“Η κυρίαρχη ιδεολογία για να αντιμετωπίσει τις ‘απεχθείς’ απόψεις, δηλώνει ότι δεν είναι απόψεις αλλά εγκλήματα.”

«Ο αντισημιτισμός δεν είναι άποψη, είναι έγκλημα» - Guillaume Garot, Γάλλος αναπληρωτής υπουργός Γεωργίας, 30/12/2013

Για την υπόθεση Dieudonné, υπάρχουν ήδη πολλές αντιδράσεις για τον σπασμωδικό τρόπο με τον οποίον η κυβέρνηση αντέδρασε, φτάνοντας στο σημείο, να απαγορεύσει την παράσταση που θα έδινε ο μαύρος κωμικός σε θέατρο στη Νάντη. Και ενώ αρχικά ακυρώθηκε η απαγόρευση, η κυβέρνηση προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο... ομοφώνησε με την κυβέρνηση και με απόφασή του απαγόρευσε την παράσταση, μόλις δύο ώρες προτού ξεκινήσει. Η γαλλική κυβέρνηση χαιρέτισε την απόφαση, χαρακτηρίζοντάς την «νίκη για την δημοκρατία»…!

Για να καταφανεί η απέραντη υποκρισία όλων αυτών των «υπερασπιστών της δημοκρατίας», το 2011, είχε ανέβει στην Γαλλία μια άκρως βλάσφημη αντιχριστιανική παράσταση θεατρικού "έργου" ενός Ιταλού ονόματι Romeo Castellicci.

Το «έργο» με την ονομασία ‘On the Concept of the Face of the Son of God’ (‘Σχετικά με την έννοια του προσώπου του Υιού του Θεού’) ήταν μία… κοπρολογική αναπαράσταση ενός γέρου που ταλαιπωρείται από διάρροια, τον οποίο ο γιος σκουπίζει και καθαρίζει επανειλημμένα στη σκηνή κάτω από ένα μεγάλο πίνακα ενός προσώπου του Χριστού του Antonello da Messina. Περιττώματα γέμιζαν τη σκηνή, ενώ υπήρχαν και συνθετικές οσμές! Κάποια στιγμή εμφανιζόταν μια ντουζίνα παιδιών με σχολικές τσάντες που άρχισαν να ρίχνουν πλαστικές χειροβομβίδες κατά της εικόνας του Χριστού!.. Μετά την επίθεση η εικόνα του Χριστού έμενε σπασμένη και ένα σκούρο υγρό που μοιάζει με περιττώματα απλωμένο στο πρόσωπο του Χριστού, το οποίο στη συνέχεια καλύπτεται με τις λέξεις, «Δεν είσαι ο ποιμένας μου» (“You are not my shepherd”). Υπήρχαν διαδηλώσεις από καθολικούς νεαρούς που κρατούσαν πλακάτ που έγραφαν «στοπ στην χριστιανοφοβία» και οι οποίοι απωθήθηκαν από τα ΜΑΤ. [Δες σχετικό άρθρο ΚΟ εδώ].

Κι όμως η παράσταση αυτού του «έργου» δεν ματαιώθηκε και σύσσωμος ο «πνευματικός κόσμος» είχε καταγγείλει την επίθεση των νεαρών, ενώ ο τότε Γάλλος υπουργός πολιτισμού Φρεντερίκ Μιτεράν είχε δηλώσει ότι οι διαμαρτυρίες «βλάπτουν μια θεμελιώδη αρχή της ελευθερίας της έκφρασης που προστατεύεται από το γαλλικό δίκαιο».

Υποκρισία – αντιχριστιανικό μένος και επιλεκτική προστασία (από κράτος και δικαιοσύνη) «προνομιούχας» ομάδας.

Ο καθολικός συγγραφέας Bernard Antony, ένθερμος λάτρης των παραδόσεων (και ιδρυτής της ‘AGRIF’, μιας ένωσης που παρέχει νομική βοήθεια σε Γάλλους Καθολικούς που κατηγορούνται για «ρατσισμό» ή «διακρίσεις»), δημοσίευσε μια ανυποχώρητη καταγγελία της συλλογιστικής του Γάλλου υπουργού εσωτερικών (σιωνιστή) Manuel Valls, παρομοιάζοντάς την με την επιστροφή στον σταλινισμό :

( ... ) Γιατί αυτή την κατασταλτική μέθοδο που χρησιμοποιείται από τον κ. Valls είναι φορτωμένη με τις συνέπειες της υποκειμενικές ερμηνείας, κάνοντας πολλού σαν σκέφτονται ότι ο Dieudonné μπορεί να απαγορεύτηκε, επειδή είπε την αλήθεια.

Ήδη, στις 3 Απριλίου 1990, στην εφημερίδα Le Figaro, κατά το χρόνο ψηφίστηκε ο νόμος Rocard - Gayssot, η μεγάλη Εβραία εκδότρια και συγγραφέας, Annie Kriegel, (1926 - 1995, υπήρξε μέλος του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος μέχρι την επέμβαση των σοβιετικών στην Ουγγαρία το 1956, οπότε και αποκήρυξε τον κομμουνισμό και έγινε αντικομμουνίστρια) προειδοποίησε προφητικά εναντίον των στρεβλών σταλινικών επιπτώσεων μιας "απαράδεκτης εβραϊκής αστυνομίας σκέψης". Και πολύ πριν από αυτήν, η μεγάλη Εβραία φιλόσοφος Simone Weil (1909 – 1943) είχε καταγγείλει αυτό που θεωρούσε ως μια πολύ κακή διαλεκτική στην οποία ο σημιτισμός και ο αντισημιτισμός ενισχύονται αμοιβαία ο ένας από τον άλλο.

Στην πραγματικότητα ο ίδιος χρησιμοποιεί την υπόθεση Dieudonné προς όφελός του, σύμφωνα με το δικτατορικό, ολοκληρωτικό, ιακωβίτικο και λενινιστικό όραμά του. Και με αυτόν τον τρόπο, μέσα από τις παραδοσιακές μεθόδους όλων των Fouquier - Tinvilles και Vyshinskys αυτού του κόσμου, ο ίδιος δηλώνει ότι είναι, φυσικά, ένας «υπερασπιστής της ελευθερίας της έκφρασης», αλλά ότι δεν ισχύει για την υπεράσπιση του αντισημιτισμού, του ρατσισμού, της ισλαμοφοβίας ή της ομοφοβίας. Μόνο το αντι - χριστιανικό μίσος, όπως είδαμε, τον αφήνει αδιάφορο και επιεική.

Σημείωση : ο Fouquier - Tinville ήταν ο εισαγγελέας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του τρόμου της Γαλλικής Επανάστασης. Γνωστός για την αδίστακτη, αυθαίρετη και παράνομη συμπεριφορά του στις διώξεις. Ο Vyshinsky ήταν ο εισαγγελέας του Στάλιν, με φύση παρόμοια με εκείνη του Fouquier - Tinville.

Κάτω από την κατηγορία περί «ομοφοβίας» θα μπορούν να ενταχθούν όλοι εκείνοι που, χωρίς το παραμικρό μίσος, δεν θεωρούν την «ομαλοποίηση» της ομοφυλοφιλίας ως κοινωνικά ή εκπαιδευτικά αναγκαία, και για τους οποίους ο θεσμός του «γάμου» των ομοφυλοφίλων δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τέχνασμα για να καταστραφεί ο φυσικός γάμος του ανθρώπινου ζευγαριού.

Κάτω από την κατηγορία περί «ισλαμοφοβίας», ( ... ) θα μπορεί να ασκηθεί δίωξη, και να φιμωθεί κάθε φωνή ειδικού για το Ισλάμ, όπως καθηγητές ή συγγραφείς που έχουν το δικαίωμά ακόμη και το καθήκον να επικρίνουν το Ισλάμ, και τον σκληρό προφήτη του, ως μοντέλο ολοκληρωτικών θεοκρατικών καθεστώτων. ( ... )

Ναι, κατηγορώ τον υπουργό Εσωτερικών, Manuel Valls και όλη την κυβέρνηση που βρίσκεται πίσω του, ως περισσότερο ή λιγότερο εν γνώσει συνένοχους και το Συμβουλίου της Επικρατείας που διέταξε να επιταχυνθεί η διαδικασία της εκτροπής της χώρας στο μονοπάτι μιας δικτατορικής και ολοκληρωτικής ιδεολογίας.

- Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Boulevard Voltaire, ο Γάλλος ακαδημαϊκός, στοχαστής και ένας από τους ιδρυτές της ‘Nouvelle Droite’ (Νέα Δεξιά) Alain de Benoist (Αλαίν Ντε Μπενουά), ερωτώμενος για το συγκεκριμένο θέμα, είπε μεταξύ άλλων:  

Ερώτηση: Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μιλάνε συνεχώς για το φαινόμενο Dieudonné, τον καλλιτέχνη που πούλησε τα περισσότερα εισιτήρια το 2012. Αυτός ο κ. M'Bala M'Bala σας κάνει να γελάτε ;

Μερικές φορές, όχι πάντα. Πρέπει να πω ότι η αντίληψη που έχω εγώ για το χιούμορ βρίσκεται κάπου μεταξύ του Buster Keaton και του Raymond Devos. Οι κωμωδίες με κάνουν συχνά να γελώ, και μισώ τον Louis de Funès. Ο Dieudonné έχει ταλέντο. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι έχει ξεπεράσει άλλους σημερινούς κωμικούς, οι οποίοι σχεδόν όλοι τους είναι μηδέν. «Επιβαρυντικός παράγοντας» είναι η επιτυχία του ίδιου και οι οπαδοί του, που, ως επί το πλείστον, ως «έξω από το σύστημα», δεν είναι το είδος που μπορεί να πτοηθεί.

Αλλά το τι γνώμη έχει ο καθένας για τον Dieudonné είναι εντελώς δευτερεύον θέμα μπροστά στο σχέδιο του υπουργού εσωτερικών Manuel Valls να αποτρέψει "βάσει του νόμου" την ελευθερία της έκφρασης. Το μόνο πραγματικό ζητούμενο είναι, βεβαίως, ως συνήθως, αυτή η ελευθερία της έκφρασης. Στο Le Nouvel Observateur, ο αρχισυντάκτης της Laurent Joffrin, πρόσφατα εξήγησε ότι "η ελευθερία του λόγου έχει όρια". Η δημοκρατία δεν μπορεί να δεχθεί κάποιος να εκφράζεται απόψεις «αντιδημοκρατικές». Θα έλεγε κανείς ότι και υπό τους Ναζί, όλες οι απόψεις επιτρέπονταν αρκεί να μην ήταν «αντι-ναζιστικές», και υπό τον κομμουνισμό όλες οι απόψεις επιτρέπονται αρκεί να μην είναι «αντι-κομμουνιστικές», κλπ. . . Από αυτή την άποψη, σύμφωνα με τη γνώμη του Laurent Joffrin, η δημοκρατία δεν φαίνεται να έχει κάνει σημαντικά βήματα προς τα εμπρός. Πιστεύω αντίθετα, ότι η ελευθερία του λόγου έχει νόημα μόνο στο βαθμό που δεν τεμαχίζεται και ότι σε ζητήματα γνώμης, δεν γίνεται δεκτή καμία παρέκκλιση από αυτή την αρχή. Η ελευθερία του λόγου – άραγε το θυμόμαστε; - δεν είχε σκοπό να προστατεύσει τις ‘βολικές’ ή ‘συναινετικές’ απόψεις, ή εκείνες που εμείς εγκρίνουμε, αλλά ο στόχος είναι για εκείνες που μας προσβάλλουν και τις βρίσκουμε «αποτρόπαιες». Ο Βολταίρος ήταν διατεθειμένος να πεθάνει για να επιτρέψει τους αντιπάλους του να μιλούν. Είναι αυτή η φράση που ενέπνευσε τους ιδρυτές του ‘Boulevard Voltaire’.

Τα ίδια media δεν σταματούν ποτέ να λατρεύουν τον Peter Desproges (κωμικός με αντισυμβατικό χιούμορ, 1939 - 1988) και τον Coluche (κωμικός, 1944 - 1986) ενώ τα περισσότερα από τα σκετς τους είναι πλέον λογοκριμένα, ειδικά για «ρατσισμό»...

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Dieudonné χρησιμοποιεί συχνά λέξεις που μπορούν να θεωρηθούν απαράδεκτες ή αντιπαθητικές. Όσοι δυσανασχέτησαν με τις γελοιογραφίες του Μωάμεθ τις θεώρησαν επίσης απαράδεκτες ή απεχθείς. Για τον καθένα, υπάρχουν απαράδεκτα, περίεργα ή και απεχθή πράγματα. Το θέμα είναι σε ποια περίπτωση όταν βλάπτονται σοβαρά τα συναισθήματα ή οι πεποιθήσεις μιας κατηγορίας προσώπων δικαιολογείται η απαγόρευση. Η υποκειμενική αντίληψη που έχει κάποιος μπορεί να αποτελέσει τη βάση του νόμου; Αν θεωρήσει κανείς ότι ο Dieudonné βλασφημεί, δεν θα έπρεπε να εξετάσουμε το γεγονός ότι δεν μπορεί να υπάρξει νόμος περί βλασφημίας ;

Η κυρίαρχη ιδεολογία έχει ξεπεράσει αυτές τις δυσκολίες μέσα από μια αξιοσημείωτη εφεύρεση : για να αφαιρέσει τις απεχθείς απόψεις, αρκεί να δηλώσει ότι δεν είναι απόψεις αλλά εγκλήματα.... Αλλά είναι καλό το αντίκτυπο που θα έχει; Πρώτον, δημιουργεί μια φρικτή καταπίεση, την οποία είμαστε καταδικασμένοι να την δούμε να εκρήγνυται κάποια ημέρα με μια μορφή επίσης αποτρόπαια (όσο θα κυνηγάμε τον "σεξισμό" θα υπάρχουν περισσότερες κακοποιημένες γυναίκες και όσο περισσότερο καταγγέλλουμε την «ομοφοβία» θα έχουμε περισσότερες "ρατσιστικές επιθέσεις σε αδερφές"). Είναι αυτό το αποτέλεσμα που επιδιώκουν εκείνοι που μπαίνουν στον πειρασμό να «κυβερνήσουν μέσα από το χάος»; Στη συνέχεια, μια καταστροφική διάκριση εισάγεται μεταξύ προστατευμένων ομάδων, που επωφελούνται από τη νομοθεσία ενός προνομιακού καθεστώτος και ανοσοποιούνται απέναντι σε οποιαδήποτε κριτική που μπορεί να τους ασκηθεί και απροστάτευτων ομάδων που πρέπει να αποκηρύξουν τη νέα αυτή διάκριση.

Και πάντα η ίδια παλιά ιστορία : μπορείτε να γελάτε με τα πάντα, αλλά όχι με το οτιδήποτε, και ειδικά όχι με τον οποιοδήποτε.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ