Μαύρος βετεράνος του Βιετνάμ: «Ένα μέλος της Κου Κλουξ Κλαν μου έσωσε τη ζωή»

Οι σφαίρες διαπέρασαν τα χέρια του Τζον Μπράουν, το στήθος και το αριστερό του γόνατο, ενώ ήταν πεσμένος μπρούμυτα στο Βιετνάμ το 1967.

Με τη χάρη του Θεού, δεν χτυπήθηκε στο κεφάλι. Αλλά αιμορραγούσε βαριά, τα δάχτυλά του και το μισό του ενός χεριού διαλύθηκαν. Ξαφνικά, ένα άλλο μέλος της ομάδας του, όρμησε πάνω του. Ο Brown είναι μαύρος. Το μέλος της ομάδας του ανήκε στην Κου Κλουξ Κλαν και κουβαλούσε την κάρτα μέλους πάνω του. Ανεξάρτητα από αυτό, ο Brown είπε, ότι ο άνθρωπος αυτός τον έσυρε μακριά ενώ οι σφαίρες από το πολυβόλο σφυροκοπούσαν γύρω τους.

Από το τακτοποιημένο σαλόνι του στο σπίτι του στο Lakewood, ο Μπράουν, σήμερα 68 ετών, θυμάται τη ζωή του. Ο ίδιος είπε ότι δεν θα ήταν ζωντανός αν ο άνθρωπος αυτός δεν τον είχε σώσει. Ο Μπράουν δεν μπορεί να θυμηθεί παρά μόνο το μικρό του όνομα: Rayford.

Ο Μπράουν γεννήθηκε στο Littleton, στη Βόρεια Καρολίνα, ο μικρότερος από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας ενός αγρολήπτη.

Το 1950, οι γονείς του μετακόμισαν στο Lakewood, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Η μητέρα του έλεγε ιστορίες από τα χρόνια όταν ήταν στη Βόρεια Καρολίνα με τους Klansmen να καίνε σταυρούς μέσα στη νύχτα, αλλά το Lakewood ήταν μια ‘ποικιλόμορφη’ κοινότητα.

Κάποιο καλοί δάσκαλοι τον παρακίνησαν. Αυτός και η δίδυμη αδελφή του ήταν οι πρώτοι στην οικογένεια που πήγαν στο κολέγιο. Τότε κλήθηκε από το στρατό. Ήταν 15 Ιουνίου του 1967.

Η πρώτη φορά που συνάντησε ρατσιστική συμπεριφορά ήταν στην πρώτη άδειά του από την εκπαίδευση στο στρατόπεδο Φορτ Τζάκσον στην Κολούμπια της Νότιας Καρολίνας. Πήγε σε ένα εστιατόριο με τρείς λευκούς φίλους, έναν ισπανόφωνο και έναν Ινδιάνο. Οι λευκοί σερβιρίστηκαν, οι άλλοι όχι. Ο Μπράουν παραπονέθηκε, και η σερβιτόρα του είπε ότι δεν εξυπηρετούν την ράτσα του. Το αφεντικό της ήρθε και άρχισε να χρησιμοποιεί ρατσιστικές φράσεις.

Ο Μπράουν, ένας 6-πόδια ύψος και 5, 245 λίβρες βάρος, πρώην παίκτης αμερικάνικου φούτμπολ, έκανε σινιάλο στους φίλους του, έριξε το τραπέζι και χτύπησε το αφεντικό στο πρόσωπο. Μετά όλοι έτρεξαν σε μια στάση λεωφορείου.

Δεν βγήκε έξω από το στρατόπεδο πάλι.

Επτά μήνες αργότερα ήταν στο Βιετνάμ, οδηγώντας μια ομάδα για μια μεγάλου βεληνεκούς αναγνώριση.

Δεν έμεναν στο στρατόπεδο, αλλά ζούσαν ανάμεσα στους αμάχους. Αυτός και η ομάδα του έβλεπαν μάχες σχεδόν κάθε μέρα. Αρχικά, ο Rayford δεν υπάκουγε στα διαταγές του Μπράουν. Ο Μπράουν τον χαστούκισε κυριολεκτικά με την κάρτα μέλους της NAACP (οργάνωσης μαύρων). Η κάρτα της KKK του Rayford σήμαινε για τον Μπράουν ότι σήμαινε η κάρτα της NAACP του Μπράουν για τον Rayford.

Ο Μπράουν τραυματίστηκε δύο φορές πριν από την μάχη που θα τον έστελνε στο σπίτι. Μετά που ο Rayford τον έσωσε, ο Μπράουν βρέθηκε σε ένα νοσοκομείο του στρατού. Ξύπνησε ημέρες αργότερα, μαστουρωμένος από την μορφίνη. Δεν γνώριζε ακόμα την κατάσταση των χεριών του. Είδε τους αντίχειρές του να βγαίνουν από τους επιδέσμους, αλλά ο ίδιος δεν μπορούσε να αισθανθεί τίποτα και κανείς δεν του το έλεγε.

Μετά από περίπου 18 εγχειρήσεις στην Ιαπωνία, επέστρεψε πίσω στις ΗΠΑ, τοποθετημένος στην ουρά ενός αεροπλάνου με φέρετρα που ήταν στοιβαγμένα μέχρι την οροφή, πίσω του.

Ποτέ δεν ξαναμίλησε με τον άνθρωπο που του έσωσε τη ζωή. Περίπου δύο εβδομάδες μετά αφότου ο Μπράουν πληγώθηκε, η διμοιρία του ξεκληρίστηκε σε μία ενέδρα. Μόνο ένα άλλο άτομο επέζησε, και αυτό δεν ήταν ο Rayford.

Κέρδισε τρία μετάλλια Πορφυρής Καρδιάς. Αποσύρθηκε ως λοχίας το 1969 με ειδικό προεδρικό διάταγμα, που σημαίνει ότι πήρε επιδόματα ως εάν είχε υπηρετήσει για 20 χρόνια. Εργάστηκε για το πρόγραμμα βετεράνων με ειδικές ανάγκες του New Jersey για 25 χρόνια, βοηθώντας τους βετεράνους να κερδίσουν επιδόματα και θέσεις εργασίας.

Καθισμένος στο σπίτι του κοντά σε μια σειρά από στρατιωτικές τιμές και ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο που αναβοσβήνει, ο Μπράουν ρίχνει ένα δάκρυ καθώς σκέφτεται την πρώτη φορά που είδε τη ζημιά στα χέρια του. Σήμερα, αυτός είναι 100 τοις εκατό άτομο με ειδικές ανάγκες, τα χέρια του είναι σε μεγάλο βαθμό σημαδεμένα, αγωνίζεται να βάλει ένα κουμπί του πουκάμισού του ή να ανεβεί τις σκάλες. Πάσχει από PTSD (μετατραυματική διαταραχή άγχους) και ακόμα μερικές φορές κοιμάται στο πάτωμα, γιατί δεν μπορεί να προσαρμοστεί σε ένα κρεβάτι.

Ο ίδιος είπε ότι δεν θα ήταν ζωντανός αν δεν του έσωζε την ζωή το μέλος της ΚΚΚ.

«Έμαθα ότι δύο άνθρωποι, δεν έχει σημασία ποιες είναι οι διαφορές τους ή η φυλή τους, μπορούν να έρθουν κοντά κάποια στιγμή».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / πηγή