Δεν έχω συναντήσει ποτέ έναν «ετεροφυλόφιλο»

Του Austin Ruse* (Crisis Magazine) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

*Ο συγγραφέας είναι καθολικός. Πρόθεσή του πιστεύω, είναι να αποδομήσει την φρασεολογία «προσανατολισμός» και το δίπολο «ομοφυλόφιλος - ετεροφυλόφιλος», που εξυπηρετούν την ατζέντα του ομοφυλοφιλικού λόμπι, καθιστώντας την έλξη προς το ίδιο φύλο έναν απλό «σεξουαλικό προσανατολισμό», μια έλξη δηλαδή, απόλυτα ισότιμη με την έλξη προς το αντίθετο φύλο, άρα και «φυσιολογική», κάτι που η Εκκλησία δεν αποδέχεται. Εδώ και καιρό όμως σε διάφορα χριστιανικά δόγματα η φρασεολογία αυτή έχει εισχωρήσει. Ο Ruse επιτίθεται σε άρθρο χριστιανού αρθρογράφου που υιοθετεί τους όρους αυτούς, μοιάζει να «χαϊδεύει» την ομοφυλοφιλία (που είναι απλά ένας προσανατολισμός) και να υποτιμά τον γάμο και την έλξη προς το αντίθετο φύλο, συστήνοντας απλώς «εγκράτεια».

Η δημιουργία της Έυας, του Μιχαήλ Άγγελου. Λεπτομέρεια από την Καπέλα Σιξτίνα

Είμαι 58 χρονών και έχω ζήσει σε μικρές ή μεγάλες πόλεις, στην πρωτεύουσα του έθνους μας, στη Νέα Υόρκη και σε πανεπιστημιουπόλεις. Έχω ταξιδέψει σε όλη τη χώρα και σε μερικές δεκάδες χώρες του εξωτερικού. Έχω εργαστεί σε μεγάλες εταιρείες και μικροσκοπικές ΜΚΟ. Στην ζωή μου, δεν έχω ποτέ συναντήσει αυτό που ο αρθρογράφος στην οικουμενικού θρησκευτικού περιεχομένου ιστοσελίδα ‘First Things’, Michael Hannon, αποκαλεί "ετεροφυλόφιλο".

Έχω γνωρίσει αρκετούς «ομοφυλόφιλους», ωστόσο. Θυμάμαι τον Joe, τον μάγειρα στην καφετέρια στο Lindenwood College, όπου δούλευα όταν ήμουν στο γυμνάσιο. Οι φίλοι μου και εγώ συνηθίζαμε να περνάμε μέσα από το βιομηχανικό πλυντήριο πιάτων και να πίνουμε μπύρες πάνω από το σπίτι του Joe. Ποτέ δεν μας άφησε να ξεχάσουμε τον σεξουαλικό προσανατολισμό του.

Έζησα με δύο ομοφυλόφιλους, όταν για πρώτη φορά μετακόμισα στη Νέα Υόρκη το 1981. Είχαν τα καλύτερα έπιπλα, ακριβώς όπως της μαμάς, και δεν ήταν ζευγάρι. Και οι δύο υποσχέθηκαν ποτέ να μην φέρουν στο διαμέρισμα κανέναν και ποτέ δεν το έκαναν. Σίγουρα μιλούσαν γι’ αυτό πολύ.

Επίσης, μοιραζόμουν ένα γραφείο εκείνες τις ημέρες με έναν "ομοφυλόφιλο". Σίγουρα, παρουσιαζόταν ανοιχτά ότι είναι ομοφυλόφιλος.

Έτσι, πώς γίνεται να έχω γνωρίσει "ομοφυλόφιλους", οι οποίοι, σύμφωνα με το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, αποτελούν μόνο ένα απειροελάχιστο 1,6 τοις εκατό του αμερικάνικου πληθυσμού, αλλά ποτέ δεν έχω συναντήσει έναν "ετεροφυλόφιλο" που αντιπροσωπεύει το 97+ τοις εκατό της χώρας; Όλα έχουν σχέση με την ταυτότητα, για την οποία ο Michael Hannon έχει γράψει αρκετές φορές στο First Things.

Ποτέ δεν συναντήθηκα με άτομο που ελκύεται από το αντίθετο φύλο και που να αυτο-προσδιορίζεται ως "ετεροφυλόφιλος/η". Δεν υπήρξε ποτέ κανένα συνθηματάκι ανάλογο με το “We’re here, we’re queer, get used to it”, (είμαστε εδώ, είμαστε queer, συνηθίστε το) που είχαμε συνηθίσει να το ακούμε στους δρόμους της Νέας Υόρκης στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του '90.

Ο Hannon έγραψε ένα αρκετά καλό άρθρο πριν από μερικούς μήνες που λεγόταν «Ενάντια στην Ετεροφυλοφιλία» (“Against Heterosexuality”). Και το εννοούσε πραγματικά.

Εκεί υποστηρίζει ότι η σεξουαλική ταυτότητα είναι ένα σοβαρό πρόβλημα, κάτι που πολλοί από εμάς έχουμε υποστηρίξει για αρκετό καιρό. Ο Hannon είναι ένας λαμπρός νέος άνδρας. Είχα ακούσει, ότι σπούδαζε για το πτυχίο νομικής και για το πτυχίο στη φιλοσοφία ταυτόχρονα στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, ή κάτι τέτοιο. Αλλά τώρα έχει αποφασίσει να ενταχθεί σε ένα καθολικό θρησκευτικό τάγμα, τους Norbertines στη Νότια Καλιφόρνια (και να ζει μια ζωή αγαμίας).

Έξυπνος και καλά εκπαιδευμένος, ο Hannon έχει κάνει μια πολύ καλή δουλειά, κατά της σεξουαλικής ταυτότητας.

Λέει ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός εφευρέθηκε το δέκατο ένατο αιώνα, ως ένας τρόπος για να αντικατασταθεί το φυσικό δίκαιο που βασίζεται στην χριστιανική σεξουαλική ηθική με την ψυχιατρική και την ετεροκανονικότητα και ότι η αλλαγή αυτή μας έφερε στο φρικτό χάος που βρισκόμαστε σήμερα.

Μία από τις βασικές θέσεις του είναι ότι οι ετεροφυλόφιλοι δεν είναι διαφορετικοί από ό, τι οι ομοφυλόφιλοι στο ότι – όπως αυτοί- οι ετεροφυλόφιλοι αυτοπροσδιορίζονται με βάση τις σεξουαλικές επιθυμίες τους.

Αυτό σίγουρα ακούγεται εύλογο. Φαίνεται ότι υπάρχει μια θάλασσα αγοριών και κοριτσιών στις πανεπιστημιουπόλεις και πιο πέρα. Εκτός αν κάτι έχει αλλάξει δραματικά στις πανεπιστημιουπόλεις, τα αγόρια και τα κορίτσια δεν αυτοχαρακτηρίζονται ως ετεροφυλόφιλοι. Σίγουρα, όχι όπως η ΛΟΑΤ που κάνει πορείες για αυτό. Τα αγόρια και τα κορίτσια μπορεί να παίζουν και να φλερτάρονται, αλλά δεν κάνουν πορείες φωνάζοντας, “We’re here, we’re straight, we’re looking for that rhyme.” (είμαστε εδώ, είμαστε «στρέϊτ» και ψάχνουμε κάτι να κάνει ομοιοκαταληξία)

Ο Hannon έγραψε αρκετά άρθρα. Ένα από αυτά, το “Against Heterosexuality”, δημοσιεύθηκε στο ‘First Things’ τον Μάρτιο του 2014. Το δεύτερο ήταν η απάντησή του στους επικριτές του, με τίτλο «Ενάντια στην Ιδεοληπτική Σεξουαλικότητα», “Against Obsessive Sexuality”), στις αρχές Αυγούστου.

Ο Hannon λέει, «Οι νέοι άνθρωποι, για παράδειγμα, τώρα βρίσκουν τακτικά τους εαυτούς τους να αγωνιούν για τη σεξουαλική τους ταυτότητα, να κάνουν ομφαλοσκόπηση, σε μια προσπάθεια να διακρίνουν ποια θέση έχουν στο φυσικό διάγραμμα Venn των ‘προσανατολισμών’ (αν είναι ή δεν είναι “γκέι”)».

Δεν προσφέρει καμία απόδειξη για αυτό.

Επισκέφθηκα βέβαια, πρόσφατα το πανεπιστήμιο που φοίτησα και σοκαρίστηκα από το πόσο βαθιά ριζωμένο έχει γίνει το LGBT κίνημα. Στο νέο και πανάκριβο κέντρο των φοιτητών υπάρχουν γραφεία για τις διάφορες δραστηριότητες των φοιτητών. Ως μια ένδειξη για το πόσο έχουν εισχωρήσει οι ΛΟΑΤ σε αυτό το κολέγιο, είναι ότι στο ισόγειο, είναι τα γραφεία της φοιτητικής εφημερίδας, ο ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών και μεταξύ τους σε βελούδινα γραφεία είναι το κέντρο υποδοχής των ΛΟΑΤ. Φυλλάδια για τους γονείς και τους υποψήφιους φοιτητές λένε ότι είναι υποχρεωμένοι να παπαγαλίζουν συνεχώς σχετικά με το πόσο φιλόξενο είναι το Πανεπιστήμιο του Μισούρι για τους ΛΟΑΤ φοιτητές.

Έτσι, ένας ανυποψίαστος ‘φρέσκος’ φοιτητής, θα συναντήσει σεξουαλικά απατεώνες - καθηγητές, διαχειριστές, συμβούλους και μεγαλύτερους φοιτητές, που θα ενθαρρύνουν τα αγόρια και τα κορίτσια να κάνουν μια ομφαλοσκόπηση, ελπίζοντας ότι κάποια ώρα ένας νέος θα σκεφτεί ότι το να θαυμάζει το αθλητικό σώμα του γείτονά του, καθώς κουρεύει το γκαζόν, είναι η απαρχή για κάτι.. «γκέι». Ο Hannon, λέει στο άρθρο του, ότι δεν υπάρχει κάτι λάθος στο να θαυμάζει κάποιος την σωματική διάπλαση ενός άλλου αγοριού εφ’ όσον ξέρει «πώς να το ερμηνεύσει».

Ένα από τα περίεργα στην απάντηση του Hannon στους επικριτές του, είναι η εμφανής περιφρόνηση του για εκείνους που νιώθουν έλξη προς το αντίθετο φύλο. Δεν μας αποκαλεί βέβαια “breeders” (αργκό λέξη που χρησιμοποιούν οι ομοφυλόφιλοι για τους «ετεροφυλόφιλους» που «γεννοβολάνε»), αλλά το πλησιάζει αρκετά.

Στην προσπάθειά του να εξυμνήσει την ανωτερότητα της αποστολικής αγαμίας στο γάμο, χρησιμοποιεί παράξενες λέξεις για να περιγράψει το γάμο και εκείνους που καλούνται σε αυτόν. Λέει ότι ο γάμος είναι για τον «σεξουαλικά ακρατή». Ακρατής. Σαν ένα γέρο που φοράει πάνες γιατί δεν μπορεί να ελέγξει το έντερό του. Ο Hannon είναι έξυπνος και προσεκτικός αρθρογράφος. Επέλεξε αυτή τη λέξη. Αλλά δεν είναι η μόνη.

Στην αρχή του “Against Heterosexuality”, ο Hannon γράφει, "με την κοσμική κοινωνία να καθιστά τις κλασικές θρησκευτικές πεποιθήσεις δημοσίως παράνομες, η ψευδοεπιστήμη παρενέβη και αντικατέστησε τη θρησκεία ως το ηθικό θεμέλιο για τα αφροδίσια πρότυπα". Τώρα, το «αφροδίσια» μπορεί να αναφέρεται στη σεξουαλική επαφή, αλλά δεν χρησιμοποιείται συχνά και δεν μπορεί να γίνει κατανοητή αυτή η λέξη. Πιο συχνά η λέξη αυτή συνδέεται με τη λέξη «ασθένεια». Όπως και η «ακράτεια», η λέξη «αφροδίσια» φαίνεται σε αυτήν την περίπτωση να ακούγεται ως κάτι υποτιμητικό.

Αναφέρεται επίσης στην πράξη της συζυγικής συνεύρεσης ως «απο-ολοκλήρωση».

Φαίνεται ότι ο Hannon προσπαθεί να μας πει ότι όσοι παντρεύονται, είναι κάτι λιγότερο από ό, τι εκείνους που καλούνται σε μια ζωή αποστολικής αγαμίας και «πνευματικής φιλίας». Και αντί να θαυμάζει κάποιος το αγόρι της διπλανής πόρτας που κουρεύει το γκαζόν και να στραφεί στον σοδομισμό, υπάρχει το μονοπάτι που είναι κατά πολύ ανώτερο από την σεξουαλική ακράτεια. «Δεν είναι κακός» βέβαια ο γάμος, μας διαβεβαιώνει. «Απλά η καλοσύνη του είναι λιγότερο καθαρή από την άγαμη ζωή. Είναι απλώς ένα "κράμα σε σύγκριση με το καθαρό χρυσό."

Η Εκκλησία βλέπει το γάμο ως μια θετική κλίση. Ο Απόστολος Παύλος λέει τόσα πολλά για το γάμο ότι είναι εγγύηση για την "σεξουαλική ακράτεια." Ο γάμος είναι παγκοσμίως ο πιο συνηθισμένος τρόπος μέσα από τον οποίον οι άνθρωποι βρίσκουν τον μακάριο όραμα και αυτό είναι για το οποίο τους προόριζε ο Θεός. Ο Θεός δεν είχε την πρόθεση για τους περισσότερους από εμάς να χειροτονηθούμε και να μείνουμε άγαμοι (στην ρωμαιοκαθολική εκκλησία υπάρχει καθολική αγαμία του κλήρου). Δεν ίδρυσε την Εκκλησία Του έτσι. Ως εκ τούτου, δεν θεωρεί ότι ο γάμος να είναι κάτι δευτέρας κατηγορίας ή ότι η σωτηρία των παντρεμένων ζευγαριών δεν είναι τίποτα περισσότερο από ό, τι ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι εκείνων που χειροτονήθηκαν.

Ο Hannon λέει ότι τα παντρεμένα ζευγάρια μπορούν να συμμετέχουν σε άγαμη φιλία ο ένας με τον άλλο, αλλά όταν η φιλία τους αυξηθεί, δεν είναι πλέον σύζυγοι, αλλά φίλοι.

Ο Hannon το συνιστά αυτό για τη έλξη προς το ίδιο φύλο. Το πρόβλημα, όπως το βλέπω εγώ, είναι ότι ο Hannon συνιστά να παίζουμε με τη φωτιά, και όχι μόνο τη σεξουαλική φωτιά, αλλά με τον κίνδυνο να χάσουμε την καρδιά μας. Ο Hannon λέει, για παράδειγμα, ότι μπορώ να έχω μια έντονη πνευματική σχέση με μια γυναίκα, εκτός από τη γυναίκα μου. Αυτό είναι απλά παράλογο και αρκετά επικίνδυνο.

Ο οποιοσδήποτε που έχει κάποια εμπειρία ξέρει ότι υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια στον διάλογο μεταξύ του Μπίλι Κρίσταλ και της Μεγκ Ράιαν (από την ταινία «Όταν ο Χάρι Γνώρισε την Σάλι» - “When Harry Met Sally”, του 1989).

Ο Harry μιλάει στην Sally για τη σχέση τους:

Sally: Θα είμαστε φίλοι, εντάξει;

Harry: Μεγάλοι φίλοι! Είναι το καλύτερο πράγμα.

Harry: Αντιλαμβάνεστε βεβαίως ότι δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε φίλοι.

Sally: Γιατί όχι;

Harry: Αυτό που λέω είναι ... ότι οι άνδρες και οι γυναίκες δεν μπορούν να είναι φίλοι, γιατί υπάρχει πάντα το κομμάτι του σεξ.

Sally: Αυτό δεν είναι αλήθεια, έχω αρκετούς άνδρες φίλους και εκεί δεν εμπλέκεται το σεξ.

Harry: Όχι δεν είναι έτσι.

Sally: Ναι είναι.

Harry: Όχι δεν είναι.

Sally: Ναι είναι.

Harry: Νομίζεις ότι είναι έτσι.

Sally: Μου λες ότι έχω σεξουαλική επαφή με αυτούς τους ανθρώπους χωρίς να το ξέρω;

Harry: Όχι, αυτό που λέω είναι ότι όλοι θέλουν να κάνουν σεξ μαζί σου.

Sally: Όχι δεν θέλουν.

Harry: Θέλουν.

Sally: Δεν θέλουν.

Harry: Θέλουν και πάρα πολύ.

Sally: Πώς το ξέρεις;

Harry: Επειδή κανένας άντρας δεν μπορεί να είναι φίλος με μια γυναίκα που τη βρίσκει ελκυστική, πάντα θέλει να κάνει σεξ μαζί της.

Sally: Ώστε λες ότι ένας άντρας μπορεί να είναι φίλος με μια γυναίκα που βρίσκει ελκυστική.

Harry: Μπορεί και συ λίγο να θέλεις.

Sally: Τι θα συμβεί αν δεν θέλουν να κάνουν σεξ μαζί σου;

Harry: Δεν έχει σημασία, διότι το σεξ είναι ήδη εκεί έξω, έτσι η φιλία είναι τελικά καταδικασμένη και αυτό είναι το τέλος της ιστορίας.

Όταν τα είχα γράψει αυτά παλιά, οι ‘Νέοι Ομό-φιλοι’ έλεγαν ότι ήμουν παθιασμένος με το σεξ. Αλλά ο φόβος της απιστίας είναι αυτό που με απασχολεί και η φύλαξη της καρδιάς. Ως χριστιανοί έχουμε όλοι κληθεί να διαφυλάξουμε τις καρδιές μας.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή