Όλη η Ευρώπη σε "κρίση" διαρκείας

Πως είναι δυνατόν μέλη εθνικών πολιτικών ηγεσιών να παραχωρούν χωρίς όρους τις χώρες τους και τους λαούς;

Του Μενέλαου Τατσόπουλου

Αν παρακολουθήσει απο μακριά κάποιος τα διαδραματιζόμενα στην Ευρώπη, πολύ εύκολα θα διερωτηθεί, εφόσον δεν είναι Γερμανός, τι στο καλό συμβαίνει. Πώς είναι δυνατόν δεκάδες μέλη εθνικών πολιτικών ηγεσιών να έχουν χάσει το μυαλό τους και να παραχωρούν χωρίς όρους τις χώρες τους, τους λαούς τους και τα όνειρα των επόμενων γενιών σε μια απολυταρχική δομή με έδρα της Βρυξέλλες και το Βερολίνο; Επίσης εκατομμύρια πολίτες σε τουλάχιστον 15 χώρες της Ευρώπης να βρίσκονται σε κρίση βλακείας διαρκείας, μην αντιδρώντας σε διαδικασίες και εντολές απώλειας των περιουσιών τους, της εργασίας τους, της εθνικής και πολιτιστικής υπόστασής τους, των δικαιωμάτων τους ως μέλη του ανεπτυγμένου κόσμου;

Γίνεται μια δημόσια συζήτηση ακατανόητη κανονικά για κάθε εχέφρονα και στοιχειωδώς μορφωμένο άνθρωπο περί Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Πόσο μυαλό και μόρφωση θέλει για να καταλάβει κάποιος ότι κάτι τέτοιο δεν υφίσταται; Πόσο δύσκολος είναι ο συσχετισμός αυτού που τάχα αποτελεί τον ύψιστο στόχο της Ευρώπης με το όραμα του Καρλομάγνου, του Μπίσμαρκ, του Ναπολέοντα ή του Χίτλερ;

 

Πόση σύγχυση μπορεί να δημιουργεί το γεγονός ότι στην παρούσα φάση απλά στο πρώτο πλάνο δεν έχουμε στρατούς να συγκρούονται, στρατηγούς να διατάζουν και πόλεις να παίρνουν φωτιά; Αντί για αυτά, έχουμε οικονομίες να καταρρέουν, δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες να δημεύονται, πηγές εισοδήματος να χάνονται, βιομηχανίες και πρώτες ύλες να υφαρπάζονται. Πόσο μπερδεμένο μπορεί να είναι το να καταλάβει κάποιος ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης δεν είναι τίποτα άλλο από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους και δεν έχουν -ούτε μπορούν να έχουν- καμία σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής;

Ας πάρουμε με τη σειρά τα πράγματα, για να κατανοήσουμε και το γεγονός ότι η Μέρκελ δεν είναι ψυχασθενής, όταν λέει ότι όσο ζει δεν θα υπάρξουν ευρωομόλογα και «αμοιβαιοποίηση» του δημόσιου χρέους των χωρών της ευρωζώνης. Σήμερα στην ευρωζώνη μέχρι στιγμής πέντε χώρες, μεταξύ αυτών η Ελλάδα και τώρα η Κύπρος, έχουν μπει σε μνημόνια. Επικοινωνιακά τα μνημόνια συνδέονται με πρόσκαιρο δανεισμό και μέτρα ανασυγκρότησης οικονομιών, ώστε οι χώρες να επιστρέψουν στον διεθνή δανεισμό, μέσω των αγορών. Στην πραγματικότητα, τα μνημόνια είναι το γερμανικό «μαστίγιο» και λειτουργούν εντελώς διαφορετικά.

Οι χώρες που μπαίνουν σε αυτά ουσιαστικά αποκόπτονται από τις αγορές και τη χρηματοδότηση μέσω ιδιωτών. Τα τείχη (ο προστατευτισμός) της ευρωζώνης τις αποκλείουν από τον ελεύθερο δανεισμό και ο έλεγχός τους περνά στην ισχυρότερη χώρα του ευρώ, στη Γερμανία. Κεφάλαια και καταθέσεις φεύγουν από τις χώρες αυτές και κατευθύνονται για ασφάλεια στη Γερμανία, εφόσον Παραμένουν στο ευρώ. Επενδυτές προτιμούν να συνεννοούνται μέσω Γερμανίας για μπίζνες στις χώρες αυτές, προκειμένου να έχουν συνομιλητή με αρμοδιότητα. Η εθνική, η πολιτική, η δημοσιονομική, η τραπεζική κυριαρχία των χωρών των μνημονίων περνά στην υπερδομή της Ευρώπης, που ελέγχεται από το Βερολίνο. Η ύφεση «κλειδώνει» την πόρτα διαφυγής από τον φαύλο αυτόν κύκλο.

Από την άλλη πλευρά, 10 χώρες από τις 17 της ευρωζώνης - σε αυτές δεν συμπεριλαμβάνονται η Ελλάδα και η Κύπρος, αλλά η εντός μνημονίων Ιβηρική - οργανώνουν την πολιτική, δημοσιονομική, τραπεζική ένωσή τους. Θα αποτελέσουν, λέει, τις ΗΠΕ! Αυτό είναι το γερμανικό «καρότο», που καταλήγει όμως στο ίδιο αποτέλεσμα με το γερμανικό «μαστίγιο». Απλά γίνεται πιο γλυκά, έχει και ρομαντισμό.

Αλήθεια, τελικά, πόσο ηλίθιοι μπορεί να είμαστε;

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Εφημερίδα ‘ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ’, 28 Ιουνίου 2012