Απάντηση των κλασικών στην παγκοσμιοποίηση και τον πολυπολιτισμό

Η παγκοσμιοποίηση και ο πολυπολιτισμός δεν είναι φαινόμενα, ιδέες, θεωρίες ή συστήματα που γεννήθηκαν κι αναπτύχθηκαν κατ’ αποκλειστικότητα στις σύγχρονες κοινωνίες. Δεν αποτελούν συστήματα υπέρ ή κατά των οποίων έχουν το προνόμιο να στρέφονται οι άνθρωποι του εικοστού πρώτου αιώνα.

Αυτό που χαρακτηρίζει όμως τη σύγχρονη εποχή, και πρέπει να το προσέξει ιδιαίτερα κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, είναι ότι ενώ κάποιοι εναντιώνονται στην παγκοσμιοποίηση, από την άλλη πλευρά είναι υπέρμαχοι των πολυ- πολιτισμικών κοινωνιών. Υποστηρίζουν δηλαδή ότι μπορούν πολλοί λαοί ή έθνη να συνυπάρξουν και να συμβιώνουν αρμονικά, υπερπηδώντας τις φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές ή όποιες άλλες διαφορές τους.

Και τίθεται το ερώτημα, αν αυτοί που υποστηρίζουν τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες μπορούν να θεμελιώσουν τις απόψεις τους ιστορικά, αντλώντας δηλαδή στοιχεία από την ιστορία, τη γέννηση κι άνθηση τέτοιων πολιτισμών.

Η απάντηση που δίνεται είναι αρνητική. Αν οι υπερασπιστές των πολυπολιτισμικών κοινωνιών μελετούσαν την ιστορία, και μάλιστα την ελληνική ιστορία και φιλοσοφία, τότε οι θεωρίες τους θα ήταν διαφορετικές.

Πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες μίλησαν για τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες, προειδοποιώντας για τους κινδύνους που αυτές εγκυμονούν για κάθε λαό.

Στους «Νόμους», 693α, ο Πλάτων περιέγραψε τον «πολυπολιτισμό» και τα άσχημα που αυτός φέρνει μαζί του, λαμβάνοντας βέβαια υπόψη τις συνθήκες της εποχής.

«Πραγματικά, όταν λέμε ότι οι Έλληνες απέκρουσαν τον εχθρό, δε μιλάμε σωστά. Αν δεν υπήρχε η κοινή απόφαση Αθηναίων και Σπαρτιατών να αντισταθούν στον κίνδυνο της δουλείας, θα είχαμε τώρα ολοκληρωτική επιμειξία ανάμεσα σε όλες τις ελληνικές φυλές αλλά κι ανάμεσα σε Έλληνες και βαρβάρους - και το αντίστροφο. Αυτό ακριβώς είχε γίνει ανάμεσα στους λαούς, που είναι σήμερα υπόδουλοι στους Πέρσες. Οι διάφορες φυλές διασπάστηκαν και μετά ανακατεύτηκαν με τις άλλες, σχηματίζοντας νέες κοινότητες».

Θα έπρεπε κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος της σύγχρονης εποχής να κρίνει τον πολυπολιτισμό, λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες της δικής του εποχής, αλλά κι αντλώντας ιστορικά στοιχεία από την κλασική ελληνική φιλοσοφία. Η αντίσταση ενάντια στην «παγκοσμιοποίηση και τον πολυπολιτισμό» της παλιάς εποχής αντικατοπτρίζεται στους νικηφόρους αγώνες των ελληνικών πόλεων-κρατών κατά τους Μηδικούς Πολέμους. Τότε οι αρχαίοι Έλληνες ανέκοψαν την πορεία των βαρβάρων εξ ανατολών, των Περσών. Αν οι Έλληνες δεν κατάφερναν να αντισταθούν, θα υποδουλώνονταν στους Πέρσες, θα έχαναν την εθνική τους συνείδηση και τον πολιτισμό τους. Κι όχι μόνο οι Έλληνες. Γι’ αυτό αποτελεί παράδειγμα προς τίμηση ο αρχαίος ελληνικός κόσμος, προς αποφυγή μελλοντικής πολιτισμικής καταστροφής.

Από το βιβλίο «Ο Θάνατος του Έθνους» του Κυριάκου Βελόπουλου, εκδόσεις ‘ΚΑΔΜΟΣ’ (σελ. 341,342)

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ