«Η Αριστερά του Κυρίου»

«Πιστεύω ότι οι αριστεροί πιστεύουν στον Θεό περισσότερο από τους δεξιούς» - Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 23/11/2008

Άρθρο του ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Ο όρος «Χριστιανική Αριστερά» είναι σχεδόν ανύπαρκτος στην Ελλάδα. Και αν ειπωθεί από κάποιους μοιάζει περισσότερο να ακούγεται σαν αστείο. Και το σίγουρο είναι ότι δεν ηχεί καθόλου αρνητικά.

Αντίθετα οι πάντες γνωρίζουν περί «Χριστιανικής Δεξιάς». Ένας όρος που ηχεί αρνητικά, ερμηνεύεται απαξιωτικά και παραπέμπει σε Μπους και βομβαρδισμούς αμάχων στο Ιράκ (ως προς το εξωτερικό) έως Χούντα και σκοτεινές διασυνδέσεις κλήρου και εξουσίας (στο εσωτερικό).

Φυσικά και αυτό είναι μια απόδειξη της ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς σε αυτόν τον τόπο. Όπου η «αριστερά» στις συνειδήσεις των ανθρώπων, παρουσιάζεται (ή μεταμφιέζεται) ως η αδικημένη, κυνηγημένη, ‘δημοκρατική’, πονόψυχη και ‘ανθρωπίστρια’ κοπέλα – ένας «καλός άνθρωπος» τέλος πάντων – που φωνάζει και «μάχεται» για το «δίκαιο» και το «καλό της ανθρωπότητας». Και πάντως και να φωνάζει (ή και να ρίχνει και καμία) έχει δίκιο!

Από την άλλη πλευρά η «δεξιά» είναι η κακιά γιαγιά που θέλει να φάει τα παιδάκια, γιατί είναι «κακιά». Και είναι και γιαγιά. Και όταν δεν φωνάζει είναι «κακιά» και όταν φωνάζει είναι «κακιά». Και αν τελικά δεν τα έχει φάει ακόμα τα παιδάκια πάλι «κακιά» είναι.

Στην «αριστερά» βάζουμε από Σημίτη (!) έως Σάββα Ξηρό, από τσαντιροΛάκη, Λιάνα  και τις φτωχογειτονιές της Εκάλης έως τον συριζόφιλο δολοφόνο της Πάρου και από Τατσόπουλο (της μισής Αθήνας) και τον Ψαριανό (της Ferrari) έως τα «παιδιά» με τις κουκούλες (και τις μολότοφ). Στην «δεξιά» βάζουμε γενικώς τους «φασίστες».

Τον τελευταίο καιρό έχουν πληθύνει και από τον χώρο του χριστιανισμού οι φωνές που καταγγέλλουν την άνοδο του «φασισμού», του «νεοναζισμού», του «ρατσισμού», της «ξενοφοβίας», της «μισαλλοδοξίας» κλπ. Βάζω σε εισαγωγικά τους όρους αυτούς, όχι γιατί ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας και δεν υφίστανται, αλλά γιατί οι ‘καταγγέλλοντες’ είναι συνήθως άνθρωποι, που είτε είναι ηθελημένα κοντόφθαλμοι και χρήζουν άμεσης επίσκεψης στον πλησιέστερο οφθαλμίατρο, είτε χρησιμοποιούν κατά τρόπο προκλητικό και για λόγους ‘ιδεολογίας’ ή «μόδας» δύο μέτρα και δύο σταθμά, είτε στην ουσία ανήκουν στο ίδιο «μισαλλόδοξο» μπλοκ, αλλά κάτω από άλλο θυρεό, πιο «πολιτικά ορθό». Το μόνο σίγουρο είναι ότι, εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις, όλοι οι παραπάνω «ανησυχούντες» έχουν την ίδια ιδεολογική - πολιτική ατζέντα την οποία επιθυμούν να περάσουν, αλλά με κάποιο πιο ‘soft’ τρόπο.

Και αυτή δεν είναι άλλη από την ατζέντα του ισοπεδωτικού νεοταξικού πολυπολιτισμού, που περνάει μέσα από την αποθέωση των «δικαιωμάτων» την τοτεμοποίηση των «μειονοτήτων» και την δαιμονοποίηση - και τελικά εξαφάνιση - της εθνικής ταυτότητας. Προς όφελος βέβαια των μεταπρατών* της Νέας Παγκόσμιας Τάξης.

Και βέβαια ο καθείς δικαιούται να εκφράζει όποια ιδεολογική ατζέντα θέλει και είναι ελεύθερος να την προωθεί κιόλας, εφόσον δεν ξεφεύγει από τα πλαίσια της νομιμότητας. Αλλά όταν χρησιμοποιεί την χριστιανική διδασκαλία για να επικυρώσει τις ιδέες του, όταν βαστάει κάποιου είδους "χριστιανόμετρο" με το οποίο μετράει τους πάντες και στέλνει στην «απώλεια» με συνοπτικές διαδικασίες, όσους δεν ταιριάζουν στα μέτρα του, τότε το πράγμα παίρνει μία άλλη μορφή. 

Από πότε οι χριστιανοί άφησαν το γνήσιο πνευματικό μετερίζι και βάλθηκαν ομοθυμαδόν να κάνουν εντατικά μαθήματα περί «καλού χριστιανού ψηφοφόρου»; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να βγάζουν τις πολιτικές - κομματικές συντεταγμένες μέσα στις οποίες θα κινείται ο χριστιανός για να είναι «σωστός» και «πολιτικά ορθός»; Και είναι άραγε αυθόρμητες και «αθώες» όλες οι αυτές οι κινήσεις;

Η Εκκλησία βλέπετε, δεν πρέπει να «χώνεται» στα της πολιτείας και να έχει «πολιτικό λόγο» όταν πρόκειται για εθνικά θέματα, για θέματα προστασίας της οικογένειας, της ζωής, της παιδείας, της ιστορίας, της παράδοσης και θέματα προσβολής της πίστης της. Πρέπει να σιωπήσει, να μην «φανατίζει», να μην «διχάζει» και να μην πολιτικολογεί. Βλέπετε όλα τα παραπάνω θέματα ανήκουν στην ατζέντα της «χριστιανικής δεξιάς». Αλλά όχι, πρέπει να χώνεται στα της πολιτείας και να γίνει μάλιστα «σύμμαχος της Αριστεράς» (!) και αρωγός στην δική της πολιτική ατζέντα (νομιμοποίηση μεταναστών, καλλιέργεια «αντιρατσιστικής» φιλο-πολυπολιτισμικής νοοτροπίας, πόλεμο κατά της «ξενοφοβίας», ανοχή στην «διαφορετικότητα», αποδοχή «γάμου» ομοφυλόφιλων, αμβλώσεων, κλπ).  

Θα προσπαθήσω να μην αναφερθώ σε συγκεκριμένα πρόσωπα, συγκεκριμένους χώρους και συγκεκριμένες οργανώσεις, ομάδες του facebook ή και ιστοσελίδες. Γιατί η οργάνωση διαλύεται, η ιστοσελίδα καταργείται, το πρόσωπο φεύγει ή αλλάζει στρατόπεδο, αλλά η ιδεολογία μένει.

Το σίγουρο είναι ότι, τους τελευταίους μήνες, έχουμε στην πατρίδα μας, μία έντονη πολιτικοποίηση - έως και ξεκάθαρη κομματικοποίηση – του χώρου της Εκκλησίας και των χριστιανών γενικότερα (κάνω χρήση του όρου με μια ευρύτερη έννοια).   

Βάλθηκαν όλοι οι καλοί χριστιανοί να μας σώσουν από το «νεοναζισμό» και τον «ρατσισμό» και να μας πουν τι θα λέμε, τι θα διαβάζουμε και τι θα ψηφίζουμε. Γιατί αν δεν ψηφίσουμε «σωστά», ούτε λίγο ούτε πολύ (αφού δεν θα είμαστε καλοί χριστιανοί) θα πάμε στην κόλαση. Συν ότι θα χαθεί η πατρίς. .

Γιατί βλέπετε, πριν τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις και την «εισβολή των ακροδεξιών στη ζωή μας», όλα ήταν ειδυλλιακά. Ήταν κάτι σαν τις ταινίες ‘σπαγγέτι γουέστερν’, όπου σε μία ήσυχη ανεμόδαρτη πόλη που η ηρεμία βασιλεύει κάτω από τον καυτό ήλιο, ένα μεσημέρι, την ώρα που ο αγέρας σφυρίζει, οι ξεριζωμένοι θάμνοι πάνε πέρα δώθε στους ήσυχους σκονισμένους δρόμους, τα παράθυρα είναι κλειστά, το άλογο κουνάει νωχελικά την ουρά του, ο Μεξικάνος κοιμάται κάτω από τεράστιο σομπρέρο του, ο σερίφης ξύνει με το μαχαίρι του ένα ξύλο, ο Γκαούτσο Κώτσο χτυπάει το τελευταίο στέικ και ο μικρός Jeffrey δοκιμάζει την καινούργια του πιρόγα, σκάνε μύτη οι ντεσπεράντος και παγώνουν όλοι.

Κάπως έτσι «ειδυλλιακά», θέλουν να μας που κάποιοι ότι ήταν τα πράγματα στις… μνημονιακές Σέρρες Μάντρες. Και ξαφνικά όλοι ξύπνησαν μπροστά στον «κίνδυνο». Και να σου τα συνέδρια, το ένα μετά το άλλο, να οι Ημερίδες, οι ανακοινώσεις, οι καταγγελίες, οι εκπομπές, τα αφιερώματα, τα άρθρα, τα βιβλία, τα περιοδικά, οι αναρτήσεις στο διαδίκτυο και πάει λέγοντας.

Έχω την εντύπωση ότι τα γεγονότα έξω από το Χυτήριο έδωσαν το εναρκτήριο λάκτισμα σε ένα ετερόκλητο πλήθος (πλήθος τρόπος του λέγειν) επώνυμων και ανώνυμων ‘προοδευτικών’ και ‘ανοιχτόμυαλων’ χριστιανών, που ένιωσαν ότι πρέπει να ‘βγουν μπροστά’ για να φωνάξουν, να καταγγείλουν, να θεολογήσουν και εν τέλει να προστατέψουν το υπόλοιπο (καθυστερημένο και κλειστόμυαλο) κοπάδι από το «κακό λύκο» που θέλει να τα φάει.

Και νάτοι, όλοι μαζί, για τον «ιερό σκοπό». Νεότευκτες χριστιανικές «αντιφασιστικές» πρωτοβουλίες, ‘προοδευτικοί’ ορθόδοξοι θεολόγοι οπαδοί της από-ορθοδοξοποίησης του μαθήματος των θρησκευτικών, «βαθιά και ακλόνητοι ορθόδοξοι» συγγραφείς ομόσταβλοι της Ρεπούση και συνδαιτυμόνες του Λαέρτι και του «ήρωα» της «παστιτσιάδας», «αντισημίτες» «αντισυνομωσιολόγοι» πρωτοπρεσβύτεροι που δηλώνουν «πολίτες του κόσμου», νέο-ορθόδοξοι «αντιρατσιστές» ομοτράπεζοι της πιο hard rock ανθελληνικής ΜΚΟ, διαπρύσιοι κήρυκες του «κοινωνικού ευαγγελίου» που αναπολούν το καθεστώς του ‘συντρόφου’ Τσαουσέκου, θρηνούν για τον χαμό του ‘συντρόφου’ Κιμ Ιλ Σουνγκ, και ίσως και να δικαιολογούν την δίψα για αίμα του ‘συντρόφου’ Πολ Ποτ, ‘νεο-προτεστάντες’ «εικονομάχοι» που προσκυνούν την εικόνα του «αγίου» Τσε, αναρχοχριστιανοί υμνητές του Κουφοντίνα, «μη ηλίθιοι καπιταλιστές» fans του Μπογιόπουλου, καταπιεσμένες πρώην συντρόφισσες, σουπερ-ντούπερ οικουμενιστές ιεράρχες, αμερικανοθρεμμένοι ιεροκήρυκες, αμερικανόφερτοι πάστορες, μονίμως μετανοούντες νεογιάπηδες και Σταλινοτηνέιτζερς με ‘άποψη’.

Όλοι αυτοί, αν δεν το καταλάβατε, «ανησυχούν για την ψυχή μας». Όχι, δεν είναι πολιτικοί που τους ενδιαφέρει η ψήφος μας (τι άλλο άλλωστε να τους ενδιαφέρει τους πολιτικούς;). Δεν είναι στρατευμένοι ιδεολόγοι, διανοητές, ακτιβιστές, διαμορφωτές γνώμης ή μέλη κανενός ‘think tank’. Είναι «απλώς» χριστιανοί και ως εκ τούτου το θέμα το προσεγγίζουν από μία «πνευματική» πλευρά. Διότι κάθε πράξη, κάθε σκέψη, κάθε λόγος και κάθε επιλογή έχει ένα πνευματικό αντίκτυπο τη ζωή του χριστιανού. Και του κάθε ανθρώπου, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι αυτοί οι αριστεροί χριστιανοί (γιατί περί αυτού πρόκειται) απευθύνονται στους χριστιανούς. Στοχεύουν στην συνείδηση του χριστιανού και επιδιώκουν να του την «αλλάξουν». Προκειμένου να τον «σώσουν» και να τον φέρουν στον «σωστό δρόμο». Στο κατά αυτούς «δρόμο του Θεού». Ο οποίος (Θεός), συν τοις άλλοις, είναι και «αλλοδαπός»!

Θα μπορούσαμε φυσικά, να κάνουμε μια συζήτηση. Για όλα εκείνα τα θέματα που τους κάνουν να «ανησυχούν» και τους κάνουν να τσιτώνονται. Θα μπορούσαμε να αφουγκραστούμε τις «ανησυχίες» τους, εάν όλοι οι παραπάνω και όλοι εκείνοι που ενστερνίζονται τις απόψεις τους, γυρνούν κατενθουσιασμένοι από τις ομιλίες τους, διαφημίζουν τα βιβλία τους και κάνουν ‘like’ στα σχόλιά τους, είχαν την ίδια ανησυχία για την «εισβολή των ακρο-αριστερών στην ζωή μας». Είχαν την ίδια «ευαισθησία» για την μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό κατά των Ελλήνων. Εάν η ενασχόλησή τους με το παρελθόν και την ιστορία δεν έφτανε μόνο μέχρι την «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», αλλά πέρναγε και από τα γκουλάγκ του Στάλιν, τα κολαστήρια του Τσαουσέκου και του Χότζα το χαφιεδοσύστημα του Χόνεκερ και όλων των άλλων «συντρόφων».

Αλήθεια, πότε μιλήσατε καλοί μου «ανησυχούντες» χριστιανοί για τις σφαγές τόσων αδελφών σας εν Χριστώ στον «κομμουνιστικό παράδεισο»; Ή δεν πήρε τίποτα το αυτί σας; Θα πείτε κάτι για τις εκατόμβες των νεκρών χριστιανών στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ; Για αυτούς που ακόμα βασανίζονται και θανατώνονται στην Κίνα και την Β. Κορέα; Για τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου; Για τις εκκλησίες – στάβλους στην κατεχόμενη Κύπρο; Που είναι η ευαισθησία σας; Ή ο μόνος «δράκος του παραμυθιού» είναι ο «νεο-ναζιστικός παγανισμός». Να υποθέσω ότι ο αντιχριστιανικός, αθεϊστικός κομμουνισμός είναι η «καλή νεράιδα του παραμυθιού»;

Αλλά επειδή υπάρχει παράλληλα και (χριστιανική) «ανησυχία» για την "έξαρση της βίας" και τον κίνδυνο «διασάλευσης της τάξης» και «απειλής για το δημοκρατικό πολίτευμα», δεν ακούστηκε ποτέ η χριστιανική σας φωνή για τις ορδές των κουκουλοφόρων, για το κάψιμο της Αθήνας, για τους νεκρούς της Marfin, για τα θύματα της αριστερής και ακροαριστερής τρομοκρατίας, για τον ξυλοδαρμό του καθηγητή θεολογίας επειδή μάζευε τα σκουπίδια στο ΑΠΘ (!), για το πανηγύρι βρωμιάς, ναρκωτικών, λαθρομεταναστών, παραεμπορίου, αριστερής ‘no free speech zone’ και βίας αντιεξουσιαστών στα ελληνικά πανεπιστήμια;

Καμία ανησυχία για αυτά;

Για την άλωση της χώρας από το αλλοδαπό στοιχείο και την αλλοίωση του πληθυσμού μας; Για τα τζαμιά που ξεφυτρώνουν παντού; Για τον τρόμο στις γειτονιές των Αθηνών από τους κατσαπλιάδες που σφάζουν και ρημάζουν για 5 ευρώ; Μήπως οι τρομοκρατημένοι, πολιορκημένοι, καταληστευμένοι και σφαγμένοι Έλληνες δεν αποτελούν «εικόνες του Θεού»; Για την 15χρονη Μυρτώ θα κάνετε καμία Ημερίδα; Για τον 29χρονο Θανάση από την Πάτρα που τον έσφαξαν γιατί τους ενοχλούσε το σκυλί του; Για τον 44χρονο Μανώλη που άφησε την πνοή του στη Γ’ Σεπτεμβρίου για μία βιντεοκάμερα; Για τους παραπάνω και όσους Έλληνες έτυχε να συναντηθούν κάποιο βράδυ με τις «εικόνες του Θεού» αλλά δεν κατάφεραν να το παίξουν «καλοί Σαμαρείτες», γιατί τους ξάπλωσαν κάτω, θα μας θεολογήσετε;

Ως επίλογος:

Σημειώνει η εφημερίδα Δημοκρατία : Η Εκκλησία αποτελούσε για χρόνια τον εύκολο στόχο της Αριστεράς. Με ακραία ξεσπάσματα και εκδηλώσεις άκρατου λαϊκισμού, ανίδεοι βουλευτές (αλλά και ηγέτες) υποστήριζαν ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η Εκκλησία πρέπει να...εξαφανιστεί.

Τα πράγματα όμως, άλλαξαν και το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μία προσέγγιση που οδηγεί στο άλλο άκρο και προκαλεί εύλογες απορίες. Ξαφνικά ο μαχητικός κ. Τσίπρας έγινε «φίλος» του Αρχιεπισκόπου και του Οικουμενικού Πατριάρχη. Αλλά και ο κ. Ιερώνυμος σε κάθε ευκαιρία στηρίζει αυτές τις νέες «σχέσεις στοργής»….Το αποκορύφωμα όλων αυτών των διεργασιών είναι ένα συνέδριο που (όπως αποκάλυψε το «Βήμα») θα διοργανωθεί στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο με θέμα «Εκκλησία και Αριστερά» και κεντρικούς ομιλητές τον κ. Ιερώνυμο και τους ηγέτες των αριστερών κομμάτων της χώρας. Η αποδοχή της πρότασης από την πλευρά της Αρχιεπισκοπής προκάλεσε έντονο προβληματισμό σε εκκλησιαστικούς κύκλους. «Τι δουλειά έχει η Εκκλησία να συζητά τις σχέσεις της με κόμματα και ιδεολογίες;» ανέφερε στη «δημοκρατία» ιεράρχης της βόρειας Ελλάδας και πρόσθεσε: «Φαντάζεστε τι σάλος θα είχε ξεσπάσει, αν ο Αρχιεπίσκοπος συμμετείχε σε συνέδριο με θέμα “Εκκλησιά και Δεξιά” και καλεσμένους, μεταξύ άλλων, τον Καρατζαφέρη και τον Μιχαλολιάκο;»

Πράγματι προκαλούν απορίες όχι μόνο το θέμα του Συνεδρίου αλλά και η ευκολία με την οποία η Εκκλησία οδηγείται σε παγίδα. Η «αριστερή στροφή» του Αρχιεπισκόπου μπορεί να έχει τις σκοπιμότητές της, αλλά δεν μπορεί να ξεπερνά τα όρια. Φυσικά, ένα ολόκληρο μιντιακό σύστημα χαιρετίζει τώρα αυτή την εξέλιξη, αλλά το ίδιο σύστημα πριν από λίγα χρόνια κατηγορούσε τη λεγόμενη «δεξιά του Κυρίου» για εναγκαλισμό με συγκεκριμένους χώρους. Τώρα η «αριστερά του Κυρίου» είναι καλή και αποδεκτή;

Ω, ναι! Υπάρχει «αριστερά του Κυρίου» και είναι και «καλή» και «αποδεκτή». Για να μην πω και «trendy»...

* Μεταπράτης : ο έμπορος, ο μεσάζοντας κτλ

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ