προστέθηκαν και οι κίνδυνοι από την «κουλτούρα τηλε-σκουπιδιών» που καλλιεργήθηκε διεθνώς με την έκρηξη της ηλεκτρονικής επανάστασης κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα.
Μια παγκόσμιας εμβέλειας «κουλτούρα», η οποία, όπως επιβεβαιώνεται διαρκώς, δεν απέχει από την έννοια μιας κατευθυνόμενης υπο-κουλτούρας προς την οποία χειραγωγείται ο σύγχρονος άνθρωπος και η οποία, κατά το μεγαλύτερο μέρος της, συνοψίζεται εννοιολογικώς στον όρο «μιμίδια» (memets). δηλαδή τους... «Ιούς του νου», όπως τα έχουν χαρακτηρίσει. Και, όπως προσφυώς έχει λεχθεί, οι άνθρωποι τείνουν να γίνονται «παραπλανημένες μηχανές μιμιδίων».
Τι είναι τα μιμίδια;
«Τα μιμίδια είναι συνήθειες, δεξιότητες, συμπεριφορές ή ιστορίες που αντιγράφονται από άνθρωπο σε άνθρωπο μέσω της μίμησης. Ομοίως προς τα γονίδια, τα μιμίδια ανταγωνίζονται για να αντιγράφουν. Η βασική δομή τους είναι μία εντολή του τύπου «αντίγραψέ με».

Η αναφορά μας στο φαινόμενο αυτό μας βοηθάει μάλλον αρκετά να εννοήσουμε το γιατί ο νους του σύγχρονου ανθρώπου κινδυνεύει όλο και περισσότερο να μετατραπεί σε «αποθήκη» υποπροϊόντων μιας ηλεκτρονικής κουλτούρας, σχεδιαζομένης, φιλτραρισμένης και προωθούμενης κατά τρόπο που να αλλοτριώνει ταχύτερα – και αποτελεσματικότερα - το σύγχρονο άνθρωπο και ιδιαίτερα αυτόν των νεότερων ηλικιών. Ο άνθρωπος, έτσι προσηλώνεται και υποδουλώνεται στο αοριστολογικό τίποτα του κοσμοθεϊσμού, αφήνεται στην φθαρτική επιρροή του κόσμου τούτου και στην ομίχλη του μοντέρνων και μεταμοντέρνων καιρών καταλαμβάνοντας παραπλανητικές απομιμήσεις πνευματικότητας μέσω του ηλεκτροποιημένου σύγχρονου ανθρώπινου βίου και του εδραιωμένου πλέον παγκοσμίως προαναφερθέντος «μιμιδιακού» πλέγματος, προς την κατεύθυνση ενός «Παγκόσμιου Ολοκληρωτισμού».

Ένα τέτοιο ελεγχόμενο και «δεμένο» γερά καθεστώς παγκοσμίου ολοκληρωτισμού θα είναι το απαραίτητο δεδομένο γι’ «αυτόν» που θα έρθει ως... «σωτήρας» του κόσμου. Και, βέβαια, προς επίτευξη ενός Παγκόσμιου Ολοκληρωτισμού πρέπει αυτός να ξεκινήσει με ... εμφύτευση και καλλιέργεια κατά τόπους πλούσιας σποράς από μικροτσίπ. (Η «Κάρτα του Πολίτη» θα είναι κάτι ελάχιστο μπροστά σ’ εκείνα τα εφιαλτικά που έρχονται και που θα δουν οι γενιές, που έρχονται).

Πρέπει, δηλαδή, να προετοιμασθεί το έδαφος κατά τόπους με ανασφαλείς φοβικούς, «χειραγωγούμενους» και πλήρως ελεγχόμενους πολίτες, με χλευασμούς κατά της Εκκλησίας και με απίθανες, επινοήσεις αποδυνάμωσής της και απομόνωσής της (καθ’ ότι στους κόλπους της Εκκλησίας βιώνει ο άνθρωπος την εσωτερική ελευθερία και το νόημα της ύπαρξης και της ζωής), να προετοιμασθεί το έδαφος με καταρρεύσεις τοπικών οικονομιών, με κοινωνικές αναταραχές, με μεταναστεύσεις πληθυσμών από χώρα σε χώρα και συγκρούσεις λαών, με εργαστηριακές μεταλλάξεις ιών και... μέριμνα εξάπλωσης αντίστοιχων επιδημιών, με επεξεργασία μεθοδεύσεων κλυδωνισμών παγκόσμιας κλίμακας κ.ά., ώστε να φανεί ως... αναπόδραστα αναγκαία η παρουσία ενός... «σωτήρα» του κόσμου μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Το παραπάνω είναι από το βιβλίο του Μοναχού Αββακούμ (2010) «Η Κάρτα του Πολίτη και το Σύγχρονο Κράτος ως Μεγάλος Αδελφός» (σελ. 68,77). (Ο τίτλος του άρθρου και κάποιες μικρές αλλαγές του Κ.Ο.)