Ο βραβευμένος Γάλλος εθνικιστής συγγραφέας Dominique Venner αυτοκτόνησε στην Παναγία των Παρισίων ως διαμαρτυρία για τον γάμο των ομοφυλοφίλων!

Χθες, 21 Μαΐου, γύρω στις τέσσερις το απόγευμα ο γνωστός εθνικιστής – ευρωπαϊστής συγγραφέας Dominique Venner (Ντομινίκ Βενέρ) αυτοκτόνησε με πυροβόλο όπλο στον καθεδρικό ναό της Notre Dame. Πράξη η οποία οδήγησε στην εκκένωση του καθεδρικού ναού.. Μόνο λίγες ώρες νωρίτερα ο Βενέρ, που ήταν 78 ετών, είχε αφήσει ένα post στο blog του, ζητώντας ριζική αντίσταση ενάντια στον νέο νόμο για τον "γάμο" των ομοφυλοφίλων. Έγραφε επίσης: χρειάζονται «νέες χειρονομίες, εντυπωσιακές και συμβολικές, που θα μας βγάλουν από την υπνηλία, θα ταρακουνήσουν τις αναισθητοποιημένες συνειδήσεις μας και θα αφυπνίσουν τη μνήμη της καταγωγής μας....Μπαίνουμε σε μια εποχή όπου τα λόγια πρέπει να υποστηρίζονται από ενέργειες».  

 

Η αστυνομία ανακοίνωσε ότι ο Βενέρ δεν έκανε καμία δήλωση πριν αυτοκτονήσει. Ωστόσο, ένα σημείωμα βρέθηκε δίπλα στο σώμα του. Είναι η πρώτη αυτοκτονία μέσα στο ναό της Παναγίας των Παρισίων, αν και κάποιοι έχουν δώσει τέλος στη ζωή τους πέφτοντας από το καμπαναριό.

Η Μαρίν Λε Πεν, επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου, χαρακτήρισε την αυτοκτονία του Βενέρ «πολιτική πράξη» και δήλωσε ότι στόχος του ήταν η «αφύπνιση του λαού της Γαλλίας».

Ο Βενέρ ήταν ενάντιος στη μετανάστευση ανθρώπων από χώρες του τρίτου κόσμου προς τη Γαλλία και την Ευρώπη, και ιδίως στη μετανάστευση και την αποδοχή μουσουλμάνων, καθώς και εναντίον της αμερικανοποίησης των ευρωπαϊκών αξιών και - πιο πρόσφατα – της νομιμοποίησης του «γάμου» μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου γάμο στη Γαλλία.

Ο Dominique Venner ήταν ένας βραβευμένος Γάλλος ιστορικός, δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος. Ο Venner ήταν πρώην αγωνιστής της ακροδεξιάς και εθνικιστικών οργανώσεων ενώ αργότερα μετατράπηκε σε ευρωπαϊστή πριν αποσυρθεί από την πολιτική για να επικεντρωθεί σε μια καριέρα ως ιστορικός. Η εξειδίκευση του ήταν στην στρατιωτική και πολιτική ιστορία. Κατά την στιγμή του θανάτου του, ήταν ο συντάκτης του La Nouvelle Revue d'Histoire, ενός διμηνιαίου ιστορικού περιοδικού.

Γιος αρχιτέκτονα ο οποίος ήταν μέλος του Parti Populaire Français (PPF) του Doriot (προπολεμικό εθνικιστικό - σοσιαλιστικό κόμα που ιδρύθηκε από πρώην μέλη του κομμουνιστικού κόματος που ήταν αντίθετοι στους Εβραίους τραπεζίτες και στους Μασόνους), ο νεαρός Venner πήγε ως εθελοντής στον πόλεμο της Αλγερίας, και υπηρέτησε μέχρι τον Οκτώβριο του 1956. Μετά την επιστροφή του στη Γαλλία εντάχθηκε στην κίνηση Jeune Nation. Μετά τη βίαιη καταστολή της Ουγγρικής Επανάστασης του 1956 συμμετείχε στον εμπρησμό του γραφείου του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος στις 7 Νοεμβρίου 1956. Μαζί με τον Pierre Sidos βοήθησε να ξεκινήσει η βραχύβια κίνηση του Parti Nationaliste (Εθνικιστικό Κόμμα) και συμμετείχε στο Mouvement Populaire du 13 mai (Λαϊκό Κίνημα της 13ης Μαΐου). Φυλακίστηκε για 18 μήνες στη φυλακή La Santé ως πολιτικός κρατούμενος και απελευθερώθηκε το 1962.

Μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή, το φθινόπωρο του 1962, ο Venner έγραψε ένα μανιφέστο "Προς μια θετική κριτική", το οποίο έγινε ένα θεμελιώδες κείμενο για ένα ολόκληρο τμήμα της ακροδεξιάς. Στο μανιφέστο, Venner εξερευνούσε τους λόγους για την αποτυχία του πραξικοπήματος του Απριλίου του 1961 και το χάσμα που υπήρχε μεταξύ των «υπηκόων» ("Nationaux") και των "εθνικιστών" ("nationalistes") και καλούσε για τη δημιουργία ενός ενιαίου επαναστατικού και εθνικιστικού οργανωτικού σχήματος, το οποίο θα ήταν «μονολιθικό και ιεραρχικό» και θα αποτελούταν από νέους πειθαρχημένους. Το έργο του το αφιέρωσε στους "εθνικιστές αντάρτες οι οποίοι θα είναι έτοιμοι για μάχη".

Τον Ιανουάριο του 1963, δημιούργησε (με τον Alain de Benoist) την κίνηση και το περιοδικό «Ευρώπη-Δράση».

Όσον αφορά την ιστορική του συγγραφή, ο Venner ήταν ειδικός όπλα και το κυνήγι και έχει γράψει αρκετά βιβλία για τα θέματα αυτά. Κυριότερα ιστορικά έργα του είναι: Baltikum (1974), Le Soleil des vaincus Blanc (Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων, - το καταπληκτικό και ΜΟΝΑΔΙΚΟ μεταφρασμένο στα ελληνικά βιβλίο για το έπος των Νοτίων) (1975), Le Κερ Rebelle (Η επαναστατική καρδιά) (1994), Gettysburg (1995), Les Blancs et les Rouges (Τα λευκά και τα κόκκινα) (1997), (Ιστορία της Συνεργασίας) (2000) και Histoire du terrorisme (Ιστορία της τρομοκρατίας) (2002). Το έργο του Histoire de l'Armée rouge (Ιστορία του Κόκκινου Στρατού), κέρδισε το αναγνωρισμένου κύρους Prix d'histoire broquette-Gonin βραβείο από την Γαλλική Ακαδημία το 1981.

Το 1995, και με τη βοήθεια του φίλου του François de Grossouvre, ο Venner δημοσίευσε το "Κριτική Ιστορία της Αντίστασης", έργο στο οποίο υπογράμμισε την ισχυρή επιρροή και την παρουσία των Γάλλων εθνικιστών στην Αντίσταση.

Πιο πρόσφατα, ο Venner έγραψε το "Ιστορία και Παράδοση των Ευρωπαίων" (2002), στην οποία ο Venner μιλούσε γι' αυτό που πίστευε ότι είναι η κοινή βάση του ευρωπαϊκού πολιτισμού πολιτισμού.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: εδώ, εδώ και εδώ